https://www.facebook.com/artemissky.blogspot?ref_type=bookmark

ΑΡΤΕΜΙΣ

ΑΡΤΕΜΙΣ
Ήταν θεά του κυνηγιού,”πότνια θηρών” κατά τον Όμηρο,θεά των αγριμιών και της Σελήνης.

ΕΛΛΑΣ - HELLAS

'' Επιόντος άρα θανάτου επί τον άνθρωπον, το μεν θνητόν, ως έοικεν, αυτού αποθνήσκει, το δ' αθάνατον, σώον και αδιάφθορον, οίχεται απιόν. `Οταν επέρχεται ο θάνατος στον άνθρωπο, το μεν θνητό μέρος αυτού, καθώς φαίνεται, πεθαίνει, το δε αθάνατο, η ψυχή, σηκώνεται και φεύγει σώο και άφθαρτο '' ΠΛΑΤΩΝΑ

ΕΛΛΑΣ - HELLAS .

ΕΛΛΑΣ - HELLAS .
ΑΝΟΙΚΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Category Archives: Τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου

Category Archives: Τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου

Φάρος της Αλεξάνδρειας

Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας θεωρείται ένα απο τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Κατασκευάστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. και παρέμεινε σε λειτουργία εώς την πλήρη καταστροφή του απο δύο σεισμούς τον14ο αιώνα μ.Χ. Ήταν ένας πύργος συνολικού ύψους 140 μέτρων και ήταν για εκείνη την εποχή το πιο ψηλό ανθρώπινο οικοδόμημα του κόσμου μετά τις πυραμίδες του Χέοπα και του Χεφρήνου ή Χεφρένης.READ THE REST OF THIS ENTRY 

Κολοσσός της Ρόδου

Ο Κολοσσός της Ρόδου θεωρείται ως ένα από τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Ήταν ένα τεράστιο σε διαστάσεις άγαλμα το οποίο απεικόνιζε τον θεό Ήλιο. Ανεγέρθηκε από τον Χάρη τον Λίνδιο μαθητή του Λύσιππου τον 3ο αιώνα π.Χ. Είχε το ίδιο περίπου μέγεθος με το Άγαλμα της Ελευθερίας που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, αν και στηριζόταν σε χαμηλότερη βάση. Η όψη του αγάλματος λέγεται ότι φαινόταν από την είσοδο του λιμένα της ΡόδουREAD THE REST OF THIS ENTRY 

Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού

Το μαυσωλείο της Αλικαρνασσού θεωρείται ένα τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Ήταν ο τάφος του Μαύσωλου, πέρση σατράπη της Καρίας. Η λέξη μαυσωλείο χρησιμοποιείται από τότε για να δηλώσει μεγάλο, μνημειώδη τάφο. Αυτός το μεγαλοπρεπές έργο χτίστηκε για να φυλαχθεί το σώμα του Μαύσωλου και της γυναίκας του ΑρτεμισίαςREAD THE REST OF THIS ENTRY 

Ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο

Ο ναός της Αρτέμιδος βρισκόταν στην Έφεσο της σημερινήςΤουρκίας. Αποκαλείται και Αρτεμίσιο και κατασκευάστηκε το 440 π.Χ.Θεωρείται ένα από τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι χρειάστηκαν 120 χρόνια για να αποπερατωθεί ενώ είχε αρχικά ξεκινήσει από τον βασιλιά της Λυδίας,Κροίσο. Σήμερα τα απομεινάρια δεν θυμίζουν σε τίποτα τον μεγαλοπρεπή ναό που υπήρχε. READ THE REST OF THIS ENTRY 

Άγαλμα του Ολυμπίου Διός

Το Άγαλμα του Ολυμπίου Διός ήταν από τα πιο μεγαλοπρεπή μνημεία που κατασκευάστηκαν στην αρχαιότητα. Στην αρχαιότητα το κολοσσιαίο άγαλμα συμπεριλαμβανόταν στα Επτά Θαύματα του κόσμουREAD THE REST OF THIS ENTRY 

Κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας

Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας πιθανολογείται ότι αποτελούσαν μέρος των εξωτερικών τειχών της Βαβυλώνας. Εικάζεται ότι το βοτανολογικό αυτό θαύμα, που υπερβαίνει τον φυσικό νόμο, ανάγεται στον έρωτα ενός βασιλιά για μια γυναίκα. Κατά τον Βηρωσσό, έναν Βαβυλώνιο ελληνιστή ιερέα, που έγραψε την ιστορία της Βαβυλώνας στα ελληνικά, οι Κήποι χτίστηκαν περίπου το 600 π.Χ.και εμπνευστής τους ήταν ο Ναβουχοδονόσορ Β΄ (περίοδος βασιλείας: 605-562 π.Χ.), ο ισχυρότερος μονάρχης της νεοβαβυλωνιάκης αυτοκρατορίας. Οι Κήποι ήταν δώρο προς τη γυναίκα του Αμυίτις, θυγατέρα του βασιλιά των Μηδων, η οποία νοσταλγούσε τους δασωμένους λόφους της πατρίδας της, και ήθελε να διατρέφεται με φυτά που υπήρχαν στη χώρα της αλλά όχι στη Βαβυλώνα. Για το λόγο αυτό στους κρεμαστούς κήπους υπήρχε και βοτανικός κήπος όπου καλλιεργούνταν εκείνα τα φυτά. Μια άλλη θεωρία λέει ότι οι κήποι χτίστηκαν από τη βασίλισσα των Ασσυρίων Σεμίραμι, γύρω στο 810 π.Χ. READ THE REST OF THIS ENTRY 

Πυραμίδες της Γκίζας

Οι πυραμίδες της Γκίζας είναι το αρχαιότερο σωζόμενο μνημείο απότα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου και είναι οι πιο διάσημεςπυραμίδες του κόσμου. Βρίσκονται στην Αίγυπτο. Η κατασκευή χρονολογείται στο 2580 π.Χ. και βρίσκονται στην Νεκρόπολη της Γκίζας. Το σύμπλεγμα πιθανολογείται ότι χρησιμοποιήθηκε για τον ενταφιασμό Φαραώ και κατασκευάστηκε απο την τέταρτη δυναστεία των Αιγυπτίων. READ THE REST OF THIS ENTRY 

ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

Οι Έλληνες φιλόσοφοι γνώριζαν πάρα πολλά για την σελήνη. Ο Θαλής, που θεωρείται ο πατέρας της ελληνικής και παγκόσμιας φιλοσοφίας ήταν ο πρώτος που είπε ότι η Σελήνη λαμβάνει το φως από τον Ήλιο αλλά και ο πρώτος που υπολόγισε τη διάμετρο αλλά και τη τροχιά της. Ο Ξενοφάνης αναφέρει ότι ο δάσκαλός του ο Σωκράτης την χαρακτηρίζει: ”Μεγάλη κούφια σφαίρα που στο εσωτερικό της υπάρχουν θάλασσες και στεριές που κατοικούν 
άνθρωποι σαν εμάς”. Λόγια του Σωκράτη που υποστηρίζουν και σύγχρονοι αστρονόμοι. Ο Πυθαγόρας αφηγείται ότι έκανε στροφές γύρω από την σελήνη με τα οχήματα των θεών που κατοικούσαν εκεί, ενώ αναφέρει ότι η σεληνιακή ημέρα είναι 15 φορές μεγαλύτερη από της γης, όπως και είναι! Ο Πυθαγόρας, επίσης, επέμενε ότι η Σελήνη κατοικείται από όντα θεϊκά όμοια με τους ανθρώπους αλλά πιο ψηλά, πιο ξανθά και πολύ πιο όμορφα. Όλες οι γνώσεις του Πυθαγόρα, Μαθηματικά, Μουσική, Γεωμετρία, Φυσική δηλώνει ότι είναι γνώσεις που πήρε από τους ουράνιους με τους οποίους είχε συνεχή επαφή.
Πολλές αναφορές για την σελήνη έχουμε και από κείμενα της Ελληνικής μυθολογίας που αναφέρονται σε θεούς και ημίθεους. Ο Έλληνας θεός Ορφέας, γιος του Απόλλωνα, ο πιο τακτικός ταξιδιώτης της Σελήνης και του Σειρίου, μας λέει: ”Η Σελήνη έχει βουνά πολιτείες και σπίτια, η επιφάνεια της είναι έδαφος όπως της γης και κατοικείται από θεϊκές κοινωνίες.” Ο Ορφέας γνώριζε το σεληνιακό ημερολόγιο των 12 μηνών και τις φάσεις της σελήνης. Μιλά για την περιστροφή της
γης γύρω από τον ήλιο, τις εύκρατες, τροπικές και πολικές ζώνες της γης, τις εκλείψεις της σελήνης, τα ηλιοστάσια, τις ισημερίες, τις κινήσεις των πλανητών και την παγκόσμια έλξη, και ισχυρίζεται ότι οι κάτοικοι της σελήνης είναι αυτοί που περιπλανήθηκαν από πλανήτη σε πλανήτη. Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί του Ορφέα αναφέρονται σε αρχαία κείμενα του Πλούταρχου και του Διογένη του Λαέρτιου.
Πολλές πληροφορίες από αρχαία κείμενα μας έρχονται και για τους Τελχίνες της Ρόδου και τους Κάβειρους της Σαμοθράκης που εξαφανίστηκαν σύμφωνα με τον μύθο μετά τον μεγάλο κατακλυσμό. Η τεχνολογική τους εξέλιξη ήταν τέτοια που τους επέτρεψε να εγκαταλείψουν την γη και να σωθούν στην Σελήνη ή τον Άρη, σε βάσεις που χρησιμοποιήθηκαν από τους θεούς κατά τον εποικισμό της γης.
Ο Νονός αναφέρει ότι ο Φαέθων έκανε 30 περιστροφές γύρω από το φεγγάρι, ταξίδεψε στην Αφροδίτη και επισκεπτόταν συχνά τους πόλους της Γης.
Ο Διόνυσος, η Άρτεμις και ο Ηρακλής είχαν ταξιδέψει στην Σελήνη και ο Ίδμων ταξίδευε εκεί με το άρμα του που έμοιαζε με απαστράπτοντα κομήτη, δίνοντας ακριβέστατες πληροφορίες για την αθέατη πλευρά της σελήνης, κάτι που πριν λίγα χρόνια έκανε ο σύγχρονος άνθρωπος.
Ο Ελληνικής καταγωγής Λουκιανός από την Σαμοσάτα της Συρίας, το 120 μ.χ. διάβασε ένα αρχαίο χειρόγραφο και έγραψε στο βιβλίο του «Αληθινή Ιστορία» (αν και το χαρακτήριζε παραμύθι), πληροφορίες επιστημονικά απόλυτα ακριβείς, οι οποίες επαληθεύτηκαν στην εποχή μας: ”Πήγαινε με ένα καράβι που το πήρε ο αέρας για εφτά ημερόνυχτα και την όγδοη ημέρα έφτασε στο φεγγάρι. (Τόσο κάνουν τα σύγχρονα διαστημόπλοια του ανθρώπου για το φεγγάρι). Μπήκε μέσα σ’ ένα πηγάδι που από πάνω είχε καθρέφτες και έβλεπε όλη τη γη. (Πρόκειται για υπερσύγχρονο τηλεσκόπιο που με αυτό έβλεπε τους ανθρώπους στην γη). Βασιλιάς της Σελήνης ήταν ο Ενδυμίωνας που τον πήραν από την γη και τον πήγαν στο φεγγάρι και τον έκαναν βασιλιά.”
Στη συνέχεια, περιγράφει τρικινητήρια αεροπλάνα ”τρικέφαλοι αλογογύπες που πετούσαν”, σύγχρονες διόπτρες ”μπορούσε να τα φορά ο καθένας και έβλεπαν πολύ μακριά” και πολεμιστές με διαστημική στολή ”Ο στρατός του Φαέθοντα ήταν άνθρωποι σαν εμάς και γι’ αυτό φορούσαν στολές θερμοκρασίας”.

Επίσης, περιγράφει ταξίδια στ’ άστρα του ζωδιακού καθώς και προσθαλάσσωση ίδια με αυτή των συγχρόνων κοσμοναυτών και μάλιστα στην περιοχή των Βερμούδων.
Τέλος περιγράφει πόλεμο μεταξύ των κατοίκων της Σελήνης και του Σειρίου που αναφέρει ότι είχε επισκεφτεί. ”Έγιναν αερομαχίες και χρησιμοποιήθηκαν τρομερά όπλα και νίκησαν οι Σείριοι”…
Αφού σας καταγράψαμε τα συμαντικότερα στοιχεία και ιστορίες από την αρχαία Ελλάδα, ταξιδέψτε 2.500 χρόνια π.Χ. και σκεφτείτε πως είναι δυνατόν να συζητιούνται όλα αυτά από τους αρχαίους Έλληνες για τη Σελήνη, μια εποχή που δεν υπήρχε η επιστημονική φαντασία (!) και αναρωτηθείτε μαζί μας πώς είναι δυνατόν οι αρχαίοι μύθοι να καταφέρνουν να αγγίζουν τη σημερινή πραγματικότητα και να χαρακτηρίζονται ακόμα μύθοι…
http://theancientweb.wordpress.com/

