https://www.facebook.com/artemissky.blogspot?ref_type=bookmark

ΑΡΤΕΜΙΣ

ΑΡΤΕΜΙΣ
Ήταν θεά του κυνηγιού,”πότνια θηρών” κατά τον Όμηρο,θεά των αγριμιών και της Σελήνης.

ΕΛΛΑΣ - HELLAS

'' Επιόντος άρα θανάτου επί τον άνθρωπον, το μεν θνητόν, ως έοικεν, αυτού αποθνήσκει, το δ' αθάνατον, σώον και αδιάφθορον, οίχεται απιόν. `Οταν επέρχεται ο θάνατος στον άνθρωπο, το μεν θνητό μέρος αυτού, καθώς φαίνεται, πεθαίνει, το δε αθάνατο, η ψυχή, σηκώνεται και φεύγει σώο και άφθαρτο '' ΠΛΑΤΩΝΑ

ΕΛΛΑΣ - HELLAS .

ΕΛΛΑΣ - HELLAS .
ΑΝΟΙΚΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Μυστηριώδης φυλή του Θιβέτ με ελληνική γραφή!



                            

Για περισσότερα από 40 χρόνια, μυστήριο καλύπτει την επονομαζόμενη φυλή Dzopas, που εντοπίζεται κάπου στα σύνορα μεταξύ Κίνας και Θιβέτ. Εξωγήινοι που ζουν πλάι μας ή απλά μια πολύ διαφορετική από εμάς φυλή; 
Οι Dzopas βρέθηκαν να κατέχουν έναν δίσκο (φωτό) από μια συλλογή 716 δίσκων. Οι δίσκοι αυτοί ονομάζονται τα εξωγήινα πιάτα με τα Ελληνικά γράμματα. Η χρονολογία κατασκευής του δίσκου είναι χιλιάδες χρόνια προ Χριστού.
Το υλικό με το οποίο είναι κατασκευασμένος ο δίσκος είναι άγνωστο. Δεν υπάρχει τέτοιο υλικό στη γη. Είναι πιο σκληρό κι από το διαμάντι. Η φυλή των Dzopas του Θιβέτ μιλάει για τον πλανήτη «Ε» και περιγράφουν τον Σείριο, και λένε για τον λαό του ηλίου τους Έλληνες.
Ο δίσκος των Dzopas κάθε μισή ώρα χάνει βάρος το οποίο ανακτεί την άλλη μισή ώρα,και από το εσωτερικό του εκπέμπει παράξενους ήχους. Ο αρχηγός των Dzopas είπε στους επιστήμονες που μελετούν το δίσκο ότι το 25.000 π.Χ. περίπου, οι κάτοικοι του πλανήτη «Ε», οι Έλληνες , κατέκτησαν τη γη που είχε βαρύτητα διπλάσια από αυτή του δικού τους πλανήτη. Στο δίσκο διακρίνεται ο εξωγήινος (βέλος), ένας κάστορας και ένα σαυροειδές
Βουνά Bayankara - Ula. Σύνορα Κίνας και Θιβέτ. Μια ομάδα αρχαιολόγων διερευνά εξονυχιστικά ένα δίκτυο πολύπλοκων σπηλιών που συνδέονται μεταξύ τους με στοές όταν βρίσκεται μπροστά σε μια εντυπωσιακή ανακάλυψη. Μέσα στις σπηλιές βρίσκουν μια ατέλειωτη σειρά τάφων, ο ένας δίπλα από τον άλλον, όπου οι σκελετοί ανταποκρίνονται σε πλάσματα με ανώτερο ύψος 1,30 μ. και με ένα εκπληκτικό χαρακτηριστικό: υπερμεγέθη κρανία.
Οι πρώτες σκέψεις που ακολούθησαν ήταν να πρόκειται για ένα άγνωστο μέχρι εκείνη την στιγμή είδος πιθήκου. Ένας όμως από τους επικεφαλής της αποστολής, ο Κινέζος αρχαιολόγος Δρ. Chi Pu Tei, απέκλεισε αυτή την θεωρία, με το σκεπτικό ότι είναι αδιανόητο οι πίθηκοι να θάβονται ο ένας δίπλα στον άλλο.
Τα μέλη της αποστολής συνέχισαν την αναζήτηση και την εξερεύνηση των στοών, όταν μια δεύτερη έκπληξη ήρθε να προστεθεί στην προηγούμενη. Δίπλα από ένα θαμμένο σκελετό ένας μεγάλος πέτρινος δίσκος με μια τρύπα στο κέντρο του.
Ο μισός ήταν θαμμένος στο έδαφος και ο υπόλοιπος ξεχώριζε πάνω από αυτό. Το δεύτερο αυτό εύρημα ήρθε να κορυφώσει το μυστήριο, για το τι τελικά ήταν όλο αυτό που είχαν ανακαλύψει. Γύρω από την τρύπα υπήρχε μια σπειροειδής χάραξη που στο πλαίσιό της ακτινοβολούσε, και που μια προσεκτικότερη ματιά έδειχνε ότι στο εσωτερικό της υπήρχε μια σειρά από γραφικούς χαρακτήρες (σαν ιερογλυφικά), που έδιναν την εντύπωση ενός κειμένου. Έκπληκτοι διαπιστώνουν ότι μαζί με κάθε νεκρό έχει θαφτεί και ένας τέτοιος δίσκος. Συνολικά ο αριθμός τους είναι 716.
Παράλληλα, μέσα στις σπηλιές και πάνω στα πετρώματα βρέθηκαν πλήθος από χαράξεις συμβόλων και παραστάσεων πλανητών που περιέπλεξαν το μυστήριο. Φαίνεται ότι αυτοί που τις δημιούργησαν ήθελαν να αποδώσουν την κίνηση του ήλιου, της σελήνης καθώς και πλήθος άλλων ουράνιων σωμάτων που τα ένωναν μεταξύ τους με μια λεπτή χάραξη, προφανώς για να συμβολίσουν την αλληλεπίδρασή τους.
Η αδυναμία επί 20 χρόνια να κατανοηθεί το τι ήταν αυτό που βρέθηκε (τόσο οι σκελετοί όσο και οι δίσκοι ), ατόνησε το όποιο ενδιαφέρον γι΄ αυτήν την ανακάλυψη και οι δίσκοι περιέπεσαν συσσωρευμένοι σε μια γωνιά στο μουσείο του Πεκίνου. Το επόμενο όμως διάστημα ένας καθηγητής, ο Δρ. Tsum Um Nui, εργάστηκε σχολαστικά πάνω στους δίσκους, και όπως αργότερα ισχυρίστηκε πως εξετάζοντας τους περισσότερους από αυτούς και συνδέοντας με την δική του μέθοδο το περιεχόμενο τους, κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει τα σύμβολα της ιερογλυφικής μορφής (ίσως γραφής), που βρίσκονταν μέσα στις αυλακώσεις. Ο Δρ. Tsum Um Nui ζήτησε το 1963 την άδεια από την Ακαδημία του Πεκίνου να δημοσιοποιήσει τα αποτελέσματα των ερευνών του, αλλά κάτι τέτοιο του απαγορεύτηκε. Δύο όμως χρόνια αργότερα, το 1965 δόθηκε η άδεια στον καθηγητή και στους τέσσερις συνεργάτες του να τα δημοσιοποιήσουν.
Η ανακοίνωσή τους εξέπληξε, καθώς αυτά ανάγουν σε μια ιστορία πριν 12.000 χρόνια και κάνουν λόγο για το πέρασμα μια εξωγήινης φυλής από τον πλανήτη μας, τους Dzopas και την αναγκαστική κατοίκησή της σ΄ αυτόν. Αρχικά, οι κάτοικοι της περιοχής πανικοβλήθηκαν στην θέα αυτών των άγνωστων εισβολέων που ήρθαν με ένα ιπτάμενο όχημα ξεπροβάλλοντας μέσα από τα σύννεφα και πανικόβλητοι κατέφυγαν στις βαθιές σπηλιές των βουνών για να προφυλαχθούν. Μάλιστα μέσα στα κείμενα αναφερόταν ότι σε πολλές περιπτώσεις με την παρεξηγημένη αίσθηση του κινδύνου που νόμιζαν ότι διέτρεχαν οι ντόπιοι επιτέθηκαν και θανάτωσαν κάποιους από αυτούς. Με την πάροδο του χρόνου αντιλήφθηκαν ότι η παρουσία των ξένων δεν ήταν απειλή και αποδέχτηκαν την συνύπαρξη μαζί τους.
Οι δίσκοι "μιλούν" για την αιώνια καταδίκη που ένιωθαν για τους εαυτούς τους αυτοί οι επισκέπτες καθώς θεωρούσαν δεδομένο ότι δεν θα είχαν ποτέ την δυνατότητα να γυρίσουν στον πλανήτη τους, ύστερα από την καταστροφή του οχήματος που επέβαιναν.



