https://www.facebook.com/artemissky.blogspot?ref_type=bookmark

ΑΡΤΕΜΙΣ

ΑΡΤΕΜΙΣ
Ήταν θεά του κυνηγιού,”πότνια θηρών” κατά τον Όμηρο,θεά των αγριμιών και της Σελήνης.

ΕΛΛΑΣ - HELLAS

'' Επιόντος άρα θανάτου επί τον άνθρωπον, το μεν θνητόν, ως έοικεν, αυτού αποθνήσκει, το δ' αθάνατον, σώον και αδιάφθορον, οίχεται απιόν. `Οταν επέρχεται ο θάνατος στον άνθρωπο, το μεν θνητό μέρος αυτού, καθώς φαίνεται, πεθαίνει, το δε αθάνατο, η ψυχή, σηκώνεται και φεύγει σώο και άφθαρτο '' ΠΛΑΤΩΝΑ

ΕΛΛΑΣ - HELLAS .

ΕΛΛΑΣ - HELLAS .
ΑΝΟΙΚΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΛΑΤΡΕΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΛΑΤΡΕΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2019

Μάγοι και κατάρες στην Αρχαία Ελλάδα



Κατάρες, ομοιώματα, ερωτικά φίλτρα, φυλακτά, δεισιδαιμονίες, μαντζούνια, μαγγανείες. Οι μελέτες φέρνουν στο φως εντυπωσιακά στοιχεία για τη μαγεία ως φαινόμενο.... και νοοτροπία στην αρχαιότητα. Δυστυχώς οι πρακτικές της μαγγανείας συνεχίζονται μέχρι σήμερα στον «πολιτισμένο» τεχνολογικό, ορθολογιστικό κόσμο μας, όχι από τίποτε περιθωριακούς τύπους, αλλά από φαινομενικά σοβαρούς, ερευνητές του αγνώστου ή του μεταφυσικού, της μαγείας ή του φανταστικού. Μαντζούνια, σύμβολα, λιβάνια, λάδια, ψυχικές επιθέσεις, κατάρες, χίλιες δυο μαγγανείες, πάντα με το προσωπείο της αυθεντίας.

> «Αναθέτω στη Δήμητρα και την Κόρη αυτόν που με κακολόγησε ισχυριζόμενος ότι κάνω δηλητήρια κατά του άντρα μου. Να ανεβεί κι αυτός κι όλο του το σόι στο ιερό της Δήμητρας καιόμενος και ομολογώντας και να μην τον σπλαχνιστούν ούτε η Δήμητρα ούτε η Κόρη ούτε οι άλλοι θεοί».

> «Αφέντη Ποσειδώνα,σου παραδίδω τον άντρα που έκλεψε τον σόλιδο και έξι νομίσματα του Μουκόνιου. Μακάρι να πιεις και να πάρεις το αίμα του κλέφτη,αφέντη Ποσειδώνα».

> «Καταδέω τον Σμινδυρίδην προς τον Ερμήν τον Εριόνιον και προς την Περσεφόνην και προς την Λήθη. Καταδέω τον νου του,τη γλώσσα του,την ψυχή του και όσα κάνει εναντίον μου σε σχέση με τη δίκη που ο Σμινδυρίδης έχει ξεκινήσει εναντίον μου».

Αιώνες πριν, το αρχαιοελληνικό παρελθόν δεν περιελάμβανε μόνο τη δημιουργία έργων υψηλής τέχνης και την ανάπτυξη της φιλοσοφικής σκέψης, είχε και μια λιγότερο λαμπερή πλευρά. Στην καθημερινή ζωή και στον αγώνα για την επιβίωση οι δεισιδαιμονίες κατείχαν σοβαρή θέση. Η μαγεία δεν ήταν άγνωστη στην αρχαία Ελλάδα, το αντίθετο. Μπορεί να ήρθε από την Ανατολή, μπορεί να διαποτίστηκε από το Ελληνικό πνεύμα, ταυτόχρονα όμως παρέμεινε αυτό που ήταν: μαγεία. Οσο για τις λέξεις «Αμπρα κατάμπρα» που όλοι κάποτε έχουμε χρησιμοποιήσει, υποψιάζεται κανείς ότι ανάγονται σε αρχαίους μαγικούς λόγους όπως το όνομα του δαίμονα Αβρασάξ και η παλινδρομική φράση «ΑΒΛΑΝΑΘΑΝΑΛΒΑ»;

Για ένα διεφθαρμένο άτομο λένε ότι είναι «εξώλης και προώλης», κάτι το οποίο όμως αποτελεί παρεφθαρμένη μορφή μιας στερεότυπης φράσης που εμφανίζεται σε αρχαίες κατάρες. Ενώ αν κάποιοι έχουν βρεθεί στον έβδομο ουρανό, ας γνωρίζουν ότι πρόκειται για κατάλοιπο της αρχαίας αντίληψης περί επτά ουρανών, η οποία επίσης ανάγεται στην αρχαία μαγεία. Η επιβίωση αυτών των φράσεων στη νεοελληνική γλώσσα, δηλωτική της σημασίας που είχε στην αρχαιότητα η μαγεία ως φαινόμενο και νοοτροπία, είναι ένας από τους λόγους που έχει ωθήσει τη σύγχρονη έρευνα στη μελέτη του αντικειμένου. Όπως συνέβη με τον κύκλο ομιλιών με θέμα «Η μαγεία στην αρχαία Ελλάδα», ο οποίος διοργανώθηκε από το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών σε επιμέλεια της δόκτορος Αφροδίτης Αβαγιανού και με τη συμμετοχή ειδικών επιστημόνων στο πεδίο της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας.

«Σύντομα κείμενα, γραμμένα στη μεγάλη πλειοψηφία τους σε μολύβδινα πινακίδια τοποθετημένα σε τάφους συνήθως οργισμένων νεκρών, “άωρων και βιαιοθανάτων”, δηλαδή προσώπων που είχαν πεθάνει πριν από την ώρα τους και με βίαιο τρόπο, είναι τα μαγικά κείμενα της αρχαιότητας,γνωστά ως κατάδεσμοι» λέει ο καθηγητής στο Αll Souls College της Οξφόρδης κ. Αγγελος Χανιώτης. Προσθέτοντας πως η κατάδεση- δηλαδή το δέσιμο του αντιπάλου και η παράδοσή του στην επενέργεια των καταχθόνιων δυνάμεων- συνδεόταν με διάφορες τελετουργίες. H επιλογή του μολύβδου σαν το μέσο που θα φέρει την κατάρα δεν είναι τυχαία, αφού πρόκειται για ένα βαρύ, ψυχρό και γκρίζο μέταλλο που συνδέεται και με τον πλανήτη Κρόνο.

Η κατασκευή ομοιωμάτων του αντιπάλου, η λεγομένη καταπασσάλευση - και το κάρφωμά τους, το κλείσιμό τους σε ομοιώματα φερέτρων, η απαγγελία μαγικών εκφράσεων και η τελετουργική εναπόθεση του καταδέσμου σε τάφους ή σε άλλες εισόδους του κάτω κόσμου, για παράδειγμα σε πηγάδια, ανήκαν σε αυτές. Σήμερα αν επισκευφθείτε το μουσείο του Κεραμεικού στην Αθήνα θα δείτε τέτοια παραδείγματα.

Οι υποχθόνιοι θεοί Εκάτη, Ερμής, Περσεφόνη, Δήμητρα, Ερινύες και γενικά οι δαίμονες του Κάτω Κόσμου ήταν αυτοί που επικαλούνταν οι κατασκευαστές των καταδέσμων.

Όσο για τους λόγους προσφυγής στη μαγεία ήταν πολλοί, με το ερωτικό πάθος να κυριαρχεί- ο Σωκράτης ωστόσο ειρωνευόταν τις γυναίκες που χρησιμοποιούσαν γοητείες αγάπης, φίλτρα, επωδές και ίυγγες, δηλαδή το πτηνό σουσουράδα δεμένο σε έναν τροχό τον οποίο περιέστρεφαν - , αλλά χωρίς να υπολείπεται και η αντιπαλότητα σε προσωπικό ή κοινωνικό επίπεδο. Είτε προς το ίδιο είτε προς το αντίθετο φύλο, ο σκοπός όσων χρησιμοποιούσαν την ερωτική μαγεία ήταν να φέρουν στην αγκαλιά τους το πρόσωπο που τους ενδιαφέρει, αλλά και να κάνουν κακό σε όσους στέκονται εμπόδιο μεταξύ αυτών και του προσώπου που ήθελαν.