Η Σπαρτιατική Ξυήλη

Ξυήλη
Η ξυήλη ή στην δωρική διάλεκτο ξυάλη, απετέλεσε επί δεκαετίες πραγματικό αίνιγμα όσον αφορά στον οπλισμό των Σπαρτιατών. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: ήταν η ξυήλη, όπλο που χρησιμοποιείτο από τους Σπαρτιάτες οπλίτες και κυρίως από τους «όμοιους», ή απλώς κάποιο εργαλείο;
Είναι αλήθεια ότι γνωρίζουμε πολύ λίγα για το σχήμα και κατασκευή της λεγόμενης ξυήλης. Ο όρος αναφέρεται αρχικά από τον Ξενοφώντα στην Κύρου Ανάβαση (κεφ. 4.7.16 και 8.25) επίσης υπάρχουν αναφορές στον Ησύχιο, στο έργο Σουίδα (ή Σούδα) όπου ξυήλη· ξυάλη. Ἔστι δὲ καὶ ξιφίδιον, ὅ τινες δρέπανον λέγουσιν – και στην Κύρου Παιδεία του Ξενοφώντα (κεφ 6.2.32) που παραπέμπει σε όργανο διαμόρφωσης του άξονα των δοράτων. Επιπλέον, στον κατάλογο Σπαρτιατικών όπλων του Ιούλιου Πολυδεύκη (1.137) υπάρχει μια αναφορά στον όρο ξυΐνη, ο οποίος σύμφωνα με τον J. K. Anderson αποτελεί παράφραση της λέξης ξυήλη. Αυτό αποδεικνύει ότι ο όρος δεν ήταν ευρέως διαδεδομένος ειδικά στην μεταγενέστερη εποχή. Φαίνεται ότι στα Ελληνιστικά χρόνια, ακόμη και στην εποχή του Ξενοφώντα, ο όρος χρησιμοποιείτο σπανίως.
Ο William Smith περιγράφει………ή ακριβέστερα διερωτάται: «δρεπάνι; μαχαίρι κοπής; καμπυλωτό μαχαίρι; φάλξ; όπου φάλξ σήμαινε κάθε όπλο η άκρη του οποίου ήταν καμπυλωτή». Πηγή: William Smith, A School Dictionary of Greek and Roman Antiquities (New York: Harper and Brothers, 1873).
Ο Ησύχιος θεωρεί την ξυήλη ως ξιφίδιο με μορφή δρεπάνου. Τον συγκεκριμένο παραλληλισμό τον συναντάμε επίσης και στου Ξενοφώντος «Κύρου Ανάβαση» με τον όρο δρέπανον και δρεπάνη ή ξιφοδρέπανον. Σε όλες τις προαναφερόμενες περιπτώσεις ο όρος ξυήλη χρησιμοποιείται / συγκρίνεται με το δρεπάνι.
Στλεγγίδα_1ος αι. μ.Χ_μουσείο τέχνης Walters_βαλτιμόρη
Ο αρχαιολόγος Richard Mac Gillivray Dawkins ο οποίος συμμετείχε στις ανασκαφές και καταγραφή του ναού της Αρτέμιδος Ορθίας στην Σπάρτη αναφέρει δρεπάνια τα οποία είχαν προσφερθεί στην θεά και τα οποία σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Sir John Boardman ήσαν στλεγγίδες (αντικείμενα υγιεινής για τον καθαρισμό του δέρματος). Όντως το σχήμα του δράπανου είναι σχεδόν όμοιο με αυτό της στλεγγίδος. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις του δραπάνου και της στλεγγίδος παρόλο που δεν υπάρχει ένδειξη χρήσης ως όπλα, εν τούτοις χρησιμοποιούνται ως πρότυπα κατασκευής όπλων (αναφορικά με το σχήμα). Τίθεται λοιπόν το ερώτημα γιατί ο Ησύχιος και ο Ιούλιος Πολυδεύκης την αναφέρουν ως Σπαρτιατικό όπλο;
Εκτιμάται ότι αμφότεροι στηρίχθηκαν στο επεισόδιο που περιγράφει ο Ξενοφών και αφορά στουςΧάλυβες (ή Αλιζώνες…..αρχαίος λαός ο οποίος ζούσε στην Μικρά Ασία στον Εύξεινο Πόντο) οι οποίοι κατέσφαζαν και αποκεφάλιζαν τους αιχμαλώτους χρησιμοποιώντας «μαχαίρι όμοιο με την Σπαρτιατική ξυήλη» καθώς επίσης και στην περίπτωση του Σπαρτιάτη Δρακόντιου, ο οποίος εξορίσθηκε από την Σπάρτη διότι σε νεανική ηλικία χτύπησε κατά λάθος ένα αγόρι με την ξυήλη και το σκότωσε.
Ο ιστορικός Johannes Kromayer στο έργο του «Στρατιωτική Οργάνωση και πόλεμοι των Ελλήνων και Ρωμαίων» (1928) εκτιμά – λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι η ξυήλη ήταν μικρή σε μέγεθος και είχε δρεπανοειδές σχήμα – ότι ξυήλη ήταν όρος που παρέπεμπε σε μικρό ξίφος που έφεραν οι Σπαρτιάτες και το χρησιμοποιούσαν ως όπλο περικοπής (όπλο μάχης εκ του συστάδην) και όχι ως όπλο εξουδετέρωσης (θανατηφόρο χτύπημα). Ωστόσο ο J. K. Anderson επισημαίνει ότι «ο Ξενοφών δεν αναφέρει ότι το όπλο που χρησιμοποιείται από τους Χάλυβες ήταν ξυήλη και επίσης, στην περίπτωση του Δρακόντιου δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτό ήταν ένα στρατιωτικό όπλο αλλά μάλλον ένα αντικείμενο/εργαλείο  που χρησιμοποιείτο από τα αγόρια της Σπάρτης.
Εν κατακλείδι, ο Paul Cartledge στο έργο του «Οπλίτες και Ήρωες – Η συνεισφορά της Σπάρτης στην τέχνη του πολέμου στην αρχαιότητα» δεν αναφέρει την ξυήλη στη λίστα όπλων που χρησιμοποιούνται από τους Σπαρτιάτες. Επιπλέον, η ξυήλη του Δρακόντιου φαίνεται ότι ήταν ένα εργαλείο ακονίσματος και ίσως να είναι κάτι παρόμοιο με τα δρεπάνια που βρέθηκαν στο ναό της Ορθίας Άρτεμης και έχουν χρησιμοποιηθεί ως στιγγλίδες όπως αναφέρονται στην «Κύρου Παιδεία». Κατά συνέπεια η σύνδεση της ξυήλης με το Σπαρτιατικό κοντό ξίφος δεν είναι έγκυρη. Η Σπαρτιατική ξυήλη ήταν πράγματι ένα εργαλείο.
Σύμφωνα με τους K.M.T. Chrimes και  J. K. Anderson το Σπαρτιατικό ξίφος ήταν όπλο εξουδετέρωσης (θανατηφόρο χτύπημα) και όχι όπλο περικοπής (μάχη εκ του συστάδην) και γι’ αυτό τον λόγο είχε ευθεία λεπίδα μήκους περίπου 25 εκ. Επιπλέον στοιχεία για το σχήμα και την χρήση υπάρχουν σε απεικόνιση ταφόπετρας του 420 – 400 π.Χ στην Νέα Υόρκη.
ΠΗΓΗ : http://chilonas.wordpress.com/
http://theancientweb.wordpress.com/

Μυθολογία


Download Greek Fonts


Μινώταυρος 
The Tribute to the Minotaur του Auguste Gendron

Περσέας 
Perseus and Andromeda του C. E. Beaumont
Ανδρομέδα 
... του ...
Μέδουσα 
Perseus Βeheading Medusa του Laurent Honorι Marqueste

Υλας 
Hylas and the Water Nymphs του Edouard Theophile Blanchard

Νιόβη 
Niobe του Solomon J. Solomon
Ορφέας 
Orpheus Slain By The Thracian Women του Emile Levy
Πελίας 
Pelias Slain By His Daughters του Moreau de Tours

Ψυχή 
Psyche Punished του ...
Φρύνη 
Phryne Before the Tribunal του Gerome

Αφροδίτη 
Venus του William Bouguereau
Νηρηίδα 
Birth of a Nereid του ...
Αμυμώνη 
Amynone του Felix-Henri-Giacomotti

Νύκτα 
Night του Chas. Chaplin

Πυθία 
Pythia του Jules-Frederic-Adolphe Loewe


http://www.erevos.com/

AΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ.


