Ἡ τῶν Ἑλλήνων ἐξάπλωσις…

Κοίταζε τὸν ὀρίζοντα ὁ Ἕλληνας· καὶ δὲν ἔβλεπε τὴν ἀπόσταση, οὕτε τὶς θάλασσες ποὺ ἔπρεπε νὰ διασχίσῃ. Ἔβλεπε τὰ εὔφορα τὰ χώματα καὶ τὶς πόλεις ποὺ θὰ ἔστηνε μὲ τὰ χέρια του. Καὶ ἦταν καὶ ὁ χρησμὸς τῆς Πυθίας ποὺ τοῦ ἔδινε ἀέρα στὰ πανιά του, γιατὶ καὶ οἱ Θεοὶ στὸ πλευρό του ἦταν, καὶ τὸν συντρόφευαν…

Καὶ ἡ φλόγα ἀπὸ τὸ Πρυτανεῖο τῆς Μητέρας-Πόλης, φώτιζε τὸν δρόμο τους καὶ στέριωνε τὶς πόλεις τους, ποὺ οἱ περισσότερες μέχρι σήμερα διατηροῦν τὰ ἑλληνικὰ τους ὀνόματα καὶ τιμοῦν τοὺς ἰδρυτές τους, τοὺς Ἕλληνες…

Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἔμποροι καὶ ναυτικοὶ ταξίδεψαν καὶ στὴν συνέχεια μετακόμισαν πέρα ἀπὸ τὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα. Ἐγκαταστάθηκαν σὲ γόνιμες περιοχές, μὲ καλὰ λιμάνια, καὶ μὲ ἐμπορικὲς εὐκαιρίες. Οἱ περιοχὲς αὐτὲς καθιερώθηκαν ὡς αὐτοδιοικούμενες ἀποικίες. Ἀργότερα, μερικὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀποικίες ἒστειλαν τοὺς δικούς τους ἂποικους σὲ ἂλλες περιοχές.

Οἱ ἀποικίες μιλοῦσαν τὴν ἲδια γλῶσσα καὶ λάτρευαν τοὺς ἴδιους θεοὺς μὲ τὴν Μητρόπολη. Οἱ ἰδρυτὲς μετέφεραν μαζί τους τὴν ἱερὴ φλόγα ποὺ εἶχε ληφθῇ ἀπὸ τὸ Πρυτανεῖο τῆς μητρικῆς πόλης. Πρὶν ξεκινήσουν τὴ δημιουργία μιᾶς νέας ἀποικίας συχνᾶ ἔπαιρναν χρησμὸ ἀπὸ τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν.

Τὸ Πρῶτο κύμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀποικισμοῦ ἔλαβε χώρα στὴν Μικρὰ Ἀσία. Ὁ ἀρχαῖος γεωγράφος Στράβων ὑποστήριξε ὅτι οἱ Αἰολεῖς ἐγκαταστάθηκαν στὴν Μικρὰ Ἀσία τέσσερις γενιὲς πρὶν τοὺς Ἴωνες.

Οἱ Αἰολεῖς ἄποικοι ἐγκαταστάθηκαν στὴ βόρεια περιοχὴ τῆς ἀκτῆς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, καθῶς καὶ στὰ νησιὰ τῆς Λέσβου καὶ τῆς Τενέδου.

Οἱ Ἴωνες ἐγκαταστάθηκαν στὸ κεντρικὸ τμῆμα τῶν ἀκτῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, δημιουργῶντας τὶς ἀποικίες τῆς Μιλήτου καὶ τῆς Ἐφέσου, καθῶς καὶ στὰ νησιὰ τῆς Χίου καὶ τῆς Σάμου.

Οἱ Δωριεῖς ἐγκαταστάθηκαν στὸ νότιο τμῆμα τῆς ἀκτῆς, δημιουργῶντας τὴν ἰδιαίτερα ἀξιοσημείωτη ἀποικία τῆς Ἀλικαρνασσοῦ.

Ἡ Δεύτερη ὀμάδα τῶν ἀποικιῶν δημιουργήθηκε στὴ Δυτικὴ Μεσόγειο.

Ὁ Στράβων ἀναφέρεται στὴ Σικελία μὲ τὸ χαρακτηρισμὸ Μεγάλη Ἑλλάδα· ἀλλὰ ἔτσι χαρακτηρίζεται οὐσιαστικὰ καὶ ὅλη ἡ Νότιος Ἰταλία στὴν ὁποία εἶχαν ἐγκατασταθεῖ  Ἕλληνες. Ὁ Πολύβιος ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ χρησιμοποίησε τὸν συγκεκριμένο ὅρο.

Μεγάλη Ἑλλάδα ἢ Μεγάλη Ἑλλάς, Magna Graecia, Magna Grecia ἢ, σπανιότερα, Grande Ellade. 
Στὴ Σικελία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Συρακοῦσες, ἰδρύθηκαν ἀπὸ τοὺς Κορίνθιους τὸ 734 π.Χ.

2. Μεσσήνη ἢ Ζάγκλη (σημερινὴ Messina), ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων

3. Μύλοι (σημερινὸ Milazzo).

4. Αἰολίδες Νῆσοι μὲ ἐπίκεντρο τὴν Λιπάρα, ἀποκία τῆς Κνίδου, 580 π.Χ.

5. Πάνορμον, (σημερινὸ Palermo).

6. Ἄκις ἢ Ἄχις (σημερινὸ Acireale).

7. Ξιφωνία. Δὲν ἒχει βρεθεῖ κανένα ἀρχαιολογικό της ἴχνος καὶ δὲν ὑπάρχουν σαφεῖς πληροφορίες γιὰ τὴν ἀκριβή της θέση.

8. Μινωικὴ Ἡράκλεια

9. Αἴγεστα ἢ Ἔγεστα

10. Τίνδαρις

11. Εὔβοια, ἀποικία τῶν Λεοντίνων.

12. Ἀκράγας ἢ Ἀκράγαντας (σημερινὸ Agrigento).

13. Νάξος, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων. Ἰδρύθηκε τὸ 757 π.Χ. (σημερινὴ Giardini Naxos).

14. Ταυρομένιον, ἀποικία τῶν κατοίκων τῆς Νάξου Σικελίας (σημερινὴ Taormina).

15. Μέγαρα Ὑβλαῖα, ἀποικία τῶν Μεγαρέων. Ἰδρύθηκε τὸ 734 π.Χ.

