Τὰ Ζῳδιακὰ Ἄστρα τῆς Ἐκλειπτικῆς

Εἰσαγωγὴ εἰς τὴν φιλοσοφίαν τοῦ Ζῳδιακοῦ καὶ τὴν ἀστρολογικὴν σημασίαν τῶν ἀστερισμῶν Ἄστρον ὀνομάζεται μία ὁμάς ἀστέρων εἰδωλοποιηθήσα κατὰ θέσιν καὶ εἶδος αὐτῶν,συμφώνως πρὸς τὸν ὁρισμὸν ποὺ δίδει ὁ Γεμῖνος Ῥόδιος (Εἰσαγωγή εἰς τὰ Φαινόμενα), δηλαδή αὐτὸ ποὺ σήμερα ἀποκαλοῦμε ἀστερισμόν. Πῶς ὅμως ἐφθάσαμε εἰς τὴν εἰδωλοποίησιν αὐτῶν τῶν διαφόρων καὶ πολυαρίθμων ἀστέρων, ποὺ ἐφαίνοντο 'τυχαίως' διατεταγμένοι; Ἡ διαδικασία ἦταν μακρόχρονη καὶ χάνεται εἰς τὰ βάθη τοῦ χρόνου. Κάποιοι ἦταν ἀντιληπτοὶ ἀπὸ τὴν προϊστορικὴν ἐποχήν, ὅπως ὁ ἀστερισμὸς τοῦ Ὠρίωνος. Ἄλλοι εἶναι πιὸ πρόσφατοι καὶ ἐκ τῶν ἐλαχίστων ἀρχαίων ἀναφορῶν γνωρίζουμε ὅτι κάποιοι ἐσχηματίσθησαν ὑπὸ γνωστῶν ἀστρονόμων/ἀστρολόγων, ὅπως ὁ τῆς μικρᾶς Ἄρκτου ὑπὸ τοῦ Θαλοῦ Μιλησίου καὶ οἱ τοῦ Κριοῦ καὶ Τοξότου ὑπὸ τοῦ Κλεοστράτου Τενεδίου. Δὲν εἶναι κἂν σαφὲς τὶ ἐθεωρεῖτο σχηματισμός, ἐὰν λ.χ. ἐπρόκειτο διὰ νέα εἰδωλοποίησιν ἢ διὰ μεταβολὴν παλαιοτέρας. Θὰ ἦταν ἐξαιρετικῶς δύσκολον νὰ προσδιορισθῇ κάποιος γενικότερος συλλογισμός ἐπὶ τῆς εἰδωλοποιήσεως δεδομένου ὅτι δὲν ἔχουν διασωθεῖ στοιχεῖα ποὺ θὰ μᾶς ἐπέτρεπαν νὰ δοῦμε τὴν καθολικὴν εἰκόνα τῆς ὁμαδοποιήσεως, σχηματισμοῦ καὶ ὀνομασίας τῶν 88 γνωστῶν ἀστερισμῶν τοῦ καταλόγου τοῦ Ἱππάρχου. Ἐὰν ἀντιθέτως ἑστιάσουμε τὴν προσοχήν μας εἰς τοὺς ἀστερισμούς τοῦ Ζῳδιακοῦ μόνον, ὁ συλλογισμός τῆς εἰδωλοποιήσεως δύναται νὰ ἐντοπισθῇ. Ἡ ἐπιλογή τῶν ζῳδιακῶν ἀστερισμῶν δὲν εἶναι τυχαία. Εἶναι οἱ μόνοι ἀπὸ τοὺς 88 ἀστερισμούς, ποὺ ἀποτελοῦν διάκριτην ὁμάδα καὶ μάλιστα εἶναι συνδεδεμένοι διὰ τέτοιων ἰσχυρῶν δεσμῶν, ὥστε ἡ ὁμὰς ὄχι μόνον διατηρήθη ἀλλὰ καὶ δὲν ἐπιδέχθη καμμία ἀλλαγὴ τῆς συνθέσεώς της ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἕως τὴν σήμερον. Εἶναι στοιχεῖον ἀξιοπρόσεκτον ὅτι παρ' Ἕλλησι ὁ Ζυγὸς δὲν ἐθεωρεῖτο διάκριτος ἀστερισμὸς ἀλλὰ μέρος τοῦ Σκορπιοῦ καὶ λεγόταν Χηλαί (δαγκάναι) ἕως καὶ τὴν ἀλεξανδρινὴν ἐποχήν, ὅπου διὰ πρώτην φορὰν ἀναφέρεται ὡς Ζυγὸς ὑπὸ τοῦ Ὑψικλέους. Ἀργότερα, ὁ Ὑγῖνος τὸν συσχετίζει μὲ τὸν ζυγὸν τῆς Παρθένου Ἀστραίας, ποὺ ἤδη τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ταυτιζόταν μὲ τὴν Νέμεσιν - τὴν ὁποίαν ὁ Ἡσίοδος, πρὸ αἰώνων, εἶχε συσχετίσει μὲ τὸν ἀστερισμὸν τῆς Παρθένου. Ἐδῶ ἀναγνωρίζουμε τὸν Ζυγὸν ὡς ἐκ τῶν κυρίων συμβόλων τοῦ Ἅδου, τοῦ ἀϊδίου κόσμου τῶν νεκρῶν, ποὺ δὲν εἶναι ἔκδηλος καὶ φανερὸς ἀλλὰ ἄδηλος καὶ ἀφανής. Οἱ ἀστερισμοί τοῦ Ζῳδιακοῦ λοιπὸν ἦσαν ἔνδεκα καὶ εἶς ἐξ αὐτῶν διπλός. Ὁμοίως περὶ Ἔνδεκα μερῶν τοῦ Οὐρανοῦ γράφει ὁ Πλάτων, ἀναλύοντας τὴν θεολογικὴν αὐτὴν ἀρχὴν εἰς τὸν διάλογον Φαῖδρος - ἀρχὴ ποὺ σχετίζεται καὶ μὲ τὴν ἔννοιαν τοῦ Δωδεκαθέου. Ὁ Ζῳδιακὸς λοιπὸν δὲν κατέληξε τυχαίως εἰς τὴν εἰδωλοποίησιν ἔνδεκα ἀστερισμῶν, μὲ ἕναν διπλόν, ἀλλὰ βάσει ἑνὸς οὐρανίου σχεδίου. Μίας φιλοσοφικό-θεολογικῆς ἀντιλήψεως ποὺ συναντοῦμε εἰς τὴν Ἑλληνικὴν θρησκευτικὴν κοσμοθέασιν. Ἡ ἀρχὴ καταστερισμοῦ τοῦ Ζῳδιακοῦ λοιπὸν δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν θεολογικὴν ἀρχήν τῶν ἕνδεκα μερῶν τοῦ Οὐρανοῦ καὶ ἀναλύεται ἐκτενῶς εἰς τὸ ἄρθρον Ὁ Ζῳδιακός. Συμφώνως πρὸς τὴν θεώρησιν αὐτήν, αἱ κατερχόμεναι ψυχαί προέρχονται ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀπὸ τὰ ἀντίστοιχα μέρη τοῦ Οὐρανοῦ καὶ φέρουν ἐντός των τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά - ἢ πιὸ σωστά, Ψυχικοὺς Λόγους - τοῦ ἐφορεύοντος Θεοῦ (π.χ. ψυχαί προερχόμεναι ἐκ τοῦ μέρους τοῦ Ἑρμοῦ φέρουν ἑρμαϊκὰ χαρακτηριστικὰ ὅπως ἐμπόρου, λογίου, ἐκ τοῦ μέρους τοῦ Ἄρεως πολεμικὰ χαρακτηριστικὰ καὶ αὐξημένην αἴσθησιν δικαίου, ἐκ τοῦ μέρους τῆς Ἥρας βασιλικὰ χαρακτηριστικά, ἡρωικὴν ἰδιοσυγκρασίαν κ.ο.κ.). Ἐδῶ βασίζεται μία ἐκ τῶν θεμελιωδῶν ἀστρολογικῶν ἀρχῶν, ὅτι ἡ θέσις τοῦ Ἡλίου ἐν γενεθλίῳ ὡροσκοπίῳ σημειοδοτεῖ μίαν βασικὴν ὁμάδα ἀνθρώπων, ἕναν βασικὸν τύπον ψυχικῆς κλίσεως. Μάλιστα, τὸ ζῴδιον τοῦ Ἡλίου τοῦ ὡροσκοπίου συλλήψεως ἀφορᾷ τὴν ποιότητα τῆς ψυχῆς ἐνῶ τοῦ γενεθλίου τὴν ποιότητα τοῦ βίου. Σχετικὸς μὲ αὐτὰ εἶναι καὶ ὁ πλατωνικὸς μῦθος τοῦ Ἠρός, ἀπὸ τὰ τελευταῖα κεφάλαια τῆς Πολιτείας, ὅπου ὁ Ζῳδιακός καὶ οἱ πλανῆτες συμμετέχουν εἰς τὴν κοσμικὴν λειτουργίαν τῶν Μοιρῶν καὶ τῆς καθόδου τῶν ψυχῶν ποὺ διάλεξαν βίον, καὶ ποὺ κατέρχονται μετὰ συγκεκριμένων ἀστρικῶν διατάξεων. Ὑπὸ αὐτὴν τὴν ὀπτικὴν ὁ ὑπολογισμός τῶν πραγματικῶν πλανητικῶν θέσεων ἐπὶ τοῦ Ζῳδιακοῦ ἀποκτᾷ ἀκόμη μεγαλυτέραν σημασίαν. Ὁ θεμελιώδης αὐτὸς συσχετισμός τῆς θεολογίας περὶ τῶν Ἔνδεκα μερῶν τοῦ Οὐρανοῦ μὲ τὴν ἀρχὴν καταστερισμοῦ τῶν Ζῳδιακῶν ἀστερισμῶν, ἀποτελεῖ καὶ ἕναν ἐκ τῶν ἀκρογωνιαίων λίθων τῆς φιλοσοφίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστρολογίας, ποὺ διδάσκεται εἰς τὸ Ἀστρολογικόν.  Αἱ ἀστρικαὶ ἰδιότηται τῶν Ζῳδιακῶν Ἀστερισμῶν δὲν θὰ πρέπει νὰ συγχέονται μὲ τὰς ἐποχιακὰς ἰδιότητας. Κατὰ τὴν ἕλληνιστικὴν περίοδον, ὅπου ἡ ἀστρολογία ἐγνώρισε μεγάλην πρόοδον, συνέβαινε τότε αἱ τροπαί νὰ συμπίπτουν μὲ τὰς πρώτας μοίρας τῶν ζῳδιακῶν δωδεκατημορίων. Αἱ διορθώσεις τοῦ Ἱππάρχου λόγῳ μεταπτώσεως, ποὺ ὁ Πτολεμαῖος ὑποστήριξε ἐνθέρμως, δὲν ἀκολουθήθησαν γενικῶς εἰς τὴν ἀστρολογικὴν πρακτικὴν τῆς ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς. Ἐν τούτοις, ἡ ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμισις τοῦ Σωσιγένους συνέβαλλε σταδιακῶς εἰς τὴν σημειοδότησιν τῶν ἡλιακῶν μηνῶν διὰ τῶν ἀντιστοίχων ἀστερισμῶν. Συν τῷ χρόνῳ, πολλαὶ ἰδιότηται ἐποχιακαὶ, κλιματολογικαί-μετεωρολογικαί, ἀκόμα καὶ θρησκευτικαί, ἑκάστου μηνός, συνδυάσθησαν μέ τὰς ἀντίστοιχας ζῳδιακάς-ἀστρικάς. Διαπιστώνεται πρὸς τὰ τέλη τῆς ἑλληνιστικῆς περιόδου, ὅτι ἡ ἀστρολογικὴ ἑρμηνεία ἑκάστου δωδεκατημορίου περιελάμβανε ἀμφοτέρας τὰς ἐποχιακὰς καὶ τὰς ζῳδιακάς ἰδιότητας, κάτι ποὺ εἶναι ἰδιαιτέρως ἐμφανὲς εἰς τὴν Ἀποτελεσματικὴν τοῦ Ἡφαιστίωνος Θηβαίου. Εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Ἀστρολογίαν πρῶτα διακρίνουμε τὰς ἀρχικὰς ζῳδιακὰς ἰδιότητας ἀπὸ τὰς ἐποχιακᾶς, περὶ τῶν ὁποίων δεῖτε τὸ ἄρθρον Ὁ Ἐνιαύσιος Κύκλος. Κατόπιν ἐπανασυνδυάζουμε τὰς ἐποχιακὰς μὲ τὸ ἀντίστοιχον ζῴδιον σήμερον, ποὺ εἶναι διάφορον τοῦ παλαιοῦ λόγῳ τῆς μεταπτώσεως τῶν ἰσημεριῶν. Ὁ καθορισμὸς τῶν ὁρίων τῶν ζῳδίων γίνεται βάσει τοῦ μετρικοῦ συστήματος τῶν Δωδεκατημορίων. Τὰ ζῳδιακὰ Ἄστρα σχετίζονται πρωτίστως μὲ τὴν ποιότητα τῶν κατερχομένων Ψυχῶν, αἱ ὁποῖαι πηγάζουν ἐκ τῶν μερῶν τοῦ Οὐρανοῦ, τῶν ἐφορευόμενων ἀπὸ τοὺς ἀνάλογους Θεοὺς. Συνεπῶς ὁ Κριός λ.χ. δὲν εἶναι "παρορμητικός", οὔτε "ἠγετικός", μήτε "κάνει τὴν ἀρχήν ὅπως ἡ ἄνοιξις..." (καὶ βεβαίως δὲν ταυτίζεται μὲ τὴν ἐπιδρασιν τοῦ πλανήτου Ἅρεως οὔτε μὲ τὴν ἑρμηνείαν τοῦ 1ου Τόπου), ἀλλ' ἀντιθέτως ἀποτελεῖ τὴν ἐλλόγιμην ἔκφρασιν τῶν Ἰδεῶν τῆς Θεᾶς Ἀθηνᾶς ἀενάως καὶ εἰς ὅλας τὰς ζῳδιακὰς ἐποχάς, ἀνεξαρτήτως τῆς ἑκάστοτε χρονικῆς περιόδου ὅπου γίνεται ἡ ἐτήσια ἡλιακὴ διέλευσις ἀπὸ αὐτὸν (π.χ. μπορεῖ νὰ συμβῇ τὸ θέρος ἢ τὸ φθινόπωρον, ἀναλόγως τὴν ζῳδιακὴν ἐποχήν). Ὁμοῖως διὰ τὰ ὑπόλοιπα Ἄστρα (Ταῦρος - Ἀφροδίτη, Δίδυμοι - Ἀπόλλων, Καρκίνος - Ἕρμῆς...). Αἱ ἀκόλουθαι ἰστοσελίδαι περιέχουν: Mυθολογίαν καταστερισμοῦ τῶν ζῳδιακῶν Ἁστρων Οὐρανομετρίαν/ἀστρονομίαν τῶν ζωδιακῶν Ἂστρων Ἐποχιακὰς καὶ ἀστρικὰς ἰδιότητας καθὼς καὶ δυνάμεις ἀστέρων τοῦ Δωδεκατημορίου ἑκάστου ζῳδιακοῦ Ἄστρου Ἑρμηνείαν τοῦ ὡροσκόπου διὰ τοὺς τρεῖς δεκανοὺς τοῦ Δωδεκατημορίου ἑκάστου ζῳδιακοῦ Ἄστρου ΚΡΙΟΣ ΤΑΥΡΟΣ ΔΙΔΥΜΟΙ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΛΕΩΝ ΠΑΡΘΕΝΟΣ             ΖΥΓΟΣ ΣΚΟΡΠΙΟΣ ΤΟΞΟΤΗΣ ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ ΥΔΡΟΧΟΟΣ ΙΧΘΥΕΣ             Τhttp://www.astrologicon.orgΑ ΖΩΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΖΩΔΙΑΚΟΣ

Μετακένωσις τῶν θεϊκῶν Ἰδεῶν εἰς τοὺς πλανήτας

Θεοί καὶ Ἰδέαι, Ἀστέρες καὶ Πλανήται Τὸ κοσμολογικὸ ὑπόδειγμα, ἐπὶ τοῦ ὁποίου θεμελιώνεται ἡ ἀστρολογία, εἶναι αὐτὸ ποὺ περιγράφεται εἰς τὸν πλατωνικὸν Τίμαιον. Σημαντικὴν δὲ θέσιν εἰς αὑτό ἔχουν οἱ Ἀστέρες ὡς πρωταρχικοὶ φορεῖς τῶν Ἰδεῶν τῆς θεόσφαιρας ἐκδηλουμένων ἐπὶ τοῦ αἰσθητοῦ. Οἱ Ἀστέρες διακρίνονται περαιτέρω εἰς ἀπλανεῖς καὶ πλανήτας· οἱ πρῶτοι ἐμπύρειοι καὶ ἀνώτεροι ἱεραρχικῶς ἀπὸ τοὺς δευτέρους, ποὺ εἶναι κυρίως γεώδους/ὑδατώδους ἢ ὑδατώδους/ἀερίας συστάσεως. Εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Ἀστρολογίαν τὸ σύνολον τῶν ἰδιοτήτων τῶν ἐν χρήσει οὐρανίων σωμάτων κατὰ φύσιν καὶ κατ' ἐπίδρασιν, ἀπορρέει ἐκ τοῦ συνόλου τῶν Ἰδεῶν τοῦ ἀναλόγου Θεοῦ κατὰ πλήρην ἀντικατοπτρικὴν ἀντιστοιχίαν. Ἡ ἀντιστοιχία αὐτὴ λαμβάνει ἔκφρασιν εἰς τὸ αἰσθητὸν πεδίον, διαμέσῳ τῶν φυσικῶν ἀπορροιῶν τῶν Ἀστέρων καὶ πλανητῶν, αἱ ὁποῖαι δομοῦν ἓκαστον στοιχεῖον ζωῆς ἐπὶ χθονὸς συμφώνως πρὸς καθορισμένον Λόγον. Οἱ πλανήται παρότι δὲν ἔχουν τὴν ποιότητα τῶν ἀπορροιῶν τῶν ἀπλανῶν καὶ σὲ πολὺ μικρότερον βαθμόν τὴν ἰσχύ ἢ τὸν μαγνητισμόν των, ἐν τοῦτοις συμμετέχουν μέσω τῆς ἰδιότητος ποὺ ἔχουν νὰ ἀνακλοῦν τὸ ἀστρικό φῶς (καὶ μέρος τῆς οὐσίας των) ὑπὸ διαφόρων γωνιῶν ἐν σχέσει πρὸς τὴν Γῆν. Ὅταν αἱ σχηματισθεῖσαι γωνίαι εἶναι αὐταὶ ποὺ ἐνυπάρχουν τοῖς κανονικοῖς πολυγώνοις, τότε δύνανται νὰ μᾶς ἐπηρεάσουν, ἢ πιὸ σωστὰ ἡ ἴδια ἡ ψυχή ἔχει τὴν ἰκανότητα νὰ ἀνταποκρίνεται εἰς τὰ σχήματα αὐτά. Διὸ καὶ οἱ τρεῖς ἐξωκρόνιοι πλανῆται ποὺ δὲν εἶναι ὁρατοὶ διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ, ἔχουν σχεδόν μηδενικὴν ἐπιρροήν εἰς τὰ γενέθλια ὡροσκόπια καὶ ἐξετάζονται μόνον συναρτήσει θεμάτων μεγάλης κλίμακος (π.χ. ὡροσκόπια κρατῶν). Ἡ ἀστρολογία ἐκλαμβάνεται ὁλοκληρωμένα ὡς σύστημα Οἱ 7 ὁρατοὶ καὶ οἱ 3 ἐξωκρονίοι πλανῆταιπαρουσίαζονται ὡς πρὸς  θεολογικὸν (νοητὸν, Πρῶται Ἀρχαί - Θεοί - Ἰδέαι) λογικὸν (νοερὸν, Λόγος - Ἀριθμός - γεωμετρία) φυσικὸν (αἰσθητόν, Ἀστέρες - φυσικαὶ ἀπορροαί - ἡ φυσιολογία τοῦ πλανήτου μας καὶ τῶν ἐπ' αὐτοῦ φυομένων εἰδῶν) Μυθολογία Οὐρανομετρία Ἀστρολογία Ἀστροφυσικὴ   ΗΛΙΟΣ ΣΕΛΗΝΗ ΕΡΜΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΑΡΗΣ ΖΕΥΣ ΚΡΟΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝ ΠΛΟΥΤΩΝ Οι πλhttp://www.astrologicon.orgανήτες στην ελληνική αστρολογία

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΣΥΜΠΟΣΙΟ (ἢ περὶ ἔρωτος) Μεταφρασμένο

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Ἀπ᾿ τὰ παιδικὰ μου χρόνια, μιὰ ἀκαθόριστη δύναμη μὲ ὠθοῦσε νὰ συγκρουστῶ μὲ κάθε μορφὴ ἐξουσίας, ποὺ μὲ τὸν ἕνα ἤ τὸν ἄλλο τρόπο ἔκανε ἐμφανῆ τὴν παρουσία της, στὸ σχολεῖο, στή δουλειά, στὴν παρέα, σ᾿ ὁλόκληρη τὴν κοινωνία.

Ἡ διάθεση ν᾿ ἀντιδράσω σὲ ὅτι θεωροῦσα ἄδικο, ὄχι μόνο μέσα στὸ κοινωνικὸ σύνολο ἀλλὰ καὶ μέσα στὸν ἴδιο μου τὸν ἑαυτό, γινόταν ὁλοένα καὶ πιὸ ἔντονη, πολλὲς φορὲς μάλιστα, χωρὶς νὰ περιορίζονται τὰ ὅριά της.

Ἀκολουθῶντας τὴν πορεία τοῦ καθημερινοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὶς ἀδυναμίες, τὶς φιλοδοξίες, τὰ πάθη καὶ τὰ λάθη μου, ἀγωνιοῦσα νὰ δημιουργήσω τὸ δικὸ μου "παράδεισο", νὰ ταξιδέψω, νὰ γνωρίσω τὸν κόσμο, νὰ νιώσω τὴν εὐτυχία καὶ νὰ γευτῶ τὶς καθημερινὲς ἀπολαύσεις της ζωῆς.

Στὰ 15 μου, ἐρωτεύθηκα τὴ γυναίκα ποὺ ζῶ μέχρι σήμερα, ὅμως, μιὰ ἀκαταμάχητη δύναμη ποὺ φώλιαζε μέσα μου, μ᾿ ἔσπρωχνε στὴν ἀναζήτηση τοῦ μοναδικοῦ, τοῦ ἰδανικοῦ Ἔρωτα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ νιώσῃ ὁ ἄνθρωπος, ὅσο ζεῖ.

Εἴκοσι χρόνια ἀργότερα, φορτωμένος μὲ πολλὰ ἀναπάντητα ἐρωτηματικὰ, ἀνησυχίες καὶ ἀναζητήσεις, βρέθηκα νὰ διαβάζω τὴν ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ.

Καὶ ξαφνικά, γεμᾶτος ἔκπληξη ἔνιωθα τὴν ἔντονη παρουσία τῆς ἀκαταμάχητης δύναμης τοῦ Σωκρατικοῦ λόγου νὰ μὲ κυριεύῃ, καὶ νὰ μὴ θέλω ν᾿ ἀντισταθῶ.

Χωρὶς νὰ χάσω χρόνο, προμηθεύτηκα ὅλους τοὺς Πλατωνικοὺς διαλόγους καὶ στρώθηκα στὴ δουλειά.

Τὸ ταξίδι γιὰ τὴν ἀναζήτηση τοῦ κρυμμένου θησαυροῦ εἶχε ἀρχίσει. Ἕνα ταξίδι μὲ ἄγνωστη κατεύθυνση καὶ ἄγνωστο τέλος.

Μ᾿ ἕνα ἀσίγαστο πόθο, ρουφοῦσα τὸ περιεχόμενο ὅλων τῶν διαλόγων, γιὰ νὰ διαπιστώσω τὶ γράφουν, τελοσπάντων, αὐτὰ τὰ τόσο ἀπρόσιτα στὸν καθημερινὸ ἄνθρωπο βιβλία.

Καὶ ὦ τοῦ θαύματος !!!

Εἶχα ἀνοίξει τὴ βρύση ποὺ ἔτρεχε τὸ καθάριο νερό· γιὰ πρώτη φορὰ, γευόμουν τὸ πνευματικὸ ἁγίασμα κι ἄρχισα ν᾿ ἀκολουθῶ τὴν ἀντίστροφη πορεία, γιὰ νὰ φτάσω στὴν πηγή.

Ἔνιωθα ὅτι βρίσκομαι στὸ σωστὸ δρόμο καὶ βῆμα-βῆμα ἀκολουθοῦσα τὸν ἄριστο ὁδηγό, τὸ Σωκράτη, ποὺ μὲ ὁδηγοῦσε στὰ σκοτεινὰ μονοπάτια τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ.

Κάρφωσα τὸ βλέμμα στὸ θολὸ τοπίο ποὺ ἁπλωνόταν μπροστὰ μου, καὶ σιγά-σιγά ἄρχισα νὰ διακρίνω τὴ σιλουέτα τῆς ὄμορφης πριγγίπισας, τῆς ΑΓΝΟΙΑΣ, ποὺ τόσο μὲ εἶχε ξεγελάσει μεταμορ-φωμένη σὲ γνώση.

Τὶ ἔπρεπε νὰ κάνω λοιπόν; Μήπως ἦταν ἤδη ἀργά;

Ἀκολουθῶντας τὸ παράδειγμα τοῦ Ὀδυσσέα καὶ τοῦ Ἡρακλῆ, πῆρα τὸ ρόπαλο κι ἄρχισα νὰπεριπλανιέμαι στὸ βασίλειο τοῦ νοῦ, γιὰ ν᾿ ἀνακαλύψω καὶ νὰ ἐξοντώσω τὴ σύγχρονη Λερναία Ὕδρα, καὶ τὸ Λιοντάρι τῆς Νεμαίας, νὰ καθαρίσω τὴν κόπρο τοῦ Αὐγεία, ἀντιστεκόμενος συγχρόνως στὸ τραγούδι τῶν Σειρήνων καὶ στὴ μαγεία τῆς Κίρκης.

