Ένα κείμενο γραμμένο στα Αγγλικά... Ή μήπως στα... Ελληνικά;Ξ

Το κείμενο παρακάτω έχει δημοσιευθεί σε Αγγλικό περιοδικό και το 99% των λέξεων είναι Ελληνικές....




"The genesis of classical drama was not symptomatic. Aneuphoria of charismatic and talented protagonists showed fantastic scenes of historic episodes. The prologue, the theme and the epilogue, comprised the trilogy of drama while synthesis, analysis and synopsis characterized the phraseology of the text. The syntax and phraseology used by scholars, academicians and philosophers in their rhetoric, had many grammatical idioms and idiosyncrasies. ... The protagonists periodically used pseudonyms. Anonymity was a syndrome that characterized the theatrical atmosphere. The panoramic fantasy, the mystique, the melody, the aesthetics, the use of the cosmetic epithets are characteristics of drama. Even through the theaters were physically gigantic, there was no need for microphones because the architecture and the acoustics would echo isometrically and crystal - clear.
Many epistomologists of physics, aerodynamics, acoustics, electronics, electromagnetics can not analyze - explain the ideal and isometric acoustics of Hellenic theaters even today. There were many categories of drama: classical drama, melodrama, satiric, epic, comedy, etc. The syndrome of xenophobia or dyslexia was overcome by the pathos of the actors who practiced methodically and emphatically. Acrobatics were also euphoric. There was a plethora of anecdotal themes, with which the acrobats would electrify the ecstatic audience with scenes from mythical and historical episodes. Some theatric episodes were characterized as scandalous and blasphemous. Pornography, bigamy, hemophilia, nymphomania, polyandry, polygamy and heterosexuality were dramatized in a pedagogical way so the mysticism about them would not cause phobia or anathema or taken as anomaly but through logic, dialogue and analysis skepticism and the pathetic or cryptic mystery behind them would be dispelled. It is historically and chronologically proven that theater emphasized pedagogy, idealism and harmony. Paradoxically it also energized patriotism a phenomenon that symbolized ethnically character and phenomenal heroism."

http://gr.omg.yahoo.com/

Τα Δελφίνια και οι Αρχαίοι Έλληνες Αστυδάμεια Ιπποδάμειας

Όπως με πολλά άλλα μυστήρια της φύσης, εμείς οι 'Eλληνες συλλέξαμε ένα εντυπωσιακό ποσό γνώσης και σοφίας σε σχέση με τα δελφίνια. Αυτά τα θαλάσσια θηλαστικά αναμείχθηκαν με τις ζωές των Ολύμπιων θεών των οποίων οι πράξεις περιγράφονταν αλληγορικά σε σχέση πάντα με τον τρόπο ζωής των θνητών. 
Ο Απόλλωνας, η Δήμητρα, η Αφροδίτη και ο Διόνυσος είναι μερικοί από το δωδεκάθεο που συνδέονται με τα δελφίνια. 
Παράλληλα, μύθοι από τους πολυταξιδεμένους ναυτικούς, άνθρωποι που σώθηκαν από δελφίνια στις άγνωστες θάλασσες και έγιναν φίλοι μαζί τους, έρχονται να μας δώσουν άλλη νότα μεταξύ μύθου και πραγματικότητας και να ερμηνευτούν μέσα από τα θαυμάσια κείμενα του Ομήρου, του Πλούταρχου, του Ηρόδοτου και άλλων ιστορικών και ποιητών της αρχαίων χρόνων. 
Εκτός όμως από την αρχαία Ελλάδα, και στη Ρώμη είχαμε πολλές ιστορίες δελφινιών που ήρθαν σε επαφή με τον άνθρωπο. Επηρεασμένοι από την ελληνική μυθολογία και όχι μόνο, Λατίνοι ιστορικοί μας δίνουν τη δικιά τους χροιά στο θέμα. Λόγω εμπορικών επαφών που είχαν οι Έλληνες με όλη τη Μεσόγειο επηρέασαν στο πέρασμά τους με τον πολιτισμό και την θρησκεία τους όλους τους λαούς. 
Τα δελφίνια εμφανίζονται στους μύθους και στην τέχνη των ενδογενών από το 'Οριεντ στις Ινδίες και από τη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη.  
2350 XPONIA ΠΡΙΝ... 

Το δελφίνι έχει φυσητήρα και πνεύμονες... κοιμάται με το ρύγχος του πάνω από το νερό κι όταν κοιμάται, ροχαλίζει. Κανένα δεν έχει κάνει αυγό παρά κατευθείαν ένα έμβρυο, όπως στην περίπτωση του ανθρώπου και στα ζωοτόκα τετράποδα. Η περίοδος της κυοφορίας είναι δέκα μήνες και γεννάει το καλοκαίρι. Το δελφίνι παράγει γάλα και θηλάζει το μικρό του, το οποίο συντροφεύει για ένα αρκετό χρονικό διάστημα. Πραγματικά είναι αξιοσημείωτη η στοργή που δείχνει για τα παιδιά του. Το μικρό μεγαλώνει γρήγορα και ωριμάζει σε ηλικία 10 χρονών. Ζει για πολλά χρόνια ακόμα και πάνω από 25 ή 30. Οι ψαράδες τα αιχμαλωτίζουν και τα απελευθερώνουν στη θάλασσα έτσι ώστε οι ηλικίες τους να μην είναι σίγουρες. 
(Αριστοτέλης, ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΑ ΖΩΑ ΙΣΤΟΡΙΩΝ 350 π.χ.χ.). 

Παρ' όλο που είναι εκπληκτική, αυτή η πρώτη αναφορά στα κητώδη εκδόθηκε 2350 χρόνια πριν! 
Μετά από ακριβείς παρατηρήσεις και συνεντεύξεις με ψαράδες του Αιγαίου πελάγους, ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ περιέγραψε τη φυσική ιστορία των δελφινιών με τόσες λεπτομέρειες που είναι λίγα αυτά που μπορούμε να προσθέσουμε, ακόμα και τώρα. Mα εκπληκτική είναι ακόμη η αναφορά του 'Έλληνα φιλοσόφου στη συμπεριφορά των δελφινιών απέναντι στα παιδιά τους: 

Και σε περίπτωση που κάποιο δελφίνι πνίγεται και βυθίζεται τα άλλα θα τρέξουν να το βοηθήσουν  
υποστηρίζοντας το στις πλάτες τους και προσπαθώντας να μην το φάνε τα άλλα ζώα. 

Όταν ένα δελφίνι γεννιέται, συχνά σπρώχνεται προς την επιφάνεια από τη μητέρα του για να πάρει την πρώτη του ανάσα. Ίσως να οδηγείται από ένστικτο και να συμπεριφέρεται έτσι στο παιδί του και στον άνθρωπο. Πάντως τα σημάδια αυτά οι πρόγονοι μας φαίνεται να μελέτησαν στο έπακρο.

Μια από τις πρώτες ιστορίες με δελφίνια είναι του ΟΜΗΡΟΥ ο "'Υμνος στον Απόλλωνα", στην οποία ο ποιητής περιγράφει πως ο θεός Απόλλων ίδρυσε το ναό στους Δελφούς, αφού γύρισε σχεδόν όλη την Ελλάδα αναζητώντας ένα κατάλληλο μέρος. Τελικά διάλεξε μια μοναχική σπηλιά που φώλιαζε στους πρόποδες του βουνού Παρνασσός, το οποίο φύλαγε o δράκoς Πύθωνας. Οι πιστοί ερχόντουσαν στο ιερό -το λεγόμενο Πύθο- και παίρνανε τις διδαχές της μητέρας Γης. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Απόλλων, θεός του φωτός της θρησκείας και του πολιτισμού πάλεψε με τον Πύθωνα για να εγκαταστήσει εκεί το ναό του. Αφού τον νίκησε πήρε τη μορφή ενός κοπαδιού δελφινιών και οδήγησε ένα χαμένο πλοίο από την Κρήτη στον Κορινθιακό κόλπο, περίπου έξη μίλια από τον Παρνασσό. Οι ναύτες έκπληκτοι από το ρόλο που έπαιξαν αυτά τα επιβλητικά πλάσματα στη διάσωση τους ορκίστηκαν να υπηρετούν το ναό του Απόλλωνα και το μετονόμασαν σε Δελφούς προς τιμή της μορφής που είχε πάρει. 

