https://www.facebook.com/artemissky.blogspot?ref_type=bookmark

ΑΡΤΕΜΙΣ

ΑΡΤΕΜΙΣ
Ήταν θεά του κυνηγιού,”πότνια θηρών” κατά τον Όμηρο,θεά των αγριμιών και της Σελήνης.

ΕΛΛΑΣ - HELLAS

'' Επιόντος άρα θανάτου επί τον άνθρωπον, το μεν θνητόν, ως έοικεν, αυτού αποθνήσκει, το δ' αθάνατον, σώον και αδιάφθορον, οίχεται απιόν. `Οταν επέρχεται ο θάνατος στον άνθρωπο, το μεν θνητό μέρος αυτού, καθώς φαίνεται, πεθαίνει, το δε αθάνατο, η ψυχή, σηκώνεται και φεύγει σώο και άφθαρτο '' ΠΛΑΤΩΝΑ

ΕΛΛΑΣ - HELLAS .

ΕΛΛΑΣ - HELLAS .
ΑΝΟΙΚΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

ΟΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ


Ας δούμε τώρα την ουσία του όρου παγανιστής ή Έλληνας, αυτό θα ήταν καλό να το διαβάσουν όσοι ξεστομίζουν αυτό τον όρο:

"Για να βγούμε από το αδιέξοδο που δημιουργεί μια εξέλιξη φωνητικά αναμφίβολη αλλά σημασιολογικά ακατανόητη, θα πρέπει να αναρωτηθούμε πως γίνεται η ίδια λέξη να έχει τρεις σημασίες τόσο ποικίλες: "χωρικός", "πολίτης" και "ειδωλολάτρης". Ας αρχίσουμε με τις δύο πρώτες που είναι και οι παλαιότερες. Στην αυτοκρατορική κοινωνία paganus, ονομάζεται ο κάτοικος του pagus, δηλαδή μιας επαρχίας (με την έννοια της μικρότερης διοικητικής ενότητας), κάποιος που οι ρίζες του βρίσκονται εκεί που ζει (αντίθετα από τον στρατιώτη), είναι λοιπόν φυσικό ο χωρικός να είναι ο κατ' εξοχήν paganus, αν και ο όρος από την εποχή του Κικέρωνα και έπειτα, μπορούσε να δηλώσει και τους αστούς (Pro, domo 74)."

Δηλαδή οι παγανιστές ήταν οι ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ και αυτοί που ήθελαν να διαφυλάξουν την ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ απέναντι στην νέα τάξη πραγμάτων και στην παγκοσμιοποίηση την οποία προσπαθούσαν να επιβάλουν οι Ρωμαίοι μέσω του χριστιανισμού! Και παρακάτω μας το λέει ξεκάθαρα ο συγγραφέας:

"Οι pagani είναι πολύ απλά "οι άνθρωποι του τόπου", οι ντόπιοι -της πόλης ή της επαρχίας-, αυτοί που διαφύλαξαν τα τοπικά έθιμα. Αντίθετα οι alieni, οι "άνθρωποι που κατάγονται από αλλού", οι ξενομερίτες, γίνονταν όλο και περισσότερο χριστιανοί. Η εξήγηση αυτή αντιστοιχεί στην ετυμολογία της λέξης, στην οποία αναφέρονται οι χριστιανοί συγγραφείς που την χρησιμοποιούσαν με το νέο της νόημα, ανταποκρίνεται επίσης στην προτίμηση των εθνικών της ύστερης αρχαιότητας για οτιδήποτε ανήκε στα πάτρια, την κληρονομιά των προγόνων τους. Ορίζει τον παγανισμό ως θρησκεία της πατρίδας, με την στενότερη έννοια της πόλης και της επαρχίας της. Προβλέπει ακόμα την ποικιλία των παγανιστικών πρακτικών και πεποιθήσεων. Ανάλογη είναι άλλωστε και η σημασία της Ελληνικής λέξης εθνικός, που χρησιμοποιούσαν οι χριστιανοί για τους παγανιστές προτού η λέξη Έλλην αναδειχτεί σε πάγιο όρο και υπαινίσσεται τις τοπικές ή φυλετικές διασυνδέσεις του παγανισμού και τον τοπικό χαρακτήρα των παγανιστικών πρακτικών. (Glen W. Bowrsock, "Ο Ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα" ΜΙΕΤ, Αθήνα 1996, σελ. 33)."

Άρα αφού οι Έλληνες πατριώτες ήταν εχθροί των Ρωμαίων, έτσι και οι σημερινοί σκεπτόμενοι άνθρωποι είναι εχθροί του τελευταίου Ρωμαϊκού κατάλοιπου που έχει απομείνει. Μέσα στην σύγχυση τους οι υπηρέτες των αυτοκρατόρων και των σουλτάνων και σημερινοί υπερπατριώτες αυτοαναιρούνται. Από την μία επικαλούνται την παράδοση και τα εθνικά ιδεώδη και από την άλλη τα θεωρούν ύβρι... Ίσως και από την άγνοια και την αμορφωσιά, με την οποία καταδίκασαν τον Ελληνικό λαό και θύματά της φαίνεται ότι έπεσαν και οι ίδιοι!

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗΣ - ΥΨΗΛΟΔΟΝΟΥΜΕΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ-ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ



ΠΑΤΕΡ ΣΩΤΗΡ ΔΙΑ-ΖΕΥΣ ΕΛΘΕ, ΥΠΕΡΤΑΤΕ ΙΕΡΕ ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ, ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΘΕΟΥ ΖΩΝΤΟΣ, ΑΦΘΑΡΤΟΝ, ΑΕΝΑΟΝ ΠΥΡ, ΚΙΚΛΗΣΚΩ ΠΡΟΣ ΕΣΕ ΑΝΩΤΑΤΗ ΚΟΣΜΙΚΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, ΑΝΟΙΞΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΕ ΜΕ ΣΕ ΥΠΕΡ-ΛΑΜΠΡΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ, ΕΚ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΣΥΜΠΑΝΤΩΝ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΑΣΤΗΡ ΕΙΜΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚ ΤΟΥ ΒΑΘΟΥΝ ΑΝΑΛΛΑΜΠΩΝ ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΕΛΛΗΝ ΚΑΛΟΥΜΑΙ, ΠΕΡΙΦΩΤΕ ΜΕΓΙΣΤΕ ΘΕΕ ΑΝΔΡΩΝ ΤΕ ΘΕΩΝ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΕ  ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΚΡΑΤΩΡ ΣΕΒΑΣΜΙΕ ΟΛΩΝ, ΔΙΑ-ΝΟΙΞΕ ΜΟΥ ΤΑ ΠΥΡΙΝΑΣ ΘΥΡΑΣ ΚΑΙ ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΑ ΠΥΡΙΝΑ ΚΛΕΙΘΡΑ, ΦΑΝΕΡΩΣΕ ΜΟΥ ΤΑ ΑΡΡΗΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΣΟΥ ΙΝΑ ΚΑΤΑΣΤΩ ΑΞΙΟ ΤΕΚΝΟ ΣΟΥ, ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ ΝΑ ΑΝΕΛΘΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ.
ΑΦΥΠΝΙΣΕ ΜΕ, ΕΝΘΥΜΗΣΕ ΜΕ, ΜΥΗΣΕ ΜΕ, ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΕ ΜΕ
ΕΤΟΙΜΟΣ ΕΙΜΙ.


ΦΟΙΒΕ ΠΑΙΑΝ ΦΑΕΘΩΝ ΑΠΟΛΛΩΝ, ΑΙΩΝΙΕ ΠΕΡΙΦΩΤΕ ΑΣΤΕΡΑ, ΒΑΣΙΛΕΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ, ΠΥΡΙΠΟΛΕ ΚΑΙ ΠΥΡΙΘΥΜΕ ΘΕΕ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΠΥΡΣΩΜΑΤΕ, ΠΥΡΦΕΑ, ΦΩΤΟΚΡΑΤΩΡ, ΦΩΤΟΔΟΤΑ, ΥΙΕ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡ ΖΗΝΟΣ, ΥΠΕΡΤΑΤΕ ΟΔΗΓΗΤΗ ΤΟΥ ΑΕΝΑΟΥ ΑΔΑΜΑΣΤΟΥ ΑΕΙΖΩΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΑΘΑΝΑΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ, ΠΟΡΕΥΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΑΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΟΔΟ ΣΟΥ, ΑΝΟΙΞΟΝ ΤΟΥΣ ΟΦΘΑΛΜΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΕΣΤΗΣΕ ΜΕ ΝΕΜΕΤΩΡ ΕΛΛΗΝ, ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΟΝ  ΠΑΝΑΓΝΟΝ ΠΑΝΙΕΡΟΝ ΦΩΣ ΔΩΣΜΟΥ, ΒΓΑΛΕ ΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ, ΜΕ ΘΕΙΑ ΦΡΟΝΗΣΗ, ΟΥΡΑΝΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΙΜΗΣΕ ΜΕ.
ΑΦΥΠΝΙΣΕ ΜΕ, ΕΝΘΥΜΗΣΕ ΜΕ, ΜΥΗΣΕ ΜΕ, ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΕ ΜΕ
ΕΤΟΙΜΟΣ ΕΙΜΙ.