Αὐτὴ πορεία, εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα ἀφ᾿ ἑνὸς νὰ γνωρίσω καὶ νὰ ἀναγνωρίσω τὴν ἄγνοιά μου καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου νὰ ἀνακαλύψω πόσο ἀσήμαντες εἶναι οἱ καθημερινὲς ἀνθρώπινες φιλοδοξίες, μπροστὰ στὴ δυνατότητα ποὺ ἔχομε νὰ κατακτήσωμε τὸ σύμπαν, δηλαδὴ νὰ γνωρίσωμε τὸν ἑαυτὸ μας.

Μὲ ἀφετηρία τὴν κατανόηση τῆς ἄγνοιάς μου, μετὰ ἀπὸ εἴκοσι περίπου χρόνια ἐπαναλήψεως τοῦ ἴδιου ταξιδιοῦ στὸν κόσμο τῆς Σωκρατικῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ἕνα πρῶτο σημάδι αὐτῆς τῆς περιπλάνησης, μὲ γραπτὴ μορφή, κάνει τὴν ἐμφάνισή του.

Στόχος του, ν᾿ ἀποτελέσῃ τὸ εἰσιτήριο γιὰ τό σημαντικὸτερο ταξίδι ποὺ ὁ καθένας ἐπιβάλλεται νὰ πραγματοποιήσῃ, πρὶν ἀπὸ τὸ μεγάλο ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς.

Καλὸ ταξίδι!!!

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ

Μέχρι σήμερα, ἑκατοντάδες εἰδικοὶ σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο, μὲ τὴν κατάλληλη παιδεία, ἔχουν ἀφιερώσει τὴ ζωὴ τους στὸ Πλατωνικὸ ἔργο, μὲ ἐπιστημονικὲς μελέτες, ἔρευνες καὶ μεταφράσεις σχεδὸν σ᾿ ὅλες τὶς γλῶσσες. Ὅπως φαίνεται ὅμως, ἀκόμη καὶ ἀνάμεσά τους, ὑπάρχουν διαφορετικὲς ἀπόψεις γιὰ τὴ Σωκρατικὴ σοφία.

Ἐπίσης, ἑκατομμύρια ἀναγνῶστες ἔχουν προσεγγίσει τὴ Σωκρατικὴ φιλοσοφία, ἀπὸ διαφορετικὴ ὀπτικὴ γωνία ὁ καθένας. Ἄλλοι ὑποχρεωτικά, σὰν μαθητὲς ἤ φοιτητὲς, ἄλλοι ἐπαγγελματικά, σὰν λειτουργοὶ ἤ μεταφραστὲς καὶ ἄλλοι, ἔτσι ἁπλά, γιὰ νὰ ἐμπλου-τίσουν τὶς γνώσεις τους.

Ὅμως, ὁ τρόπος προσέγγισης, ἀδυναμία κατανόησης καὶ ἔλλειψη ἀποδεικτικῆς ἱκανότητας τῶν ἀναγνωστῶν, ὁδηγεῖ σὲ λανθασμένα συμπεράσματα καὶ δημιουργεῖ ἀμφισβητήσεις καὶ ἀρνητικὴ κριτικὴ γιὰ τὴν ΑΛΗΘΕΙΑ.

Ἀντίθετα, ἡ ἐρευνητικὴ διάθεση ἀπέναντι στὴν ΑΛΗΘΕΙΑ, ἐπιβεβαιώνει μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὴν ὕπαρξη ἀποδεικτικῶν στοιχείων, στὸ Σωκρατικὸ λόγο καὶ τὴν Πλατωνικὴ γραφή.

Διότι, ὁ Σωκράτης δὲν ἀναζητοῦσε τὴν ἀλήθεια· τὴν ἤξερε· καὶ ἀνάλωσε τὴ ζωὴ του γιὰ νὰ διδάξῃ δημόσιακαὶ ἀφιλοκερδῶς τοὺς Ἀθηναίους, μὲ ποιὸ τρόπο θὰ ἀσκηθοῦν γιὰ νὰ τὴν κατακτήσουν.

Δὲν ἐξέφρασε μιὰ ἄποψη ἤ μιὰ διαφορετικὴ θεωρία γιὰ τὸ νοητὸ καὶ τὸν ὁρατὸ κόσμο, ἀλλὰ εἶπε τὴν ΑΛΗΘΕΙΑ.

Τὰ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα ὑπάρχουν. Μιλοῦν· ὄχι ὅμως στὶς αἰσθήσεις, ἀλλὰ στὴ νόηση· ἄλλοτε ἔντονα, ἄλλοτε συγκαλυμμένα κι ἄλλοτε πάλι, σιωποῦν. Γιατὶ, πῶς θὰ μποροῦσε κάποιος ν᾿ ἀποκαλύψῃ ὅσα δὲν ἀποκαλύπτονται;

Ὁ Τίμαιος, στὸν ὁμώνυμο Πλατωνικὸ διάλογο, ἀναφερόμενος στὴ δημιουργία τοῦ σύμπαντος καὶ τὸ δημιουργό, ἐπισημαίνει:

Τὸν μὲν οὖν ποιητὴν καὶ πατέρα τοῦδε τοῦ παντὸς εὑρεῖν τε ἔργον καὶ εὑρόντα εἰς πάντας ἀδύνατον λέγειν. (Τίμαιος 28γ)

(Δηλαδή, τὸν δημιουργὸ καὶ πατέρα αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ σύμπαντος, καὶ νὰ τὸν βροῦμε εἶναι ἔργο μας, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ποὺ θὰ τὸν βρῇ εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸν ἀποκαλύψῃ σὲ ὅλους).

ΔΗΛΩΣΗ

Κανένα εὐτελὲς ἤ ματαιόδοξο κίνητρο δὲν ὁδήγησε τὴ σκέψη μου, ξεκινῶντας αὐτὴ τὴ μεταφραστικὴ προσέγγιση.

Θέλοντας ν᾿ ἀποκτήσω τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν πληρέστερη ἀντί-ληψη τοῦ Συμποσίου, μετὰ ἀπὸ πολλὲς ἐπαναλήψεις, ἐξανάγκασα τὸν ἑαυτὸ μου νὰ προσεγγίσῃ τὸ ἀρχαῖο κείμενο, μὲ ὅποιες θυσίες κι ἂν ἀπαιτοῦσε αὐτὸ τὸ ἐγχείρημα.

Ἡ ἄγνοιά μου, δὲν στάθηκε ἱκανὴ νὰ ἐμποδίσῃ μιὰ τόσο κοπιαστικὴ, ἀλλὰ καὶ τόσο ὡφέλιμη, τελικά, προσπάθεια.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι. ΤΣΑΪΝΗΣ

ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ 159. – Θύρσις ἢ Ὠιδὴ 1-18, 64-72, 132-141

Ο Θεόκριτος γεννήθηκε στις Συρακούσες τη σημαντική δωρική αποικία με την ισχυρότατη παράδοση στην κωμωδία (Επίχαρμος) και την πρωτοπορία στον μίμο (Σώφρων), αλλά πιθανώς έζησε και στην Αλεξάνδρεια και ίσως στην Κω. Με το όνομά του παραδίδονται, εκτός από τα επιγράμματα, τριάντα ειδύλλια, οκτώ από τα οποία θεωρούνται νόθα. Ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο του όρου εἰδύλλιον (που δεν έχει σχέση με ό,τι ονομάζουμε σήμερα ειδυλλιακό) δεν γνωρίζουμε. Βέβαιο είναι μόνο ότι πρόκειται για το υποκοριστικό του ουσιαστικού εἶδος και ότι το υποκοριστικό δεν έχει χαρακτήρα αξιολογικό αλλά περιγραφικό, δηλώνει δηλαδή ποιήματα μικρής έκτασης.

Το ειδύλλιο συνιστά νέο ποιητικό είδος, η δημιουργία του οποίου εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της αλεξανδρινής αναθεώρησης των παλαιότερων ποιητικών ειδών και της δημιουργίας νέων (επύλλιο, αιτιολογικό έπος κ.ά.). Τα ποιήματα του Θεόκριτου, τα οποία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι γραμμένα σε δακτυλικό εξάμετρο (το μέτρο του έπους) και σε δωρική διάλεκτο με ενοφθαλμισμένα στοιχεία από άλλες διαλέκτους, αντιστέκονται στις απόπειρες που έχουν γίνει κατά καιρούς να καταταγούν σε κατηγορίες, και λόγω της θεματικής ποικιλίας ("ποιμενικά", αστικά, μυθολογικά, ερωτικά) και γιατί σ᾽ αυτά συναιρούνται στοιχεία από διαφορετικά παλαιότερα ποιητικά είδη. Ιδιαίτερα στενά συνδέεται το ειδύλλιο με το έπος (μέτρο) και με τον μίμο (δωρική διάλεκτος, διάλογος, καθημερινά θέματα).

Την πιο ευδιάκριτη και την πιο συμπαγή ομάδα ειδυλλίων μέσα στη θεοκρίτεια συλλογή συγκροτούν τα ποιήματα που χαρακτηρίζονται με τον αρκετά ασαφή και ρευστό όρο βουκολικά και που αποτελούν το νέο που εκόμισε ο Θεόκριτος στην τέχνη, αφορμώμενος ενδεχομένως από ανάλογες λαϊκές παραδόσεις στη γενέτειρά του. Τα ποιήματα αυτά διαδραματίζονται στην ύπαιθρο, σε περιβάλλον παραδείσιο, και έχουν ήρωες άντρες της υπαίθρου (ποιμένες, γεωργούς) που συμμετέχουν σε μουσικούς και ποιητικούς̒ αγώνες̉ τραγουδώντας τον έρωτα ή τα πάθη, τα δικά τους ή των άλλων. Από την άποψη αυτή το πρώτο ειδύλλιο (Θύρσις ἢὨιδή), στο οποίο υπάρχουν όλα τα στοιχεία που αναφέραμε, έχει προγραμματικό χαρακτήρα. Οι ήρωες είναι δυο βοσκοί, ο ποιμένας (βοσκός προβάτων) Θύρσης και ένας ανώνυμος αιγοβοσκός, που συναντιούνται σ᾽ ένα τόπο παραδείσιο την ώρα της μεσημβρινής ραστώνης. Ο Θύρσης επαινεί τον αιγοβοσκό για το παίξιμο της σύριγγας, και εκείνος με τη σειρά του εγκωμιάζει τον Θύρση για τις επιδόσεις του στο τραγούδι και τον πείθει να τραγουδήσε "τα πάθη του Δάφνη", υποσχόμενος να του δώσει ως έπαθλο ένα ξυλόγλυπτο ποτήρι (κισσύβιον,)που το κοσμούν θαυμάσιες παραστάσεις. Ο αιγοβοσκός περιγράφει λεπτομερώς το κισσύβιον (στ. 27-61), το ταπεινό αντικείμενο με την περίτεχνη διακόσμηση, και ο Θύρσης τραγουδάει τα ἄλγεα του ερωτευμένου αρχετυπικού βουκόλου Δάφνη (στ. 64-145). Το ποίημα κλείνει με την παράδοση του επάθλου.

