Οι κάτοικοι της χώρας των Αρκούδων δεν ήταν γεωργοί. Οι Αρκάδες, όσοι δεν ζούσαν από το κυνήγι, ήταν βοσκοί. Στη χιονισμένη κορυφή της Κυλλήνης ο ουρανός αγγίζει τη γή, εκεί ο Θεός Δίας γονιμοποίησε τη Νύμφη Μαία. Γιός του Δία και της Μαίας ήταν ο Κυλλήνιος Ερμής.

Στην ουσία ο Ερμής είναι πανδεχής αρκαδικός Θεός, όμως στις ιδέες περί αυτού το σημαντικότερο είναι τα χαρακτηριστικά που καθορίστηκαν από την καθημερινή ζωή των Αρκάδων. Ακριβώς γι’ αυτό ο Ερμής είναι Θεός προστάτης της ποιμενικής ζωής.
Ο Ερμής προστατεύει τους βοσκούς και τους φέρνει πίσω τα παραστατημένα πρόβατα ωσάν Ερμής Κριοφόρος…..

Στην λατρεία του Ερμή στην Αρκαδία βλέπουμε πως οι Αρκάδες για να «ενισχύσουν» τον προστάτη Θεό τους, έπλασαν τον ύμνο για το πώς ο Ερμής ενώ ήταν ακόμη βρέφος, απήγαγε με επιτυχία από τον Απόλλωνα ολόκληρο κοπάδι βουβαλιών. Έτσι ο Νόμιος Απόλλωνας κλονίστηκε παντελώς.

 Οι αοιδοί στην Αρκαδία συνόδευαν τα άσματά τους με ηχείο το καβούκι της κούφιας χελώνας(χέλυς). Αυτό το μουσικό όργανο έγινε δώρο του ίδιου του Ερμή που κατ΄αυτόν τον τρόπο πέτυχε και σε αυτήν την περίπτωση να
νικήσει τον Απόλλωνα…

Ο Ερμής χάρισε στους ανθρώπους την τέχνη να προσαρμόζονται οι λέξεις και οι σκέψεις στη μουσική. Γι’αυτό και η τέχνη της «εξήγησης»(ερμηνεύειν) πήρε απο τον Θεό το όνομά της, ενώ ο ίδιος ο Ερμής ως δωρητής και προστάτης του λόγου πήρε το τιμητικό επίθετο Λόγιος.

Αυτή ήταν η φροντίδα του Ερμή πρός τον άνθρωπο εν ζωή. Στην Αρκαδία όμως υπό την επίδραση του πάνω και του κάτω κόσμου, έγινε κάτι ανεπανάληπτο. Ο Ερμής έγινε Ψυχοπομπός. Κατείχε τη χρυσή ράβδο, που ανάγκαζε τις ψυχές να τον ακολουθούν εκεί που κρύβεται η Στύγα, εκεί που φεύγουν τα νερά της Στυμφαλίας λίμνης.

Η Αρκαδία ως ορεινή χώρα δεν μπορούσε να αναθρέψει όλα τα παιδιά της. Έτσι τα έστελνε έξω, σε όλες τις περιοχές του κόσμου. Έτσι οι Αρκάδες άρχισαν να προσεύχονται στον Ερμή τουςγια να τους συνοδεύει ευνοϊκά στις οδοιπορίες τους.

Η χρυσή ράβδος του Θεού έγινε σύμβολο των ταξιδιών και του εμπορίου και κράτησε μέχρι σήμερα τη σημασία αυτή.

Για τους πιο πετυχημένους Αρκάδες κυκλοφορούσαν ολόκληροι κύκλοι Θρύλων.

Ο ένας ήταν ο υιός του Ερμή, ο πιο φημισμένος κλέπτης του αρχαίου κόσμου, ο Αυτόλυκος. Ο Όμηρος λέει για αυτόν:

«όλους τους ανθρώπους ξεπέρασε στην τέχνη να κλέβει και να δίνει ψεύτικους όρκους, τους οποίους του συγχωρούσε ο Ερμής…»

Επίσης γνωρίζουμε σήμερα πως ο Αυτόλυκος απέκτησε την αντάξια σύντροφο της ζωής του, στο πρόσωπο της Μήστρας (από το μήδομαι, μεταμορφώνομαι).

Ο άλλος ευνοούμενος του Ερμή, είναι ο Οδυσσέας, ο βασιλιάς της Ιθάκης. Ιδρυτής της πόλης του Φενεού, η οποία πόλη γειτονεύει με το βουνό Κυλλήνη και την Στυμφαλία λίμνη. Γι΄αυτό τον προστετεύει ο Ερμής στην «Οδύσσεια», γι΄αυτό η μητέρα του, η Αντίκλεια, λέγεται η κόρη του Αυτόλυκου, γι΄αυτό και η κατάβασή του στον Κάτω Κόσμο, σύμφωνα με τον Αισχύλο, έλαβε χώρα στην καταβόθρα της Στυμφαλίας λίμνης.

Ο Όμηρος τοποθετεί την κατάβαση του Οδυσσέα πέρα από τον Ωκεανό, στη χώρα των Κιμμερίων, αλλά η εθνολογία μας εξηγεί, ότι αυτή η δοξασία είναι μεταγενέστερη και έχει την αιτία της στη γέννηση του εθίμου της καύσης των θνητών αντί της πρωταρχικής ταφής των.

Ο Αισχύλος βέβαια αναφέρει για την κατάβαση του Οδυσσέα στην Αρκαδία και ότι οι κάτοικοι της Στυμφαλίας λίμνης τον μετέφεραν στήν άλλη πλευρά της, πρός τη σιωπηλή σπηλιά. Οι κάτοικοι αυτοί αποτελούσαν τον χορό της αισχύλειας τραγωδίας, οι Ψυχαγωγοί.

Οι Αρκάδες λάτρευαν τον Ερμή ως γενάρχη τους. Το περίεργο είναι ότι σε οποιονδήποτε τόπο τους Θεούς τους θεωρούσαν γενάρχες των διάσημων οικογενειών, αλλά το περιστατικό μια ολόκληρη φυλή, όπως στην προκειμένη περίπτωση, να θεωρεί τον Θεό Ερμή, γενάρχη της αποτελεί ίσως ένα μοναδικό φαινόμενο. Συνήθως οι θνητοί προέρχονται από την γη, άρα η ερμητική κοσμογονία των Αρκάδων διαφέρει από την πανελλήνια και βλέπουμε ότι ο Ερμής ήταν γενάρχης του λαού του, δηλαδή της ανθρωπότητας, επειδή στις κοσμογονίες οι έννοιες αυτές συμπίπτουν μεταξύ τους.

Ήδη προ πολλού οι υπόλοιποι Έλληνες αναφέρονταν στους Αρκάδες με την προσωνυμία «Προσέληνοι». Αυτό είχε ως αφορμή «μια ιστορία ότι οι Αρκάδες ζούσαν στις ερήμους τους την εποχή πρίν τη γέννηση του φεγγαριού».

Βέβαια στην ασυνήθιστη δοξασία να ερμηνευτεί διαφορετικά η λέξη «Προσέληνοι», στάθηκε είτε η ονομασία της αρκαδικής φυλής των «Σεληνιτών», είτε το όνομα του βασιλέα Προσελήνου, είτε ότι νίκησαν κάποιους εχθρούς τους πρίν από την ανατολή του φεγγαριού.

Η πρώτη κυριολεκτική ερμηνεία της λέξης «Προσέληνοι», επιβεβαιώθηκε όταν ο Αυστριακός ερευνητής Reitzenstein δημοσίευσε στο φυλλάδιο «Zwei religionsgeschichtliche Fragen», ένα απόσπασμα της κοσμογονίας των Αρκάδων.

Ακολουθεί η μετάφραση του κειμένου.

Το απόσπασμα αρχίζει με τη γέννηση του Ερμή από τον Δία:

Και του όρισε ένα μερίδιο της πολύμορφης δύναμής του, εκείνος ο βλαστός είναι ο Ερμής, ο πρόγονός μου. Και μάλιστα τον διέταξε να δημιουργήσει τον πανέμορφο κόσμο. Του έδωσε και τη χρυσή ράβδο, που επιβάλλει την τάξη και είναι σοφή μητέρα της κάθε ωφέλιμης τέχνης. Μαζί της πήγε ο γιός του Δία να εκτελεί την κάθε βούληση του πατέρα του, ενώ εκείνος κάθισε στα ύψη και χαιρόταν βλέποντας τα έργα του ένδοξου γιού του. Και εκείνος, κοιτάζοντας τη θαυμάσια τετράζυγη μορφή, έκλεισε τα μάτια του εξαιτίας της υπερβολικής λάμψης.