ΑΘΗΝΑ ΠΑΛΛΑΔΑ, ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΣ, ΓΟΡΓΟΦΕΡΟΥΣΑ, ΑΙΓΙΔΟΚΡΑΤΟΥΣΑ, ΠΑΝΣΕΠΤΗ ΚΟΡΗ ΔΙΟΣ, ΣΤΡΑΤΗΓΕ, ΠΑΝΣΕΡΜΙΖΟΥΣΑ ΠΝΟΗ, ΥΨΗΛΟ-ΔΟΝΟΥΜΕΝΟ ΦΩΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΜΕ ΚΑΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕ ΜΕ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΟΠΛΗ ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ, ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΕ ΜΕ ΣΕ ΔΙΚΑΙΕΣ ΜΑΧΕΣ ΚΑΙ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΡΟΜΦΑΙΑ ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΝΑ ΠΟΛΕΜΙΣΩ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ, ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΩ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΟΥ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΠΕΥΣΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΜΟΥ ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΧΘΟΝΙΑ ΓΑΙΑ. 
ΑΦΥΠΝΙΣΕ ΜΕ, ΕΝΘΥΜΗΣΕ ΜΕ, ΜΥΗΣΕ ΜΕ, ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΕ ΜΕ
ΕΤΟΙΜΟΣ ΕΙΜΙ.

                                                          
                              


http://diogeneis.blogspot.gr

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Ο Χάλεϋ, το αστέρι της Βηθλεέμ και η… αιώνια προσπάθεια για διαστρέβλωση της ιστορίας.



2,000 χρόνια χαλάστρες!
Το πολύ καλό κατά τα άλλα, discovery channel, αφιέρωσε μία εκπομπή στο περιβόητο άστρο της Βηθλεέμ που οδήγησε τους (Αρμένιους) μάγους στον τόπο γέννησης. Μετά από μελέτη ιστορικών στοιχείων, ευρημάτων αλλά και της ιστορίας του γνωστού κομήτη κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το άστρο που είδαν οι μάγοι δεν ήταν τίποτε άλλο από τον Κομήτη του Χάλεϋ.
Για να φτάσουν σε αυτό το συμπέρασμα, χρησιμοποίησαν ως απόδειξη την ύπαρξη ενός νομίσματος του ΑρμένιουΒασιλέα Τιγράνη όπου απεικονιζόταν ο κομήτης, στοιχείο που δικαιολογούσε  τη γνώση των Αρμενίων μάγων για αυτό το αστέρι που όταν ξαναεμφανιζόταν θα σήμαινε και την έλευση του “Βασιλέα των Βασιλέων”.
Επειδή χρονολογικά δεν έβγαινε το σενάριο, κατέληξαν επίσης σε νέα ημερομηνία γέννησης του Χριστού, ήτοι το 5 προ Χριστού λόγω της χρονολογίας έκδοσης του νομίσματος. Άρα ο Χριστός σταυρώθηκε στα 37 και πάει λέγοντας. Εμείς θα μείνουμε στα στοιχεία που χρησιμοποίησαν για να τεκμηριώσουν τις έρευνες τους.
Το περιβόητο νόμισμα του βασιλέα της Αρμενίας λοιπόν είναι αυτό:
Tigranes II of Armenia (King of Armenia c.95-56 BC
Και βέβαια, παρατηρείτε όντως το αστέρι που υπάρχει στο βασιλικό στέμμα. Οπωσδήποτε κάτι θα σας θυμίζει κι’ όλας. Ιδιαίτερα βλέποντας την πίσω όψη όπου αναγράφονται τα στοιχεία του εικονιζομένου σε άπταιστα …Μακεδονικά!
Άρα δεν υπάρχει αμφιβολία για την ταυτότητα του άστρου που απεικονίζεται στο νόμισμα, ιδιαίτερα εάν το συγκρίνουμε με τα υπόλοιπα νομίσματα της Ιουδαίας εκείνη την εποχή:
Εδώ βέβαια υπάρχει κοτζάμ Αλέξανδρος. Ακόμα όμως και στον αγαπημένο μας Ηρώδη, το νόμισμα έχει αυτά τα άτιμα τα μακεδονίτικα:
Βλέπετε λοιπόν πως το “αστέρι” δεν ήταν κάποια πεφωτισμένη μυστική αποκάλυψη 70 ετών στους μάγους εξ Αρμενίας αλλά ένα σύμβολο πολύ παλαιότερο που βεβαίως επικράτησε και στην Ιουδαία όπως και η Ελληνική γλώσσα κατά τας γραφάς, που κάποιοι θέλουν ηθελημένα να διαστρεβλώσουν για να πάρουν τα πρωτεία. ΒΛ: http://olympia.gr/2009/12/19/christ-and-meat/
Λέτε λοιπόν να γνώριζαν οι Μακεδόνες τον κομήτη του Χάλεϋ; Μήπως το Discovery εκτός από την “εθνικότητα” του νομίσματος πέφτει “μέσα” στην ταυτοποίηση του κομήτη πάνω στο νόμισμα; Εδώ τώρα θα μπούμε σε άλλα κομμάτια, με αφορμή το πρόσφατο θέμα που παρουσιάσαμε με το “κλεμμένο” Πάριο Μάρμαρο και το περιεχόμενο του. Είναι η αρχαιότερη και πληρέστερη καταγραφή των τεκταινομένων στον Ελλαδικό χώρο με εκπληκτική χρονολογική ακρίβεια. Σε ένα σημείο λοιπόν, πολύ χαρακτηριστικά το μάρμαρο αναγράφει:
25.   (127) ΑΦ’ ΟΥ [ΚΟΜΗΤΗΣ ΑΣ]ΤΗΡ ΕΦΑΝΗ, ΚΑΙ ΛΥΣΙΜΑΧ[Ο]Σ [ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΣΙΑΝ ΔΙΕΒΗ, ΕΤΗ ΔΔΔΠΙΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ] Λ[ΕΩΣΤ]Ρ[ΑΤΟΥ].
·         από όταν ο κομήτης αστέρας εμφανίστηκε, και ο Λυσίμαχος στην Ασία διάβηκε, έτος 39, όταν ο Λεώστρατος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

Το περίεργο δεν είναι η αναγνώριση και αναφορά του κομήτη στο Πάριο Μάρμαρο που γράφτηκε πριν το 250 π.χ. Είναι το γεγονός ότι η αναφορά της εμφάνισης του κομήτη ταυτίζεται σύμφωνα και με το μουσείο του Λονδίνου, το 303 – 302 π.χ.

Υπάρχει δηλαδή αναφορά κομήτη σαφώς παλαιότερη από το άστρο της Βηθλεέμ, του νομίσματος του Τιγράνη ή ακόμα και των Κινεζικών αρχείων που επίσης ανέφερε το Discovery Channel.

Τι σημαίνει αυτό;

Πολύ απλά, ότι σύμφωνα με την καταγεγραμμένη περιοδικότητα του κομήτη του Χάλεϋ, αφού υπήρχε καταγραφή το 303 π.χ. μπορεί να γίνει μία απλή αφαίρεση από το Discovery, τo History ακόμα και από το Extra Channel ώστε να κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα χωρίς να μπλέκουν με “μυστηριώδη Αρμένικα άστρα”, νομίσματα και άλλες σοφιστείες.
Αρκεί μία αναζήτηση στο διαδίκτυο και ένα κομπιουτεράκι για να κάνουν την αφαίρεση, αφού ο Κομήτης εμφανίζεται στη Γη κάθε 76 χρόνια:
303-76=227-76=151-76-76=0!!!
Μπίνγκο φίλοι. Μηδέν εις το πηλίκιον.

http://networkedblogs.com  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Σωκράτης, Πλάτων και Αριστοτέλης για την θρησκεία και τους θεούs