Χαρακτηριστικά λέει ο Όμηρος: 

ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΩΤΑ, ΣΤΗ ΤΑΡΑΓΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ,  
ΠΕΤΑΧΤΗΚΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΓΟΡΓΟΦΤΕΡO ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΜΕ  
ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΕΝΟΣ ΔΕΛΦΙΝΙΟΥ, ΕΚΕΙ ΘΕΛΩ ΝΑ  
ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΤΕ ΣΕ ΜΕΝΑ, ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝ ΔΕΛΦΙΝΟΥΣ 

Ο ναός του Απόλλωνα θεωρείτο ως το κέντρο του κόσμου. Οι Έλληνες ρώταγαν το μαντείο για θέματα προσωπικά όπως και για αποφάσεις που καθόριζαν τα πολιτικά δρώμενα της εποχής. Την τέταρτη ημέρα του Δελφικού μήνα, στα γενέθλια του Απόλλωνα, η ιέρεια Πυθεία, μια γυναίκα γύρω στα πενήντα, ντυμένη με ένα μανδύα, θα έμπαινε στο ναό και θα μάσαγε φύλλα δάφνης (από του Απόλλωνα το ιερό δέντρο). Μόνο τότε θα έδινε το χρησμό.  
Μετά την ίδρυση του μαντείου, πολλές από τις πράξεις του Απόλλωνα αποδόθηκαν στα δελφίνια. 
Ο θεός των βοσκών και των βουκόλων συχνά αρεσκόταν στο να παίζει τη φλογέρα, το φλάουτο ή τη λύρα του και αυτόματα έγινε και ο θεός της μουσικής. Τα υπέροχα θηλαστικά δεν έμειναν ανεπηρέαστα από αυτό τον τίτλο και τους δόθηκε η φήμη ως εραστές της μουσικής. 

Σύμφωνα με του Πλίνιου τη Φυσική Ιστορία: 

ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΟΗΤΕΥΤΕΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΡΜΟΝΙΚΟ  
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΧΟ ΕΝΟΣ ΥΔΡΟ-ΟΡΓΑΝΟΥ. 
Ποίος δεν γνωρίζει άλλωστε την ιστορία του Αρίωνα του Λυρωδού από τη Μήθυμνα της Λέσβου; Ο πατέρας της ιστορίας, όπως αποκαλείτε ο Ηρόδοτος, γράφει σχετικά: Ο Αρίων, γνωστός για τη λύρα του σ' όλη τη Μεσόγειο, είχε προσληφθεί να παίζει στην αυλή του βασιλιά της Κορίνθου, Περίανδρου. Μια μέρα όπως γύριζε από ένα αρκετά επικερδές ταξίδι από την Ιταλία στη Κόρινθο, το πλήρωμα στράφηκε εναντίον του και τον απείλησε ότι θα τον ρίξει από το πλοίο για να του πάρει τα χρήματα. Εκείνος με τη σειρά του αφού έβλεπε τη ζωή του να κινδυνεύει, ζήτησε σαν τελευταία χάρη να παίξει τη λύρα του. Σαν τέλειωσε και η τελευταία νότα, ο Αρίων πήδηξε στη θάλασσα. Αλλά δεν πνίγηκε. Τη ζωή του έσωσε ένα κοπάδι δελφινιών που το είχε μαγέψει η μουσική και είχε μαζευτεί γύρω από το πλοίο. Τον μετέφεραν στη ράχη τους ως στην ακτή. Γυρνώντας στο παλάτι διηγήθηκε την ιστορία του αλλά ο βασιλιάς δεν την πίστεψε μέχρι που έφτασε το καράβι στο λιμάνι και οι ναύτες του ορκίζονταν ότι άφησαν τον Αρίωνα στην Ιταλία και είναι καλά. 
Ο Αρίων καβάλα σ' ένα δελφίνι απεικονίζεται σε πολλούς πίνακες κυρίως της Αναγέννησης. Χαρακτηριστικό είναι το ήρεμο και ανέμελο ύφος του κρατώντας τη λύρα στα χέρια του. Τόση εμπιστοσύνη είχε σε αυτά τα πλάσματα της φύσης! 

Οι σοφοί της εποχής φρόντιζαν ώστε να υπάρχει ένας λογικός δεσμός μεταξύ των μύθων, όχι μόνο ανάλογα με το ποία μηνύματα θέλανε να περάσουν, κάτι που μπορεί να γίνεται και στις ημέρες μας, αλλά έτσι θέλανε να δείξουν και την ολότητα του σύμπαντος, την εξάρτηση μεταξύ των στοιχείων που το αποτελούν και την σχέση με το εσωτερικό σου γίγνεσθαι και τη φύση. Το δελφίνι, σαν μια οντότητα ξεχωριστή μέσα στον κόσμο αυτό, έχει κάποια χαρακτηριστικά που τον συνδέουν με τον άνθρωπό και τους θεούς. 
Ένα ενδιαφέρον από πολλές απόψεις χαρακτηριστικό είναι η παρουσία του ανάμεσα σε αυτόν τον κόσμο και τον επόμενο. Για αυτό και συνδέθηκε με τον Διόνυσο. 
Ο Διόνυσος, θεός του κρασιού και της σοδιάς πεθαίνει και γεννιέται ξανά κάθε χρόνο στη περίοδο της παραγωγής. Επίσης λατρεύτηκε σαν ιερέας του Απόλλωνα στους Δελφούς, όπως τονίζει ο Πλούταρχος. 
Η διονυσιακή λατρεία δεν αναλύεται εδώ γιατί ο ρόλος του δελφινιού με τον καιρό ξεχάστηκε. Υποστηρίζεται ότι τα δελφίνια κουβαλούσαν τον Διόνυσο από και προς τον άλλο κόσμο. Πολλοί συγγραφείς της εποχής στηρίζουν αυτό το μύθο στις εξαφανίσεις των δελφινιών κάθε χειμώνα. 

Από την παρατήρηση των αστεριών οι αρχαίοι Ελληνες συνέδεσαν το γεγονός αυτό με τον αστερισμό ΔΕΛΦΙΝΟΥΣ, ο οποίος δεν διακρίνεται από την Ελλάδα τους μήνες Νοέμβριο έως Μάιο. 

Μια άλλη ιστορία που συνδέει τον Διόνυσο με τα δελφίνια και πάλι έχει κάποια βαθύτερη έννοια, είναι αυτή που περιγράφει ένα ταξίδι του θεού του κρασιού σ' ένα πειρατικό πλοίο. Όταν οι ναύτες αποφάσισαν να τον κρατήσουν για σκλάβο, εκείνος τους εκδικήθηκε τρελαίνοντάς τους. Αναγκαζόντουσαν να πηδάνε στη θάλασσα και τους έσωσε μόνο όταν μετανόησαν για το σχέδιο τους. Τότε ο Διόνυσος τους μετέτρεψε σε δελφίνια. Αυτός ο μύθος συνδέεται, για πολλούς Ελληνες, με την πίστη ότι σκοτώνοντας ένα δελφίνι διαπράττεις αυτόματα έγκλημα. Τα δελφίνια ήταν κάποτε άνθρωποι και διατηρούν ανθρώπινα χαρακτηριστικά όπως π.χ. φροντίδα και στοργή για τα μικρά τους.

Σύμφωνα με τον Έλληνα ποιητή ΟΠΠΙΑΝΟ στη διατριβή του στη Φυσική Ιστορία: 

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΔΕΛΦΙΝΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΘΙΚΟ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ  
ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ ΔΕΝ  
ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΣΑΝ  
ΚΑΛΟΣ ΘΥΣΙΑΣΤΗΣ ΟΥΤΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΟΥΣ  
ΒΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΚΑΘΑΡΑ ΧΕΡΙΑ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΟΛΥΝΕΙ ΚΑΙ  
ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΕΓΗ. 