«Αφού ανέλαβε σιγά σιγά την όρασή του, είπε το λόγο: «Ακούστε με,παιδιά του αιθέρα, ο ίδιος ο Δίας, ο πανίσχυρος πατέρας μου, διατάζει τα στοιχεία να πάψουν την παλαιότερη έριδά τους. Υπακούστε, λοιπόν τη Θεία διαταγή και να έχετε εφεξής καλύτερο συναπάντημα. Θα κάνω για εσάς αμοιβαία φιλία και επιθυμία για να συνυπάρχετε μεταξύ σας σε καλύτερη μοίρα.» Έτσι είπε και άγγιξε με τη χρυσή ράβδο του τα στοιχεία και αμέσως τα κατέλαβε η ατάραχη γαλήνη. Τα στοιχεία σταμάτησαν τις πολυμερείς ανμίξεις τους και το καθένα τους στάθηκε στον κατάλληλο χώρο, ενώ η σκορπισμένη μαρμαρυγή μαζεύτηκε μέσα στον ενιαίο αιθέρα, συμφιλιώθηκαν όλα ξεχνώντας την αιώνια διχόνοια τους. Έληξε η παντοτινή έχθρα και ο γιός του Θεού που γέννησε τα πάντα ως πρώτο τον αστραφτερό αιθέρα, τη θαυμάσια κατοικία του φωτός, με τον εξαναγκασμό να περιστρέφεται ακατάπαυστα μέσα στον ανείπωτο στρόβιλο, στρογγύλεψε τον ουρανό που κόσμησε με επτά ζώνες, στις οποίες στάθηκαν επτά Ηγεμόνες των άστρων. Και αυτοί γύρισαν τ΄άστρα βρισκόμενοι ο ένας κάτω από τον άλλον, περιπλανούμενοι δίπλα δίπλα, ώστε άναβαν παντού τ΄άστρα στο ευρύχωρο στερέωμα. Στη μέση στερέωσε αυτός με άσειστα δεσμά την γη, έστερψε πρός τον καυτό νότο και τον παγερό βορρά το λοξό δρόμο του ακίνητου και σιωπηλού άξονα και η θορυβώδης θάλασσα που έζωσε γύρω γύρω την ξερή γη. Η μαινόμενη και αχαλίνωτη που έβαλε ανάμεσα στα δύο μισά του κόσμου, εσωτερικό κόλπο που από τη δύση μέχρι τα πέρατα της ανατολής απλώθηκε και χάραξε πλατιές ακρογιαλιές, τα νερά πολυπλανώμενων κυμάτων διαχύθηκαν γύρω από την γη αδελφή, ενώ οι δύο πόλοι σφίγγουν τον άξονα…»

Συνεχίζω το απόσπασμα που αναφέρει σχετικές πληροφορίες για την κοσμική γέννηση της Αρκαδίας:

«Δεν υπήρχε ακόμα ο κύκλος του Ήλιου, ούτε η Σελήνη τίναζε τα ηνία των βοδιών που σέρνουν τα πόδια τους. Έρεε μόνο η νύχτα ακατάπαυστα, χωρίς ημέρα, λάμποντας με λεπτές ακτίνες των άστρων. Με τούτα κατά νου πήγαινε ο Ερμής μέσα στον χλωμό αέρα, αλλά όχι μόνος, αφού δίπλα του ήταν και ο καλός του γιός ο Λόγος, κοσμημένος με ευκίνητες φτερούγες, πάντα αληθής, με την αγνή πειθώ στα χείλη που δεν λένε ψέματα, γοργός αγγελιοφόρος του καθαρού νοήματος του πατέρα του.

Μαζί του κατεβαίνει στη γη ο Ερμής, ο ρυθμιστής του σύμπαντος. Μαζί του περνάει όλη τη γη κοιτάζοντας την προσεκτικά, για να βρει τόπο όπου θα κτίσει την Πόλη, γεμάτη άφθονα δώρα, η οποία μετά την ίδρυσή της θα είναι αντάξια να δεκτεί το ανθρώπινο γένος στα λαμπρά τείχη της.

Αλλά δεν κατηύθυνε την πορεία του ο Ερμής πρός τις παγερές ‘Αρκτους ψάχνοντας τη μοιραία γη, αφού εκεί-το ήξερε- βαθύς αέρας τυλίγει τη γη με το βαρύ σκέπασμά του, βεβαρημένος με χιόνια, χτυπημένος από θύελλες,ήξερε ότι το χώμα εκεί είναι άγονο, σκεπασμένο με παγερή πάχνη και ανίκανο να τρέφει το ανθρώπινο γένος. Ούτε πρός νότο κατηύθυνε την πορεία του, στις πυρπολημένες άκρες της γης ψάχνοντας για ωραίο τόπο, αφού ήξερε ότι στερημένο από τα νερά δεν γεννά ούτε τα χόρτα, ούτε τα ζώα το χώμα του. Ότι βροχερά σύννεφα δεν στέφουν εκεί τα άδεια ύψη, ότι πάνω από τους όγκους των βράχων, πάνω από τις ξηρές άμμους ασάλευτος απλώνεται ο καυτός αέρας που δεν γνωρίζει δροσερό ίσκιο.

» Άρα οι δύο ήπειροι, σκέφτηκε, υπάρχουν στον κόσμο μας-η μια είναι γεμάτη πάγους, η άλλη-άκρατης ζέστης. Η μια γειτονεύει με την ‘Αρκτο, η άλλη-με καυτή φωτιά, καμία απ΄αυτές δεν είναι ικανή να δεκτεί το γένος πολυάριθμων ανθρώπων. Στη μέση όμως υπάρχει ένα νησί που τώρα το σκέπασαν τα βουνά, που αφού θ΄ανοίξουν, θα δεκτούν πόλεις και χωριά των θνητών, θα δεκτούν και τις ζωοδότρες ροές των ποταμών που είναι παιδιά του Ωκεανού.»

Αυτά τα βουνά τα χάρισε στις νύμφες, που εξουσιάζουν τις βοσκές και μετά άγγιξε το πιό ψηλό απ΄αυτά με τη ράβδο του. Από το φαράγγι ξεπήδηξε ο Λάδωνας, την καρποφόρα ιλύ του αμέσως η Αρκαδία την έκρυψε στα σπλάχνα της και μετά, όταν ήρθε η ώρα χάρισε στον κόσμο την πανέμορφη κόρη της, τη Δάφνη….»

«ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΚΟΜΑ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΟΥΤΕ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ…», όταν δημιουργήθηκε το ανθρώπινο γένος; Άραγε αυτό το γένος ήταν πραγματικά ΠΡΟΣΕΛΗΝΟ και την αρχαία ειρωνεία πρέπει να την ερμηνεύσουμε κυριολεκτικά ;

Δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια πότε χώρισε από τον Αρκαδικό Ερμή ο άλλος Ερμής, που με το όνομα Κάδμος ή Καδμίλος έγινε φυλετικός ήρωας των Θηβαίων και κυρίαρχος των λεγόμενων Καβείριων μυστηρίων, όμως η ταύτιση του Ερμή με τον Κάδμο παρατηρήθηκε ήδη προ πολλού.

Η λέξις Κάδμος ετυμολογικά ταυτίζεται με το Κόσμος (από το Κόδ-μος) σημαίνει το σύμπαν η τάξη.

Σύμφωνα με τον μύθο ο Ερμής-Κάδμος=Κόσμος, γίνεται σύζυγος της Αρμονίας, της κόρης του Άρη. Στην παραπάνω κοσμογονία, υπάρχει η αναφορά όπου η αρμονία γεννήθηκε από την πρωταρχική έχθρα και ενώθηκε με τον Κόσμο.

Ποιός είναι όμως ο Λόγος που περιγράφεται στην κοσμογονία των Αρκάδων, καθώς και στην μετέπειτα Γέννηση της χριστιανικής θρησκείας;

«Εν αρχή ήτο ο Λόγος και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ και ο Θεός ήτο ο Λόγος. Ούτος ήτο εν αρχή παρά τω Θεώ. Πάντα δι΄αυτού έγειναν και χωρίς αυτού δεν έγεινεν ουδέ εν το οποίον έγεινεν…» και παρακάτω: «Και ο Λόγος έγεινε σάρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, πλήρης χάριτος και αληθείας…»

Ο Λόγος ήταν ακόμη πιο παλιά εμφανές στοιχείο της ελληνικής και μάλιστα της στωικής κοσμοθεωρίας. Σύμφωνα με την αρκαδική μυθολογία ο Ερμής υπήρχε ως πατέρας του Λόγου, της γλώσσας, αλλά ο Ερμής ήταν και πατέρας του Πάνα. Άραγε ο Πάνας είναι η γλώσσα, ο Λόγος;

Ο Πλάτων στο διάλογο «Κρατύλος» κεφάλαιο 14 αναφέρει στη συνομιλία του Σωκράτη με τον Ερμογένη:

«Και το ότι ο Παν, ο υιός του Ερμή, είναι διφυής οφείλεται σε ειδικό λόγο, φίλτατέ μου.»

και συνεχίζει ο Σωκράτης:

«Ξέρεις πως ο Λόγος εκφράζει το παν, συνεχώς περιστρέφει και περιστρέφεται (αει πολεί) και είναι δύο ειδών, αληθινός και ψεύτικος; Το αληθινό, λοιπόν, μέρος του είναι λείον και Θείον και κατοικεί επάνω ανάμεσα στους Θεούς, ενώ το ψεύτικο μένει κάτω και είναι τραχύ και τραγικόν (από το τράγος). Επειδή γύρω από αυτόν, τον τραγικό βίο, δηλαδή, βρίσκονται οι περισσότεροι μύθοι και τα ψέματα. Ώστε σωστά ο Λόγος, που φανερώνει το παν και συνεχώς περιφέρεται (αεί πολών) και ονομάζεται Παν αιπόλος (γιδοβοσκός) είναι διφυής (με διπλή φύση) γιός του Ερμή, όντας από επάνω λείος (άτριχος) και από κάτω τραχύς (τριχωτός) και όμοιος με τράγο. Και αν στα αλήθεια ο Παν είναι υιός του Ερμή, είναι Λόγος ή αδερφός του Λόγου. Και ακθόλου παράξενο δεν είναι ότι τα αδέρφια μοιάζουν μεταξύ τους…» (Μετάφραση Ι.Κούχτσογλου, σελ.14-15)

Παρ΄όλο που στην Κοσμογονία των Αρκάδων δεν σώθηκε το σχετικό χωρίο, το βρίσκουμε όμως σε παλιά ερμητικά κείμενα, όπως στον «Ποιμάνδρη» Ερμού Τρισμέγιστου κεφάλαιο 10.
«Και αμέσως μετά ξεπήδησε ο Θεϊκός Λόγος στην περιοχή της καθαρής φυσικής δημιουργίας και ενώθηκε με το Δημιουργικό Νου, επειδή ήταν ομοούσιος προς αυτόν…»

Έτσι λοιπόν σιγά σιγά η πρωταρχική μυθολογική αντίληψη καθαρίζεται από την τραγίσια σάρκα της και μεταμορφώνεται σε μεταφυσική και κοσμογονική έννοια. Ο Πάνας των βοσκών της Αρκαδίας, ο Πάνας Λόγος του Πλάτωνα, ο φτερωτός Λόγος της Αρκαδικής Κοσμογονίας, ο Λόγος του Ποιμάνδρη και τελικά ο απόλυτος Λόγος του Friedrich Hegel.