 Tης Δρ. Ερατώ Ζέλλιου – Μαστοροκώστα, 
 τ. Προϊσταμένης Δευτεροβάθμιας Εκπαιδεύσεως
 από το visaltis

Η γενετική, αρχαιολογικά ευρήματα και η μυθολογία-ιστορία διαψεύδουν την ινδοευρωπαϊκή θεωρία

  Το δεύτερο ήμισυ του 18ου και τις αρχές του 19ου αι. αναπτύχθηκε από τον Γάλλο Coeurdoux (1767), τον Άγγλο William Jones (1786) και από τους Γερμανούς Fr. Schlegex (1772-1829) και Fr. Bopp (1791-1867) η θεωρία των Ινδοευρωπαίων, η οποία εξυπηρετούσε τις αποικιοκρατικές χώρες. Κατά την θεωρία αυτή άνθρωποι από την Ινδία προχώρησαν προς την Ευρώπη και την 3η π.Χ. χιλιετία έφθασαν στα Ουράλια όρη και άλλοι προχώρησαν προς την Δ. Ευρώπη και άλλοι από το 2000 π.Χ. άρχισαν να κατεβαίνουν στο νότιο τμήμα της Βαλκανικής χερσονήσου ως Ίωνες, το 1800 π.Χ. ως Αχαιοί και το 1100 π.Χ. ως Δωριείς.
Αργότερα θεωρήθηκε ως κοιτίδα των Ινδοευρωπαϊκών ή Ιαπετικών λαών (συμπεριλαμβάνονται εκτός από τους Ευρωπαίους και τους Ινδούς και οι Αρμένιοι, Πέρσες και Αφγανοί) η βόρεια ή κεντρική Ευρώπη και άλλοι προχώρησαν προς ανατολάς έως την Ινδία και άλλοι διά της κοιλάδας του Αξιού έως τον ελλαδικό χώρο.

Γι’ αυτό υπάρχουν κοινές λέξεις. Π.χ. μήτηρ (δωρ. μάτηρ) λατιν. mater ινδ, mata πατήρ pater pita ναυς, αιτ. vaFa (νήα) navis, naven naus, navan δύο duo dua τρία tria tri επτά septen sapta βους bos gaiis Πάρα πολλές όμως αρχαίες ελληνικές λέξεις δεν έχουν αντίστοιχες στις άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες και πολλοί επιστήμονες, και επειδή δεν βρέθηκαν αρχαιολογικά ευρήματα κοινής ινδοευρωπαϊκής τεχνοτροπίας, δεν αποδέχθηκαν ποτέ την ινδοευρωπαϊκή θεωρία. Π.χ. ο J. Mucke δέχεται ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες, θεωρεί παράλογη την θεωρία αυτή, αφού κανείς δεν γνωρίζει την αρχική κοιτίδα των Ινδοευρωπαίων και «λαός ούτινος αγνοούμεν τον τόπο οικήσεως, αποτελεί διά την γεωγραφίαν ακατάληπιον εμφάνισιν1».


Πιστεύει ότι οι Έλληνες γεννήθηκαν βραδέως στην Ελλάδα, όπως και η γλώσσα τους. Από την επίδραση των μικρών αρχικώς ομάδων και των γλωσσών τους, έπειτα από τις μεγαλύτερες ομάδες και τις διαλέκτους τους εμφανίζεται λαός συμπαγής και ενιαία εθνική γλώσσα. Από τις διαλέκτους γεννάται εθνική γλώσσα, ουδέποτε από την εθνική γλώσσα γεννώνται διάλεκτοι. Την ινδοευρωπαϊκή θεωρία απορρίπτουν και πρόσφατες έρευνες του DNA, που έγιναν από πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής, στις οποίες συμμετείχε και το Αριστοτέλειο2 Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, και είχαν απώτερο σκοπό να διερευνηθούν οι βιολογικές ρίζες των ευρωπαϊκών πληθυσμών. Οι έρευνες απέδειξαν ότι οι Έλληνες κατά 75-80% έχουν παλαιολοθική προέλευση έως 80.000 έτη πριν και κατά 20-25% νεολιθική 9.000-3.000 π.Χ. και η γενετική σύσταση και των Μακεδόνων κατά 99.6% είναι καυκάσια (λευκή) και μόνον 0.04% μη λευκή.

Επομένως όλα τα γενετικά στοιχεία συνηγορούν για την γενετική συνέχεια των κατοίκων της Ελλάδος με ελάχιστες επιμιξίες από τους γειτονικούς πληθυσμούς και καμία επίδραση από μογγολικούς και νέγρικους λαούς. Κατά την νεολιθική εποχή μετακινήθηκαν άνθρωποι από την Ασία προς την Ευρώπη αλλά από τις περιοχές έως και την Περσία, όπως μετακινήθηκαν και από την Ελλάδα και την Μ. Ασία περίπου 5-20% προς το εσωτερικό της Ασίας. Από την Ινδία προς την Ευρώπη μετακινήθηκαν μόνον το 1,000 μ.Χ. και αυτοί είναι οι Αθίγγανοι. Οι έρευνες του DNA απέδειξαν ότι και οι άλλοι Ευρωπαίοι κατά 80% έχουν παλαιολιθική προέλευση και έχουμε τρία διαφορετικά κύματα μετακινήσεων, που αντιστοιχούν στις παγετωνικές περιόδους από 50.000-9.000 έτη π.Χ. Δηλαδή κατά τις παγετωνικές περιόδους ο ανθρώπινος πληθυσμός είχε μεγάλες απώλειες και για. να επιβιώσει κατέφευγε σε τρεις περιοχές, σε τρία κέντρα, στην Βαλκανική, στην Ουκρανία και στην Ιβηρική χερσόνησο στην χώρα των Βάσκων. Στην Ιταλία δεν κατέφευγε, επειδή έπρεπε να περάσει τις Αλπεις.

Όταν βελτιωνόταν το κλίμα μετακινούνταν εκ νέου προς την Κεντρική Ευρώπη. Το υπόλοιπο 20% και των άλλων Ευρωπαίων έχει νεολιθική προέλευση 9.000-3.000 έτη π.Χ, και προέρχεται από την Εγγύς Ανατολή και την Ν. Βαλκανική. Επομένως οι πεδιάδες της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας πρέπει να ήταν η κοιτίδα εξαπλώσεως των κατοίκων της Ευρώπης την νεολιθική εποχή και οι γυναίκες μετακινήθηκαν κυρίως μέσω της κοιλάδας του Αξιού, ενώ οι άνδρες μετακινήθηκαν κυρίως με πλοία στα παράλια της Ιταλίας, Γαλλίας και Ισπανίας και μετέφεραν τον τότε πολιτισμό τους. Γι’ αυτό έως την 8η π.Χ. χιλιετία το DNA των Ιταλών ήταν όμοιο με των Ελλήνων, ο ένας στους τέσσερις κατοίκους της Ν. Ιταλίας (Μεγάλης Ελλάδος) σήμερα έχει την σφραγίδα του DNA των Ελλήνων. Και οι Βάσκοι θεωρούν τους Έλληνες πολύ μακρινούς συγγενείς.