Ανθολογείται ο εισαγωγικός διάλογος των βοσκών και η αρχή και το τέλος της ωδής του Θύρση, που στίζεται από εφύμνια.                                

www.greek-language.gr

ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ 159. – Θύρσις ἢ Ὠιδὴ 1-18, 64-72, 132-141 ΒΟΥΚΟΛΙΚΟ

• ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ: 159. – Θύρσις ἢ Ὠιδὴ 1-18, 64-72, 132-141

ΘΥΡΣΙΣ Ἁδύ τι τὸ ψιθύρισμα καὶ ἁ πίτυς, αἰπόλε, τήνα, ἁ ποτὶ ταῖς παγαῖσι, μελίσδεται, ἁδὺ δὲ καὶ τύ συρίσδες· μετὰ Πᾶνα τὸ δεύτερον ἆθλον ἀποισῇ. αἴ κα τῆνος ἕλῃ κεραὸν τράγον, αἶγα τὺ λαψῇ· 5αἴ κα δ᾽ αἶγα λάβῃ τῆνος γέρας, ἐς τὲ καταρρεῖ ἁ χίμαρος· χιμάρω δὲ καλὸν κρέας, ἔστε κ᾽ ἀμέλξῃς. ΑΙΠΟΛΟΣ ἅδιον, ὦ ποιμήν, τὸ τεὸν μέλος ἢ τὸ καταχές τῆν᾽ ἀπὸ τᾶς πέτρας καταλείβεται ὑψόθεν ὕδωρ. αἴ κα ταὶ Μοῖσαι τὰν οἴιδα δῶρον ἄγωνται, 10ἄρνα τὺ σακίταν λαψῇ γέρας· αἰ δέ κ᾽ ἀρέσκῃ τήναις ἄρνα λαβεῖν, τὺ δὲ τὰν ὄιν ὕστερον ἀξῇ. ΘΥΡΣΙΣ λῇς ποτὶ τᾶν Νυμφᾶν, λῇς, αἰπόλε, τεῖδε καθίξας, ὡς τὸ κάταντες τοῦτο γεώλοφον αἵ τε μυρῖκαι, συρίσδεν; τὰς δ᾽ αἶγας ἐγὼν ἐν τῷδε νομευσῶ. ΑΙΠΟΛΟΣ 15οὐ θέμις, ὦ ποιμήν, τὸ μεσαμβρινὸν οὐ θέμις ἄμμιν συρίσδεν. τὸν Πᾶνα δεδοίκαμες· ἦ γὰρ ἀπ᾽ ἄγρας τανίκα κεκμακὼς ἀμπαύεται· ἔστι δὲ πικρός, καί οἱ ἀεὶ δριμεῖα χολὰ ποτὶ ῥινὶ κάθηται. ……………………………………………… ΘΥΡΣΙΣ ἄρχετε βουκολικᾶς, Μοῖσαι φίλαι, ἄρχετ᾽ ἀοιδᾶς. 65Θύρσις ὅδ᾽ ὡξ Αἴτνας, καὶ Θύρσιδος ἁδέα φωνά. πᾷ ποκ᾽ ἄρ᾽ ἦσθ᾽, ὅκα Δάφνις ἐτάκετο, πᾷ ποκα, Νύμφαι; ἦ κατὰ Πηνειῶ καλὰ τέμπεα, ἢ κατὰ Πίνδω; οὐ γὰρ δὴ ποταμοῖο μέγαν ῥόον εἴχετ᾽ Ἀνάπω, οὐδ᾽ Αἴτνας σκοπιάν, οὐδ᾽ Ἄκιδος ἱερὸν ὕδωρ. 70ἄρχετε βουκολικᾶς, Μοῖσαι φίλαι, ἄρχετ᾽ ἀοιδᾶς. τῆνον μὰν θῶες, τῆνον λύκοι ὠρύσαντο, τῆνον χὠκ δρυμοῖο λέων ἔκλαυσε θανόντα. ………………………………………………………… (ΘΥΡΣΙΣ) «νῦν ἴα μὲν φορέοιτε βάτοι, φορέοιτε δ᾽ ἄκανθαι, ἁ δὲ καλὰ νάρκισσος ἐπ᾽ ἀρκεύθοισι κομάσαι, πάντα δ᾽ ἄναλλα γένοιτο, καὶ ἁ πίτυς ὄχνας ἐνείκαι, 135Δάφνις ἐπεὶ θνάσκει, καὶ τὰς κύνας ὥλαφος ἕλκοι, κἠξ ὀρέων τοὶ σκῶπες ἀηδόσι γαρύσαιντο.» λήγετε βουκολικᾶς, Μοῖσαι, ἴτε λήγετ᾽ ἀοιδᾶς. χὢ μὲν τόσσ᾽ εἰπὼν ἀπεπαύσατο· τὸν δ᾽ Ἀφροδίτα ἤθελ᾽ ἀνορθῶσαι· τά γε μὰν λίνα πάντα λελοίπει 140ἐκ Μοιρᾶν, χὠ Δάφνις ἔβα ῥόον. ἔκλυσε δίνα τὸν Μοίσαις φίλον ἄνδρα, τὸν οὐ Νύμφαισιν ἀπεχθῆ.

• Θ. Κ. Στεφανόπουλος

ΘΥΡΣΗΣ Γλυκύτατα, γιδοβοσκέ, τραγουδάει θροΐζοντας και το πεύκο εκείνο πλάι στην πηγή, γλυκιά μελωδία παίζεις κι εσύ με τη σύριγγα·1 μετά τον Πάνα2 θα λάβεις το δεύτερο βραβείο. Αν εκείνος κερδίσει τράγο κερασφόρο, εσύ θα πάρεις αίγα· αν πάλι πάρει εκείνος αίγα ως έπαθλο, σ᾽ εσένα πέφτει το κατσίκι·35 του κατσικιού το κρέας είναι τρυφερό, ώς την ώρα που θα το αρμέξεις. ΑΙΠΟΛΟΣ Το δικό σου τραγούδι, βοσκέ, είναι πιο γλυκό και από εκείνο το νερό που κελαρύζει καθώς κυλάει ψηλά από το βράχο. Αν οι Μούσες πάρουν δώρο την προβατίνα, εσύ θα λάβεις ως έπαθλο αρνί της μάντρας· αν πάλι εκείνες θελήσουν να πάρουν αρνί,10 εσύ θα έχεις τότε την προβατίνα. ΘΥΡΣΗΣ Θέλεις για χάρη των Νυμφών,4 γιδοβοσκέ, θέλεις να καθίσεις εδώ σ᾽ αυτή την πλαγιά του λόφου με τα αρμυρίκια και να παίζεις τη σύριγγα; Όσο εσύ θα παίζεις, θα φυλάω εγώ τις αίγες. ΑΙΠΟΛΟΣ Δεν κάνει, βοσκέ, δεν κάνει εμείς να παίζουμε15 τη σύριγγα τα μεσημέρια.5 Φοβόμαστε τον Πάνα· την ώρα εκείνη αναπαύεται κουρασμένος από το κυνήγι. Και είναι ανελέητος· μια ζωή στη μύτη του κάθεται χολή φαρμάκι. .............................................................................. ΘΥΡΣΗΣ Αρχίστε, αγαπημένες Μούσες, αρχίστε το βουκολικό τραγούδι. Εγώ είμαι ο Θύρσης από την Αίτνα,65 και είναι γλυκιά η φωνή του Θύρση. Πού ήσασταν άραγε, Νύμφες, όταν έλιωνε ο Δάφνης, πού ήσασταν; Μήπως στις θεσπέσιες κοιλάδες του Πηνειού ή μήπως στην Πίνδο; Στο πλατύ ποτάμι του Ανάπου6 πάντως δεν ήσασταν, όχι, ούτε στην κορυφή της Αίτνας, ούτε στα ιερά νερά του Άκιδος.7 Αρχίστε, αγαπημένες Μούσες, αρχίστε το βουκολικό τραγούδι.70 Για κείνον ωρύονταν τα τσακάλια, για κείνον οι λύκοι, εκείνον και το λιοντάρι του δρυμού τον έκλαψε όταν πέθανε. .............................................................................. (ΘΥΡΣΗΣ) «...Τώρα ας βλαστήσουν μενεξέδες από βάτα,132 ας βλαστήσουν από αγκάθια, ο υπέροχος νάρκισσος ας στέψει την κόμη των κέδρων, ας ανατραπούν τα πάντα, ας βγάλει αχλάδια και η κουκουναριά, αφού πεθαίνει ο Δάφνης, ας σπαράξει και το ελάφι τους σκύλους135 και οι κουκουβάγιες των βουνών ας συναγωνιστούν τ᾽ αηδόνια.»8 Ας πάψει το βουκολικό τραγούδι σας, Μούσες, ω ας πάψει. Αυτά είπε και σώπασε· η Αφροδίτη ήθελε να τον σηκώσει επάνω, όμως είχε σωθεί το νήμα της Μοίρας και ο Δάφνης ταξίδεψε στις ροές του ποταμού.140 Το κύμα εσκέπασε τον άνδρα που αγάπησαν οι Μούσες, που ελάτρεψαν οι Νύμφες. (μετάφραση Θ. Κ. Στεφανόπουλος)

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ

Λόγος πολύς έχει γίνει κατά το παρελθόν, και πολλές μελέτες έχουν γραφεί, με θεματολογία περιστρεφόμενη γύρω από τα στρατηγήματα και τις τακτικές που εφήρμοσαν στα Πεδία τις Μάχης οι Αρχαίοι Έλληνες, επιτυγχάνοντας αποφασιστικό αποτέλεσμα για την Τροπή της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ιστορίας.
Στην αρχαία Ελλάδα, ο ελληνικός στρατός γενικά αποτελείτο από γυμνασμένους άνδρες, με πολεμική περιβολή (θώρακας, περικνημίδες, περικεφαλαία) και με επιδεξιότητα στην χρήση οπλών (ακόντιο, σφενδόνα, τόξο, ξίφος).
Καλύτεροι σφενδονιστές ήταν οι Ρόδιοι, καλύτεροι τοξότες οι Κρήτες, καλύτεροι ακοντιστές οι Ακαρνάνες (από την Ακαρνανία) και οι Αγριάνες (λαός στον Στρυμόνα) και καλύτεροι πελταστές (βλ. παρακάτω) οι Θράκες.
Ο στρατός των αρχαίων Ελλήνων ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε στρατιωτικούς σχηματισμούς στη μάχη, καθώς και το τρέξιμο με ιαχές στην επίθεση κατά των εχθρών.
Η ναυτική υπερδύναμη της εποχής ήταν η Αθήνα. Είναι γνωστές οι περίφημες τακτικές των Αθηναίων που παραπλανούσαν τον εχθρό τους αλλάζοντας τους σχηματισμούς του στόλου τους. Στον στρατό ξηράς, ο ελληνικός στρατός χρησιμοποίησε από τον 5ο αιώνα π.Χ., πολύ πριν από τον ρωμαϊκό (που είχε μισθοφορικό στρατό από Ρωμαίους και ξένους άνδρες), πολιορκητικές μηχανές όπως πολιορκητικούς κριούς, καταπέλτες και πολιορκητικούς πύργους!!!
Οι Ρωμαίοι αντέγραψαν το αρχαιοελληνικό στρατιωτικό πρότυπο: τον εξοπλισμό (οπλίτες, ιππείς, πελταστές, ακοντιστές, τοξότες, σφενδονιστές), τις πολεμικές κατασκευές (τριήρεις, πολιορκητικές μηχανές) και την στρατηγική, τόσο στο πεζικό, όσο και στο ναυτικό
. Οι Έλληνες Συρακούσιοι στον πελοποννησιακό πόλεμο – στην Σικελική Εκστρατεία (415 – 413 π.Χ.) είχαν Ιταλούς μισθοφόρους στους οποίους έμαθαν την τέχνη του πολέμου. Οι Έλληνες είχαν και σαλπιγκτές για τα στρατιωτικά παραγγέλματα στις μάχες, καθώς και αυλητές που συντόνιζαν το βήμα των στρατιωτών
Επιστρέφοντας στον σπαρτιατικό στρατό, πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν ο πρώτος που εφήρμοσε τους στρατιωτικούς σχηματισμούς στη μάχη και μάλιστα αλλάζοντάς τους κατά την διάρκειά της. Αυτό έγινε πολύ πριν από την εμφάνιση της μακεδονικής φάλαγγας που δημιούργησε – περίπου το 338 π.Χ. – ο Μακεδόνας βασιλιάς Φίλιππος ο Β΄ (8).
Οι Λακεδαιμόνιοι οπλίτες έφεραν σκούρα κόκκινη επωμίδα ή θώρακα (οι πιο βαριά οπλισμένοι), δόρυ, ασπίδα στην οποία ενεγράφετο το χαρακτηριστικό μεγάλο Λ (=Λακεδαιμόνιοι), καθώς και μικρό εγχειρίδιο (φονικό μαχαίρι): την ξυήλη. Οι στρατιώτες συγχρόνιζαν το βήμα τους με τη μουσική αυλών. Κατά την διάρκεια της μάχης γινόταν αλλαγή των σχηματισμών κατά τέτοιον τρόπο, ώστε οι καλύτεροι πολεμιστές να είναι στην πρώτη γραμμή. Αν ο εχθρός διασπούσε το σχηματισμό, τότε τους πεσόντες στρατιώτες αντικαθιστούσαν άλλοι οπλίτες που ήταν σκορπισμένοι στην περιοχή της μάχης.
Ο σπαρτιατικός στρατός, επίσης, χρησιμοποίησε και άλλα πολεμικά τεχνάσματα, τα λεγόμενα ``κλέμματα΄΄. Τέτοιο κλέμμα ήταν, για παράδειγμα, η προσποίηση ότι ο σπαρτιατικός στρατός ήταν σε κατάσταση αδρανείας, για να παραπλανηθεί ο εχθρός. Πάντως και ο σπαρτιατικός και ο μακεδονικός στρατός, αποτέλεσαν πρότυπο οργάνωσης και τακτικής. Ομοίως και άλλοι στρατοί όπως των Αθηναίων και των Βοιωτών.