Και ο Ιωάννης της χριστιανικής Θρησκείας; Αυτός βρίσκεται πέραν από την ανιούσα της εξέλιξης του Λόγου.

«Και ο Λόγος έγεινε σάρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, πλήρης χάριτος και αληθείας». Με αυτά τα λόγια ο χριστιανισμός έδειξε στον ανταγωνιστή του το δρόμο της επιστροφής. Αυτός που τα εκφώνησε, προκήρυξε το θάνατο του μεγάλου Πάνα.

Πηγές:»Ποιμάνδρης»,Hermes und Hermeneutik, Υγινός «Αστρονομία», Ζελίνσκι «Ερμής ο Τρισμέγιστος»

Όταν δεν υπήρχε η Σελήνη… Υπήρχαν Οι προσΈλληνες ! ! !

 Ενδείξεις από αναφορές σε αρχαία ελληνικά κείμενα μας λένε ότι κάποτε η Σελήνη δεν υπήρχε στον ουρανό. Και μάλιστα για να δηλώσουν την πανάρχαια εποχή που ιδρύθηκε ηΛυκόσουρα, στην ορεινή Αρκαδία της Ελλάδας, η πρώτη πόλη που είδε το φως του ήλιου στη Γη, λένε ότι «ιδρύθηκε τότε που δεν υπήρχε Σελήνη στον Ουρανό».

Γενικά τους αρχαίους Αρκάδες τους αποκαλούσαν «προσέληνους», επειδή υπήρξαν στην περιοχή αυτή πριν εμφανιστεί η Σελήνη στον ουρανό.

-«Προσέληνοι οι Αρκάδες και προσεληνίς το θηλυκόν», γράφει ο Στέφανος Βυζάντιος.

 «Αι νύμφαι της Αρκαδίας απεκαλούντο και αυτές προσελήνιδες», αναφέρει το λεξικό του Ησυχίου Αλεξανδρέως.

-«Προσέληνοι Ηρόδοτος τους Αρκάδας ούτω λέγει, τουτέστιν αρχαίους προ της σελήνης», γράφει το λεξικό του Σουίδα.

-Αργοναυτικά του Απολλώνιου του Ρόδιου: «Αρκάδες οι και πρόσθε σεληναίης υδέονται ζώειν, φηγόν έδοντες εν ούρεσιν…».

Ο Απολλώνιος αναφέρεται σε μία εποχή στην οποία «δεν υπήρχαν όλες οι ουράνιες τροχιές», πριν από τη γενιά του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, δηλαδή πριν τον κατακλυσμό. Τότε που δεν υπήρχε Σελήνη, οι μόνοι άνθρωποι που υπήρχαν ήταν οι Πελασγοί οι οποίοι ζούσαν στα βουνά της Αρκαδίας.

-Ο Δημόκριτος και ο Αναξαγόρας δίδασκαν ότι υπήρξε εποχή όπου η Γη δεν είχε τη Σελήνη!

-Ευστάθιος, εκκλησιαστικός συγγραφέας και φιλόσοφος: «Δοκεί δε φασί, παλαιότατα έθνη Ελλήνων είναι τα Αρκαδικά, διό και προσέληνοι ελέγοντο οι Αρκάδες, όπερ, φασίν, Ίππυς ο Ρηγίνος πρώτον αυτούς εκάλεσε».

-Οβίδιος «… οι Αρκάδες κατείχαν τη χώρα τους πριν από τη γέννηση του Διός» και «το γένος τους είναι παλαιότερο από την Σελήνη».

ΛΥΚΟΣΟΥΡΑ Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (10.000 – 8.000 Π.Χ.)_VINTEO

-Ο Πλούταρχος που αφήνει υπόνοιες για πανάρχαια κατοίκηση της Σελήνης: «Διά τι τας εν τοις υποδήμασι σεληνίδας, οι διαφέρειν δοκούντες ευγένεια φορούσιν; πότερον, ως Κάστωρ φησί, σύμβολον έστι τούτο της λεγόμενης οικήσεως επί της σελήνης και ότι μετά την τελευτήν αύθις αι ψυχαί την σελήνην υπό πόδας έξουσιν, ή τοις παλαιοτάτοις τουθ’ υπήρχε, εξαίρετον, ούτοι δ’ήσαν Αρκάδες των απ’ Ευάνδρου Προσελήνων λεγομένων».

….http://www.diadrastika.com…..

Το γράμμα… Φ (ΦΙ) και η σημασία του

Το γράμμα Φ…. μας περιγράφει έναν χώρον (Ο), ο οποίος «διχοτομείται» από μιά κάθετη γραμμή. Το γράμμα Ι… (ιώτα) σημαίνεται και ως ένας οπτικός συμβολισμός, ως μια γραμμή δράσης-κίνησης, λαμβάνοντας

υπ’ όψιν ότι το ανθρώπινο μάτι διαβάζει πάντα από πάνω προς τα κάτω.
Έτσι για να κατανοήσουμε το γράμμα Φ, έχουμε το: (Ι) = ως μια μικρή ποσότητα ακτινοβολίας, η οποία απαύστως τροφοδοτεί το (Ο)… έναν χώρο. Αυτή ακριβώς είναι και η κωδική έννοια του Φωτός… διότι το Φ… σημαίνει το Φως.
Η λέξις ΦΩΣ… έχει το γράμμα Φ… που φωτίζει… το γράμμα Ω… που έρχεται από τον Ωράνιο Συνπαντικό χώρο… και το γράμμα Σ… που σείεται και παλινδρομεί συνεχώς. Έτσι το ΦΩΣ… είναι η φώτιση ενεργειών του Μεγίστου Κύκλου Σύμπαντος Κόσμου… δια της συνεχόμενης παλινδρομικής κινήσεως εσαεί.
Το Φως… είναι η ενέργεια εκείνη… που προέρχεται από το ΣυνΠαν… δια της παλινδρομικής κινήσεως και είναι ορατή προς εμάς…. δηλαδή… φαίνεται….φανερώνεται.

Το φάως (=φως), ταξιδεύει από τον Σείριο στην Γαία…. 9 ολόκληρα έτη και φτάνει στο δέκατο έτος. Ο ιερότερος όρκος των Ολύμπιων Θεών και Θεοτήτων, είναι το νερό της Στυγός και μάλιστα όχι τόσο τα 9/10 των τμημάτων αυτής, αλλά κυρίως το Δέκατο. (ΙΕΡΑ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ).

Το φάσμα του Σειρίου (α! Μεγίστου Κυνός) είναι περίπου 450 nm (νανόμετρα)… ενώ του συνοδού του, γύρω στα 550 nm. Το α!…. είναι ένα θερμό αστέρι και το φάσμα του…. του δίνει το κυανόλευκο χρώμα, ενώ ο συνοδός του είναι ψυχρότερο άστρο… έχοντας το πορτοκαλί χρώμα φάσματος. Ωστόσο, ως φαινομενικό οπτικό φάσμα, εμείς εισπράττουμε-βλέπουμε έναν συνδυασμό και των δυο φασμάτων, δηλαδή… το σμαραγδί (περίπου στα 500 nm).

Το ότι ο Σωκράτης έπαιρνε όρκο στον Αστερισμό του Κυνός κι έλεγε…. «Μα τον Κύνα…» στο έργο του Πλάτωνος «ΓΟΡΓΙΑΣ»…. ίσως κάτι να ήθελε να μας περάσει…

Το Φως… γνωρίζουμε ότι έχει κι αυτό καμπύλες. Η καμπύλη φωτός στην Αστρονομία και ειδικότερα στη Φωτομετρία… είναι μία γραφική παράσταση της εντάσεως του φωτός ενός ουράνιου σώματος ή περιοχής, ως συναρτήσεως του χρόνου. Το Φως συνήθως… αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη ζώνη συχνοτήτων, κάτι που προκύπτει με τη χρήση φίλτρων. Οι καμπύλες φωτός μπορεί να είναι περιοδικές, όπως στην περίπτωση των περισσότερων μεταβλητών αστέρων ή μη περιοδικές, όπως είναι η καμπύλη φωτός ενός κατακλυσμικού μεταβλητού, ενός καινοφανούς ή ενός υπερκαινοφανούς αστέρα. Η περαιτέρω μελέτη της καμπύλης φωτός μαζί με άλλες παρατηρήσεις, μπορεί να μας παράσχει αρκετές πληροφορίες για τις φυσικές διαδικασίες που διαμορφώνουν το σχήμα της ή να θέσει περιορισμούς στις θεωρίες για τους αστέρες.

Στο Ηλιακό μας Σύστημα, μία καμπύλη φωτός μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βρεθεί η περίοδος περιστροφής ενός αστεροειδούς ή φυσικού δορυφόρου. Από τη Γαία… τέτοια μικρά σώματα φαίνονται ως απλά φωτεινά σημεία ακόμα και με την ισχυρότερη μεγέθυνση που μπορεί να επιτευχθεί μ’ ένα τηλεσκόπιο. Μπορεί όμως να μετρηθεί το φως που μας στέλνει το σώμα… ως συνάρτηση του χρόνου (η λεγόμενη καμπύλη φωτός). Ελέγχοντας όμως για τυχόν περιοδικές αυξομειώσεις του ύψους της καμπύλης… μπορούμε κάλιστα να μετρήσουμε την περίοδο περιστροφής του ουράνιου σώματος, υποθέτοντας ότι κάποιες πλευρές του σώματος έχουν πιο ανοικτό ή πιο σκούρο χρώμα από άλλες κατά μέσο όρο. Σε κάποιες όμως περιπτώσεις δεν είναι ξεκάθαρο εάν υπάρχουν ένα ή δύο μέγιστα στην καμπύλη φωτός ανά περίοδο περιστροφής, όπως στην περίπτωση μικρών αστεροειδών, που γενικώς έχουν ακανόνιστο σχήμα, οπότε δύο παράγοντες, το άλβεδο και η έκταση της φαινόμενης πλευράς του αστεροειδούς τη συγκεκριμένη στιγμή, προκαλούν μεταβολές στην καταγραφόμενη ένταση του φωτός.

Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εδώ… ότι ο Ήλιος μας δίνει μία Φωτεινότητα και σαν Φωτεινότητα L ή Ενεργότης Φωτονίων ορίζεται από τους Επιστήμονες… ο ρυθμός της εκλυόμενης ενέργειας με μορφή ακτινοβολίας, σε όλα τα μήκη κύματος, απ’ το σύνολο της επιφάνειας του κάθε αστέρος. Έτσι η Φωτεινότητα εξαρτάται μόνον από την πηγή της ακτινοβολίας. Είναι ίδια για κάθε παρατηρητή, ανεξάρτητα από την απόσταση και του τι μεσολαβεί ανάμεσα στον παρατηρητή και στην πηγή σε αντίθεση με τη λαμπρότητα. Με τη Φωτεινότητα είναι μονοσήμαντα συνδεμένο το Απόλυτο Οπτικό Μέγεθος ενός ουράνιου σώματος. Συχνά χρησιμοποιείται στην Αστροφυσική και Ηλιακή Φωτεινότητα που είναι ισοδύναμη με 3.827Χ1026 watt. Ο Ήλιος… όπως ήδη σας έχω γράψει… εμάς δεν μας θερμαίνει-ζεσταίνει… αυτή η ψευδαίσθηση έχει να κάμει μόνον εδώ στο Γήινο χώρο… που μας περιβάλλει η ατμόσφαιρα. Ο Ήλιος είναι Πηγή ενέργειας και Πύλη Περάσματος των σκαφών.

Η λέξις…ΦΙΛΟΤΗΣ… είναι η (λόγιος) αγάπη, η φιλία, η θετική και στοργική προσέγγιση απέναντι στα Όντα. Επίσης στη φιλότητα διακρίνουμε την ερωτική έλξη απέναντι στους ανθρώπους… όπου ο Έρως είναι μια διαδικασία μάθησης που λαβαίνουμε από το πρόσωπο που μας έλκει… η οποία περιέχει ωφέλιμα αγαθά για την Ψυχή μας.

Η Φιλότης… γνωρίζουμε ότι ήταν μια θεότητα της Ελληνικής μας Μυθολογίας, η οποία αποτελούσε την προσωποποίηση του σαρκικού έρωτα. Στα Αρχαία Ελληνικά, η λέξη Φιλότης…. σήμαινε κυρίως τη φιλία, την αγάπη και τη στοργή, ενώ δεν ήταν άγνωστη και η χρήση της με την έννοια της συνουσίας. Η μικρή αυτή θεότητα… έδωσε το όνομά της σ’ ένα γένος πεταλούδων της Βόρειας Αμερικής, με μοναδικό είδος το: philotes sonorensis.

Η Φιλότης… ξέρουμε ότι γεννήθηκε με παρθενογένεση, σύμφωνα με τον Ησίοδο και ανήκε στο γένος της Νυκτός, κόρης του Χάους και της Γαίας, όπως ο Μόρος, η Κηρ, ο Θάνατος, ο Ύπνος, τα Όνειρα, ο Μώμος, η Οιζύς, οι Εσπερίδες, οι Μοίρες, οι Κήρες, η Νέμεσις, η Απάτη, η Έρις και το Γήρας.

Στην κοσμολογική αντίληψη της Θεογονίας… η σημασία της Φιλότητος είναι κάπως περιορισμένη… ενώ ο αντίθετο συμβαίνει με την κοσμολογία του Εμπεδοκλή… όπου η Φιλότης και το Νείκος (δηλαδή… η Φιλονικία) έχουν σπουδαιότητα ανάλογη των πρωταρχικών στοιχείων: ΓΗ – ΑΗΡ – ΥΔΩΡ – ΠΥΡ. Τα δυο άκρα του Αέναου Κύκλου του μετασχηματισμού αυτών των στοιχείων είναι η σύμπτηξή τους, οπότε επικρατεί και ευδοκιμεί η Φιλότης και ο πλήρης διαχωρισμός τους… οπότε επικρατεί και διαχέεται το Νείκος (η Φιλονικία). Από αυτήν τη σκοπιά, η Φιλότης στον Εμπεδοκλή… ενέχει το ρόλο του Έρωτος στον Ησίοδο.

Σίγουρα δεν πρόκειται για μεταγενέστερη λέξη και απαντάται ήδη στα Ομηρικά Έπη, τόσο στην Ιλιάδα (6 φορές) όσο και στην Οδύσσεια (4 φορές), συνοψίζοντας όλες περίπου τις εκδοχές και τις εφαρμογές που υπόκεινται στο ρήμα φιλέω, στο επίθετο φίλος και στο επίρρημα φίλως… επίσης ομηρικά, με πυκνή μάλιστα τα δύο πρώτα συχνότητα. Γύρω από αυτόν τον πυρήνα λοιπόν μερικά, σύνθετα (ρηματικά ουσιαστικά, επίθετα αλλά και κύρια ονόματα), με θετική ή αρνητική σημασία. Παραδείγματα ευπρόσδεκτα: φιλοφροσύνη, φιλόξενος, φιλομειδής, φιλοπαίγμων. Παραδείγματα απωθητικά: φιλοκτέανος (άπληστος, πλεονέκτης), φιλοκέρτομος (χλευαστικός), φιλοψευδής. Και τρία ευρηματικά κύρια ονόματα: Φιλοίτιος, Φιλητορίδης, Φιλοκτήτης.

Η Ιλιαδική πάντως φιλότητα… δεν περιορίζεται μόνο στο εσωτερικό των δύο στρατοπέδων, που βρίσκονται κατά κανόνα σε εμπόλεμη σύγκρουση. Καθώς ο Ιλιαδικός πόλεμος εξελίσσεται, οδεύοντας προς την απρόβλεπτη έξοδό του, ίχνη έντιμης φιλότητας διακρίνονται και μεταξύ αντιπάλων. Παράδειγμα η έκβαση της ευγενέστερης μονομαχίας του έπους μεταξύ Έκτορα και Αίαντα στην 7η ραψωδία…. όπου, καθώς πέφτει το βράδυ και οι δύο μονομάχοι παραμένουν ισόπαλοι και ισότιμοι, αποσύρονται ανταλλάσσοντας φιλικά δώρα μεταξύ τους.

Η λέξις ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ…. (ΦΙΛΟΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ…δηλαδή της ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ)… έχει τρεις τρόπους… του φιλοσοφείν.

Α) Ο Πρώτος βασίζεται στην «εσωτερική φιλοσοφία» ή «μεταφυσική».

Β) Ο δεύτερος στην επιστημονική θεωρία….και

Γ) Ο τρίτος στην «κοινωνική φιλοσοφία».

Ως «εσωτερική φιλοσοφία» ή «μεταφυσική»… ορίζεται το σύνολο των αναπόδεικτων στις περισσότερες περιπτώσεις πεποιθήσεων (που οφείλονται ενίοτε και στην «μυστικιστική υπερβατική ενόραση», κάποιων ιδιαίτερα «πνευματικών» ανθρώπων), μιας κοινωνίας, για την φύση του Ανθρώπου και του Κόσμου, οι οποίες φαίνονται στα πλαίσια αυτής της κοινωνίας να είναι ορθές. Σύμφωνα όμως με τον Πλάτωνα… υπάρχει η εξωτερική γνώση, που προσλαμβάνει ο Άνθρωπος με τις αισθήσεις του και τη λογική του, αλλά υπάρχει και η εσωτερική γνώση… που δίνεται στον Άνθρωπο με την «μύηση»… όταν όμως ωριμάζει ηθικά και νοητικά. Ο Άνθρωπος αποκτάει την εσωτερική Γνώση πολύ πιο δύσκολα, διότι προϋπόθεση για την κατάκτηση της, είναι η σταθερή ενατένιση της εσωτερικής ζωής, η υπέρβαση των αισθήσεων και ο απόλυτος έλεγχος του Νου. Συνεπώς Σοφός… είναι αυτός που έχει υπερβεί τον κόσμο των αισθήσεων και των επιθυμιών, επειδή γι’αυτόν ανασηκώθηκε το πέπλο της πλάνης και της λήθης και αντίκρισε την Αιώνια Αλήθεια. Είναι αυτός που κατέκτησε την γνώση που αφορά στις εσωτερικές αιτίες των φαινομένων, στους παγκόσμιους νόμους, και στις εφαρμογές αυτών των νόμων, ως αιώνιες Σταθερές στη Φύση.

Η λέξις ΦΑΡΟΣ… έχει το γράμμα Φ… που φωτίζει (τεχνητά)… έχει το γράμμα Α… από την Αρχική Πηγή… έχει το γράμμα Ρ…. με συνεχή ροή… έχει το γράμμα Ο…. στο γήινο κύκλο… κι έχει το γράμμα Σ… δια της παλινδρομικής κίνησης. Οπότε ουσιαστικά….. αλλά και μεταφορικά ο ΦΑΡΟΣ μας φωτίζει… και είναι ένα οπτικο σημείο αναφοράς…. όπου σε Πνευματικό επίπεδο…. η Φωτεινή Παρουσία της Αρχικής Πηγής λαμβάνει χώρο στην Ψυχή μας… ρέοντας συνεχώς στο γήινο υλικό πεδίο…. και σείει-κρούει τα κύτταρα μας για να ενεργοποιηθούμε. Ένας τέτοιος φάρος… είναι και τα μαθήματα που διαβάζετε… διότι σας έχουν σε μία εγρήγορση μαθησιακής έρευνας και προτροπής.

ΕΛΛΑΝΙΟΣ ΙΦΙΓΕΝΗΣ (Ε.Ι.)