Οι έρευνες του DNA επιβεβαιώνουν και τις αρχαιολογικές έρευνες, οι οποίες απέδειξαν ότι στον ελλαδικό χώρο υπάρχει συνεχής ανθρώπινη παρουσία, διότι περίπου πριν 100.000 έτη έχουμε κατοίκηση ανθρώπων στην Θεσσαλία3, πριν 50.000-45.000 έτη στην Θεόπετρα Τρικάλων, πριν 35.000 έτη στον Κοκκινόπηλο της Ηπείρου και μετά το 30.000 έτη έχουμε πολύ περισσότερα αρχαιολογικά ευρήματα κατοικήσεως ανθρώπων στον ελλαδικό χώρο. Στον Κοκκινόπηλο της Ηπείρου βρέθηκε και η αρχαιότερη έως σήμερα λιθοτεχνία και η τεχνική των λεπίδων ήταν μεγάλη τεχνολογική ανακάλυψη, διότι οι άνθρωποι είχαν καλά βέλη, με τα οποία σκότωναν εκ του μακρόθεν τα άγρια ζώα και δεν κινδύνευαν, οστέινες βελόνες με οπή για την συρραφή των δερμάτων, οστέινα περιδέραια, βραχιόλια, γλυπτά αντικείμενα, ζωγραφιές. Η αρχαιολογική σκαπάνη ανακάλυψε στο Ρομανέλι της Απουλίας στην Ιταλία όμοια λιθοτεχνία περίπου πριν 25.000 έτη και οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι δημιουργήθηκε από ανθρώπους που κινήθηκαν από τον ελλαδικό χώρο προς την Δύση, το οποίο επιβεβαίωσαν και οι πρόσφατες έρευνες του DNA.

Αφού μετέφεραν τον πολιτισμό τους, δεν θα μετέφεραν στην Δύση και την γλώσσα τους; Την ίδια εποχή έχουμε και την ανάπτυξη δύο πολιτισμών, του Aurignaciam (35.000 έτη πριν) και του Gravetian (25.000 έτη πριν). Οι πολιτισμοί αυτοί πιστεύουν οι ειδικοί ότι αναπτύχθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη και αργότερα και στην Δυτική. Οι άνθρωποι της εποχής αυτής ήταν κυνηγοί, αλλά τα καλλιτεχνικά δημιουργήματά τους, ζωγραφιές ζώων στα σπήλαια και αγάλματα, ήταν εξαιρετικά.

Και η μυθολογία, η οποία συνεχώς αποδεικνύεται ιστορία, όπως απέδειξαν οι ανασκαφές του Σλήμαν στην Τροία και τις Μυκήνες, του Έβανς στην Κρήτη κ.ά., αναφέρεται στην πανάρχαια μετακίνηση των Ελλήνων προς την Δύση. Μετά τον 3° κατακλυσμό, τον του Δευκαλίωνος, ο οποίος έγινε γύρω στο 10.000 π.Χ., ο Δευκαλίων με την Πύρρα για να σωθούν κατέφυγαν στην Όρθυ ή τον Παρνασσό ή τον Αθω ή την Αίτνα. Και ο Πλάτων αναφέρει κυρίως στο έργο του Τίμαιος ότι οι Έλληνες είχαν σημαντικό πολιτισμό, ο οποίος καταστράφηκε εξαιτίας του κατακλυσμού αυτού. Αναφέρεται και με τους άθλους του Ηρακλέους, ο οποίος όταν βρισκόταν στην Ευρώπη απέκτησε δύο υιούς, τον Κέλτο ή Κελτό και τον Γαλάτη, τους μετέπειτα γενάρχες των ευρωπαϊκών λαών. Αναφέρεται και με άλλους μύθους. Η μυθολογία αναφέρεται και στην μετακίνηση ανθρώπων από την Ελλάδα και την Μ, Ασία προς την Ασία κατά την νεολιθική εποχή.

Κατά έναν μύθο ο Δίας μετέφερε τον Διόνυσο στην Ινδία για να τον σώσει από την ζήλεια της Ήρας και εκεί τον ανέθρεψαν, νύμφες. Ο Δίας φόνευσε και τον Ινδό, τον ήρωα των Ινδών. Αργότερα ο θεός Διόνυσος έκανε εκστρατεία στην Ινδία, την οποία υπέταξε με την δύναμη των όπλων αλλά και την μυστική δύναμή του και υπήρχε πόλη Νύσα στην Ινδία (περιοχή της σημερινής επαρχίας Καμντές του Αφγανιστάν), η οποία κατά την παράδοση των κατοίκων της κτίσθηκε από τον Διόνυσο προς τιμή της τροφού του νύμφης Νύσας και «εις μνημόσυνον της αυτού πλάνης τε και νίκης»4. Και το γειτονικό βουνό το ονόμασε Μηρό εις ανάμνηση του γεγονότος ότι ο πατέρας του Δίας, μετά τον θάνατο της μητέρας του Σεμέλης, τον έκρυψε στον μηρό του έως ότου έγινε εννέα μηνών. Απόδειξη ότι η πόλη κτίσθηκε από τον Διόνυσο ήταν η δάφνη και ο κισσός που φύτρωνε στον Μηρό5, ενώ δεν φύτρωνε σε άλλο σημείο της Ινδίας.

Γι’ αυτό όταν έφθασε εκεί ο Μ. Αλέξανδρος την μεν πόλη σεβάσθηκε, τους δε κατοίκους της κατέστησε φίλους και συμμάχους. Ο δε Στέφανος Βυζάντιος γράφει: «Νύσαι πόλεις πολλαί... Εβδόμη εν Ινδοίς». Ο Αρριανός επίσης αναφέρει ότι όταν ο Μ. Αλέξανδρος θα εξεστράτευε στην Αραβία πληροφορήθηκε ότι εκεί τιμούσαν δύο θεούς, τον Ουρανό και τον Διόνυσο, τους οποίους θα γνώρισαν από τους μετακινηθέντες Έλληνες προς την Ασία. Η μυθολογία αναφέρει επίσης ότι ο βασιλιάς της Αθήνας Αιγεύς, ο πατέρας του Θησέως, όταν η Μήδεια μετά τον θάνατο των παιδιών της κατέφυγε στην Αθήνα την παντρεύθηκε και απέκτησαν έναν υιό, τον Μήδο. Επειδή η Μήδεια επιβουλευόταν τον Θησέα αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει με τον Μήδο την Αθήνα. Ο Μήδος νίκησε πολλούς βαρβάρους και την χώρα που κατέκτησε την ονόμασε Μηδία6, σκοτώθηκε όμως κατά την εκστρατεία στην Ινδία: «Μήδεια δε ήκεν εις Αθήνας κακεί... Αιγεί παίδα γεννά Μήδον.