 Οι ερευνητές δεν στάθηκαν μόνο στην αποκρυπτογράφηση των κειμένων των δίσκων, αλλά με συνεχείς επισκέψεις στην περιοχή των βουνών Bayankara Ula, προσπάθησαν να συγκεντρώσουν - αν υπήρχαν - ανεξάρτητες πληροφορίες και στοιχεία για το αντικείμενο της αναζήτησής τους. Και πράγματι, ακόμα και εκείνη την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ήταν σε γνώση των κατοίκων των χωριών που κρέμονταν στις πλαγιές των βουνών, ο μύθος για τα άγνωστα άτομα που ήρθαν από ψηλά. 
Το μακρινό παρελθόν δεν έσβησε τον μύθο για τα κοντά, αδύναμα, κίτρινου δέρματος πλάσματα που στην αρχή τρομοκράτησαν αλλά αργότερα έζησαν αρμονικά με τις άλλες φυλές των βουνών. Διακρίνονταν για την άσχημη έως απωθητική εμφάνισή τους, με κυριότερα χαρακτηριστικά, το πολύ μεγάλο κρανίο και τα πολύ κοντά σώματα. Και ήρθε η ανακάλυψη των σκελετών για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα του μύθου, και να δημιουργεί ουσιαστικά ερωτήματα για το αν πρέπει να αναφερόμαστε σε μύθο ή ένα ιστορικό γεγονός.
Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων από την ομάδα του Δρ. Tsum Um Nui ήρθε να ταράξει αρνητικά τα νερά στους επιστημονικούς κύκλους. Ο καθηγητής και η ομάδα του τέθηκαν στο περιθώριο, χλευάστηκαν και διαπομπεύτηκαν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο καθηγητής Tsum εγκατέλειψε την Κίνα και κατέφυγε στην Ιαπωνία όπου και πέθανε το 1965.
Το τέλος του καθηγητή Tsum δεν έκλεισε το θέμα παρά την αδιαφορία του Κινεζικού κατεστημένου. Σοβιετικοί επιστήμονες είδαν τους δίσκους στο μουσείο της Κίνας, και ζήτησαν κάποιους από αυτούς να τους πάρουν στη Μόσχα για περισσότερες έρευνες και αναλύσεις. Η Κίνα δέχτηκε το αίτημα, έστειλε μερικούς από τους δίσκους (προφανώς υπήρξε ανταλλαγή ευρημάτων), και οι Σοβιετικοί προέβησαν σε σχολαστικές και λεπτομερείς έρευνες. Αφού προχώρησαν σε μια προσεκτική και λεπτομερή αποκόλληση όλων των ξένων σωμάτων που με την πάροδο των αιώνων "κάθισαν " πάνω στους δίσκους, τους τοποθέτησαν πάνω σε μια ειδική περιστρεφόμενη πλάκα.
Όπως καταγράφτηκε, οι δίσκοι άρχισαν να πάλλονται έντονα και να παράγουν ήχους με έναν ασυνήθιστο ρυθμό, κάτι που έδινε την εντύπωση ότι μέσα από τους δίσκους περνούσε ηλεκτρισμός. Μέρος των ερευνών και των πειραμάτων από τους Σοβιετικούς δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Σπούτκιν από τον Δρ. Vyatchslav Saizev, όπου μεταξύ των άλλων αναφέρει ότι οι δίσκοι των Dzopas πρέπει να ήταν μέρος ενός ευρύτερου ηλεκτρικού κυκλώματος άγνωστης χρήσης, και κάποια στιγμή εκτέθηκαν σε υψηλές τάσεις, στα πλαίσια της λειτουργίας του.
Ήταν αρκετοί οι ερευνητές που προσπάθησαν να εξετάσουν και να ερμηνεύσουν τους δίσκους των Dzopas, και να ανακαλύψουν το βαθύ παρελθόν αυτής της μυστηριώδους φυλής. Σκόνταφταν όμως σε αυτή την προσπάθειά τους, στο κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας και στο απομονωτισμό της επιστημονικής έρευνας, που ακολουθούσε και αυτή την μοναχική πορεία της χώρας σε όλες τις πτυχές της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής της ζωής.
Ανάμεσα στους επιστήμονες που ασχολήθηκαν (στα περιθώρια που τους άφηνε το καθεστώς και πάντα με βάση ότι το Κινεζικό επιστημονικό κατεστημένο έκανε τα πάντα τόσο για να διαψεύσει όσο και να εξαφανίσει τελείως τα ίχνη των δίσκων και της ανακάλυψης των σκελετών), περιλαμβάνονται ο μηχανικός ο Αυστριακός μηχανικός Ερνεστ Βέγκερερ (φωτογράφισε το 1974 δύο δίσκους στο μουσείο Μπάνπο στην πόλη Ζιάν), και ο Ελβετός συγγραφέας Εριχ Φον Νταίνεκεν , που μέσα από τα έργα του δίνει νέες διαστάσεις στην ήδη υπάρχουσα πίστη σε μεγάλη μερίδα των λαών, περί ύπαρξη άλλων κατοικημένων πλανητών και επίσκεψη κάποιων από τους κατοίκους τους στη γη.
Ο Έβανς, εντυπωσιασμένος και με μεγάλο πάθος για την έρευνα και την αναζήτηση άγνωστων πολιτισμών, ήταν από αυτούς που επισκέφτηκαν την περιοχή. Μετέβη σ' αυτή το 1947. Αν και είχε την υποστήριξη του 12 χρονου τότε Λάμα, που του έδωσε εφόδια και συνοδεία ανδρών, εγκαταλείφθηκε στην πορεία από αυτούς, αλλά κατάφερε μόνος του, μέσα από αντιξοότητες και κακουχίες να φτάσει τον στόχο του και να αντικρίσει του κατοίκους αυτής την άγνωστης φυλής, σε απρόσιτα σημεία της οροσειράς. Κατοίκους που το ύψος τους έφτανε μόλις το 1,30 μ.
Ο Έβανς συμβίωσε για αρκετό διάστημα μαζί τους, έμαθε την γλώσσα τους σε τέτοιο βαθμό ώστε να μάθει πολλά για την ιστορία αυτής της φυλής, και να μπορέσει να ακούσει από τον θρησκευτικό της ηγέτη Lourgan La, για τα δύο ταξίδια που πραγματοποίησαν οι προγονοί τους από τον δικό τους πλανήτη στη γη. Το ένα πριν από 20.000 χρόνια, και το άλλο το 1014 μ,χ. Το δεύτερο ήταν και το μοιραίο γι' αυτούς, αφού η καταστροφή του διαστημόπλοιού τους, τους παγίδευσε για πάντα στην γη. Οι Ντζόπας αναβίωσαν στον βαθμό που μπόρεσαν τον πολιτισμό τους, και οι απόγονοί τους είναι οι σημερινοί κάτοικοι του χωριού.
Ο Έβανς, όταν ανέβαινε τις ψηλές οροσειρές για να φτάσει στο όνειρό του, αρχικά είχε τις επιφυλάξεις και τους προβληματισμούς του για αυτό που θα συναντούσε. Στον γυρισμό όμως και με τα όσα άκουσε και είδε στην διάρκεια αυτής της μοναδικής, συγκλονιστικής εμπειρίας του, είχε βαθιά πια μέσα του την πεποίθηση για την αλήθεια της ιστορίας και του παρελθόντος των Dzopas.
Η διαφοροποίηση στις χρονικές στιγμές που πραγματοποιήθηκαν οι αποστολές των Dzopas στην γη, όπως ήξερε μέχρι εκείνη την ώρα (και η αναφορά δύο αποστολών), δεν κλόνισε αυτήν του την πεποίθηση, καθώς εκτίμησε ότι το μακρό χρονικό διάστημα που συνέβησαν ήταν πολύ πιθανό να έχει μπερδέψει τα γεγονότα στο πέρασμα τους από γενιά σε γενιά (αυτή η διαφοροποίηση ήταν και η αιτία κάποιοι ερευνητές να μιλούν για δύο διαφορετικές φυλές).
Τα όσα αφηγήθηκε ο Έβανς, αμφισβητήθηκαν έντονα και δεν ήταν λίγοι αυτοί που μίλησαν για προϊόν της φαντασίας του. Πάντως σε αναπάντητο ερώτημα εξακολουθεί να μένει η φωτογραφία που βρέθηκε μετά τον θάνατό του, ανάμεσα στα συγγράμματα του, που φαίνεται να εικονίζει ένα κοντόσωμο περίεργο ζευγάρι που το είχε σημειώσει σαν το βασιλικό ζεύγος της μυστηριώδους φυλής (ο άνδρας 1,20 μ. ψηλός περίπου και η γυναίκα 1,10).
Σε εργαστηριακό επίπεδο ο Εβανς χρησιμοποίησε σε μια σειρά πειραμάτων τον δίσκο, όπου έκπληκτος διαπίστωσε ότι αυτό το μυστηριώδες, ερχόμενο από το παρελθόν αντικείμενο ( η ηλικία του προσδιορίστηκε σε χιλιάδες χρόνια ), δεν είχε σταθερό βάρος αλλά αυτό αυξομειωνόταν με μια συχνότητα που έκλεινε κύκλο περίπου κάθε τρισήμισι ώρες. Τα συμπεράσματα αυτής της έρευνας δημοσιεύτηκαν 4 χρόνια μετά το θάνατο του, το 1978, σε μια μελέτη υπό το τίτλο "Η εξορία των θεών του ήλιου".
Το μυστήριο της φυλής των Dzopas, εξακολουθεί να παραμένει και αυτό διότι στην ανθρωπογεωγραφία της Κινεζικής επικράτειας, η φυλή αυτή φαίνεται σαν να μην υπάρχει. Αυτό όμως δεν σημαίνει άρνηση και αποκλεισμό της ύπαρξή της από τους ερευνητές, καθώς δεν είναι η μόνη φυλή που από την πλευρά της Κινεζικής κυβέρνησης τυγχάνει για λόγους εθνολογικούς αυτής της αντιμετώπισης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανακάλυψη μόλις το 1995 μια ανύπαρκτης και άγνωστης μέχρι εκείνη την στιγμή φυλής με πληθυσμό 120 ατόμων και με ύψος 0,65 έως 1 μέτρο. Και αυτή η φυλή βρέθηκε στο ίδια περιοχή που φαίνεται να ζουν και οι απόγονοι των Dzopaz. Την οροσειρά Bayankara-Ula.
Αν και oi ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν απλωθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, τις θάλασσες, τα ψηλά βουνά, τις ερήμους, τα βαθιά δάση, τις αφιλόξενες ζούγκλες και τα απομακρυσμένα νησιά, εν τούτοις οι ερευνητές επιστήμονες και ανθρωπολόγοι, βρίσκονται πολύ συχνά απέναντι σε εκπληκτικές ανακαλύψεις. Άγνωστες φυλές, διαφορετικοί άνθρωποι, ξεχωριστοί πολιτισμοί, που πολλοί από αυτούς κρύβουν ερμητικά κλεισμένα και ασφυκτικά φυλαγμένα τα μυστικά τους. Μυστικά που αν κάποια στιγμή αποκρυπτογραφηθούν, ίσως αλλάξει όλη η γνώση για την ιστορία της ανθρωπότητας και την ιστορία του πλανήτη μας όπως την ξέραμε μέχρι τώρα. Ίσως η μυστηριώδης φυλή των Dzopas αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς κρίκους σε αυτή την εξέλιξη, και ταυτόχρονα την πιστοποίηση για την ύπαρξη και ενός ακόμα είδους ευφυούς πλάσματος πάνω στον πλανήτη μας. Που συμβιώνει δίπλα μας, μαζί μας, για χιλιάδες χρόνια...
[Πηγή: filostratos.pblogs.gr]
 defencenet.gr
http://thecuriosityofcat.blogspot.gr/ http://networkedblogs.com

Ο Χάλεϋ, το αστέρι της Βηθλεέμ και η… αιώνια προσπάθεια για διαστρέβλωση της ιστορίας.



2,000 χρόνια χαλάστρες!
Το πολύ καλό κατά τα άλλα, discovery channel, αφιέρωσε μία εκπομπή στο περιβόητο άστρο της Βηθλεέμ που οδήγησε τους (Αρμένιους) μάγους στον τόπο γέννησης. Μετά από μελέτη ιστορικών στοιχείων, ευρημάτων αλλά και της ιστορίας του γνωστού κομήτη κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το άστρο που είδαν οι μάγοι δεν ήταν τίποτε άλλο από τον Κομήτη του Χάλεϋ.
Για να φτάσουν σε αυτό το συμπέρασμα, χρησιμοποίησαν ως απόδειξη την ύπαρξη ενός νομίσματος του ΑρμένιουΒασιλέα Τιγράνη όπου απεικονιζόταν ο κομήτης, στοιχείο που δικαιολογούσε  τη γνώση των Αρμενίων μάγων για αυτό το αστέρι που όταν ξαναεμφανιζόταν θα σήμαινε και την έλευση του “Βασιλέα των Βασιλέων”.
Επειδή χρονολογικά δεν έβγαινε το σενάριο, κατέληξαν επίσης σε νέα ημερομηνία γέννησης του Χριστού, ήτοι το 5 προ Χριστού λόγω της χρονολογίας έκδοσης του νομίσματος. Άρα ο Χριστός σταυρώθηκε στα 37 και πάει λέγοντας. Εμείς θα μείνουμε στα στοιχεία που χρησιμοποίησαν για να τεκμηριώσουν τις έρευνες τους.
Το περιβόητο νόμισμα του βασιλέα της Αρμενίας λοιπόν είναι αυτό:
Tigranes II of Armenia (King of Armenia c.95-56 BC
Και βέβαια, παρατηρείτε όντως το αστέρι που υπάρχει στο βασιλικό στέμμα. Οπωσδήποτε κάτι θα σας θυμίζει κι’ όλας. Ιδιαίτερα βλέποντας την πίσω όψη όπου αναγράφονται τα στοιχεία του εικονιζομένου σε άπταιστα …Μακεδονικά!
Άρα δεν υπάρχει αμφιβολία για την ταυτότητα του άστρου που απεικονίζεται στο νόμισμα, ιδιαίτερα εάν το συγκρίνουμε με τα υπόλοιπα νομίσματα της Ιουδαίας εκείνη την εποχή:
Εδώ βέβαια υπάρχει κοτζάμ Αλέξανδρος. Ακόμα όμως και στον αγαπημένο μας Ηρώδη, το νόμισμα έχει αυτά τα άτιμα τα μακεδονίτικα:
Βλέπετε λοιπόν πως το “αστέρι” δεν ήταν κάποια πεφωτισμένη μυστική αποκάλυψη 70 ετών στους μάγους εξ Αρμενίας αλλά ένα σύμβολο πολύ παλαιότερο που βεβαίως επικράτησε και στην Ιουδαία όπως και η Ελληνική γλώσσα κατά τας γραφάς, που κάποιοι θέλουν ηθελημένα να διαστρεβλώσουν για να πάρουν τα πρωτεία. ΒΛ: http://olympia.gr/2009/12/19/christ-and-meat/
Λέτε λοιπόν να γνώριζαν οι Μακεδόνες τον κομήτη του Χάλεϋ; Μήπως το Discovery εκτός από την “εθνικότητα” του νομίσματος πέφτει “μέσα” στην ταυτοποίηση του κομήτη πάνω στο νόμισμα; Εδώ τώρα θα μπούμε σε άλλα κομμάτια, με αφορμή το πρόσφατο θέμα που παρουσιάσαμε με το “κλεμμένο” Πάριο Μάρμαρο και το περιεχόμενο του. Είναι η αρχαιότερη και πληρέστερη καταγραφή των τεκταινομένων στον Ελλαδικό χώρο με εκπληκτική χρονολογική ακρίβεια. Σε ένα σημείο λοιπόν, πολύ χαρακτηριστικά το μάρμαρο αναγράφει:
25.   (127) ΑΦ’ ΟΥ [ΚΟΜΗΤΗΣ ΑΣ]ΤΗΡ ΕΦΑΝΗ, ΚΑΙ ΛΥΣΙΜΑΧ[Ο]Σ [ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΣΙΑΝ ΔΙΕΒΗ, ΕΤΗ ΔΔΔΠΙΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ] Λ[ΕΩΣΤ]Ρ[ΑΤΟΥ].
·         από όταν ο κομήτης αστέρας εμφανίστηκε, και ο Λυσίμαχος στην Ασία διάβηκε, έτος 39, όταν ο Λεώστρατος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