16. Λεοντίνοι, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων ἢ τῶν κατοίκων τῆς Νάξου Σικελίας. Ἰδρύθηκε τὸν 8ο αἰ. π.Χ. (σημερινὸ Lentini).

17. Κατάνη, Ἰδρύθηκε ἀπὸ τοὺς Ναξιῶτες Σικελίας τὸν 8ο αἰ. π.Χ. (σημερινὴ Catania).

18. Γέλα, ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Ρόδου καὶ τῆς Κρήτης τὸ 675 π.Χ. (σημερινὴ Gela).

19. Καμάρινα, ἀποικία τῶν Συρακουςῶν.

20. Ραγούσα (σημερινὴ Ragusa).

21. Ἀκρίλλαι (σημερινὸ Chiaramonte Gulfi).

22. Ἀγύριον (σημερινὴ Agira).

 

Στὴν Καλαβρία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Ρήγιον, (σημερινὴ Reggio Calabria), ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων.

2. Ἐπιζεφύριοι Λοκροί, ἀποικία τῶν Ὀπουντίων Λοκρῶν (σημερινὸ Locri).

3. Κρότων, (σημερινὸ Crotone), ἰδρύθηκε τὸ 710 π.Χ. ἀπὸ ἄποικους τῆς Ἀχαϊας.

4. Σύβαρις, (σημερινὸ Sibari), ἰδρύθηκε τὸ 720 π.Χ. ἀπὸ ἄποικους τῆς Ἀχαϊας.

5. Σκῦδρος, ἀποικία τῶν κατοίκων τῆς Συβάρεως, μετὰ τὴν καταστροφή της ἀπὸ τὸν Κρότωνα τὸ 510 π.Χ.

6. Θοῦριοι, ἀποικία τῶν Ἀθηναίων. Ἰδρύθηκε τὸ 443 π.Χ. στὰ ἐρείπια τῆς κατεστραμμένης Συβάρεως.

7. Μέδμα, ἀποικία τῶν Ἐπιζεφύριων Λοκρῶν (σημερινὸ Rosarno).

8. Σκυλλάκιον (σημερινὸ Squillace).

9. Ἰππώνιον (σημερινὴ Vibo Valentia).

10. Βοῦς (σημερινὴ Bova).

11. Καυλωνία (σημερινὴ Monasterace Μarina).

12. Μέταυρος, ἀποικία τῆς Μεσσήνης καὶ τοῦ Ρηγίου (σημερινὸ Gioia Tauro).

13. Κρίμισα (σημερινὸ Cirò).

14. Λάος (σημερινὴ Mercelina).

15. Τερίνα, ἀποικία τοῦ Κρότωνα.

16. Ἰέραξ (σημερινὸ Gerace).

17. Κωσταντία (σημερινὴ Cosenza).

18. Λακίνιον (σημερινὸ Capo Colonna).

 

Στὴν Ἀπουλία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Βάρις ἢ Βάριον (σημερινό Bari).

2. Βρινδίσιον (σημερινὸ Brindisi).

3. Τάρας ἢ Τάραντας (σημερινὸ Taranto) ἀποικία τῶν Σπαρτιατῶν.

4. Μεταπόντιον (σημερινὸ Metaponto).

5. Καλλίπολις (σημερινὴ Gallipoli).

6. Κανύσιον

7. Ὑδροῦς (σημερινὸ Ὀτράντο).

8. Ἀλήσιον (σημερινὸ Lecce).

9. Φοβαία (σημερινὴ Foggia).

10. Ἀπένηστη ἢ Ἀπάμεστη (σημερινὴ Mattinata). Ἡ ἀποικία ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Αἰτωλοακαρνανίας.

Στὴν Καμπανία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Κύμη (σημερινὴ Cuma), Ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων καὶ τῆς Κύμης.

2. Νεάπολις (σημερινὴ Νάπολη). Ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Κύμης Καμπανίας.

3. Ἐλέα (σημερινὴ Velia).

4. Ποσειδωνία, ἀποικία τῶν Συβαριέων (σημερινὸ Capaccio-Paestum).

5. Πύχουντας, ἀποικία τῆς Μεσσήνης (σημερινὸ Policastro Bussentino).

6. Πιθηκοῦσσαι, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων καὶ τῆς Ἐρέτριας (σημερινὴ Ischia, στὸ ὁμώνυμο νησάκι).

7. Δικαιάρχεια (σημερινὸ Pozzuoli).

8. Παλίνωρος ἢ Παλίνωρον (σημερινὸ Palinuro, δημοτικὸ διαμέρισμα τοῦ δήμου Centola).

Στὴ Λουκανία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Μεταπόντιον (σημερινὸ Metaponto).

2. Σύρις (σημερινὴ Nova Siri).

3. Ἡράκλεια (σημερινὸ Policoro).

4. Πιστοικός (σημερινὸ Pisticci).

5. Τροίλια ἢ Ὀβελάνον (σημερινὴ Ferrandina).

Ὑπόλοιπη Ἰταλία

1. Ἀνκῶν (ἡ Δωρικὴ Ἀνκῶν, τὸ ἀρχικό της ὂνομα) ἀποικία τῶν Συρακουςῶν (σημερινὴ Ἀνκόνα).

2. Ἂδρια (σημερινὴ Adria).

Ἀνέφερα μόνο τὶς ἀποικίες στὴν Ἰταλία. Ἐνδεικτικὰ νὰ ἀναφέρῳ τὴ Μασσαλία στὶς ἀκτὲς τῆς Γαλλίας ποὺ ἰδρύθηκε ἀπὸ τοὺς Ἴωνες Φωκαεῖς τὸ 600 π.Χ. Ἡ Μασσαλία μὲ τὴν σειρά της ἔγινε βάση γιὰ τὴν ἴδρυση ἀκόμα πιὸ ἀπομακρυσμένων ἀποικιῶν στὴν περιοχὴ τῆς Ἰσπανίας

Ἐπίσης στὴν Ἀφρική, ἡ Κυρήνη ἰδρύθηκε τὸ 630 π.Χ. ὡς ἀποικία τῆς Θῆρας, ποὺ ἦταν ἀποικία τῆς Σπάρτης..

Ἀκόμη, στὴ θέση τῆς σημερινῆς Βεγγάζης ὑπῆρχε ἡ ἑλληνικὴ ἀποικία Εὐεσπερίδες…

Ὑπήρχαν πολλὲς ἀποικίες ἀκόμη, κατὰ μῆκος τῆς ἀκτῆς τοῦ Αἰγαίου, τοῦ Ἐλλησπόντου, τῆς Προποντίδος καὶ τοῦ Εὔξεινου Πόντου.