Η δράση του Σωκράτη τον 5ο αι, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη στον 4ο αι, έβαλε τη φιλοσοφία στην πρώτη γραμμή υπεράσπισης των ηθικών αξιών του αρχαίου κόσμου, που κλονίζονταν κάτω από τη φθοροποιό δράση των υλιστών φιλοσόφων και κυρίως του ατομισμού των Σοφιστών με τους οποίους, η φιλοσοφική αντιπαράθεση των τριών μεγάλων φιλοσόφων ήταν κοινός τόπος. Ο Σωκράτης δεν ανήκε, φυσικά, ποτέ στη σχολή των σοφιστών, το αντίθετο μάλιστα ήταν σφοδρός επικριτής τους. Αλλά ούτε ήταν άθεος και ασεβής, ούτε υπεύθυνος για τη θρησκευτική κρίση της εποχής του, όπως μαρτυρεί ο μαθητής του Ξενοφώντας. Στις κατηγορίες των εχθρών του αναγνωρίζει κανείς το αχαλίνωτο μίσος των φανατικών οπαδών της παραδόσεως εναντίον του ορθολογιστή, που προσπάθησε να συμβιβάσει τις δυνάμεις της φύσεως με τον καθιερωμένο κόσμο των θεών.
Ο Πλάτων συνδέθηκε με το Σωκράτη σε μια εποχή όπου η σοφιστική διδασκαλία διασάλευε τις παραδεδεγμένες αξίες και κλόνιζε με την ανάπτυξη δεινής αντιλογικής τέχνης, τις παγιωμένες αντιλήψεις και το αίσθημα βεβαιότητας που αυτές γεννούσαν. Ο Σωκράτης συνέλαβε την αναγκαιότητα της καταφυγής σε αξίες ασφαλέστερες από τις τρέχουσες και μεταβαλλόμενες αντιλήψεις, δομώντας την ηθική διδασκαλία του στην αναζήτηση της αληθινής γνώσης, της οποίας η κατάκτηση είναι όρος για την πραγματική ευδαιμονία. Ο Σωκράτης δεν ήταν ικανοποιημένος από τη βολική ζωή που εξασφάλιζε η προστασία των Ελλήνων θεών, που εξουσίαζαν τη μοίρα των ανθρώπων. Εκείνος ήθελε ο καθένας να μπορεί να διακρίνει το «καλό» και το «κακό» σύμφωνα με τη δική του συνείδηση που πάντα κατευθυνόταν από τον ηθικό νόμο. Ανώτατος σκοπός ήταν η αλήθεια και όσο πιο κοντά σε αυτή βρίσκεται κανείς, τόσο οι πράξεις του θα είναι καλύτερες και πιο ενάρετες. Στο δρόμο του προς την αλήθεια τον βοηθούσε μια εσωτερική θεϊκή φωνή «το δαιμόνιον» του. Η εκτέλεση του μεγάλου ηθικού φιλοσόφου το 399 π.Χ, από το δημοκρατικό πολίτευμα των Αθηνών, σφράγισε το τέλος του 5ου αι. Η επίκληση των προσχηματικών κατηγοριών της ασέβειας προς τους θεούς, βάσει των οποίων παραπέμφθηκε ο Σωκράτης σε δίκη, μας δείχνει το νομικό πλαίσιο της Αθηναϊκής συντηρητικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας, που κάλυπτε με νόμους ευσεβιστικής υποκρισίας μιαν υποβόσκουσα κρίση θρησκευτικής πίστης.
Ο Πλάτων αντιτίθεται προς τον οντολογικό και γνωσιολογικό μηδενισμό των σοφιστών και υποστήριξε την πραγματικότητα του όντος. Με κανένα τρόπο δεν είναι σύμφωνος με τον ασεβή και άθεο ορθολογισμό που είχαν απλώσει στην Αθήνα του 4ου αι. οι διδασκαλίες των σοφιστών. Δεν υπάρχει θεολογία μετά τον Πλάτωνα, η οποία να μη βασίζεται στη σκιά του. Η Θρησκεία μετά τον Πλάτωνα και χάρη σε αυτόν είναι ουσιαστικά διαφορετική από αυτό που ήταν προηγουμένως. Από την εποχή του Ομήρου, θρησκεία σήμαινε η αποδοχή της πραγματικότητας με τρόπο απλό και ώριμο. Με τον Πλάτωνα η πραγματικότητα γίνεται μη πραγματική προς χάριν ενός άυλου, αμετάβλητου κόσμου, ο οποίος πρέπει να θεωρηθεί ως πρωταρχικός. Σε ολόκληρο το φιλοσοφικό σύστημα του Πλάτωνα βρίσκουμε μια μεταφυσική δυαρχία του οντολογικώς πραγματικού και του πραγματικώς υπάρχοντος. Το ΄Ον (η οντολογική πραγματικότητα) διακρίνεται από το φαινόμενο (τη φανέρωσή του). Ο φαινομενικός κόσμος που συνίσταται από ύλη, περιορίζεται στα όρια του χρόνου και του χώρου, ενώ ο οντολογικός πραγματικός κόσμος υπερβαίνει τον χρόνο και το χώρο και είναι ελεύθερος από τους περιορισμούς τους. Ο φαινόμενος κόσμος είναι απτός και γίνεται αντιληπτός από τις αισθήσεις. Ο ιδεώδης κόσμος είναι άπιαστος και συλλαμβάνεται μόνον από το νου. Ο φαινόμενος κόσμος είναι μια παράσταση του πραγματικού κόσμου και προσπαθεί να μοιάσει όσο γίνεται καλύτερα προς τον οντολογικώς πραγματικό κόσμο. Συνεπώς ο φαινόμενος κόσμος τελεί σε κατάσταση συνεχούς εξέλιξης- πάντοτε «εν τω γίγνεσθαι».
Ο Περί Φύσεως διάλογος στον «Τίμαιο» αποτελεί ύμνο του έμψυχου, θεϊκού κόσμου. Ο ορατός και νοητός κόσμος έχει την αρχή του στο ανώτερο, αληθινό, αμετάβλητο Είναι. Ο Πλάτωνας τον παρουσιάζει να έχει δημιουργηθεί από ένα «τεχνίτη» δημιουργό. Αυτός ο θεός για το δημιούργημα του έλαβε υπ΄ όψη του το νοητό ζώον, τον κόσμο των ιδεών. Ο κόσμος είναι ένας θεός με τη μορφή της τέλειας σφαίρας, που έγινε σύμφωνα με τη θέληση του δημιουργού . Ο κόσμος δηλαδή δεν είναι προϊόν τυχαιότητας, αλλά καθολικό, μοναδικό, ωραιότατο και τέλειο δημιούργημα σκόπιμης θείας δραστηριότητας, από το οποίο παράγονται όλα τα επιμέρους γεγονότα. Υπάρχουν τέσσερα στοιχεία, αέρας, γη, νερό και φωτιά, προϊόντα της ύλης, η οποία δεν έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά. Το σύμπαν είναι απεικόνιση του αιώνιου και αναλλοίωτου υποδείγματος, χωρίς να είναι το ίδιο αιώνιο και αναλλοίωτο. Βρίσκεται μέσα στις διαστάσεις του χρόνου στο παρελθόν, στο παρόν, και στο μέλλον και υπόκειται στη φθορά. Η κατά τον Πλάτωνα διάκριση των περιοχών του όντος τοποθετεί κορυφαίο το αγαθό, το Έν. Ακολουθούν οι ιδέες και στη συνέχεια κατά σειρά τα μαθηματικά όντα, τα τεχνητά (σκευαστά) και τελικά η ύλη. Η μεταφυσική φιλοσοφική διάσταση του Πλάτωνα επηρέασε και την ηθική θεωρία του. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, στο διάλογο του «Φαίδων», η μεταβατική αισθητηριακή ζωή του ατόμου παύει με το θάνατο και επιστρέφει στην ύπαρξη του κόσμου των ιδεών απ΄ όπου είχε έρθει και προς τον οποίο πρέπει να συμμορφωθεί. Ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί με σκοπό να επιτύχει τη μίμηση του αγαθού. Η ψυχή είναι αιώνια και αθάνατη και πρέπει να είχε προϋπάρξει στον κόσμο των ιδεών. Δέχθηκε την πυθαγόρεια θεωρία της μετεμψύχωσης. Ο ηθικός σκοπός του ανθρώπου είναι το καθ΄ ομοίωσιν προς το θεό. Αυτή η επιτυχής προσπάθεια να ομοιωθεί προς τον θεό του ανταποδίδεται με την ύψιστη κατάσταση ευδαιμονίας. Αυτή η ταύτιση προς το αγαθό είναι η ύψιστη πλατωνική αρετή, δηλαδή η ιερότητα. Η νοησιαρχία του Πλάτωνα είναι στην πραγματικότητα βαθιά ποτισμένη από θρησκευτικό πνεύμα .

Για τον Αριστοτέλη όλες οι κινήσεις στον κόσμο προέρχονται από το «ακίνητο πρώτο κινούν», την (καθαυτήν ακίνητη και αιώνια ουσία) δηλαδή το Θεό, γύρω απ΄ τον οποίο οφείλει να κινείται το παν. Ο νους για εκείνον είναι θεϊκός και πίστευε στην αθανασία της ψυχής, καθώς ο άνθρωπος διαθέτει μια πλήρως άυλη και αθάνατη ψυχή. Η ψυχή είναι εκ φύσεως αθάνατη, δηλαδή υπήρχε πριν από τη γέννηση και θα επιβιώσει του θανάτου. O Αριστοτέλης βαθμιαία μόνο θα απομακρυνόταν από τις διδασκαλίες του Πλάτωνα για την ψυχή και τις ιδέες. Οπαδός του Πλάτωνα, που σε μεγάλη ηλικία αφέθηκε στις επιρροές της θρησκευόμενης Ανατολής, ο μεθοδικός ορθολογισμός δεν του επιτρέπει να ενταχθεί στο σοφιστικό στρατόπεδο του Διαφωτισμού…είναι εκείνος που ομολογεί την πίστη του σε ένα νόμο, στον οποίο όχι μόνο θα βασιστεί η απολογητική του Πασκάλ, αλλά και που θα αποτελέσει στους νεώτερους χρόνους την ψυχή των θρησκευτικών δραμάτων του Κλωντέλ». Άλλωστε για τον Αριστοτέλη, «Η αντίληψη των ανθρώπων για τους θεούς έχει διπλή πηγή: Τα βιώματα της ψυχής και τη θέαση των άστρων». Καταλήγει δε σχετικά με την θρησκευτική αντίληψη του Αριστοτέλη, «Ασφαλώς ο Αριστοτέλης δέχεται το αρχαιοελληνικό θρησκευτικό τυπικό με μια διακριτική σύνεση. Σέβεται απλώς τα έθιμα. Δεν μπορεί να υπολογιστεί στους επιγόνους του Πρωταγόρα. Ο Αριστοτέλης φιλοσόφησε για τους θεούς, μάλιστα ανακήρυξε τη θεολογία σε ένα από τα σημαντικότερα τμήματα της φιλοσοφίας. Ο θεός κατέχει στην τελειότητά του το Είναι και γι΄ αυτό είναι κατά τον πληρέστερο τρόπο υποκείμενο της φιλοσοφίας, ύψιστο μέτρο όλων των πραγμάτων. Το σημείο στήριξης, όπως ο μοχλός στον Αρχιμήδη, για να σηκώσει τον κόσμο ήταν η έννοια του θεού». Ο Αριστοτέλης γράφει: «Θεός είναι είτε πνεύμα είτε ένα όν, που βρίσκεται πιο πάνω απ΄ το πνεύμα». Επίσης: «Κατά την είσοδό μας στο ναό συγκεντρωνόμαστε στον εαυτό μας» και ακόμη: «Η πόλη πρέπει να φροντίζει για τη λατρεία των θεών». Η Ηθική συμπεριφορά είναι ένα μέρος του ανθρώπινου Είναι. Η Ηθική γίνεται επομένως ανάπτυξη της «φύσεως» του ανθρώπου. Σ΄ αυτή τη μετατόπιση των προοπτικών, όπως παρουσιάζεται στην Ηθική, δεν διαφαίνεται καμιά αποστροφή από το θρησκευτικό στοιχείο, αλλά μάλλον μια αυξανόμενη φιλοσοφική συγκέντρωση.www.facebook.com

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

ΣΤΑΥΡΟΣ:ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΔΙΑ




Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί η ελληνική σημαία φέρει ισοσκελή σταυρό και όχι τον ανισοσκελή χριστιανικό;

Η πιθανότερη απάντηση είναι ότι οι κατασκευαστές του εθνικού σύμβολου... πρέπει να γνώριζαν περισσότερα από ότι νομίζαμε!
Ο ισοσκελής σταυρός ήταν ανέκαθεν ιερό σύμβολο των θαλασσοπόρων Ελλήνων, μιας και συμβόλιζε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Οι θαλασσοκράτορες Κρήτες αλλά και γενικότερα οι θαλασσινοί Έλληνες με τα αναρίθμητα νησιά και τα ποντοπόρα ταξίδια τους, όφειλαν να γνωρίζουν στοιχεία προσανατολισμού με κάθε δυνατή λεπτομέρεια.