Εικόνα 2. Ελεφάντινη σφραγίδα με τρεις σκορπιούς. Φυλακτό αποτροπαϊκό (2000- 1800 
π.Κ.Ε.) Εικόνα 3.Φιδόμορφο βραχιόλι από τη Ρήνεια (1ος αιώνας π.Κ.Ε.), αιτία κατάρας εναντίον αυτών που το έκλεψαν.Εικόνα 4. Ανάγλυφο με παράσταση ζωόμορφων φτερωτών φαλλών και επιγραφή «τούτο εμοί και τούτο σοι».Οι μάγοι:
Ποιοι ήταν όμως οι μάγοι; Ήταν μία εκ των έξι φυλών των Μήδων, όπως επεξηγεί η ιστορικός - Βυζαντινολόγος δόκτωρ Αναστασία Βακαλούδη. «Θεωρείται ότι οι Ελληνες μπορεί να τους γνώρισαν ως θρησκευτικούς αξιωματούχους στον στρατό του Κύρου και να κατονόμασαν γενικά με τον όρο “μαγεία” την ακατανόητη γι΄ αυτούς γλώσσα, τις παράξενες πρακτικές που χρησιμοποιούσαν και βέβαια την ενασχόλησή τους με τις απόκρυφες τέχνες.

Όταν οι Έλληνες γνώρισαν τους μάγους,τον 6ο αιώνα π.Κ.Ε., εποχή των Αχαιμενιδών, είχαν το όνομα “Μαγουσαίοι” και ισχυρίζονταν ότι ήταν απόγονοι των Μάγων ιερέων του ιδρυτή της περσικής πυρολατρίας Ζωροάστρη (άλλωστε και οι Πέρσες ονομάζονταν Μαγώγ)» λέει η ίδια.
Στην πορεία όμως οι Μαγουσαίοι διαφοροποιήθηκαν, με σημαντικότερη απόκλιση την καλλιέργεια της λατρείας και των θεών του Κακού, ενώ ήταν οι πρώτοι οι οποίοι συστηματοποίησαν την τέχνη της επίκλησης των κακοποιών δαιμόνων με «επωδές». Δαίμονες «υπήρχαν» στην αρχαιότητα ήδη από τη Μινωική και τη Μυκηναϊκή εποχή. (Η λέξη προέρχεται από το ρήμα δαίω και δαίνυμι και σημαίνει ο διανέμων, ορίζων τις τύχες των ανθρώπων.)

Στον Ομηρο η ίδια λέξη σήμαινε μία θεϊκή, άγνωστη και απρόσωπη δύναμη τόσο ισχυρή ώστε να προκαλέσει εντυπωσιακά φαινόμενα, ενώ στην Αρχαία Ελληνική Θρησκεία και σύμφωνα με τον Ησίοδο οι δαίμονες ήταν θεότητες μεταξύ των θεών και των ανθρώπων.



Εικόνα 5 - Ελεφάντινη σφραγίδα σε σχήμα μύγας, αποτροπαϊκής σημασίας (Φουρνί Αρχανών,2000-1800 π.Κ.Ε.) Εικόνα 6- Χάλκινα ομοιώματα σκανίου (Δήλος,1ος αιώνας π.Κ.Ε.). ανδρών από τη Δήλο και μολύβδινοι τροχοί (1ος αιώνας π.Κ.Ε.) για να «δεθούν» εραστές, Εικόνα 7- Προβασκάνιο από τη Ρήνεια,που παριστάνει δύσμορφο ιθυφαλλικό άνδρα μεταφέροντα τον τεράστιο φαλλό του επί τροχού.Η Εκάτη:
Δίπλα στους Ολύμπιους θεούς άλλωστε άρχισαν σιγά σιγά να κερδίζουν έδαφος και κατώτερες θεότητες, δημιουργήματα της λαϊκής πίστης, με ιδιαίτερη την περίπτωση της Εκάτης, υποχθόνιας θεάς, της οποίας η λατρεία έλαβε μεγάλη έκταση. «Η Εκάτη έγινε δημιουργός και υποκινήτρια κάθε είδους φρικώδους φαντασίωσης. Εκεί όπου υποχωρούσαν με τρόμο οι ουράνιοι θεοί και δαίμονες εκείνη βρισκόταν στο στοιχείο της.Πριν από κάθε εμφάνισή της ακούγονταν ουρλιαχτά σκύλων,βροντές και φοβερή βοή. Κατόπιν εμφανιζόταν εκείνη ξαφνικά στον άνθρωπο,για να του προξενήσει κακό,με τρομακτικές μορφές,όπως πελώριας γυναίκας με φίδια αντί για μαλλιά κρατώντας πυρσό στο ένα χέρι και ξίφος στο άλλο» σημειώνει η κυρία Βακαλούδη.

Τον 4ο αιώνα π.Κ.Ε. η θεωρία του Πλάτωνα περί των δαιμόνων, τους οποίους θεωρούσε κάτι μεταξύ θνητού και αθανάτου και με αποστολή να μεταφράζουν τις θελήσεις των θεών στους ανθρώπους αλλά και να μεταφέρουν τις επικλήσεις των τελευταίων προς τις θεότητες, υπήρξε καθοριστική για την κυριάρχηση της λατρείας των δαιμόνων στην Ελλάδα. Ο Αριστοτέλης εξάλλου έβλεπε την περσική μαγεία ως φιλοσοφία, όπως επίσης τις θεωρίες των Βαβυλωνίων, των Ασσυρίων και Χαλδαίων, των γυμνοσοφιστών των Ινδιών και άλλων. Σημειώνεται ωστόσο ότι και οι δύο εξέφραζαν την αποστροφή τους για τη μαύρη μαγεία που στόχευε στη βλάβη και στον θάνατο των ανθρώπων. Εξάλλου τα εγκλήματα μαγείας και φαρμακείας τιμωρούνταν πολύ αυστηρά από την πολιτεία.


Εικόνα. Χρυσό σφραγιστικό δαχτυλίδι με πομπή λεοντοκέφαλων δαιμόνων (Τίρυνθα,15ος αιώνας π.Κ.Ε.).Τα φυλακτά:
Οι πλέον φημισμένες μάγισσες φαρμακίδες στην Ελλάδα ήταν Θεσσαλές, οι οποίες θεωρούνταν ότι είχαν τη δυνατότητα να κατεβάζουν τη Σελήνη από τον ουρανό και να τη φυλακίζουν ή να προκαλούν έκλειψη Ηλίου! Δεν είναι περίεργο λοιπόν που όλοι κατέφευγαν σε φυλακτά για να τους προστατεύουν από το Κακό. Ειδική ομάδα φυλακτών εξάλλου υπήρχε για την προστασία των γυναικών από ασθένειες, οι οποίες προκαλούνταν λόγω, υποτίθεται, μετακινήσεων της μήτρας. Τα συγκεκριμένα φυλακτά λοιπόν, αποτροπαϊκά του κακού, εξόρκιζαν τη μήτρα να μείνει στη θέση της: «μένειν επί τω τόπω». Και «είναι μάλλον περιττό να αναφέρω σε ποια σύγχρονη έκφραση διαιωνίζεται ο εξορκισμός “έλα μήτρα στον τόπο σου”» σημειώνει ο κ. Χανιώτης.

Ιδιαίτερη κατηγορία αποτελούσαν οι κατάδεσμοι μεταξύ αντιδίκων στο δικαστήριο όπου οι κατάρες έρχονταν επομένως ως αρωγοί της προσδοκίας για δικαιοσύνη.Ενδιαφέρον έχει, όπως επισημαίνει ο κ. Χανιώτης, ότι αρχικώς καμία από αυτές τις τελετουργίες δεν έκανε διάκριση ανάμεσα στο δίκαιο και στο άδικο. Κάτι που άρχισε να αλλάζει από την Κλασική εποχή με τον Ευριπίδη να είναι ο πρώτος που διακρίνει την καθαρότητα του σώματος από την καθαρότητα της ψυχής. «Τα χέρια μου είναι καθαρά μα η ψυχή μου έχει μίασμα» όπως λέει χαρακτηριστικά η Φαίδρα στον Ιππόλυτο. Οι λόγοι αλλαγής της νοοτροπίας δεν ήταν ωστόσο θρησκευτικοί αλλά κοινωνικοί.