Ἡ πολιτιστικὴ συμβολὴ τῶν Ἑλλήνων τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος ἦταν σημαντική. Ἡ γραφὴ ποὺ οἱ Ρωμαῖοι υἱοθετήσανε, ἡ Λατινικὴ γραφὴ, προέρχεται ἀπὸ τὸ λεγόμενο Χαλκιδικὸ ἀλφάβητο, ποὺ οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὴν Κύμη τῆς Εὐβοῖας μετέφεραν στὴν Καμπανία τῆς Ἰταλίας, χτίζοντας ἐκεῖ τὴν ἀποικία τους. Τὸ τέλος τῆς ἀκμῆς τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος ἦρθε λόγω τῆς ἐπεκτατικῆς πολιτικῆς τῆς Ρώμης. Τὸ ἔτος 272 π.Χ. καταστράφηκε ὁ Τάρας καὶ χάθηκε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν κατοίκων του, γιατὶ ἐπαναστάτησαν καὶ βοήθησαν τὸν Πῦρρο στὸν πόλεμό του κατὰ τῶν Ρωμαίων. Ἀλλὰ ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα συνέχισε νὰ ὑπάρχῃ σὰν πνευματικό-πολιτιστικὸ δημιούργημα, ἀφοὺ ἀκόμα σήμερα ἕνα μέρος τοῦ πολιτισμοῦ, τῶν ἠθῶν, τῶν ἐθίμων καὶ τῆς ἑλληνικῆς γλῶσσας, ὑπάρχουν στὴν Κάτω Ἰταλία…

Χλόη 

Θὰ ἤθελα νὰ συμπληρώσῳ τὸν πίνακα τῶν ἑλληνικῶν ἀποικιῶν, καθῶς ὁ Περικλῆς Δεληγιάννης εἶχε τὴν καλοσύνη νὰ μοῦ ἀποστείλῃ τὶς  ἐξῆς ἀποικίες προκειμένου νὰ ὑπάρχει μία πιὸ ὁλοκληρωμένη εἰκόνα καὶ τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ἐνημέρωση:
” Στη Λευκανία (σμ. ἢ Λουκανία) τις αποικίες της Συβάρεως στο εσωτερικό Αρίνθη, Αρτεμίσιο, Βρυστακία, Πανδοσία, Κυτηριο και Δρυς και τις παράκτιες αποικίες της, Παλινουρο και Μόλπη.
Μία δεύτερη Αδρια (αποικία Συρακουσών-Ταραντα) στο Πικηνό και την αποικία των Ροδίων Ελπίες (γνωστή ως Σαλαπία στους εντόπιους)
Μία ελληνική παροικία (όχι αποικία) στη Γραβίσκη της Ετρουρίας (και αλλού π.χ. Ταρκυνία, Καίρη κ.α.).
Στη Σικελία τις αποικίες των Συρακουσων,  Ελωρος και Νεαιτον και τις αποικίες της Γέλας Μακτωριον και Εκνομος-Φιντιάς. Και την “ανεπίσημη” αποικία Μοργαντινα (μάλλον των Χαλκιδαίων)…”

Πηγὲς-Βιβλιογραφία-Εἰκόνες
ancienthistory.about.com
wikipedia.org
mediterraneagroup.com
raremaps.com
memberfiles.freewebs.com

Shortlink: http://wp.me/p2VN9U-tX 

1η ἀνάρτηση: Χλόη, Φεβρουάριος 2013, στὸ http://anihneftes.blogspot.gr/2013/02/blog-post_17.html

Ἀπόλλων Σαυροκτόνος… Πραξιτέλους

Ὁ Ἀπόλλων Σαυροκτόνος, 350-275 π.Χ., ποὺ ἀποδίδεται στὸν Πραξιτέλη. Μπροῦτζος, χαλκὸς καὶ ψηφιδωτὴ πέτρα. Διαστάσεις 150,00 x 50,30 x 66,80 ἐκ.

Ὁ χάλκινος Ἀπόλλων εἶναι τὸ ἔκθεμα στὸ ὁποῖο ἐστιάζει τὸ 2013, τὸ Μουσεῖο τοῦ Κλίβελαντ. Ἡ ἔκθεση θὰ διαρκέσῃ ἀπὸ τὶς 30 Σεπτεμβρίου 2013, ἔως καὶ τὶς 5 Ἰανουαρίου τοῦ 2014, ὅπως διαβάζουμε στὴν ἀνοιχτὴ πρόσκληση τῆς ἱστοσελίδος του. clevelandart.org/events/exhibitions/focus-apollo

«Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Πραξιτέλης ἦταν περισσότερο γνωστὸς γιὰ τὰ μαρμάρινα γλυπτά του, δημιούργησε πολὺ ὄμορφα ἔργα καὶ σὲ χαλκό . Ἒφτιαξε ἕναν νεανικὸ Ἀπόλλωνα ποὺ ὀνομάστηκε Σαυροκτόνος , νὰ ἐνεδρεύῃ μία ὑφέρπουσα σαύρα, μὲ ἓνα βέλος». -Πλίνιος ὁ Πρεσβύτερος, βιβλίο Φυσικῆς Ἱστορίας, 34.69ff, 1ος αἰῶνας μ.Χ.

Τὸ χάλκινο ἄγαλμα τοῦ Ἀπόλλωνα, ἴσως εἶναι τὸ ἄγαλμα ποὺ ὁ Ρωμαῖος συγγραφέας Πλίνιος ὁ Πρεσβύτερος παρατήρησε τὸν 1ο μ.Χ. αἰῶνα. Τὸ πλῆρες γλυπτὸ εἶναι πιθανὸν νὰ δείχνῃ τὸν νεαρὸ θεὸ νὰ τραβάῃ πρὸς τὰ πίσω ἕνα λεπτὸ δέντρο δάφνης μὲ τὸ σηκωμένο ἀριστερό του χέρι, καὶ κρατῶντας μὲ τὸ δεξὶ χέρι ἕνα βέλος στὸ ὕψος τῆς μέσης του, πιθανῶς γιὰ νὰ πλήξῃ τὴ σαύρα ποὺ σέρνεται στο δέντρο. Ἡ σύνθεση ἒχει διατηρηθεῖ σὲ δύο μαρμάρινα ρωμαϊκὰ ἀντίγραφα. Τὸ ἕνα βρίσκεται στὸ Λοῦβρο καὶ τὸ ἄλλο στὸ Βατικανό…