Ήδη κατά την ύστερη αρχαιότητα, Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς μέχρι και σύγχρονοι ακαδημαϊκοί, εξετάζουν το αντικείμενο από μία σχετική απόστασι, είτε σαν να παρακολουθούν επί χάρτου τις τακτικές κινήσεις των αντιπάλων στρατευμάτων, είτε σε γεωστρατηγικό και πολιτικό επίπεδο σε συσχετισμό με τις συνθήκες της υπό εξέτασι περιόδου .
Παρέβλεψαν όμως, σχεδόν όλοι, να ασχοληθούν και να εξετάσουν, το ίδιο το κύτταρο που γέννησε την ανάγκη χρησιμοποιήσεως αυτών των τακτικών και στρατηγικών εφαρμογών, το στοιχείο που επέδρασε τόσο καταλυτικά στην διαμόρφωσι του πεδίου της μάχης και του κοινωνικού γίγνεσθαι, που δεν είναι άλλο παρά η Επινόησι και Εισαγωγή της Οπλιτικής Φάλαγγος!
Πώς και από ποιους δομείται; πως διοικείται; πως κινείται; τι είναι αυτό που καταβάλλει τον αντίπαλο; και πως νοιώθει κάποιος που ανήκει σε αυτήν;… Ίσως οι σύγχρονοί της, εκ συναφείας και εγγύτητος, κάποια πράγματα τα θεώρησαν αυτονόητα και τετριμμένα για να τα αναφέρουν με αποτέλεσμα να τους διαφύγουν.
Ενώ οι σύγχρονοι μελετητές λόγω χρονικής αποστάσεως και ελλιπούς βιβλιογραφίας, είτε δεν τους απασχόλησε είτε δεν τόλμησαν να το αγγίξουν. Εκπληκτική βέβαια εξαίρεσι αποτελεί η αξιολογότατη μελέτη του Victor Davis Hanson με τίτλο: «Ο Δυτικός Τρόπος Πολέμου» η οποία καταπιάνεται με ακριβώς αυτό το αντικείμενο!
Στο παρόν άρθρο λοιπόν, θα ασχοληθούμε ειδικά με την επινόησι και χρήσι των Αρχαίων Ελληνικών Παραγγελμάτων και Ασκήσεων Ακριβείας Οπλιτικής Φάλαγγος, και καθόλου με τα λοιπά από τα παραπάνω ερωτήματα, αφού θα αποτελέσουν αντικείμενα ιδιαιτέρων άρθρων.

Από τα Βιβλία στην Πράξι!
Όπως είναι φυσικό λοιπόν, η επιτυχία της Φάλαγγος στο Πεδίο της Μάχης ήταν άμεση συνάρτησι της ακριβείας και συγχρονισμού των κινήσεών της και σαφώς του βαθμού πειθαρχίας αυτών που την απάρτιζαν. Διεφάνη αμέσως λοιπόν η ανάγκη καθιερώσεως μίας μεθόδου ώστε να καταστεί δυνατή η μετατροπή ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων, από μία απλή συνάθροισι ενός ατάκτου πλήθους, σε μία συγχρονισμένη, συμπαγή και αποφασιστική πολεμική μηχανή, με άριστη διάταξι σε γραμμές και στοίχους. Βεβαίως ο κάθε ένας οπλίτης χωριστά, δεν έπαυε να αποτελεί ξεχωριστή προσωπικότητα, με ατομικό χαρακτήρα, ανάγκες και επιθυμίες!!
Η λειτουργία όμως της Φάλαγγος προϋπέθετε την αυτοπροαίρετη και εθελοντική υποβολή των προσωπικών αναγκών και ενσυνείδητη πειθαρχία των κινήσεων και αποφάσεων του κάθε οπλίτου χωριστά.
Έτσι λοιπόν γεννήθηκε και το απαύγασμα της Ελληνικής Κοινωνικής Συνειδήσεως που είναι η υποταγή του προσωπικού συμφέροντος στο Συλλογικό!
Έτσι δομήθηκαν ευνομούμενες πολιτείες αποτελούμενες από ευσυνειδήτους, παραγωγικούς και ενεργούς Πολίτες, που μέχρι σήμερα θαυμάζουμε και ζηλεύουμε, σαν να αποτελούν άφθαστο όνειρο!!
Επομένως υπό συγκεκριμένη στρατιωτική διοίκησι, ΕΝΑΣ αποφάσιζε ποια θα ήταν η επόμενη κίνησι της Φάλαγγος, αλλά κοινή ενσυνείδητη συναπόφασι ΟΛΩΝ των Οπλιτών ήταν η σύγχρονη και ακριβής εκτέλεσι της συγκεκριμένης κινήσεως στον συγκεκριμένο χρόνο!
Αυτό βεβαίως, γέννησε την αμέσως επόμενη πρακτική ανάγκη: Της καθιερώσεως ενός σαφούς και συνοπτικού τρόπου μεταφοράς των διαταγών του επικεφαλής μέχρι και τον τελευταίο οπλίτη με τρόπο που να είναι πλήρως κατανοητός από όλους και με κοινή ορολογία.
Έτσι λοιπόν προέκυψε η επινόησι των Παραγγελμάτων που δεν είναι παρά μία κωδικοποίησι σειράς ενεργειών και κινήσεων σε συγκεκριμένο χρόνο, μετά από εκφώνησι μίας συντόμου και κοφτής φράσεως ή λέξεως από τον επικεφαλής.
Με σκοπό βεβαίως να καταστούν αυτές οι κινήσεις αποτελεσματικές και συγχρονισμένες στο πεδίο της μάχης, καθιερώθηκαν οι από την περίοδο της ειρήνης Ασκήσεις Ακριβείας για την εξάσκησι και προετοιμασία των Οπλιτών.
Όσο πιο ακριβείς ήταν στην εκτέλεσί τους οι Οπλίτες, τόσο πιο αποτελεσματικοί ήταν στο πεδίο της Μάχης, όπως αποδεικνύει περίτρανα το παράδειγμα των Σπαρτιατών που όχι μόνον είναι οι γεννήτορες της Ιδέας της Φάλαγγος αλλά είχαν αναγάγει την Στρατιωτική Αγωγή σε πραγματική τέχνη, καθιστώντας τους αναντιρρήτως Πρότυπα Πολεμικής Αρετής, ανά τους αιώνες! Από την αρχαιότητα μέχρι και τις μέρες μας στον σύγχρονο Στρατό, λέμε ότι ο δείκτης πειθαρχίας ενός τμήματος είναι ο βαθμός ακριβείας κατά την εκτέλεσι ασκήσεων ακριβείας!
Μας παραδίδεται μάλιστα από αρχαίους ιστορικούς, η έκπληξι στα μάτια των Περσών βλέποντας από μακρυά την προέλασι της Μακεδονικής Φάλαγγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την οποία παρομοίασαν άψογα λέγοντας, ότι ήταν τόσο τέλεια ζυγημένοι και στοιχημένοι οι οπλίτες κατά την κίνησί τους, που από απόστασι δεν έμοιαζαν για ένα πλήθος ανθρώπων, αλλά σαν καρφιά καρφωμένα σε τέλειες γεωμετρικές θέσεις επί μίας κυλιομένης σανίδος!!! Και αυτή η εικόνα από μόνη της, τους έκανε να κυριευτούν από τρόμο…

greeksurnames 

Η ελληνικότητα των κρητικών γραφών· ιερογλυφικά, γραμμικές Α,Β

»»» Αντώνης Θ. Βασιλάκης
Οι Μινωίτες αρχικά χρησιμοποιούσαν ένα είδος γραφής που μοιάζει οπτικά τουλάχιστον, με την ιερογλυφική της Αιγύπτου, και κάθε γράμμα συμβολίζεται με ένα ζώο ή αντικείμενο. Στη συνέχεια χρησιμοποίησαν τη "Γραμμική Α" και τέλος, μετά το 1450 π.Χ. και την επικράτηση των Αχαιών, καθιερώθηκε η "Γραμμική Β". Η αποκρυπτογράφηση της τελευταίας το 1952 από τον Αγγλο M.Ventrisαπέδειξε ότι την εποχή αυτή στην Κνωσό μιλούσαν την ίδια (ελληνική) γλώσσα, που μιλούσαν και οι Αχαιοί, αλλά μας βοήθησε σήμερα να αποδείξουμε ότι το ίδιο ισχύει και για τα "ιερογλυφικά" και την "Γραμμική Α".
Τα Ελληνικά "ιερογλυφικά" άρχισαν να δημιουργούνται στην Κρήτη από τους 'Ελληνες του νησιού, φαίνεται δε από τις γραφές αυτές ότι μόνο 'Ελληνες ή ελληνόφωνοι δημιούργησαν πολιτισμό, την "προϊστορική περίοδο" στο νησί αυτό. Σε όλα τα γραπτά με "ιερογλυφικά" και τις θυγατρικές τους Γραμμικές γραφές, ήταν αποτυπωμένη μόνο η Ελληνική γλώσσα, όπως θα δούμε πιο κάτω. Οι Γραμμικές γραφές προήλθαν από τα "ιερογλυφικά", όχι σαν νέα γραφή, αλλά σαν πιο ταχυγραφικός τύπος αυτών. Κάθε Ελληνικό ιερογλυφικό παριστάνει ένα αντικείμενο και έχει φωνητική αξία την πρώτη συλλαβή της ονομασίας του αντικειμένου της εικόνας. Λόγω όμως του ότι καταγράφουν μια τέτοια πλούσια γλώσσα και κάθε αντικείμενο έχει σε ορισμένες ελληνικές διαλέκτους άλλη ονομασία, η ίδια εικόνα έχει στην κάθε διάλεκτο διαφορετική φωνητική αξία σαν συλλαβόγραμμα. Αυτή ακριβώς η ιδιομορφία των ελληνικών διαλέκτων δημιούργησε τη διαφορά μεταξύ Γραμμικής Α και Γραμμικής Β, οι οποίες εμφανίζονται προς το παρόν να αντιπροσωπεύουν τις κυριότερες διαλέκτους, στον "προϊστορικό" ελληνικό χώρο. Το ίδιο βέβαια έχομε και στα Ιερογλυφικά, δηλαδή ιερογλυφική Α, Β, κ.λπ. Δεν πρέπει να φανεί παράξενο, εάν στη Θεσσαλία συναντήσουμε ιερογλυφικά ή τα απλούστερά τους Γραμμικά με άλλη φωνητική αξία, η οποία όμως αναφέρεται στην ονομασία του ίδιου αντικειμένου στο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα. Την Γραμμική δημιούργησαν, για να έχουν τη γραμμική παράσταση του αντικειμένου και όχι την εικόνα, διότι η δεύτερη ήθελε για να γραφεί, οπωσδήποτε "καλλιτεχνικό χέρι" και είναι πιο χρονοβόρα. Δεν έχομε, δηλαδή, διαφορετικό σύστημα γραφής στις Γραμμικές από ότι στα ιερογλυφικά. Η στασιμότητα στην έρευνα των ελληνικών προϊστορικών γραφών οφείλεται, στο ότι κανένας δεν αντιλήφθηκε, ότι οι φωνητικές αξίες των συλλαβογραμμάτων ακολουθούν τα τοπικά γλωσσικά ιδιώματα και ότι κάθε μετάφραση λέξεων πρέπει να ακολουθεί πάλι το τοπικό γλωσσικό ιδίωμα, το οποίο ομιλείται ακόμα και σήμερα στο κάθε γεωγραφικό διαμέρισμα του Ελληνικού χώρου, με τις έννοιες που είχε κάθε λέξη στην μινωική και στην μυκηναϊκή εποχή.
Τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά έχουν δύο βασικά γνωρίσματα τα οποία είναι και μειονεκτήματα: πρώτον, τα αντικείμενα που μπορούν να αποτυπωθούν, απεικονίζονται σαν "ζωγραφιές" και δεύτερον, τα εικονογραφικά σημεία παίρνουν τη φωνητική αξία των λέξεων οι οποίες δηλώνουν τα αποτυπωμένα αντικείμενα. Ταυτόχρονα τα σημεία αυτά γράφονται και για να δηλώσουν ομώνυμα, λέξεις ομόηχες. Η γραφή αυτή αγνοεί τα φωνήεντα και παλαιότερα αγνοούσε και τα ημίφωνα i, y και w, προσφέροντας έτσι περισσότερες δυνατότητες για τη μεταφορά των σημείων σε λέξεις με τους ίδιους ακριβώς συνδυασμούς συμφώνων. Το σύστημα αυτό ήταν αδύνατον να αποτυπώσει έστω και μέρος τής ελληνικής γλώσσας, λόγω του ότι ουδέποτε απομακρύνθηκε από την ιδεογραφική δομή του. Κάθε αιγυπτιακή λέξη είχε τη δική της γραπτή εικόνα, με την οποία συνδεόταν άρρηκτα και έχομε ένα πλήρες σύστημα γραφής, το οποίο μπορούσε να ορίσει οποιαδήποτε λέξη μαζί με όλα της τα παράγωγα και όλους τους γραμματικούς τύπους, σ' αυτήν όμως μόνο, τη μικρή γλώσσα σε σχέση με την ελληνική. Ετσι είναι αδύνατον η αιγυπτιακή γραφή να άντεχε στην πληθώρα των γλωσσικών ιδιωμάτων του Αιγαίου και της ηπειρωτικής Ελλάδος.
Επειδή έχομε ήδη μελετήσει εβδομήντα πέντε συλλαβογράμματα της ελληνικής γραφής και απαιτούνται πολλές σελίδες για να γραφούν, θα αναφέρομε πώς δημιουργήθηκαν μόνο μερικά από αυτά. Με αφορμή την ανάγνωση και μετάφραση της ιερογλυφικής επιγραφής, που υπάρχει στο μικρότερο από τα δύο δακτυλίδια, του θησαυρού των Αηδονιών, τις φωτογραφίες των οποίων δημοσίευσε η "Κυριακάτικη Καθημερινή" της 28/1/1996, αντιληφθήκαμε τον τρόπο, με τον οποίο γράφονταν τα Ελληνικά "Ιερογλυφικά" και οι Γραμμικές Γραφές Α και Β. Διαβάζοντας την επιγραφή αυτή και πριν αντιληφθούμε, ότι ενδιάμεσα των δύο γυναικών στην παράσταση της σφενδόνης, υπήρχε ιερογλυφικό, είχαμε τη λέξη sa-re. Η λέξη προέρχεται από τη λέξη "σαρίρ" που είναι (κατά τον Ησύχ. στους Λάκωνες) «κλάδος φοίνικος». Πράγματι το πρώτο ιερογλυφικό sa βρίσκεται και σχηματίζεται από τα φύλλα στην κορυφή ενός κλαδιού φοίνικα, τον οποίο κρατά η αριστερή, όπως κοιτάζομε το δακτυλίδι, γυναίκα. Έχομε, λοιπόν, χρήση της πρώτης συλλαβής της λέξης με την οποία ονόμαζαν το φοίνικα και με την εικόνα του να παριστάνεται σ' αυτήν την περίπτωση το συλλαβόγραμμα sa. Αργότερα, βλέποντας, και το τρίτο ιερογλυφικό, διαβάσαμε την λέξη, sa-ko-re ή ζά-κο-ρε. Ζάκορος, όμως λέγεται αυτή που φροντίζει το ναό, και εδώ σε δυϊκό αριθμό, χαρακτηρίζει τις δύο γυναίκες του δακτυλιδιού. Έχοντας αυτή την εμπειρία από αυτό το δακτυλίδι, και αφού ήδη είχαμε διαβάσει και μεταφράσει πάρα πολλές πινακίδες αδιάβαστες και αμετάφραστες μέχρι τώρα, Γραμμικής Α και Β, το δίσκο της Φαιστού, τις πελασγικές επιγραφές από τη Λήμνο, την Σαμοθράκη και την Πραισό και τα Ιερογλυφικά σε δεκάδες σφραγίδες, σφραγίσματα και αντικείμενα προερχόμενα από την Κρήτη, την Πελοπόννησο, την ηπειρωτική Ελλάδα και το Αιγαίο, αρχίσαμε να κάνομε διάφορες σκέψεις για την προέλευση των ιερογλυφικών της Κρήτης και της Πελοποννήσου.
Γνωρίζοντας ότι όλες αυτές οι γραφές αποτυπώνουν την αρχαία ελληνική στις κατά τόπους διαλέκτους, αρχίσαμε να εξετάζομε, ένα ένα, τα ιερογλυφικά και κατ' επέκταση τα συλλαβογράμματα της Γραμμικής Α και Β. Παρατηρήσαμε ότι χωρίς την ύπαρξη της Αρχαϊκής ελληνικής δε θα υπήρχε καμμία από αυτές τις γραφές, όπως τις βλέπομε, οι οποίες μάλιστα χρησιμοποιούνταν όλες μέχρι και τους ελληνιστικούς χρόνους. Έτσι στη Γραμμική Β έγιναν γνωστά από το Βέντρις, και με άλλο τρόπο, μόνο αυτά τα συλλαβογράμματα τα οποία προέρχονται από λέξεις ελληνικές, κοινές στις διάφορες διαλέκτους. Αυτό μας κάνει να συμπεράνομε, ότι τα ιερογλυφικά είναι χιλιάδες, όσα και τα αντικείμενα που βλέπει το ανθρώπινο μάτι, και εάν υπολογίσουμε και τις διαλέκτους, τότε η φωνητική αξία κάθε συλλαβογράμματος είναι πολλαπλάσια, αφού με την ίδια εικόνα αποδίδονται αρκετές φωνητικές αξίες. Επίσης έχομε και το αντίστροφο, ότι ένα συλλαβόγραμμα παριστάνεται με αρκετές εικόνες λόγω της πληθώρας, των ονομασιών των αντικειμένων που αρχίζουν με το ίδιο συλλαβόγραμμα. Έχοντας, λοιπόν, μπροστά μας την πλουσιότερη σε λέξεις γλώσσα του κόσμου, είναι αδύνατον να βρούμε, πόσες χιλιάδες είναι τα ιερογλυφικά και τα συλλαβογράμματα γραμμικής Α και Β. Το μεγάλο πρόβλημα βρίσκεται στα κυπριακά συλλαβογράμματα τα οποία, εκτός των καθαρά Ελληνικών λέξεων, προέρχονται και από λέξεις άλλων γλωσσών της ανατολικής Μεσογείου, τις οποίες έχει αφομοιώσει η κυπριακή ελληνική διάλεκτος, λόγω της μεγαλύτερης επικοινωνίας των Κυπρίων με χώρες και λαούς γειτονικούς προς αυτούς αλλά και λόγω των κατακτητών, που βρίσκονταν, σε διάφορες περιόδους των "προϊστορικών χρόνων", στο νησί. 
Μερικές από τις προελεύσεις των συλλαβογραμμάτων βλέπομε παρακάτω. Γράφομε πρώτα το συλλαβόγραμμα με το λατινικό αλφάβητο, ακολουθεί η περιγραφή του σχεδίου του στα ιερογλυφικά ή στις Γραμμικές γραφές, στις οποίες το συναντούμε, μετά η λέξη της Αρχαίας ελληνικής, της οποίας αποτελεί την πρώτη συλλαβή, και η μετάφραση στα νέα Ελληνικά (κάθε λέξη του κειμένου που ακολουθεί έχει αντιγραφεί από λεξικά): 

