όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομότροπον και το ομόθρησκον

ΗΡΟΔΟΤΟΣ

Απάντηση των Αθηναίων στους Λακεδαίμονες

αὖτις δὲ τὸ ῾Ελληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι
ἤθεά τε ὁμότροπα, τῶν προδότας γενέσθαι ᾿Αθηναίους οὐκ ἂν εὖ ἔχοι.

Απάντηση των Αθηναίων στους απεσταλμένους της Σπάρτης : 

«Βέβαια, η ανησυχία των Λακεδαιμονίων μήπως κάνουμε συνθήκες με τους βαρβάρους ήταν απόλυτα ανθρώπινη·
όμως σχεδόν πρέπει να ντρέπεστε γι' αυτό το φόβο σας, την ώρα που ξέρετε καλά το φρόνημα των Αθηναίων, ότι σε κανένα μέρος της γης δε βρίσκεται τόσο χρυσάφι, ούτε χώρα υπέροχη σε ομορφιά και γονιμότητα, που θα τα δεχόμασταν ως αντάλλαγμα του μηδισμού μας και της υποδούλωσης της Ελλάδας. 

Γιατί είναι πολλά και μεγάλα αυτά που μας εμποδίζουν
να το κάνουμε αυτό, έστω κι αν το θέλαμε, πρώτα πρώτα και πάνω απ' όλα τα αγάλματα και οι ναοί των θεών που πυρπολήθηκαν κι έγιναν ερείπια, που μας υποχρεώνουν να πάρουμε τη μεγαλύτερη εκδίκηση που μπορούμε, και πολύ λιγότερο να συνομολογήσουμε συνθήκες μ' αυτόν που τα έπραξε· και κατόπιν

ο ελληνισμός, ένας κόσμος που στις φλέβες του κυλά το ίδιο αίμα και που μιλά την ίδια γλώσσα κι έχει κοινά τα λατρευτικά κέντρα των θεών και θυσίες και συνήθειες ίδιες κι απαράλλαχτες⁴⁹ –

 η προδοσία όλων αυτών θα ήταν αίσχος για τους Αθηναίους. Και να ξέρετε καλά τούτο, αν τυχαίνει να μην το ξέρετε ως τώρα, όσο θα μένει ζωντανός έστω και ένας Αθηναίος, δεν θα κάνουμε συνθήκες με τον Ξέρξη ποτέ».

http://ebooks.edu.gr/

Ο Πλάτωνας και η ιδανική του «Πολιτεία»: Ανάλυση του έργου και συσχετισμός με την σημερινή κοινωνία

Μπορεί οι απόψεις του Πλάτωνα να έχουν χαρακτηριστεί συντηρητικές και αντιδημοκρατικές. Κρίνοντας όμως από την ποιότητα της δημοκρατίας που απολαμβάνουμε σήμερα, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως πολλές από τις απόψεις του είναι ριζοσπαστικές και αντισυμβατικές ακόμα και σήμερα.
 Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης ήταν δύο από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της αρχαίας Ελλάδας, των οποίων τα γραπτά έχουν επηρεάσει το μέλλον και τον τρόπο σκέψης όλου του κόσμου.  Ο Πλάτωνας ήταν μαθητής του Σωκράτη, ο οποίος έθεσε τα θεμέλια για τη φιλοσοφία γενικότερα. 
Λόγω των ακραίων απόψεων του, ο Σωκράτης καταδικάστηκε σε θανατική ποινή λόγω βλασφημίας, γεγονός καθοριστικό στη ζωή του Πλάτωνα, που τον έκανε να αναθεωρήσει τις ιδέες του. 
Ο Πλάτων γεννήθηκε το 427 π.Χ. και προέρχονταν από μια συντηρητική οικογένεια που είχε σχέση με τη δικτατορία των 30 τυράννων στην Αθήνα. Για το λόγο αυτό, αντιτάχθηκε εναντίον της ολιγαρχίας. Ο θάνατος του δασκάλου του, όμως, τον έκανε επιφυλακτικό προς τη δημοκρατία, διότι πίστευε ότι ο κόσμος δεν  λαμβάνει πάντα σωστές αποφάσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, έγραψε ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία, την » Πολιτεία», στην οποία εξηγεί το ουτοπικό καθεστώς του. 

Η ιδανική δημοκρατία σύμφωνα με τους πλατωνικούς διαλόγους Ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία που γράφτηκαν από τον μεγάλο φιλόσοφο, το οποίο έχει επηρεάσει το μέλλον και τις ιδέες του σύγχρονου κόσμου είναι η  »Πολιτεία» ή »Περί δικαίου». Ο Πλάτωνας εισάγει μέσω της ουτοπίας του την ιδανική μορφή διακυβέρνησης. Μια από τις πιο θεμελιώδεις έννοιες σε αυτό το βιβλίο είναι η δικαιοσύνη, η οποία είναι μια πολύ πολύπλοκη και διφορούμενη έννοια. Με άλλα λόγια, η δικαιοσύνη, κατά τον Πλάτωνα, ορίζεται ως μια κατάσταση στην οποία ο καθένας κάνει ό, τι είναι προορισμένος να κάνει. Αυτό σημαίνει ότι κάθε κοινωνική τάξη λαμβάνει τις  δέουσες υποχρεώσεις και δικαιώματα και έχει ένα συγκεκριμένο ρόλο μέσα στην κοινωνία. 

Σε αυτή την ιδανική κατάσταση, υπάρχουν τρεις κατηγορίες: οι φιλόσοφοι-βασιλείς, οι φύλακες και οι δημιουργοί, όπου στην καθεμία αντιστοιχεί ένα από τα μέρη της ψυχή, δηλαδή το λογιστικό, το θυμοειδές και το επιθυμητικό. Το καθήκον των φιλοσόφων-βασιλέων είναι να κυβερνούν, σύμφωνα με την αρετή, αμερόληπτα, για το κοινό όφελος, απολαμβάνουν σεβασμό, αλλά όχι τον πλούτο ή και τιμές. Η κατηγορία των φυλάκων οφείλει να προστατεύσει την πόλη, έχει στρατιωτικές τιμές, αλλά όχι τον ελεύθερο χρόνο ή πλούτο.