Παράλληλα με την θεωρία αυτή, ο ποιητής υποστηρίζει ότι: 

"ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΑΝΤΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΕΛΦΙΝΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ". Και συνεχίζει: "Αλλο ένα υπέροχο κατόρθωμα των δελφινιών που άκουσα και θαύμασα. Όταν έπεσε αρρώστια και θανάσιμοι πνιγμοί κοντά τους δεν απέτυχαν στο να το μάθουν παρά γνώριζαν το τέλος της ζωής. Τότε κολύμπησαν τη θάλασσα και τα μεγάλα κύματα από τα βαθιά και προσγειώθηκαν στη άκρη της ακτής. Και εκεί άφησαν την τελευταία τους πνοή και δέχτηκαν την καταδίκη τους πάνω στη ξηρά ελπίζοντας σε κάποιο θνητό να λυπηθεί τον ιερό αγγελιοφόρο από τα έγκατα της γης σαν γίνει ένα με αυτή και να τον καλύψει με λίγα χαλίκια, διατηρώντας στη μνήμη του την ευγενική τους φιλία. Υπερηφάνεια και λαμπρότητα καθρεπτίζεται στο πρόσωπό τους και ακόμα και όταν πεθαίνουν, δεν χάνουν τη δόξα τους". 
(Αλιευτικά, βιβλίο1) 

Ο σεβασμός για αυτά τα πλάσματα της φύσης και η φιλία που δημιούργησε με τον άνθρωπο δεν μπορεί παρά να συγκινήσει. Μια φιλία που πολλές φορές κατέληξε σε τραγωδία, όπως αναφέρεται παρακάτω. Μια φιλία χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς υποκρισία παρά αποτέλεσμα της αγάπης που τρέφουν οι δυο πλευρές. Το δελφίνι θα σώσει τη ζωή του ανθρώπου κάποια στιγμή και εκείνος τη δική του, αν τυχόν το ξεβγάλει η θάλασσα ή μπλεχτεί στα δίχτυα των ψαράδων. Αυτή η εικόνα παρουσιάζεται άπειρες φορές στα ελληνικά δοκίμια. 
Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ αναφέρει ένα περιστατικό που εξελίχθηκε στο νησί της Πάρου, όπου ένας ντόπιος προσπάθησε να εμποδίσει κάποιους ψαράδες να σκοτώσουν ένα δελφίνι που είχε πιαστεί στα δίχτυα τους. Λίγο καιρό αργότερα, μεταξύ της Πάρου και της γειτονικής Νάξου, το πλοίο τους αναποδογύρισε και μόνο αυτός γλίτωσε οδηγούμενος από ένα δελφίνι στην ακτή. 

Η ιστορία όμως που χαράχθηκε στη καρδιά μας, είναι αυτή του ποιητή ΑΕΛΙΑΝΟΥ. Αναφέρεται στον ισχυρό δεσμό μεταξύ ενός δελφινιού και ενός αγοριού. Κάθε μέρα το δελφίνι περίμενε το παιδί να τελειώσει το σχολείο και μετά μαζί ανοιγόντουσαν στην ανοιχτή θάλασσα. Κάποια, μέρα το δελφίνι άφησε το παιδί να ανέβει στη πλάτη του και εκεί δεν άργησε να γίνει το κακό. Το μικρό αγόρι έχασε την ισορροπία του και πέφτοντας μπροστά στο ραχιαίο πτερύγιο, θα ανοίξει μια πληγή στο στομάχι και θα πεθάνει από αιμορραγία. 
Όταν το δελφίνι κατάλαβε τι έχει συμβεί, γύρισε πίσω στην ακτή και βγήκε μέχρι έξω στην παραλία. 
Στη πλάτη του κουβαλούσε το νεκρό του φίλο. Συγκινημένοι από την ιστορία των δύο φίλων, οι ντόπιοι έθαψαν το σώμα του νεκρού δελφινιού δίπλα στο αγόρι.

Επηρεασμένοι από την Ελληνική παράδοση όμως δεν μπορούσαν να μην είναι και οι πολιτισμοί της Ανατολής. 
Χαρακτηριστικά, η ιστορία της NABATEAN που απλώνεται μεταξύ των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη αναφέρει πολλά στοιχεία από τους Ελληνικούς συμβολισμούς. Όπως και οι Ελληνες θεοί, έτσι και οι θεότητές τους έπαιρναν συχνά τη μορφή ή συνδέονταν με τα δελφίνια. Επειδή οι ανταλλαγές πληροφοριών και ερεθισμάτων γίνονταν μέσω του εμπορίου και κυρίως δια θαλάσσης, το δελφίνι αντιπροσώπευε τον καλό καιρό και το ασφαλές ταξίδι. Ως δελφίνι-θεότης και θάλασσα-θεότης μαζί με θεότητα της παραγωγής λατρεύονταν η ΑΤΑΡΓΕΤΙΣ. Όπως τονίζει και ο NELSON GLUECK στο βιβλίο του "ΘΕΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΕΛΦΙΝΙΑ", το δελφίνι αντιπροσωπεύει "ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΕ ΩΡΑ ΑΝΑΓΚΗΣ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ, ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΕΥΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟ ΚΟΣΜΟ". 

Μια άλλη θεά των ΝΑΒΑΤΕΑΝ που συνδέεται με τα δελφίνια είναι η ΓΑΛΗΝΕΑ, κόρη της Αφροδίτης. Η Γαληνέα αντιπροσώπευε τον καλό καιρό από τον οποίο εξαρτιόταν το εμπόριο και η οικονομία τους. 
Ένα από τα τέσσερα βασικά στοιχεία της ζωής, το νερό, είναι παράγοντας και δημιουργός ζωής και τα δελφίνια δεν θα μπορούσαν παρά να συνδέονται μ' αυτό το συμβολισμό. 

Τα υπέροχα αυτά θηλαστικά συγκίνησαν ακόμα και τα Ρωμαϊκά δεδομένα. Αξιοσημείωτη η παράσταση που απεικονίζει των θεό της Αγάπης, τον ΕΡΩΤΑ, καβάλα στη ράχη ενός δελφινιού δίπλα στην Αφροδίτη και σε μια ΣΑΡΚΟΦΑΓΟ που χρονολογείται το δεύτερο αιώνα μ.χ.χ. στο Σιαρίμ κοντά στη Γιάφα. 
Το δελφίνι, εκτός από τους μύθους και τις ιστορίες των λόγιων της εποχής, ήταν ένα από τα βασικά θέματα διακόσμησης των σπιτιών και των νομισμάτων. Από τις τοιχογραφίες στα ανάκτορα της ΚΝΩΣΟΥ, στο μέγαρο της βασίλισσας, υποθέτουμε ότι είχε θέση στη κρητική μυθολογία, στον ΜΙΝΩΙΚΟ πολιτισμό. 

Αλλά και στα νομίσματα, όπως ήδη γνωρίσαμε, χρησιμοποιούνται ως στόλισμα και σύμβολο. Στις ΣΥΡΑΚΟΥΣΕΣ το 405 π.χ.χ. βρέθηκε ένα ασημένιο νόμισμα με το πρόσωπο της νύμφης ΑΡΕΘΟΥΣΑ πλαισιωμένο από δελφίνια. 

ΠΗΓΗ

 

Οι μυστικοί κώδικες της μυθολογίας... Ποιος ο συμβολισμός τους;

Ένας μύθος είναι μία αλληγορική διήγηση που αφορά πρόσωπα, καταστάσεις, πράξεις που συνέβησαν κάπου, κάποτε. 
Ο χώρος και ο χρόνος είναι αρκετά απροσδιόριστοι. 
Θυμίζουν τον τρόπο που όλα τα παραμύθια ξεκινάνε «μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν τόπο μακρινό…». 
Είναι διδακτικές διηγήσεις, που κρύβουν και εμπεριέχουν πολλά από τα μυστικά, νόμους, μυστήρια του Σύμπαντος, του ανθρώπου και της ψυχής. 
«Ένας Μύθος είναι μία μάσκα του Θεού, μία μεταφορά για ό,τι υπάρχει πίσω από την ορατή πλευρά του κόσμου» 
«…οι μύθοι είναι ενδείξεις των βαθύτερων πνευματικών μας δυνατοτήτων, ικανές να μας οδηγήσουν στην ευχαρίστηση, τη φώτιση, ακόμη και στην έκσταση…» (Τζ. Κάμπελ, «Η δύναμη του μύθου»)
«Οι μύθοι διεισδύουν βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή και σιγοψυθιρίζουν σε κάθε ευαίσθητο αυτί αιώνιες αλήθειες και ανώτερα ιδανικά».