Κάτι που ίσως οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν σήμερα, είναι οτι η Ελληνική σημαία στην σημερινή της μορφή ,αποτελούσε την σημαία των Ελληνικών Πολεμικών πλοίων που καθορίστικε με το Προεδρικό διάταγμα 540 στις 15 Μαρτίου 1822 . Μετά την κατάργηση της εμπορικής ναυτικής σημαίας το 1828 καθιερώθηκε ως Ναυτική σημαία της Ελλάδας.

Ένα αρχαίο σύμβολο των Σαρακατσάνων
Τό δεύτερο μέρος πού αποτελεί τό δεύτερο συνθετικό τής λέξεως Σαρακατσάνοι, είναι η ρίζα -ΚΑΣ (-ΚΑΤΣ).

Η ρίζα ΚΑΣ εμπεριέχει δύο πανάρχαιες ένοιες μέ συμβολικό χαρακτήρα. Στούς Σαρακατσάνους, η ρίζα -ΚΑΣ εμπεριέχεται στή λέξη κατσούλα πού σημαίνει τό καλύβι, ή τό επάνω κωνικό μέρος τού παραδοσιακού τους καλυβιού, καί τά ξύλα πού αποτελούν τόν οπλισμό τής Κατσούλας, τά λένε κατσουλόξυλα. Τά κατσουλόξυλα σχηματίζουν έναν κώνο καί ενώνονται στήν κορυφή σέ μία στεφάνη πού εμπεριέχει έναν σταυρό. Η ρίζα -ΚΑΣ διασώζεται ώς σήμερα στό ρήμα κατσιάζω δηλαδή ζαρώνω, σουφρώνω όπως τά καυσόξυλα σουφρώνουν πρός τήν κορυφή τής καλύβας σχηματίζοντας κώνο.
Οί Σαρακατσάνοι, σταυρός σαν αρχαϊκός παλαιότερα, όταν έλεγαν κατσούλα ενοούσαν όλο τό καλύβι τό όρθο. Κατσούλα επίσης λένε καί τήν κωνική κουκούλα τής κάπας. Η λέξη κατσούλα προέρχεται από τήν λέξη κασούλα όπως αναγράφεται στίς Προκοπίου Ιστορίαι (4, 26). Η λέξη ΚΑΣούλα εμπεριέχει τήν ρίζα -ΚΑΣ η οποία μέ παραφθορά προφέρεται ΚΑΤΣ.

Η ετυμολογική της σημασία είναι οτι εμπεριέχει τήν ένοια τού ενώνω, τού συγκεντρώνω, ταυτίζω, αδελφώνω όπως όλα τά κατσουλόξυλα στήν κορυφή τής κατσούλας – καλύβας στόν σταυρό.
Στόν Όμηρο η ένοια τού κασις αναφέρεται ώς ένωση, αδέλφωμα, (ΙΛΙΑΔΑ Ζ430, Ο545, ΟΔΥΣΕΙΑ Δ155) κατά συνέπεια αποκαλούνται έτσι καί τά αδέλφια, εξ` ού καί η Ομηρική λέξη κασίγνητοι (ΙΛΙΑΔΑ Δ155, Ε359). Οί Σαρακατσαναίοι διασώζουν αυτή τήν πανάρχαια ένοια κάτσα (=η ένωση τών ποδιών, τό ωκλαδών (σταυροπόδι), η ένωση δύο ατόμων, δηλ. η αδελφο-ποίηση στά σταυραδέλφια, τό νήμα πού προέρχεται από τήν ένωση δύο νημάτων στριμένων ή περισσότερων, τό αποκαλούν κατσελωτό. Η ρίζα -ΚΑΣ έχει προέλθει από τήν μητρική της ρίζα -ΚΑ μία πανάρχαια Ελληνοπελασγική ρίζα πού τή συναντούμε στίς αρχαιότερες Ελληνικές γραφές, στήν Γραμμική Α` καί Γραμμική Β` (Περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ, τεύχος 126, Ιούνιος 1992, σελ. 5,6,7,8) τής Μινωικής καί Προμινωικής περιόδου. Από τήν ρίζα -ΚΑ προήλθε η ρίζα -ΚΑΤΣ, κι` από αυτή προήλθε η λέξη κατσούλα.
Στούς Σαρακατσάνους βρίσκουμε τόν κύκλο μέ τόν σταυρό σέ κίνηση, όπως ο τροχός στόν χώρο ΚΑΤΣΑ ή ΣΤΑΥΡΩΤΟ όπως αλλιώς λέγεται. Μία μορφή τού χορού αυτού χορεύεται από τέσσερεις χορευτές πού σχηματίζουν σταυρό κρατόντας τίς άκρες δύο μαντηλιών σταυρωμένα μεταξύ τους σχηματίζοντας σταυρό. Όταν χορεύουν, οι σταυροί τών μαντηλιών καί χορευτών διαγράφουν κύκλο. Ο Σταυρωτός χορός τών Σαρακατσαναίων μάς παραπέμπει στό στίχο τού Ορφικού Ύμνου πρός τιμήν τού Ηλίου: “τετραβάμοσι ποσί χορεύουν”, (Νίκου Πρεάδη: Ο Ορφέας καί οί Ορφικοί, σελ. 48, Αθηνα 1994).
Μέ σταυρό στήν αρχαιότητα συμβολίζουν τόν Θεό Ήλιο – Δία καί πιθανότατα ο χορός αυτός νά ήταν πρός τιμήν τού Θεού Ήλιου – Δία. Η ταύτιση τού σταυρού καί τού Ήλιου μπορεί εύκολα νά διαπιστωθεί εάν επισκεφθεί κάποιος τά μουσεία στή Κρήτη όπου θά βρεί πλήθος απεικονήσεων σταυρών καί ήλιων σέ λατρευτικά αντικείμενα.
Στίς πρωτοελληνικές διαλέκτους ο σταυρός λεγόταν -ΚΑΡΟΣ από τή ρίζα -ΚΑ, καί αυτή η λέξη διασώζεται σήμερα σέ όλη τήν Ευρώπη ΚΑΡΟΣ = Κ` ΡΟΣ = CROSS, αλλά καί στή λέξη καρώ πού σημαίνει τετράγωνο ή ρόμβος.

Στή ρίζα -ΚΑΣ λοιπόν βρίσκουμε τήν ένοια τού σταυρού, δηλαδή τήν ένωση “κάσις” ενός συμβόλου πού είχαν οι Σαρακατσάνοι πρίν τόν Χριστιανισμό.

Τό σταυρό στούς Σαρακατσάνους τόν βρίσκουμε όχι μόνο στήν κατσούλα τού καλυβιού, στό εσωτερικό, μά καί στό εξωτερικό τής καλύβας όπου έβαζαν εμφανώς σταυρό.
Σταυρό έχει καί τό πανάρχαιο λάβαρό τους, ο φλάμπουρας. Σταυρό έχουν καί στό χώρο ΣΤΑΥΡΩΤΟ ή ΚΑΤΣΑ.

Οί γυναίκες αλλά καί οί άνδρες παλαιότερα έφεραν σταυρό τατουάζ στό μέτωπο καί στά μπράτσα. Η εξοικείωσή τους μέ τόν σταυρό τούς έκανε καί καλούς Χριστιανούς. Οί Σαρακατσάνοι υπήρξαν “σταυρο-φορούντες” από τήν αρχαιότητα καί διέδωσαν τόν σταυρό σ` όλη τήν Ευρώπη.

Προσφάτως δέ ανεκαλύφθη λείψανο ανθρώπου στίς Αλπεις καλά διατηρημένο στούς πάγους, εις τό οποίο οί επιστήμονες δίνουν ηλικία 4.000 ετών. Τό σώμα αυτό είναι καλά διατηρημένο καί στό δέρμα του διακρίνονται τατουάζ μέ σταυρούς!

Συνοπτικά στή ρίζα -ΚΑΤΣ έχουμε τήν αρχαία ένοια τού σταυρού καί τής κατσούλας (καλυβιού), τού ορθού κονακιού τών Σαρακατσάνων.

-ΣΑΡ λοιπόν ο ορεσίβιος βοσκός κτηνοτρόφος.

-ΚΑΣ η καλύβα – κατσούλα πού φέρει τό σταυρό.

Μέ τόν συνδιασμό αυτών τών δύο αρχαίων ριζών-ενοιών έχουμε τήν προέλευση τής λέξης ΣΑΡ(α)ΚΑΤΣ(άνοι) πού σημαίνει οί ορεσίβιοι κτηνοτρόφοι, βοσκοί, πού ζούν στίς Κατσούλες, πού έχουν τόν σταυρό, ή οί σταυροφορούντες ορεσίβιοι κτηνοτρόφοι πού ζούν στίς κατσούλες.
Κρά- -> κράσιν = ένωσις -> ΚΡ’Σ -> CROSS
Σχετικά με τον Ήλιο

Ορφικός Ύμνος στον Ήλιο:
κρᾶσιν ἔχων ὡρῶν, τετραβάμοσι ποσσὶ χορεύων
Μετάφραση:

έχεις την συνένωσιν των εποχών και χορεύεις (κινείσαι κυκλικώς) με τέσσερα πόδια (ό δημιουργός των τεσσάρων εποχών του έτους)
Άρα η ένωσις (κράσις -> cross), των εποχών από τον ζωοδότη Ήλιο είναι το σύμβολο του σταυρού.