01.	mo = στα ιερογλυφικά κεφάλι μόσχου. Μό-σχος = 1.(γενικά) το νεογνό οποιουδήποτε ζώου. 2. ο νεαρός ταύρος του οποίου τη μορφή πίστευαν ότι έπαιρνε ο Θεός ’πις. (« ο δε ’πις γίνεται μόσχος εκ βοός », Ηροδ.). 3.(το θηλ.) η μόσχος. δαμάλι, νεαρή αγελάδα.
02.	ko = Ν70 στη Γρ.Β, βλέπομε τον καρπό τού κόλιανδρου = κό-λιανδρο
03.	ja = Ν57 στη Β, και σχέδιο πόρτας ή σκαλοπατιών στα "ιερογλυφικά" ζά-βατος= διαβατός, η διάβαση, τα σκαλοπάτια.
04.	ke = σχέδιο σφυροπέλεκυ στα ιερογλυφικά > κέ-αρνον= εργαλείο του ξυλουργού και του βυρσοδέψη. Επίσης το συναντούμε στην Γραμμική Β με το Ν19.
05.	sa = Ν31 στην Β, κλαδί με καρπούς σησαμιού > σά-αμον= λακωνικός τύπος του σήσαμον.
06.	ki = Ν67 στη Β, σχέδιο κανάτα > κύ-λιξ = κατά τον Ησύχιο 1.στάμνα. 2.βόδι με ανεστραμμένο το ένα κέρατο.
07.	ni = Ν30 στη Β, σχέδιο σύκου > νι-κύλεα = στην Κρήτη είδος σύκων.
08.	I = σύμβολο, πόδι στα ιερογλυφικά > ί-θμα = τα πόδια, ίχνη, πατήματα, βήματα.
09.	ra = σχέδιο πουλιού σαν πελεκάνος, στα ιερογλυφικά > ρά-μφιος = ο πελεκάνος, αλλά και (κατά τον Ησύχιο) ράφοι = όρνεις τινές. Επίσης λα-ιός= το πουλί πετροκότσυφας.
10.	ra και la =Ν60 στη Β. Στη Γραμμική Α έχομε το σχέδιο αρότρου. Ετσι το συλλαβόγραμμα -la- προέρχεται από τη λέξη λα-ίον= το υνί του αρότρου. Με το ίδιο σχέδιο παριστάνεται το όσπριο λαθούρι, το οποίο στα αρχαία ελληνικά λέγεται λά-θυρος. Δίνει δηλαδή τα δύο πρώτα γράμματα της λέξης στο συλλαβόγραμμα la.
11.	te = Ν4 στη Β, σχέδιο κλαδιού φτέρης ή δικότυλου τεύκριου > τε-ύκριον= το φυτό χαμαίρωψ. Εκτός όμως από αυτά, δυνατόν να προέρχεται και από την λέξη, τε-ρέβινθος= (κατά τον Ησύχ.) φυτό όμοιο με το λινάρι από το οποίο κατασκεύαζαν οι Αθηναίοι αλιευτικές ορμιές. Το τεύκριον ως φαρμακευτικό πολυετές φυτό αποκαλείται και κρητικό, έχει όμως άλλη ονομασία "πόλιον", λόγω του χρώματος του άνθους του, δηλαδή το λευκό ή υπόλευκο. Το ίδιο σχέδιο συναντούμε στην Γραμμική Α και στα ιερογλυφικά, στα οποία παριστάνει το όσπριο λούπινο. Το όσπριο αυτό στα αρχαία ελληνικά, λέγεται θέ-ρμος (τέρμος) και δίνει στο συλλαβόγραμμα την πρώτη συλλαβή από το όνομα του. Θέ-ρμος= είδος όσπριου, χρησίμευε ως αντίδοτο κατά της μέθης. Βλέπομε, ότι το συλλαβόγραμμα έχει προέλθει από όμοια φυτά, τα οποία μπορεί να παραστήσει σαν εικόνα.
12.	ta = σχέδιο ζυγαριάς στην Γραμμική Α, και μαστάρια στα ιερο-γλυφικά > τά-λαντον = ζυγαριά, πλάστιγγα, οι δίσκοι της ζυγαριάς.
13.	ma = στα ιερογλυφικά, σχήμα κεφαλής γάτας ή σκύλου ή οχτώσχημης ασπίδας > μά-γιν = (κατά τον Ησύχ.) ασπίδα.
14.	ma = Το σχέδιο σκύλου στα ιερογλυφικά, πρέπει να αναφέρεται στη λέξη Μα-ίρα= προσωνυμία της Εκάβης που μεταμορφώθηκε σε σκύλο.
15.	ku = Ν81 στη Β, σχέδιο στις Γραμμικές Α και Β πουλιού, που πετά > κυ-κνίας= είδος αετού όμοιου στη λευκότητα με τον κύκνο. Το ίδιο σχέδιο δίνεται στο όσπριο, κουκιά άσπρα. Στα Αρχαία ελληνικά το κουκί λέγεται κύ-αμος, και το συλλαβόγραμμα προέρχεται από την πρώτη συλλαβή αυτής της λέξης.
16.	ro = Ν68 σχέδιο σαν το μουσικό όργανο στην Γραμμική Β, το οποίο περιγράφεται πιο κάτω από τον Πλούταρχο > ρό-πτρον= μουσικό όργανο των Κορυβάντων, ρόμβος («ρόπτρα βυρσοπαγή και κοίλα περιτείνοντες ηχείοις χαλκοίς», Πλουτ.)
17.	ma = Ν80 το σχέδιο που στη Γραμμική παριστάνει το μαλλί (προβάτου), αλλά μάλλον είναι έμμεση αναφορά αφού στην πραγματικότητα είναι σχέδιο από δύο κοτσίδες μαλλιών > μά-λιον = κοτσίδα, βόστρυχος. Φυσικά έχουν χαρακτηρίσει το σχέδιο ως μαλλί, επειδή αναφέρεται σε πινακίδες προβάτων, που είναι το έριο, το τρίχωμα, και ειδικά των προβάτων.
18.	qi = Ν21 χι=ένα σχήμα που μοιάζει με το χαρακτηριζόμενο στη Γραμμική και στα ιερογλυφικά ως κατσίκα. > χί-μαιρα= 1.γίδα, κατσίκα. 2. (ειδικά) χρονιάρικη γίδα, βετούλα, που προσφερόταν πριν από τη μάχη ως θυσία στην Αγροτέρα ’ρτεμη. 3.άγρια γίδα, αγριοκάτσικο. κ.λπ.
19.	tu = Ν69 στη Β. Σχέδιο στη γραμμική τσαμπιού σταφιλιού και στα ιερογλυφικά με το σχέδιο του κρασιού. Προέρχεται έμμεσα από λέξη, που αφορά το Διόνυσο, όπως π.χ. α) θυ-ία= γιορτή του Διονύσου β) θυ-νάται= (κατά τον Ησύχ.) ευωχείται. Υπάρχουν και πολλές άλλες λέξεις με το θύρσο που ενθυμίζει διoνυσιακές τελετές.
20.	pu = Ν29 σχέδιο κουκιάς ανθισμένης στις Γραμμικές > πύ-αμος και λακων. τύπος πού-ανος = οι κύαμοι, τα κουκιά.
21.	i = Ν28 στη Β, στις Γραμμικές σχήμα ρόκας > η-λακάτη= η ρόκα= το όργανο με το οποίο κλώθουν το μαλλί, το μπαμπάκι, και ένα από τα είδη της έχει τρία ή τέσσερα διχάλια στην κορυφή. Με το ίδιο σχήμα παριστάνεται το όσπριο παπούλες, που στα Αρχαία ελληνικά λέγεται ι-άλιον, και δίνει στο συλλαβόγραμμα το πρώτο γράμμα της ονομασίας.
22.	i = σχέδιο καρφιού στα ιερογλυφικά > η-λάριον= μικρό καρφί, καρφάκι.
23.	wu = στα ιερογλυφικά, σχέδιο ανθρώπου που σκύβει και κάνει κάτι με αξίνα φυ-τευτής= αυτός που σκαλίζει, ιδίως λαχανικά ή σπαρτά, σκαλεύς.
24.	e = Ν38 στη Β, στα ιερογλυφικά σχέδιο μυτερής γραφίδας ή μυτερό σίδερο που εφαρμόζεται στο πόδι και διευκολύνει την αναρρίχηση > ε-γκεντρίδα= 1.είδος γραφίδας που κατέληγε σε αιχμηρή άκρη. 2.κομμάτι σίδερο με μυτερή άκρη που εφαρμοζόταν στο πόδι και διευκόλυνε την αναρρίχηση.
25.	wa = Ν54 στις Γραμμικές και στα ιερογλυφικά παριστάνεται με σχέδιο που λένε ότι είναι ύφασμα και πράγματι έτσι είναι > φα-ρεός ή φά-ρος= μεγάλο κομμάτι υφάσματος, αλλά και ύφασμα, με το οποίο κάλυπταν τους νεκρούς, σάβανο.
26.	u = το Ν10 στις Γραμμικές παριστάνει πηδάλιο πλοίου και στα ιερογλυφικά κυρτή βέργα όπως το μπαστούνι. Έτσι, έχομε, στις Γραμμικές: ύ-αξ= (κατά τον Ησύχ.) το πηδάλιο. Στα ιερογλυφικά: ύ-βος= κυφός, καμπούρης και ύ-βωση= κύρτωση, καμπούριασμα.
27.	nau = στα ιερογλυφικά πλοίο, του οποίου το μισό υπάρχει στη Γραμμική Α και Β με Ν 86, και πιθανή την ίδια συλλαβική αξία. Ναυ-ς= (γενικά) πολεμικό πλοίο, έμβλημα στον θυρεό που εικόνιζε αρχαϊκό πλοίο.
28.	ti =Ν 37 στη Β. Στις Γραμμικές και στα ιερογλυφικά, σχέδιο τρίποδα >τι-βήν= ο τρίποδας. Τίβηνος= (κατά τον Ησύχιο) λέβης, τρίπους.
29.	nu = στις Γραμμικές και ειδικά στη Γραμμική Β, σχέδιο όμοιο με εσοχή στον τοίχο που περιείχε άγαλμα > νύ-φη ή νύ-μφη = εσοχή σε σχήμα αχιβάδας η οποία περιείχε άγαλμα ή τρίποδο ή κάτι παρόμοιο και η οποία υπήρχε στον τοίχο του ναού ή οικίας, θύρωμα.
30.	ai = ένα σχέδιο, το Ν43 της γραμμικής Β, που αν το προσέξομε αποτελείται από θρινί που λιχνίζει > αί-νω = κοσκινίζω, λιχνίζω, ξεχωρίζω την ήρα από το σιτάρι.
31.	ru = Ν26 στη Γραμμική Β, αλλά συναντάται στα ιερογλυφικά και στη Γραμμική Α. Γραμμικό σχέδιο ρυτού σε σχήμα κεφαλής ταύρου > ρυ-τόν= 1.είδος ποτηριού ή αγγείου σε σχήμα ζώου, όπως λ.χ. βοδιού, ελέφαντα ή και προσώπου. 2.Μινωικό ή μυκηναϊκό αγγείο με παρόμοια χαρακτηριστικά.
32.	qa = στη Γραμμική Α έχει σχήμα κουρουπωτού ποτηριού σαμπάνιας με δύο αυτιά και ψηλό πόδι με βάση >κα-νθαρος = είδος ποτηριού που μοιάζει με κάραβο, επειδή φέρει τα αυτιά = κερασφόρος κάνθαρος.
33.	me = το Ν13 της Γραμμικής Β το οποίο συναντούμε με παρόμοιο σχέδιο στην Γραμμική Α και στα κρητικά ιερογλυφικά με κεφάλι κριού που φέρει κέρατο και γένι κάτω από σαγόνι > μέ-θλην = (κατά τον Ησύχ.) «τόν άρνα». Αρνός= αρνί, αμνός (άρρην ή θήλυς), γενικά πρόβατο και, όπως μεταφράζει ο Ησύχιος, αρσενικό. Δηλαδή, κριάρι.
34.	pe = το Ν72 της Γραμμικής Β, με σχήμα τριγώνου που έχει οπή στη μέση > πε-ριγώνιον= (στον πληθ.) τα περιγώνια. τα εργαλεία του κτίστη.
35.	pa = Το Ν3 της Γραμμικής Β ,το οποίο συναντούμε και στις δύο άλλες γραφές. Έχει σχήμα γραμμής με δύο καθέτους επαυτής σαν διπλός σταυρός, με το όποίο παριστάνεται το όσπριο φακή, που λέγεται φά-κος. Φάκος= το φυτό και ο καρπός, όστις ετρώγετο κατά τας κηδείας.