«…είναι ζωντανά σπέρματα αλήθειας, που μπορούν να γονιμοποιήσουν κάθε κατάλληλα προετοιμασμένο ανθρώπινο νου και εκεί να καρποφορήσουν με καρπούς αφάνταστα πλούσιους».

«Έχουν μία διεισδυτική ικανότητα και μπορούν να οδηγήσουν στη συνειδητοποίηση μεγάλων αληθειών, καθώς επίσης και στη συνειδητοποίηση του ίδιου μας του εαυτού». 

«…είναι φορείς υψηλών αληθειών…Είναι σοφά πλασμένοι και χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα αρχέτυπα με τους ανάλογους συμβολισμούς τους, οδηγούν σε ανώτερες συνειδησιακές καταστάσεις».  

Φιλοσοφικός Σύλλογος Ιάμβλιχος

«Συμβολισμός και Αναζήτηση»

«...μύθος είναι προσέγγιση μιας πνευματικής ή ψυχολογικής ανθρώπινης πραγματικότητας... 
Ο Μύθος είναι μία αληθινή, Ιερή Ιστορία, μια πραγματικότητα που συνέβη στην αρχή των χρόνων, στη διάσταση των πρωταρχικών προελεύσεων ενός κόσμου, μιας φυλής, μιας κατάστασης, ενός όντος, είτε είναι άνθρωπος είτε ζώο είτε φυτό». 

«Ο Μύθος βρίσκεται σε μία διάσταση πιο πέρα από τον ανθρώπινο και γήινο χρόνο. 
Αυτός ρυθμίζει τον κόσμο του «Υπάρχειν». 
Ο Μύθος βρίσκεται στον κόσμο του «Είναι», πέρα από κάθε συγκεκριμένη ύπαρξη και υλοποίηση στις ορατές και ιστορικές διαστάσεις της καθημερινής ανθρώπινης ζωής». 

Γ. Α. Πλάνας, «Επιλογή ομιλιών στη Νέα Ακρόπολη» 

«Ο Μύθος αποτελεί ένα πρότυπο της πραγματικότητας. 
Ένα Ιδανικό Πρότυπο ή μοντέλο θείας προέλευσης, που εξηγεί μία ιερή, ανώτερη πραγματικότητα, τη δομή της και το πώς και το γιατί ήρθε σε ύπαρξη». 

Σ. Παττακός, «Η Μυστική διδασκαλία του Πλάτωνα» 

Τι είναι η Μυθολογία ; Η Μυθολογία είναι ένα σύστημα από μύθους, οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους, εξηγούν τα μυστήρια του Σύμπαντος, των θεών και των ανθρώπων και αντικατοπτρίζουν τις ιδιαιτερότητες του κάθε λαού, αφού οι μυθολογίες των πολιτισμών διαφέρουν μεταξύ τους. 

Όμως δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε μία πολύ σημαντική αλήθεια που μας υπογραμμίζει η συγκριτική μελέτη των μύθων, ότι υπάρχουν κοινά μυθικά μοτίβα, που συναντώνται σε όλες τις μυθολογίες, αν και κάτω από διαφορετικές μορφές. 
Αυτά τα κοινά μοτίβα μας θυμίζουν τις «Ιδέες» του Πλάτωνα και τα «Αρχέτυπα του Συλλογικού ασυνειδήτου της Ανθρωπότητας», όπως ο Γιούνγκ τα ονόμαζε. 

Οι μύθοι συνδέονταν άμεσα με τις μυητικές διαδικασίες στην αρχαιότητα. 
«Οι λεγόμενες μυήσεις στα Αρχαία Μυστήρια περιείχαν ανθρωπομορφικές αναπαραστάσεις της λειτουργίας του πνευματικού κόσμου και των νόμων του. 
Συνέπαιρναν τη φαντασία του εκστασιασμένου μυούμενου και τον βοηθούσαν να απαλλαγεί από τις ατέλειες και τις δυσαρμονίες του γήινου εαυτού του. 
Κάτω από το φως της πανσελήνου και το χαιρετισμό των σπινθηροβόλων αστεριών, ο μυούμενος έβλεπε να ζωντανεύουν μέσα του ο Όσιρις, ο Ορφέας ή ο Οντίν. 

Η θυσία του Ορφέα αποκτούσε τότε άλλο νόημα γι αυτόν και αναγνώριζε στο πρόσωπο του ήρωα λειτουργίες του ίδιου του του εαυτού. 
Γινόταν γνώστης και κυβερνήτης της ύπαρξης του κι όταν ξαναγύριζε στον καθημερινό κόσμο, είχε μία αίσθηση ευθύνης και μία φλόγα δημιουργικότητας». 
Φιλοσοφικός Σύλλογος Ιάμβλιχος, «Συμβολισμός και Αναζήτηση» Άλλο πράγμα είναι ο Μύθος και άλλο η Μυθολογία. 

Ο Μύθος είναι το Φως που κινείται από ένα χέρι (Αρχέτυπος). 
Η σκιά του πάνω στον τοίχο (Ιστορία) αποτελεί τη Μυθολογία. Πολλές φορές ένας Μύθος επαληθεύεται και ιστορικά (π.χ. η ανακάλυψη της Τροίας από τον Σλήμαν χάρη στους υπαινιγμούς του Ομήρου). 

Η Μυθολογία έχει κάποια σχέση με την Ιστορία ; 
Αυτό είναι ένα ερώτημα που απασχόλησε πολλούς μελετητές. Κατά πόσο δηλαδή οι μύθοι αναφέρονται και περιγράφουν γεγονότα μόνο συμβολικά, τα οποία συνέβησαν κάπου κάποτε ή ουσιαστικά μεταφέρουν τη μνήμη πραγματικά ιστορικών γεγονότων, που συνέβησαν σε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, που όμως είναι τόσο μακριά χρονικά από τη δική μας, ώστε μόνο μέσα από μύθους και προφορικές παραδόσεις θα μπορούσαν να επιβιώσουν σαν μια ανάμνηση στη μνήμη μας ως ανθρωπότητα.

Αν προσπαθήσουμε να ορίσουμε την ιστορία και τη μυθολογία και να τις διαχωρίσουμε, θα πούμε ότι στην πρώτη ανήκουν τα αντικειμενικά γεγονότα στη μεγαλύτερη τους ακρίβεια, ενώ στη δεύτερη ανήκουν οι ψυχολογικές και συμβολικές αντιλήψεις, οι οποίες ενυπάρχουν σ’ αυτά τα γεγονότα. 

Η Ιστορία είναι αυστηρά χρονολογική ενώ η Μυθολογία όχι. Επίσης, η Ιστορία είναι η πορεία προς τα Αρχέτυπα, ενώ η Μυθολογία είναι αυτή που εμπεριέχει και ενσαρκώνει τα Αρχέτυπα. 
Στην πραγματικότητα και οι δυο συσχετίζονται μεταξύ τους και υποστηρίζονται αμοιβαία. 
Μία μυθολογική έννοια κρατά την ίδια συμβολική πραγματικότητα, ακόμη κι αν ενυπάρχει σε εκατό διαφορετικά ιστορικά γεγονότα. 
Έτσι π.χ. ο παγκόσμιος κατακλυσμός είναι ένας Μύθος που εκδηλώθηκε σε διαφορετικές εποχές και τόπους ως γεγονός, όπως πλημμύρες ή θαλάσσιοι σεισμοί. 

Οι Μύθοι λοιπόν είναι ψυχολογικές και συμβολικές Αλήθειες και επιπλέον ιστορικές. 
Αυτές οι αλήθειες δονούν σε διαφορετικά επίπεδα συνείδησης κι έτσι οι Μύθοι εκφράζουν και ανταποκρίνονται σε πνευματικές, διανοητικές, ψυχολογικές και ιστορικές πραγματικότητες. 
Δεν είναι ιστορικό ένα γεγονός το οποίο μετά μυθοποιούμε. 