Και ως σύμβολο ενώνει τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες δημιουργώντας τον κύκλο των εποχών.
Για τον άνθρωπο που ζει τον βίο στο υλαίο πεδίο ο Θεός που του χορηγεί τα πάντα από ζωή έως όλα τα αγαθά ενώνει τα πάντα με την δύναμη του.

Όταν ο άνθρωπος φτάσει στο τέλος του βίου του, (τέλος εποχής) ο Θεός (Ήλιος) ανασταίνει τον άνθρωπο ξανά με νέα ζωή και νέο βίο εντός του υλαίου πεδίου.

Έτσι ο ισοσκελής σταυρός είναι σύμβολο ένωσης ζωής και ανάστασης.

Σε αυτήν την μεταφυσική πεποίθηση βασίζεται και η θεωρία της μετενσάρκωσης όπου ο άνθρωπος ως ψυχή δεν χάνεται δεν πεθαίνει αλλά επανενσαρκώνεται σε νέο σώμα ως μία φυσική ανάσταση.
Η όλη ιδέα προέρχεται από τον κύκλο του Ηλίου και την δημιουργία των 4 εποχών.
Η σχέση του σταυρού με τον Θεό Διόνυσο ίσως είναι ότι η λέξη κάρος από την οποία προέρχεται η λέξη Cross, σημαίνει την μέθη και τον βαθύ ύπνο όμοιο θανάτου. Και η επαναφορά από τον μεθυστικό ύπνο είναι η συμβολική ανάσταση.
Στα σημερινά μαθηματικά το σύμβολο της ένωσης 2 αριθμών είναι + δηλαδή ένας σταυρός.
Σε επίπεδο συναισθημάτων η ένωση σημαίνει αδελφοποίηση και κατά αυτήν την έννοια την χρησιμοποιεί και ο Όμηρος.
Σε επίπεδο θεουργικό η ένωση σημαίνει ένωση με το Θείο και σημαίνει θέωση.
Περί της λέξεως Κάρος από την οποία παράγεται η λέξη Cross που στα νεοελληνικά σημαίνει σταυρός.
Κάρος: όνομα νόσου. (Lexicon artis grammaticae)
Κάρος από το Κηρ την θανατοιφόρο μοίρα. (Etymologicum Gudianum)
Κάρος η εξ οινοποσία εγινόμενη μέθη και παραφορά (SUDA vel Suidas A.D. 10)
Έτσι από την θανατηφόρο μοίρα (κάρος) περνάμε στην αναζωογονική δύναμη του Ηλίου που σαν από μέθη ξυπνά την ψυχή μέσα σε νέο σώμα μετά τον υλικό θάνατο βάση της μυθολογίας του Ηλίου που αναγεννάτε.
Τα Αρχαία Ελληνικά Σταυρόσχημα είδωλα της Χαλκολιθικής εποχής
Σταυρόσχημα ειδώλια έχουν βρεθεί και στην Χαλκολιθική εποχή πριν ο σταυρός γίνει ηλικακό σύμβολο και αποκτήσει όλη την προαναφερθείσα μυθολογία του “Κάρου”, της θανατηφόρας μοίρας και της αναγέννησης της ζωής.
Το Ειδώλιο του Πωμού είναι ένα προϊστορικό γλυπτό. Βρέθηκε κοντά στο κυπριακό χωριό Πωμός, στην επαρχία της Πάφου. Είναι φτιαγμένο από πικρόλιθο και χρονολογείται περίπου στο 3.000 π.Χ., στη Χαλκολιθική εποχή. Σήμερα βρίσκεται στο Κυπριακό Μουσείο στην Λευκωσία. Η εικόνα του χρησιμοποιείται στην όψη των κυπριακών νομισμάτων του ενός και των δύο ευρώ.
Το ειδώλιο είναι σταυρόσχημο, παριστάνει δηλαδή έναν άνθρωπο με τα χέρια ανοιχτά σε σχήμα σταυρού. Τέτοια σταυρόσχημα ειδώλια βρέθηκαν αρκετά στην Κύπρο, καθώς στην εποχή τους φαίνεται ότι ήταν διαδεδομένα ως φυλαχτά για τη γονιμότητα, ενώ η συμβολική τους σημασία φαίνεται να ήταν η ευχή για καλή γέννα, κάτι που υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι μερικές φορές το οριζόντιο τμήμα του ειδώλιου (τα απλωμένα χέρια) αντικαθίσταται από μια δεύτερη ανθρώπινη μορφή σε οριζόντια θέση.
Οι ανθρώπινες μορφές παριστάνονται είτε χωρίς σημάδια για το φύλο τους είτε με δυο μικρές προεξοχές στο στήθος σαν μαστούς.

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Ἡ γυναίκα στὴν ἀρχαία Ἀλίαρτο…


Πάρις Βαρβαρούσης, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Η γυναίκα στην Αρχαία Αλίαρτο (σεβασμός, αναγνώριση και εξαιρετική ομορφιά κατά τις πηγές)
woman
Οι πληροφορίες για τη γυναίκα στην αρχαία Αλίαρτο, τη θέση της στην κοινωνική ζωή της πόλης και τον ρόλο που έπαιζε στην οικογένεια προσφέρονται από τις αρχαίες πηγές, τις επιγραφές και τα γυναικεία ειδώλια που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη. Η σύνθεση όλων αυτών των πληροφοριών μας δίνουν μια ζωντανή εικόνα που χαρακτηρίζει ένα υψηλό επίπεδο πολιτισμού. Η γυναίκα δεν κατανοήθηκε ως «κτήμα» των ανδρών, όπως βεβαιώνεται σε άλλες περιοχές, αλλά ως άτομο με επιλογές και πρωτοβουλίες τόσο σε οικογενειακό, όσο και σε πολιτειακό επίπεδο.
Ο Πλούταρχος σε σύγγραμμά του (Ἠθικὰ 771E-772C) παρουσιάζει μια χαρακτηριστική οικογενειακή ιστορία που εξελίχθηκε στην αρχαία Αλίαρτο, από την οποία αντλούμε ορισμένες χρήσιμες πληροφορίες. Ο Θεοφάνης, γράφει, προετοίμαζε τη γαμήλια τελετή για την κόρη του Αριστόκλεια, την οποία, όμως, διεκδικούσαν για σύζυγο δύο νεαροί μνηστήρες, ο Καλλισθένης από την Αλίαρτο και ο Στράτων από τον Ορχομενό.
Η κόρη του έδειχνε, όμως, ιδιαίτερη προτίμηση στον Αλιάρτιο Καλλισθένη, αλλά ο ίδιος δυσκολευόταν να πάρει θέση, γιατί δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τον Ορχομένιο Στράτωνα που έδειχνε ανοιχτά το ενδιαφέρον για την κόρη του, αλλά και γιατί τον φοβόταν, σ’ ένα βαθμό, επειδή ήταν αρκετά πλούσιος. Αποδέχθηκε, τελικά, να αποφασίσει η ίδια η κόρη του για τον μελλοντικό της σύζυγο, η οποία και ακολούθησε τα αισθήματά της, επιλέγοντας τον Καλλισθένη (ἡ δὲ τὸν Καλλισθένην προύκρινεν).
Ο σεβασμός στη γυναίκα, όπως αναδεικνύεται στο πρόσωπο της Αλιάρτιας κόρης, ιδιαίτερα, από πλευράς πατέρα, παραπέμπει σ’ ένα υψηλό σύστημα αξιών και έναν ανεπτυγμένο κοινωνικό πολιτισμό στην αρχαία Βοιωτία που ξεπερνά ακόμα και αρκετές κοινωνίες των ημερών μας.
Ένα άλλο στοιχείο για τον ρόλο της Αλιάρτιας στην αρχαία τοπική κοινωνία απορρέει από επιγραφές σε στήλες με γυναικεία ονόματα, που αποτελούν μαρτυρίες για τον μεγάλο σεβασμό που έτρεφαν οι αρχαίοι για τους δικούς τους. Επίσης, σε μαρμάρινους κίονες παριστάνονται ανάγλυφες γυναικείες μορφές στολισμένες με περιδέραιο, ενδεχομένως από τις γνωστές εορταστικές εκδηλώσεις της περιοχής, τα «Ογχήστια» με τις αρματοδρομίες που διοργανώνονταν προς τιμή του «κοσμοσείστη Ποσειδώνα που κατοικεί στην Ογχηστό» (Ομηρικός Ύμνος Στον Απόλλωνα στ. 225-238, Πίνδαρος, 4ος Ισθμιόνικος, Γ΄ 20).
Αλιάρτιες κόρες συμμετείχαν, επίσης, στολισμένες σε θρησκευτικές εορτές στη Λιβαδειά, μεταφέροντας σε πομπή κάνιστρα (κανηφόροι) με προσφορές στους θεούς (Πλούταρχος, Ἠθικὰ, 771E). Ιδιαίτερη τιμητική παρουσία είχαν, όμως, οι Αλιάρτιες στα προτέλεια (Πλούταρχος, Ἠθικὰ, 772C), μια προγαμιαία τελετή, που ελάμβανε χώρα στην κρήνη Κισσούσα της Αλιάρτου, όπου κατά το έθιμο οι μνηστευμένες κόρες πρόσφεραν θυσίες στις Νύμφες του Ελικώνα (κατῄει ταῖς Νύμφαις τὰ προτέλεια θύσουσα), τις οποίες θεωρούσαν ως προστάτριες του γάμου.
Ανάλογες τελετές γίνονταν κατά την αρχαιότητα και στην κρήνη Καλλιρρόη των Αθηνών και στον ποταμό Ισμηνό της Θήβας. Το καθαρό και τρεχούμενο νερό είχε για τους μελλόνυμφους συμβολικό χαρακτήρα (ευημερία, απόκτηση απογόνων, συνέχεια της ζωής). Τέλος, από τα πλούσια κτερίσματα που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στα δύο νεκροταφεία της αρχαίας Αλιάρτου ξεχωρίζουν κοσμήματα, ειδώλια και λατρευτικά σκεύη, τα οποία βρέθηκαν σε γυναικείους τάφους. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν πανέμορφα γυναικεία ειδώλια με ποικιλία ως προς τη μορφή και τη στάση από την αρχαία Αλίαρτο, τα οποία εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θηβών.