Επιβουλεύουσα δε ύστερον Θησεί φυγάς εξ Αθηνών μετά του παιδός εκβάλλεται. Αλλ’ ούτος μεν πολλών κρατήσας βαρβάρων την υφ’ εαυτόν χώραν άπασαν Μηδίαν εκάλεσε, και στρατευόμενος επί Ινδούς απέθανε7». Η Μηδία έγινε τμήμα της Περσίας και ο Ηρόδοτος8 γράφει ότι ο Ξέρξης, πριν εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδος, έστειλε κήρυκα να πείσει τους Αργείους να μείνουν ουδέτεροι, επειδή οι Πέρσες ήταν απόγονοι των Αργείων, αφού ο Πέρσης (Περσεύς) ο γενάρχης τους ήταν υιός του ομώνυμου ήρωα των Αργείων Περσέως και της Ανδρομέδας, της κόρης του Κηφέως. Επομένως ισχύει η ρήση του Πλουτάρχου: «Ψαύει της αληθείας το μυθώδες», αφού και οι έρευνες του DNA βεβαιώνουν ότι από την Ελλάδα και την Μ. Ασία μετακινήθηκαν άνθρωποι έως την Περσία. Και στην Μ. Ασία από παλαιότατους χρόνους κατοικούσαν Έλληνες, γι’ αυτό υπάρχουν πολλά ελληνικά τοπωνύμια, όπως Όλυμπος9, Παρνασσός, Πίνδος, Πήδασος, Λάρισα κ.ά.

Γι’ αυτό και τώρα, παρά την φυγή των Ελλήνων πριν και μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως την 29η Μαΐου 1453, παρά τα δεινά των Ελλήνων κατά την τουρκοκρατία, παρά την Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών, 5-20% των κατοίκων είναι Έλληνες ή Φρύγες. Και οι Φρύγες όμως έφυγαν από την Θράκη ίσως την 3η π.Χ. χιλιετία και εγκαταστάθηκαν στην Μ. Ασία, γι’ αυτό και ο Ορφεύς ήταν Θράξ, ο Πέλοψ ήταν Φρύξ, και οι δύο όμως ήταν Έλληνες. Και η ιστορία, συνεπικουρούμενη και από τα αρχαιολογικά ευρήματα, διαψεύδει την ινδοευρωπαϊκή θεωρία.

Ο Ισοκράτης (436-338 π.Χ.) γράφει: «Την πάλιν ημών αρχαιοτάτην είναι ... και παρά πάσιν ανθρώποις ονομαστοτάτην ... Ταύτην γαρ οικούμεν ουχ ετέρους εκβαλόντες, ουδ’ ερήμην καταλαβόντες, οκ εκ πολλών εθνών μιγάδες συλλεγέντες, αλλ’ ούτω καλώς και γνησίως γεγόναμεν ώστ’ εξ ήσπερ έφυμεν, ταύτην άπαντα τον χρόνον διατελούμεν, αυτόχθονες όντες»10. Και ο Διογένης Λαέρτιος (30ς ; αι. μ,Χ.) συμπληρώνει: «Λανθάνουσα δ’ αυτούς τα των Ελλήνων κατορθώματα, αφ’ ων μη ότι γε φιλοσοφία, αλλά και γένος ανθρώπων ήρξε, βαρβάρους προσάπτοντες». Και ο Ηρόδοτος (484-410 π.Χ.) γράφει ότι οι Δωριείς είναι οι Μακεδόνες: «Εί μεν γαρ Δευκαλίωνος βασιλέως οίκεε γην την Φθιώτιν, επί δε Δώρου του Έλληνος την υπό Όσσαν τε και τον Όλυμπον χώρην, καλεομένην δε Ιστιαιώτιν. Εκ δε Ιστιαιώτιδος ως εξανέστη υπό Καδμίων οίκεε εν Πίνδω Μακεδνόν καλεόμενον. Εντεύθεν δε αύτις ες την Δρυόπιδα μετέβη και εκ της Δρυόπιδος ούτως ες Πελοπόννησον ελθόν Δωρικόν εκλήθη»12.

Και η γενετική σύσταση των Μακεδόνων, όπως αναφέραμε, δεν έχει καμία σχέση με τους Ινδούς, αφού 99.6% είναι λευκή. Επομένως καταρρίπτεται ο μύθος της αφίξεως στον ελλαδικό χώρο τουλάχιστον των Δωριέων-Ινδοευρωπαίων. Αλλά οι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος, από την νεολιθική εποχή, είχαν αναπτύξει πολιτισμό στο Διμήνι, Σέσκλο, Κρήτη, Κύπρο κ.λ,π. Στην Χοιροκοιτία13 της Κύπρου βρέθηκε μία μικρή πόλη (6.020-5800 π.Χ.) με χίλια περίπου θολωτά οικήματα. Οικισμός με όμοια θολωτά οικήματα βρέθηκε στην περιοχή της Πέτρας της Παλαιστίνης, από όπου περνούσε ο δρόμος προς την Ανατολή. Μήπως κάτοικοι της Κύπρου, αφού οι Έλληνες από την 9η ή 8η π.Χ. χιλιετία μετακινούνταν με πλοία στο Αιγαίο Πέλαγος, έφθασαν έως την περιοχή αυτή της Παλαιστίνης;

Από την αρχή της 3ης π.Χ. χιλιετίας η ανάπτυξη είναι μεγαλύτερη στον ελλαδικό χώρο, διότι αρχίζει και η χρήση των μετάλλων. Έχουμε τον Πρωτοελλαδικό πολιτισμό, που αναπτύσσεται από την Θράκη έως την Πελοπόννησο, τον Κυκλαδικό και τον Μινωικό. Η ανάπτυξη ιδίως της Κρήτης14 είναι πολύ μεγάλη, όπως αποδεικνύουν τα ανάκτορα, οι πολυώροφες ιδιωτικές κατοικίες, οι προσόψεις των οποίων απεικονίζονται σε πλακίδια από φαγεντιανή, και τα άλλα αρχαιολογικά ευρήματα.

Οι Κρήτες με τα ποντοπόρα πλοία τους κυριαρχούσαν σε όλη την Μεσόγειο. Απόδειξη το ειδικό λιμάνι που κατασκεύασαν στην νήσο Φάρο έξω από το Δέλτα του Νείλου, ένα γιγαντιαίο τεχνικό έργο, με μικρές προβλήτες, κυματοθραύστες κ.λ.π. Είχαν όμως εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις και με τα μεγάλα κέντρα της Ανατολής (Βαβυλώνα κ.ά.). Επομένως δεν ήταν ακατόρθωτο για τους Κρήτες ή άλλους κατοίκους του σημερινού ελλαδικού χώρου ή της Μ. Ασίας να προχωρήσουν έως την Ινδία.

Πάντως θεωρείται ιστορικό γεγονός ότι το 2000 π.Χ. έχουμε κάθοδο προς την Ινδία «λαών συγγενών κατά την γλώσσαν προς τους λαούς του Ιράν, τους Αρμενίους, Έλληνας και Κελτούς. Οι βεδικοί ύμνοι δεικνύουν ότι οι Αριοί ούτοι καθυπέταξαν τας φυλάς των ιθαγενών και οργάνωσαν μικρά κράτη ακμάσαντα ιδίως εις τας μεγάλος κοιλάδας του Ινδού και του Γάγγου»15 γράφει ο καθηγητής Γεωγραφίας Σαρρής Ι.Σ. Και ο Θεόφιλος Μπάγιερ γράφει: «Όλες οι χαρακτηρισθείσες «Ινδοευρωπαϊκές» γλώσσες κατάγονται από την ελληνική». Και πράγματι οι Έλληνες πιθανόν να δημιούργησαν γραφή από το 5.500 π.Χ., όπως αποδεικνύουν και οι πινακίδες του Δισπηλιού Καστοριάς, η πινακίδα - σφραγίδα των Γιαννιτσών, η της 3ης π.Χ. χιλιετίας πινακίδα της Λήμνου και της Αλονήσου, στην οποία αναγράφεται η λέξη ΑΥΔΗ (φωνή) κ.ά.