Το περίεργο δεν είναι η αναγνώριση και αναφορά του κομήτη στο Πάριο Μάρμαρο που γράφτηκε πριν το 250 π.χ. Είναι το γεγονός ότι η αναφορά της εμφάνισης του κομήτη ταυτίζεται σύμφωνα και με το μουσείο του Λονδίνου, το 303 – 302 π.χ.

Υπάρχει δηλαδή αναφορά κομήτη σαφώς παλαιότερη από το άστρο της Βηθλεέμ, του νομίσματος του Τιγράνη ή ακόμα και των Κινεζικών αρχείων που επίσης ανέφερε το Discovery Channel.

Τι σημαίνει αυτό;

Πολύ απλά, ότι σύμφωνα με την καταγεγραμμένη περιοδικότητα του κομήτη του Χάλεϋ, αφού υπήρχε καταγραφή το 303 π.χ. μπορεί να γίνει μία απλή αφαίρεση από το Discovery, τo History ακόμα και από το Extra Channel ώστε να κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα χωρίς να μπλέκουν με “μυστηριώδη Αρμένικα άστρα”, νομίσματα και άλλες σοφιστείες.
Αρκεί μία αναζήτηση στο διαδίκτυο και ένα κομπιουτεράκι για να κάνουν την αφαίρεση, αφού ο Κομήτης εμφανίζεται στη Γη κάθε 76 χρόνια:
303-76=227-76=151-76-76=0!!!
Μπίνγκο φίλοι. Μηδέν εις το πηλίκιον.

http://networkedblogs.com  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Τι συμβαίνει στην Κρήτη και με το Μουσείο Ηρακλείου;

(Από τον “ειδικό” έκτακτο συνεργάτη ¨Επτάγονο¨,που με το πάθος του και τον φωτογραφικό του φακό ¨οργώνει¨ολόκληρη την Ελλάδα.Απ΄ άκρη σ’ άκρη…)
Μουσείο Ηρακλείου, κλειστό λόγω εργασιών ανακαίνισης από το 2006 !!!
Απίστευτο !!!
Το δεύτερο σημαντικότερο (κατ’εμέ Το Σημαντικότερο !) μουσείο της Ελλάδας είναι κλειστό από τον Νοέμβριο του 2006 λόγω εργασιών ανακαίνισης !!!
Μα τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι,.. σε τόσα χρόνια (6 τον αριθμό) θα σηκώναμε νέο πύργο του Άϊφελ στο Ηράκλειο της Κρήτης !!!
Βέβαια δεν μας λένε και τα άλλα,… οτι δηλαδή τα τελευταία χρόνια γίνανε τρομερές ανακαλύψεις σε περιοχές της Κρήτης όπως είναι ο Τσούτσουρας και η Ζάκρος. Συγκεκριμμένα στην Ζάκρο ανακαλύφθηκε ανάκτορο διαστάσεων Κνωσσού και επίσης στο φαράγγι της Ζάκρου ανακαλύφθηκαν και άλλα πολύ περίεργα πράγματα μέσα σε σκαμμένους στα βράχια πανάρχαιους Μινωϊκούς ? τάφους !
Γιαυτό μάλιστα και το φαράγγι της Ζάκρου λέγεται από τους ντόπιους και φαράγγι των Νεκρών (βασιλέων και ποιών βασιλέων ??? !!!)
Εκεί λοιπόν (κατ’επίσημη δήλωση αρχαιολόγου στο μουσείο του Ηρακλείου) βρέθηκαν λίθινες σφραγίδες που απεικόνιζαν διάφορα “φανταστικά όντα αγνώστου προέλευσης και αναγνώρισης” !!!. Όταν μάλιστα αποφασίστηκε σε ποιά αίθουσα του μουσείου Ηρακλείου να τα τοποθετήσουν προς έκθεση στους επισκέπτες όλα αυτά τα περίεργα εκθέματα από την Ζάκρο, τότε ξαφνικά όλο το μουσείο έκλεισε για λόγους ανακαίνισης !!! και έμεινε κλειστό από το 2006 μέχρι και σήμερα όπου και παραμένει κλειστό. Μάλιστα λειτουργεί μόνο μία προσωρινή μικρή αίθουσα με λίγα χαρακτηριστικά και αντιπροσωπευτικά εκθέματα, (δηλαδή αυτά μόνο που θέλουν να μας δείξουν)..
Τι συμβαίνει τελικά όμως, μήπως τα εκθέματα ήταν τόσο σημαντικά που θα προκαλούσαν και τελικά απλά τα έκρυψαν ?
Βέβαια μην περιμένετε να δείτε αυτά τα φανταστικά όντα της Ζάκρου γιατί αυτή τη στιγμή γίνεται το “ξεκαθάρισμα” όπως ενημερώνουν το κοινό στα πλαίσια της “ανακαίνισης” για να επιλέξουν ποιά εκθέματα τελικά θα δείξουν στο κοινό. Μήπως περιμένουν την έγκριση λογοκρισίας από τους “men in black” ? τι να πω,,
Πάντως ο αρχαιολογικός χώρος και το φαράγγι της Ζάκρου σφίζει κυριολεκτικά σήμερα από πεζοπόρους-αρχαιολόγους Αμερικανούς και Γάλλους. Το λέω όντως έχοντας δει αυτό ο ίδιος που βρέθηκα εκεί.
Κάνουν εκτενείς “πεζοπορίες” όπως μου είπανε μέσα στο φαράγι της Ζάκρου (ή το φαράγγι των νεκρών) για λόγους φυσιολατρικούς !
Μάλιστα στα πλαίσια της φυσιολατρίας παίρνουν μέτρα από τμήματα όπου έχουν βρεθεί ευρήματα, (πχ τάφοι και ανάκτορο Ζάκρου) και σχεδιάζουν εκτενώς όλη την περιοχή. Αμα λάχει κάνουν και καμιά λαθροανασκαφή μέσα στο φαράγγι των νεκρών αφού ουσιαστικά ο καθένας μπαίνει (όπως και εγώ) και κάνει ότι θέλει χωρίς κανένα έλεγχο !
Αλλά το ερώτημα παραμένει, γιατί κρύφτηκαν τα ευρήματα των φανταστικών όντων της Ζάκρου, γιατί το μουσείο Ηρακλείου κάνει ανακαίνιση για έξι χρόνια αλλά δεν ανακαινίζει το κτίριο αλλά τα εκθέματα !!! ??? επιλέγοντας ποιά είναι καλά και ποιά απαγορευτικά !!!
Και στην τελική όλοι αυτοί οι περιπλανώμενοι περιπατητητές αρχαιολόγοι τι ενδιαφέρον βρήκανε ξαφνικά στην Ζάκρο και τρέχουν απ’ολο τον κόσμο ?
Σημειώστε εδώ πως μέχρι και το National Geographic Society έκανε τηλεοπτικό ρεπορτάζ για την περιοχή μέ ένα αμερικανό αρχαιολόγο ο οποίος βρίσκει ευρήματα μέχρι και πάνω στις κορυφές του όρους Ζάκρου.
Και για λίγη σάλτσα, ψάξτε και βρείτε τι δουλειά έχει το όρος Ζάκρος να υπάρχει με το ίδιο όνομα στο σημερινό Ιράν και γιατί στα πανάρχαια χρόνια πριν ακόμα και από τους Σουμέριους ήτανε λατρευτικό βουνό των Ακκάδων ή αλλιώς Ελαμίτες (Αρκάδες και Ελαδίτες).
Ψάξτε επίσης γιατί σε όλη την περιοχή της Ζάκρου στην Κρήτη έχουν ανακλυφθεί Μινωϊκά ιερά σε κορυφές όπου ονομάζονται “Ιερόν κορυφής”.
Παρόμοια στη Ζάκρος του Ιράν θεωρούνταν η κορυφή του από τους Ακκάδες-Ελαμίτες ως ιερόν !
Ψάξτε επίσης γιατί οι Σουμέριοι ανέφεραν στις γραφές τους πως οι Ακκάδες ή Ελαμίτες ήρθαν από την θάλασσα και ήταν άλλη φυλή ξένη προς την δική τους και πως αυτοί (οι Ελαμίτες) δίδαξαν στους Σουμέριους θρησκεία, αρχιτεκτονική, αγροκαλιέργεια, και πολιτειακή οργάνωση.
Επίσης ερευνήστε γιατί οι Σουμέριοι όταν αντιμετώπιζαν σε μάχη τους Ελαμίτες τους αποκαλούσαν “ερυθρόδερμους”. Συνδυάστε το αυτό με το κόκκινο χρώμα των Μινωιτών που θεωρούνταν ιερό και επίσης εξηγείστε μου γιατί όλη η περιοχή Ζάκρος στην Κρήτη έχει σε πολλά σημεία ένα έντονο κοκκινόχωμα το οποίο απλά το διαλύεις με νερό και γίνεται αμέσως βαφή κόκκινου χρώματος που με αυτό μπορείς να βάψεις (για λατρευτικούς ίσος λόγους) όλο το δέρμα σου κόκκινο !
Πολλά αναπάντητα ερωτήματα και τρομερές συμπτώσεις συμβαίνουν στη Ζάκρο της Κρήτης (εκ του Ζαγραίου Δία) που κατ’εμέ απλά είναι και άλλες αποδείξεις που έχω μαζέψει και που δείχνουν ποιά είναι η σχέση των Μινωιτών με τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο από αρχήας έως και σήμερα. !
Σας προκαλώ πάντως να κάνετε και εσείς την έρευνά σας.. ποιός ξέρει,.. ίσως του χρόνου σας συναντήσω στη Ζάκρο της Κρήτης να ψάχνετε γενικώς μέσα στο φαράγγι.. εγώ πάντως θα είμαι εκεί για “φυσιολατρικούς” λόγους και μόνο..
<< Επτάγονος >>

Η αξία του Ομήρου - Διάλογος μεταξύ Σωκράτη και Γλαύκωνα από την "Πολιτεία" του Πλάτωνος.