IOANNIS STOGIANNOS 

www.diadrastika.com

ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ ΠΕΡΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

Τι ακριβώς συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα και τι προέβλεπαν οι νόμοι για όσους προέβαιναν σε ομοφυλοφιλικές σχέσεις;

Οι νόμοι στην αρχαία Ελλάδα ήταν ξεκάθαροι.

«Αν τις Αθηναίος εταιρήση, με έξεστω αυτω των εννέα αρχόντων γενέσθαι, μηδέ ιερωσύνην ιερώσασθαι, μηδέ συνδικήσαι τω δήμω, μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμιάν, μήτε ενδημον, μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδέ επικυρήκειαν αποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω, μηδέ εις τα δημοτελή ιερά εισίτω, μηδέ εν ταις κοιναίς σταφονοφορίες σταφανούσθω, μηδέ εντός των της αγοράς περιρραντηριων πορευέσθω. Εάν δε ταύτα τις ποιή, καταγνωσθέντως αυτού εταιρείν, θανάτω ζημιούσθω».

Δηλαδή:
Αν κάποιος Αθηναίος συνάψει ομοφυλοφιλική σχέση με άλλον θα έχει τις εξής κυρώσεις:

1. Δεν του επιτρέπεται να γίνει μέλος των 9 αρχόντων
2. Δεν του επιτρέπεται να εκλεγεί ιερέας
3. Δεν του επιτρέπεται να είναι συνήγορος του λαού
4. Δεν επιτρέπεται να ασκεί εξουσία εντός ή εκτός της Αθήνας
5. Δεν επιτρέπεται να σταλεί ως κήρυκας πολέμου
6. δεν επιτρέπεται να εκθέσει γνώμη (ως άμουσος – ανισόρροπος)
7. Δεν επιτρέπεται να μπει σε (δημόσιους) Ναούς
8. Δεν επιτρέπεται να στεφανωθεί στις στεφανοφορίες
9. Δεν επιτρέπεται να μπαίνει στον ιερό χώρο της αγοράς
όποιος λοιπόν έχει καταδικαστεί ως ομοφυλόφιλος αλλά ενεργήσει ​αντίθετα των διατάξεων του νόμου θα τιμωρείται με Θάνατο!

Αλέξανδρος ο Μέγας 356 π.Χ. – 323 π.Χ.

 

Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε στις 20 ή 21 Ιουλίου του 356 π.Χ στην Πέλλα της Μακεδονίας. 10 ή 11 Ιουνίου του 323 π.Χ. άφησε την τελευταία του πνοή στη Βαβυλώνα, σε ηλικία μόλις 32 ετών.

Μακεδόνας στρατηλάτης, από τις σημαντικότερες μορφές της παγκόσμιας ιστορίας.

Οι πολλές διοικητικές φροντίδες, οι κόποι και τελευταία ο θάνατος του πιο στενού του φίλου, Ηφαιστίωνα, του έφθειραν την υγεία. Ο Αλέξανδρος αρρώστησε βαριά και στις 10 ή 11 Ιουνίου του 323 π.Χ. άφησε την τελευταία του πνοή στη Βαβυλώνα, σε ηλικία μόλις 32 ετών.

Οι κατακτήσεις του άνοιξαν τα σύνορα μεταξύ του ελληνικού χώρου και της Ανατολής. Η επικοινωνία με τους “βαρβάρους” συνέβαλε στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμός στις χώρες της Ασίας και της Αιγύπτου. Η ελληνική γλώσσα έγινε διεθνής. Τα ελληνική ήθη πέρασαν σ’ όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Ανέτειλε ο πολιτισμός της λεγόμενης “Ελληνιστικής Εποχής”, που αποτελεί μία νέα λάμψη του ελληνικού πνεύματος. Δικαιολογημένα, η ιστορία ανακήρυξε τον Αλέξανδρο “Μέγα” για το γιγάντιο έργο του.


https://www.sansimera.gr/biographies/842

Επίφυση Εγκεφάλου το όπλο των ανθρώπων ενεργοποιείται

Η επίφυση είναι το μέρος του εγκεφάλου που ενδυναμώνει αυτό που είναι γνωστό ως η "έκτη αίσθηση" και άλλες παραφυσικές ικανότητες. Είναι επίσης το κέντρο της αίσθησης της ευτυχίας. Η επίφυση είναι σε αδράνεια στο μέσο άτομο. Μια αδρανής επίφυση είναι ισοδύναμη με έναν αποκομμένο νωτιαίο μυελό, όπου το μυαλό δεν μπορεί να στείλει μηνύματα ή να κινήσει μέλη του σώματος πέρα από τη περιοχή που έχει αποκοπεί. Η μόνη διαφορά είναι ότι η επίφυση επηρεάζει τη ψυχή.

Με το πέρασμα των αιώνων, εξαιτίας των σχετικών "θρησκειών", η ανθρωπότητα έχει παρακμάσει εξελικτικά και πνευματικά. Αυτός είναι ο λόγος που η ανθρωπότητα στο σύνολό της είναι πνευματικά ανίσχυρη. Ο στόχος των θρησκειών πάντα ήταν να κρατήσουν την ανθρωπότητα σε άγνοια και χωρίς δύναμη. Κάθε φορά που μια θρησκεία καταλάμβανε τον έλεγχο μιας περιοχής, τα αρχαία έγγραφα απομακρυνόντουσαν ή καταστρέφονταν. Οι θρησκείες τότε αντικαθιστούσαν τη γνώση που είχαν αφαιρέσει, με ψέματα και με ψευδείς ιστορίες. Αυτός είναι ο λόγος που η ανθρώπινη φυλή είναι στο σημείο που βρίσκεται σήμερα πνευματικά. Κατάπτωση, αρρώστια, μαρασμός, ανικανότητα και άγνοια είναι τα αποτελέσματα της απώλειας αυτής της γνώσης. Το μέσο άτομο χρησιμοποιεί μόνο το 5-10% της ισχύς του μυαλού του. Αυτό είναι ανάλογο με ένα μέλος του σώματος που έχει ακινητοποιηθεί σε γύψο και είναι άκαμπτο και μαραμένο, αλλά σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Η ανθρωπότητα έχει στερηθεί πρόσβαση στις πνευματικές δυνάμεις μέσω της έλλειψης χρήσης τους από γενιά σε γενιά και τις έχει χάσει σχεδόν όλες.

Για να ενεργοποιήσετε την επίφυση, διαλογισμοί ισχύος θα πρέπει να γίνονται συχνά. Απαιτείται χρόνος για να ενδυναμωθεί αυτός ο αδένας για να ενεργοποιηθεί και να χρησιμοποιηθεί.
Η επίφυση δουλεύει σε συνδυασμό με την υπόφυση. Και οι δύο αδένες ενεργοποιούνται μέσω του διαλογισμού ανοίγματος του τσάκρα της κορώνας.

Η επίφυση και η υπόφυση προσαρμόζουν και χαμηλώνουν τη συχνότητα των βιοηλεκτρικών ροών. Είναι μετασχηματιστές πνευματικής ενέργειας. Η πνευματική ενέργεια εισέρχεται από τα υψηλότερα τσάκρα και κατεβαίνει μέσω του τσάκρα της κορώνας όπου φτάνει στην επίφυση του εγκεφάλου. Καθώς μπαίνει στον εγκέφαλο, ο ρυθμός της δόνησης μειώνεται. Μια ενεργοποιημένη επίφυση λειτουργεί ως μετασχηματιστής που χαμηλώνει τον ρυθμός της ενέργειας σε μια χαμηλότερη συχνότητα. Η ενέργεια μπαίνει και κινείται από την περιοχή του υποθαλάμου του εγκεφάλου προς την υπόφυση. Η υπόφυση μετασχηματίζει την ενέργεια σε μια ακόμα χαμηλότερη συχνότητα ώστε να μπορεί να απορροφηθεί και να διαβαστεί από τον εγκέφαλο.
Η ανθρωπότητα στο σύνολό της λειτουργεί σε μια χαμηλή συχνότητα. Ο διαλογισμός ισχύος και η στρέψη των τσάκρα μας επιταχύνει αυτή τη δόνηση σε υψηλότερα επίπεδα όπου είμαστε πνευματικά ανοιχτοί και έχουμε αντίληψη. Μια υψηλότερη δόνηση μας προστατεύει επίσης από ασθένειες και αρνητικές ενέργειες.

Το μεσολόβιο λειτουργεί για να ανταλλάσει πληροφορίες ανάμεσα στα δυο ημισφαίρια του εγκεφάλου. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν τη δεξιά πλευρά του εγκεφάλου, καθώς ζούμε σε έναν κόσμο που βασίζεται στο αριστερό ημισφαίριο. Ο διαλογισμός κενού σιωπά την αριστερή μεριά, της σκέψης και της λογικής, και μας ανοίγει τη δεξιά πλευρά, που είναι η διαισθητική/πνευματική πλευρά.

Το φως είναι απαραίτητο για τη ψυχή. Τόσο πολύ αρνητικότητα έχει συσχετιστεί με το φως λόγω της κατάχρησης των θρησκειών της δεξιάς ατραπούς και τη κίνηση της νέας εποχής. Το φώς συνδέεται με την αστραπή που συμβολίζει τη δημιουργία και είναι ένα αρχαίο σύμβολο. Μπορούμε να ταξιδέψουμε στο φως και να χρησιμοποιήσουμε το φως για τους δικούς μας σκοπούς...

Πηγή: diogeneis.blogspot.gr

«Υπέρ της ελευθερίας αγωνιστέον». Δημοσθένη >>

Επιβάλλεται να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία. Η ρήση αυτή εκπληκτικό σπίθισμα, σοφό πόρισμα, κρυστάλλωμα σε δόγμα τον ιδεωδέστερο κανόνα της ζωής. Ελευθερία, εξαγνιστική φλόγα, ολυμπιακό αγώνισμα, είναι το δικαίωμα του ανθρώπου να εκφράζεται, δρα υπεύθυνα, χωρίς εξωτερικό καταναγκασμό, μακριά από κάθε μορφής βίας, τρομοκρατίας, εμφύλια πάθη, σκληρής πραγματικότητας.