Στὸν χάλκινο Ἀπόλλωνα, τὸ δεξὶ χέρι πάνω ἀπὸ τὸν ἀγκῶνα, καὶ τὸ ἀριστερὸ χέρι λείπουν. Ἡ ἐπίπεδη βάση δὲν εἶναι ἀρχαία, ἀλλὰ χρονολογεῖται περίπου τὸν 17ο – 19ο αἰῶνα. Τὸ γλυπτό αὐτὸ εἶναι ἡ μόνη γνωστὴ φυσικοῦ μεγέθους χάλκινη ἔκδοση τοῦ Σαυροκτόνου Ἀπόλλωνα. Τὰ τεχνικὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ ἀγάλματος, -ὁ ἔνθετος χαλκὸς στὰ χείλη καὶ στὶς θηλές, οἱ ἔνθετες πέτρες στὰ μάτια, ὁ τρόπος ποὺ τὸ γλυπτὸ κατασκευάστηκε καὶ ἐπισκευάστηκε στὴν ἀρχαιότητα- τὸ κατατάσσουν χρονολογικὰ κατὰ τὴν Ὕστερη Κλασικὴ περίοδο (περίπου 370-330 π.Χ.).

Τὰ καλλίτερα Κλασικὰ ἑλληνικὰ ἀγάλματα ἦταν τὰ μπρούτζινα. Ἂν τὸ γλυπτὸ τοῦ Ἀπόλλωνα ποὺ βρίσκεται στὸ Cleveland Museum of Art εἶναι ὅντως ἕνα ἑλληνικὸ ἔργο τῆς Κλασικῆς περιόδου, τότε εἶναι καὶ τὸ μοναδικὸ γνωστὸ ἑλληνικὸ χάλκινο γλυπτό, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἀποδοθῇ μὲ ἀσφάλεια σὲ Ἕλληνα γλύπτη, μέσῳ φιλολογικῶν πηγῶν…

   

Ὁ Michael Bennett, ὁ ἐπιμελητὴς ἑλληνικῶν καὶ ρωμαϊκῶν ἀρχαιοτήτων τοῦ Μουσείου τοῦ Κλίβελαντ, εἶναι πεπεισμένος γιὰ τὴν γνησιότητα τοῦ χάλκινου Ἀπόλλωνα, καὶ τὸ ἀναγνωρίζει ὡς γνήσιο ἒργο τοῦ Πραξιτέλους. Ἐπίσης βραβεύτηκε γιὰ τὴν συμμετοχή του στὴν ἀπόκτηση τοῦ ἐκθέματος…

Ἀλλὰ… τὸ σημαντικότερο θέμα ποὺ τίθεται σχετικὰ μὲ τὸν χάλκινο Ἀπόλλωνα, εἶναι ἡ ἀπουσία ἀποδεικτικῶν στοιχείων γιὰ τὴν ἐξάλειψη τῶν ἀνησυχιῶν, ὅτι μπορεῖ δῆλα δὴ τὸ γλυπτὸ νὰ εἶναι προϊὸν ἀρχαιοκαπηλίας κατὰ τὴν διάρκεια τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, καὶ κατὰ παράβαση τῶν διεθνῶν συμφωνιῶν.

Προσπάθησα νὰ ἀκολουθήσῳ τὴν πορεία τοῦ Ἀπόλλωνα ποὺ τὸν ὁδήγησε στὸ Μουσεῖο τοῦ Κλίβελαντ. Τὸ τοπίο ὀμιχλῶδες, θολό, ἀσαφές, ἀπροσδιόριστο!

Τὸ Μουσεῖο ἰσχυρίστηκε ὅτι τὸ ἀγόρασε ἀπὸ τὴν Phoenix Ancient Art, ἡ ὁποία στὴν ἱστοσελίδα της μποροῦμε νὰ δοῦμε ἀρκετὰ ἀντικείμενα ἑλληνικῆς τέχνης πρὸς πώληση… www.phoenixancientart.com

Ἐπίσης τὸ μουσεῖο πρόσθεσε ὅτι ἕνας συνταξιοῦχος Γερμανὸς δικηγόρος, ὁ Ernst-Ulrich Walter, εἶχε ἀναφέρει ὅτι βρῆκε τὸ γλυπτὸ σὲ κομμάτια μέσα σὲ ἕνα κτίριο ποὺ βρισκόταν σὲ κτῆμα τῆς οἰκογένειας ποὺ ἀνακτήθηκε μετὰ τὴν πτώση τῆς Ἀνατολικῆς Γερμανίας. Ὁ Walter ἐπίσης, φέρεται νὰ θυμᾶται τὰ κομμάτια τοῦ ἀγάλματος ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1930, ἂν καὶ δὲν ὑπάρχουν φωτογραφίες τοῦ ἀγάλματος ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἐποχή…

Σύμφωνα μὲ τὸ μουσεῖο, ὁ Walter πούλησε τὸ γλυπτὸ σὲ ἕναν Ὁλλανδὸ ἔμπορο ἔργων τέχνης τὸ 1994, ἀλλὰ δυστυχῶς… δὲν μποροῦσε νὰ θυμηθῇ τὸ ὄνομα τοῦ ἐμπόρου! Ὁ Ὁλλανδὸς ἔμπορος στὴ συνέχεια πούλησε σύμφωνα μὲ πληροφορίες τὸ ἔργο σὲ τουλάχιστον ἄλλον ἕναν ἀνώνυμο συλλέκτη, ὁ ὁποῖος κατόπιν τὸ πούλησε στὴν Phoenix Ancient Art.