Άλλη μία ιδιαίτερη κατηγορία κατάρων είναι αυτές που έχουν βρεθεί σε μικρά μολύβδινα ελάσματα στον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας και αφορούν την απόδοση των αθλητών στα διάφορα αγωνίσματα. Πολλά από αυτά έχουν βρεθεί στο γυμνάσιο και στον ιππόδρομο κάτω από το έδαφος. Οι αντίπαλοι αθλητές, αλλά θα προσθέσω και άλλοι που μπορεί να είχαν συμφέρον (όπως στοιχήματα) έγραφαν κατάρες στα ελάσματα για να προκαλέσουν κάποιο ατύχημα στον αντίπαλό τους ή στα άλογά του την μέρα των αγώνων και κατόπιν τα έθαβαν στον αγωνιστικό χώρο.

Από τα τέλη του 7ου αιώνα π.Κ.Ε. ο Δράκων έχει κάνει τη διάκριση μεταξύ του φόνου εκ προμελέτης και του φόνου εξ αμελείας και σιγά σιγά η ικεσία γίνεται ισχυρή όταν συνοδεύεται με το επιχείρημα της δικαιοσύνης. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις όμως η μαγεία ουδεμία είχε σχέση με το δίκαιον. Διατηρώντας έναν δικό της χώρο μέσα στις λαϊκές παραδόσεις κατόρθωσε να επιζήσει και στην εποχή του Χριστιανισμού αναπροσαρμοζόμενη κάθε φορά στις νέες συνθήκες. Η κυριότερη μορφή κατάρων κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων του Χριστιανισμού είναι αυτές που συναντάμε σε επιταφίους, όπου ο νεκρός προειδοποιεί, αλλά και συχνά καταριέται όποιον θα διαταράξει τον «ύπνο» του για να χρησιμοποιήσει στο μέλλον τον δικό του τάφο.

http://aorata-gegonota.blogspot.com/2012/05/blog-post_3190.html

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Oρφισμός, η Αρχαία Ελληνική Πνευματική θρησκεία