Η καταξίωσή του, το ανεκτίμητο αγαθό, βασική αρχή της δημοκρατίας που αναγνωρίζονται τα δικαιώματα, οι υποχρεώσεις, με γνώμονα πάντα τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα, χωρίς καμιά κατάχρηση.

Οι αρχαίοι Έλληνες από τα πρώτα τους σκιρτήματα είχαν επισημάνει την ανάγκη ύπαρξης της ελευθερίας του λόγου στην Εκκλησία του Δήμου, στη βουλή, στα δικαστήρια, ήταν απεριόριστη, αποτελούσε για την αθηναϊκή δημοκρατία σήμα κατατεθέν.

Έτσι στην ευρύτερη διανοητικά Αθήνα περπάτησαν φιλόσοφοι του μεγέθους του Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, τραγικοί του ύψους του Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευριπίδη, αρχιτέκτονες με τη ματιά του Ικτίνου, Καλλικράτη. Το έργο τους πάντα, ζωντανό, μεταδίδουν μηνύματα σ’ όλες τις εποχές, γιατί ομοιογενή, ομοιόμορφα θέματα διαχρονικά βρίσκονται στο κέντρο της επικαιρότητας. Στην ελευθερία, χαρά της ζωής, η αρχαιοελληνική κοινωνία αναζητά την ποικιλία, εξέλιξη, νεωτερισμό (νεωτερίζω=στασιάζω).

Η ελευθερία χρήζει καθημερινής φιλότιμης προσπάθειας, ανάγεται στις καθημερινές εκδηλώσεις, οι σύγχρονοι Έλληνες ενεργά δουλεύουν για την εδραίωσή της, σε μια εποχή ευνοϊκή για τη συνεργασία και εκπονούνται από πολυπληθείς δημιουργικές ομάδες σπουδαία πράγματα.

Η ελευθερία έννοια πρισματική αφήνει ανοιχτά τα περιθώρια στη διάπλαση όλων των μορφών, ειδών της. Η εσωτερική ελευθερία είναι η ωραιότερη μορφή ελευθερίας, αληθινή Λυδία λίθος της ζωής.

Εξαιρετικό προσόν της είναι η υποταγή στον ορθό λόγο. Κατά τον Πλάτωνα το καθαρό λογιστικό κατέχει τη θέση του ηνίοχου, ενώ τη θέση των αλόγων κατέχουν το θυμοειδές (ανδρεία), επιθυμητικό (επιθυμίες). Με το νου, το πολυτιμότερο των αγαθών, ο άνθρωπος είναι το δυνατότερο ον της φύσης, και διακρίνεται απ’ το φυσικό κόσμο κατά το ότι έχει εσωτερική ζωή.

Η εσωτερική ελευθερία μετουσιώνει σε φως ελαττώματα, αδυναμίες, εξασφαλίζει τη χαλιναγώγηση άλογων επιθυμιών, αποφεύγει κινδύνους, βοηθάει να παραμείνει κάποιος άνθρωπος, στεργιώνει την κοινωνική προκοπή και ο εσωτερικός πολιτισμός της καρδιάς γεννιέται από την ελευθερία, υπόθεση ύψιστης σημασίας.

Θεμελιακός ο ρόλος της για την κοινωνία, είναι αδύνατο να υπάρξει, όταν υποτάσσεται στο στρόβιλο των παθών, οι εσώψυχοι κίνδυνοι δεν είναι ήσσονος σημασίας. Στο πρόσωπο του Ηρακλή φαίνεται η σύνθεση ηθικής και σωματικής ρώμης.

Η ελευθερία δίνει τη δυνατότητα στην υπεύθυνη σκέψη, για έρευνα, αντικειμενική γνώση, έμφυτη του ανθρώπου ανάγκη, βάση της επιστήμης, φορέας της πολιτιστικής προόδου. Η επιστήμη εγκαλλώπισμα του βίου, σε περίοδο ελευθερίας διαμορφώνει, υψώνει, πλουτίζει τον ηθικό κόσμο, οδηγεί στην απαλλαγή από τον υπερβολικό φόβο, παραμυθία στις συμφορές, και αντιμετωπίζονται στωικά τα αναπάντεχα ή τα αναμενόμενα του βίου.

Η εύρεση της αλήθειας (α+λανθάνω, αλάθητο) εξασφαλίζει έναν εγώ υπεύθυνο και κάτω από το φως της, τίποτε το σκοτεινό, μυστηριώδες δεν υπάρχει, καίριος αντίπαλός της κάθε αρνητικό φαινόμενο.

Πάντα ο τηλαυγής καθοδηγητής δείχνει αν είναι οδηγός ή οδηγούμενος, όρθιος ή ορθούμενος, παλεύει για να καταλύσει τις ανελεύθερες συνθήκες. Χωρίς την ελευθερία, ή άκρως γοητευτική έρευνα για γνώση, γίνεται όργανο καταπίεσης, η αλήθεια διαστρέφεται σε απάτη, η αρετή (αραρίσκω, αρέσκω) καταντά ασελγής υποκρισία και η λογική πάει για ύπνο.

Ο Προμηθέας έκλεψε από τον Ήφαιστο και την Αθηνά τη σοφία των τεχνών, τη φωτιά και τα έκανε δώρα στον άνθρωπο. Η ψυχική εξύψωση, η πνευματική άνθηση, πλάι στην υλική ευημερία θα δώσουν την έννοια του σωστού ανθρώπου.

Άλλη μορφή ελευθερίας το οικονομικό οικοδόμημα. «Οικονομία θυγάτηρ εστί της Προνοίας, αδερφή της Εγκρατείας και μήτηρ της Ελευθερίας», Ξενοφώντειος λόγος.

Ύστατος σκοπός του ανθρώπου η πραγματική ευδαιμονία η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό απ’ την οικονομία, αναπτύσσεται στην ελευθερία, και η ορθή αξιολόγησή της έχει πρωταρχική, πρώτιστη σημασία, βάση της υλικής ανεξαρτησίας, προσφέρει ψυχαγωγία, άνετη υγιεινή διαβίωση, ανεμπόδιστα ικανοποιούνται οι προσδοκώμενες υγιείς επιθυμίες.

Η μηχανή παράγει πολλαπλές ποσότητες προϊόντων, μειώνει τον κόπο, βοηθά στις ανακαλύψεις, απολυτρώνει θριαμβευτικά από δυσμενείς προοπτικές, εμπνέει ανυποχώρητη αισιοδοξία (αίσιος + δόξα), ελπιδοφόρο αντίκρισμα της ζωής, σπουδαία ψυχική δύναμη, η αναβάθμιση της ζωής γίνεται με την παραγωγικότητα, συστηματική εργασία, που εξασφαλίζονται με σταθερή ελευθερία. Όταν στην ελευθερία, ηθική αρχή, αναπτύσσεται η τεχνολογία, έχει καταστεί αυτονόητο μέρος της ζωής μας, δίνει τεράστια ώθηση στη βιομηχανία, απ’ την οποία αυξάνεται ο πλούτος, γίνεται κοινωνική ισορροπία.

Η καλή χρήση υλικών αγαθών εξανθρωπίζει, η αξία τους βρίσκεται στην προσφορά τους, κάνουν ευτυχισμένο τον άνθρωπο, διαφορετικά, η καθάρια, ευαίσθητη συνείδηση αφυπνίζει τις Ερινύες της ψυχής και τον κάνουν δυστυχισμένο, γιατί δεν έχει την ηρεμία του. Επιβάλλεται πάντα η θαυμάσια των αρχαίων αρχή: «Μέτρω χρω».

Εθνική ελευθερία είναι ο χώρος ο ανεξάρτητος, απαραβίαστος, από κάθε ξενική επιβολή στον οποίο πραγματοποιείται, είναι συνυφασμένη με την ελεύθερη ατομική ανεξαρτησία της βούλησης, έλλειψη κάθε εξωτερικής επέμβασης, το μέγιστο των δικαιωμάτων, είναι ότι το οξυγόνο για τον οργανισμό. Η έννοια της ελευθερίας, βασικό στοιχείο του ελληνισμού, πρωταρχικό γνώρισμά του. Η ελληνική επανάσταση του 1821, έκρηξη αρετής, υπήρξε αναγκαιότητα εθνική και ανθρώπινη.

Όταν κάνουμε ό,τι προάγει εμάς και το γενικό καλό, είμαστε ελεύθεροι, καθώς και οι ενάρετοι, οι αδέκαστοι. Ελεύθερος ήταν αυτός που αγωνίστηκε να κρατήσει τη δυσαπόχτητη ελευθερία του και πήρε το φοβερό δυνάστη κατά πόδι. Ύψιστο αγαθό συνοδεύεται με την ευτυχία και η ευτυχία δε νοείται χωρίς ελευθερία και ελευθερία δεν εξασφαλίζεται χωρίς την ευψυχία.

Ελευθερία, βάση της φυλής, υπάρχει απ’ τη στιγμή που υπάρχει ορθοπραξία. Μάθαιναν τα ελληνόπουλα μιαν επαναστατικότητα και φθάνουν στην επανάσταση και αγωνίζονται τον καλό αγώνα της ελευθερίας. Η δύναμη των γραμμάτων ιδίως πριν την επανάσταση, ήταν δύναμη ευεργετική, λαμπρό έρεισμα, γέμισε τις αγαθές ψυχές όλων και καταθέτουν τη ζωή τους ενέχυρο της ελευθερίας, δεινά υποσκελισμένης, εκμηδενισμένης.

Η παιδεία στην πλατύτερη έννοια είναι: Άνθρωπος ελεύθερος. Τη Γαλανόλευκη στη σημερινή της μορφή καθιέρωσε η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, 1822, οι εννέα ισομεγέθεις οριζόντιες και εναλλασσόμενες λευκές και κυανές λωρίδες, αντιστοιχούν στις συλλαβές της φράσης:

«Ελευθερία ή θάνατος».
Η προγονική φυλετική δόξα εξίσωσε τον Έλληνα του 1821 με τους ανυπέρβλητους αγωνιστές των κλασικών, (480-323 π.Χ.) κυρίως, χρόνων, κεφάλια ξαναμμένα από ενθουσιασμό (ένθεος-ένθους, ενθουσιάζω).

