|
| |||||||||||||||||||||||
| Αὔγουστος 2013 | Σεπτέμβριος 2013 | Οκτώβριος 2013 | |||||||||||||||||||||
| Ἀπολλωνία | Ἀρτεμισία | Ἀρεία | Ἑρμεία | Ζηνία | Ἀφροδιτία | Κρονία | |||||||||||||||||
| 36 |
|
|
|
|
|
|
| ||||||||||||||||
| 37 |
|
|
|
|
|
|
| ||||||||||||||||
| 38 |
|
|
|
|
|
|
| ||||||||||||||||
| 39 |
|
|
|
|
|
|
| ||||||||||||||||
| 40 |
|
| Οκτώβριος 2013 | Οκτώβριος 2013 | Οκτώβριος 2013 | Οκτώβριος 2013 | Οκτώβριος 2013 | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
|
ΕΛΛΑΣ - HELLAS .
ΑΝΟΙΚΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013
Ἡμερολόγιον ἀστρικῶν φαινομένων & ἑορτῶν
Τὰ Ζῳδιακὰ Ἄστρα τῆς Ἐκλειπτικῆς
 |
Εἰσαγωγὴ εἰς τὴν φιλοσοφίαν τοῦ Ζῳδιακοῦ καὶ τὴν ἀστρολογικὴν σημασίαν τῶν ἀστερισμῶν
Ἄστρον ὀνομάζεται μία ὁμάς ἀστέρων εἰδωλοποιηθήσα κατὰ θέσιν καὶ εἶδος αὐτῶν,συμφώνως πρὸς τὸν ὁρισμὸν ποὺ δίδει ὁ Γεμῖνος Ῥόδιος (Εἰσαγωγή εἰς τὰ Φαινόμενα), δηλαδή αὐτὸ ποὺ σήμερα ἀποκαλοῦμε ἀστερισμόν. Πῶς ὅμως ἐφθάσαμε εἰς τὴν εἰδωλοποίησιν αὐτῶν τῶν διαφόρων καὶ πολυαρίθμων ἀστέρων, ποὺ ἐφαίνοντο 'τυχαίως' διατεταγμένοι; Ἡ διαδικασία ἦταν μακρόχρονη καὶ χάνεται εἰς τὰ βάθη τοῦ χρόνου. Κάποιοι ἦταν ἀντιληπτοὶ ἀπὸ τὴν προϊστορικὴν ἐποχήν, ὅπως ὁ ἀστερισμὸς τοῦ Ὠρίωνος. Ἄλλοι εἶναι πιὸ πρόσφατοι καὶ ἐκ τῶν ἐλαχίστων ἀρχαίων ἀναφορῶν γνωρίζουμε ὅτι κάποιοι ἐσχηματίσθησαν ὑπὸ γνωστῶν ἀστρονόμων/ἀστρολόγων, ὅπως ὁ τῆς μικρᾶς Ἄρκτου ὑπὸ τοῦ Θαλοῦ Μιλησίου καὶ οἱ τοῦ Κριοῦ καὶ Τοξότου ὑπὸ τοῦ Κλεοστράτου Τενεδίου. Δὲν εἶναι κἂν σαφὲς τὶ ἐθεωρεῖτο σχηματισμός, ἐὰν λ.χ. ἐπρόκειτο διὰ νέα εἰδωλοποίησιν ἢ διὰ μεταβολὴν παλαιοτέρας.
Θὰ ἦταν ἐξαιρετικῶς δύσκολον νὰ προσδιορισθῇ κάποιος γενικότερος συλλογισμός ἐπὶ τῆς εἰδωλοποιήσεως δεδομένου ὅτι δὲν ἔχουν διασωθεῖ στοιχεῖα ποὺ θὰ μᾶς ἐπέτρεπαν νὰ δοῦμε τὴν καθολικὴν εἰκόνα τῆς ὁμαδοποιήσεως, σχηματισμοῦ καὶ ὀνομασίας τῶν 88 γνωστῶν ἀστερισμῶν τοῦ καταλόγου τοῦ Ἱππάρχου. Ἐὰν ἀντιθέτως ἑστιάσουμε τὴν προσοχήν μας εἰς τοὺς ἀστερισμούς τοῦ Ζῳδιακοῦ μόνον, ὁ συλλογισμός τῆς εἰδωλοποιήσεως δύναται νὰ ἐντοπισθῇ. Ἡ ἐπιλογή τῶν ζῳδιακῶν ἀστερισμῶν δὲν εἶναι τυχαία. Εἶναι οἱ μόνοι ἀπὸ τοὺς 88 ἀστερισμούς, ποὺ ἀποτελοῦν διάκριτην ὁμάδα καὶ μάλιστα εἶναι συνδεδεμένοι διὰ τέτοιων ἰσχυρῶν δεσμῶν, ὥστε ἡ ὁμὰς ὄχι μόνον διατηρήθη ἀλλὰ καὶ δὲν ἐπιδέχθη καμμία ἀλλαγὴ τῆς συνθέσεώς της ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἕως τὴν σήμερον.