από το βιβλίο "Οι 147 Πόλεις Της Αρχαίας Κρήτης" - Εκδοση 2000 μ.Χ

Το μυστικό του τάφου και τα «σφραγισμένα» τείχη της Αμφίπολης

Φύλακες και περιπολικά της Αστυνομίας αποκλείουν την πρόσβαση. Πίσω από την κόκκινη κορδέλα, που απαγορεύει στο κοινό να πλησιάσει, προβάλλει ο λόφος -λουσμένος στον καυτό ήλιο- που κρατάει στα σπλάχνα του το καλά κρυμμένο μυστικό του τάφου της Αμφίπολης.

Άραγε, κάτω από τους τόνους χώματος που εναπόθεσε το πέρασμα των αιώνων, ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου;

Η σκέψη προκαλεί δέος, παγκόσμιο ενδιαφέρον και πυρετό στα χέρια που κρατούν την αρχαιολογική σκαπάνη.

Τα βήματα πάνω στο χώμα μοιάζουν με κρυφτό στους ακόμη ανέγγιχτους διαδρόμους της Ιστορίας.

Τουλάχιστον μέχρι να ακουστεί η φωνή του πρώτου φύλακα της ΚΗ΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων:«Κρατηθείτε μακριά. Απαγορεύεται να είστε εδώ!»

Η αποστολή της «Κυριακάτικης Δημοκρατίας» έφτασε στη θρυλική Αμφίπολη, στα ίχνη της διάσημης πλέον ανασκαφής στη θέση Καστά.

Από τα πρώτα λεπτά που ο επισκέπτης αντικρίζει τον μυθικό λέοντα της Αμφίπολης, νιώθει ότι περνά σε μια άλλη εποχή, τον κατακλύζει ένα περίεργο συναίσθημα μετάβασης στα ανεξάντλητα απόκρυφα της αρχαίας Ελλάδας, που ακόμη βρίσκονται θαμμένα και περιμένουν το φως.

Με «άκρως εμπιστευτική» απόφαση του Αντώνη Σαμαρά πριν από περίπου μία εβδομάδα η ανασκαφή στο σημείο Καστά της Αμφίπολης, για την οποία το τελευταίο διάστημα οργιάζουν οι φήμες περί ύπαρξης εκεί του τάφου του μεγάλου Μακεδονα στρατηλάτη που κατέκτησε τον κόσμο, έκλεισε.

Μάλιστα, όπως αναφέρει η «κυριακάτικη δημοκρατία» αναφέρουν ότι ο πρωθυπουργός ετοιμάζει και επίσκεψη τις προσεχείς εβδομάδες στον χώρο.

Ολη την τελευταία εβδομάδα, οι αρχαιολόγοι και η προϊσταμένη της ΚΗ΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων της περιοχής Αικατερίνη Περιστέρη τηρούν σιγήν ιχθύος, μετά τον μεγάλο θόρυβο που έχει ξεσπάσει.

«Είναι τουλάχιστον απίθανο και στερείται κάθε επιστημονικής σοβαρότητας να υποστηρίζουμε πως το εύρημα της Αμφίπολης “κρύβει” τον τάφο του Αλεξάνδρου. Για τον απλούστατο λόγο ότι στον έναν χρόνο που διαρκεί η ανασκαφή δεν έχουμε φτάσει ακόμα τον τάφο. Προς το παρόν είμαστε μπροστά σ” έναν λαμπρό ταφικό περίβολο, μοναδικό στον ελληνικό χώρο» αναφέρει η κυρία Περιστέρη, η οποία έχει ζητήσει να σταματήσει η «φασαρία» γύρω από το μνημείο.

«Μέχρι να καταλήξουμε τι ακριβώς υπάρχει μέσα, ενδεχομένως θα περάσουν πολλά χρόνια, καθώς η ανασκαφή βρίσκεται σε αρχικό στάδιο. Θα πρέπει να υπάρξει ψυχραιμία και υπομονή»αναφέρει στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία» η έμπειρη αρχαιολόγος.

Δρακόντεια μέτρα Ο χώρος της ανασκαφής στο ύψωμα Καστά, που βρίσκεται ακριβώς πάνω από το χωριό Μεσολακκιά Σερρών, φρουρείται πια μέρα και νύχτα από ειδικό προσωπικό της ΚΗ΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων.

«Εχουμε εντολή να καταγράφουμε όλες τις κινήσεις οχημάτων και, σε περίπτωση που κάποιος πλησιάζει στην ανασκαφή, να ειδοποιούμε την Αστυνομία» λέει κάποιος φύλακας.
Σε μικρή απόσταση από το σημείο αστυνομική δύναμη βρίσκεται συνεχώς σε επιφυλακή και εγρήγορση.

«Σκέπασαν όλη την ανασκαφή με ειδικό κάλυμμα και δεν πλησιάζει κανείς. Φυλάνε τον χώρο 24 ώρες το 24ωρο με ιδιαίτερη προσοχή» αναφέρει κάτοικος της Μεσολακκιάς.

Μοναδικό στο είδος του Μέχρι στιγμής οι έρευνες αποκάλυψαν έναν κυκλικό χτιστό περίβολο, που χρονολογείται με τα έως τώρα δεδομένα στο τέλος του 4ου αι. π.Χ. (περί το 325-300 π.Χ).

Ο εντυπωσιακός -μοναδικός για τα ελληνικά δεδομένα περίβολος- είναι κατασκευασμένος με βάσεις, ορθοστάτες, ανωδομή και επιστέψεις από λευκό μάρμαρο Θάσου και έχει συνολικό ύψος 3 μ., σιάμετρο 1,60 μ. και υπολογιζόμενη περιφέρεια μήκους περίπου 500 μ., από τα οποία έχουν ανασκαφεί σήμερα τα 405 μ.

Το μνημείο καταστράφηκε στα μεταγενέστερα χρόνια, με αποτέλεσμα αρκετά μαρμάρινα αρχιτεκτονικά μέλη να μη βρίσκονται στη θέση τους.

Η έρευνα της ΚΗ΄ ΕΠΚΑ εντόπισε αρχιτεκτονικά μέλη του μνημείου εγκατεσπαρμένα στην περιοχή του χώρου του Λέοντα της Αμφίπολης, πολλά από τα οποία είχαν ήδη επαναχρησιμοποιηθεί για την κατασκευή της βάσης του και, επομένως, ο εντυπωσιακός περίβολος φαίνεται να συνδέεται με τον Λέοντα της Αμφίπολης που, όπως εκτιμάται, ήταν τοποθετημένος στην κορυφή του χωμάτινου τύμβου.

Η ανασκαφή χρηματοδοτήθηκε τον τελευταίο χρόνο με ποσό 180.000 ευρώ από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, το υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης και το υπουργείο Πολιτισμού.

Με νέα έκτακτη χρηματοδότηση ύψους 40.000 ευρώ θα συνεχιστούν οι ανασκαφές, όπως ανακοίνωσε την Πέμπτη ο υπουργός Πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος, ο οποίος επισκέφθηκε την περιοχή.

Οι επικεφαλής του υπουργείου υποσχέθηκαν οικονομική ενίσχυση έτσι ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα το έργο.

Ως το τέλος του χρόνου οι ανασκαφείς αναμένεται να ολοκληρώσουν την ανασκαφή του ταφικού περιβόλου και να προχωρήσουν στο άνοιγμα του περιεχομένου του.

Τα… σενάρια Μέχρι στιγμής σενάρια για το ταφικό μνημείο δίνουν και παίρνουν.