 Επίσης, η τάξη των δημιουργών προμηθεύει την πόλη με αγαθά, έχει την οικογενειακή ζωή, πλούτο και ελευθερία, αλλά δεν μπορεί να κυβερνήσει. Οι τρεις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις συμμετέχουν αμοιβαία στην κοινή ωφέλεια, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα όλων.
 Ένα άλλο θέμα που αναλύεται στη »Πολιτεία» είναι ποιος είναι υπεύθυνος να κυβερνήσει και ποία η φύση της δημοκρατίας. Χρησιμοποιώντας μια αλληγορία, που ονομάζεται »Η αλληγορία του σπηλαίου », ο Πλάτων προσπαθεί να αποσαφηνίσει την παρούσα κατάσταση όλων των ανθρώπων. 
Στην αλληγορία, ο Πλάτων παρομοιάζει τους απαίδευτους ανθρώπους ως κρατούμενους αλυσοδεμένους σε μια σπηλιά. Δεν μπορούν να γυρίσει το κεφάλι τους και το μόνο που μπορούν να δουν είναι το τοίχωμα του σπηλαίου. Πίσω τους καίει μια πυρκαγιά. Μεταξύ της φωτιάς και των φυλακισμένων υπάρχει ένα στηθαίο, κατά μήκος του οποίου περπατούν άνθρωποι κρατώντας αγγεία και διάφορα αντικείμενα.  Οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από τους κρατούμενους, δημιουργούν σκιές  στον τοίχο της σπηλιάς. Οι κρατούμενοι δεν είναι σε θέση να δουν αυτές τις μορφές, τα πραγματικά αντικείμενα που περνούν πίσω τους.



\
Στη συνέχεια ο Πλάτωνας, υποθέτει ότι ένας κρατούμενος έχει απελευθερωθεί, και αναγκάζεται να γυρίσει και να δει τη φωτιά. Αρνείται να αποδεχτεί και να κατανοήσει πως όλα όσα έβλεπε ήταν ψεύτικα, και αμφισβητεί το τι είναι όντως αληθινό και τι όχι. Αργότερα, υποθέτει ότι ο κρατούμενος πηγαίνει έξω από τη σπηλιά και βλέπει το φως του ήλιου. Δυσκολεύεται αρχικά να κοιτάξει το δυνατό φως του ήλιου και μετανιώνει που βγήκε από το σπήλαιο, μέχρις ότου προσαρμόζεται και αποφασίζει να μείνει έξω από αυτό. 
 Το ζήτημα είναι, όμως,  κατά τον Πλάτωνα να επιστρέψει και να απελευθερώσει και τους άλλους δεσμώτες, όσο απρόθυμοι και να είναι, προκειμένου να αντικρίσουν την πραγματική αλήθεια και να μην ζήσουν άλλο παγιδευμένοι μέσα σε αυταπάτες και σε σκιές. 

Χρησιμοποιώντας αυτή την αλληγορία, ο Πλάτων συγκρίνει τους κρατούμενους με τους απλούς ανθρώπους, οι οποίοι είναι αλυσοδεμένοι στη λήθη, στις σκιές και σε μια ψεύτικη πραγματικότητα. Το φως του ήλιου συμβολίζει τη δύναμη της γνώσης και της αρετής. Ο ίδιος παραλληλίζει τον απελευθερωθεί κρατούμενο με φιλοσόφους, που πρέπει να οδηγήσουν τους απλούς ανθρώπους στο δύσβατο μονοπάτι της γνώσης, της σοφίας και της αρετής. 
Τέτοια κρίσιμα ζητήματα περί δικαιοσύνης έχουν επίσης αναφερθεί στο »Δαχτυλίδι του Γύγη’‘, όπου υποδεικνύεται πως ο άνθρωπος είναι από την φύση του άδικος και πως αν μπορούσε να διαπράττει αδικοπραξίες άνευ ποινής, θα το έπραττε συστηματικά.
 Τα έργα του Πλάτωνα έχουν επηρεάσει την mainsteam κουλτούρα, ιδιαίτερα μέσω των ταινιών »Matrix» και »Lord of the rings». Αναφορικά με τις σύγχρονες κοινωνίες, είναι κρίσιμο να αναρωτηθούμε αν σήμερα είμαστε αιχμάλωτοι, ανίκανοι να δούμε την πραγματικότητα, σε μια δική μας φυλακή, όπου αλήθεια θεωρούμε μόνο ότι βλέπουμε. \

Αναγάγοντας την αλληγορία αυτή με την σύγχρονη Ελλάδα θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε φιλόσοφους-βασιλείς με τους διανοούμενους, οι οποίοι βοήθησαν τους »φυλακισμένους» Έλληνες για να βγουν  από τις αλυσίδες τους σε πολλές μεταβατικές περιόδους της ιστορίας. Παρ’ όλα αυτά, κανένας τους δεν είχε πρόθεση να κυβερνήσει σύμφωνα με την πλατωνική αλληγορίας.
 Ένα βασικό ζήτημα ακόμα, που ο Πλάτωνας αλλά και ο Αριστοτέλης είχαν μελετήσει ήταν η σωστή μορφή δημοκρατίας και, κατά συνέπεια, το ποιος είναι ικανός να κυβερνήσει. Και οι δύο ήταν διστακτικοί εναντίον της δημοκρατίας υπό το φόβο του να γίνει αναρχία και κακοδιοίκηση.  Μερικοί συντηρητικοί θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι δεν είναι ορθό να έχουν λόγο στην πολιτική ζωή οι μη ειδικοί και οι απαίδευτοι, δεδομένου ότι είναι εύκολα χειραγωγούνται. Για αυτό την χειραγώγηση, δε, κύριος υπεύθυνος είναι τα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης, των οποίων η προπαγάνδα θα μπορούσε να συγκριθεί με τις σκιές που κρατουμένων  που βλέπουν ως αλήθεια. Από την άλλη πλευρά, η ανάλυση του Πλάτωνα περί δικαιοσύνης γεννά ένα φιλοσοφικό ερώτημα σχετικά με τα όρια της ελευθερίας και το δίκαιο.
 Μερικές φορές, αυτό σημαίνει ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο θα πρέπει να περιορίσει τις ελευθερίες του του στο όνομα του κοινού καλού; Ή μήπως οφείλει να περιοριστεί η ασυδοσία μέσω του καταναγκασμού; Τέλος, το ζήτημα του καταναγκασμού γεννά ερωτήματα σχετικά με την χρήση της βίας για την επιβολή του κοινού καλού. Ο Πλάτων πίστευε πως, μερικές φορές, είναι αναγκαίο για να αναγκαστούν οι απρόθυμοι πεφωτισμένοι να κυβερνήσουν. Σήμερα, όμως, η αλόγιστη χρήση βίας από κρατικές αρχές δεν φαίνεται να έχει στόχο το συλλογικό καλό αλλά την καταστολή και παθητική υπακοή.  