Εἶναι στοιχεῖον ἀξιοπρόσεκτον ὅτι παρ' Ἕλλησι ὁ Ζυγὸς δὲν ἐθεωρεῖτο διάκριτος ἀστερισμὸς ἀλλὰ μέρος τοῦ Σκορπιοῦ καὶ λεγόταν Χηλαί (δαγκάναι) ἕως καὶ τὴν ἀλεξανδρινὴν ἐποχήν, ὅπου διὰ πρώτην φορὰν ἀναφέρεται ὡς Ζυγὸς ὑπὸ τοῦ Ὑψικλέους. Ἀργότερα, ὁ Ὑγῖνος τὸν συσχετίζει μὲ τὸν ζυγὸν τῆς Παρθένου Ἀστραίας, ποὺ ἤδη τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ταυτιζόταν μὲ τὴν Νέμεσιν - τὴν ὁποίαν ὁ Ἡσίοδος, πρὸ αἰώνων, εἶχε συσχετίσει μὲ τὸν ἀστερισμὸν τῆς Παρθένου. Ἐδῶ ἀναγνωρίζουμε τὸν Ζυγὸν ὡς ἐκ τῶν κυρίων συμβόλων τοῦ Ἅδου, τοῦ ἀϊδίου κόσμου τῶν νεκρῶν, ποὺ δὲν εἶναι ἔκδηλος καὶ φανερὸς ἀλλὰ ἄδηλος καὶ ἀφανής. Οἱ ἀστερισμοί τοῦ Ζῳδιακοῦ λοιπὸν ἦσαν ἔνδεκα καὶ εἶς ἐξ αὐτῶν διπλός. Ὁμοίως περὶ Ἔνδεκα μερῶν τοῦ Οὐρανοῦ γράφει ὁ Πλάτων, ἀναλύοντας τὴν θεολογικὴν αὐτὴν ἀρχὴν εἰς τὸν διάλογον Φαῖδρος - ἀρχὴ ποὺ σχετίζεται καὶ μὲ τὴν ἔννοιαν τοῦ Δωδεκαθέου. Ὁ Ζῳδιακὸς λοιπὸν δὲν κατέληξε τυχαίως εἰς τὴν εἰδωλοποίησιν ἔνδεκα ἀστερισμῶν, μὲ ἕναν διπλόν, ἀλλὰ βάσει ἑνὸς οὐρανίου σχεδίου. Μίας φιλοσοφικό-θεολογικῆς ἀντιλήψεως ποὺ συναντοῦμε εἰς τὴν Ἑλληνικὴν θρησκευτικὴν κοσμοθέασιν. Ἡ ἀρχὴ καταστερισμοῦ τοῦ Ζῳδιακοῦ λοιπὸν δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν θεολογικὴν ἀρχήν τῶν ἕνδεκα μερῶν τοῦ Οὐρανοῦ καὶ ἀναλύεται ἐκτενῶς εἰς τὸ ἄρθρον Ὁ Ζῳδιακός.
Συμφώνως πρὸς τὴν θεώρησιν αὐτήν, αἱ κατερχόμεναι ψυχαί προέρχονται ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀπὸ τὰ ἀντίστοιχα μέρη τοῦ Οὐρανοῦ καὶ φέρουν ἐντός των τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά - ἢ πιὸ σωστά, Ψυχικοὺς Λόγους - τοῦ ἐφορεύοντος Θεοῦ (π.χ. ψυχαί προερχόμεναι ἐκ τοῦ μέρους τοῦ Ἑρμοῦ φέρουν ἑρμαϊκὰ χαρακτηριστικὰ ὅπως ἐμπόρου, λογίου, ἐκ τοῦ μέρους τοῦ Ἄρεως πολεμικὰ χαρακτηριστικὰ καὶ αὐξημένην αἴσθησιν δικαίου, ἐκ τοῦ μέρους τῆς Ἥρας βασιλικὰ χαρακτηριστικά, ἡρωικὴν ἰδιοσυγκρασίαν κ.ο.κ.). Ἐδῶ βασίζεται μία ἐκ τῶν θεμελιωδῶν ἀστρολογικῶν ἀρχῶν, ὅτι ἡ θέσις τοῦ Ἡλίου ἐν γενεθλίῳ ὡροσκοπίῳ σημειοδοτεῖ μίαν βασικὴν ὁμάδα ἀνθρώπων, ἕναν βασικὸν τύπον ψυχικῆς κλίσεως. Μάλιστα, τὸ ζῴδιον τοῦ Ἡλίου τοῦ ὡροσκοπίου συλλήψεως ἀφορᾷ τὴν ποιότητα τῆς ψυχῆς ἐνῶ τοῦ γενεθλίου τὴν ποιότητα τοῦ βίου.
Σχετικὸς μὲ αὐτὰ εἶναι καὶ ὁ πλατωνικὸς μῦθος τοῦ Ἠρός, ἀπὸ τὰ τελευταῖα κεφάλαια τῆς Πολιτείας, ὅπου ὁ Ζῳδιακός καὶ οἱ πλανῆτες συμμετέχουν εἰς τὴν κοσμικὴν λειτουργίαν τῶν Μοιρῶν καὶ τῆς καθόδου τῶν ψυχῶν ποὺ διάλεξαν βίον, καὶ ποὺ κατέρχονται μετὰ συγκεκριμένων ἀστρικῶν διατάξεων. Ὑπὸ αὐτὴν τὴν ὀπτικὴν ὁ ὑπολογισμός τῶν πραγματικῶν πλανητικῶν θέσεων ἐπὶ τοῦ Ζῳδιακοῦ ἀποκτᾷ ἀκόμη μεγαλυτέραν σημασίαν. Ὁ θεμελιώδης αὐτὸς συσχετισμός τῆς θεολογίας περὶ τῶν Ἔνδεκα μερῶν τοῦ Οὐρανοῦ μὲ τὴν ἀρχὴν καταστερισμοῦ τῶν Ζῳδιακῶν ἀστερισμῶν, ἀποτελεῖ καὶ ἕναν ἐκ τῶν ἀκρογωνιαίων λίθων τῆς φιλοσοφίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστρολογίας, ποὺ διδάσκεται εἰς τὸ Ἀστρολογικόν.
Αἱ ἀστρικαὶ ἰδιότηται τῶν Ζῳδιακῶν Ἀστερισμῶν δὲν θὰ πρέπει νὰ συγχέονται μὲ τὰς ἐποχιακὰς ἰδιότητας. Κατὰ τὴν ἕλληνιστικὴν περίοδον, ὅπου ἡ ἀστρολογία ἐγνώρισε μεγάλην πρόοδον, συνέβαινε τότε αἱ τροπαί νὰ συμπίπτουν μὲ τὰς πρώτας μοίρας τῶν ζῳδιακῶν δωδεκατημορίων. Αἱ διορθώσεις τοῦ Ἱππάρχου λόγῳ μεταπτώσεως, ποὺ ὁ Πτολεμαῖος ὑποστήριξε ἐνθέρμως, δὲν ἀκολουθήθησαν γενικῶς εἰς τὴν ἀστρολογικὴν πρακτικὴν τῆς ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς. Ἐν τούτοις, ἡ ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμισις τοῦ Σωσιγένους συνέβαλλε σταδιακῶς εἰς τὴν σημειοδότησιν τῶν ἡλιακῶν μηνῶν διὰ τῶν ἀντιστοίχων ἀστερισμῶν. Συν τῷ χρόνῳ, πολλαὶ ἰδιότηται ἐποχιακαὶ, κλιματολογικαί-μετεωρολογικαί, ἀκόμα καὶ θρησκευτικαί, ἑκάστου μηνός, συνδυάσθησαν μέ τὰς ἀντίστοιχας ζῳδιακάς-ἀστρικάς. Διαπιστώνεται πρὸς τὰ τέλη τῆς ἑλληνιστικῆς περιόδου, ὅτι ἡ ἀστρολογικὴ ἑρμηνεία ἑκάστου δωδεκατημορίου περιελάμβανε ἀμφοτέρας τὰς ἐποχιακὰς καὶ τὰς ζῳδιακάς ἰδιότητας, κάτι ποὺ εἶναι ἰδιαιτέρως ἐμφανὲς εἰς τὴν Ἀποτελεσματικὴν τοῦ Ἡφαιστίωνος Θηβαίου.
Εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Ἀστρολογίαν πρῶτα διακρίνουμε τὰς ἀρχικὰς ζῳδιακὰς ἰδιότητας ἀπὸ τὰς ἐποχιακᾶς, περὶ τῶν ὁποίων δεῖτε τὸ ἄρθρον Ὁ Ἐνιαύσιος Κύκλος. Κατόπιν ἐπανασυνδυάζουμε τὰς ἐποχιακὰς μὲ τὸ ἀντίστοιχον ζῴδιον σήμερον, ποὺ εἶναι διάφορον τοῦ παλαιοῦ λόγῳ τῆς μεταπτώσεως τῶν ἰσημεριῶν. Ὁ καθορισμὸς τῶν ὁρίων τῶν ζῳδίων γίνεται βάσει τοῦ μετρικοῦ συστήματος τῶν Δωδεκατημορίων.
Τὰ ζῳδιακὰ Ἄστρα σχετίζονται πρωτίστως μὲ τὴν ποιότητα τῶν κατερχομένων Ψυχῶν, αἱ ὁποῖαι πηγάζουν ἐκ τῶν μερῶν τοῦ Οὐρανοῦ, τῶν ἐφορευόμενων ἀπὸ τοὺς ἀνάλογους Θεοὺς. Συνεπῶς ὁ Κριός λ.χ. δὲν εἶναι "παρορμητικός", οὔτε "ἠγετικός", μήτε "κάνει τὴν ἀρχήν ὅπως ἡ ἄνοιξις..." (καὶ βεβαίως δὲν ταυτίζεται μὲ τὴν ἐπιδρασιν τοῦ πλανήτου Ἅρεως οὔτε μὲ τὴν ἑρμηνείαν τοῦ 1ου Τόπου), ἀλλ' ἀντιθέτως ἀποτελεῖ τὴν ἐλλόγιμην ἔκφρασιν τῶν Ἰδεῶν τῆς Θεᾶς Ἀθηνᾶς ἀενάως καὶ εἰς ὅλας τὰς ζῳδιακὰς ἐποχάς, ἀνεξαρτήτως τῆς ἑκάστοτε χρονικῆς περιόδου ὅπου γίνεται ἡ ἐτήσια ἡλιακὴ διέλευσις ἀπὸ αὐτὸν (π.χ. μπορεῖ νὰ συμβῇ τὸ θέρος ἢ τὸ φθινόπωρον, ἀναλόγως τὴν ζῳδιακὴν ἐποχήν). Ὁμοῖως διὰ τὰ ὑπόλοιπα Ἄστρα (Ταῦρος - Ἀφροδίτη, Δίδυμοι - Ἀπόλλων, Καρκίνος - Ἕρμῆς...).
Αἱ ἀκόλουθαι ἰστοσελίδαι περιέχουν:
Τhttp://www.astrologicon.orgΑ ΖΩΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΖΩΔΙΑΚΟΣ |
Μετακένωσις τῶν θεϊκῶν Ἰδεῶν εἰς τοὺς πλανήτας
|  |
Οι πλhttp://www.astrologicon.orgανήτες στην ελληνική αστρολογία | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΣΥΜΠΟΣΙΟ (ἢ περὶ ἔρωτος) Μεταφρασμένο
ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
Ἀπ᾿ τὰ παιδικὰ μου χρόνια, μιὰ ἀκαθόριστη δύναμη μὲ ὠθοῦσε νὰ συγκρουστῶ μὲ κάθε μορφὴ ἐξουσίας, ποὺ μὲ τὸν ἕνα ἤ τὸν ἄλλο τρόπο ἔκανε ἐμφανῆ τὴν παρουσία της, στὸ σχολεῖο, στή δουλειά, στὴν παρέα, σ᾿ ὁλόκληρη τὴν κοινωνία.
Ἡ διάθεση ν᾿ ἀντιδράσω σὲ ὅτι θεωροῦσα ἄδικο, ὄχι μόνο μέσα στὸ κοινωνικὸ σύνολο ἀλλὰ καὶ μέσα στὸν ἴδιο μου τὸν ἑαυτό, γινόταν ὁλοένα καὶ πιὸ ἔντονη, πολλὲς φορὲς μάλιστα, χωρὶς νὰ περιορίζονται τὰ ὅριά της.
Ἀκολουθῶντας τὴν πορεία τοῦ καθημερινοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὶς ἀδυναμίες, τὶς φιλοδοξίες, τὰ πάθη καὶ τὰ λάθη μου, ἀγωνιοῦσα νὰ δημιουργήσω τὸ δικὸ μου "παράδεισο", νὰ ταξιδέψω, νὰ γνωρίσω τὸν κόσμο, νὰ νιώσω τὴν εὐτυχία καὶ νὰ γευτῶ τὶς καθημερινὲς ἀπολαύσεις της ζωῆς.
Στὰ 15 μου, ἐρωτεύθηκα τὴ γυναίκα ποὺ ζῶ μέχρι σήμερα, ὅμως, μιὰ ἀκαταμάχητη δύναμη ποὺ φώλιαζε μέσα μου, μ᾿ ἔσπρωχνε στὴν ἀναζήτηση τοῦ μοναδικοῦ, τοῦ ἰδανικοῦ Ἔρωτα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ νιώσῃ ὁ ἄνθρωπος, ὅσο ζεῖ.