Πολλοί λένε ότι ανήκει στον ίδιο τον Μεγαλέξανδρο, άλλοι ότι είναι ο τάφος της Ρωξάνης και του γιου της Αλέξανδρου Δ΄, ενώ έχει επίσης κυκλοφορήσει ότι είναι ταφικό μνημείο μεγάλου πληθυσμού Αθηναίων πολιτών, οι οποίοι έπεσαν νεκροί στη μάχη του Δραβήσκου το 465 π.Χ. Αντιδρώντας, το υπουργείο Πολιτισμού σε ανακοίνωσή του χαρακτηρίζει παρακινδυνευμένα τα όποια συμπεράσματα πριν ολοκληρωθεί το έργο της ανασκαφής.

«Οι έρευνες φέρνουν στο φως ιδιαίτερα σημαντικό κυκλικό περίβολο, που χρονολογείται με τα έως τώρα δεδομένα στο τέλος του 4ου αι. π.Χ. Πρόκειται για εξαιρετικά αξιόλογο χτιστό περίβολο που ορίζει χωμάτινο τύμβο και είναι κατασκευασμένος με βάσεις, ορθοστάτες, ανωδομή και επιστέψεις από λευκό μάρμαρο Θάσου. Το εύρημα της Αμφίπολης είναι οπωσδήποτε ιδιαίτερα σημαντικό, όμως, πριν προχωρήσει η ανασκαφική έρευνα, οποιαδήποτε ερμηνεία και πολύ περισσότερο οποιαδήποτε ταύτιση με ιστορικά πρόσωπα στερείται επιστημονικής τεκμηρίωσης και είναι παρακινδυνευμένη».

Σε αναμμένα κάρβουνα κάθονται τους τελευταίους μήνες οι κάτοικοι της Αμφίπολης και της Μεσολακκιάς, οι οποίοι είδαν στο ύψωμα του Καστά να εμφανίζεται σιγά σιγά ο τεράστιος τύμβος.

«Σίγουρα βρίσκεται κάτι σπουδαίο στο σημείο, δεν έχει ξαναβρεθεί τόσο μεγάλο μνημείο τέτοιου είδους. Τα μέτρα φύλαξης είναι πρωτοφανή, έχουν βρεθεί ακόμη πολλά εκθέματα στην περιοχή μας, αλλά ποτέ δεν σημειώθηκε τέτοια κινητοποίηση» αναφέρει ο Χρήστος Γιαννίδης, κάτοικος της Αμφίπολης.

Πάντως οι περισσότεροι κάτοικοι τηρούν στάση αναμονής αναφορικά με το μυστικό που μπορεί να κρύβει ο περιβόητος τάφος.

«Ακούγονται και γράφονται πολλά, αλλά πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι. Γνωρίζουμε όλα τα σενάρια και περιμένουμε με αγωνία. Πάντως η φημολογία και μόνο έχει εκτινάξει τον τουρισμό στην περιοχή. Παρότι η Αμφίπολη παρουσιάζει τεράστιο αρχαιολογικό ενδιαφέρον, δεν τύγχανε καμίας προβολής, με συνέπεια τα ιδιαίτερα σημαντικά εκθέματα να μένουν σχετικά άγνωστα»τονίζει ο Γιώργος Κυπριανίδης, επίσης κάτοικος Αμφίπολης.

Η ιστορία της Αμφίπολης χάνεται στους προϊστορικούς χρόνους και διανύει χιλιάδες χρόνια ως το σήμερα.

Δεκάδες εκθέματα στο τοπικό μουσείο φανερώνουν την εμφάνιση των πρώτων κατοίκων από το 1050 π.Χ.

Κατά τη διάρκεια των αρχαϊκών χρόνων (700-500 π.Χ.) σημειώνεται η εγκατάσταση των θρακικών φύλων.

Την ακμή της οφείλει στους Αθηναίους, οι οποίοι αμέσως μετά τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.) άρχισαν να ενδιαφέρονται γι” αυτήν, πραγματοποιώντας το 466 π.Χ. την πρώτη αποτυχημένη εκστρατεία για την κατάληψή της.

Είκοσι εννέα χρόνια αργότερα ο Αγνων, κατ” εντολή του Περικλή, έφτασε στην Ηιόνα, το επίνειο, και έχτισε στη θέση Εννέα Οδοί την Αμφίπολη.

Το 424 π.Χ. ο Λακεδαιμόνιος στρατηγός Βρασίδας κατέκτησε την Αμφίπολη, η οποία θεωρείτο στρατηγικής σημασίας για τα ορυχεία χρυσού και ασημιού στο Παγγαίο.

Το 422 π.Χ. ο Κλέων, με τον αέρα της νίκης που είχε πετύχει στην Πύλο, κατάφερε να πείσει τους Αθηναίους και με 30 πλοία, 1.200 πεζούς και 300 ιππείς αποβιβάστηκε στη Χαλκιδική και αμέσως κατευθύνθηκε προς την Ηιόνα.

Η σύγκρουση των δύο στρατών δεν θα αργήσει και οι Αθηναίοι του Κλέωνα θα νικηθούν και θα τραπούν σε φυγή, ενώ ο ίδιος θα δεχτεί θανάσιμο χτύπημα Μυρκίνιου πελταστή.

Ταυτόχρονα όμως τραυματίζεται βαριά και πεθαίνει και ο στρατηγός των Σπαρτιατών Βρασίδας, που θάβεται με μεγαλοπρέπεια και εξαιρετικές τιμές στην αγορά της Αμφίπολης.

Κάτω από τον χώρο όπου βρίσκεται σήμερα το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αμφίπολης ανακαλύφθηκε και η οστεοθήκη του, με ένα χρυσό στεφάνι.

Το 358 π.Χ. η Αμφίπολη κατελήφθη από τον Φίλιππο, για να καταστεί η ναυτική βάση των προπαρασκευών της ασιατικής εκστρατείας, που τελικά θα πραγματοποιήσει ο Μέγας Αλέξανδρος.

Τα ευρήματα που έχουν βγει στο φως χαρακτηρίζονται εξαιρετικής σημασίας, μεταξύ των οποίων αγγεία, ειδώλια, γλυπτά, έργα μικροτεχνίας και εκατοντάδες άλλα αντικείμενα.

Μάλιστα, κοντά στο Γυμνάσιο που βρέθηκε στην περιοχή ανακαλύφθηκε η στήλη του Εφηβαρχικού Νόμου, που δίνει πληροφορίες για τους κανόνες εκπαίδευσης των εφήβων.

Οι ανασκαφές στη θέση Καστά της Αμφίπολης ξεκίνησαν το 1965 από τον αείμνηστο Δημήτρη Λαζαρίδη και διήρκεσαν έως το θάνατό του το 1985.

Εκτοτε πήραν και πάλι μπροστά μόλις τον Ιούλιο του 2009.

Η ανακάλυψη του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου μοιάζει ιστορία βγαλμένη από κάποια ταινία του Ιντιάνα Τζόουνς.

Οι αμέτρητοι μύθοι, τα σενάρια, οι πιθανές τοποθεσίες και ένας μυστηριώδης κρίκος μύθων και γεγονότων έχουν κάνει στο πέρασμα των αιώνων την ανακάλυψη του τάφου του εμμονή για πολλούς αρχαιολόγους και ιστοριοδίφες.

Ο Μέγας Αλέξανδρος γεννήθηκε το 356 π.Χ στην Πέλλα και πέθανε στις 10 Ιουνίου του 323 π.Χ στη Βαβυλώνα.

Ο Μακεδόνας στρατηλάτης φέρεται να είχε ζητήσει να ταφεί στο μαντείο του Αμμωνα.

Μετά τον θάνατό του στη Βαβυλώνα, μια μεγάλη συνοδεία ξεκίνησε το ταξίδι για τον τόπο ταφής.

Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, ο Πτολεμαίος κάπου κατά τη διάρκεια της πορείας έκλεψε τη σορό και τη μετέφερε στην Αλεξάνδρεια, όπου τοποθετήθηκε σε ένα μαυσωλείο που ονομαζόταν Σώμα ή Σήμα.

Στο πέρασμα των αιώνων πολλά σημαντικά ιστορικά πρόσωπα φέρεται να τίμησαν τη σορό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μεταξύ των οποίων και ο Ιούλιος Καίσαρας, ενώ οι ιστορικοί της εποχής είχαν καταγράψει και τη χρησιμοποίηση χρυσαφιού από τον τάφο του, προκειμένου να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο κατά της Ρώμης.

Γενικά έχουν καταγραφεί πολλές αναφορές ιστορικών που τοποθετούσαν τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, οι οποίες ωστόσο σταματούν απότομα στα τέλη του 4ου μ.Χ. αιώνα.

Τότε σημειώθηκαν τα εκτεταμένα επεισόδια στην Αλεξάνδρεια, κατά την οποία ισοπεδώθηκαν το Σεράπειον, το Μουσείον και η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, ενώ η τύχη του μαυσωλείου έκτοτε αγνοείται.

Από τότε ξεκίνησε και το ανηλεές κυνήγι του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα πέρατα της Γης.

Από τη Βενετία και την έρημο Σίβα της Αιγύπτου, ως το Ουζμπεκιστάν και πολλά ακόμη απίθανα μέρη, ο μύθος και το μυστήριο που ασκεί ο μεγαλύτερος αυτοκράτορας όλων των εποχών φαίνεται ότι είναι ακαταμάχητα.

Πολλά διεθνή δίκτυα φιλοξένησαν δημοσιεύματα αναφορικά με την ανασκαφή στην Αμφίπολη, μεταξύ των οποίων και το Associated Press.

Στο συγκεκριμένο κείμενο γίνεται λόγος για το «ενδεχόμενο να πρόκειται για την τελευταία κατοικία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, καθώς και της γυναίκας του Ρωξάνης και του νεαρού διαδόχου τους. Οι Ελληνικές ιστοσελίδες είναι ενθουσιώδεις από το γεγονός ότι μπορεί να βρέθηκε ο τάφος του βασιλιά πολεμιστή Μεγάλου Αλεξάνδρου του 4ου αιώνα π.Χ., τον οποίον ψάχνουν για αρκετά χρόνια και θεωρούνταν ότι βρίσκεται στην Αίγυπτο» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Η Ρωξάνη ήταν η πρώτη σύζυγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Γεννήθηκε περί το 341 π.Χ. στη Βακτρία (σημερινό Αφγανιστάν).

Παντρεύτηκε τον Μέγα Αλέξανδρο το 327 π.Χ., σε ηλικία 14 ετών, μετά την κατάκτηση του φρουρίου του πατέρα της από τον μεγάλο στρατηλάτη.

Ο γάμος είχε πολιτική σκοπιμότητα, με στόχο τον εξευμενισμό των Βακτρικών Σατραπειών.

Η Ρωξάνη τον συνόδευσε στην εκστρατεία του στην Ινδία και γέννησε τον γιο τους Αλέξανδρο Δ΄ μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου στη Βαβυλώνα το 323 π.Χ. Δώδεκα χρόνια μετά, η Ρωξάνη και ο γιος της έπεσαν θύματα άγριας δολοφονίας, έπειτα από εντολή του βασιλιά Κάσσανδρου.

Η αιτία των δολοφονιών ήταν για να σφετεριστεί τον θρόνο του βασιλείου, μια και ο 12χρονος Αλέξανδρος Δ΄ ήταν ο μόνος διάδοχος της τεράστιας αυτοκρατορίας.

Ολοι οι επιστήμονες που έχουν μελετήσει τον Λέοντα της Αμφίπολης συμφωνούν ότι πρόκειται για επιτάφιο μνημείο.

Από κει και πέρα, οι απόψεις των ειδικών διχάζονται.

Υπάρχει η άποψη ότι στήθηκε από τον Αγνωνα, φίλο του Περικλή, για να τιμηθούν οι χιλιάδες Αθηναίοι νεκροί της μάχης του Δραβήσκου.

Μια άλλη άποψη λέει ότι το μνημείο χτίστηκε προς τιμήν του ναυάρχου του Μεγάλου Αλεξάνδρου Νεάρχου, ενώ άλλοι επιστήμονες πιστεύουν ότι το λιοντάρι χτίστηκε προς τιμήν του Λαομέδοντα, επίσης ναυάρχου του Μ. Αλεξάνδρου.

Αυτή την άποψη φαίνεται να ενστερνίζεται και το υπουργείο Πολιτισμού.

Μια άποψη που έχει διατυπωθεί επίσης και που διαφέρει ριζικά από όλες τις υπόλοιπες είναι αυτή που λέει ότι ο Λέοντας ορθώθηκε απλώς για να συμβολίζει τη δόξα και το μεγαλείο της Αμφίπολης, είχε δηλαδή αντίστοιχο ρόλο με αυτόν των λιονταριών στο νησί της Δήλου.

Ακόμα και για την καταστροφή του μνημείου δεν υπάρχει μία άποψη.

Από τη μια υπάρχουν αυτοί που ισχυρίζονται ότι το λιοντάρι κατέστρεψαν οι Ρωμαίοι, από την άλλη υπάρχουν αυτοί που ισχυρίζονται ότι το λιοντάρι καταστράφηκε από τους Βουλγάρους κατά τη διάρκεια των επιδρομών του Ιωαννίτση. 

Εφημερίδα Δημοκρατία

πηγη