Πηγή: https://frapress.gr/2016/03/o-platonas-ke-idees-tou-archea-filosofia-ke-sigchroni-ellada-meros-1/

Όταν δεν υπήρχε η Σελήνη… Υπήρχαν Οι προσΈλληνες ! ! !

 Ενδείξεις από αναφορές σε αρχαία ελληνικά κείμενα μας λένε ότι κάποτε η Σελήνη δεν υπήρχε στον ουρανό. Και μάλιστα για να δηλώσουν την πανάρχαια εποχή που ιδρύθηκε ηΛυκόσουρα, στην ορεινή Αρκαδία της Ελλάδας, η πρώτη πόλη που είδε το φως του ήλιου στη Γη, λένε ότι «ιδρύθηκε τότε που δεν υπήρχε Σελήνη στον Ουρανό».

Γενικά τους αρχαίους Αρκάδες τους αποκαλούσαν «προσέληνους», επειδή υπήρξαν στην περιοχή αυτή πριν εμφανιστεί η Σελήνη στον ουρανό.

-«Προσέληνοι οι Αρκάδες και προσεληνίς το θηλυκόν», γράφει ο Στέφανος Βυζάντιος.

 «Αι νύμφαι της Αρκαδίας απεκαλούντο και αυτές προσελήνιδες», αναφέρει το λεξικό του Ησυχίου Αλεξανδρέως.

-«Προσέληνοι Ηρόδοτος τους Αρκάδας ούτω λέγει, τουτέστιν αρχαίους προ της σελήνης», γράφει το λεξικό του Σουίδα.

-Αργοναυτικά του Απολλώνιου του Ρόδιου: «Αρκάδες οι και πρόσθε σεληναίης υδέονται ζώειν, φηγόν έδοντες εν ούρεσιν…».

Ο Απολλώνιος αναφέρεται σε μία εποχή στην οποία «δεν υπήρχαν όλες οι ουράνιες τροχιές», πριν από τη γενιά του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, δηλαδή πριν τον κατακλυσμό. Τότε που δεν υπήρχε Σελήνη, οι μόνοι άνθρωποι που υπήρχαν ήταν οι Πελασγοί οι οποίοι ζούσαν στα βουνά της Αρκαδίας.

-Ο Δημόκριτος και ο Αναξαγόρας δίδασκαν ότι υπήρξε εποχή όπου η Γη δεν είχε τη Σελήνη!

-Ευστάθιος, εκκλησιαστικός συγγραφέας και φιλόσοφος: «Δοκεί δε φασί, παλαιότατα έθνη Ελλήνων είναι τα Αρκαδικά, διό και προσέληνοι ελέγοντο οι Αρκάδες, όπερ, φασίν, Ίππυς ο Ρηγίνος πρώτον αυτούς εκάλεσε».

-Οβίδιος «… οι Αρκάδες κατείχαν τη χώρα τους πριν από τη γέννηση του Διός» και «το γένος τους είναι παλαιότερο από την Σελήνη».

ΛΥΚΟΣΟΥΡΑ Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (10.000 – 8.000 Π.Χ.)_VINTEO

-Ο Πλούταρχος που αφήνει υπόνοιες για πανάρχαια κατοίκηση της Σελήνης: «Διά τι τας εν τοις υποδήμασι σεληνίδας, οι διαφέρειν δοκούντες ευγένεια φορούσιν; πότερον, ως Κάστωρ φησί, σύμβολον έστι τούτο της λεγόμενης οικήσεως επί της σελήνης και ότι μετά την τελευτήν αύθις αι ψυχαί την σελήνην υπό πόδας έξουσιν, ή τοις παλαιοτάτοις τουθ’ υπήρχε, εξαίρετον, ούτοι δ’ήσαν Αρκάδες των απ’ Ευάνδρου Προσελήνων λεγομένων».

….http://www.diadrastika.com…..

Το γράμμα… Φ (ΦΙ) και η σημασία του

Το γράμμα Φ…. μας περιγράφει έναν χώρον (Ο), ο οποίος «διχοτομείται» από μιά κάθετη γραμμή. Το γράμμα Ι… (ιώτα) σημαίνεται και ως ένας οπτικός συμβολισμός, ως μια γραμμή δράσης-κίνησης, λαμβάνοντας

υπ’ όψιν ότι το ανθρώπινο μάτι διαβάζει πάντα από πάνω προς τα κάτω.
Έτσι για να κατανοήσουμε το γράμμα Φ, έχουμε το: (Ι) = ως μια μικρή ποσότητα ακτινοβολίας, η οποία απαύστως τροφοδοτεί το (Ο)… έναν χώρο. Αυτή ακριβώς είναι και η κωδική έννοια του Φωτός… διότι το Φ… σημαίνει το Φως.
Η λέξις ΦΩΣ… έχει το γράμμα Φ… που φωτίζει… το γράμμα Ω… που έρχεται από τον Ωράνιο Συνπαντικό χώρο… και το γράμμα Σ… που σείεται και παλινδρομεί συνεχώς. Έτσι το ΦΩΣ… είναι η φώτιση ενεργειών του Μεγίστου Κύκλου Σύμπαντος Κόσμου… δια της συνεχόμενης παλινδρομικής κινήσεως εσαεί.
Το Φως… είναι η ενέργεια εκείνη… που προέρχεται από το ΣυνΠαν… δια της παλινδρομικής κινήσεως και είναι ορατή προς εμάς…. δηλαδή… φαίνεται….φανερώνεται.