Οἱ ξένοι ἀρχαιολόγοι ἀναφέρουν ὅτι ἡ ἱστορία, ἡ ὁποία δὲν ὑποστηρίζεται ἀπό ὅ,τι δήποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Γερμανοῦ δικηγόρου, στέλνει ἕνα μήνυμα στὴν ἀγορά ἀρχαιοτήτων· ὅτι τὰ μουσεῖα εἶναι πρόθυμα νὰ ἀποκτήσουν ἔργα ποὺ διατηροῦν κενὰ στὴν ἱστορία τους. Καὶ αὐτὸ μὲ τὴν σειρά του, ἐνθαρρύνει τὶς λεηλασίες…

  

Ὑπάρχει ἀκόμη μία ἀναφορὰ ποὺ κυκλοφόρησε ἀπὸ τὸ Agence France-Presse τὸ 2007, καὶ ποὺ ὑποβλήθηκε ὑποτίθεται ἀπὸ Ἕλληνες ἀνώνυμους ὑπαλλήλους (unnamed Greek officials, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει τὸ δημοσίευμα) ὅτι τὸ γλυπτὸ «ἀλιεύτηκε» ἀπὸ τὴ θαλάσσια περιοχὴ μεταξὺ Ἑλλάδος καὶ Ἰταλίας, ἂν καὶ οἱ «Ἓλληνες ἀνώνυμοι ὑπάλληλοι» ποὺ ὑπέβαλαν τὴν ἔκθεση-αἴτημα δὲν ἒχουν παρουσιάσει κανένα ἀποδεικτικὸ στοιχεῖο καὶ δὲν ἒχουν ἐπικοινωνήσει, μὲ τὸ μουσεῖο (ὅπως ὑποστηρίζουν ἀπὸ τὸ Μουσεῖο τοῦ Κλίβελαντ).

Τὸ θέμα ἀποκτᾶ πολὺ ἐνδιαφέρον γιατὶ στὴν Ἐλευθεροτυπία τῆς Πέμπτης, 24 Ἰουνίου 2010, διαβάζουμε ὃτι…

Τὸ μουσεῖο τοῦ Κλίβελαντ ἀγόρασε τὸν Ἀπόλλωνα τὸ 2004 γιὰ 5 ἑκατ. δολάρια ἀπὸ τὸ πρακτορεῖο «Φοίνιξ» τῶν ἀδελφῶν Ἀμπουτάαμ (ἔχουν σωρεία καταδικαστικῶν ἀποφάσεων γιὰ ἀρχαιοκαπηλική δραστηριότητα). Οἱ ἄνθρωποι τοῦ μουσείου τότε, θεώρησαν ὅτι εἶχαν κάνει τὴν ἀγορὰ τοῦ αἰῶνα. Εἶχαν ἀποκτήσει ἔναντι 5 ἑκατ. δολαρίων ἕναν αὐθεντικὸ Πραξιτέλη (ἔργα του σώζονται μόνο στὰ ρωμαϊκά τους ἀντίγραφα, ἐκτὸς μίας κεφαλῆς ἀπὸ τὸ κολοσσικὸ ἄγαλμα τῆς Ἀρτέμιδος Βραυρωνίας, ποὺ ἐκτίθεται στὸ Μουσεῖο τῆς Ἀκροπόλεως). Οἱ ἰταλικές ἀρχές δὲν ἄργησαν νὰ ζητήσουν τὴν ἐπιστροφή του, γιατὶ ἔχουν χιλιάδες φωτογραφίες πολαρόιντ ἀπὸ τὶς κατασχέσεις τῶν ἀποθηκῶν τοῦ Τζάκομο Μέντιτσι, στενοῦ συνεργάτη τῶν Ἀμπουτάαμ.

Τὸ ἰταλικὸ αἴτημα ἐπιστροφῆς τοῦ ἀρχαίου, ὡς παρανόμως ἐξαχθέντος ἀπὸ τὰ σύνορά της, τὸ στήριξε καὶ ἡ χώρα μας, ὅταν ἀρνήθηκε πρὸ ἐξαετίας τὴ συνέκθεση δικῶν μας γλυπτῶν μὲ τὸν Ἀπόλλωνα τοῦ Κλίβελαντ στὴ μεγάλη ἔκθεση γιὰ τὸν Πραξιτέλη, στὸ Λοῦβρο.

Τότε τὸ Μουσεῖο τοῦ Κλίβελαντ ἐξέφρασε ἔκπληξη ποὺ θεωρήσαμε τὸν Ἀπόλλωνά του «γκρίζας» προέλευσης. Ἔτσι, ἀπὸ τὸ 2007 ὁ Ἀπόλλων Σαυροκτόνος ἀποσύρθηκε στὶς ἀποθῆκες τοῦ μουσείου. Συγκροτήθηκε ἐπιστημονικὴ ἐπιτροπὴ γιὰ νὰ ἀποφανθῇ γιὰ τὴν προέλευσή του, ἀλλὰ μέχρι νὰ παραδώσῃ τὸ πόρισμά της ἀποφασίστηκε νὰ παρουσιαστῇ καὶ πάλι τὸ 2010, καί, μάλιστα, ὡς κύριο ἒκθεμα τῶν ἔξι νέων αἰθουσῶν. Γιὰ τὴν προέλευση τοῦ γλυπτοῦ, τὸ μουσεῖο τοῦ Κλίβελαντ ὑποστηρίζει ὃτι βρέθηκε πρὶν ἀπὸ 100 χρόνια σὲ ἀνασκαφὴ καὶ ἀνῆκε σὲ συλλέκτη ποὺ ζοῦσε στὴν πρώην ἀνατολικὴ Γερμανία…

 

Βλέπουμε διαφορετικὲς ἀναφορὲς γιὰ τὴν προέλευση τοῦ ἀγάλματος καὶ ἀπὸ τὸ ἲδιο τὸ μουσεῖο…

Θὰ κλείσω μὲ τὰ λόγια τῆς Ἀγγελικῆς Κώττη σὲ ἄρθρο της στὸ Ἔθνος (24/6/2010), ὑπὸ τὸν τίτλο «Ὁ Ἀπόλλων τῆς ὀργῆς μας»:

Ἡ Ἑλλάδα θὰ ἤθελε πολὺ νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ζητήσῃ τὸ γλυπτό, ἀλλὰ δὲν ἔχει καμία ἀπολύτως ἀπόδειξη ὅτι βρέθηκε στὸ ἔδαφός της καὶ βγῆκε λαθραῖα ἀπό αὐτό. Ἀντίθετα, μαρτυρίες Ἰταλῶν ψαράδων λένε ὅτι ἀνασύρθηκε στὰ χωρικὰ ὕδατα τῆς γείτονος. Αὐτές οἱ μαρτυρίες ὑπάρχουν συνέχεια καὶ κάτι πρέπει νὰ κάνῃ ἡ χώρα μας γι’ αὐτό, γιατί, ὅπως καὶ νὰ εἶναι, ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα κλάπηκαν αὐτὰ τὰ ἔργα ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους»…

http://anihneftes.wordpress.com

Χλόη 

Περισσότερες φωτογραφίες:  wikimedia.org

Στὴν παρακάτω διεύθυνση μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸ ρωμαϊκὸ ἀντίγραφο ποὺ ἐκτίθεται στὸ Μουσεῖο τοῦ Λούβρου. Φυσικὰ ἀπουσιάζει ἡ πλαστικότητα καὶ ἡ ἁρμονία ποὺ παρατηροῦμε στὸ πρωτότυπο: www.perseus.tufts.edu