Θεμέλια βάση του αρχαίου Ελληνικού Πνευματικού Πολιτισμού και πηγή όλων των τελουμένων στον Ελλαδικό χώρο μυστηρίων, είναι η αρχαιότερη Ελληνική φιλοσοφική κοσμολογική θεώρηση. Πρόκειται για εκείνη που παραδόθηκε από τον Θεολόγο Ορφέα, ο οποίος αναγνωριζόταν ως ο πατέρας της Ελληνικής Θεογονίας.
Η απόπειρα χρονολόγησης της Ορφικής φιλοσοφικής κοσμολογίας επεκτείνεται στην αντικειμενική αντιμετώπιση πολύπλευρων λυσσαλέων προσπαθειών, ώστε να μειωθεί το εύρος της εξέλιξης του χρονικού "γίγνεσθαι" των Ελλήνων. Μέσα στις συνεχείς προσπάθειες διαφόρων ομάδων να εξαφανισθεί οτιδήποτε έχει σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό Πνευματικό Πολιτισμό, οι συνεχώς ανανεούμενοι αυτοί κύκλοι, για τον Θεολόγο Ορφέα, προβάλλουν την δήθεν μυθική του υπόσταση. Αντίθετα, όλος ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος αναγνωρίζει τον Ορφέα σαν τον δημιουργό της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας και τον θεωρεί, τον μέγιστό του Θεολόγο.
Ο δήθεν ευρηματικός, άλλωστε, ισχυρισμός ότι το όνομα Ορφέας καλύπτει συλλογική Θεολογική προσπάθεια ομάδας, στην οποία θα μπορούσε να αποδοθεί η ίδρυση της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, δεν ευσταθεί, γιατί καμιά θρησκεία δεν ιδρύθηκε ποτέ από συλλογική εργασία. Όλες οι γνωστές θρησκείες έχουν έναν και μοναδικό ιδρυτή. Συνδυάζοντας τόσο την κορυφαία θέση του Θεολόγου Ορφέα, όσο και ότι πρώτος παρουσίασε την φιλοσοφική κοσμολογία, γίνεται κατανοητό, γιατί σχεδόν όλοι οι επόμενοι Έλληνες φιλόσοφοι ασπάσθηκαν τις κοσμολογικές θέσεις του. Η Θεολογική αναμόρφωση που επέφερε ο μέγιστος αυτός Θεολόγος των Ελλήνων έγινε αποδεκτή από τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τους Διαδόχους του Πλάτωνα. Ενώ αντίθετα, ο Αριστοτέλης δεν κατανόησε την Ορφική παράδοση και η αδυναμία του αυτή ήταν η κύρια αιτία που τον απομάκρυνε από το να γίνει Διάδοχος του Πλάτωνα στην Ακαδημία. Η Ορφική Θεολογική αναμόρφωση διαχέεται σ' όλη την αρχαία Ελληνική γραμματεία και πέρασε μέσα στους μυστηριακούς ορίζοντες, σε τέτοιο βάθος, ώστε η αρχαία Ελληνική μυστηριακή πραγματικότητα, να βαδίζει πάνω στις Ορφικές αντιλήψεις.
Ο Ορφισμός, πηγή της υπέρτατης γνώσης, θεωρείται η πρώτη Ελληνική μυστηριακή θρησκεία, οι ρίζες της οποίας ανάγονται στην προϊστορική αρχαιότητα. Ο εμπνευστής της φανέρωσε με τις διδασκαλίες του, τον σκοπό της ζωής, τον λόγο γέννησης του κόσμου και των θεϊκών οντοτήτων. Διαμέσου των «Ορφικών», βιβλία με ιερό περιεχόμενο στα οποία διασώζονται πολλές από τις διδασκαλίες του Θεολόγου Ορφέα, έγινε η αποκάλυψη του αληθινού λόγου, των μυστηρίων της ψυχής και της σχέσεώς της προς το σώμα.
Ο Ορφισμός είναι ένα μονοθεϊστικό σύστημα, που έχει σαν επίκεντρό του την τέλεση αγνού βίου, υποστηρίζοντας την ύπαρξη και ισχύ του νόμου της ανταποδοτικής Δικαιοσύνης. Πιστεύει ότι η μεταθανάτια κρίση είναι ανάλογη των όσων διέπραξε ο άνθρωπος κατά τον εκάστοτε κύκλο ενσαρκώσεώς του. Η πίστη στην Αθανασία της Ψυχής αποτελεί τον κεντρικό άξονα της Ορφική διδασκαλίας. Οι μυστηριακές τελετές του διακρίνονται, στον Εξαγνισμό και στην Μύηση.
Η τελετουργική δομή του και υπόσταση αποβλέπει στην διασφάλιση της ηθικής αγνότητας, οδηγώντας στον επιδιωκόμενο σκοπό της Ψυχικής απελευθέρωσης. Η Ορφική λατρεία εκδηλώνεται σε δύο επίπεδα: σ’ αυτό της λατρείας του Θεολόγου Ορφέα σαν Ήρωα, γιορτή ανοικτή, για όλο τον Δήμο και προσιτή στις μάζες και σ’ αυτό της λατρευτικής αποθέωσης του Θεολόγου Ορφέα σαν Μύστη, με μυστηριακά δρώμενα τα οποία απευθύνονται στους λίγους και «εκλεκτούς» της εκάστοτε εποχής.
Kατά την Ορφική διδασκαλία, επειδή η Ψυχή, είναι Αθάνατη, ακολουθεί την αέναη εξελικτική της πορεία μέσα στον άπειρο χρόνο. Ένα τμήμα της εξελικτικής πορείας είναι εκείνο, όπου, η Ψυχή παραλαμβάνεται από την Αρχαία Ελληνική μυστηριακή Θεογονία. Στο τελευταίο αυτό τμήμα της εξελικτικής της πορείας, καθώς προετοιμάζεται πλέον η Ψυχή να εγκαταλείψει το ανθρώπινο επίπεδο, τίθεται κάτω από την θεία μυστηριακή Θεογονική αντίληψη. Μέσα στις χιλιετίες, το υλικό-ψυχικό άτομο άλλαξε συνεχώς νέους βελτιωμένους Αιθεροσωματικούς φορείς. Έτσι νομιμοποιείται η φυσική διαδικασία της Μετενσάρκωσης. Η εξέλιξη των δυνάμεων της Ψυχής υπηρετείται κατά τον Θεολόγο Ορφέα, με την απόκτηση, μέσω της Μετενσάρκωσης, νέου σωματικού φορέα, όταν η αναπόφευκτη φθορά του προηγούμενου απαιτεί, για την συνέχιση της εξελικτικής προόδου της Ψυχής, νέο, καταλληλότερο σωματικό οργανισμό, ώστε ο νέος αυτός φορέας να ανταποκριθεί στις αποκτηθείσες νέες της δυνάμεις, κατά την προηγούμενη ενσάρκωση της Ψυχής. Οι συνεχώς εξελισσόμενες δυνάμεις της Ψυχής οδηγούν στην αέναη και πέραν του ανθρώπινου επιπέδου απόκτηση συνεχώς νέων τελειότερων Ψυχικών Αιθερικών Φορέων αλλά και προσβλέπει στην αλληλοδιάδοχη περιβολή της Ψυχής με συνεχώς νέους βελτιωμένους, σε κάθε Μετενσάρκωση, Οχηματικούς Αιθερικούς Φορείς. Έτσι, η Ψυχή ανέρχεται, σταδιακά και εξελικτικά, στην απόκτηση - μέσα από τις εκθεωτικές Ορφικές μυστηριακές διαδικασίες - θείου Ψυχικού περιβληματικού Αιθερικού Φορέα. Κατά την, απροσδιόριστου χρόνου, πορεία αυτή των Μετενσαρκώσεων, η Ψυχή νομιμοποιείται να αποκτήσει "άλυτον" Αιθερικό Φορέα. Προτού εξαντληθούν οι δυνατότητες του γήινου επιπέδου στην προσφορά ολοένα και πιο τέλειου σωματικού φορέα, το υλικό-ψυχικό άτομο, εξελικτικώς και νομίμως εισέρχεται στις Αρχαίες Ελληνικές θειότατες μυστηριακές θεσμοθεσίες, όπου, η Ψυχή θα προετοιμασθεί σταδιακώς, από Ενσάρκωση σε Ενσάρκωση, για την απόκτηση τελικώς θείου Αιθερικού Ψυχικού περιβλήματος. Αυτό, τελικά κατά τον Θεολόγο Ορφέα, θα αντικαταστήσει τον ανίσχυρο πια ανθρώπινο οργανισμό να προσφέρει στην ψυχή νέες εξελισσόμενες υπηρεσίες.
Οι συλλογικώς προσδιοριζόμενες, σαν εκθεωτικές, αυτές ιεροπραξίες των Αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων συντονίζονται με συνεχώς καταβαλλόμενες από τους Μυούμενους παράλληλες εξαγνιστικές προσπάθειες, όπως αυτές διδάσκονται από τους Μυσταγωγούς.
Οι προσπάθειες αυτές αρχίζουν ήδη από το εισαγωγικό μυστηριακό επίπεδο και συνεχίζονται στα συνεχώς ανώτερα μυστηριακά εκθεωτικά επίπεδα. Τα ανώτατα Μυστηριακά Ιερατεία των μυστηριακών θεσμών της Αρχαίας Ελλάδος, έχοντας συνειδητοποιήσει την έκταση και το βάθος της συλλειτουργίας εξελικτικών διαδικασιών και Φυσικών Νόμων, διαμόρφωσαν, όλη την μυσταγωγική λειτουργική διάρθρωση των θειότατων της Αρχαίας Ελλάδος εκθεωτικών διαδικασιών.
Κοινός συνδετικός ορίζοντας όλων αυτών των μυστηριακών εκφράσεων είναι η ανώτατη αληθινή ενσυνείδητη αντικειμενική γνώση των δυνάμεων, των ιδιοτήτων, των Νόμων, των λειτουργιών και των δράσεων της υλικής αντικειμενικής πραγματικότητας και η μετάδοσή τους εκ μέρους του Θεολόγου Ορφέα και των μετέπειτα - Ανώτατων Ιεροφαντικών και Μυσταγωγικών σοφότατων, Ιερατείων της Αρχαίας Ελλάδος.
Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι από την επιρροή της Ορφικής διδασκαλίας δεν ξέφυγε ούτε και αυτός ακόμη ο Ιουδαιοχριστιανισμός, ο οποίος σε αρχικό στάδιο, ταύτισε τον ιδρυτή του με την μορφή του Θεολόγου Ορφέα, τον οποίο βλέπουμε να εικονίζεται σαν καλός ποιμένας Ψυχών ή σαν αλιέας ανθρώπων. Η απόπειρα των εχθρών και σφαγέων του Ελληνισμού, να παρουσιάσουν τον ιδρυτή του Ιουδαιοχριστιανισμού σαν νέο Ορφέα, εξηγείται από το γεγονός ότι η αλλοδαπή, ξένη και βίαια επιβεβλημένη στον Ελληνισμό θρησκεία, είχε ανάγκη να φορέσει το εξωτερικό κάλυμμα της Πατρώας θρησκείας για να γίνει αποδεκτός στην συνείδηση των ανθρώπων.
Τέλος, σας γνωρίζω, πως η ελπίδα της πνευματικής αναγέννησης του Αρχαίου Ελληνικού Πνευματικού Πολιτισμού, στην ιερή του κοιτίδα, στηρίζεται πάνω στις ανερχόμενες συνεχώς προς τα άνω αλλεπάλληλες, ανώτερες συνειδητοποιήσεις τόσο της αξίας, όσο και της αντικειμενικής ισχύος του Αρχαίου Ορφικού φιλοσοφικού κοσμολογικού συστήματος.
Ταξιάρχης Γ. Καράλης
Μελετητής Ιστορικών και Θρησκευτικών Θεμάτων
http://www.martino.gr/

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΘΕΟΙ, Ο ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΝΕΝΑΣ


 Στον Ιουδαϊσμό, πολλοί θεοί δεν υπάρχουν,
υπάρχουν όμως πολλές δυνάμεις, εξουσίες,
Σεραφειμ, Χερουβειμ, Αρχαγγέλοι, Αγγέλοι και τα λοιπά.
Στην Βίβλο όμως αναφέρονται και οι πολλοί θεοί.


 Για τους θεούς τι να πούμε εμείς οι άνθρωποι, που τόσα λίγα μπορούμε να καταλάβουμε από τον κόσμο γύρω μας, εφόσον ούτε οι αισθήσεις μας είναι τέτοιες που μπορούν να τους συλλάβουν, ούτε ο χρόνος που έχουμε στην διάθεση μας είναι αρκετός για να κατανοήσουμε τέτοια πνευματικά όντα. Αυτή ήταν η θέση των περισσότερων Ελλήνων φιλοσόφων, οι οποίοι ακόμα και όταν θεωρούσαν ότι πρωταρχική σημασία έχει η ανθρώπινη σκέψη και πράξη, όπως έκαναν οι Επικούριοι, παραδεχότανε την ύπαρξη των θεών και ποτέ δεν πρότειναν ένα πόλεμο εναντίον τους.

 Στην εποχή μας η Ελληνική φιλοσοφία έχει παρεξηγηθεί τόσο πολύ από τους Ευρωπαίους ώστε και οι Επικούριοι θεωρούνται άθεοι. Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο λάθος. Οι Επικούριοι ήταν τόσο άθεοι, όσο και οι Βουδιστές και όσο κάποιοι από τους πρώτους χριστιανούς.  Όλοι αυτοί πίστευαν στην ύπαρξη των θεών, σεβόταν τους θεούς και δεν είχαν καμία διάθεση να τους πολεμήσουν ή να τους συκοφαντήσουν ως δαίμονες. Αυτό που έλεγαν ήταν πως ο άνθρωπος οφείλει με τα δικά του μέσα να παλέψει την ανθρώπινη μοίρα του και όχι με το να εύχεται στους θεούς. Τόνιζαν ακόμα πως ένας σοφός άνθρωπος που έχει κατακτήσει τον εαυτό του τον ζηλεύουν ακόμα και οι θεοί.