 

Astrology.gr, Ζώδια, zodia, Η αξία του Ομήρου    
Διάλογος μεταξύ Σωκράτη και Γλαύκωνα από την "Πολιτεία" του Πλάτωνος.
Στην Πολιτεία (605c) ο Πλάτωνας μας αναφέρει κάποιες πολύ σημαντικές πληροφορίες, σχετικά με την αξία του Ομήρου, στην καθημερινή μας ζωή.
Ας παρακολουθήσουμε τον διάλογο, μεταξύ του Σωκράτη και του Γλάυκωνα:
᾿Ακούων σκόπει.
(Σωκράτης:) Παρακολούθησε με προσοχή αυτά που θα σου πω.

οἱ γάρ που βέλτιστοι ἡμῶν ἀκροώμενοι ῾Ομήρου
Όσοι από εμάς θεωρούμαστε αξιοπρεπείς, θα έπρεπε να διαβάζουμε τα έπη του Ομήρου,

ἢ ἄλλου τινὸς τῶν τραγῳδοποιῶν μιμουμένου [d.] τινὰ τῶν ἡρώων ἐν πένθει ὄντα καὶ μακρὰν ῥῆσιν ἀποτείνοντα ἐν τοῖς ὀδυρμοῖς
ή κάποιον άλλον από τους τραγωδοποιούς, ο οποίος παρουσιάζει έναν από τους ήρωες στο θεατρικό έργο του, σε κατάσταση πένθους και μεγάλο μέρος του κειμένου αφιερώνεται στον θρήνο του ήρωα.
Τέτοια έργα θα μπορούσαν για παράδειγμα να είναι η Αντιγόνη, ή ο θρήνος του Αχιλλέα για τον Πάτροκλο κοκ.

ἢ καὶ ᾄδοντάς τε καὶ κοπτομένους,
Θα μας ωφελούσε επίσης να τραγουδούμε και να διαβάζουμε τραγικά ποιήματα,

οἶσθ’ ὅτι χαίρομέν τε καὶ ἐνδόντες ἡμᾶς αὐτοὺς ἑπόμεθα συμπάσχοντες
με σκοπό να αισθανόμαστε και χαρά με τα τραγούδια, αλλά και συμπόνια με τα παθήματα του ήρωα.
Διότι προφανώς θα ταυτίζονται με τα δικά μας παθήματα.

καὶ σπουδάζοντες ἐπαινοῦμεν ὡς ἀγαθὸν ποιητήν,
Αναγνωρίζοντας την αξία αυτών των ποιητών, θα πρέπει να τους επαινούμε μεταξύ μας, σαν χρήσιμους και ενάρετους.

ὃς ἂν ἡμᾶς ὅτι μάλιστα οὕτω διαθῇ.
Γιατί αυτοί οι ποιητές έχουν την ικανότητα να βελτιώνουν κατά πολύ την ψυχική μας διάθεση.

Οἶδα· πῶς δ’ οὔ;
(Γλαύκων:) Το καταλαβαίνω, πώς θα μπορούσα να αρνηθώ αυτά που λες;

῞Οταν δὲ οἰκεῖόν τινι ἡμῶν κῆδος γένηται,
(Σωκράτης:) Διότι, όταν αφομοιώσουμε το νόημα αυτών των ποιημάτων, τότε ενισχύεται το ηθικό μας,

ἐννοεῖς αὖ ὅτι ἐπὶ τῷ ἐναντίῳ καλλωπιζόμεθα,
με αποτέλεσμα, αν μπορείς να το πιστέψεις, ακόμα και οι αντίξοες καταστάσεις της ζωής μας, να μπορούσαν να μας ωφελήσουν,

ἂν δυνώμεθα ἡσυχίαν ἄγειν [e.] καὶ καρτερεῖν,
στην περίπτωση που κατορθώσουμε να παραμείνουμε ήρεμοι και υπομονετικοί,

ὡς τοῦτο μὲν ἀνδρὸς ὄν,
επειδή αυτά είναι τα χαρακτηριστικά ενός συνετού άνδρα,

ἐκεῖνο δὲ γυναικός,
ενώ τα αντίθετα χαρακτηριστικά ισχύουν στην περίπτωση των γυναικών.
Δηλαδή χαρακτηριστικά ενός συνετού άνδρα ως προς την αντιμετώπιση των προβλημάτων της ζωής, θα πρέπει να είναι μία ήρεμη και αξιοπρεπής συμπεριφορά, ενώ στις γυναίκες επιτρέπονται οι υπερβολικές αντιδράσεις. Τα κλάματα και οι θρήνοι, όπως συμβαίνει συνήθως στον γυναικείο χορός του θεάτρου.

ὃ τότε ἐπῃνοῦμεν.
Και αυτήν την συμπεριφορά θα έπρεπε να επαινούμε.

᾿Εννοῶ, ἔφη.
Σε καταλαβαίνω, απάντησε ο Γλαύκων.

῏Η καλῶς οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,
Και αν έχω διατυπώσει σωστά τις απόψεις μου, είπα εγώ (Σωκράτης)

οὗτος ὁ ἔπαινος ἔχει,
τότε αρμόζει να αποδίδουμε έπαινο, όταν αντικρίζουμε έναν τέτοιον άντρα ο οποίος συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο,

τὸ ὁρῶντα τοιοῦτον ἄνδρα,
ο οποίος δεν θα έπρεπε να υπερηφανεύεται για τον εαυτό του,

οἷον ἑαυτόν τις μὴ ἀξιοῖ εἶναι ἀλλ’ αἰσχύνοιτο ἄν,
αλλά αντίθετα θα συμπεριφερόταν συνεσταλμένα.

μὴ βδελύττεσθαι ἀλλὰ χαίρειν τε καὶ ἐπαινεῖν;
Αλλά τελικά, η σωστή συμπεριφορά, θα ήταν να μην κατηγορεί κανέναν, αλλά να συγχαίρει και να επαινεί τους πάντες;

Οὐ μὰ τὸν Δί’, ἔφη, οὐκ εὐλόγῳ ἔοικεν.
Όχι μα τον Δία είπε, ο Γλαύκων, δεν μοιάζει να είναι λογική μια τέτοια συμπεριφορά.

[606a] Ναί, ἦν δ’ ἐγώ, εἰ ἐκείνῃ γ’ αὐτὸ σκοποίης.
(Σωκράτης:) Έχεις δίκιο, αυτό που λέμε, δεν φαίνεται να είναι σωστό, αλλά αν θέλεις να καταλάβεις το γιατί πρέπει να συμπεριφέρεται έτσι ένας συνετός άνδρας, θα έπρεπε να παρακολουθήσεις την συνέχεια.

Πῇ;
Πότε λοιπόν, με ποιες προϋποθέσεις και σε ποιες περιπτώσεις θα έπρεπε κανείς να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο;

Εἰ ἐνθυμοῖο ὅτι τὸ βίᾳ κατεχόμενον τότε ἐν ταῖς οἰκείαις συμφοραῖς
Μακάρι να μπορούσες θα θυμηθείς την περίοδο της ζωής σου, που αντιμετώπιζες τις δικές σου συμφορές και συμπεριφερόσουν βίαια,

καὶ πεπεινηκὸς τοῦ δακρῦσαί τε καὶ ἀποδύρασθαι ἱκανῶς καὶ ἀποπλησθῆναι,
και είχες την εσωτερική ανάγκη (πείνα) να κλαις και να οδύρεσαι συνεχώς και ήσουν γεμάτος παράλογες συμπεριφορές.

φύσει ὂν τοιοῦτον οἷον τούτων ἐπιθυμεῖν,
Θα θεωρούσα φυσιολογική μια τέτοια συμπεριφορά, καθώς και το να διακατέχεσαι από παρόμοιες ανάγκες.

τότ’ ἐστὶν τοῦτο τὸ ὑπὸ τῶν ποιητῶν πιμπλάμενον καὶ χαῖρον·
Τότε θα μπορούσε να σε συμβουλέψει κανείς, αυτό που κατεξοχήν συνιστάται από τους ποιητές και σου φτιάχνει την διάθεση.

τὸ δὲ φύσει βέλτιστον ἡμῶν,
Και αυτή η συμπεριφορά, είναι η πιο ενδεδειγμένη για να επανέρθει κανείς στην φυσιολογική του κατάσταση.

ἅτε οὐχ ἱκανῶς πεπαιδευμένον λόγῳ οὐδὲ ἔθει,
επιπλέον, κάποιος που δεν έχει εκπαιδευτεί σωστά, ως προς το τι πρέπει να λέει και το πώς να συμπεριφέρεται σε ανάλογες συνθήκες,

ἀνίησιν τὴν φυλακὴν τοῦ [b.] θρηνώδους τούτου,
αυτή η οδηγία των ποιητών, σε βοηθάει να περιορίσεις στο ελάχιστο, την θρηνώδη συμπεριφορά.

ἅτε ἀλλότρια πάθη θεωροῦν καὶ ἑαυτῷ οὐδὲν αἰσχρὸν ὂν
Όσοι πάλι παρακολουθούν (στο θέατρο) τα παθήματα των ηρώων, όταν τα συγκρίνουν με τα δικά τους πάθη, διαπιστώνουν ότι τα δικά τους είναι ασήμαντα,

εἰ ἄλλος ἀνὴρ ἀγαθὸς φάσκων εἶναι ἀκαίρως πενθεῖ,
και αν θα ήθελαν να συμπεριφερθούν σαν αξιόλογοι άνδρες, θα έπρεπε να καταλάβουν ότι η θλίψη τους, είναι άσκοπη (εκτός τόπου και χρόνου)

τοῦτον ἐπαινεῖν καὶ ἐλεεῖν,
Μια τέτοιου είδους συμπεριφορά θα έπρεπε κανείς να επαινεί και να εκθειάζει,

ἀλλ’ ἐκεῖνο κερδαίνειν ἡγεῖται, τὴν ἡδονήν,
και να θεωρεί ότι μόνο μια αλλαγή συμπεριφοράς θα μπορούσε να τον οδηγήσει στην ψυχική ικανοποίηση.

καὶ οὐκ ἂν δέξαιτο αὐτῆς στερηθῆναι καταφρονήσας ὅλου τοῦ ποιήματος.
Και ακόμα και αν αγνοήσει κανείς το περιεχόμενο ολόκληρου του ποιήματος, αυτό το τμήμα που περιγράφει τον τρόπο που θα αποκτήσει κανείς αυτήν την ψυχική ικανοποίηση δεν θα πρέπει κανείς να το αγνοήσει.
Επομένως ένα δραματικό έργο, δεν χρειάζεται να είναι όλο σπουδαίο, από την αρχή ως το τέλος, αλλά πρέπει να περιέχει ένα βασικό μέρος που θα αποτελεί και την ουσία του έργου και θα περιλαμβάνει συμβουλές και γνώμες σχετικά με την αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων της ζωής μας.