Εἴκοσι χρόνια ἀργότερα, φορτωμένος μὲ πολλὰ ἀναπάντητα ἐρωτηματικὰ, ἀνησυχίες καὶ ἀναζητήσεις, βρέθηκα νὰ διαβάζω τὴν ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ.
Καὶ ξαφνικά, γεμᾶτος ἔκπληξη ἔνιωθα τὴν ἔντονη παρουσία τῆς ἀκαταμάχητης δύναμης τοῦ Σωκρατικοῦ λόγου νὰ μὲ κυριεύῃ, καὶ νὰ μὴ θέλω ν᾿ ἀντισταθῶ.
Χωρὶς νὰ χάσω χρόνο, προμηθεύτηκα ὅλους τοὺς Πλατωνικοὺς διαλόγους καὶ στρώθηκα στὴ δουλειά.
Τὸ ταξίδι γιὰ τὴν ἀναζήτηση τοῦ κρυμμένου θησαυροῦ εἶχε ἀρχίσει. Ἕνα ταξίδι μὲ ἄγνωστη κατεύθυνση καὶ ἄγνωστο τέλος.
Μ᾿ ἕνα ἀσίγαστο πόθο, ρουφοῦσα τὸ περιεχόμενο ὅλων τῶν διαλόγων, γιὰ νὰ διαπιστώσω τὶ γράφουν, τελοσπάντων, αὐτὰ τὰ τόσο ἀπρόσιτα στὸν καθημερινὸ ἄνθρωπο βιβλία.
Καὶ ὦ τοῦ θαύματος !!!
Εἶχα ἀνοίξει τὴ βρύση ποὺ ἔτρεχε τὸ καθάριο νερό· γιὰ πρώτη φορὰ, γευόμουν τὸ πνευματικὸ ἁγίασμα κι ἄρχισα ν᾿ ἀκολουθῶ τὴν ἀντίστροφη πορεία, γιὰ νὰ φτάσω στὴν πηγή.
Ἔνιωθα ὅτι βρίσκομαι στὸ σωστὸ δρόμο καὶ βῆμα-βῆμα ἀκολουθοῦσα τὸν ἄριστο ὁδηγό, τὸ Σωκράτη, ποὺ μὲ ὁδηγοῦσε στὰ σκοτεινὰ μονοπάτια τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
Κάρφωσα τὸ βλέμμα στὸ θολὸ τοπίο ποὺ ἁπλωνόταν μπροστὰ μου, καὶ σιγά-σιγά ἄρχισα νὰ διακρίνω τὴ σιλουέτα τῆς ὄμορφης πριγγίπισας, τῆς ΑΓΝΟΙΑΣ, ποὺ τόσο μὲ εἶχε ξεγελάσει μεταμορ-φωμένη σὲ γνώση.
Τὶ ἔπρεπε νὰ κάνω λοιπόν; Μήπως ἦταν ἤδη ἀργά;
Ἀκολουθῶντας τὸ παράδειγμα τοῦ Ὀδυσσέα καὶ τοῦ Ἡρακλῆ, πῆρα τὸ ρόπαλο κι ἄρχισα νὰπεριπλανιέμαι στὸ βασίλειο τοῦ νοῦ, γιὰ ν᾿ ἀνακαλύψω καὶ νὰ ἐξοντώσω τὴ σύγχρονη Λερναία Ὕδρα, καὶ τὸ Λιοντάρι τῆς Νεμαίας, νὰ καθαρίσω τὴν κόπρο τοῦ Αὐγεία, ἀντιστεκόμενος συγχρόνως στὸ τραγούδι τῶν Σειρήνων καὶ στὴ μαγεία τῆς Κίρκης.
Αὐτὴ πορεία, εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα ἀφ᾿ ἑνὸς νὰ γνωρίσω καὶ νὰ ἀναγνωρίσω τὴν ἄγνοιά μου καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου νὰ ἀνακαλύψω πόσο ἀσήμαντες εἶναι οἱ καθημερινὲς ἀνθρώπινες φιλοδοξίες, μπροστὰ στὴ δυνατότητα ποὺ ἔχομε νὰ κατακτήσωμε τὸ σύμπαν, δηλαδὴ νὰ γνωρίσωμε τὸν ἑαυτὸ μας.
Μὲ ἀφετηρία τὴν κατανόηση τῆς ἄγνοιάς μου, μετὰ ἀπὸ εἴκοσι περίπου χρόνια ἐπαναλήψεως τοῦ ἴδιου ταξιδιοῦ στὸν κόσμο τῆς Σωκρατικῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ἕνα πρῶτο σημάδι αὐτῆς τῆς περιπλάνησης, μὲ γραπτὴ μορφή, κάνει τὴν ἐμφάνισή του.
Στόχος του, ν᾿ ἀποτελέσῃ τὸ εἰσιτήριο γιὰ τό σημαντικὸτερο ταξίδι ποὺ ὁ καθένας ἐπιβάλλεται νὰ πραγματοποιήσῃ, πρὶν ἀπὸ τὸ μεγάλο ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς.
Καλὸ ταξίδι!!!
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ
Μέχρι σήμερα, ἑκατοντάδες εἰδικοὶ σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο, μὲ τὴν κατάλληλη παιδεία, ἔχουν ἀφιερώσει τὴ ζωὴ τους στὸ Πλατωνικὸ ἔργο, μὲ ἐπιστημονικὲς μελέτες, ἔρευνες καὶ μεταφράσεις σχεδὸν σ᾿ ὅλες τὶς γλῶσσες. Ὅπως φαίνεται ὅμως, ἀκόμη καὶ ἀνάμεσά τους, ὑπάρχουν διαφορετικὲς ἀπόψεις γιὰ τὴ Σωκρατικὴ σοφία.
Ἐπίσης, ἑκατομμύρια ἀναγνῶστες ἔχουν προσεγγίσει τὴ Σωκρατικὴ φιλοσοφία, ἀπὸ διαφορετικὴ ὀπτικὴ γωνία ὁ καθένας. Ἄλλοι ὑποχρεωτικά, σὰν μαθητὲς ἤ φοιτητὲς, ἄλλοι ἐπαγγελματικά, σὰν λειτουργοὶ ἤ μεταφραστὲς καὶ ἄλλοι, ἔτσι ἁπλά, γιὰ νὰ ἐμπλου-τίσουν τὶς γνώσεις τους.