Oρφισμός, η Αρχαία Ελληνική Πνευματική θρησκεία


Θεμέλια βάση του αρχαίου Ελληνικού Πνευματικού Πολιτισμού και πηγή όλων των τελουμένων στον Ελλαδικό χώρο μυστηρίων, είναι η αρχαιότερη Ελληνική φιλοσοφική κοσμολογική θεώρηση. Πρόκειται για εκείνη που παραδόθηκε από τον Θεολόγο Ορφέα, ο οποίος αναγνωριζόταν ως ο πατέρας της Ελληνικής Θεογονίας.
Η απόπειρα χρονολόγησης της Ορφικής φιλοσοφικής κοσμολογίας επεκτείνεται στην αντικειμενική αντιμετώπιση πολύπλευρων λυσσαλέων προσπαθειών, ώστε να μειωθεί το εύρος της εξέλιξης του χρονικού "γίγνεσθαι" των Ελλήνων. Μέσα στις συνεχείς προσπάθειες διαφόρων ομάδων να εξαφανισθεί οτιδήποτε έχει σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό Πνευματικό Πολιτισμό, οι συνεχώς ανανεούμενοι αυτοί κύκλοι, για τον Θεολόγο Ορφέα, προβάλλουν την δήθεν μυθική του υπόσταση. Αντίθετα, όλος ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος αναγνωρίζει τον Ορφέα σαν τον δημιουργό της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας και τον θεωρεί, τον μέγιστό του Θεολόγο.
Ο δήθεν ευρηματικός, άλλωστε, ισχυρισμός ότι το όνομα Ορφέας καλύπτει συλλογική Θεολογική προσπάθεια ομάδας, στην οποία θα μπορούσε να αποδοθεί η ίδρυση της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, δεν ευσταθεί, γιατί καμιά θρησκεία δεν ιδρύθηκε ποτέ από συλλογική εργασία. Όλες οι γνωστές θρησκείες έχουν έναν και μοναδικό ιδρυτή. Συνδυάζοντας τόσο την κορυφαία θέση του Θεολόγου Ορφέα, όσο και ότι πρώτος παρουσίασε την φιλοσοφική κοσμολογία, γίνεται κατανοητό, γιατί σχεδόν όλοι οι επόμενοι Έλληνες φιλόσοφοι ασπάσθηκαν τις κοσμολογικές θέσεις του. Η Θεολογική αναμόρφωση που επέφερε ο μέγιστος αυτός Θεολόγος των Ελλήνων έγινε αποδεκτή από τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τους Διαδόχους του Πλάτωνα. Ενώ αντίθετα, ο Αριστοτέλης δεν κατανόησε την Ορφική παράδοση και η αδυναμία του αυτή ήταν η κύρια αιτία που τον απομάκρυνε από το να γίνει Διάδοχος του Πλάτωνα στην Ακαδημία. Η Ορφική Θεολογική αναμόρφωση διαχέεται σ' όλη την αρχαία Ελληνική γραμματεία και πέρασε μέσα στους μυστηριακούς ορίζοντες, σε τέτοιο βάθος, ώστε η αρχαία Ελληνική μυστηριακή πραγματικότητα, να βαδίζει πάνω στις Ορφικές αντιλήψεις.
Ο Ορφισμός, πηγή της υπέρτατης γνώσης, θεωρείται η πρώτη Ελληνική μυστηριακή θρησκεία, οι ρίζες της οποίας ανάγονται στην προϊστορική αρχαιότητα. Ο εμπνευστής της φανέρωσε με τις διδασκαλίες του, τον σκοπό της ζωής, τον λόγο γέννησης του κόσμου και των θεϊκών οντοτήτων. Διαμέσου των «Ορφικών», βιβλία με ιερό περιεχόμενο στα οποία διασώζονται πολλές από τις διδασκαλίες του Θεολόγου Ορφέα, έγινε η αποκάλυψη του αληθινού λόγου, των μυστηρίων της ψυχής και της σχέσεώς της προς το σώμα.
Ο Ορφισμός είναι ένα μονοθεϊστικό σύστημα, που έχει σαν επίκεντρό του την τέλεση αγνού βίου, υποστηρίζοντας την ύπαρξη και ισχύ του νόμου της ανταποδοτικής Δικαιοσύνης. Πιστεύει ότι η μεταθανάτια κρίση είναι ανάλογη των όσων διέπραξε ο άνθρωπος κατά τον εκάστοτε κύκλο ενσαρκώσεώς του. Η πίστη στην Αθανασία της Ψυχής αποτελεί τον κεντρικό άξονα της Ορφική διδασκαλίας. Οι μυστηριακές τελετές του διακρίνονται, στον Εξαγνισμό και στην Μύηση.
Η τελετουργική δομή του και υπόσταση αποβλέπει στην διασφάλιση της ηθικής αγνότητας, οδηγώντας στον επιδιωκόμενο σκοπό της Ψυχικής απελευθέρωσης. Η Ορφική λατρεία εκδηλώνεται σε δύο επίπεδα: σ’ αυτό της λατρείας του Θεολόγου Ορφέα σαν Ήρωα, γιορτή ανοικτή, για όλο τον Δήμο και προσιτή στις μάζες και σ’ αυτό της λατρευτικής αποθέωσης του Θεολόγου Ορφέα σαν Μύστη, με μυστηριακά δρώμενα τα οποία απευθύνονται στους λίγους και «εκλεκτούς» της εκάστοτε εποχής.
Kατά την Ορφική διδασκαλία, επειδή η Ψυχή, είναι Αθάνατη, ακολουθεί την αέναη εξελικτική της πορεία μέσα στον άπειρο χρόνο. Ένα τμήμα της εξελικτικής πορείας είναι εκείνο, όπου, η Ψυχή παραλαμβάνεται από την Αρχαία Ελληνική μυστηριακή Θεογονία. Στο τελευταίο αυτό τμήμα της εξελικτικής της πορείας, καθώς προετοιμάζεται πλέον η Ψυχή να εγκαταλείψει το ανθρώπινο επίπεδο, τίθεται κάτω από την θεία μυστηριακή Θεογονική αντίληψη. Μέσα στις χιλιετίες, το υλικό-ψυχικό άτομο άλλαξε συνεχώς νέους βελτιωμένους Αιθεροσωματικούς φορείς. Έτσι νομιμοποιείται η φυσική διαδικασία της Μετενσάρκωσης. Η εξέλιξη των δυνάμεων της Ψυχής υπηρετείται κατά τον Θεολόγο Ορφέα, με την απόκτηση, μέσω της Μετενσάρκωσης, νέου σωματικού φορέα, όταν η αναπόφευκτη φθορά του προηγούμενου απαιτεί, για την συνέχιση της εξελικτικής προόδου της Ψυχής, νέο, καταλληλότερο σωματικό οργανισμό, ώστε ο νέος αυτός φορέας να ανταποκριθεί στις αποκτηθείσες νέες της δυνάμεις, κατά την προηγούμενη ενσάρκωση της Ψυχής. Οι συνεχώς εξελισσόμενες δυνάμεις της Ψυχής οδηγούν στην αέναη και πέραν του ανθρώπινου επιπέδου απόκτηση συνεχώς νέων τελειότερων Ψυχικών Αιθερικών Φορέων αλλά και προσβλέπει στην αλληλοδιάδοχη περιβολή της Ψυχής με συνεχώς νέους βελτιωμένους, σε κάθε Μετενσάρκωση, Οχηματικούς Αιθερικούς Φορείς. Έτσι, η Ψυχή ανέρχεται, σταδιακά και εξελικτικά, στην απόκτηση - μέσα από τις εκθεωτικές Ορφικές μυστηριακές διαδικασίες - θείου Ψυχικού περιβληματικού Αιθερικού Φορέα. Κατά την, απροσδιόριστου χρόνου, πορεία αυτή των Μετενσαρκώσεων, η Ψυχή νομιμοποιείται να αποκτήσει "άλυτον" Αιθερικό Φορέα. Προτού εξαντληθούν οι δυνατότητες του γήινου επιπέδου στην προσφορά ολοένα και πιο τέλειου σωματικού φορέα, το υλικό-ψυχικό άτομο, εξελικτικώς και νομίμως εισέρχεται στις Αρχαίες Ελληνικές θειότατες μυστηριακές θεσμοθεσίες, όπου, η Ψυχή θα προετοιμασθεί σταδιακώς, από Ενσάρκωση σε Ενσάρκωση, για την απόκτηση τελικώς θείου Αιθερικού Ψυχικού περιβλήματος. Αυτό, τελικά κατά τον Θεολόγο Ορφέα, θα αντικαταστήσει τον ανίσχυρο πια ανθρώπινο οργανισμό να προσφέρει στην ψυχή νέες εξελισσόμενες υπηρεσίες.
Οι συλλογικώς προσδιοριζόμενες, σαν εκθεωτικές, αυτές ιεροπραξίες των Αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων συντονίζονται με συνεχώς καταβαλλόμενες από τους Μυούμενους παράλληλες εξαγνιστικές προσπάθειες, όπως αυτές διδάσκονται από τους Μυσταγωγούς.
Οι προσπάθειες αυτές αρχίζουν ήδη από το εισαγωγικό μυστηριακό επίπεδο και συνεχίζονται στα συνεχώς ανώτερα μυστηριακά εκθεωτικά επίπεδα. Τα ανώτατα Μυστηριακά Ιερατεία των μυστηριακών θεσμών της Αρχαίας Ελλάδος, έχοντας συνειδητοποιήσει την έκταση και το βάθος της συλλειτουργίας εξελικτικών διαδικασιών και Φυσικών Νόμων, διαμόρφωσαν, όλη την μυσταγωγική λειτουργική διάρθρωση των θειότατων της Αρχαίας Ελλάδος εκθεωτικών διαδικασιών.
Κοινός συνδετικός ορίζοντας όλων αυτών των μυστηριακών εκφράσεων είναι η ανώτατη αληθινή ενσυνείδητη αντικειμενική γνώση των δυνάμεων, των ιδιοτήτων, των Νόμων, των λειτουργιών και των δράσεων της υλικής αντικειμενικής πραγματικότητας και η μετάδοσή τους εκ μέρους του Θεολόγου Ορφέα και των μετέπειτα - Ανώτατων Ιεροφαντικών και Μυσταγωγικών σοφότατων, Ιερατείων της Αρχαίας Ελλάδος.
Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι από την επιρροή της Ορφικής διδασκαλίας δεν ξέφυγε ούτε και αυτός ακόμη ο Ιουδαιοχριστιανισμός, ο οποίος σε αρχικό στάδιο, ταύτισε τον ιδρυτή του με την μορφή του Θεολόγου Ορφέα, τον οποίο βλέπουμε να εικονίζεται σαν καλός ποιμένας Ψυχών ή σαν αλιέας ανθρώπων. Η απόπειρα των εχθρών και σφαγέων του Ελληνισμού, να παρουσιάσουν τον ιδρυτή του Ιουδαιοχριστιανισμού σαν νέο Ορφέα, εξηγείται από το γεγονός ότι η αλλοδαπή, ξένη και βίαια επιβεβλημένη στον Ελληνισμό θρησκεία, είχε ανάγκη να φορέσει το εξωτερικό κάλυμμα της Πατρώας θρησκείας για να γίνει αποδεκτός στην συνείδηση των ανθρώπων.
Τέλος, σας γνωρίζω, πως η ελπίδα της πνευματικής αναγέννησης του Αρχαίου Ελληνικού Πνευματικού Πολιτισμού, στην ιερή του κοιτίδα, στηρίζεται πάνω στις ανερχόμενες συνεχώς προς τα άνω αλλεπάλληλες, ανώτερες συνειδητοποιήσεις τόσο της αξίας, όσο και της αντικειμενικής ισχύος του Αρχαίου Ορφικού φιλοσοφικού κοσμολογικού συστήματος.
Ταξιάρχης Γ. Καράλης
Μελετητής Ιστορικών και Θρησκευτικών Θεμάτων
http://www.martino.gr/