Πηγὲς

elogedelart.canalblog.com 

www.clevelandart.org 

www.cleveland.com 

hopeseguin2010.wordpress.com 

Γιὰ τὸν Michael Bennett    www.clevelandart.org/michael-bennett

www.enet.gr 

www.ethnos.gr 

Εἰκόνες  

flickr.com/photos/ancientartpodcast

flickr.com/photos/ancientartpodcast.

wikimedia.org

 

Shortlink ἄρθρου: http://wp.me/p2VN9U-ru

Ἡ γυναίκα στὴν ἀρχαία Ἀλίαρτο…

Πάρις Βαρβαρούσης, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Η γυναίκα στην Αρχαία Αλίαρτο (σεβασμός, αναγνώριση και εξαιρετική ομορφιά κατά τις πηγές)

Οι πληροφορίες για τη γυναίκα στην αρχαία Αλίαρτο, τη θέση της στην κοινωνική ζωή της πόλης και τον ρόλο που έπαιζε στην οικογένεια προσφέρονται από τις αρχαίες πηγές, τις επιγραφές και τα γυναικεία ειδώλια που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη. Η σύνθεση όλων αυτών των πληροφοριών μας δίνουν μια ζωντανή εικόνα που χαρακτηρίζει ένα υψηλό επίπεδο πολιτισμού. Η γυναίκα δεν κατανοήθηκε ως «κτήμα» των ανδρών, όπως βεβαιώνεται σε άλλες περιοχές, αλλά ως άτομο με επιλογές και πρωτοβουλίες τόσο σε οικογενειακό, όσο και σε πολιτειακό επίπεδο.

Ο Πλούταρχος σε σύγγραμμά του (Ἠθικὰ 771E-772C) παρουσιάζει μια χαρακτηριστική οικογενειακή ιστορία που εξελίχθηκε στην αρχαία Αλίαρτο, από την οποία αντλούμε ορισμένες χρήσιμες πληροφορίες. Ο Θεοφάνης, γράφει, προετοίμαζε τη γαμήλια τελετή για την κόρη του Αριστόκλεια, την οποία, όμως, διεκδικούσαν για σύζυγο δύο νεαροί μνηστήρες, ο Καλλισθένης από την Αλίαρτο και ο Στράτων από τον Ορχομενό.

Η κόρη του έδειχνε, όμως, ιδιαίτερη προτίμηση στον Αλιάρτιο Καλλισθένη, αλλά ο ίδιος δυσκολευόταν να πάρει θέση, γιατί δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τον Ορχομένιο Στράτωνα που έδειχνε ανοιχτά το ενδιαφέρον για την κόρη του, αλλά και γιατί τον φοβόταν, σ’ ένα βαθμό, επειδή ήταν αρκετά πλούσιος. Αποδέχθηκε, τελικά, να αποφασίσει η ίδια η κόρη του για τον μελλοντικό της σύζυγο, η οποία και ακολούθησε τα αισθήματά της, επιλέγοντας τον Καλλισθένη (ἡ δὲ τὸν Καλλισθένην προύκρινεν).

Ο σεβασμός στη γυναίκα, όπως αναδεικνύεται στο πρόσωπο της Αλιάρτιας κόρης, ιδιαίτερα, από πλευράς πατέρα, παραπέμπει σ’ ένα υψηλό σύστημα αξιών και έναν ανεπτυγμένο κοινωνικό πολιτισμό στην αρχαία Βοιωτία που ξεπερνά ακόμα και αρκετές κοινωνίες των ημερών μας.

Ένα άλλο στοιχείο για τον ρόλο της Αλιάρτιας στην αρχαία τοπική κοινωνία απορρέει από επιγραφές σε στήλες με γυναικεία ονόματα, που αποτελούν μαρτυρίες για τον μεγάλο σεβασμό που έτρεφαν οι αρχαίοι για τους δικούς τους. Επίσης, σε μαρμάρινους κίονες παριστάνονται ανάγλυφες γυναικείες μορφές στολισμένες με περιδέραιο, ενδεχομένως από τις γνωστές εορταστικές εκδηλώσεις της περιοχής, τα «Ογχήστια» με τις αρματοδρομίες που διοργανώνονταν προς τιμή του «κοσμοσείστη Ποσειδώνα που κατοικεί στην Ογχηστό» (Ομηρικός Ύμνος Στον Απόλλωνα στ. 225-238, Πίνδαρος, 4ος Ισθμιόνικος, Γ΄ 20).

Αλιάρτιες κόρες συμμετείχαν, επίσης, στολισμένες σε θρησκευτικές εορτές στη Λιβαδειά, μεταφέροντας σε πομπή κάνιστρα (κανηφόροι) με προσφορές στους θεούς (Πλούταρχος, Ἠθικὰ, 771E). Ιδιαίτερη τιμητική παρουσία είχαν, όμως, οι Αλιάρτιες στα προτέλεια (Πλούταρχος, Ἠθικὰ, 772C), μια προγαμιαία τελετή, που ελάμβανε χώρα στην κρήνη Κισσούσα της Αλιάρτου, όπου κατά το έθιμο οι μνηστευμένες κόρες πρόσφεραν θυσίες στις Νύμφες του Ελικώνα (κατῄει ταῖς Νύμφαις τὰ προτέλεια θύσουσα), τις οποίες θεωρούσαν ως προστάτριες του γάμου.