Ὅμως, ὁ τρόπος προσέγγισης, ἀδυναμία κατανόησης καὶ ἔλλειψη ἀποδεικτικῆς ἱκανότητας τῶν ἀναγνωστῶν, ὁδηγεῖ σὲ λανθασμένα συμπεράσματα καὶ δημιουργεῖ ἀμφισβητήσεις καὶ ἀρνητικὴ κριτικὴ γιὰ τὴν ΑΛΗΘΕΙΑ.
Ἀντίθετα, ἡ ἐρευνητικὴ διάθεση ἀπέναντι στὴν ΑΛΗΘΕΙΑ, ἐπιβεβαιώνει μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὴν ὕπαρξη ἀποδεικτικῶν στοιχείων, στὸ Σωκρατικὸ λόγο καὶ τὴν Πλατωνικὴ γραφή.
Διότι, ὁ Σωκράτης δὲν ἀναζητοῦσε τὴν ἀλήθεια· τὴν ἤξερε· καὶ ἀνάλωσε τὴ ζωὴ του γιὰ νὰ διδάξῃ δημόσιακαὶ ἀφιλοκερδῶς τοὺς Ἀθηναίους, μὲ ποιὸ τρόπο θὰ ἀσκηθοῦν γιὰ νὰ τὴν κατακτήσουν.
Δὲν ἐξέφρασε μιὰ ἄποψη ἤ μιὰ διαφορετικὴ θεωρία γιὰ τὸ νοητὸ καὶ τὸν ὁρατὸ κόσμο, ἀλλὰ εἶπε τὴν ΑΛΗΘΕΙΑ.
Τὰ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα ὑπάρχουν. Μιλοῦν· ὄχι ὅμως στὶς αἰσθήσεις, ἀλλὰ στὴ νόηση· ἄλλοτε ἔντονα, ἄλλοτε συγκαλυμμένα κι ἄλλοτε πάλι, σιωποῦν. Γιατὶ, πῶς θὰ μποροῦσε κάποιος ν᾿ ἀποκαλύψῃ ὅσα δὲν ἀποκαλύπτονται;
Ὁ Τίμαιος, στὸν ὁμώνυμο Πλατωνικὸ διάλογο, ἀναφερόμενος στὴ δημιουργία τοῦ σύμπαντος καὶ τὸ δημιουργό, ἐπισημαίνει:
Τὸν μὲν οὖν ποιητὴν καὶ πατέρα τοῦδε τοῦ παντὸς εὑρεῖν τε ἔργον καὶ εὑρόντα εἰς πάντας ἀδύνατον λέγειν. (Τίμαιος 28γ)
(Δηλαδή, τὸν δημιουργὸ καὶ πατέρα αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ σύμπαντος, καὶ νὰ τὸν βροῦμε εἶναι ἔργο μας, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ποὺ θὰ τὸν βρῇ εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸν ἀποκαλύψῃ σὲ ὅλους).
ΔΗΛΩΣΗ
Κανένα εὐτελὲς ἤ ματαιόδοξο κίνητρο δὲν ὁδήγησε τὴ σκέψη μου, ξεκινῶντας αὐτὴ τὴ μεταφραστικὴ προσέγγιση.
Θέλοντας ν᾿ ἀποκτήσω τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν πληρέστερη ἀντί-ληψη τοῦ Συμποσίου, μετὰ ἀπὸ πολλὲς ἐπαναλήψεις, ἐξανάγκασα τὸν ἑαυτὸ μου νὰ προσεγγίσῃ τὸ ἀρχαῖο κείμενο, μὲ ὅποιες θυσίες κι ἂν ἀπαιτοῦσε αὐτὸ τὸ ἐγχείρημα.
Ἡ ἄγνοιά μου, δὲν στάθηκε ἱκανὴ νὰ ἐμποδίσῃ μιὰ τόσο κοπιαστικὴ, ἀλλὰ καὶ τόσο ὡφέλιμη, τελικά, προσπάθεια.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι. ΤΣΑΪΝΗΣ
ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ 159. – Θύρσις ἢ Ὠιδὴ 1-18, 64-72, 132-141
Ο Θεόκριτος γεννήθηκε στις Συρακούσες τη σημαντική δωρική αποικία με την ισχυρότατη παράδοση στην κωμωδία (Επίχαρμος) και την πρωτοπορία στον μίμο (Σώφρων), αλλά πιθανώς έζησε και στην Αλεξάνδρεια και ίσως στην Κω. Με το όνομά του παραδίδονται, εκτός από τα επιγράμματα, τριάντα ειδύλλια, οκτώ από τα οποία θεωρούνται νόθα. Ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο του όρου εἰδύλλιον (που δεν έχει σχέση με ό,τι ονομάζουμε σήμερα ειδυλλιακό) δεν γνωρίζουμε. Βέβαιο είναι μόνο ότι πρόκειται για το υποκοριστικό του ουσιαστικού εἶδος και ότι το υποκοριστικό δεν έχει χαρακτήρα αξιολογικό αλλά περιγραφικό, δηλώνει δηλαδή ποιήματα μικρής έκτασης.
Το ειδύλλιο συνιστά νέο ποιητικό είδος, η δημιουργία του οποίου εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της αλεξανδρινής αναθεώρησης των παλαιότερων ποιητικών ειδών και της δημιουργίας νέων (επύλλιο, αιτιολογικό έπος κ.ά.). Τα ποιήματα του Θεόκριτου, τα οποία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι γραμμένα σε δακτυλικό εξάμετρο (το μέτρο του έπους) και σε δωρική διάλεκτο με ενοφθαλμισμένα στοιχεία από άλλες διαλέκτους, αντιστέκονται στις απόπειρες που έχουν γίνει κατά καιρούς να καταταγούν σε κατηγορίες, και λόγω της θεματικής ποικιλίας ("ποιμενικά", αστικά, μυθολογικά, ερωτικά) και γιατί σ᾽ αυτά συναιρούνται στοιχεία από διαφορετικά παλαιότερα ποιητικά είδη. Ιδιαίτερα στενά συνδέεται το ειδύλλιο με το έπος (μέτρο) και με τον μίμο (δωρική διάλεκτος, διάλογος, καθημερινά θέματα).