Το φάως (=φως), ταξιδεύει από τον Σείριο στην Γαία…. 9 ολόκληρα έτη και φτάνει στο δέκατο έτος. Ο ιερότερος όρκος των Ολύμπιων Θεών και Θεοτήτων, είναι το νερό της Στυγός και μάλιστα όχι τόσο τα 9/10 των τμημάτων αυτής, αλλά κυρίως το Δέκατο. (ΙΕΡΑ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ).

Το φάσμα του Σειρίου (α! Μεγίστου Κυνός) είναι περίπου 450 nm (νανόμετρα)… ενώ του συνοδού του, γύρω στα 550 nm. Το α!…. είναι ένα θερμό αστέρι και το φάσμα του…. του δίνει το κυανόλευκο χρώμα, ενώ ο συνοδός του είναι ψυχρότερο άστρο… έχοντας το πορτοκαλί χρώμα φάσματος. Ωστόσο, ως φαινομενικό οπτικό φάσμα, εμείς εισπράττουμε-βλέπουμε έναν συνδυασμό και των δυο φασμάτων, δηλαδή… το σμαραγδί (περίπου στα 500 nm).

Το ότι ο Σωκράτης έπαιρνε όρκο στον Αστερισμό του Κυνός κι έλεγε…. «Μα τον Κύνα…» στο έργο του Πλάτωνος «ΓΟΡΓΙΑΣ»…. ίσως κάτι να ήθελε να μας περάσει…

Το Φως… γνωρίζουμε ότι έχει κι αυτό καμπύλες. Η καμπύλη φωτός στην Αστρονομία και ειδικότερα στη Φωτομετρία… είναι μία γραφική παράσταση της εντάσεως του φωτός ενός ουράνιου σώματος ή περιοχής, ως συναρτήσεως του χρόνου. Το Φως συνήθως… αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη ζώνη συχνοτήτων, κάτι που προκύπτει με τη χρήση φίλτρων. Οι καμπύλες φωτός μπορεί να είναι περιοδικές, όπως στην περίπτωση των περισσότερων μεταβλητών αστέρων ή μη περιοδικές, όπως είναι η καμπύλη φωτός ενός κατακλυσμικού μεταβλητού, ενός καινοφανούς ή ενός υπερκαινοφανούς αστέρα. Η περαιτέρω μελέτη της καμπύλης φωτός μαζί με άλλες παρατηρήσεις, μπορεί να μας παράσχει αρκετές πληροφορίες για τις φυσικές διαδικασίες που διαμορφώνουν το σχήμα της ή να θέσει περιορισμούς στις θεωρίες για τους αστέρες.

Στο Ηλιακό μας Σύστημα, μία καμπύλη φωτός μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βρεθεί η περίοδος περιστροφής ενός αστεροειδούς ή φυσικού δορυφόρου. Από τη Γαία… τέτοια μικρά σώματα φαίνονται ως απλά φωτεινά σημεία ακόμα και με την ισχυρότερη μεγέθυνση που μπορεί να επιτευχθεί μ’ ένα τηλεσκόπιο. Μπορεί όμως να μετρηθεί το φως που μας στέλνει το σώμα… ως συνάρτηση του χρόνου (η λεγόμενη καμπύλη φωτός). Ελέγχοντας όμως για τυχόν περιοδικές αυξομειώσεις του ύψους της καμπύλης… μπορούμε κάλιστα να μετρήσουμε την περίοδο περιστροφής του ουράνιου σώματος, υποθέτοντας ότι κάποιες πλευρές του σώματος έχουν πιο ανοικτό ή πιο σκούρο χρώμα από άλλες κατά μέσο όρο. Σε κάποιες όμως περιπτώσεις δεν είναι ξεκάθαρο εάν υπάρχουν ένα ή δύο μέγιστα στην καμπύλη φωτός ανά περίοδο περιστροφής, όπως στην περίπτωση μικρών αστεροειδών, που γενικώς έχουν ακανόνιστο σχήμα, οπότε δύο παράγοντες, το άλβεδο και η έκταση της φαινόμενης πλευράς του αστεροειδούς τη συγκεκριμένη στιγμή, προκαλούν μεταβολές στην καταγραφόμενη ένταση του φωτός.

Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εδώ… ότι ο Ήλιος μας δίνει μία Φωτεινότητα και σαν Φωτεινότητα L ή Ενεργότης Φωτονίων ορίζεται από τους Επιστήμονες… ο ρυθμός της εκλυόμενης ενέργειας με μορφή ακτινοβολίας, σε όλα τα μήκη κύματος, απ’ το σύνολο της επιφάνειας του κάθε αστέρος. Έτσι η Φωτεινότητα εξαρτάται μόνον από την πηγή της ακτινοβολίας. Είναι ίδια για κάθε παρατηρητή, ανεξάρτητα από την απόσταση και του τι μεσολαβεί ανάμεσα στον παρατηρητή και στην πηγή σε αντίθεση με τη λαμπρότητα. Με τη Φωτεινότητα είναι μονοσήμαντα συνδεμένο το Απόλυτο Οπτικό Μέγεθος ενός ουράνιου σώματος. Συχνά χρησιμοποιείται στην Αστροφυσική και Ηλιακή Φωτεινότητα που είναι ισοδύναμη με 3.827Χ1026 watt. Ο Ήλιος… όπως ήδη σας έχω γράψει… εμάς δεν μας θερμαίνει-ζεσταίνει… αυτή η ψευδαίσθηση έχει να κάμει μόνον εδώ στο Γήινο χώρο… που μας περιβάλλει η ατμόσφαιρα. Ο Ήλιος είναι Πηγή ενέργειας και Πύλη Περάσματος των σκαφών.

Η λέξις…ΦΙΛΟΤΗΣ… είναι η (λόγιος) αγάπη, η φιλία, η θετική και στοργική προσέγγιση απέναντι στα Όντα. Επίσης στη φιλότητα διακρίνουμε την ερωτική έλξη απέναντι στους ανθρώπους… όπου ο Έρως είναι μια διαδικασία μάθησης που λαβαίνουμε από το πρόσωπο που μας έλκει… η οποία περιέχει ωφέλιμα αγαθά για την Ψυχή μας.