Πρώτα είναι ο Μύθος, ο οποίος μπορεί να ενσαρκωθεί και ιστορικά. «…ο μύθος είναι ένα μοντέλο πάνω στο οποίο μπορούν να προσαρμοστούν, να μοιάσουν ή και να το ενσαρκώσουν πολλά γεγονότα σε διάφορες εποχές, γιατί δεν είναι η ιστορία που επαναλαμβάνεται, αλλά ο Μύθος που επανεμφανίζεται». 
Σ. Παττακός, «Η Μυστική διδασκαλία του Πλάτωνα» 

Οι μυστικοί κώδικες των Μύθων: 
Επειδή ακριβώς, όπως τονίσαμε και παραπάνω, οι μύθοι εμπεριέχουν πολλές αλήθειες κρυμμένες κάτω από σύμβολα, αλληγορίες, μεταφορές, εμφανίζεται η ανάγκη της αποκρυπτογράφησής τους, έτσι ώστε να γίνει κατανοητό το νόημά τους. 
Σαν πόρτες κλειδωμένες, οι μύθοι, για να ανοίξουν, χρειάζονται ειδικά κλειδιά-κώδικες. 

Ποιοι μπορεί να είναι οι κώδικες αποκρυπτογράφησης των μύθων; «Σύμφωνα με τις διδασκαλίες της Εσωτερικής Γνώσης, οι Αλήθειες που έχουν κωδικοποιηθεί μέσα στους Μύθους είναι δυνατό να αποσυμβολιστούν μέσω των λεγόμενων Κλειδιών Ερμηνείας. 
Αυτά, σύμφωνα με την Ερμητική Παράδοση, είναι επτά. Επιτρέπουν την αποκρυπτογράφηση των Μύθων, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι είναι εύκολη η πραγμάτωση του έργου αυτού. 
Άλλο πράγμα είναι η γνώση της ύπαρξης των Κλειδιών Ερμηνείας και άλλο η κατοχή και η σωστή χρήση τους. 

Τα κλειδιά ερμηνείας είναι τα εξής : 

1. Μεταφυσικό (χαρακτήρες του Όντος) 
2. Αριθμητικό (εξέλιξη των Ιδεών-Αριθμών) 
3. Γεωμετρικό (οργάνωση των Μορφών) 
4. Αστρολογικό (αλληλεπιδράσεις Μακρόκοσμου-Μικρόκοσμου) 
5. Αλχημικό (σχέσεις της επιθυμίας των Στοιχείων για ένωση) 
6. Βιολογικό (κλιμακώσεις της Ζωής) 
7. Φιλολογικό (σημειωτικές και συμβολικές μορφές των Ιδεών κλπ) 

Συνήθως ένας μύθος περιέχει αλήθειες που συσχετίζονται με ένα ή περισσότερα κλειδιά. 
Γι’ αυτό μπορεί να εμφανιστούν διάφορες ερμηνείες, οι οποίες δεν είναι αντίθετες μεταξύ τους, αλλά απλά χρησιμοποιούν διαφορετικό κλειδί ερμηνείας σαν τρόπο προσέγγισης του Μύθου. Και βέβαια, το όλο νόημα του Μύθου συσχετίζεται με τη σύνθεση των ερμηνειών, που προέρχονται από τα επιμέρους κλειδιά. 

Οι Μύθοι λοιπόν περιέχουν αλήθειες, όπως και οι παραβολές των Ευαγγελίων. Περιέχουν κωδικοποιημένες γνώσεις, διδασκαλίες και μηνύματα» 
Σ. Παττακός, Η μυστική Διδασκαλία του Πλάτωνα 

Ας ανοίξουμε λοιπόν την ψυχή μας στη δύναμη των Μύθων. 
Ας ξανατραφούμε από αυτούς και ας οδηγηθούμε στην ανακάλυψη του πραγματικού εαυτού μας μέσα από το δρόμο που αυτοί υποδεικνύουν και χαράζουν. 
Ίσως το ταξίδι στη διάσταση του Μυθικού να είναι συγχρόνως ένα ταξίδι στη διάσταση του πραγματικού και Αληθινού. 

ΠΗΓΗ http://plwtos.blogspot.gr

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ

Αρχαιολογία: Μια μυστική ιστορία (Ντοκιμαντέρ)

inShare

Ανεκτίμητοι θησαυροί, αρχαία ερείπια κι εύθραστα υπολλείματα νεκρών ανθρώπων.
Για τους αρχαιολόγους η αλήθεια, κυριολεκτικά, βρίσκεται κάτω από το έδαφος. Μερικές φορές οι ιστορίες που αποκαλύπτονται υπογείως είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες από αυτά που υπάρχουν στη επιφάνεια...
Η επιθυμία για την ανακάλυψη του αρχαίου κόσμου και την φανέρωση των θησαυρών του δεν είναι καθόλου νέα, ασχολούμαστε ήδη με αυτό για 2.000 χρόνια.
Στο βίντεο ερευνώνται συναρπαστικές ιστορίες από πρωτοπόρους αρχαιολόγους και ανακαλύψεις
πάνω στις οποίες βασίστηκε η κατανόησή μας για το αρχαίο παρελθόν.
*Το ντοκυμανταίρ αποτελείται από τρία επεισόδια και προβλήθηκε από το BBC Four τον Μάιο του 2013.

Αρχαιολογία: Μια μυστική ιστορία Επ.1 ~ Το... από KRASODAD

Πηγή

ΠΟΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑI!!!!=

Δίπλα ακριβώς στο Παγγαίο όρος βρίσκεται η πανάρχαια μυστικιστική-αποκρυφιστική «κοιλάδα των ρόδων». Η «κοιλάδα των ρόδων» είναι μία πολύ μυστηριώδης περιοχή, που είναι εμφανές ότι κρύβει φοβερά και τρομερά μυστικά!!!

ΠΟΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ...

Η Αλήθεια για τις ανασκαφές στην Αμφίπολη!

(«Κοιλάδα των Ρόδων», Μεγαλέξανδρος και Ορφικά...)



Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης



Μεγάλος θόρυβος ξέσπασε το καλοκαίρι σε σχέση με τις νεώτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην περιοχή της Αμφίπολης, στον νομό Σερρών, λίγο πριν το περίφημο Στρυμωνικό «δέλτα». Οι ανασκαφές έδειξαν εκπληκτικά αρχαιολογικά στοιχεία, μάλιστα μερικοί ισχυρίστηκαν ότι δεν αποκλείεται μεταξύ των ευρημάτων να είναι και ο... τάφος του Μεγαλέξανδρου! Σημειώνεται ότι η Αμφίπολη υπήρξε αρχαία αποικία των Αθηναίων, με σημαντική γεωστρατηγική αξία. Τελικά, το υπουργείο πολιτισμού (;) ενέκρινε σαν βοήθημα των ανασκαφών... «ψίχουλα» (!), την ώρα που το ισλαμικό τζαμί χρηματοδοτείται αφειδώς από τους ανόητους Έλληνες φορολογούμενους-ψηφοφόρους της αντίχριστης ΝΔ...



Όμως γύρω από το θέμα υπάρχει ολόκληρο υπόβαθρο, το οποίο δύναται να αλλάξει ακόμα και τις ισχύουσες παραστάσεις και αντιλήψεις μας για την ιστορία! Διότι είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι στην περιοχή εκείνη, λίγο πιο κάτω από το όρος Παγγαίο και δίπλα ακριβώς στην περίφημη «κοιλάδα των ρόδων» της απώτατης προϊστορίας, διακυβεύονται πάρα πολλά ακόμα και για το παρόν και το μέλλον του ελληνισμού!... Άλλωστε, γνωρίζοντας εκ προοιμίου την υπέρτατη αξία του εν λόγω γεωγραφικού χώρου, ο γράφων πραγματοποίησε στο παρελθόν επιτόπιες έρευνες, μέρος των οποίων δημοσιεύτηκε στο έργο μας «Μυστηριακή Θράκη, θρύλοι και μύθοι», που εξεδόθη το 2009.



Ποιο είναι λοιπόν το υπέρτατο μυστικό και η τρομερά μεγάλη αξία της εν λόγω περιοχής; Αναφερόμαστε βεβαίως στο θέμα και στο ως άνω βιβλίο μας. Εδώ θα κάνουμε ένα μικρό «απάνθισμα», μία σύνοψη, του γιατί η περιοχή αυτή είναι άκρως σημαντική από απόψεως ιστορικής, γεωπολιτικής, αλλά και θρησκευτικής. Μόνο τότε θα μπορεί να γίνει περισσότερο κατανοητός ο εύλογος θόρυβος που ξέσπασε το καλοκαίρι γύρω από τα νέα αυτά αρχαιολογικά ευρήματα, που έρχονται μάλιστα στο φως εν μέσω ευρύτερων ανακατατάξεων στην περιοχή μας και στον κόσμο όλο!