Η γενετική επιστήμη, αρχαιολογικά ευρήματα και ιστορικοί μας πριν 2500 π.Χ. περίπου έτη βεβαιώνουν ότι είμεθα γηγενείς και ότι μετακινηθήκαμε στην Δύση και την Ανατολή έως την Περσία πριν χιλιάδες έτη. Στην Ινδία δεν έγινε έρευνα DNA για να επιβεβαιωθεί και από την γενετική η εκεί παρουσία των Ελλήνων. Οι βεδικοί όμως ύμνοι, τα ιερά βιβλία των Ινδών, αναφέρουν μετακίνηση και Ελλήνων το 2000 π.Χ., όπως και η μυθολογία μας. Επομένως γιατί δεν αποδεχόμεθα ότι οι Έλληνες μετέδωσαν την γλώσσα τους στην Ανατολή, όπως την μετέδωσαν και στην Δύση, έτσι ώστε να σταματήσουμε να διδάσκουμε στα πανεπιστήμια και στα σχολεία μας μία θεωρία την οποία δημιούργησαν πριν 200 περίπου έτη κάποιοι ξένοι γλωσσολόγοι και δεν αποδέχθηκαν ποτέ πολλοί επιστήμονες.

Αγνοούμε την προσπάθεια που γινόταν (πριν 200 περίπου έτη έδρασε και ο Φαλλμεράυερ) και γίνεται για να υποβιβασθεί η ελληνική προσφορά στην ανθρωπότητας. Αγνοούμε ότι οι περισσότερες λέξεις των επιστημών παγκοσμίως είναι ελληνικές; Αγνοούμε ότι και σήμερα σε νέες ανακαλύψεις των επιστημών αναγκάζονται να χρησιμοποιούν ελληνικές λέξεις: cosmonaute, astronaute, dermatologue και πάρα πολλές άλλες; Αγνοούμε ότι η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κυρίως η ιστορία του ελληνικού πολιτισμού;

Εθαψαν τους Αλλιανούς στην Πέργαμο


Ολοκληρώθηκε η κατάχωση της αρχαίας Ελληνιστικής πόλης των Αλλιανών της Περγάμου, παρά τις αντιδράσεις τόσο στην Τουρκία όσο και στο εξωτερικό, και κυρίως στην Ελλάδα.
Τόνοι άμμου έθαψαν την πόλη -θεραπευτικό κέντρο της αρχαιότητας. Τις επόμενες μέρες τόνοι νερού θα σκεπάσουν μια για πάντα τον σημαντικό αρχαιολογικό χώρο, προκειμένου να κατασκευαστεί φράγμα. Το θάψιμο της πόλης σηματοδοτεί την εξαφάνιση μιας περιοχής που περιλαμβάνει επιφανειακά ευρήματα από την προϊστορική εποχή έως τη βυζαντινή αρχαιότητα και ποτέ δεν ανασκάφηκαν, ακόμα και σημαντικά οθωμανικά μνημεία του 18ου και του 19ου αιώνα.
Στο Μουσείο της Σμύρνης και λίγο πριν από τη σφράγιση του χώρου μεταφέρθηκαν τα αξιολογότερα κινητά ευρήματα (αγάλματα κ.λπ.). Οι Αλλιανοί αποτελούσαν ένα από τα σημαντικότερα θεραπευτικά κέντρα της αρχαιότητας.

http://alexander-hellas.blogspot.gr/

ΠΗΓΗ ΕΝΕΤ.GR

Οι Αρχαίοι Μακεδόνες στέλνουν αδιάβαστους τους γλωσσολόγους...

«Τα ''Γράμματα από το Υπόγειο'' της Μεθώνης, μας έστειλαν αδιάβαστους.

Τα νέα ευρήματα αλλάζουν την Ιστορία, τη φιλολογία, τη γλωσσολογία. Η ελληνική γλώσσα, όπως φαίνεται στα ενεπίγραφα αγγεία του ύστερου 8ου και του πρώιμου 7ου αιώνα π.Χ., όχι μόνον υπάρχει, αλλά εμφανίζεται με παγιωμένη γραμματική και συντακτική δομή».

Αυτά λέει στη Γιώτα Μυρτσιώτη της «Καθημερινής» ο καθηγητής ΑΠΘ Γιάννης Τζιφόπουλος, αναφερόμενος στις αρχαιολογικές ανασκαφές στη Μεθώνη της Πιερίας, με την ευκαιρία έκθεσης σχετικών ευρημάτων στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης -από 12 Σεπτεμβρίου 2013 μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2014. Ο τίτλος της Εκθεσης «Γράμματα από το Υπόγειο. Γραφή στη Μεθώνη της Πιερίας»).

Το ότι η έκθεση άνοιξε ενώ διεξάγεται η ηρωική εκστρατεία της κυρίας Ρεπούση εναντίον των Αρχαίων Ελληνικών ας μη θεωρηθεί ως υπονόμευση του έργου της. Πρόκειται απλώς για μια σύμπτωση οφειλόμενη στις συμβατικές/τυπικές διαδικασίες των αρχαιολογικών ερευνών και της λειτουργίας των αρχαιολογικών μουσείων στην Ελλάδα: τα νέα ευρήματα πρέπει να εκτίθενται με κάποιον τρόπο ειδικότερης προβολής, για να πληροφορείται περί αυτών και το ευρύτερο κοινό, πέραν της αντίστοιχης επιστημονικής κοινότητας. Στο κοινό αυτό μπορεί να περιλαμβάνονται ακόμη και πρωθυπουργοί κατεχόμενοι από τη φαραωνική μεγαλομανία της ανέγερσης γιγαντιαίων μνημείων ιστορούντων ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είναι πρόγονος του κ. Γκρούεφσκι -όπως πιστοποιεί αυτό τούτο το όνομά του. Και το δικό του και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Διότι, όπως εξηγεί η, κατά την κ. Ρεπούση, «νεκρή γλώσσα», δηλαδή η αρχαία ελληνική, το «Αλέξανδρος» είναι σύνθετο από το ουσιαστικό «ανήρ» (ανδρός, ανδρί, άνδρα, οπόθεν και το «θνησιγενές», δηλαδή -με αυθαίρετη αντιμετάθεση του νοήματος- το γεννημένο από τη… νεκρή γλώσσα νεοελληνικό άνδρας) και το ρήμα «αλέξω» (αποκρούω, αμύνομαι, νικώ), που σημαίνει αυτός που (στο κοινωνικό και αξιολογικό πλαίσιο μιας «ηρωικής εποχής», όπου όντως ο πόλεμος είναι «πάντων πατήρ») αντιμετωπίζει και νικάει τους άνδρες.