Η Φιλότης… γνωρίζουμε ότι ήταν μια θεότητα της Ελληνικής μας Μυθολογίας, η οποία αποτελούσε την προσωποποίηση του σαρκικού έρωτα. Στα Αρχαία Ελληνικά, η λέξη Φιλότης…. σήμαινε κυρίως τη φιλία, την αγάπη και τη στοργή, ενώ δεν ήταν άγνωστη και η χρήση της με την έννοια της συνουσίας. Η μικρή αυτή θεότητα… έδωσε το όνομά της σ’ ένα γένος πεταλούδων της Βόρειας Αμερικής, με μοναδικό είδος το: philotes sonorensis.

Η Φιλότης… ξέρουμε ότι γεννήθηκε με παρθενογένεση, σύμφωνα με τον Ησίοδο και ανήκε στο γένος της Νυκτός, κόρης του Χάους και της Γαίας, όπως ο Μόρος, η Κηρ, ο Θάνατος, ο Ύπνος, τα Όνειρα, ο Μώμος, η Οιζύς, οι Εσπερίδες, οι Μοίρες, οι Κήρες, η Νέμεσις, η Απάτη, η Έρις και το Γήρας.

Στην κοσμολογική αντίληψη της Θεογονίας… η σημασία της Φιλότητος είναι κάπως περιορισμένη… ενώ ο αντίθετο συμβαίνει με την κοσμολογία του Εμπεδοκλή… όπου η Φιλότης και το Νείκος (δηλαδή… η Φιλονικία) έχουν σπουδαιότητα ανάλογη των πρωταρχικών στοιχείων: ΓΗ – ΑΗΡ – ΥΔΩΡ – ΠΥΡ. Τα δυο άκρα του Αέναου Κύκλου του μετασχηματισμού αυτών των στοιχείων είναι η σύμπτηξή τους, οπότε επικρατεί και ευδοκιμεί η Φιλότης και ο πλήρης διαχωρισμός τους… οπότε επικρατεί και διαχέεται το Νείκος (η Φιλονικία). Από αυτήν τη σκοπιά, η Φιλότης στον Εμπεδοκλή… ενέχει το ρόλο του Έρωτος στον Ησίοδο.

Σίγουρα δεν πρόκειται για μεταγενέστερη λέξη και απαντάται ήδη στα Ομηρικά Έπη, τόσο στην Ιλιάδα (6 φορές) όσο και στην Οδύσσεια (4 φορές), συνοψίζοντας όλες περίπου τις εκδοχές και τις εφαρμογές που υπόκεινται στο ρήμα φιλέω, στο επίθετο φίλος και στο επίρρημα φίλως… επίσης ομηρικά, με πυκνή μάλιστα τα δύο πρώτα συχνότητα. Γύρω από αυτόν τον πυρήνα λοιπόν μερικά, σύνθετα (ρηματικά ουσιαστικά, επίθετα αλλά και κύρια ονόματα), με θετική ή αρνητική σημασία. Παραδείγματα ευπρόσδεκτα: φιλοφροσύνη, φιλόξενος, φιλομειδής, φιλοπαίγμων. Παραδείγματα απωθητικά: φιλοκτέανος (άπληστος, πλεονέκτης), φιλοκέρτομος (χλευαστικός), φιλοψευδής. Και τρία ευρηματικά κύρια ονόματα: Φιλοίτιος, Φιλητορίδης, Φιλοκτήτης.

Η Ιλιαδική πάντως φιλότητα… δεν περιορίζεται μόνο στο εσωτερικό των δύο στρατοπέδων, που βρίσκονται κατά κανόνα σε εμπόλεμη σύγκρουση. Καθώς ο Ιλιαδικός πόλεμος εξελίσσεται, οδεύοντας προς την απρόβλεπτη έξοδό του, ίχνη έντιμης φιλότητας διακρίνονται και μεταξύ αντιπάλων. Παράδειγμα η έκβαση της ευγενέστερης μονομαχίας του έπους μεταξύ Έκτορα και Αίαντα στην 7η ραψωδία…. όπου, καθώς πέφτει το βράδυ και οι δύο μονομάχοι παραμένουν ισόπαλοι και ισότιμοι, αποσύρονται ανταλλάσσοντας φιλικά δώρα μεταξύ τους.

Η λέξις ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ…. (ΦΙΛΟΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ…δηλαδή της ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ)… έχει τρεις τρόπους… του φιλοσοφείν.

Α) Ο Πρώτος βασίζεται στην «εσωτερική φιλοσοφία» ή «μεταφυσική».

Β) Ο δεύτερος στην επιστημονική θεωρία….και

Γ) Ο τρίτος στην «κοινωνική φιλοσοφία».

Ως «εσωτερική φιλοσοφία» ή «μεταφυσική»… ορίζεται το σύνολο των αναπόδεικτων στις περισσότερες περιπτώσεις πεποιθήσεων (που οφείλονται ενίοτε και στην «μυστικιστική υπερβατική ενόραση», κάποιων ιδιαίτερα «πνευματικών» ανθρώπων), μιας κοινωνίας, για την φύση του Ανθρώπου και του Κόσμου, οι οποίες φαίνονται στα πλαίσια αυτής της κοινωνίας να είναι ορθές. Σύμφωνα όμως με τον Πλάτωνα… υπάρχει η εξωτερική γνώση, που προσλαμβάνει ο Άνθρωπος με τις αισθήσεις του και τη λογική του, αλλά υπάρχει και η εσωτερική γνώση… που δίνεται στον Άνθρωπο με την «μύηση»… όταν όμως ωριμάζει ηθικά και νοητικά. Ο Άνθρωπος αποκτάει την εσωτερική Γνώση πολύ πιο δύσκολα, διότι προϋπόθεση για την κατάκτηση της, είναι η σταθερή ενατένιση της εσωτερικής ζωής, η υπέρβαση των αισθήσεων και ο απόλυτος έλεγχος του Νου. Συνεπώς Σοφός… είναι αυτός που έχει υπερβεί τον κόσμο των αισθήσεων και των επιθυμιών, επειδή γι’αυτόν ανασηκώθηκε το πέπλο της πλάνης και της λήθης και αντίκρισε την Αιώνια Αλήθεια. Είναι αυτός που κατέκτησε την γνώση που αφορά στις εσωτερικές αιτίες των φαινομένων, στους παγκόσμιους νόμους, και στις εφαρμογές αυτών των νόμων, ως αιώνιες Σταθερές στη Φύση.