Εδω οι φωτεινοί θεοί του Ολύμπου.

 Την ύπαρξη των πολλών θεών δέχεται και η βίβλος, εφόσον τους αναφέρει στη Γεννεση και στους Ψαλμους. Όταν ο Αδάμ έφαγε τον απαγορευμένο καρπό έλαβε την γνώση, Και είπε ο Κύριος ο Θεός, ιδού ο Αδάμ έγινε σαν ένας από εμάς ας τον διώξουμε μη φάει και από το δέντρο της ζωής και γίνει αθάνατος. Ο Θεός της Βίβλου αναφέρεται από τον Δαβίδ στους Ψαλμούς ως Θεός Θεών.  (ΨΑΛΜΟΙ – 50)  Οι Ιουδαίοι όμως θεωρούν τους Θεούς ως κατώτερους αγγέλους, όπως και το Κοράνι, το οποίο αναφέρει πως οι άγγελοι δημιούργησαν τον κόσμο κάτω από την θεϊκή εξουσία. (ΚΟΡΑΝΙ - Η ΒΟΥΣ - 27 Εκείνος έπλασε μέσω εμας όσα υπάρχουν στην γη.)

 Μια μορφή μονοθεϊσμού είναι αυτή που θεωρεί πως ένας προσωπικός θεός εκφράζεται μέσω των πολλών θεών ή αγγέλων οι οποίοι εκτελούν το θέλημα του. Αυτό συμβαίνει και στην θρησκεία του Κρίσνα. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως οι μονοθεϊστές αυτοί οφείλουν να σέβονται τους θεούς και όχι να τους θεωρούν κακούς δαίμονες.

 Από την άλλη εκείνοι που αντιπαθούν τους θεούς ή δεν δέχονται την ύπαρξη τους δεν μπορούν να λένε ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ή οι Ιουδαίοι δεν πίστευαν στην ύπαρξη τους. Οι αθεϊστές δεν μπορούν να δικαιολογούν τους κατήγορους του Σωκράτη, θεωρώντας τον γέροντα φιλόσοφο άθεο εφόσον δεν ήταν άθεος. Ούτε έχουν δικαίωμα οι σημερινοί άθεοι, να θεωρούν τους Επικούριους άθεους εφόσον δεν ήταν άθεοι.

Ο φιλόσοφος Επίκουρος


  Ο Επίκουρος αναφέρει ότι αυτά που οι πολλοί πιστεύουν για τους θεούς είναι ανόητα γιατί οι θεοί είναι μακάρια όντα.  Στην επιστολή του προς τον Μενοικέα, ο Επίκουρος γράφει ότι «εφόσον ο θεός είναι ένα ζώο (ον) άφθαρτο και μακάριο (ευτυχισμένο) ασεβής δεν είναι αυτός που αδιαφορεί για τους θεούς των πολλών αλλά εκείνος που δέχεται όσα νομίζουν οι πολλοί για τους θεούς.» Θεωρούσε λοιπόν ο Επίκουρος ότι αν δεν ασχολείσαι με τους θεούς είναι καλύτερα παρά να τους φορτώνεις με ιδιότητες που είναι αταίριαστες προς τέτοια μακάρια όντα.

 Ο άνθρωπος που θα επιδοθεί στην φιλοσοφία και θα αφήσει πίσω του όσα του λένε οι θρησκείες για τους θεούς και την κόλαση και τον παράδεισο θα ζήσει χωρίς φόβο με αταραξία. Αυτή είναι η διδασκαλία του Επίκουρου, η οποία στράφηκε εναντίον των ιερατείων, όπως το ίδιο έκανε ο Βούδας και ο Χριστός.  Οι φιλόσοφοι αυτοί στράφηκαν εναντίον της διδασκαλίας των ιερατείων και όχι εναντίον των θεών.




  Γι αυτό καταλήγει ο Επίκουρος στην επιστολή του προς τον Μενοικέα, λέγοντας: «Αυτά να μελετάς μέρα και νύκτα και ποτέ μια οπτασία ή ένα όνειρο δεν θα διαταράξει την ηρεμία σου και θα ζήσεις ως θεός ανάμεσα στους ανθρώπους, γιατί τότε δεν θα μοιάζει με ένα θνητό ζώο ο άνθρωπος με τόσα αθάνατα αγαθά.»

 Τα ίδια με τον Επίκουρο λέει και ο Βούδας. «Μη ζητάτε τίποτε από τους ανίσχυρους θεούς. Μην προσεύχεσθε, αλλά μάλλον ενεργείτε, γιατί το σκοτάδι δεν θα φωτισθεί. Μην ζητάτε τίποτε από την σιωπή, δεν πρόκειται ν’  ακούσει, ούτε να μιλήσει.
Εκείνος που οι αισθήσεις του αναπαύονται, σαν καλοδαμασμένα άλογα, από αυτά που τα οδηγεί εκείνος που έβγαλε από πάνω του κάθε ιδέα του εγώ, που ελευθερώθηκε από κάθε λάθος, ακόμη και η θεοί τον ζηλεύουν.

Βούδας, ο φωτισμένος.

 Ζούμε σε τέλεια χαρά εμείς που τίποτα δεν μας ανήκει. Η χαρά είναι η τροφή μας καθώς είναι στους ακτινοβολούντας θεούς.»
 Εκείνος που θα φωτισθεί και θα γνωρίσει τον εαυτό του θα ζήσει χωρίς φόβο, χωρίς τίποτα να διαταράξει την ευτυχία του. Οι θεοί δεν τον φοβίζουν, ούτε χρειάζεται την βοήθεια τους με συνεχή προσευχή. Ένας είναι ο θεός του καθενός από μας κάτοικος της καρδιάς μας και σε αυτόν οφείλομαι την προσοχή μας. Όπως λέει και ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη επιστολή του, ο θεός της καρδιάς μας είναι ο μεγαλύτερος από όλους τους θεούς του κόσμου και γνωρίζει τα πάντα. Αυτός είναι ο μόνος δάσκαλος για τον κάθε άνθρωπο, ο δικός του Κρίσνα (Χριστός), ο δικός του θεός.

 Ο Κρίσνα λέει στον Αρτζούνα στο βιβλίο της Μπαγκαβάντ Γκιτά.

«Θ. 23 Αυτοί που κάνουν θυσίες σε άλλες θεότητες με λατρεία και πίστη, κάμουν θυσίες και σε Μένα, ω γιέ του Κούντι, αν και τούτο δεν γίνεται με τον αληθινό νόμο.
24. Εγώ είμαι εκείνος που δέχεται όλες τις θυσίες και είμαι ο Κύριος τους, όμως δεν με γνωρίζουν μέσα στις αληθινές αρχές και για τούτο πέφτουν.
25 Αυτοί που λατρεύουν τους θεούς, στους θεούς πηγαίνουν. Στους προγόνους πηγαίνουν όσοι λατρεύουν τους προγόνους. Στα πνεύματα των στοιχείων πηγαίνουν εκείνοι που θυσιάζουν στα πνεύματα των στοιχείων. Όμως εκείνοι που εμένα λατρεύουν σε Μένα έρχονται.»

Ο Κρισνα μπροστά στον Αρτζούνα.