λογίζεσθαι γὰρ οἶμαι ὀλίγοις τισὶν μέτεστιν ὅτι ἀπολαύειν ἀνάγκη ἀπὸ τῶν ἀλλοτρίων εἰς τὰ οἰκεῖα·
και θεωρώ ότι θα πρέπει κανείς να κατανοήσει ότι λίγοι είναι αυτοί που έχουν την ικανότητα να δεχτούν ότι τα παθήματα των ηρώων, μπορούν να αποτελέσουν παραδείγματα για τις προσωπικές μας συμφορές και τότε κατά ανάγκη θα ωφεληθούν.

θρέψαντα γὰρ ἐν ἐκείνοις ἰσχυρὸν τὸ ἐλεινὸν οὐ ῥᾴδιον ἐν τοῖς αὑτοῦ πάθεσι κατέχειν.
Αυτοί οι λίγοι μπορούν να θρέψουν την ψυχή τους, ώστε να καταστεί δυνατή και να αντιμετωπίσει τις οδύνες, κάτι που δεν είναι εύκολο για τους υπόλοιπους ανθρώπους όταν τους συμβούν οι συμφορές.

[c.] ᾿Αληθέστατα, ἔφη.
αυτό που λες είναι πολύ σωστό είπε ο Γλαύκων.

Γιώργος Χαραλαμπίδης
Πηγή: http://www.astrology.gr/ENALLAKTIKI-GONIA/item/49838-i-axia-toy-omiroy#ixzz2iWmZ9zS2

Σωκράτης, Πλάτων και Αριστοτέλης για την θρησκεία και τους θεούs



Η δράση του Σωκράτη τον 5ο αι, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη στον 4ο αι, έβαλε τη φιλοσοφία στην πρώτη γραμμή υπεράσπισης των ηθικών αξιών του αρχαίου κόσμου, που κλονίζονταν κάτω από τη φθοροποιό δράση των υλιστών φιλοσόφων και κυρίως του ατομισμού των Σοφιστών με τους οποίους, η φιλοσοφική αντιπαράθεση των τριών μεγάλων φιλοσόφων ήταν κοινός τόπος. Ο Σωκράτης δεν ανήκε, φυσικά, ποτέ στη σχολή των σοφιστών, το αντίθετο μάλιστα ήταν σφοδρός επικριτής τους. Αλλά ούτε ήταν άθεος και ασεβής, ούτε υπεύθυνος για τη θρησκευτική κρίση της εποχής του, όπως μαρτυρεί ο μαθητής του Ξενοφώντας. Στις κατηγορίες των εχθρών του αναγνωρίζει κανείς το αχαλίνωτο μίσος των φανατικών οπαδών της παραδόσεως εναντίον του ορθολογιστή, που προσπάθησε να συμβιβάσει τις δυνάμεις της φύσεως με τον καθιερωμένο κόσμο των θεών.
Ο Πλάτων συνδέθηκε με το Σωκράτη σε μια εποχή όπου η σοφιστική διδασκαλία διασάλευε τις παραδεδεγμένες αξίες και κλόνιζε με την ανάπτυξη δεινής αντιλογικής τέχνης, τις παγιωμένες αντιλήψεις και το αίσθημα βεβαιότητας που αυτές γεννούσαν. Ο Σωκράτης συνέλαβε την αναγκαιότητα της καταφυγής σε αξίες ασφαλέστερες από τις τρέχουσες και μεταβαλλόμενες αντιλήψεις, δομώντας την ηθική διδασκαλία του στην αναζήτηση της αληθινής γνώσης, της οποίας η κατάκτηση είναι όρος για την πραγματική ευδαιμονία. Ο Σωκράτης δεν ήταν ικανοποιημένος από τη βολική ζωή που εξασφάλιζε η προστασία των Ελλήνων θεών, που εξουσίαζαν τη μοίρα των ανθρώπων. Εκείνος ήθελε ο καθένας να μπορεί να διακρίνει το «καλό» και το «κακό» σύμφωνα με τη δική του συνείδηση που πάντα κατευθυνόταν από τον ηθικό νόμο. Ανώτατος σκοπός ήταν η αλήθεια και όσο πιο κοντά σε αυτή βρίσκεται κανείς, τόσο οι πράξεις του θα είναι καλύτερες και πιο ενάρετες. Στο δρόμο του προς την αλήθεια τον βοηθούσε μια εσωτερική θεϊκή φωνή «το δαιμόνιον» του. Η εκτέλεση του μεγάλου ηθικού φιλοσόφου το 399 π.Χ, από το δημοκρατικό πολίτευμα των Αθηνών, σφράγισε το τέλος του 5ου αι. Η επίκληση των προσχηματικών κατηγοριών της ασέβειας προς τους θεούς, βάσει των οποίων παραπέμφθηκε ο Σωκράτης σε δίκη, μας δείχνει το νομικό πλαίσιο της Αθηναϊκής συντηρητικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας, που κάλυπτε με νόμους ευσεβιστικής υποκρισίας μιαν υποβόσκουσα κρίση θρησκευτικής πίστης.
Ο Πλάτων αντιτίθεται προς τον οντολογικό και γνωσιολογικό μηδενισμό των σοφιστών και υποστήριξε την πραγματικότητα του όντος. Με κανένα τρόπο δεν είναι σύμφωνος με τον ασεβή και άθεο ορθολογισμό που είχαν απλώσει στην Αθήνα του 4ου αι. οι διδασκαλίες των σοφιστών. Δεν υπάρχει θεολογία μετά τον Πλάτωνα, η οποία να μη βασίζεται στη σκιά του. Η Θρησκεία μετά τον Πλάτωνα και χάρη σε αυτόν είναι ουσιαστικά διαφορετική από αυτό που ήταν προηγουμένως. Από την εποχή του Ομήρου, θρησκεία σήμαινε η αποδοχή της πραγματικότητας με τρόπο απλό και ώριμο. Με τον Πλάτωνα η πραγματικότητα γίνεται μη πραγματική προς χάριν ενός άυλου, αμετάβλητου κόσμου, ο οποίος πρέπει να θεωρηθεί ως πρωταρχικός. Σε ολόκληρο το φιλοσοφικό σύστημα του Πλάτωνα βρίσκουμε μια μεταφυσική δυαρχία του οντολογικώς πραγματικού και του πραγματικώς υπάρχοντος. Το ΄Ον (η οντολογική πραγματικότητα) διακρίνεται από το φαινόμενο (τη φανέρωσή του). Ο φαινομενικός κόσμος που συνίσταται από ύλη, περιορίζεται στα όρια του χρόνου και του χώρου, ενώ ο οντολογικός πραγματικός κόσμος υπερβαίνει τον χρόνο και το χώρο και είναι ελεύθερος από τους περιορισμούς τους. Ο φαινόμενος κόσμος είναι απτός και γίνεται αντιληπτός από τις αισθήσεις. Ο ιδεώδης κόσμος είναι άπιαστος και συλλαμβάνεται μόνον από το νου. Ο φαινόμενος κόσμος είναι μια παράσταση του πραγματικού κόσμου και προσπαθεί να μοιάσει όσο γίνεται καλύτερα προς τον οντολογικώς πραγματικό κόσμο. Συνεπώς ο φαινόμενος κόσμος τελεί σε κατάσταση συνεχούς εξέλιξης- πάντοτε «εν τω γίγνεσθαι».
Ο Περί Φύσεως διάλογος στον «Τίμαιο» αποτελεί ύμνο του έμψυχου, θεϊκού κόσμου. Ο ορατός και νοητός κόσμος έχει την αρχή του στο ανώτερο, αληθινό, αμετάβλητο Είναι. Ο Πλάτωνας τον παρουσιάζει να έχει δημιουργηθεί από ένα «τεχνίτη» δημιουργό. Αυτός ο θεός για το δημιούργημα του έλαβε υπ΄ όψη του το νοητό ζώον, τον κόσμο των ιδεών. Ο κόσμος είναι ένας θεός με τη μορφή της τέλειας σφαίρας, που έγινε σύμφωνα με τη θέληση του δημιουργού . Ο κόσμος δηλαδή δεν είναι προϊόν τυχαιότητας, αλλά καθολικό, μοναδικό, ωραιότατο και τέλειο δημιούργημα σκόπιμης θείας δραστηριότητας, από το οποίο παράγονται όλα τα επιμέρους γεγονότα. Υπάρχουν τέσσερα στοιχεία, αέρας, γη, νερό και φωτιά, προϊόντα της ύλης, η οποία δεν έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά. Το σύμπαν είναι απεικόνιση του αιώνιου και αναλλοίωτου υποδείγματος, χωρίς να είναι το ίδιο αιώνιο και αναλλοίωτο. Βρίσκεται μέσα στις διαστάσεις του χρόνου στο παρελθόν, στο παρόν, και στο μέλλον και υπόκειται στη φθορά. Η κατά τον Πλάτωνα διάκριση των περιοχών του όντος τοποθετεί κορυφαίο το αγαθό, το Έν. Ακολουθούν οι ιδέες και στη συνέχεια κατά σειρά τα μαθηματικά όντα, τα τεχνητά (σκευαστά) και τελικά η ύλη. Η μεταφυσική φιλοσοφική διάσταση του Πλάτωνα επηρέασε και την ηθική θεωρία του. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, στο διάλογο του «Φαίδων», η μεταβατική αισθητηριακή ζωή του ατόμου παύει με το θάνατο και επιστρέφει στην ύπαρξη του κόσμου των ιδεών απ΄ όπου είχε έρθει και προς τον οποίο πρέπει να συμμορφωθεί. Ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί με σκοπό να επιτύχει τη μίμηση του αγαθού. Η ψυχή είναι αιώνια και αθάνατη και πρέπει να είχε προϋπάρξει στον κόσμο των ιδεών. Δέχθηκε την πυθαγόρεια θεωρία της μετεμψύχωσης. Ο ηθικός σκοπός του ανθρώπου είναι το καθ΄ ομοίωσιν προς το θεό. Αυτή η επιτυχής προσπάθεια να ομοιωθεί προς τον θεό του ανταποδίδεται με την ύψιστη κατάσταση ευδαιμονίας. Αυτή η ταύτιση προς το αγαθό είναι η ύψιστη πλατωνική αρετή, δηλαδή η ιερότητα. Η νοησιαρχία του Πλάτωνα είναι στην πραγματικότητα βαθιά ποτισμένη από θρησκευτικό πνεύμα .