Την πιο ευδιάκριτη και την πιο συμπαγή ομάδα ειδυλλίων μέσα στη θεοκρίτεια συλλογή συγκροτούν τα ποιήματα που χαρακτηρίζονται με τον αρκετά ασαφή και ρευστό όρο βουκολικά και που αποτελούν το νέο που εκόμισε ο Θεόκριτος στην τέχνη, αφορμώμενος ενδεχομένως από ανάλογες λαϊκές παραδόσεις στη γενέτειρά του. Τα ποιήματα αυτά διαδραματίζονται στην ύπαιθρο, σε περιβάλλον παραδείσιο, και έχουν ήρωες άντρες της υπαίθρου (ποιμένες, γεωργούς) που συμμετέχουν σε μουσικούς και ποιητικούς̒ αγώνες̉ τραγουδώντας τον έρωτα ή τα πάθη, τα δικά τους ή των άλλων. Από την άποψη αυτή το πρώτο ειδύλλιο (Θύρσις ἢὨιδή), στο οποίο υπάρχουν όλα τα στοιχεία που αναφέραμε, έχει προγραμματικό χαρακτήρα. Οι ήρωες είναι δυο βοσκοί, ο ποιμένας (βοσκός προβάτων) Θύρσης και ένας ανώνυμος αιγοβοσκός, που συναντιούνται σ᾽ ένα τόπο παραδείσιο την ώρα της μεσημβρινής ραστώνης. Ο Θύρσης επαινεί τον αιγοβοσκό για το παίξιμο της σύριγγας, και εκείνος με τη σειρά του εγκωμιάζει τον Θύρση για τις επιδόσεις του στο τραγούδι και τον πείθει να τραγουδήσε "τα πάθη του Δάφνη", υποσχόμενος να του δώσει ως έπαθλο ένα ξυλόγλυπτο ποτήρι (κισσύβιον,)που το κοσμούν θαυμάσιες παραστάσεις. Ο αιγοβοσκός περιγράφει λεπτομερώς το κισσύβιον (στ. 27-61), το ταπεινό αντικείμενο με την περίτεχνη διακόσμηση, και ο Θύρσης τραγουδάει τα ἄλγεα του ερωτευμένου αρχετυπικού βουκόλου Δάφνη (στ. 64-145). Το ποίημα κλείνει με την παράδοση του επάθλου.
Ανθολογείται ο εισαγωγικός διάλογος των βοσκών και η αρχή και το τέλος της ωδής του Θύρση, που στίζεται από εφύμνια.
www.greek-language.gr
ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ 159. – Θύρσις ἢ Ὠιδὴ 1-18, 64-72, 132-141 ΒΟΥΚΟΛΙΚΟ
ΘΥΡΣΙΣ
Ἁδύ τι τὸ ψιθύρισμα καὶ ἁ πίτυς, αἰπόλε, τήνα,
ἁ ποτὶ ταῖς παγαῖσι, μελίσδεται, ἁδὺ δὲ καὶ τύ συρίσδες· μετὰ Πᾶνα τὸ δεύτερον ἆθλον ἀποισῇ. αἴ κα τῆνος ἕλῃ κεραὸν τράγον, αἶγα τὺ λαψῇ· 5αἴ κα δ᾽ αἶγα λάβῃ τῆνος γέρας, ἐς τὲ καταρρεῖ ἁ χίμαρος· χιμάρω δὲ καλὸν κρέας, ἔστε κ᾽ ἀμέλξῃς.
ΑΙΠΟΛΟΣ
ἅδιον, ὦ ποιμήν, τὸ τεὸν μέλος ἢ τὸ καταχές
τῆν᾽ ἀπὸ τᾶς πέτρας καταλείβεται ὑψόθεν ὕδωρ. αἴ κα ταὶ Μοῖσαι τὰν οἴιδα δῶρον ἄγωνται, 10ἄρνα τὺ σακίταν λαψῇ γέρας· αἰ δέ κ᾽ ἀρέσκῃ τήναις ἄρνα λαβεῖν, τὺ δὲ τὰν ὄιν ὕστερον ἀξῇ.
ΘΥΡΣΙΣ
λῇς ποτὶ τᾶν Νυμφᾶν, λῇς, αἰπόλε, τεῖδε καθίξας,
ὡς τὸ κάταντες τοῦτο γεώλοφον αἵ τε μυρῖκαι, συρίσδεν; τὰς δ᾽ αἶγας ἐγὼν ἐν τῷδε νομευσῶ.
ΑΙΠΟΛΟΣ
15οὐ θέμις, ὦ ποιμήν, τὸ μεσαμβρινὸν οὐ θέμις ἄμμιν
συρίσδεν. τὸν Πᾶνα δεδοίκαμες· ἦ γὰρ ἀπ᾽ ἄγρας τανίκα κεκμακὼς ἀμπαύεται· ἔστι δὲ πικρός, καί οἱ ἀεὶ δριμεῖα χολὰ ποτὶ ῥινὶ κάθηται.
………………………………………………
ΘΥΡΣΙΣ
ἄρχετε βουκολικᾶς, Μοῖσαι φίλαι, ἄρχετ᾽ ἀοιδᾶς.
65Θύρσις ὅδ᾽ ὡξ Αἴτνας, καὶ Θύρσιδος ἁδέα φωνά.
πᾷ ποκ᾽ ἄρ᾽ ἦσθ᾽, ὅκα Δάφνις ἐτάκετο, πᾷ ποκα, Νύμφαι; ἦ κατὰ Πηνειῶ καλὰ τέμπεα, ἢ κατὰ Πίνδω; οὐ γὰρ δὴ ποταμοῖο μέγαν ῥόον εἴχετ᾽ Ἀνάπω, οὐδ᾽ Αἴτνας σκοπιάν, οὐδ᾽ Ἄκιδος ἱερὸν ὕδωρ.
70ἄρχετε βουκολικᾶς, Μοῖσαι φίλαι, ἄρχετ᾽ ἀοιδᾶς.
τῆνον μὰν θῶες, τῆνον λύκοι ὠρύσαντο,
τῆνον χὠκ δρυμοῖο λέων ἔκλαυσε θανόντα.