Η λέξις ΦΑΡΟΣ… έχει το γράμμα Φ… που φωτίζει (τεχνητά)… έχει το γράμμα Α… από την Αρχική Πηγή… έχει το γράμμα Ρ…. με συνεχή ροή… έχει το γράμμα Ο…. στο γήινο κύκλο… κι έχει το γράμμα Σ… δια της παλινδρομικής κίνησης. Οπότε ουσιαστικά….. αλλά και μεταφορικά ο ΦΑΡΟΣ μας φωτίζει… και είναι ένα οπτικο σημείο αναφοράς…. όπου σε Πνευματικό επίπεδο…. η Φωτεινή Παρουσία της Αρχικής Πηγής λαμβάνει χώρο στην Ψυχή μας… ρέοντας συνεχώς στο γήινο υλικό πεδίο…. και σείει-κρούει τα κύτταρα μας για να ενεργοποιηθούμε. Ένας τέτοιος φάρος… είναι και τα μαθήματα που διαβάζετε… διότι σας έχουν σε μία εγρήγορση μαθησιακής έρευνας και προτροπής.

ΕΛΛΑΝΙΟΣ ΙΦΙΓΕΝΗΣ (Ε.Ι.)

IOANNIS STOGIANNOS 

www.diadrastika.com

ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ ΠΕΡΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

Τι ακριβώς συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα και τι προέβλεπαν οι νόμοι για όσους προέβαιναν σε ομοφυλοφιλικές σχέσεις;

Οι νόμοι στην αρχαία Ελλάδα ήταν ξεκάθαροι.

«Αν τις Αθηναίος εταιρήση, με έξεστω αυτω των εννέα αρχόντων γενέσθαι, μηδέ ιερωσύνην ιερώσασθαι, μηδέ συνδικήσαι τω δήμω, μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμιάν, μήτε ενδημον, μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδέ επικυρήκειαν αποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω, μηδέ εις τα δημοτελή ιερά εισίτω, μηδέ εν ταις κοιναίς σταφονοφορίες σταφανούσθω, μηδέ εντός των της αγοράς περιρραντηριων πορευέσθω. Εάν δε ταύτα τις ποιή, καταγνωσθέντως αυτού εταιρείν, θανάτω ζημιούσθω».

Δηλαδή:
Αν κάποιος Αθηναίος συνάψει ομοφυλοφιλική σχέση με άλλον θα έχει τις εξής κυρώσεις:

1. Δεν του επιτρέπεται να γίνει μέλος των 9 αρχόντων
2. Δεν του επιτρέπεται να εκλεγεί ιερέας
3. Δεν του επιτρέπεται να είναι συνήγορος του λαού
4. Δεν επιτρέπεται να ασκεί εξουσία εντός ή εκτός της Αθήνας
5. Δεν επιτρέπεται να σταλεί ως κήρυκας πολέμου
6. δεν επιτρέπεται να εκθέσει γνώμη (ως άμουσος – ανισόρροπος)
7. Δεν επιτρέπεται να μπει σε (δημόσιους) Ναούς
8. Δεν επιτρέπεται να στεφανωθεί στις στεφανοφορίες
9. Δεν επιτρέπεται να μπαίνει στον ιερό χώρο της αγοράς
όποιος λοιπόν έχει καταδικαστεί ως ομοφυλόφιλος αλλά ενεργήσει ​αντίθετα των διατάξεων του νόμου θα τιμωρείται με Θάνατο!

«Υπέρ της ελευθερίας αγωνιστέον». Δημοσθένη >>

Επιβάλλεται να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία. Η ρήση αυτή εκπληκτικό σπίθισμα, σοφό πόρισμα, κρυστάλλωμα σε δόγμα τον ιδεωδέστερο κανόνα της ζωής. Ελευθερία, εξαγνιστική φλόγα, ολυμπιακό αγώνισμα, είναι το δικαίωμα του ανθρώπου να εκφράζεται, δρα υπεύθυνα, χωρίς εξωτερικό καταναγκασμό, μακριά από κάθε μορφής βίας, τρομοκρατίας, εμφύλια πάθη, σκληρής πραγματικότητας.

Η καταξίωσή του, το ανεκτίμητο αγαθό, βασική αρχή της δημοκρατίας που αναγνωρίζονται τα δικαιώματα, οι υποχρεώσεις, με γνώμονα πάντα τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα, χωρίς καμιά κατάχρηση.

Οι αρχαίοι Έλληνες από τα πρώτα τους σκιρτήματα είχαν επισημάνει την ανάγκη ύπαρξης της ελευθερίας του λόγου στην Εκκλησία του Δήμου, στη βουλή, στα δικαστήρια, ήταν απεριόριστη, αποτελούσε για την αθηναϊκή δημοκρατία σήμα κατατεθέν.

Έτσι στην ευρύτερη διανοητικά Αθήνα περπάτησαν φιλόσοφοι του μεγέθους του Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, τραγικοί του ύψους του Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευριπίδη, αρχιτέκτονες με τη ματιά του Ικτίνου, Καλλικράτη. Το έργο τους πάντα, ζωντανό, μεταδίδουν μηνύματα σ’ όλες τις εποχές, γιατί ομοιογενή, ομοιόμορφα θέματα διαχρονικά βρίσκονται στο κέντρο της επικαιρότητας. Στην ελευθερία, χαρά της ζωής, η αρχαιοελληνική κοινωνία αναζητά την ποικιλία, εξέλιξη, νεωτερισμό (νεωτερίζω=στασιάζω).

Η ελευθερία χρήζει καθημερινής φιλότιμης προσπάθειας, ανάγεται στις καθημερινές εκδηλώσεις, οι σύγχρονοι Έλληνες ενεργά δουλεύουν για την εδραίωσή της, σε μια εποχή ευνοϊκή για τη συνεργασία και εκπονούνται από πολυπληθείς δημιουργικές ομάδες σπουδαία πράγματα.

Η ελευθερία έννοια πρισματική αφήνει ανοιχτά τα περιθώρια στη διάπλαση όλων των μορφών, ειδών της. Η εσωτερική ελευθερία είναι η ωραιότερη μορφή ελευθερίας, αληθινή Λυδία λίθος της ζωής.