Ο δρόμος του χρέους επιβάλλει θυσίες, διαφορετικά τα δυσοίωνα μηνύματα θα μεστώσουν και τα μάτια θα θρηνούν τους ζωντανούς. Η εθνική συνείδηση ατσαλώθηκε μέσα στον αγώνα και είχε πάνω απ’ όλα την πάναγνη ελευθερία. Η τρισένδοξη επανάσταση αυτοφυές δημιούργημα όλων των «ραγιάδων» με το μυριόστομο ψυχωμένο λόγο το ζεύγμα «Ελευθερία ή Θάνατος», κοντά στις αναγνωρισμένες αστραφτερές φυσιογνωμίες της Επανάστασης, είναι οι ανώνυμοι, όχι όμως λιγότερο άξιοι, πνίγονταν από την επιθυμία να αγωνιστούν.

Το θάμβος της ψυχής τους αντήχησε σαν κεραυνός, χύθηκε σαν σίφουνας, υψώθηκε σαν κύμα θεριεμένο για να σαρώσει του απεχθούς τυράννου την απαίσια κυριαρχία, μέσα στην καταπίεση διατηρείται ανέπαφη η αξιοπρέπεια.

«Σα μια βροχή, είπε ο Κολοκοτρώνης, έπεσε σ’ όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας, όλοι εσυμφωνήσαμεν εις αυτόν τον σκοπόν και εκάμαμεν την επανάστασιν». Η Ελλάδα μεγαλουργεί όταν οι Έλληνες είναι ενωμένοι. Για το θαύμα αυτό ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός (1669-1820) έχει αναμφίβολο ενδιαφέρον.

Συμβάλλει στην εθνική αφύπνιση του υπόδουλου ελληνισμού, δεν αναπήδησε ξαφνικά, όπως η πάνοπλη Αθηνά απ’ το κεφάλι του Δία, αλλά ήταν προϊόν μακράς, κοπιώδους χρονικής διάρκειας. Η παράδοση της φυλής κοχλάζει μέσα τους και τους παρορμά προς τη θυσία.

Το ελληνικό πνεύμα δεν έσβησε στο σκοτάδι της δουλείας 400 χρόνων, συνέχισε αναρριπιζόμενο να φλογίζει τις καρδιές όλων, να τροφοδοτεί την ιδέα της παλιγγενεσίας. Δουλεία μαύρη νύχτα, σύννεφο της γης που σκοτεινιάζει τον ήλιο. Μακρόχρονη η προσμονή, η ημέρα της ανάστασης αργούσε: «Άργειε να’ ρθει εκείνη η ημέρα κι ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τα’ σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».

Ο εθνικός ύμνος γράφτηκε το 1823 στη Ζάκυνθο και τυπώθηκε το 1825 στο Μεσολόγγι. Άληκτοι οι αγώνες του Έλληνα για να αιωνοποιήσει τη ζωή του, αφότου απελευθερώθηκε από την ειρκτή της άγνοιας, θεωρεί τη ζωή ως πρώτη αξία, μεγάλο αγωνιστικό στίβο για την εκπλήρωση της τελείωσής του.

Οι δοξασμένοι Έλληνες του 1821 έδιναν τη μάχη για τη λυτρώτρια δύναμη, την πολύτιμη ελευθερία. Στους πολέμους νικά η καρδιά, χωρίς ψυχικό σθένος η σωματική δύναμη είναι χωρίς ουσία κέλυφος, χωρίς να παραγνωρίζεται η αξία του σώματος.

Έχοντας μέσα τους τη φλόγα της θυσίας, το δένδρο της ελευθερίας πότισαν με αίμα, αποδεσμεύτηκαν του εφήμερου και εισήλθαν στην αθανασία, κοσμούν το πάνθεον της εθνικής ιστορίας, σταθμός πρόσφορος για αναλογισμό του έργου τους.

Στην αρχαιότητα υπήρχε σεβασμός στους νεκρούς, όταν τους ενταφίαζαν σταματούσαν οι εχθροπραξίες, γινόταν ανακωχή ανάμεσα στους εμπόλεμους.

Η ευψυχία τους έκανε ένσαρκο όραμα την ελευθερία, που ξεπήδησε απ’ τα ιερά κόκαλα των Ελλήνων, σαφέστατα προσφωνεί «ανδρειωμένη» ο εθνικός μας ποιητής, Δ. Σολωμός, κηρύττει περισπούδαστα, μαστορεμένα, λιτά, την ελευθερία, συνεχτικό στοιχείο της ζωής των Ελλήνων.

Όλοι οι μεγάλοι ποιητές είναι εθνικοί ποιητές. Η κατάχρησή της σε δουλεία οδηγεί, το επισημαίνει με θαυμάσιο σε διατύπωση λόγο ο Πλάτωνας: «Η άγαν ελευθερία ουκ εις άλλο  τι ή εις άγαν δουλείαν μεταβάλλει και ιδιώτην και πόλιν».

Το φυτό της ελευθερίας είναι λεπτοφυές και δεν επιδέχεται αδέξιο άγγιγμα, να καλλιεργηθεί με στοργή, λεπτότητα, περισσή φροντίδα για να ανθοφορήσει πλούσια στις καρδιές και να καρποφορήσει, περνά από τη γέφυρα της πειθαρχίας που σημαίνει άσκηση σε ευγενείς έξεις, ικανότητα αυτοκυριαρχίας.

Ο σπόρος, αν εγκαταλειφθεί στην τύχη του, δεν πρόκειται να βλαστήσει, ριζοβολήσει. Ο ιδανικός δάσκαλος θα ξεδιψάσει την εξαίρετη ελληνική πνευματική γη από καλούς σπόρους που σπείρονται και θα καρπίσουν. Ο άνθρωπος αυτοδημιουργείται και αυτοκατασκτρέφεται, οικοδομεί και κρημνίζει, δημιουργεί και καταστρέφει, ομονοεί και διχονοεί.

Το παλαιγενές (πάλαι +γενέσθαι), διηνεκές της φυλής μας πιστεύει ότι η ελευθερία, η ζωή είναι ανεπανάληπτα, αγέραστα αγαθά και δεν επιτρέπεται να αφανιστούν. Τη δύναμη του λαού μας καθορίζει η φλόγα της ψυχής, τα στήθη των παλληκαριών γεμίζουν ευφροσύνη, ικανοποίηση, ακόμα σίδερα λιώνουν. Όσοι μάχονται και σκοτώνονται, είναι νεκροί πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς, χάνονται μόνο σαν υλικές υπάρξεις.

Ο Έλληνας που προχωράει προς τη θυσία, βαδίζει προς τη ζωή, χωρίς να είναι σωβινιστής, τιμά κάθε γη και πατρίδα, αλλά θερμός πατριώτης. Μερικές φορές πέφτει, αναγεννιέται σαν το συμβολικό Φοίνικα και μάλιστα πιο ακμαίος κάθε φορά, από την τέφρα του, χωρίς τον κίνδυνο της οξείδωσης του χρόνου. Ισχυρή η έννοια της εθνικής ταυτότητας.

Πετυχημένο εθνικό σύμβολο έχει προκαθοριστεί από τη Μοίρα πάντα να προχωρεί, να διδάσκει θαρραλέα την οικουμένη πως ο άνθρωπος, περιούσιο ον, να σέβεται τις υψηλές παγκόσμιες αρχές με την αυτοπροαίρετη, αταλάντευτη εμμονή σ’ αυτές.

Τα κάλλη, θέλγητρα της γης, τα αρώματα, ωραία χρώματα, η φιλόξενη καταγάλανη γύρω μας θάλασσα, στο σημείο επαφής τριών ηπείρων, ο ενάλιος πλούτος, το γλυκό ηλιόλουστο κλίμα με τις χρυσαφένιες αντανακλάσεις του ήλιου στην επιφάνεια της θάλασσας, ο αισθητικός αυτός παράδεισος, η γεωγραφική τοποθεσία της χώρας μας, αποτελούν τις Σειρήνες και είχαν κατά καιρούς κλωσσήσει στο κεφάλι τους οι διάφοροι καταχτητές σχέδιο να την πατήσουν.

Ο μιαιφόνος (μιαίνω+φένω) Άρης δεν ξορκίστηκε από τη γη. Η ελευθερία σε εκτεταμένες περιοχές της γης καταδυναστεύεται, βρίσκεται υπό διωγμό. Υπενθυμίζουμε τον ευρωπαϊκό εμφύλιο πόλεμο, 1917-1945, είχε μετατραπεί σε φάντασμα της καθημερινότητας και οι λαοί ήταν καταδικασμένοι να υποστούν ανήμποροι την περιδίνηση της ύπαρξής τους.

Ο πόλεμος, αγριότητα, εκκολαπτήριο συμφορών, καταξοδεύει τα έσοδα της ειρήνης, αληθινή παραφροσύνη.

Επενδύουν σε ανέμους και θερίζουν θύελλες. Έμφυτη η αποτίναξη κάθε μορφή δουλείας, όπως παρατηρούμε και από την εποχή του Σπάρτακου μέχρι σήμερα τους αγώνες των δούλων κατά του αυθέντη.

Ο Θρακιώτης Σπάρτακος (71 π.Χ.), αρχηγός μεγάλης εξέγερσης, επανάστασης των δούλων στη Ρώμη κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, των πλούσιων, καταπνίγεται με τις μυριόμβες (μύριος+βους) θυμάτων να πλημμυρίσουν οι δρόμοι της Ρώμης από το αίμα των δούλων, σταυρώνονται 6.000.