…………………………………………………………
(ΘΥΡΣΙΣ)
«νῦν ἴα μὲν φορέοιτε βάτοι, φορέοιτε δ᾽ ἄκανθαι,
ἁ δὲ καλὰ νάρκισσος ἐπ᾽ ἀρκεύθοισι κομάσαι, πάντα δ᾽ ἄναλλα γένοιτο, καὶ ἁ πίτυς ὄχνας ἐνείκαι, 135Δάφνις ἐπεὶ θνάσκει, καὶ τὰς κύνας ὥλαφος ἕλκοι, κἠξ ὀρέων τοὶ σκῶπες ἀηδόσι γαρύσαιντο.»
λήγετε βουκολικᾶς, Μοῖσαι, ἴτε λήγετ᾽ ἀοιδᾶς.
χὢ μὲν τόσσ᾽ εἰπὼν ἀπεπαύσατο· τὸν δ᾽ Ἀφροδίτα
ἤθελ᾽ ἀνορθῶσαι· τά γε μὰν λίνα πάντα λελοίπει 140ἐκ Μοιρᾶν, χὠ Δάφνις ἔβα ῥόον. ἔκλυσε δίνα τὸν Μοίσαις φίλον ἄνδρα, τὸν οὐ Νύμφαισιν ἀπεχθῆ. |
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ
Στην αρχαία Ελλάδα, ο ελληνικός στρατός γενικά αποτελείτο από γυμνασμένους άνδρες, με πολεμική περιβολή (θώρακας, περικνημίδες, περικεφαλαία) και με επιδεξιότητα στην χρήση οπλών (ακόντιο, σφενδόνα, τόξο, ξίφος).
Καλύτεροι σφενδονιστές ήταν οι Ρόδιοι, καλύτεροι τοξότες οι Κρήτες, καλύτεροι ακοντιστές οι Ακαρνάνες (από την Ακαρνανία) και οι Αγριάνες (λαός στον Στρυμόνα) και καλύτεροι πελταστές (βλ. παρακάτω) οι Θράκες.
Ο στρατός των αρχαίων Ελλήνων ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε στρατιωτικούς σχηματισμούς στη μάχη, καθώς και το τρέξιμο με ιαχές στην επίθεση κατά των εχθρών.
Η ναυτική υπερδύναμη της εποχής ήταν η Αθήνα. Είναι γνωστές οι περίφημες τακτικές των Αθηναίων που παραπλανούσαν τον εχθρό τους αλλάζοντας τους σχηματισμούς του στόλου τους. Στον στρατό ξηράς, ο ελληνικός στρατός χρησιμοποίησε από τον 5ο αιώνα π.Χ., πολύ πριν από τον ρωμαϊκό (που είχε μισθοφορικό στρατό από Ρωμαίους και ξένους άνδρες), πολιορκητικές μηχανές όπως πολιορκητικούς κριούς, καταπέλτες και πολιορκητικούς πύργους!!!
Οι Ρωμαίοι αντέγραψαν το αρχαιοελληνικό στρατιωτικό πρότυπο: τον εξοπλισμό (οπλίτες, ιππείς, πελταστές, ακοντιστές, τοξότες, σφενδονιστές), τις πολεμικές κατασκευές (τριήρεις, πολιορκητικές μηχανές) και την στρατηγική, τόσο στο πεζικό, όσο και στο ναυτικό
. Οι Έλληνες Συρακούσιοι στον πελοποννησιακό πόλεμο – στην Σικελική Εκστρατεία (415 – 413 π.Χ.) είχαν Ιταλούς μισθοφόρους στους οποίους έμαθαν την τέχνη του πολέμου. Οι Έλληνες είχαν και σαλπιγκτές για τα στρατιωτικά παραγγέλματα στις μάχες, καθώς και αυλητές που συντόνιζαν το βήμα των στρατιωτών
Επιστρέφοντας στον σπαρτιατικό στρατό, πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν ο πρώτος που εφήρμοσε τους στρατιωτικούς σχηματισμούς στη μάχη και μάλιστα αλλάζοντάς τους κατά την διάρκειά της. Αυτό έγινε πολύ πριν από την εμφάνιση της μακεδονικής φάλαγγας που δημιούργησε – περίπου το 338 π.Χ. – ο Μακεδόνας βασιλιάς Φίλιππος ο Β΄ (8).
Οι Λακεδαιμόνιοι οπλίτες έφεραν σκούρα κόκκινη επωμίδα ή θώρακα (οι πιο βαριά οπλισμένοι), δόρυ, ασπίδα στην οποία ενεγράφετο το χαρακτηριστικό μεγάλο Λ (=Λακεδαιμόνιοι), καθώς και μικρό εγχειρίδιο (φονικό μαχαίρι): την ξυήλη. Οι στρατιώτες συγχρόνιζαν το βήμα τους με τη μουσική αυλών. Κατά την διάρκεια της μάχης γινόταν αλλαγή των σχηματισμών κατά τέτοιον τρόπο, ώστε οι καλύτεροι πολεμιστές να είναι στην πρώτη γραμμή. Αν ο εχθρός διασπούσε το σχηματισμό, τότε τους πεσόντες στρατιώτες αντικαθιστούσαν άλλοι οπλίτες που ήταν σκορπισμένοι στην περιοχή της μάχης.
Ο σπαρτιατικός στρατός, επίσης, χρησιμοποίησε και άλλα πολεμικά τεχνάσματα, τα λεγόμενα ``κλέμματα΄΄. Τέτοιο κλέμμα ήταν, για παράδειγμα, η προσποίηση ότι ο σπαρτιατικός στρατός ήταν σε κατάσταση αδρανείας, για να παραπλανηθεί ο εχθρός. Πάντως και ο σπαρτιατικός και ο μακεδονικός στρατός, αποτέλεσαν πρότυπο οργάνωσης και τακτικής. Ομοίως και άλλοι στρατοί όπως των Αθηναίων και των Βοιωτών.
Παρέβλεψαν όμως, σχεδόν όλοι, να ασχοληθούν και να εξετάσουν, το ίδιο το κύτταρο που γέννησε την ανάγκη χρησιμοποιήσεως αυτών των τακτικών και στρατηγικών εφαρμογών, το στοιχείο που επέδρασε τόσο καταλυτικά στην διαμόρφωσι του πεδίου της μάχης και του κοινωνικού γίγνεσθαι, που δεν είναι άλλο παρά η Επινόησι και Εισαγωγή της Οπλιτικής Φάλαγγος!