 Ο Κρίσνα είναι ο μοναδικός θεός και αυτός διδάσκει την γιόγκα στον Αρτζούνα. Του λέει να διαλογισθεί στην καρδιά του, να στηλώσει το νου του στην κορυφή του κεφαλιού του.  Αυτό που είναι όμως σημαντικό για τον Κρίσνα είναι να καταλάβει ο Αρτζούνα πως όλες οι υπάρξεις, θεοί και θνητοί, καλοί και κακοί, είναι ο Ενας Θεός, ο Κρίσνα.
«IA. 15. Βλέπω όλους μαζί τους θεούς μέσα στο σώμα Σου, ω Θεέ, και ομάδες από ποικίλα όντα και τον Βράχμα, τον Κύριο, τον δημιουργό καθισμένο μέσα στο λωτό και τους ρισί (προφήτες) και τη φυλή των θεϊκών φιδιών.
ΙΓ. 28 Βλέποντας τον Κύριο σαν τον πνευματικό κάτοικο μέσα σε όλες τις δυνάμεις, σε όλα τα πράγματα και σε όλα τα όντα, δεν πληγώνει ο ίδιος τον ίδιο του τον εαυτό, και έτσι φθάνει στην υπέρτατη κατάσταση.
ΙΗ. 61 Ο Κύριος βρίσκεται στην καρδιά όλων των υπάρξεων, ω Αρζούνα, και τις κάμει να περιστρέφονται με μηχανικό τρόπο μέσω της ύλης με την οποία είναι κατασκευασμένες.»



 Αυτή την αλήθεια δεν την αλλάζει καμιά θρησκεία, ότι όνομα και να δώσεις στον θεό σου, ότι πρόσωπο και να φανταστείς, η αλήθεια είναι μέσα στην καρδιά σου, αν αγαπάς τον εχθρό σου, αν αγαπάς τον αδερφό σου, αν αγαπάς τον αληθινό σου εαυτό. Η βασιλεία των ουρανών είναι μέσα σου εκεί που κατοικεί ο ένας θεός της καρδιάς σου.



 Τώρα ο κανένας θεός, προφανώς δεν υπάρχει. Εκτός αν υπάρχει και κρύβεται κάνοντας τον ανύπαρκτο. Ίσως είναι ένας σκοτεινός θεός!
 Κάποτε στον πόλεμο των Ασούρας (δαιμόνων σύμφωνα με την Ινδική θρησκεία ) εναντίον των Ντέβας ( των φωτεινών θεών)  οι σκοτεινοί δαίμονες ήταν έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο. Τότε οι θεοί έτρεξαν τρομαγμένοι στην μεγάλη μητέρα, την Ντούργκα. Η θεά Ντούργκα, συμβολίζει την δύναμη όλων των φωτεινών θεών γιατί έχει δημιουργηθεί από το φως του κάθε θεού. Εκείνη είναι όλο το φως του κόσμου σε ένα πρόσωπο. Εκείνη κατατρόπωσε όλους τους δαίμονες.

 Εναντίον των θεών, σύμφωνα με τις αρχαίες θρησκείες και μυθολογίες, πολεμούσαν πάντα οι κακοί δαίμονες. Στην ελληνική μυθολογία οι σκοτεινές δυνάμεις συμβολίζονται με τους Τιτάνες. Αυτή όμως η μάχη εξυπηρετεί τον συμβολισμό των δυνάμεων του σύμπαντος, όπου το φως πολεμάει με το σκοτάδι. Οι Τιτάνες είναι τα παιδιά της Γης. Το ζητούμενο σε αυτούς τους μυθικούς πολέμους όπου συμβολίζονται οι κοσμικές δυνάμεις είναι η αρμονία και η ισορροπία. Μια ανθρώπινη θρησκεία που τάσσεται εναντίον όλων των θεοτήτων, δεν μπορεί παρά είναι πονηρό κατασκεύασμα αυτών των σκοτεινών δαιμόνων.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ



ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
ΠΡΟΣ ΜΕΝΟΙΚΕΑ

Πρώτα τον Θεό πρέπει να τον θεωρείς ως ένα ον μακάριο και αθάνατο. ασεβης δεν είναι εκείνος που δεν πιστεύει στους λεγόμενους θεούς, αλλά εκείνος που θεωρεί πως οι θεοί είναι έτσι όπως οι πολλοί νομίζουν.

123. Πρῶτον μὲν τὸν θεὸν ζῷον ἄφθαρτον καὶ μακάριον νομίζων͵
ἀσεβὴς δὲ οὐχ ὁ τοὺς τῶν πολλῶν θεοὺς ἀναιρῶν͵ [124] ἀλλ΄ ὁ τὰς τῶν πολλῶν δόξας θεοῖς προσάπτων

Ταῦτα οὖν καὶ τὰ τούτοις συγγενῆ μελέτα πρὸς σεαυτὸν ἡμέρας καὶ νυκτὸς πρός τε τὸν ὅμοιον σεαυτῷ͵ καὶ οὐδέποτε οὔθ΄ ὕπαρ οὔτ΄ ὄναρ διαταραχθήσῃ͵ ζήσῃ δὲ ὡς θεὸς ἐν ἀνθρώποις. οὐθὲν γὰρ ἔοικε θνητῷ ζῴῳ ζῶν ἄνθρωπος ἐν ἀθανάτοις ἀγαθοῖς.

Επιστολή Ιωάννου Α

3.20 οτι εαν καταγινώσκη ημων η καρδία, οτι μείζων εστιν ο θεος της καρδίας ημων και γινώσκει πάντα

4.4 υμεις εκ του θεου εστε, τεκνία, και νενικήκατε αυτούς, οτι μείζων εστιν ο εν υμιν η ο εν τω κόσμω.

ΒΙΒΛΟΣ

ΓΕΝΝΕΣΙΣ 3. 22  ΚΑΙ ΕΙΠΕ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΙΔΟΥ ΕΓΕΙΝΕΝ Ο ΑΔΑΜ ΩΣ ΕΙΣ ΕΞ ΗΜΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΓΙΝΩΣΚΕΙΝ ΤΟ ΚΑΛΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΗΠΩΣ ΕΚΤΕΙΝΗ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΛΑΒΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΦΑΓΗ ΚΑΙ ΖΗΣΗ ΑΙΩΝΙΩΣ

Και είπε ο Κύριος ο Θεός, ιδού ο Αδάμ έγινε σαν ένας από εμάς.

ΨΑΛΜΟΙ - 50o Κεφάλαιο ΨΑΛΜΟΣ ΤΟΥ ΑΣΑΦ
1  Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΛΑΛΗΣΕ ΚΑΙ ΕΚΑΛΕΣΕ ΤΗΝ ΓΗΝ ΑΠΟ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΗΛΙΟΥ ΕΩΣ ΔΥΣΕΩΣ ΑΥΤΟΥ

ΨΑΛΜΟΙ - 82o Κεφάλαιο 1  ΨΑΛΜΟΣ ΤΟΥ ΑΣΑΦ Ο ΘΕΟΣ ΙΣΤΑΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΣΥΝΑΞΕΙ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΩΝ ΑΝΑΜΕΣΟΝ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΘΕΛΕΙ ΚΡΙΝΕΙ

ΨΑΛΜΟΙ - 86o Κεφάλαιο  8  ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΟΣ ΣΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΥΡΙΕ ΟΥΔΕ ΕΡΓΑ ΟΜΟΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΣΟΥ

ΚΟΡΑΝΙ - 

Η ΒΟΥΣ
27 Εκείνος έπλασε μέσω εμας όσα υπάρχουν στην γη.

Η ΜΕΛΙΣΣΑ

2 Τη βουλήσει αυτού κατέρχονται οι Αγγελοι και το θείον Πνεύμα, εις όντινα αυτου θέλει, λέγει δε, «Κηρύττετε τοις ανθρώποις ότι ουκ εστίν άλλος Θεός πλην εμού. Φοβήθητε με.»
86 Θα εγείρωμεν 923 μάρτυρα εξ εκάστης φυλής, τότε δεν θα επιτραπεί τοις απίστοις η δικαιολόγησις, ούτε θα δεχθώμεν τοιαύτην.
88 Οι δε πολυθεϊσταί θα ίδωσιν εκείνους προς ους εξωμοίουν τον Θεόν και θα είπωσιν, «Κύριε, ιδού τα όντα άτινα ελατρεύσαμεν αντί σου». Τα όντα όμως θα ανακράξουν τότε, «ψεύδεσθαι».
91 Θα εγείρωμεν εκ του κόλπου της κάθε φυλής ένα μάρτυρα όστις θα καταμαρτυρήσει αυτών. Συ δε, Μωάμεθ είσαι ο μάρτυς των Αράβων.