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ


ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Στα τέλη του 2ου αι. π.Χ., Αθηναίοι προσκυνητές ξεκινούσαν εν πομπή και διένυαν την απόσταση των εκατόν εξήντα χιλιομέτρων μεταξύ της Αθήνας και του Ιερού του Απόλλωνα στους Δελφούς. Εκεί γιόρταζαν τα Πύθια προς τιμήν του Απόλλωνα. Ένα άτομο ξεχώριζε ανάμεσα στους συμμετέχοντες, η Χρυσηίς, η ιέρεια της Αθηνάς Πολιάδος. Για την συμβολή της στην ανάδειξη των Πυθίων σε γιορτή που έκανε υπερήφανες και τις δύο πόλεις, οι κάτοικοι των Δελφών την τίμησαν με τον στέφανο του Απόλλωνα και αποφάσισαν με ειδικό ψήφισμα να παραχωρήσουν στην ίδια και όλους τους απογόνους της μια σειρά από σημαντικά δικαιώματα και προνόμια.
Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το αξίωμα της προξένου – ειδικής επίτιμης αντιπροσώπου της Αθήνας στους Δελφούς. Της δόθηκε ακόμη το δικαίωμα νασυμβουλεύεται το Μαντείο, δικαστική προτεραιότητα, ασυλία, θέση στην πρώτη σειρά σε όλους τους αγώνες που διοργάνωνε η πόλη, δικαίωμα ιδιοκτησίας ακινήτων, καθώς και φορολογική ατέλεια! Το γεγονός ότι όλα αυτά τα προνόμια μπορούσαν εφεξής να μεταβιβαστούν σε όλους τους απογόνους της κατέστησε την Χρυσηίδα γυναίκα με εξαιρετικό κύρος και επιρροή, τόσο εντός όσο και εκτός του στενού οικογενειακού της περιβάλλοντος.
Στην Αθήνα, τα εξαδέλφια της έστησαν άγαλμα της διάσημης συγγενούς τους στην Ακρόπολη. Το ψήφισμα του λαού των Δελφών και η επιγραφή στην βάση του αγάλματος της Χρυσηίδας στην Ακρόπολη μας δίνουν κάποια -ελάχιστα- στοιχεία για την ζωή αυτής της εξαιρετικής γυναίκας. Μαρτυρούν την περίοπτη θέση και την ευχέρεια κινήσεων της Χρυσηίδας, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις πομπές από την Αθήνα προς τους Δελφούς, τις πρώτες θέσεις στους δελφικούς αγώνες, την ιδιοκτησία ακινήτων και την μόνιμη τοποθέτηση του αγάλματός της στην Ακρόπολη. Ως ιέρεια της Αθηνάς, η Χρυσηίς κατείχε δημόσιο αξίωμα συγκρίσιμο και ισότιμο με εκείνο των ιερέων που υπηρετούσαν τους θεούς στην Αθήνα.
Η Χρυσηίς δεν ήταν η μόνη ιέρεια που απέλαυε καθεστώτος ανάλογης περιωπής. Μάλιστα, τα αρχαιολογικά αρχεία βεβαιώνουν την εξέχουσα θέση των ιερειών όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Οι ιέρειες ηγούνταν πομπών, φύλασσαν τους θησαυρούς των ναών, άναβαν την φωτιά στους βωμούς των ιερών και προΐσταντο των θυσιών. Μαθαίνουμε ότι οι ιέρειες έπαιρναν τον λόγο ενώπιον της Βουλής και του Δήμου, έθεταν την σφραγίδα τους σε επίσημα έγγραφα και απέπεμπαν τους παρείσακτους από τα ιερά. Επιγραφές αφιερωμάτων μαρτυρούν την γενναιοδωρία των ιερειών ως ευεργετιδών της πόλης τους και των ιερών τους, όπου έχτιζαν ναούς, αγορές και υδατοδεξαμενές.
Μαρτυρούν επίσης την περηφάνια που ένιωθαν οι ίδιες για την ανέγερση των αγαλμάτων τους, αλλά και την εξουσία τους ως προς την τήρηση των κανονισμών στα ιερά. Επιγραφές και επιτύμβια ανάγλυφα επιβεβαιώνουν ότι οι ιέρειες κηδεύονταν δημοσία δαπάνη με μεγάλες πομπές, και ότι στην μνήμη τους ανεγείρονταν εντυπωσιακά ταφικά μνημεία.
Οι μαρτυρίες αυτές έρχονται σε αντίθεση με την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι οι γυναίκες της Αθήνας ήταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, σιωπηλές, υποτακτικές και «αόρατες» μορφές, περιορισμένες στο εσωτερικό των σπιτιών τους, όπου ασχολούνταν υπάκουα με το νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών. Η άποψη αυτή έχει βασιστεί σε αναγνώσεις κείμενων περίφημων συγγραφέων, όπως του Ξενοφώντα, του Πλάτωνα και του Θουκυδίδη, καθώς και σε διάφορες παραστάσεις αρχαίου δράματος.
Ωστόσο, τα αρχαιολογικά και επιγραφικά ευρήματα παρουσιάζουν μια διαφορετική εκδοχή. Στην πραγματικότητα, μια σταθερή ροή γυναικών διέσχιζε καθημερινά την Αθήνα με κατεύθυνση προς την Ακρόπολη και τα νεκροταφεία της πόλης, όπου οι γυναίκες αυτές προσκυνούσαν στα ιερά και φρόντιζαν τους οικογενειακούς τάφους. Οι τελετουργίες τούς επέτρεπαν να κυκλοφορούν και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα στην πόλη, υπηρετώντας τους θεούς, την οικογένειά τους και τους Αθηναίους πολίτες. Χάρις στις σημαντικές δωρεές αυτών των γυναικών και των οικογενειών τους, γλυπτά πορτραίτα ιερειών τοποθετήθηκαν σε αγορές, νεκροταφεία και ιερά.
Οι γυναίκες μπορούσαν να αποκτήσουν το αξίωμα της ιέρειας μέσω κληρονομιάς, κλήρωσης, επιλογής, εκλογής ή εξαγοράς. Τα παλαιά, σεβαστά αξιώματα των ιερειών της Αθηνάς Πολιάδος στην Αθήνα και της Δήμητρας και της Κόρης στην Ελευσίνα περνούσαν κληρονομικά από την μια γενιά στην άλλη, μέσα στην ίδια οικογένεια (γένος), επί περίπου επτακόσια χρόνια! Σύμφωνα με επιγραφές, το αξίωμα της ιέρειας της Αθηνάς κληροδοτείτο από το πρεσβύτερο άρρεν μέλος του γένους των Ετεοβουτάδων προς την μεγαλύτερη κόρη του και, στην συνέχεια, με την λήξη της θητείας της, προς την μεγαλύτερη κόρη του πρεσβύτερου αδελφού της.
Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους, οι αντίξοες οικονομικές συνθήκες, οι δυσμενείς επιπτώσεις στις περιουσίες των παλαιών οικογενειών, η ανάδυση μιας «νεόπλουτης» τάξης, καθώς και οι αλλαγές στην πληθυσμιακή σύνθεση της Ανατολικής Ελλάδας διαμόρφωσαν έναν κόσμο στον οποίο η εξαγορά του ιερατικού αξιώματος στάθηκε απολύτως εύλογη. Αρχής γενομένης από την Μίλητο, περί το 400 π.Χ., γυναίκες σε όλο το Ανατολικό Αιγαίο, την Μικρά Ασία και την Μαύρη Θάλασσα κατέβαλλαν μεγάλα ποσά προκειμένου να εξασφαλίσουν ιερατικές θέσεις. Όπως και κατά την Κλασική περίοδο, αποζημιώνονταν για τις υπηρεσίες τους με πληρωμές σε είδος, όπως δέρματα και κρέας από τα σφάγια των θυσιών, δημητριακά, λάδι, αλλά και χρήματα.