Πώς και από ποιους δομείται; πως διοικείται; πως κινείται; τι είναι αυτό που καταβάλλει τον αντίπαλο; και πως νοιώθει κάποιος που ανήκει σε αυτήν;… Ίσως οι σύγχρονοί της, εκ συναφείας και εγγύτητος, κάποια πράγματα τα θεώρησαν αυτονόητα και τετριμμένα για να τα αναφέρουν με αποτέλεσμα να τους διαφύγουν.
Ενώ οι σύγχρονοι μελετητές λόγω χρονικής αποστάσεως και ελλιπούς βιβλιογραφίας, είτε δεν τους απασχόλησε είτε δεν τόλμησαν να το αγγίξουν. Εκπληκτική βέβαια εξαίρεσι αποτελεί η αξιολογότατη μελέτη του Victor Davis Hanson με τίτλο: «Ο Δυτικός Τρόπος Πολέμου» η οποία καταπιάνεται με ακριβώς αυτό το αντικείμενο!
Στο παρόν άρθρο λοιπόν, θα ασχοληθούμε ειδικά με την επινόησι και χρήσι των Αρχαίων Ελληνικών Παραγγελμάτων και Ασκήσεων Ακριβείας Οπλιτικής Φάλαγγος, και καθόλου με τα λοιπά από τα παραπάνω ερωτήματα, αφού θα αποτελέσουν αντικείμενα ιδιαιτέρων άρθρων.
Από τα Βιβλία στην Πράξι!
Όπως είναι φυσικό λοιπόν, η επιτυχία της Φάλαγγος στο Πεδίο της Μάχης ήταν άμεση συνάρτησι της ακριβείας και συγχρονισμού των κινήσεών της και σαφώς του βαθμού πειθαρχίας αυτών που την απάρτιζαν. Διεφάνη αμέσως λοιπόν η ανάγκη καθιερώσεως μίας μεθόδου ώστε να καταστεί δυνατή η μετατροπή ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων, από μία απλή συνάθροισι ενός ατάκτου πλήθους, σε μία συγχρονισμένη, συμπαγή και αποφασιστική πολεμική μηχανή, με άριστη διάταξι σε γραμμές και στοίχους. Βεβαίως ο κάθε ένας οπλίτης χωριστά, δεν έπαυε να αποτελεί ξεχωριστή προσωπικότητα, με ατομικό χαρακτήρα, ανάγκες και επιθυμίες!!
Η λειτουργία όμως της Φάλαγγος προϋπέθετε την αυτοπροαίρετη και εθελοντική υποβολή των προσωπικών αναγκών και ενσυνείδητη πειθαρχία των κινήσεων και αποφάσεων του κάθε οπλίτου χωριστά.
Έτσι λοιπόν γεννήθηκε και το απαύγασμα της Ελληνικής Κοινωνικής Συνειδήσεως που είναι η υποταγή του προσωπικού συμφέροντος στο Συλλογικό!
Έτσι δομήθηκαν ευνομούμενες πολιτείες αποτελούμενες από ευσυνειδήτους, παραγωγικούς και ενεργούς Πολίτες, που μέχρι σήμερα θαυμάζουμε και ζηλεύουμε, σαν να αποτελούν άφθαστο όνειρο!!
Επομένως υπό συγκεκριμένη στρατιωτική διοίκησι, ΕΝΑΣ αποφάσιζε ποια θα ήταν η επόμενη κίνησι της Φάλαγγος, αλλά κοινή ενσυνείδητη συναπόφασι ΟΛΩΝ των Οπλιτών ήταν η σύγχρονη και ακριβής εκτέλεσι της συγκεκριμένης κινήσεως στον συγκεκριμένο χρόνο!
Αυτό βεβαίως, γέννησε την αμέσως επόμενη πρακτική ανάγκη: Της καθιερώσεως ενός σαφούς και συνοπτικού τρόπου μεταφοράς των διαταγών του επικεφαλής μέχρι και τον τελευταίο οπλίτη με τρόπο που να είναι πλήρως κατανοητός από όλους και με κοινή ορολογία.
Έτσι λοιπόν προέκυψε η επινόησι των Παραγγελμάτων που δεν είναι παρά μία κωδικοποίησι σειράς ενεργειών και κινήσεων σε συγκεκριμένο χρόνο, μετά από εκφώνησι μίας συντόμου και κοφτής φράσεως ή λέξεως από τον επικεφαλής.
Με σκοπό βεβαίως να καταστούν αυτές οι κινήσεις αποτελεσματικές και συγχρονισμένες στο πεδίο της μάχης, καθιερώθηκαν οι από την περίοδο της ειρήνης Ασκήσεις Ακριβείας για την εξάσκησι και προετοιμασία των Οπλιτών.
Όσο πιο ακριβείς ήταν στην εκτέλεσί τους οι Οπλίτες, τόσο πιο αποτελεσματικοί ήταν στο πεδίο της Μάχης, όπως αποδεικνύει περίτρανα το παράδειγμα των Σπαρτιατών που όχι μόνον είναι οι γεννήτορες της Ιδέας της Φάλαγγος αλλά είχαν αναγάγει την Στρατιωτική Αγωγή σε πραγματική τέχνη, καθιστώντας τους αναντιρρήτως Πρότυπα Πολεμικής Αρετής, ανά τους αιώνες! Από την αρχαιότητα μέχρι και τις μέρες μας στον σύγχρονο Στρατό, λέμε ότι ο δείκτης πειθαρχίας ενός τμήματος είναι ο βαθμός ακριβείας κατά την εκτέλεσι ασκήσεων ακριβείας!
Μας παραδίδεται μάλιστα από αρχαίους ιστορικούς, η έκπληξι στα μάτια των Περσών βλέποντας από μακρυά την προέλασι της Μακεδονικής Φάλαγγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την οποία παρομοίασαν άψογα λέγοντας, ότι ήταν τόσο τέλεια ζυγημένοι και στοιχημένοι οι οπλίτες κατά την κίνησί τους, που από απόστασι δεν έμοιαζαν για ένα πλήθος ανθρώπων, αλλά σαν καρφιά καρφωμένα σε τέλειες γεωμετρικές θέσεις επί μίας κυλιομένης σανίδος!!! Και αυτή η εικόνα από μόνη της, τους έκανε να κυριευτούν από τρόμο…
greeksurnames
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)