Στον χώρο αυτό δεσπόζει ασφαλώς το μυστηριακό όρος του Παγγαίου. [Παγγαίο: εκ του Παν + Γαία, αλλά και αναγραμματισμός του ονόματος της Παναγίας, γι’ αυτό και το βουνό είναι αφιερωμένο στη Θεομήτορα]. Το Παγγαίο πάντοτε «μαγνήτιζε» τον ερευνητή και τον επισκέπτη τόσο για τον μυστικιστικό του χαρακτήρα, όσο και για το χρυσάφι που κρύβει στα έγκατά του. Είναι γεγονός ότι το συγκεκριμένο όρος αποτελούσε σπουδαία γεωοικονομική βάση του στρατού του Μεγαλέξανδρου, αφού εξάλλου και ο ίδιος ο Φίλιππος προηγουμένως είχε εξορύξει χρυσό από εκεί, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό το δυνατότερο στράτευμα της εποχής του. Επρόκειτο για τους Πανέλληνες της π.Χ. περιόδου, σε μία απόπειρα (μετά τον Ευαγόρα τον Κύπριο) να επανενωθούν οι δυνάμεις του ελληνισμού και να εξαπλωθούν προς ανατολάς, εκπολιτίζοντας την Ασία και σώζοντας τον κόσμο από τη βαρβαρότητα!



Σήμερα πάνω στην κορυφή του Παγγαίου υπάρχει το γνωστό χριστιανικό μοναστήρι της Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας. Όμως η μονή βρίσκεται ακριβώς πάνω στο δεσπόζον σημείο (από όπου και η πανοραμική άποψη της περιοχής: Πανγαία), όπου άλλοτε βρισκόταν το ίδιο το κέντρο της πανάρχαιας θρακικής λατρείας του ορφισμού! Πράγματι, εδώ ήταν το ακριβές σημείο (σύμφωνα και με τις δικές μας μελέτες), στο οποίο ο Ορφέας δίδαξε στους μαθητές του τα πάντα: από θεολογία και μεταφυσική έως αστρονομία και μαθηματικά!... Ο Ορφέας θεωρείται σήμερα ως «προ Χριστού Χριστιανός», άλλωστε δίδαξε μεταξύ άλλων και τον μονοθεϊσμό («εν το Παν») και παραστάσεις τον φέρουν... εσταυρωμένο (!), όπως ακριβώς και εκείνες του Ιησού Χριστού...



Η ετυμολογία του ονόματός του πιθανώς να σημαίνει «εκείνος που φύεται εκ του όρους» ή να είναι και «Οροφέας» (με απάλλειψη έπειτα για φωνητικούς λόγους του γράμματος «ο»), δηλ. «αυτός που βρίσκεται στην κορυφή», εξ ου και η λέξη «οροφή» κτλ. Και όντως, ο Ορφέας, ως καλός ποιμήν, έβγαινε κάθε χάραμα στην κορυφή του Παγγαίου όρους, όπου και χαιρετούσε με ανάταση της δεξιάς χειρός τον ανατέλλοντα Ήλιο! [αυτό που οι αγράμματοι αποκαλούν τώρα... «φασιστικό» χαιρετισμό!!!].



Σύμβολο του ορφισμού, όπως και αργότερα του χριστιανισμού, υπήρξε ο Ήλιος, είτε στατικός (όπως ο σταυρός) είτε σε κίνηση (δηλ. η περιστρεφόμενη σβάστικα ή αλλιώς αγκυλωτός σταυρός). [είναι εμφανές και εδώ ότι τα πανάρχαια ηλιακά σύμβολα του ελληνισμού κάποιοι «προοδευτικοί» θολοκουλτουριάρηδες προσπαθούν να τα απαξιώσουν, παρουσιάζοντάς τα ως δήθεν «ναζιστικά», άσχετα με το αν αυτά προϋπήρξαν του Αδόλφου Χίτλερ κατά... μερικές χιλιάδες χρόνια!...].



Όμως, επίσης, στο Παγγαίο όρος έχουν βρεθεί και σύμβολα (πέρα από σβάστικες), που μερικοί θεωρούν... δημιουργήματα εξωγήινου πολιτισμού!!! Πρόκειται για τις περίφημες βραχογραφίες του Παγγαίου όρους, από τις παλαιότερες του κόσμου (ίσως και οι παλαιότερες, γιατί όχι;), για τις οποίες στο παρελθόν έγινε πολύς λόγος σχετικά με την προέλευσή τους, τη χρησιμότητά τους κτλ. Θα λέγαμε πάντως ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση (ποτέ δεν πρέπει να είμαστε ακραίοι): ότι δηλ. τα σύμβολα των βραχογραφιών του Παγγαίου όρους είναι μεν ανθρώπινες κατασκευές, πλην θεϊκής-εξωγήινης εμπνεύσεως, τα οποία εκτελούσαν «ειδικά» τελετουργικά θρησκευτικού χαρακτήρα, βασισμένα πάνω στις κινήσεις των άστρων και τον ζωδιακό κύκλο.



Δίπλα ακριβώς στο Παγγαίο όρος βρίσκεται η πανάρχαια μυστικιστική-αποκρυφιστική «κοιλάδα των ρόδων». Το ρόδο βέβαια είναι ξεκάθαρα ηλιακό σύμβολο (βλ. και την ως άνω παρατιθέμενη εργασία μας). Εξ ου και η νήσος της Ρόδου ήταν αφιερωμένη στον Ήλιο, γι’ αυτό και στο λιμάνι της δέσποζε κάποτε ο περίφημος Κολοσσός της Ρόδου-θεός Ήλιος. Από το ρόδο (τριαντάφυλλο) προέρχεται και η λέξη «ρόδα» (τροχός), που συμβολίζει ως σημειολογική αξία τον περιστρεφόμενο Ήλιο. [ακόμα και οι Τσιγγάνοι, που πιστεύουν μέχρι και σήμερα στον Ήλιο, έχουν ως διεθνές τους σύμβολο τον τροχό]. Η «κοιλάδα των ρόδων» είναι μία πολύ μυστηριώδης περιοχή, που είναι εμφανές ότι κρύβει φοβερά και τρομερά μυστικά, και σήμερα εκεί υπάρχει το τοπωνύμιο «Ροδολίβος»... Δηλ. «λιβάδι» [= κοιλάδα] των ρόδων!!!



Ασφαλώς ο περισσότερος κόσμος δεν μπόρεσε το καλοκαίρι να κατανοήσει το τεράστιο για τον ελληνισμό διακύβευμα των ανασκαφών της Αμφίπολης. Σαν «ζαλισμένα κοτόπουλα» από τα χτυπήματα των Μνημονίων οι σύγχρονοι Έλληνες ασχολούνται ακόμα με φαιδρά πρόσωπα, όπως ο Σαμαράς και ο Βουβουζέλος! Αδυνατούν στο ελάχιστο να συλλάβουν τη συμπαντική ισχύ του ελληνικού πολιτισμού. Γι’ αυτό και βυθίζονται σήμερα μες στην απόγνωση, την ανεργία, την κατάθλιψη και την υπογεννητικότητα...