Ανάλογες τελετές γίνονταν κατά την αρχαιότητα και στην κρήνη Καλλιρρόη των Αθηνών και στον ποταμό Ισμηνό της Θήβας. Το καθαρό και τρεχούμενο νερό είχε για τους μελλόνυμφους συμβολικό χαρακτήρα (ευημερία, απόκτηση απογόνων, συνέχεια της ζωής). Τέλος, από τα πλούσια κτερίσματα που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στα δύο νεκροταφεία της αρχαίας Αλιάρτου ξεχωρίζουν κοσμήματα, ειδώλια και λατρευτικά σκεύη, τα οποία βρέθηκαν σε γυναικείους τάφους. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν πανέμορφα γυναικεία ειδώλια με ποικιλία ως προς τη μορφή και τη στάση από την αρχαία Αλίαρτο, τα οποία εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θηβών.

viotikoskosmos.wikidot.com

Shortlink ἄρθρου: http://wp.me/p2VN9U-qD  http://anihneftes.wordpress.com

Ἀθηναίων Πολιτεία, Ἀριστοτέλους

Ὁ συνολικὸς ἀριθμὸς τῶν πολιτειῶν τοῦ Ἀριστοτέλους ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὰ ἀποσπάσματα, ποὺ διασώθηκαν σὲ διάφορους συγγραφεῖς, εἶναι 99. Στὰ 51 ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἀποσπάσματα τὸ ὄνομα τοῦ Ἀριστοτέλους καὶ ὁ τῖτλος τῶν Πολιτειῶν ἀναφέρονται ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἔτσι:

«Ἀριστοτέλης ἐν τῇ ……..ων πολιτεία». Σὲ ἄλλα 16 ἀναφέρεται ὁ Ἀριστοτέλης, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὸ ὄνομα τῆς πολιτείας. Καὶ στὰ ὑπόλοιπα εἶναι πρόδηλα ἀπὸ τὸ περιεχόμενο, καὶ τοῦ Ἀριστοτέλους τὸ ὄνομα καὶ τῆς πολιτείας. Ἔτσι, καταρτίσθηκε ὁ κατάλογος τῶν πολιτειῶν τοῦ Ἀριστοτέλους:

Ἀθηναίων	Κυρηναίων	Ἀντανδρίων	Ἐπιδαμνίων
Αἰγινητῶν	Λακεδαιμονίων	Ἀδραμυτηνῶν	Ἐρετριέων
Αἰτωλῶν	Λευκαδίων	Ἐπιδαυρίων	Ἐρυθρέων
Ἀκαρνάνων	Λοκρῶν	Θηβαίων	Ἐστιαίων
Ἀκαγαντίνων	Λυκίων	Ἰασέων	Ζαγκλαίων
Ἀμβρακιωτῶν	Μασσαλιωτῶν	Κρητῶν	Ἠραιέων
Ἀργείων	Μεγαρέων	Κροτωνιατῶν	Ἠρακλεωτῶν
Ἀρκάδων	Μεθωναίων	Κυθηρίων	Θηραίων
Ἀχαιών	Μηλιέων	Μηλίων	Ἰστιαίων
Βοττιαίων	Ναξίων	Μιλησίων	Καρχηδονίων
Γελώων	Νεαπολιτῶν	Ρηγίνων	Καταναίων
Δελφῶν	Ὀπουντίων	Ροδίων	Κλαζομενίων
Δηλίων	Ὀρχομενίων	Σολέων	Κώων
Ἠλείων	Παρίων	Συβαριτῶν	Λαρισαίων
Ἠπειρωτῶν	Πελληναίων	Τηνίων	Λεοντίνων
Θετταλῶν	Σαμίων	Χαλκηδονίων	Μαγνήτων
Ἰθακησίων	Σαμοθρακῶν	(16)	Μαντινέων
Ἰμεραίων	Σικυωνίων		Μολοσσῶν
Κίων	Σινωπαίων	Ἀμφιπολιτῶν	Μυτιληναίων
Κερκυραίων	Συρακοσίων	Ἀντισσαίων	Ῥοδίων
Κιανῶν	Ταραντίνων	Ἀπολλωνιστῶν	Φαρσαλίων
Κολοφωνίων	Τεγεατῶν	ἐν Πόντῳ	Χαλκιδέων
Κορινθίων	Τενεδίων	Ἀρυδηνῶν	Χίων
Κυθνίων	Τροιζηνίων	Ἀφυταίων	Ὠρειτῶν
Κυμαίων	Φωκαέων	Βυζαντίων
Κυπρίων	(51)

Γιὰ τὴν προπαρασκευὴ τοῦ συγγράμματος ὁ Ἀριστοτέλης θὰ χρησιμοποίησε βέβαια πολλοὺς συνεργάτες καὶ μάλιστα τοὺς ἐπιδεξιώτερους ἀπὸ τοὺς μαθητάς του. Τὴν συγγραφή ὅμως μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε ὅτι τὴν ἔκανε ὁ ἴδιος.

Πρώτη στὸ ὅλο ἔργο ἦταν ἡ Ἀθηναίων Πολιτεία, σὰν αὐθεντικὴ ἀλλὰ ἡ ὁποία χάθηκε καὶ πιὸ νωρὶς ἀπὸ τὰ ἄλλα ἒργα. Γιατὶ καὶ ὁ Φώτιος ποὺ τὴ γνώρισε ἀπὸ κάποια ἐπιτομὴ, καὶ ὁ παλαιότερός του Ἠσύχιος, δὲν ἀναφέρουν κανένα ἀκριβὲς της ἀπόσπασμα. Εἶναι δε περίεργο ὅτι συνέβη τόσο νωρὶς ἡ ἀπώλειά της, γιατὶ βέβαια ὑπῆρχαν πολλὰ ἀντίγραφά της, καὶ τῆς ἀποδιδόταν πολὺ μεγάλη σημασία διότι εἶχε γραφτεῖ ἀπὸ ἴδια καὶ προσωπικὴ ἀντίληψη τοῦ Ἀριστοτέλους, ὁ ὁποῖος τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς του ἔμεινε στὴν Ἀθήνα.

Ἀπὸ τὸ ἔργο του αὐτό, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἐπόμενους συγγραφεῖς δανείζονταν πληροφορίες, κρίσεις καὶ περικοπές. Ὁ Κικέρων εἶχε τὸ ἔργο αὐτὸ στὴν βιβλιοθήκη του, ὁ Πλούταρχος ἀπὸ αὐτὸ ἰδίως ἄντλησε τὸν βίο τοῦ Σόλωνα καὶ μὲ αὐτὸ διευκρίνησε πολλὰ στοὺς βίους τοῦ Θησέως, τοῦ Περικλέους καὶ τοῦ Νικίου. Ὁ Ἀρποκρατίων δὲ τέλος καὶ ὅλοι οἱ λεξικογράφοι ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἔργο πῆραν σαφεῖς πληροφορίες γιὰ τοὺς Ἀθηναϊκοὺς θεσμούς.