Για τις εξέχουσες υπηρεσίες τους προς την πόλη, στις ιέρειες, όπως στην Χρυσηίδα, αποδίδονταν δημόσιες τιμές, στις οποίες περιλαμβάνονταν χρυσοί στέφανοι, αγάλματα και διακεκριμένες θέσεις στο θέατρο. Σε ορισμένες πόλεις οι ιέρειες ήταν τόσο διάσημες ώστε απέλαυαν λατρευτικής και πολιτικής επωνυμίας, δηλαδή το όνομά τους έμενε για πάντα στην ιστορία και χρησιμοποιείτο για ιστορικές χρονολογήσεις. Στο έργο του Ιστορίαι, ο Θουκυδίδης τοποθετεί χρονολογικά την έναρξη του Πελοποννησιακού Πολέμου στο τεσσαρακοστό όγδοο έτος της ιερατικής θητείας μιας άλλης Χρυσηίδας, ιέρειας της Ήρας στο Άργος κατά τον 5ο αι. π.Χ.
Απεικονίσεις και επιγραφές επιβεβαιώνουν τα προνόμια που λάμβαναν οι ιέρειες σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους. Σε ανάγλυφο του 4ου αι. π.Χ., το οποίο βρίσκεται σήμερα στο Βερολίνο, απεικονίζεται μια ιέρεια που τιμάται από την πόλη με στέφανο. Την βλέπουμε στην κάτω αριστερή πλευρά να σηκώνει το δεξί χέρι της προς τον ουρανό, σε στάση προσευχής.
Στο αριστερό της χέρι κρατά κλειδί ναού, σύμβολο του αξιώματός της ως ιέρειας που κλειδώνει και ξεκλειδώνει τις θύρες του ναού. Η θεά Αθηνά απεικονίζεται στο δεξί άκρο, πιστή αναπαράσταση του αγάλματος της Αθηνάς Παρθένου, με την ασπίδα στο πλευρό της και την φτερωτή Νίκη στο χέρι της. Η Νίκη σκύβει για να στεφανώσει την ιέρεια. Οι χρυσοί στέφανοι ήταν πολύτιμα βραβεία, που η αξία τους έφτανε τις πεντακόσιες έως χίλιες δραχμές και τα οποία συνήθως απονέμονταν σε πολιτικούς, δικαστές, στρατηγούς και αθλητές. Επομένως, έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι, από τον 4ο αι. π.Χ. και μετά, γίνονταν τόσο μεγάλες τιμές όχι μόνο στους ιερείς αλλά και στις ιέρειες.
Το γυναικείο ιερατικό αξίωμα ήταν απολύτως συνυφασμένο με την μορφολογία της γυναικείας λυρικής χορείας, η οποία, από τον 5ο αι. π.Χ., αποτελούσε κεντρικό σημείο της εκπαίδευσης και της κοινωνικοποίησης των γυναικών, από την παιδική τους ηλικία έως την ωριμότητα. Ο Πλάτωνας υποστήριζε ότι η χορεία αποτελούσε το σύνολο της παιδείας «ὅλη μέν που χορεία ὅλη παίδευσις ἦν ἡμῖν».
Μια εικόνα που ανακαλεί στον νου χορικές και λατρευτικές ομάδες γυναικών κοσμεί μια φιάλη για σπονδές που σήμερα βρίσκεται στην Βοστώνη. Εδώ βλέπουμε γυναίκες με ενωμένα χέρια σε κύκλιο χορό, συνοδεία μουσικής από μιαν αυλητρίδα. Η ύπαρξη βωμού και ταινιών υποδηλώνει λατρευτική ατμόσφαιρα, ενώ το καλάθι με το μαλλί παραπέμπει στην γυναικεία αρετή εντός του οικογενειακού βίου. Στο τέλος της σειράς, δύο νεαρές κοπέλες με ξέπλεκα μαλλιά κοιτούν μια μεγαλύτερη γυναίκα για να μάθουν τα βήματα του χορού. Το ίδιο το αγγείο είναι μια φιάλη που προοριζόταν για σπονδή με έκχυση του υγρού περιεχομένου της, πιθανότατα σε αναμμένο βωμό, όπως αυτός που απεικονίζεται επάνω της. Η μορφή, η λειτουργία και ο διάκοσμος συνδυάζονται εδώ σε μιαν αποτελεσματική έκφραση της γυναικείας τελετουργικής πρακτικής.
Η συμμετοχή σε λατρευτικές δραστηριότητες είχε θετική επιρροή στην ζωή των Ελληνίδων, καθώς τους πρόσφερε, μεταξύ άλλων, μιαν αίσθηση κοινότητας και ταυτότητας. Οι κύκλιοι χοροί σε χώρους λατρείας έδιναν επίσης την ευκαιρία στις κοπέλες που βρίσκονταν σε ηλικία γάμου να εμφανίζονται δημοσίως μπροστά στους συμπολίτες τους. Καθώς η εξέχουσα θέση στην διοργάνωση εορταστικών εκδηλώσεων επέτρεπε την προώθηση των οικογενειακών συμφερόντων, πράγμα επωφελές για γυναίκες και άνδρες, ήταν σημαντική η επιρροή των ιερειών στην έπιτυχή λειτουργία τού όλου συστήματος.   http://ancientgreekcivilization.wordpress.com

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

ΤΑ ΑΔΩΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΗΠΟΙ ΤΟΥ ΑΔΩΝΙΔΟΣ-Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Τα Αδώνεια

Σε ανάμνηση του θανάτου και της αναστάσεως του Θεού ετελούντο κάθε χρόνο τα Αδώνεια. Σε άλλες περιοχές η γιορτή γινόταν στα μέσα του μηνός Βοηδρομίωνος (Αύγουστος – Σεπτέμβριος ) και αλλού, στην κυρίως Ελλάδα την άνοιξη κατά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.

Η πρώτη ημέρα των «Αδωνείων», που λεγόταν «Αφανισμός», ήταν ημέρα πένθους για το θάνατο του Θεού, που απεικονίσεις του τον παρουσιάζουν εστεμμένο με ταινίες που τις διακοσμούν ισοσκελείς σταυροί , με το στόλισμα των λεγόμενων «Κήπων του Αδώνιδος» (που τους φύτευαν και τους προετοίμαζαν οι γυναίκες οκτώ ημέρες πριν), καθώς και με μοιρολόγια και λυπητερές μουσικές από πένθιμο αυλό (τη λεγόμενη «γίγγρα»). Η δεύτερη ημέρα των εορτασμών η Εύρεσις (ανάστασις) ήταν ημέρα χαράς για την ανάσταση του Θεού εκ νεκρών και την ανάληψή του δίπλα στη Θεά Αφροδίτη για το μισό χρόνο.

Οι Κήποι του Αδώνιδος (Επιτάφιος)
Οι κήποι του Αδώνιδος ήσαν πανέρια η γλάστρες γεμάτες χώμα μέσα στις οποίες έσπερναν και καλλιεργούσαν ειδικά για τα Αδώνεια, πολύτριχο και αλλά φυτά ταχέως αυξανόμενα, καθώς και σιτάρι, κριθάρι, μαρούλι, μάραθο και διάφορα είδη λουλουδιών που τα περιποιούντο επί 8 ημέρες, κατά κύριο λόγο η αποκλειστικά, οι γυναίκες.

Την ημέρα του «Αφανισμού» οι λατρευτές κυρίως γυναίκες με λυμμένα τα μαλλιά τους, ξυπόλητες και γυμνόστηθες, περιέφεραν με θρήνους και οδυρμούς τα ομοιώματα του Θεού και τους «Κήπους» στους δρόμους των πόλεων και κατόπιν τα οδηγούσαν στη θάλασσα (ή σε πηγές και ποτάμια σε άλλες πόλεις), τα έριχναν στα νερά και παρακαλούσαν να επιστρέψει ο Θεός από τον κάτω κόσμο.
Στα «Αδώνεια» προσφερόταν ως θυμίαμα μύρα, ενώ ψάλλονταν και ειδικά άσματα, τα λεγόμενα «Αδωνίδια», από τα οποία έχει διασωθεί ένα πολύ αξιόλογο δείγμα. Πρόκειται για τον «Επιτάφιον Αδώνιδος» του Βίωνος. Σε κάποια από τα ανά τόπους «Αδώνεια» γίνονταν και μυήσεις σε Μυστήρια του Θεού (Ο Λουκιανός διασώζει ότι οι μύστες θυσίαζαν πρόβατο και έπαιρναν μετάληψη).