Εξαιρετικό προσόν της είναι η υποταγή στον ορθό λόγο. Κατά τον Πλάτωνα το καθαρό λογιστικό κατέχει τη θέση του ηνίοχου, ενώ τη θέση των αλόγων κατέχουν το θυμοειδές (ανδρεία), επιθυμητικό (επιθυμίες). Με το νου, το πολυτιμότερο των αγαθών, ο άνθρωπος είναι το δυνατότερο ον της φύσης, και διακρίνεται απ’ το φυσικό κόσμο κατά το ότι έχει εσωτερική ζωή.

Η εσωτερική ελευθερία μετουσιώνει σε φως ελαττώματα, αδυναμίες, εξασφαλίζει τη χαλιναγώγηση άλογων επιθυμιών, αποφεύγει κινδύνους, βοηθάει να παραμείνει κάποιος άνθρωπος, στεργιώνει την κοινωνική προκοπή και ο εσωτερικός πολιτισμός της καρδιάς γεννιέται από την ελευθερία, υπόθεση ύψιστης σημασίας.

Θεμελιακός ο ρόλος της για την κοινωνία, είναι αδύνατο να υπάρξει, όταν υποτάσσεται στο στρόβιλο των παθών, οι εσώψυχοι κίνδυνοι δεν είναι ήσσονος σημασίας. Στο πρόσωπο του Ηρακλή φαίνεται η σύνθεση ηθικής και σωματικής ρώμης.

Η ελευθερία δίνει τη δυνατότητα στην υπεύθυνη σκέψη, για έρευνα, αντικειμενική γνώση, έμφυτη του ανθρώπου ανάγκη, βάση της επιστήμης, φορέας της πολιτιστικής προόδου. Η επιστήμη εγκαλλώπισμα του βίου, σε περίοδο ελευθερίας διαμορφώνει, υψώνει, πλουτίζει τον ηθικό κόσμο, οδηγεί στην απαλλαγή από τον υπερβολικό φόβο, παραμυθία στις συμφορές, και αντιμετωπίζονται στωικά τα αναπάντεχα ή τα αναμενόμενα του βίου.

Η εύρεση της αλήθειας (α+λανθάνω, αλάθητο) εξασφαλίζει έναν εγώ υπεύθυνο και κάτω από το φως της, τίποτε το σκοτεινό, μυστηριώδες δεν υπάρχει, καίριος αντίπαλός της κάθε αρνητικό φαινόμενο.

Πάντα ο τηλαυγής καθοδηγητής δείχνει αν είναι οδηγός ή οδηγούμενος, όρθιος ή ορθούμενος, παλεύει για να καταλύσει τις ανελεύθερες συνθήκες. Χωρίς την ελευθερία, ή άκρως γοητευτική έρευνα για γνώση, γίνεται όργανο καταπίεσης, η αλήθεια διαστρέφεται σε απάτη, η αρετή (αραρίσκω, αρέσκω) καταντά ασελγής υποκρισία και η λογική πάει για ύπνο.

Ο Προμηθέας έκλεψε από τον Ήφαιστο και την Αθηνά τη σοφία των τεχνών, τη φωτιά και τα έκανε δώρα στον άνθρωπο. Η ψυχική εξύψωση, η πνευματική άνθηση, πλάι στην υλική ευημερία θα δώσουν την έννοια του σωστού ανθρώπου.

Άλλη μορφή ελευθερίας το οικονομικό οικοδόμημα. «Οικονομία θυγάτηρ εστί της Προνοίας, αδερφή της Εγκρατείας και μήτηρ της Ελευθερίας», Ξενοφώντειος λόγος.

Ύστατος σκοπός του ανθρώπου η πραγματική ευδαιμονία η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό απ’ την οικονομία, αναπτύσσεται στην ελευθερία, και η ορθή αξιολόγησή της έχει πρωταρχική, πρώτιστη σημασία, βάση της υλικής ανεξαρτησίας, προσφέρει ψυχαγωγία, άνετη υγιεινή διαβίωση, ανεμπόδιστα ικανοποιούνται οι προσδοκώμενες υγιείς επιθυμίες.

Η μηχανή παράγει πολλαπλές ποσότητες προϊόντων, μειώνει τον κόπο, βοηθά στις ανακαλύψεις, απολυτρώνει θριαμβευτικά από δυσμενείς προοπτικές, εμπνέει ανυποχώρητη αισιοδοξία (αίσιος + δόξα), ελπιδοφόρο αντίκρισμα της ζωής, σπουδαία ψυχική δύναμη, η αναβάθμιση της ζωής γίνεται με την παραγωγικότητα, συστηματική εργασία, που εξασφαλίζονται με σταθερή ελευθερία. Όταν στην ελευθερία, ηθική αρχή, αναπτύσσεται η τεχνολογία, έχει καταστεί αυτονόητο μέρος της ζωής μας, δίνει τεράστια ώθηση στη βιομηχανία, απ’ την οποία αυξάνεται ο πλούτος, γίνεται κοινωνική ισορροπία.

Η καλή χρήση υλικών αγαθών εξανθρωπίζει, η αξία τους βρίσκεται στην προσφορά τους, κάνουν ευτυχισμένο τον άνθρωπο, διαφορετικά, η καθάρια, ευαίσθητη συνείδηση αφυπνίζει τις Ερινύες της ψυχής και τον κάνουν δυστυχισμένο, γιατί δεν έχει την ηρεμία του. Επιβάλλεται πάντα η θαυμάσια των αρχαίων αρχή: «Μέτρω χρω».

Εθνική ελευθερία είναι ο χώρος ο ανεξάρτητος, απαραβίαστος, από κάθε ξενική επιβολή στον οποίο πραγματοποιείται, είναι συνυφασμένη με την ελεύθερη ατομική ανεξαρτησία της βούλησης, έλλειψη κάθε εξωτερικής επέμβασης, το μέγιστο των δικαιωμάτων, είναι ότι το οξυγόνο για τον οργανισμό. Η έννοια της ελευθερίας, βασικό στοιχείο του ελληνισμού, πρωταρχικό γνώρισμά του. Η ελληνική επανάσταση του 1821, έκρηξη αρετής, υπήρξε αναγκαιότητα εθνική και ανθρώπινη.