ΒΟΥΔΑΣ

Μη ζητάτε τίποτε από τους ανίσχυρους θεούς. Μην προσεύχεσθε, αλλά μάλλον ενεργείτε, γιατί το σκοτάδι δεν θα φωτισθεί. Μην ζητάτε τίποτε από την σιωπή, δεν πρόκειται ν’  ακούσει, ούτε να μιλήσει.
Εκείνος που οι αισθήσεις του αναπαύονται, σαν καλοδαμασμένα άλογα, από αυτά που τα οδηγεί εκείνος που έβγαλε από πάνω του κάθε ιδέα του εγώ, που ελευθερώθηκε από κάθε λάθος, ακόμη και η θεοί τον ζηλεύουν.
Ζούμε σε τέλεια χαρά εμείς που τίποτα δεν μας ανήκει. Η χαρά είναι η τροφή μας καθώς είναι στους ακτινοβολούντας θεούς.



Μπαγκαβάτ Γκιτά

Θ. 23 Αυτοί που κάνουν θυσίες σε άλλες θεότητες με λατρεία και πίστη, κάμουν θυσίες και σε Μένα, β γιέ του Κούντι, αν και τούτο δεν γίνεται με τον αληθινό νόμο.
24. Εγώ είμαι εκείνος που δέχεται όλες τις θυσίες και είμαι ο Κύριος τους, όμως δεν με γνωρίζουν μέσα στις αληθινές αρχές και για τούτο πέφτουν.
25 Αυτοί που λατρεύουν τους θεούς, στους θεούς πηγαίνουν. Στους προγόνους πηγαίνουν όσοι λατρεύουν τους προγόνους. Στα πνεύματα των στοιχείων πηγαίνουν εκείνοι που θυσιάζουν στα πνεύματα των στοιχείων. Όμως εκείνοι που εμένα λατρεύουν σε Μένα έρχονται.
IA. 15. Βλέπω όλους μαζί τους θεούς μέσα στο σώμα Σου, ω Θεέ, και ομάδες από ποικίλα όντα και τον Βράχμα, τον Κύριο, τον δημιουργό καθισμένο μέσα στο λωτό και τους ρισί (προφήτες) και τη φυλή των θεϊκών φιδιών.
ΙΓ. 28 Βλέποντας τον Κύριο σαν τον πνευματικό κάτοικο μέσα σε όλες τις δυνάμεις, σε όλα τα πράγματα και σε όλα τα όντα, δεν πληγώνει ο ίδιος τον ίδιο του τον εαυτό, και έτσι φθάνει στην υπέρτατη κατάσταση.
ΙΗ. 61 Ο Κύριος βρίσκεται στην καρδιά όλων των υπάρξεων, ω Αρζούνα, και τις κάμει να περιστρέφονται με μηχανικό τρόπο μέσω της ύλης με την οποία είναι κατασκευασμένες.
65. Εμένα σκέψου, εμένα λατρεψε, σε εμένα θυσίαζε, εμένα να προσκυνάς και σε μένα θα έρθεις, σου χαρίζω την αλήθεια, γιατί είσαι ο αγαπημένος μου.


66 Ξέχασε κάθε θρησκευτικό ή ηθικό νόμο κι έλα προς εμένα το μόνο καταφύγιο.Μη λυπάσαι κι εγω θα σε απαλλάξω από κάθε αμαρτία.


ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ


ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Στα τέλη του 2ου αι. π.Χ., Αθηναίοι προσκυνητές ξεκινούσαν εν πομπή και διένυαν την απόσταση των εκατόν εξήντα χιλιομέτρων μεταξύ της Αθήνας και του Ιερού του Απόλλωνα στους Δελφούς. Εκεί γιόρταζαν τα Πύθια προς τιμήν του Απόλλωνα. Ένα άτομο ξεχώριζε ανάμεσα στους συμμετέχοντες, η Χρυσηίς, η ιέρεια της Αθηνάς Πολιάδος. Για την συμβολή της στην ανάδειξη των Πυθίων σε γιορτή που έκανε υπερήφανες και τις δύο πόλεις, οι κάτοικοι των Δελφών την τίμησαν με τον στέφανο του Απόλλωνα και αποφάσισαν με ειδικό ψήφισμα να παραχωρήσουν στην ίδια και όλους τους απογόνους της μια σειρά από σημαντικά δικαιώματα και προνόμια.
Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το αξίωμα της προξένου – ειδικής επίτιμης αντιπροσώπου της Αθήνας στους Δελφούς. Της δόθηκε ακόμη το δικαίωμα νασυμβουλεύεται το Μαντείο, δικαστική προτεραιότητα, ασυλία, θέση στην πρώτη σειρά σε όλους τους αγώνες που διοργάνωνε η πόλη, δικαίωμα ιδιοκτησίας ακινήτων, καθώς και φορολογική ατέλεια! Το γεγονός ότι όλα αυτά τα προνόμια μπορούσαν εφεξής να μεταβιβαστούν σε όλους τους απογόνους της κατέστησε την Χρυσηίδα γυναίκα με εξαιρετικό κύρος και επιρροή, τόσο εντός όσο και εκτός του στενού οικογενειακού της περιβάλλοντος.
Στην Αθήνα, τα εξαδέλφια της έστησαν άγαλμα της διάσημης συγγενούς τους στην Ακρόπολη. Το ψήφισμα του λαού των Δελφών και η επιγραφή στην βάση του αγάλματος της Χρυσηίδας στην Ακρόπολη μας δίνουν κάποια -ελάχιστα- στοιχεία για την ζωή αυτής της εξαιρετικής γυναίκας. Μαρτυρούν την περίοπτη θέση και την ευχέρεια κινήσεων της Χρυσηίδας, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις πομπές από την Αθήνα προς τους Δελφούς, τις πρώτες θέσεις στους δελφικούς αγώνες, την ιδιοκτησία ακινήτων και την μόνιμη τοποθέτηση του αγάλματός της στην Ακρόπολη. Ως ιέρεια της Αθηνάς, η Χρυσηίς κατείχε δημόσιο αξίωμα συγκρίσιμο και ισότιμο με εκείνο των ιερέων που υπηρετούσαν τους θεούς στην Αθήνα.
Η Χρυσηίς δεν ήταν η μόνη ιέρεια που απέλαυε καθεστώτος ανάλογης περιωπής. Μάλιστα, τα αρχαιολογικά αρχεία βεβαιώνουν την εξέχουσα θέση των ιερειών όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Οι ιέρειες ηγούνταν πομπών, φύλασσαν τους θησαυρούς των ναών, άναβαν την φωτιά στους βωμούς των ιερών και προΐσταντο των θυσιών. Μαθαίνουμε ότι οι ιέρειες έπαιρναν τον λόγο ενώπιον της Βουλής και του Δήμου, έθεταν την σφραγίδα τους σε επίσημα έγγραφα και απέπεμπαν τους παρείσακτους από τα ιερά. Επιγραφές αφιερωμάτων μαρτυρούν την γενναιοδωρία των ιερειών ως ευεργετιδών της πόλης τους και των ιερών τους, όπου έχτιζαν ναούς, αγορές και υδατοδεξαμενές.
Μαρτυρούν επίσης την περηφάνια που ένιωθαν οι ίδιες για την ανέγερση των αγαλμάτων τους, αλλά και την εξουσία τους ως προς την τήρηση των κανονισμών στα ιερά. Επιγραφές και επιτύμβια ανάγλυφα επιβεβαιώνουν ότι οι ιέρειες κηδεύονταν δημοσία δαπάνη με μεγάλες πομπές, και ότι στην μνήμη τους ανεγείρονταν εντυπωσιακά ταφικά μνημεία.
Οι μαρτυρίες αυτές έρχονται σε αντίθεση με την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι οι γυναίκες της Αθήνας ήταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, σιωπηλές, υποτακτικές και «αόρατες» μορφές, περιορισμένες στο εσωτερικό των σπιτιών τους, όπου ασχολούνταν υπάκουα με το νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών. Η άποψη αυτή έχει βασιστεί σε αναγνώσεις κείμενων περίφημων συγγραφέων, όπως του Ξενοφώντα, του Πλάτωνα και του Θουκυδίδη, καθώς και σε διάφορες παραστάσεις αρχαίου δράματος.
Ωστόσο, τα αρχαιολογικά και επιγραφικά ευρήματα παρουσιάζουν μια διαφορετική εκδοχή. Στην πραγματικότητα, μια σταθερή ροή γυναικών διέσχιζε καθημερινά την Αθήνα με κατεύθυνση προς την Ακρόπολη και τα νεκροταφεία της πόλης, όπου οι γυναίκες αυτές προσκυνούσαν στα ιερά και φρόντιζαν τους οικογενειακούς τάφους. Οι τελετουργίες τούς επέτρεπαν να κυκλοφορούν και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα στην πόλη, υπηρετώντας τους θεούς, την οικογένειά τους και τους Αθηναίους πολίτες. Χάρις στις σημαντικές δωρεές αυτών των γυναικών και των οικογενειών τους, γλυπτά πορτραίτα ιερειών τοποθετήθηκαν σε αγορές, νεκροταφεία και ιερά.
Οι γυναίκες μπορούσαν να αποκτήσουν το αξίωμα της ιέρειας μέσω κληρονομιάς, κλήρωσης, επιλογής, εκλογής ή εξαγοράς. Τα παλαιά, σεβαστά αξιώματα των ιερειών της Αθηνάς Πολιάδος στην Αθήνα και της Δήμητρας και της Κόρης στην Ελευσίνα περνούσαν κληρονομικά από την μια γενιά στην άλλη, μέσα στην ίδια οικογένεια (γένος), επί περίπου επτακόσια χρόνια! Σύμφωνα με επιγραφές, το αξίωμα της ιέρειας της Αθηνάς κληροδοτείτο από το πρεσβύτερο άρρεν μέλος του γένους των Ετεοβουτάδων προς την μεγαλύτερη κόρη του και, στην συνέχεια, με την λήξη της θητείας της, προς την μεγαλύτερη κόρη του πρεσβύτερου αδελφού της.
Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους, οι αντίξοες οικονομικές συνθήκες, οι δυσμενείς επιπτώσεις στις περιουσίες των παλαιών οικογενειών, η ανάδυση μιας «νεόπλουτης» τάξης, καθώς και οι αλλαγές στην πληθυσμιακή σύνθεση της Ανατολικής Ελλάδας διαμόρφωσαν έναν κόσμο στον οποίο η εξαγορά του ιερατικού αξιώματος στάθηκε απολύτως εύλογη. Αρχής γενομένης από την Μίλητο, περί το 400 π.Χ., γυναίκες σε όλο το Ανατολικό Αιγαίο, την Μικρά Ασία και την Μαύρη Θάλασσα κατέβαλλαν μεγάλα ποσά προκειμένου να εξασφαλίσουν ιερατικές θέσεις. Όπως και κατά την Κλασική περίοδο, αποζημιώνονταν για τις υπηρεσίες τους με πληρωμές σε είδος, όπως δέρματα και κρέας από τα σφάγια των θυσιών, δημητριακά, λάδι, αλλά και χρήματα.
Για τις εξέχουσες υπηρεσίες τους προς την πόλη, στις ιέρειες, όπως στην Χρυσηίδα, αποδίδονταν δημόσιες τιμές, στις οποίες περιλαμβάνονταν χρυσοί στέφανοι, αγάλματα και διακεκριμένες θέσεις στο θέατρο. Σε ορισμένες πόλεις οι ιέρειες ήταν τόσο διάσημες ώστε απέλαυαν λατρευτικής και πολιτικής επωνυμίας, δηλαδή το όνομά τους έμενε για πάντα στην ιστορία και χρησιμοποιείτο για ιστορικές χρονολογήσεις. Στο έργο του Ιστορίαι, ο Θουκυδίδης τοποθετεί χρονολογικά την έναρξη του Πελοποννησιακού Πολέμου στο τεσσαρακοστό όγδοο έτος της ιερατικής θητείας μιας άλλης Χρυσηίδας, ιέρειας της Ήρας στο Άργος κατά τον 5ο αι. π.Χ.
Απεικονίσεις και επιγραφές επιβεβαιώνουν τα προνόμια που λάμβαναν οι ιέρειες σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους. Σε ανάγλυφο του 4ου αι. π.Χ., το οποίο βρίσκεται σήμερα στο Βερολίνο, απεικονίζεται μια ιέρεια που τιμάται από την πόλη με στέφανο. Την βλέπουμε στην κάτω αριστερή πλευρά να σηκώνει το δεξί χέρι της προς τον ουρανό, σε στάση προσευχής.
Στο αριστερό της χέρι κρατά κλειδί ναού, σύμβολο του αξιώματός της ως ιέρειας που κλειδώνει και ξεκλειδώνει τις θύρες του ναού. Η θεά Αθηνά απεικονίζεται στο δεξί άκρο, πιστή αναπαράσταση του αγάλματος της Αθηνάς Παρθένου, με την ασπίδα στο πλευρό της και την φτερωτή Νίκη στο χέρι της. Η Νίκη σκύβει για να στεφανώσει την ιέρεια. Οι χρυσοί στέφανοι ήταν πολύτιμα βραβεία, που η αξία τους έφτανε τις πεντακόσιες έως χίλιες δραχμές και τα οποία συνήθως απονέμονταν σε πολιτικούς, δικαστές, στρατηγούς και αθλητές. Επομένως, έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι, από τον 4ο αι. π.Χ. και μετά, γίνονταν τόσο μεγάλες τιμές όχι μόνο στους ιερείς αλλά και στις ιέρειες.
Το γυναικείο ιερατικό αξίωμα ήταν απολύτως συνυφασμένο με την μορφολογία της γυναικείας λυρικής χορείας, η οποία, από τον 5ο αι. π.Χ., αποτελούσε κεντρικό σημείο της εκπαίδευσης και της κοινωνικοποίησης των γυναικών, από την παιδική τους ηλικία έως την ωριμότητα. Ο Πλάτωνας υποστήριζε ότι η χορεία αποτελούσε το σύνολο της παιδείας «ὅλη μέν που χορεία ὅλη παίδευσις ἦν ἡμῖν».
Μια εικόνα που ανακαλεί στον νου χορικές και λατρευτικές ομάδες γυναικών κοσμεί μια φιάλη για σπονδές που σήμερα βρίσκεται στην Βοστώνη. Εδώ βλέπουμε γυναίκες με ενωμένα χέρια σε κύκλιο χορό, συνοδεία μουσικής από μιαν αυλητρίδα. Η ύπαρξη βωμού και ταινιών υποδηλώνει λατρευτική ατμόσφαιρα, ενώ το καλάθι με το μαλλί παραπέμπει στην γυναικεία αρετή εντός του οικογενειακού βίου. Στο τέλος της σειράς, δύο νεαρές κοπέλες με ξέπλεκα μαλλιά κοιτούν μια μεγαλύτερη γυναίκα για να μάθουν τα βήματα του χορού. Το ίδιο το αγγείο είναι μια φιάλη που προοριζόταν για σπονδή με έκχυση του υγρού περιεχομένου της, πιθανότατα σε αναμμένο βωμό, όπως αυτός που απεικονίζεται επάνω της. Η μορφή, η λειτουργία και ο διάκοσμος συνδυάζονται εδώ σε μιαν αποτελεσματική έκφραση της γυναικείας τελετουργικής πρακτικής.
Η συμμετοχή σε λατρευτικές δραστηριότητες είχε θετική επιρροή στην ζωή των Ελληνίδων, καθώς τους πρόσφερε, μεταξύ άλλων, μιαν αίσθηση κοινότητας και ταυτότητας. Οι κύκλιοι χοροί σε χώρους λατρείας έδιναν επίσης την ευκαιρία στις κοπέλες που βρίσκονταν σε ηλικία γάμου να εμφανίζονται δημοσίως μπροστά στους συμπολίτες τους. Καθώς η εξέχουσα θέση στην διοργάνωση εορταστικών εκδηλώσεων επέτρεπε την προώθηση των οικογενειακών συμφερόντων, πράγμα επωφελές για γυναίκες και άνδρες, ήταν σημαντική η επιρροή των ιερειών στην έπιτυχή λειτουργία τού όλου συστήματος.   http://ancientgreekcivilization.wordpress.com