Για τον Αριστοτέλη όλες οι κινήσεις στον κόσμο προέρχονται από το «ακίνητο πρώτο κινούν», την (καθαυτήν ακίνητη και αιώνια ουσία) δηλαδή το Θεό, γύρω απ΄ τον οποίο οφείλει να κινείται το παν. Ο νους για εκείνον είναι θεϊκός και πίστευε στην αθανασία της ψυχής, καθώς ο άνθρωπος διαθέτει μια πλήρως άυλη και αθάνατη ψυχή. Η ψυχή είναι εκ φύσεως αθάνατη, δηλαδή υπήρχε πριν από τη γέννηση και θα επιβιώσει του θανάτου. O Αριστοτέλης βαθμιαία μόνο θα απομακρυνόταν από τις διδασκαλίες του Πλάτωνα για την ψυχή και τις ιδέες. Οπαδός του Πλάτωνα, που σε μεγάλη ηλικία αφέθηκε στις επιρροές της θρησκευόμενης Ανατολής, ο μεθοδικός ορθολογισμός δεν του επιτρέπει να ενταχθεί στο σοφιστικό στρατόπεδο του Διαφωτισμού…είναι εκείνος που ομολογεί την πίστη του σε ένα νόμο, στον οποίο όχι μόνο θα βασιστεί η απολογητική του Πασκάλ, αλλά και που θα αποτελέσει στους νεώτερους χρόνους την ψυχή των θρησκευτικών δραμάτων του Κλωντέλ». Άλλωστε για τον Αριστοτέλη, «Η αντίληψη των ανθρώπων για τους θεούς έχει διπλή πηγή: Τα βιώματα της ψυχής και τη θέαση των άστρων». Καταλήγει δε σχετικά με την θρησκευτική αντίληψη του Αριστοτέλη, «Ασφαλώς ο Αριστοτέλης δέχεται το αρχαιοελληνικό θρησκευτικό τυπικό με μια διακριτική σύνεση. Σέβεται απλώς τα έθιμα. Δεν μπορεί να υπολογιστεί στους επιγόνους του Πρωταγόρα. Ο Αριστοτέλης φιλοσόφησε για τους θεούς, μάλιστα ανακήρυξε τη θεολογία σε ένα από τα σημαντικότερα τμήματα της φιλοσοφίας. Ο θεός κατέχει στην τελειότητά του το Είναι και γι΄ αυτό είναι κατά τον πληρέστερο τρόπο υποκείμενο της φιλοσοφίας, ύψιστο μέτρο όλων των πραγμάτων. Το σημείο στήριξης, όπως ο μοχλός στον Αρχιμήδη, για να σηκώσει τον κόσμο ήταν η έννοια του θεού». Ο Αριστοτέλης γράφει: «Θεός είναι είτε πνεύμα είτε ένα όν, που βρίσκεται πιο πάνω απ΄ το πνεύμα». Επίσης: «Κατά την είσοδό μας στο ναό συγκεντρωνόμαστε στον εαυτό μας» και ακόμη: «Η πόλη πρέπει να φροντίζει για τη λατρεία των θεών». Η Ηθική συμπεριφορά είναι ένα μέρος του ανθρώπινου Είναι. Η Ηθική γίνεται επομένως ανάπτυξη της «φύσεως» του ανθρώπου. Σ΄ αυτή τη μετατόπιση των προοπτικών, όπως παρουσιάζεται στην Ηθική, δεν διαφαίνεται καμιά αποστροφή από το θρησκευτικό στοιχείο, αλλά μάλλον μια αυξανόμενη φιλοσοφική συγκέντρωση.www.facebook.com

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

ΕΡΕΥΝΑ – ΟΙ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ΠΕΡΙ ΓΕΝΕΤΙΚΗΣ ΣΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ «ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ» [Γ΄ ΜΕΡΟΣ]


 … συνέχεια από προηγούμενο άρθρο
Ο Προμηθέας δίνει στον άνθρωπο την φωτιά, λεπτομέρεια
από έργου των Jean-Simon Berthélemy και 
Jean-Baptiste Mauzaisse που φιλοξενείται στο
Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Ο εν λόγω μύθος
περί της κλοπής της φωτιάς αναφέρεται και στον 
"Πρωταγόρα" του Πλάτωνα, ως συνέχεια του μύθου
της δημιουργίας. Μήπως λοιπόν και αυτός ο μύθος
κρύβει πληροφορίες γενετικής, όπως και ο μύθος της
δημιουργίας, πολύ ανώτερες αυτών που υποτίθεται
πως είχαν τον καιρό του Πλάτωνα; 

Π
ριν περάσω στο επόμενο απόσπασμα του κειμένου που διαθέτει στοιχεία γενετικής, θα αναφέρω εν συντομία το τι παρεμβάλλεται μεταξύ αυτού και του αποσπάσματος που μόλις εξετάσαμε. Αφού οι δύο Τιτάνες αντάλλαξαν μεταξύ τους τις εργασίες που τους ανατέθηκαν, ο Επιμηθέας προχώρησε στην διανομή των δυνάμεων-ιδιοτήτων-γενετικών χαρακτηριστικών στις νέες μορφές «θνητών ειδών», με κύριο κριτήριο την εξασφάλιση της δυνατότητας διαιώνισης όλων των ειδών. Αμέλησε όμως να δώσει κάποιες ιδιαίτερες δυνάμεις-ιδιότητες-γενετικά χαρακτηριστικά στο γένος των ανθρώπων οι οποίες θα του εξασφάλιζαν την επιβίωση σε έναν άγριο και αφιλόξενο κόσμο, γεμάτο με άγρια θηρία. Τότε, όπως μας λέει το κείμενο στην συνέχεια: «ἀποροῦντι δὲ αὐτῷ ἔρχεται Προμηθεὺς ἐπισκεψόμενος τὴν νομήν, καὶ ὁρᾷ τὰ μὲν ἄλλα ζῷα ἐμμελῶς πάντων ἔχοντα, τὸν δὲ ἄνθρωπον γυμνόν τε καὶ ἀνυπόδητον καὶ ἄστρωτον καὶ ἄοπλον· ἤδη δὲ καὶ ἡ εἱμαρμένη ἡμέρα παρῆν, ἐν ᾗ ἔδει καὶ ἄνθρωπον ἐξιέναι ἐκ γῆς εἰς φῶς. ἀπορίᾳ οὖν σχόμενος ὁ Προμηθεὺς ἥντινα σωτηρίαν τῷ ἀνθρώπῳ εὕροι, κλέπτει Ἡφαίστου καὶ Ἀθηνᾶς τὴν ἔντεχνον σοφίαν σὺν πυρί ―ἀμήχανον γὰρ ἦν ἄνευ πυρὸς αὐτὴν κτητήν τῳ ἢ χρησίμην γενέσθαι― καὶ οὕτω δὴ δωρεῖται ἀνθρώπῳ» (Πρωταγόρας, 321c-321d). Με άλλα λόγια, όταν ο Προμηθέας ήρθε για να επιθεωρήσει την δουλειά του αδερφού του – κάνοντας την δουλειά που κανονικά αντιστοιχούσε σε εκείνον – είδε από την μία τα διάφορα είδη ζώων – εδώ ο όρος «ζώα» έχει την κανονική του σημασία – να είναι εφοδιασμένα με όλα τα κατάλληλα για την επιβίωσή τους μέσα και από την άλλη τον άνθρωπο να είναι «γυμνός» (χωρίς πυκνό τρίχωμα), «ανυπόδητος» (με ευαίσθητο πέλμα), «άστρωτος» (χωρίς προστασία από τις ραγδαίες μεταβολές της θερμοκρασίας) και «άοπλος» (χωρίς κάποια ιδιαίτερη δυνατότητα φυσικής άμυνας). Όμως έφτανε πια η καθορισμένη από την «εἱμαρμένη» ( μοίρα) μέρα (με την έννοια του «χρόνος») που ο άνθρωπος έπρεπε να βγει από την γη στο φως (δηλαδή στην ύπαρξη, όπως είπαμε και παραπάνω). Επειδή λοιπόν ο Προμηθέας βρισκόταν σε αμηχανία γιατί δεν ήξερε τι είδους προστασίας να βρει για τον άνθρωπο, αποφασίζει να κλέψει την «ἔντεχνον σοφίαν» του Ηφαίστου και της Αθηνάς «σὺν πυρί» (πυρ: κυριολεκτικά: η φωτιά, μεταφορικά: η ενέργεια, η τεχνολογία) – γιατί ήταν αδύνατον ν’ αποκτηθούν αυτές από κάποιον «ἄνευ πυρὸς» – και έτσι λοιπόν τα δωρίζει στον άνθρωπο.
File:Fetus amniotic sac.jpg
Όταν ο Προμηθέας ανακάλυψε το λάθος του αδερφού του
σχετικά με το DNA του ανθρώπινου είδους, πλησίαζε ο
καιρός που οι άνθρωποι έπρεπε "να βγουν στο φως", δηλαδή
στην κατάσταση της ύπαρξης. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι
που δημιουργήθηκαν ήταν ήδη σχεδόν έτοιμοι να γεννηθούν
και ως εκ τούτου ήταν πολυκύτταροι οργανισμοί, το σώμα
των οποίων είχε ήδη σχηματιστεί. Επειδή λοιπόν θα ήταν
πολύ επικίνδυνο σε αυτήν την φάση να γίνουν γενετικές
τροποποιήσεις σχετικά με την μορφή του σώματος, αυτές
θα έπρεπε να αφορούν κυρίως τις νοητικές ικανότητες των
ανθρώπων, οι οποίες και, σύμφωνα με την επιστήμη,
συνεχίζουν να εξελίσονται και μετά την γέννηση του
ανθρώπου.
Η
 πρώτη πληροφορία περί γενετικής αυτού του αποσπάσματος του κειμένου, κρύβεται στην φράση «ἤδη δὲ καὶ ἡ εἱμαρμένη ἡμέρα παρῆν, ἐν ᾗ ἔδει καὶ ἄνθρωπον ἐξιέναι ἐκ γῆς εἰς φῶς.», η οποία χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τον χρόνο. Η λέξη-κλειδί της φράσης αυτής είναι η λέξη «εἱμαρμένη» η οποία, αν και συνήθως μεταφράζεται ως «μοίρα», η λέξη αυτή δεν αποδίδει απόλυτα το νόημά της. «Εἱμαρμένη», κατά τους αρχαίους, θεωρείτο ως μία δύναμη ανώτερη τόσο των ανθρώπων όσο και των θεών που δεν μπορεί να ανατραπεί με καμία δύναμη και που ορίζει πράγματα σχετικά με την φύση του καθ’ ενός, όπως την γέννηση, τον θάνατο και – γιατί όχι – στην περίπτωσή μας την φυσική γενετική εξέλιξη των ειδών. Όταν λοιπόν ο Προμηθέας εντόπισε το λάθος του Επιμηθέα στην δημιουργία του ανθρώπου, πλησίαζε η ημέρα (κατ’ άλλους ο καιρός) που ο άνθρωπος (σαν είδος) θα έπρεπε «ἐξιέναι ἐκ γῆς εἰς φῶς», δηλαδή να βγει από την γη στο φως, ή αλλιώς, όπως το εννοούσαν αυτό οι αρχαίοι, να εξέλθει από την μητέρα-γη στην ύπαρξη αυτού του κόσμου, ή – σε μία τελείως απλοϊκή απόδοση – να γεννηθεί. Για να πλησίαζε ο καιρός όμως, όπως υποδηλώνει και η λέξη «εἱμαρμένη», να γεννηθούν οι πρώτοι άνθρωποι – δεν διευκρινίζεται με ποιον ακριβώς τρόπο – αυτό θα συνεπαγόταν ότι ο Προμηθέας είχε να κάνει με έναν ήδη πολυκύτταρο και ήδη εν ζωή οργανισμό, πιθανώς όπως είναι ένα έμβρυο κατά τον ένατο μήνα της κύησης ή – δεν αποκλείεται λόγω του ότι μιλάμε για τους πρώτους ανθρώπους που δεν θα είχαν γονείς για να τους μεγαλώσουν – όπως είναι ένας άνθρωπος στην ύστερη παιδική ή ακόμα και στην πρώιμη εφηβική ηλικία. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως, οι άνθρωποι αυτοί θα είχαν ήδη πάμπολλα κύτταρα κάτι το οποίο και θα έκανε, όπως παραδέχεται η επιστήμη της γενετικής, πολύ δύσκολη την μετάλλαξη του συνόλου του γενετικού υλικού όλων – ανεξαιρέτως – των κυττάρων όλων των πρώτων ανθρώπων κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με οποιαδήποτε άλλη μέθοδο, πέραν της χρήσης των ρετροϊών. Λογικά λοιπόν, ο τρόπος με τον οποίο υποθέσαμε πως έπρεπε να δράσει ο Προμηθέας προκειμένου να διορθώσει το λάθος του αδερφού του, δεν ήταν άλλος από το να χρησιμοποιήσει τους αποτελούμενους από RNA ρετροϊούς που θα μπορούσαν να προκαλέσουν συγκεκριμένη μετάλλαξη στο σύνολο των κυττάρων όλων των ανθρώπινων οργανισμών.
Η
 επόμενη γενετική πληροφορία η οποία επίσης επιβεβαιώνει την υπόθεσή μας ότι η δουλειά του Επιμηθέα, την οποία όμως ανέλαβε τελικά ο Προμηθέας, είχε όντως να κάνει με την δυνατότητα μετάλλαξης του συνόλου των μεμονωμένων οργανισμών ενός συγκεκριμένου – κάθε φορά – «θνητού γένους», προέρχεται από την φράση: «ἀπορίᾳ οὖν σχόμενος ὁ Προμηθεὺς ἥντινα σωτηρίαν τῷ ἀνθρώπῳ εὕροι». Στην φράση αυτή φαίνεται η απορία του Προμηθέα – ο οποίος, όπως είπαμε δεν ήταν ο πιο «κατάλληλος» για αυτήν την δουλειά – σχετικά με το πώς θα μπορούσε να βρει «σωτηρίαν», τρόπο δηλαδή επιβίωσης για το ανθρώπινο γένος. Οι λόγοι για τους οποίους ήταν δύσκολο για τον Προμηθέα να βρει κάποια λύση στο πρόβλημα αυτό ήταν αφ ενός πως δεν επρόκειτο για ένα ασήμαντο και μικρό λάθος γενετικής φύσεως το οποίο θα μπορούσε εύκολα να διορθωθεί, αλλά για κάτι πολύ πιο σημαντικό και αφ εταίρου ότι τα σωματικά χαρακτηριστικά των πρώτων ανθρώπων είχαν ήδη σχηματιστεί και έτσι, η χρήση ενός ρετροϊού που θα μπορούσε να τα (μετ)αλλάξει θα μπορούσε να δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα και δεν υπήρχε χρόνος για δοκιμές καθώς ο καιρός που οι πρώτοι άνθρωποι θα έπρεπε να «γεννηθούν» είχε σχεδόν φτάσει… Το κομμάτι αυτό του κειμένου λοιπόν μας δίνει ακόμα περισσότερα στοιχεία σχετικά με την χρήση των ρετροϊών, την οποία και δέχτηκε να αναλάβει ο Προμηθέας-RNA, τα οποία μάλιστα συμφωνούν για ακόμα μία φορά με τα όσα μας λέει η σύγχρονη γενετική επιστήμη.
Ο μύθος αναφέρει ότι ο Προμηθέας έδωσε στον
άνθρωπο την φωτιά και τον δίδαξε τις τεχνικές
γνώσεις. Η απλοϊκή αυτή εικόνα του καλού Τιτάνα
που ευεργετεί τους ανθρώπους δίνοντάς τους την
φωτιά και τις βάσεις του ανθρώπινου πολιτισμού,
σίγουρα λειτουργεί συμβολικά. Ο Προμηθέας-RNA
ποτέ δεν δίδαξε στους ανθρώπους, με τον τρόπο
που το ενοούμε και το καταλαβαίνουμε σήμερα,
τα μυστικά της φωτιάς και τις τεχνικές γνώσεις.
Φρόντισε όμως ώστε ο ανθρώπινος εγκέφαλος
να εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε, σε αντίθεση
με τα ζώα, οάνθρωπος να μπορεί εκ φύσεως να
ανακαλύψει τόσο την φωτιά-τεχνολογία, όσο και
τις τεχνικές γνώσεις που του χρειάζονται για να
κάνει την ζωή του καλύτερη.