Όμως δεν παύει το θέμα να έχει φοβερά μεγάλη σημασία για το παρόν και το μέλλον του ελληνισμού! Διότι στο σημείο εκείνο βρίσκονται πολύ καλά κρυμμένα μεγάλα μυστικά!... Τα οποία η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει σιγά σιγά στο φως της ημέρας. Έστω και αν υπάρχουν λαθρολάγνοι Παναγιωτόπουλοι, οι οποίοι «ξέφυγαν» του Ελληνικού Στρατού, όμως κάνουν τα πάντα προκειμένου να αφελληνίσουν και ισλαμοποιήσουν τον ιερό τόπο των Ελλήνων! Το θέμα έχει συνέχεια. Και με πολλές και ποικίλες διαστάσεις. Οι «κόκκινοι Πάνοι» σύντομα δεν θα υπάρχουν ως πολιτικά υποκείμενα, θα είναι... πολιτικώς νεκροί! Αλλά μέχρι τότε, όπως έχει ειπωθεί, «θα τα βγάλω όλα στη φόρα... ΤΩΡΑ, ΤΩΡΑ, ΤΩΡΑ»!
http://volcanotimes.blogspot.gr/

Ἡ τῶν Ἑλλήνων ἐξάπλωσις…

Κοίταζε τὸν ὀρίζοντα ὁ Ἕλληνας· καὶ δὲν ἔβλεπε τὴν ἀπόσταση, οὕτε τὶς θάλασσες ποὺ ἔπρεπε νὰ διασχίσῃ. Ἔβλεπε τὰ εὔφορα τὰ χώματα καὶ τὶς πόλεις ποὺ θὰ ἔστηνε μὲ τὰ χέρια του. Καὶ ἦταν καὶ ὁ χρησμὸς τῆς Πυθίας ποὺ τοῦ ἔδινε ἀέρα στὰ πανιά του, γιατὶ καὶ οἱ Θεοὶ στὸ πλευρό του ἦταν, καὶ τὸν συντρόφευαν…

Καὶ ἡ φλόγα ἀπὸ τὸ Πρυτανεῖο τῆς Μητέρας-Πόλης, φώτιζε τὸν δρόμο τους καὶ στέριωνε τὶς πόλεις τους, ποὺ οἱ περισσότερες μέχρι σήμερα διατηροῦν τὰ ἑλληνικὰ τους ὀνόματα καὶ τιμοῦν τοὺς ἰδρυτές τους, τοὺς Ἕλληνες…

Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἔμποροι καὶ ναυτικοὶ ταξίδεψαν καὶ στὴν συνέχεια μετακόμισαν πέρα ἀπὸ τὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα. Ἐγκαταστάθηκαν σὲ γόνιμες περιοχές, μὲ καλὰ λιμάνια, καὶ μὲ ἐμπορικὲς εὐκαιρίες. Οἱ περιοχὲς αὐτὲς καθιερώθηκαν ὡς αὐτοδιοικούμενες ἀποικίες. Ἀργότερα, μερικὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀποικίες ἒστειλαν τοὺς δικούς τους ἂποικους σὲ ἂλλες περιοχές.

Οἱ ἀποικίες μιλοῦσαν τὴν ἲδια γλῶσσα καὶ λάτρευαν τοὺς ἴδιους θεοὺς μὲ τὴν Μητρόπολη. Οἱ ἰδρυτὲς μετέφεραν μαζί τους τὴν ἱερὴ φλόγα ποὺ εἶχε ληφθῇ ἀπὸ τὸ Πρυτανεῖο τῆς μητρικῆς πόλης. Πρὶν ξεκινήσουν τὴ δημιουργία μιᾶς νέας ἀποικίας συχνᾶ ἔπαιρναν χρησμὸ ἀπὸ τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν.

Τὸ Πρῶτο κύμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀποικισμοῦ ἔλαβε χώρα στὴν Μικρὰ Ἀσία. Ὁ ἀρχαῖος γεωγράφος Στράβων ὑποστήριξε ὅτι οἱ Αἰολεῖς ἐγκαταστάθηκαν στὴν Μικρὰ Ἀσία τέσσερις γενιὲς πρὶν τοὺς Ἴωνες.

Οἱ Αἰολεῖς ἄποικοι ἐγκαταστάθηκαν στὴ βόρεια περιοχὴ τῆς ἀκτῆς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, καθῶς καὶ στὰ νησιὰ τῆς Λέσβου καὶ τῆς Τενέδου.

Οἱ Ἴωνες ἐγκαταστάθηκαν στὸ κεντρικὸ τμῆμα τῶν ἀκτῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, δημιουργῶντας τὶς ἀποικίες τῆς Μιλήτου καὶ τῆς Ἐφέσου, καθῶς καὶ στὰ νησιὰ τῆς Χίου καὶ τῆς Σάμου.

Οἱ Δωριεῖς ἐγκαταστάθηκαν στὸ νότιο τμῆμα τῆς ἀκτῆς, δημιουργῶντας τὴν ἰδιαίτερα ἀξιοσημείωτη ἀποικία τῆς Ἀλικαρνασσοῦ.

Ἡ Δεύτερη ὀμάδα τῶν ἀποικιῶν δημιουργήθηκε στὴ Δυτικὴ Μεσόγειο.

Ὁ Στράβων ἀναφέρεται στὴ Σικελία μὲ τὸ χαρακτηρισμὸ Μεγάλη Ἑλλάδα· ἀλλὰ ἔτσι χαρακτηρίζεται οὐσιαστικὰ καὶ ὅλη ἡ Νότιος Ἰταλία στὴν ὁποία εἶχαν ἐγκατασταθεῖ  Ἕλληνες. Ὁ Πολύβιος ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ χρησιμοποίησε τὸν συγκεκριμένο ὅρο.

Μεγάλη Ἑλλάδα ἢ Μεγάλη Ἑλλάς, Magna Graecia, Magna Grecia ἢ, σπανιότερα, Grande Ellade. 
Στὴ Σικελία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Συρακοῦσες, ἰδρύθηκαν ἀπὸ τοὺς Κορίνθιους τὸ 734 π.Χ.

2. Μεσσήνη ἢ Ζάγκλη (σημερινὴ Messina), ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων

3. Μύλοι (σημερινὸ Milazzo).

4. Αἰολίδες Νῆσοι μὲ ἐπίκεντρο τὴν Λιπάρα, ἀποκία τῆς Κνίδου, 580 π.Χ.

5. Πάνορμον, (σημερινὸ Palermo).

6. Ἄκις ἢ Ἄχις (σημερινὸ Acireale).

7. Ξιφωνία. Δὲν ἒχει βρεθεῖ κανένα ἀρχαιολογικό της ἴχνος καὶ δὲν ὑπάρχουν σαφεῖς πληροφορίες γιὰ τὴν ἀκριβή της θέση.

8. Μινωικὴ Ἡράκλεια

9. Αἴγεστα ἢ Ἔγεστα

10. Τίνδαρις

11. Εὔβοια, ἀποικία τῶν Λεοντίνων.

12. Ἀκράγας ἢ Ἀκράγαντας (σημερινὸ Agrigento).

13. Νάξος, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων. Ἰδρύθηκε τὸ 757 π.Χ. (σημερινὴ Giardini Naxos).

14. Ταυρομένιον, ἀποικία τῶν κατοίκων τῆς Νάξου Σικελίας (σημερινὴ Taormina).

15. Μέγαρα Ὑβλαῖα, ἀποικία τῶν Μεγαρέων. Ἰδρύθηκε τὸ 734 π.Χ.

16. Λεοντίνοι, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων ἢ τῶν κατοίκων τῆς Νάξου Σικελίας. Ἰδρύθηκε τὸν 8ο αἰ. π.Χ. (σημερινὸ Lentini).

17. Κατάνη, Ἰδρύθηκε ἀπὸ τοὺς Ναξιῶτες Σικελίας τὸν 8ο αἰ. π.Χ. (σημερινὴ Catania).

18. Γέλα, ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Ρόδου καὶ τῆς Κρήτης τὸ 675 π.Χ. (σημερινὴ Gela).

19. Καμάρινα, ἀποικία τῶν Συρακουςῶν.

20. Ραγούσα (σημερινὴ Ragusa).

21. Ἀκρίλλαι (σημερινὸ Chiaramonte Gulfi).

22. Ἀγύριον (σημερινὴ Agira).

 

Στὴν Καλαβρία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Ρήγιον, (σημερινὴ Reggio Calabria), ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων.

2. Ἐπιζεφύριοι Λοκροί, ἀποικία τῶν Ὀπουντίων Λοκρῶν (σημερινὸ Locri).

3. Κρότων, (σημερινὸ Crotone), ἰδρύθηκε τὸ 710 π.Χ. ἀπὸ ἄποικους τῆς Ἀχαϊας.

4. Σύβαρις, (σημερινὸ Sibari), ἰδρύθηκε τὸ 720 π.Χ. ἀπὸ ἄποικους τῆς Ἀχαϊας.

5. Σκῦδρος, ἀποικία τῶν κατοίκων τῆς Συβάρεως, μετὰ τὴν καταστροφή της ἀπὸ τὸν Κρότωνα τὸ 510 π.Χ.

6. Θοῦριοι, ἀποικία τῶν Ἀθηναίων. Ἰδρύθηκε τὸ 443 π.Χ. στὰ ἐρείπια τῆς κατεστραμμένης Συβάρεως.