Οι υπερήρωες του 1821 με την παλλαϊκή ομοψυχία, την «ισχύς εν τη ενώσει» καταφρόνησαν την ανυπόφορη τυραννία για να κατισχύσει το γλυκό μήνυμα της ελευθερίας, δόξασαν με τα ολοκαυτώματά τους την πατρίδα.

Ωραίος ο θάνατος, όταν με αυτόν καταφάσκεται το υψηλό νόημα, το περιεχόμενο της αληθινής ζωής, το «ευ ζην», διαφορετικά ο άνθρωπος γίνεται λιποτάκτης των υψηλών αρχών. Αν από φιλοζωία αποδεχόταν ζωή επονείδιστη, τότε θα υπήρχε παρωδία ζωής, εξάλλου η ζωή είναι μια παροδική ρυτίδα της θάλασσας.

Η νηφάλια μελέτη της ελληνικής ιστορίας προξενεί μεγάλη κοινή ωφέλεια. Υπενθυμίζουμε μόνο την ιστορία ενός από τους πιο σπουδαίους μήνες της φυλής, το Σεπτέμβρη, τα Σεπτεμβριανά. Σεπτέμβρη του 490 και 480 π.Χ. οι Έλληνες νίκησαν τους εχθρούς στο Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα και έσωσαν τη Δύση από τη δουλεία.

Το Σεπτέμβρη του 1814 ίδρυσαν τη Φιλική Εταιρεία, ο πρώτος σπόρος της ελευθερίας που οδήγησε στο 1821 στην εθνική ανεξαρτησία. Πάντα χρειαζόμαστε μια σύγχρονη Φιλική Εταιρεία με μέλη τα εξαιρετικής ποιότητας, λαμπρά μυαλά που ζουν στη χώρα μας και Έλληνες του εξωτερικού, για μια δουλειά διαφωτισμού. Στις 23 Σεπτέμβρη του 1821, έγινε η άλωση, απελευθέρωση της Τριπολιτσάς.

Η ιστορία του Σεπτέμβρη ακούραστη, προτρέπει για εθνική ομοψυχία. Το Σεπτέμβρη του 1843 οι Έλληνες επέβαλαν το Σύνταγμα, δηλαδή τις πολιτικές ελευθερίες. Αλλά το Σεπτέμβρη του 1922 η εθνική διχοστασία οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή (1919-1922).

Οι Έλληνες με την απέραντη αγάπη στην ελευθερία, ιδέα της τέλειας ζωής, άσκησαν στο έπακρο την προγονική αυτήν εύκλεια, έδωσαν χτύπημα στην ψευδώνυμη, μισελεύθερη, Ιερή Συμμαχία, με τις ανθρωπολέθριες αντιλήψεις, ανέτρεψαν τις πολυθρύλητες αρχές της, αντιδραστικές δυνάμεις της ταπεινωμένης Ευρώπης, αειθαλούς, ένδοξης ηπείρου, πολλοί λαοί ένιωσαν ελπίδα, πολλά, πολλοί χρωστούν στους τόσο λίγους.

Ακοίμητοι φρουροί ανάμεσα στις χιλιετίες συνεχίζουν ακατάβλητοι το ιστορικό οδοιπορικό τους. Η Ελλάδα η χώρα της μακρότερης πολιτιστικής εποποιίας του ανθρώπου, προσέφερε πολλά στον πανανθρώπινο πολιτισμό.

Οι εθνικές παραδόσεις είναι το αθάνατο λουλούδι της χώρας μας. Η μεγάλη εποποιία του 1821 έβγαλε απ’ τα σπλάχνα της τα κλέφτικα και δημοτικά τραγούδια, γιατί ο λαός ξέρει να εχτιμά τους ηρωικούς αγώνες οι οποίοι εκφράζουν την περιφρόνηση προς το θάνατο, αρκετά απ’ αυτά είναι απ’ τα ωραιότερα που έχει ποτέ πλέξει η ελληνική συνείδηση.

Ο ελληνικός λαός λούζεται τα νάματα της ιδέας της πατρίδας και μέσα στα τρίσβαθα του σπαραγμού, πόνου, κόπου, μαρτυρίου, μάχεται για την κατάχτηση της ελευθερίας, γι’ αυτό καλό είναι να ρίχνει κανείς τις ρίζες του πάνω σ’ αυτά τα χνάρια. Απ’ τις παραδόσεις εμπνέεται ο Όμηρος, οι τρεις μεγάλοι τραγικοί της αρχαιότητας, στην παράδοση του δημοτικού τραγουδιού βρίσκουν τις πηγές τους οι πνευματικοί άνθρωποι. Εξασφαλίζουν την ιδιομορφία του λαού, είναι η αναπνοή του, ο καθένας οφείλει να αναβαπτίζεται σ’ αυτές.

Οι υπέρ της ελευθερίας αγώνες εδραιώνουν την κοινή συνείδηση ενός λαού, και ο ηρωικός θάνατος αποτελεί έμπρακτη συμβουλή, ωραίο μάθημα προς τους ζωντανούς, διαιωνίζει τις μεγάλες αξίες, το φιλότιμο οδήγησε σε αυτοθυσίες, ολοκαυτώματα.

Το θέμα μεγάλο και ως εκ τούτου η φρόνηση υπαγορεύει σεμνή αντιμετώπισή του, δε θα επιβαρύνουμε άλλο το συνοπτικό αυτό άρθρο, κοντολογίς, περισσεύουν πολλά για άλλο άρθρο. Όλα τα προαναφερθέντα είναι στοιχεία ικανά να μας πείσουν ότι η φιλόστοργη πατρίδα κι ελευθερία, έχουν σχέση αδιάσπαστη μεταξύ τους. Το Έθνος σύσσωμο, πρωταθλητής της ελευθερίας παρουσιάζει πολυκύμαντη, οδυσσειακή ιστορική διαδρομή χιλιετηρίδων που σημάδεψε με ανεξίτηλα χρώματα μια πορεία άφθιτου, αστείρευτες δυνάμεις, ψυχικού μεγαλείου, εθνικής ανάτασης, ηρωισμού, αυταπάρνησης, φιλοπατρίας, αδιάκοπης δράσης σε όλα τα επίπεδα. Η ελληνική φυλή, σώτειρα της υφηλίου, ήρθε για να πλαστουργήσει, φωτίσει, εξημερώσει, παραδειγματίσει, όλα αποτελούν τους καθοδηγητικούς φάρους, εμπνέουν τις ερχόμενες γενιές. Η ιστορία, ο αδέκαστος ελλανοδίκης, περιβάλλει με το φωτοστέφανο, στολίζει με αθάνατες περγαμηνές τους γίγαντες μαχητές του 1821. Ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας αντιπροσωπεύουν τον Έλληνα. Για το υπέροχο ελληνικό φρόνημα οι λαοί αποκαλύπτονται, προφέρουν με ευλάβεια το όνομά του.

Οι Ευρωπαίοι, και όχι μόνο, σπουδάζουν τα έργα των αρχαίων Ελλήνων, οι αετοί της ανθρώπινης διάνοιας έχουν μια καταγωγή και είναι ελληνική. Αφού η σύγχρονη Ελλάδα διατηρεί το βαρύ ιστορικό πολιτιστικό παρελθόν της, τεράστια ευθύνη απορρέει από την κληρονομιά αυτή, να συνεχίσουμε αδιάσπαστοι, για την κοινή καλυτέρευση της ζωής.

Η παρακαταθήκη του πνευματικού ελληνισμού προς το νεότερο ελληνισμό να τα αναγάγει σε μήτρες νεωτερικότητας.

Οι Έλληνες ορθώνουν αναχώματα αξιών, απ’ το υστέρημά τους δίνουν και βεβαιώνονται, έτσι, ότι δεν υστερούν. Η χώρα μας αλτρουίστρια, λάμπει άπειρα χρόνια και θα λάμπει για χιλιετίες. Απίστευτη έκρηξη, η πραγματοποίηση του οποίου αποτελεί καθήκον.

Η αιώνια Ελλάδα, πνευματική μάννα των λαών, προμαχώνας, προπύργιο της ελευθερίας, πρωθιερέας στη στήριξη αδύναμων συμπολιτών, εντυπωσιάζει το μήνυμα αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες, θάλλει η ευαισθησία, οι άνθρωποί της, θετικά πρότυπα, προσφέρουν χαρούμενη νότα δροσιάς στη σκυθρωπή κοινωνική ατμόσφαιρα, τους ανήκει το Νόμπελ ανθρωπιάς, ειρήνης, έδωσαν μαθήματα ζωής παγκόσμια. Και εμείς είχαμε πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, της Κύπρου, του Πόντου.

Είναι ανεπίτρεπτο, θλιβερό, να αποζούμε απ’ τους κόπους, τόκους των προγόνων μας, η χαρά βρίσκεται στον αγώνα. Το πλούσιο, μεγαλοπρεπές, απαράμιλλο παρελθόν μας, η λαμπρή, πολύτιμη παράδοση είναι το ιερό νάμα μέσα στο οποίο αναβαπτίζεται σε κρίσιμες στιγμές η εθνική μας ψυχή.

Ο Θησέας στις «Ικέτιδες» του Ευριπίδη, γενναιόδωρος προς τους καταστρεμμένους, για τη στάση, συμπεριφορά του, επαινείται και η πόλη του για τα επιτεύγματά της. Υπάρχουν γνώμες που κρατούν αμείωτο το κύρος τους μέσα στους αιώνες. Μιας τέτοιας βαρύτητας αξίωμα, υπέροχης αποφθεγματικής ρήσης είναι ο τίτλος του θέματος. Σε καμιά χώρα το παρελθόν δεν είναι τόσο παρόν όσο στη δική μας.         

Γράφει ο Μανόλης Ζουμπάς

Πηγή : «Υπέρ της ελευθερίας αγωνιστέον». Δημοσθένη | Η ΡΟΔΙΑΚΗ http://www.rodiaki.gr/article/334192/yper-ths-eleytherias-agwnisteon-dhmosthenh#ixzz5AEBuhFsj 
Follow us: @irodiaki on Twitter | efimeridarodiaki on Facebook