Όμως για να καταλάβουμε καλύτερα τη σχέση του κ. Γκρούεφσκι με τα αρχαία και τόσο περίπλοκα ελληνικά, πρέπει να αντλήσουμε περισσότερες πληροφορίες από το ρεπορτάζ της κ. Μυρτσιώτη. Το θέμα τίθεται ως εξής: Στις ανασκαφές της Μεθώνης ήρθε στο φως «μια υπόσκαφη κατασκευή, λάκκος βάθους 11 περίπου μέτρων, πιθανότατα αποθηκευτικού χαρακτήρα. Κατασκευάστηκε για τις ανάγκες της (αρχαίας) αγοράς, αλλά λόγω στατικών προβλημάτων δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Επιχώθηκε βιαστικά λίγο μετά το 700 π.Χ. […] αφήνοντας ανέπαφα επί 28 αιώνες στη Μεθώνη Πιερίας…[…]»… πλείστα αρχαιολογικά αντικείμενα από μια περίοδο κατά την οποία άρχισε να χρησιμοποιείται η αλφαβητική γραφή στον ελλαδικό χώρο. «Από τα χιλιάδες θραύσματα ξεχωρίζουν 191 ενεπίγραφα αγγεία, τα περισσότερα από τα οποία χρονολογούνται στον ύστερο 8ο και τον πρώιμο 7ο αιώνα π.Χ.».

 
Ευβοϊκός σκύφος με εγχάρακτη επιγραφή: Είμαι (το ποτήρι/αγγείο;) του Ακεσάνδρου. (… όποιος μου το στερήσει … τα μά)τια του (ή τα χρήματά του) θα στερηθεί. Ευβοϊκό αλφάβητο και ιωνική διάλεκτος περίπου 720 π.Χ. 

Τι είναι γραμμένο σ' αυτές τις επιγραφές με τα αρχαιότατα δείγματα της ελληνικής αλφαβήτου, η οποία 1.500 χρόνια αργότερα χρησίμευσε ως βάση για τη γραφή της σλαβικής γλώσσας, την οποία ομιλεί ο κ. Γκρούεφσκι; Πολλά και διάφορα, αλλά κυρίως υπογραφές… ιδιοκτησίας! Σε αντίθεση με πολλούς σύγχρονους Ελληνες, που αδιαφορούν αν διαπράττεται, υπό την προστασία ενός διεθνούς πνεύματος κλεπταποδοχής, ξεδιάντροπη κλοπή του ιστορικού και πολιτισμικού αποθέματος της Μακεδονίας, οι αρχαίοι πρόγονοί τους φαίνεται ότι δεν σήκωναν τέτοια αστεία. Και έτσι, σ' ένα αγγείο της Μεθώνης διαβάζουν οι επιγραφολόγοι στην παγιωμένη πλέον ελληνική γραφή: «Είμαι του Ακεσάνδρου. Οποιος μου το στερήσει, τα μάτια του ή τα χρήματά του θα στερηθεί». (Τέτοιου είδους «αποφθέγματα»/ δείγματα μιας μακραίωνης επιβίωσης και μιας πολιτισμικής συνέχειας απαντούν ακόμη στον λαϊκό βίο. Π.χ., στη Θάσο απαγγέλλεται το τετράστιχο: «Οποιος λυγαριά δεν πιάσει/ την αγάπη του θα χάσει,/ Κι όποιος δεν τη μυριστεί/ θα την αποχωριστεί»). Σε άλλο αγγείο γράφει επίσης: «Είμαι του Φιλίωνα».

Ο Ακέσανδρος, παρατηρεί η κ. Μυρτσιώτη, «φαίνεται πως μόνο τα χείλη του ήθελε να αγγίζουν (το αγγείο) στα συμπόσια της αρχαίας Μεθώνης. Μεγάλη η κοινωνιολογική, η ανθρωπολογική και η ιστορική διάσταση της περιπαικτικής εντολής του Ακέσανδρου για τα συμποσιακά γλέντια. Πιο πολύτιμο, ωστόσο, αναδεικνύεται το αρχαιότερο συμποτικό επίγραμμα σε ιαμβικό τρίμετρο που φέρει εγχάρακτα το αγγείο του, αποκαλύπτοντας μια από τις πρωιμότερες επιγραφές του ελλαδικού χώρου και τη μοναδική στον βορειοελλαδικό και τη Μακεδονία».

Ο γράφων, πάντως, θα προσθέσει και μια άλλη διάσταση της εντολής του Ακέσανδρου: την ετυμολογική! Όπως το Αλέξανδρος βγαίνει από το αλέξω και το άνδρας, έτσι και το όνομα Ακέσανδρος βγαίνει από το άκεσις*, ακέσιος (θεραπεία, θεραπευτικός -λόγου χάριν ο θεός Απόλλων προσονομαζόταν και Ακέσιος, γιατί θεράπευε τις ασθένειες) και το άνδρας. Το δε Φιλίων της άλλης επιγραφής προδήλως προέρχεται από τη λέξη φίλος, φιλία. Τι προκύπτει από αυτά; Απλούστατα, ότι ο σφετερισμός του Μεγαλέξανδρου και του Φιλίππου και του ονόματος της Μακεδονίας από τους συμπαθείς μας γείτονες οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η παράνοια του «Μακεδονισμού» και των εθνικιστικών του ληρημάτων δεν έχει τόσο ανάγκη ενός Αλεξάνδρου, αλλά ενός Ακεσάνδρου, που να την υποβάλει στη θεραπευτική αγωγή εκμάθησης της Ιστορίας. Αυτά δε, από ελληνικής πλευράς, με όλη τη φιλική διάθεση που εκπηγάζει από την ετυμολογική καταγωγή ενός αρχαίου Φιλίωνα…

* Από το ρήμα ακέομαι=θεραπεύω βγαίνει ο γνωστός και στη γλώσσα των νομικών ιατρικός όρος «ανήκεστος» (βλάβη), ήτοι αθεράπευτη, πιθανώς δε, κατά Μπαμπινιώτη, και η πανάκεια, η οποία, ατυχώς, δεν έχει ακόμη εφευρεθεί για να θεραπεύσει τον ασυγκράτητο φιλελληνισμό του Μαρκ Μαζάουερ, που τόσο θαύμασε και θαυμάζει ο εγχώριος προοδευτισμός. Νέο σύμπτωμα αυτού του φιλελληνισμού στον πρόλογο και στην πρώτη πρώτη παράγραφο του διαφημισμένου από μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα συγγράμματός του «ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΗΠΕΙΡΟΣ - Ο Ευρωπαϊκός Εικοστός Αιώνας», όπου διαβάζει κανείς: «Ορισμένα έθνη -όπως η Πρωσία-εξαλείφθηκαν από το χάρτη και τη μνήμη των ζωντανών ανθρώπων. Αλλα -όπως η Αυστρία και η Μακεδονία- έχουν ηλικία μικρότερη από τρεις γενιές».

Έθνος, λοιπόν, η Μακεδονία. Και μάλιστα με την έννοια του κράτους - έθνους, όπως προκύπτει από τα συμφραζόμενα. Περιττεύουν τα σχόλια. Είναι προφανές ότι, εν προκειμένω, περισσεύει η αίσθηση και η αυτάρκεια του «Αυτός Εφα».

ΤΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΜΙΧ. ΔΩΣΣΑ / Αγγελιοφόρος της Κυριακής



hellas-now.com