Αὐτὴν τὴν χρησιμοποίηση τοῦ ἔργου ἀπὸ πολλοὺς συγγραφεῖς, ἀναφέρει καὶ ὁ Th. Reinach σὰν αἰτία τῆς ἀπώλειάς του, ἰσχυριζόμενος ὅτι οἱ Βυζαντινοὶ ἀντιγραφεῖς θεωροῦσαν ἀνωφελὲς νὰ ἐπιχειρήσουν τὴν ἀντιγραφὴ ἔργου τὸ ὁποῖο ὁλόκληρο σχεδόν, κατὰ τὴν ἀντίληψή τους, περιλαμβανόταν ἀποσπασματικὰ σὲ ἄλλα συγγράματα.
Βέβαιο εἶναι ὅτι ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Ἀναγεννήσεως ἡ Ἀθηναίων Πολιτεία θεωρεῖτο ἀπωλεσθεῖσα ὀριστικὰ, καὶ ἀπὸ τότε μόνο τὰ συλλεγέντα ἀπὸ ἄλλες μεριὲς αὐθεντικὰ ἢ ἀλλοιωμένα ἀποσπάσματα, 90 περίπου, καὶ ἡ δισέλιδη περίληψη τῶν περιεχομένων της, ἡ γνωστὴ μὲ τὸν τῖτλο «ἐκ τῶν Ἠρακλειδῶν περὶ πολιτείας Ἀθηναίων», ἒδιναν κάποια ἰδέα αὐτῆς καὶ τῆς ὅλης πραγματείας τῶν πολιτευμάτων ἀπὸ τὸν Ἀριστοτέλη.

  

 

Ἀριστοτέλης,  Francesco Hayez, 1811.

Τὸ 1885 ὅμως σὲ φθαρμένο πάπυρο τῆς βιβλιοθήκης τοῦ Βερολίνου ἀνέγνωσαν ἀποσπάσματα ἱστορικῆς ὕλης, τὰ ὁποῖα ἀναγνωρίσθηκαν ὅτι ἀνῆκαν στὴν Ἀριστοτελικὴ Ἀθηναίων Πολιτεία. Ἐπειδὴ δὲ ὁ πάπυρος προερχόταν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, ὅπου εἶχαν ἤδη βρεθεῖ οἱ λόγοι τοῦ ρήτορα Ὑπερείδους καὶ τὸ Παρθένιον τοῦ ποιητοῦ Ἀλκμάνους, γεννήθηκε ἡ ἐλπίδα ὃτι ἐκεῖ θὰ βρισκόταν καὶ ἡ Ἀθηναίων Πολιτεία, καθῶς μάλιστα σὲ κάποιον κατάλογο Αἰγυπτιακῆς βιβλιοθήκης, ὁ ὁποῖος βρισκόταν στὴν Πετρούπολη, βεβαιωνόταν πῶς τὸ ἔργο βρισκόταν στὴν Αἴγυπτο κατὰ τὸν 3ο μ.Χ. αἰώνα.

Καὶ ἡ ἐλπίδα ἔγινε πραγματικότητα μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό. Τὸ 1891 ἀναγγέλθηκε στὸ Λονδῖνο, ὃτι μεταξὺ δέσμης παπύρων, ἄγνωστο πῶς καὶ πότε εἰσαχθέντων στὸ Βρετανικὸ Μουσεῖο, ἀνευρέθῃ ἡ Ἀθηναίων Πολιτεία τοῦ Ἀριστοτέλους. Μετὰ ἀπὸ λίγες ἐβδομάδες ἐκδόθηκε ἀπὸ τὸν Kenyon κατὰ πρώτη φορὰ.

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὸ κείμενο, ἀναγνωρίσθηκε ὡς αὐθεντικό, διαπιστώθηκε μάλιστα καὶ ἡ μεγάλη ἀρχαιότητα τοῦ ἐγγράφου, ποὺ ἀναγόταν στὸν 1ο μ.Χ. αἰώνα…

Νέα Ἐφημερίς, ἀρ. φύλ. 15, 15.01.1891

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ

ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

ΠΑΠΥΡΟΣ ΕΚ ΤΩΝ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ

ἄρτι εὑρεθεὶς καὶ ἀποκτηθεὶς

Εἶνε γνωστόν, ὅτι τὰ πολιτικὰ τοῦ μεγάλου φιλοσόφου τῆς ἀρχαιότητος τοῦ Ἀριστοτέλους εἰσὶ τὸ πόρισμαἑκατοντάδος καὶ πλέον πολιτευμάτων τῶν ἀρχαίων καιρῶν, ἅτινα εἶχε φροντίσει καὶ συλλέξει πρὸς μελέτην καὶσυμπεράσματα. Καὶ ταῦτα μὲν ἔκτοτε θεωροῦνται ἀπολεσθέντα, μένουσι δὲ μόνον τὰ ἀθάνατα πολιτικὰ, ὁκαρπὸς τῆς τοσαύτης ἐπεξεργασίας, ἐκ μελέτης ἐπὶ τοῦ τρόπου, καθ’ ὃν ἐπολιτεύοντο οἱ διάφοροι τότε λαοὶ.Ἀλλὰ μετὰ χαρᾶς ὁ κόσμος ἔμαθεν ἐπ’ ἐσχάτων, καὶ ἰδίως ὁ τῶν πολιτικῶν ἀνδρῶν τῆς ἐποχῆς κόσμος, ὅτι μεταξὺ διαφόρων παπύρων, οὓς ἐν Αἰγύπτῳ τελευταῖον ἠγόρασεν, ἄδηλον πῶς περιελθόντας εἰς γνῶσίν του, τὸ Βρεττανικὸν Μουσεῖον, εὑρέθη καὶ ὁ περιέχων ἓν ἐκ τῶν πολιτευμάτων, ἐφ’ οἷς ᾠκοδόμησε τὰ ἀθάνατα πολιτικὰ ὁ περικλεὴς πάνσοφος ἕλλην Ἀριστοτέλης, τοῦτο δὲ ἀκριβῶς εἶνε τὸ πολίτευμα τῶν Ἀθηναίων, δι’ ὃἀγάλλεται πᾶσα ψυχὴ συμπολίτου μας σήμερον. Αἱ σπουδαῖαι ἐφημερίδες τῆς Ἀγγλίας, οἱ Καιροὶ καὶ ἄλλαι,ἀφιερόνουν μακρότατα ἄρθρα εἰς τὴν πολύτιμον ταύτην εὕρεσιν, ἧς δὲν ἀμφιβάλλομεν, ὅτι ταχέως θὰ ἔχωμεν τὸκείμενον δημοσιευμένον πρὸς χαράν μας ἄμετρον τῶν φιλολόγων, ἀπόλαυσιν δ’ ἀνέκφραστον τῶν πολιτικῶνἀνδρῶν ἁπάσης τῆς γῆς.

http://anihneftes.wordpress.com