Η
 τρίτη και σημαντικότερη τώρα γενετική πληροφορία του αποσπάσματος αυτού, προέρχεται από το εξής κομμάτι του: «ἀπορίᾳ οὖν σχόμενος ὁ Προμηθεὺς ἥντινα σωτηρίαν τῷ ἀνθρώπῳ εὕροι, κλέπτει Ἡφαίστου καὶ Ἀθηνᾶς τὴν ἔντεχνον σοφίαν σὺν πυρί ―ἀμήχανον γὰρ ἦν ἄνευ πυρὸς αὐτὴν κτητήν τῳ ἢ χρησίμην γενέσθαι― καὶ οὕτω δὴ δωρεῖται ἀνθρώπῳ». Με άλλα λόγια και σε σύνδεση και με τα όσα προηγήθηκαν, ο Προμηθέας, αναζητώντας για μια λύση στο πρόβλημα της επιβίωσης του ανθρώπου, ξέροντας – όπως είπαμε – πως είναι πια αργά για παρεμβάσεις στα σωματικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου τα οποία σχηματίζονται ήδη πριν την γέννησή του, αποφάσισε να παρέμβει στο μυαλό του ανθρώπου, του οποίου η εξέλιξη συνεχίζεται για αρκετά χρόνια μετά την γέννησή του και που ακόμα θα μπορούσε να επιδεχτεί μεταβολές χωρίς να δημιουργηθούν σοβαρά προβλήματα. «Κλέπτει» λοιπόν «τὴν ἔντεχνον σοφίαν» του Ηφαίστου και της Αθηνάς «σὺν πυρί» και τα δίνει – με την μορφή ρετροϊού – στο ανθρώπινο γένος. Η «ἔντεχνος σοφία» που συχνά μεταφράζεται σαν «τεχνικές γνώσεις», θα μπορούσε, για να βγαίνει καλύτερα το νόημα του κειμένου – και συμφωνώντας πάντα με τις αγνωστικιστικές πεποιθήσεις του Πρωταγόρα – να μεταφραστεί σαν «δυνατότητα ανάπτυξης τεχνικών γνώσεων»· και η δυνατότητα αυτή όντως εξασφαλίζεται στον άνθρωπο από τον εγκέφαλό του, για τον σχηματισμό του οποίου ευθύνεται το γενετικό του υλικό, μέσα στο οποίο εμπεριέχεται η δυνατότητα ανάπτυξης τεχνικών γνώσεων. Το «πὺρ» έπειτα, το οποίο κυριολεκτικά μεταφράζεται ως φωτιά, είναι κοινώς αποδεκτό ότι αποτελεί σύμβολο της τεχνολογίας, καθώς η φωτιά ήταν το πρώτο τεχνολογικό επίτευγμα του ανθρώπου. Πολύ εύκολα λοιπόν το «πὺρ», δεδομένης της γενικότερης σημασίας του κειμένου θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως «δυνατότητα ανάπτυξης τεχνολογίας» και η οποία, όπως η σύγχρονη επιστήμη της βιολογίας παραδέχεται, οφείλεται επίσης στον ανθρώπινο εγκέφαλο και στον σχηματισμό του από το ανθρώπινο γενετικό υλικό. 
Η αναφορά της θεάς Αθηνάς στον
συγκεκριμένο μύθο δεν είναι καθόλου
τυχαία, καθώς ο εν λόγω μύθος μας
μιλά για την γενετική τροποποίηση
του ανθρώπου κατά τέτοιον τρόπο
ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί
τεχνολογικά και πνευματικά. Η θεά
Αθηνά άλλωστε είναι η θεά του
αρχαιοελληνικού πανθέου που
σχετίζεται περισσότερο από κάθε
άλλη θεότητα με την γενετική.