7. Μέδμα, ἀποικία τῶν Ἐπιζεφύριων Λοκρῶν (σημερινὸ Rosarno).

8. Σκυλλάκιον (σημερινὸ Squillace).

9. Ἰππώνιον (σημερινὴ Vibo Valentia).

10. Βοῦς (σημερινὴ Bova).

11. Καυλωνία (σημερινὴ Monasterace Μarina).

12. Μέταυρος, ἀποικία τῆς Μεσσήνης καὶ τοῦ Ρηγίου (σημερινὸ Gioia Tauro).

13. Κρίμισα (σημερινὸ Cirò).

14. Λάος (σημερινὴ Mercelina).

15. Τερίνα, ἀποικία τοῦ Κρότωνα.

16. Ἰέραξ (σημερινὸ Gerace).

17. Κωσταντία (σημερινὴ Cosenza).

18. Λακίνιον (σημερινὸ Capo Colonna).

 

Στὴν Ἀπουλία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Βάρις ἢ Βάριον (σημερινό Bari).

2. Βρινδίσιον (σημερινὸ Brindisi).

3. Τάρας ἢ Τάραντας (σημερινὸ Taranto) ἀποικία τῶν Σπαρτιατῶν.

4. Μεταπόντιον (σημερινὸ Metaponto).

5. Καλλίπολις (σημερινὴ Gallipoli).

6. Κανύσιον

7. Ὑδροῦς (σημερινὸ Ὀτράντο).

8. Ἀλήσιον (σημερινὸ Lecce).

9. Φοβαία (σημερινὴ Foggia).

10. Ἀπένηστη ἢ Ἀπάμεστη (σημερινὴ Mattinata). Ἡ ἀποικία ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Αἰτωλοακαρνανίας.

Στὴν Καμπανία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Κύμη (σημερινὴ Cuma), Ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων καὶ τῆς Κύμης.

2. Νεάπολις (σημερινὴ Νάπολη). Ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Κύμης Καμπανίας.

3. Ἐλέα (σημερινὴ Velia).

4. Ποσειδωνία, ἀποικία τῶν Συβαριέων (σημερινὸ Capaccio-Paestum).

5. Πύχουντας, ἀποικία τῆς Μεσσήνης (σημερινὸ Policastro Bussentino).

6. Πιθηκοῦσσαι, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων καὶ τῆς Ἐρέτριας (σημερινὴ Ischia, στὸ ὁμώνυμο νησάκι).

7. Δικαιάρχεια (σημερινὸ Pozzuoli).

8. Παλίνωρος ἢ Παλίνωρον (σημερινὸ Palinuro, δημοτικὸ διαμέρισμα τοῦ δήμου Centola).

Στὴ Λουκανία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Μεταπόντιον (σημερινὸ Metaponto).

2. Σύρις (σημερινὴ Nova Siri).

3. Ἡράκλεια (σημερινὸ Policoro).

4. Πιστοικός (σημερινὸ Pisticci).

5. Τροίλια ἢ Ὀβελάνον (σημερινὴ Ferrandina).

Ὑπόλοιπη Ἰταλία

1. Ἀνκῶν (ἡ Δωρικὴ Ἀνκῶν, τὸ ἀρχικό της ὂνομα) ἀποικία τῶν Συρακουςῶν (σημερινὴ Ἀνκόνα).

2. Ἂδρια (σημερινὴ Adria).

Ἀνέφερα μόνο τὶς ἀποικίες στὴν Ἰταλία. Ἐνδεικτικὰ νὰ ἀναφέρῳ τὴ Μασσαλία στὶς ἀκτὲς τῆς Γαλλίας ποὺ ἰδρύθηκε ἀπὸ τοὺς Ἴωνες Φωκαεῖς τὸ 600 π.Χ. Ἡ Μασσαλία μὲ τὴν σειρά της ἔγινε βάση γιὰ τὴν ἴδρυση ἀκόμα πιὸ ἀπομακρυσμένων ἀποικιῶν στὴν περιοχὴ τῆς Ἰσπανίας

Ἐπίσης στὴν Ἀφρική, ἡ Κυρήνη ἰδρύθηκε τὸ 630 π.Χ. ὡς ἀποικία τῆς Θῆρας, ποὺ ἦταν ἀποικία τῆς Σπάρτης..

Ἀκόμη, στὴ θέση τῆς σημερινῆς Βεγγάζης ὑπῆρχε ἡ ἑλληνικὴ ἀποικία Εὐεσπερίδες…

Ὑπήρχαν πολλὲς ἀποικίες ἀκόμη, κατὰ μῆκος τῆς ἀκτῆς τοῦ Αἰγαίου, τοῦ Ἐλλησπόντου, τῆς Προποντίδος καὶ τοῦ Εὔξεινου Πόντου.

Ἡ πολιτιστικὴ συμβολὴ τῶν Ἑλλήνων τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος ἦταν σημαντική. Ἡ γραφὴ ποὺ οἱ Ρωμαῖοι υἱοθετήσανε, ἡ Λατινικὴ γραφὴ, προέρχεται ἀπὸ τὸ λεγόμενο Χαλκιδικὸ ἀλφάβητο, ποὺ οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὴν Κύμη τῆς Εὐβοῖας μετέφεραν στὴν Καμπανία τῆς Ἰταλίας, χτίζοντας ἐκεῖ τὴν ἀποικία τους. Τὸ τέλος τῆς ἀκμῆς τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος ἦρθε λόγω τῆς ἐπεκτατικῆς πολιτικῆς τῆς Ρώμης. Τὸ ἔτος 272 π.Χ. καταστράφηκε ὁ Τάρας καὶ χάθηκε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν κατοίκων του, γιατὶ ἐπαναστάτησαν καὶ βοήθησαν τὸν Πῦρρο στὸν πόλεμό του κατὰ τῶν Ρωμαίων. Ἀλλὰ ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα συνέχισε νὰ ὑπάρχῃ σὰν πνευματικό-πολιτιστικὸ δημιούργημα, ἀφοὺ ἀκόμα σήμερα ἕνα μέρος τοῦ πολιτισμοῦ, τῶν ἠθῶν, τῶν ἐθίμων καὶ τῆς ἑλληνικῆς γλῶσσας, ὑπάρχουν στὴν Κάτω Ἰταλία…

Χλόη 

Θὰ ἤθελα νὰ συμπληρώσῳ τὸν πίνακα τῶν ἑλληνικῶν ἀποικιῶν, καθῶς ὁ Περικλῆς Δεληγιάννης εἶχε τὴν καλοσύνη νὰ μοῦ ἀποστείλῃ τὶς  ἐξῆς ἀποικίες προκειμένου νὰ ὑπάρχει μία πιὸ ὁλοκληρωμένη εἰκόνα καὶ τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ἐνημέρωση:
” Στη Λευκανία (σμ. ἢ Λουκανία) τις αποικίες της Συβάρεως στο εσωτερικό Αρίνθη, Αρτεμίσιο, Βρυστακία, Πανδοσία, Κυτηριο και Δρυς και τις παράκτιες αποικίες της, Παλινουρο και Μόλπη.
Μία δεύτερη Αδρια (αποικία Συρακουσών-Ταραντα) στο Πικηνό και την αποικία των Ροδίων Ελπίες (γνωστή ως Σαλαπία στους εντόπιους)
Μία ελληνική παροικία (όχι αποικία) στη Γραβίσκη της Ετρουρίας (και αλλού π.χ. Ταρκυνία, Καίρη κ.α.).
Στη Σικελία τις αποικίες των Συρακουσων,  Ελωρος και Νεαιτον και τις αποικίες της Γέλας Μακτωριον και Εκνομος-Φιντιάς. Και την “ανεπίσημη” αποικία Μοργαντινα (μάλλον των Χαλκιδαίων)…”

Πηγὲς-Βιβλιογραφία-Εἰκόνες
ancienthistory.about.com
wikipedia.org
mediterraneagroup.com
raremaps.com
memberfiles.freewebs.com

Shortlink: http://wp.me/p2VN9U-tX 

1η ἀνάρτηση: Χλόη, Φεβρουάριος 2013, στὸ http://anihneftes.blogspot.gr/2013/02/blog-post_17.html