Η
 δε επιλογή του Ηφαίστου και της Αθηνάς, ως κατόχων των δύο αυτών «δυνατοτήτων», μόνο τυχαία που δεν είναι. Ο Ήφαιστος, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική παράδοση, από την μία είναι ο θεός της φωτιάς και – ουσιαστικά – ο πατέρας της τεχνολογίας και θα ήταν παράλογο η φωτιά και οι υλικές τεχνικές γνώσεις να αποδοθούν σε οποιονδήποτε άλλο θεό· αν και αυτό ελάχιστη σημασία είχε για τον Πρωταγόρα που δεν πίστευε στο δωδεκάθεο, είχε μεγάλη σημασία για το ακροατήριο του, στο οποίο, σαν σοφιστής που ήταν, ήθελε να είναι αρεστός. Η αναφορά στην Αθηνά, όμως, από την άλλη, είχε έναν κάπως πιο σημαντικό ρόλο, μέσα στο κείμενο· στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν διάφοροι μύθοι – δεν αποκλείεται να αναφερθώ σε αυτούς σε κάποια άλλη περίσταση – οι οποίοι θέλουν την Αθηνά να επεμβαίνει η ίδια σε διάφορους οργανισμούς προκαλώντας τους μικρότερες ή μεγαλύτερες γενετικής φύσεως αλλαγές· δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως – κατά πολλούς – η Αθηνά ήταν η «γενετιστής» των θεών του Ολύμπου! Η αναφορά της Αθηνάς λοιπόν παίζει διπλό ρόλο στο κείμενο· από την μία καλεί τους αναγνώστες να συνδέσουν τον μύθο με την γενετική και από την άλλη καθιστά λογικό ο Προμηθέας-RNA να βρήκε έτοιμες τις αλληλουχίες των ριβονουκλεοτιδίων που του χρειάζονταν, οι οποίες αλληλουχίες ήταν στην ουσία γενετικές πληροφορίες και – σε φιλοσοφικό επίπεδο – πληροφορία ίσον γνώση, γνώση ίσον σοφία και σοφία ίσον Αθηνά. Αφού λοιπόν ο Πρωταγόρας, αγνωστικιστής όντας, δεν πίστευε στο δωδεκάθεο, είναι πολύ πιθανόν να ανέφερε την Αθηνά ως σύμβολο της γνώσης και κατ’ επέκταση της πληροφορίας και της αλληλουχίας των νουκλεοτιδίων του RNA των φυσικών ρετροϊών που πιθανώς οφείλονται για την ανάπτυξη του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ωστόσο δεν πρέπει να παραλείψουμε και το γεγονός ότι ο Πρωταγόρας, σαν σοφιστής που ήταν, δεν αποκλείεται να ανέφερε τους δύο αυτούς συγκεκριμένους θεούς και διότι, λόγω του ότι οι αρχαίοι Αθηναίοι τους θεωρούσαν προστάτες και προπάτορές τους, με τον τρόπο αυτό θα γινόταν πιο συμπαθής στο αθηναϊκό του ακροατήριο και κατά συνέπεια τα λόγια του θα ακούγονταν πιο πειστικά στο ακροατήριο αυτό.
Η
 τελευταία τέλος πληροφορία περί γενετικής που δίνεται από το απόσπασμα αυτό εμφανίζεται στην φράση που παρεμβάλλεται μεταξύ των δύο παυλών: «―ἀμήχανον γὰρ ἦν ἄνευ πυρὸς αὐτὴν κτητήν τῳ ἢ χρησίμην γενέσθαι―». Αν και η πληροφορία που απορρέει από την φράση αυτή δεν είναι τόσο σημαντική καθώς και από την απλή λογική θα μπορούσε να εξηγηθεί και, σε σχέση με τις άλλες πληροφορίες που πήραμε από το υπόλοιπο κείμενο, φαντάζει σχετικά ασήμαντη, κατά την γνώμη μου, είναι κι αυτή εξίσου αξιοσημείωτη. Η φράση αυτή λέει – σε σχέση και με το υπόλοιπο κείμενο – ότι, χωρίς την φωτιά (δηλαδή την δυνατότητα ανάπτυξης τεχνολογίας), θα ήταν αδύνατη η ύπαρξη της «δυνατότητας ανάπτυξης (και εφαρμογής) των τεχνικών γνώσεων». Κάτι τέτοιο είναι απολύτως λογικό καθώς είναι αδύνατον κάποιος να βρίσκει εφαρμογές των τεχνικών γνώσεων, άμα δεν έχει την δυνατότητα να αναπτύξει την τεχνολογία. Και οι επιστήμες της βιολογίας και της γενετικής θα συμφωνήσουν όμως στο ότι είναι πρακτικά – εκτός από λογικά – αδύνατον ένα ον – όχι απαραίτητα ανθρώπινο – να έχει εγκέφαλο ανεπτυγμένο αρκετά για να έχει την δυνατότητα να αναπτύξει τεχνικές γνώσεις, την στιγμή που είναι ανίκανος να αναπτύξει τεχνολογία.
Ό
λες αυτές όμως οι πληροφορίες τις οποίες μπορεί κανείς να αντλήσει από τον διάλογο του Πλάτωνα «Πρωταγόρας» και οι οποίες παρουσιάζουν εκπληκτικές ομοιότητες με τα όσα λέει η σύγχρονη επιστήμη, παρά την επιστημονική ορθότητά τους, παραμένουν γνώσεις που, σύμφωνα με την συμβατική ιστορία, θα ήταν λογικά αδύνατον να κατείχε ο Πλάτωνας. Το πλήθος όμως των παραδειγμάτων τέτοιων «ανεξήγητων» γνώσεων – και όχι μόνο στον «Πρωταγόρα» – μας κάνει να αναζητήσουμε πιο βαθειά την αλήθεια σχετικά με το από πού προήλθαν οι γνώσεις αυτές.
Γ
ια να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να εξετάσουμε δύο πιθανές περιπτώσεις· η μία είναι ο διάλογος του Σωκράτη με τον Πρωταγόρα να είναι – εν μέρει τουλάχιστον – πλαστός και οι γνώσεις αυτές να προέρχονται από τον ίδιο τον Πλάτωνα, ο οποίος, απ’ ότι φαίνεται και από άλλα έργα του (βλέπε «Τίμαιος» και «Κριτίας»), όντως κατείχε γνώσεις πολύ «προχωρημένες» για την εποχή του και η άλλη είναι ο εν λόγω διάλογος να είναι αληθινός και το δυνατόν πιστότερα καταγεγραμμένος και οι γνώσεις περί γενετικής να έρχονται από τον ίδιο τον Πρωταγόρα.
Α
ναμφισβήτητα, η πιο πιθανή εκδοχή είναι αυτή που θέλει τον Πλάτωνα να περνά τις γνώσεις αυτές μέσα στον διάλογο αυτό. Και αυτό συμβαίνει, όχι μόνο γιατί το να αποδοθεί τόσο πιστά από τον Πλάτωνα ένας διάλογος που έγινε και μάλιστα ενώ εκείνος δεν ήταν μπροστά ήταν κάτι πολύ δύσκολο, αλλά και γιατί και σε άλλα του βιβλία, ο Πλάτωνας κάνει αναφορές σε γνώσεις που λογικά κανείς εκείνη την εποχή δεν θα μπορούσε να έχει.
Προτομή του αρχαίου Αθηναίου
νομοθέτη Σόλωνα που φιλοξενείται
στο Museo Nazionale στην Νάπολη
της Ιταλίας. Ο Σόλων είχε κάνει
πολλά ταξίδια σε πολλά μέρη του
κόσμου. Στην Σάιδα της Αιγύπτου,
ο Πλάτωνας υποστηρίζει πως
Αιγύπτιοι ιερείς του
μεταλαμπάδευσαν διάφορες
πανάρχαιες γνώσεις, από τον καιρό
πριν τον ελληνοατλαντικό πόλεμο.
Δεδομένου λοιπόν του ότι ο Πλάτων
καταγόταν από την γενιά του
Σόλωνα, θα ήταν λογικό οι τόσο
επιστημονικά ορθές γνώσεις του
περί γενετικής να προέρχονται
από εκείνο το ταξίδι του Σόλωνα
στην Σάιδα.
Ο
 Πλάτωνας, δεδομένων και των άλλων «ανεξήγητων» για την εποχή γνώσεων που μπορούμε να εντοπίσουμε στα βιβλία του, θα μπορούσε, σύμφωνα με την απλή λογική να γνώριζε και την ουσία των όσων αναφέρονται από τον Πρωταγόρα στον ομώνυμο διάλογό του. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο Πλάτωνας καταγόταν από την γενιά του νομοθέτη Σόλωνα, ο οποίος είχε ταξιδεύσει στην Αίγυπτο και στην Μέση Ανατολή. Στα ταξίδια του, όπως ο ίδιος ο Πλάτωνας αναφέρει στον διάλογό του «Τίμαιος», έμαθε διάφορα πράγματα σχετικά με το μακρινό παρελθόν την ανθρωπότητας – και όχι μόνο. Για παράδειγμα, από τους ιερείς της Σάιδας της Αιγύπτου, ο Πλάτωνας αναφέρει πως ο Σόλων έμαθε για τον πανάρχαιο ελληνοατλαντικό πόλεμο και για την χαμένη ήπειρο της Ατλαντίδας. Αν λοιπόν, όπως ο ίδιος ο Πλάτων ισχυρίζεται στον «Τίμαιο» και στον «Κριτία», υπήρξε κάποτε ένας τόσο προηγμένος πολιτισμός που θα μπορούσε να κατέχει αυτές τις επιστημονικές γνώσεις, αν τα ιερατεία της Αιγύπτου – και ίσως όχι μόνο – διατήρησαν την γνώση αυτή, αν ο Σόλων όντως πήρε την γνώση αυτή από την Σάιδα και ίσως και από αλλού και, γυρνώντας στην Ελλάδα την έγραψε σε χειρόγραφα, θα ήταν λογικό ο Πλάτωνας, σαν απόγονός του, να τα διαβάσει και, είτε μόνος του, είτε με την βοήθεια του δασκάλου του Σωκράτη, ο οποίος θεωρείτο ο σοφότερος των ανθρώπων, να προσπάθησε να καταλάβει τι ακριβώς σήμαιναν οι γνώσεις αυτές. Μετά δε, μην μπορώντας να καταλάβει πλήρως – και λογικά – το τι σήμαιναν τα όσα έμαθε ο Σόλωνας στην Αίγυπτο, πήρε την σωστή απόφαση να περάσει τις γνώσεις αυτές μέσα από τους διαλόγους του στις επόμενες γενιές, ώστε, όταν οι άνθρωποι θα κατέχουν τις απαραίτητες γνώσεις, να μπορέσουν να καταλάβουν ό,τι απέμεινε από την πανάρχαια εκείνη γνώση. Και να μην ισχύει όμως το ότι ο Πλάτωνας κατείχε τα χειρόγραφα του Σόλωνα ή – έστω – ότι είχε ακούσει για τις ιστορίες του, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να πήγε ο ίδιος στην Αίγυπτο και να έμαθε τις γνώσεις αυτές και να τις απέδωσε στον Σόλωνα, φοβούμενος μην πάθει ό,τι και ο Σωκράτης που του επέβαλλαν να πιει το κώνειο. Από τις δύο ωστόσο εκδοχές, η προσωπική μου γνώμη είναι πως ισχύει μάλλον αυτή που θέλει τον Σόλωνα και όχι τον ίδιο τον Πλάτωνα να παίρνει τις αρχαίες γνώσεις από την Αίγυπτο· δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο το ότι ο Σόλωνας ήταν ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας… [ο νοών νοείτω]


Μοντέλο ενός ατόμου. Η σύγχρονη επιστήμη ατάφερε
να ανακαλύψει την ύπαρξη των ατόμων κατά τον 19ο αιώνα,
λόγω του πολύ μικρού μεγέθους τους. Ήδη όμως από την
αρχαιότητα, ο Δημόκριτος από τα Άβδηρα είχε πρώτος
διατυπώσει την θεωρία ότι τα πάντα αποτελούνται από
άτομα και κενό, δύο χιλιετίες πριν κάτι τέτοιο αποδειχθεί.
Μήπως λοιπόν και ο Δημόκριτος κατείχε κάποια αρχαία
γνώση; Και, δεδομένου του ότι ο Πρωταγόρας υπήρξε
μαθητής του, μήπως τα όσα εμφανίζεται να λέει ο σοφιστής
στον ομόνυμο διάλογο του Πλάτωνα εμπεριέχουν γνώσεις
περί γενετικής που ο Δημόκριτος είχε αντλήσει από την
ίδια πηγή αρχαίας γνωσης;

Ό
σον αφορά την περίπτωση τώρα οι γνώσεις να προέρχονται από τον Πρωταγόρα και όχι από τον Σωκράτη, αν και προσωπικά δεν συμφωνώ, οφείλω να πω ότι είναι και αυτή αρκετά πιθανό να ισχύει… Ο Πρωταγόρας ήταν ένας από τους κορυφαίους σοφιστές της εποχής του και όντως ήταν πολύ σοφός. Δάσκαλός του υπήρξε ο Δημόκριτος από τα Άβδηρα που πίστευε πως τα πάντα αποτελούνταν από άτομα και κενό κάτι που η επιστήμη της φυσικής θα χρειαζόταν πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια – από τότε – για να ανακαλύψει και να παραδεχτεί. Και ας μην ξεχνάμε ότι ο Δημόκριτος είχε επίσης ταξιδεύσει και μάλιστα πάρα πολύ, καθώς επισκέφτηκε σίγουρα την Αίγυπτο, την Βαβυλώνα και την Περσία, ενώ φημολογείται πως έφτασε μέχρι την Αιθιοπία και την Ινδία· όλες αυτές οι περιοχές δε, βρίσκονται σε κράτη όπου υπήρχε αρχαία υπερτεχνολογία… Θα ήταν λοιπόν λογικό, αν υποθέσουμε πως οι γνώσεις που εντοπίσαμε στο κείμενο του Πλάτωνα προέρχονται όντως από τον Πρωταγόρα, σε αυτόν να τις μεταλαμπάδευσε ο Δημόκριτος, αφού πρώτα τις έμαθε κατά την διάρκεια των ταξιδιών του. Ο Πλάτωνας πάλι που ξέρει για την ύπαρξη του προηγμένου πολιτισμού που υπήρξε την εποχή πριν τον ελληνοατλαντικό πόλεμο, ίσως, επειδή υπέθεσε ότι και οι γνώσεις αυτές κατάγονται από τα χρόνια εκείνα, αποφάσισε να φιλοξενήσει στον διάλογό του «Πρωταγόρας» και αυτές τις γνώσεις του ομώνυμου σοφιστή.
Α
π’ όπου όμως κι αν προέρχονται οι γνώσεις αυτές, το σίγουρο είναι ότι η ομοιότητά τους με τα όσα παραδέχεται η σύγχρονη επιστήμη είναι εκπληκτική. Αυτό συνεπάγεται πως είναι πάρα πολύ πιθανό, αν όχι βέβαιο, όχι απλά οι γνώσεις αυτές να προέρχονται από έναν πανάρχαιο προηγμένο πολιτισμό, αλλά και ότι ο Πλάτωνας κατείχε αρκετές απ’ αυτές και έκανε μεγάλη και οργανωμένη προσπάθεια – αν και ανολοκλήρωτη – να μεταδώσει σε εμάς το σύνολο αυτών των γνώσεων. Το μόνο λοιπόν που εμείς έχουμε να κάνουμε είναι να διαβάσουμε ξανά τα κείμενά του, όχι με το μάτι του φιλοσόφου ή του λογοτέχνη, αλλά με το μάτι του ερευνητή.