Όταν κάνουμε ό,τι προάγει εμάς και το γενικό καλό, είμαστε ελεύθεροι, καθώς και οι ενάρετοι, οι αδέκαστοι. Ελεύθερος ήταν αυτός που αγωνίστηκε να κρατήσει τη δυσαπόχτητη ελευθερία του και πήρε το φοβερό δυνάστη κατά πόδι. Ύψιστο αγαθό συνοδεύεται με την ευτυχία και η ευτυχία δε νοείται χωρίς ελευθερία και ελευθερία δεν εξασφαλίζεται χωρίς την ευψυχία.

Ελευθερία, βάση της φυλής, υπάρχει απ’ τη στιγμή που υπάρχει ορθοπραξία. Μάθαιναν τα ελληνόπουλα μιαν επαναστατικότητα και φθάνουν στην επανάσταση και αγωνίζονται τον καλό αγώνα της ελευθερίας. Η δύναμη των γραμμάτων ιδίως πριν την επανάσταση, ήταν δύναμη ευεργετική, λαμπρό έρεισμα, γέμισε τις αγαθές ψυχές όλων και καταθέτουν τη ζωή τους ενέχυρο της ελευθερίας, δεινά υποσκελισμένης, εκμηδενισμένης.

Η παιδεία στην πλατύτερη έννοια είναι: Άνθρωπος ελεύθερος. Τη Γαλανόλευκη στη σημερινή της μορφή καθιέρωσε η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, 1822, οι εννέα ισομεγέθεις οριζόντιες και εναλλασσόμενες λευκές και κυανές λωρίδες, αντιστοιχούν στις συλλαβές της φράσης:

«Ελευθερία ή θάνατος».
Η προγονική φυλετική δόξα εξίσωσε τον Έλληνα του 1821 με τους ανυπέρβλητους αγωνιστές των κλασικών, (480-323 π.Χ.) κυρίως, χρόνων, κεφάλια ξαναμμένα από ενθουσιασμό (ένθεος-ένθους, ενθουσιάζω).

Ο δρόμος του χρέους επιβάλλει θυσίες, διαφορετικά τα δυσοίωνα μηνύματα θα μεστώσουν και τα μάτια θα θρηνούν τους ζωντανούς. Η εθνική συνείδηση ατσαλώθηκε μέσα στον αγώνα και είχε πάνω απ’ όλα την πάναγνη ελευθερία. Η τρισένδοξη επανάσταση αυτοφυές δημιούργημα όλων των «ραγιάδων» με το μυριόστομο ψυχωμένο λόγο το ζεύγμα «Ελευθερία ή Θάνατος», κοντά στις αναγνωρισμένες αστραφτερές φυσιογνωμίες της Επανάστασης, είναι οι ανώνυμοι, όχι όμως λιγότερο άξιοι, πνίγονταν από την επιθυμία να αγωνιστούν.

Το θάμβος της ψυχής τους αντήχησε σαν κεραυνός, χύθηκε σαν σίφουνας, υψώθηκε σαν κύμα θεριεμένο για να σαρώσει του απεχθούς τυράννου την απαίσια κυριαρχία, μέσα στην καταπίεση διατηρείται ανέπαφη η αξιοπρέπεια.

«Σα μια βροχή, είπε ο Κολοκοτρώνης, έπεσε σ’ όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας, όλοι εσυμφωνήσαμεν εις αυτόν τον σκοπόν και εκάμαμεν την επανάστασιν». Η Ελλάδα μεγαλουργεί όταν οι Έλληνες είναι ενωμένοι. Για το θαύμα αυτό ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός (1669-1820) έχει αναμφίβολο ενδιαφέρον.

Συμβάλλει στην εθνική αφύπνιση του υπόδουλου ελληνισμού, δεν αναπήδησε ξαφνικά, όπως η πάνοπλη Αθηνά απ’ το κεφάλι του Δία, αλλά ήταν προϊόν μακράς, κοπιώδους χρονικής διάρκειας. Η παράδοση της φυλής κοχλάζει μέσα τους και τους παρορμά προς τη θυσία.

Το ελληνικό πνεύμα δεν έσβησε στο σκοτάδι της δουλείας 400 χρόνων, συνέχισε αναρριπιζόμενο να φλογίζει τις καρδιές όλων, να τροφοδοτεί την ιδέα της παλιγγενεσίας. Δουλεία μαύρη νύχτα, σύννεφο της γης που σκοτεινιάζει τον ήλιο. Μακρόχρονη η προσμονή, η ημέρα της ανάστασης αργούσε: «Άργειε να’ ρθει εκείνη η ημέρα κι ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τα’ σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».

Ο εθνικός ύμνος γράφτηκε το 1823 στη Ζάκυνθο και τυπώθηκε το 1825 στο Μεσολόγγι. Άληκτοι οι αγώνες του Έλληνα για να αιωνοποιήσει τη ζωή του, αφότου απελευθερώθηκε από την ειρκτή της άγνοιας, θεωρεί τη ζωή ως πρώτη αξία, μεγάλο αγωνιστικό στίβο για την εκπλήρωση της τελείωσής του.

Οι δοξασμένοι Έλληνες του 1821 έδιναν τη μάχη για τη λυτρώτρια δύναμη, την πολύτιμη ελευθερία. Στους πολέμους νικά η καρδιά, χωρίς ψυχικό σθένος η σωματική δύναμη είναι χωρίς ουσία κέλυφος, χωρίς να παραγνωρίζεται η αξία του σώματος.

Έχοντας μέσα τους τη φλόγα της θυσίας, το δένδρο της ελευθερίας πότισαν με αίμα, αποδεσμεύτηκαν του εφήμερου και εισήλθαν στην αθανασία, κοσμούν το πάνθεον της εθνικής ιστορίας, σταθμός πρόσφορος για αναλογισμό του έργου τους.

Στην αρχαιότητα υπήρχε σεβασμός στους νεκρούς, όταν τους ενταφίαζαν σταματούσαν οι εχθροπραξίες, γινόταν ανακωχή ανάμεσα στους εμπόλεμους.

Η ευψυχία τους έκανε ένσαρκο όραμα την ελευθερία, που ξεπήδησε απ’ τα ιερά κόκαλα των Ελλήνων, σαφέστατα προσφωνεί «ανδρειωμένη» ο εθνικός μας ποιητής, Δ. Σολωμός, κηρύττει περισπούδαστα, μαστορεμένα, λιτά, την ελευθερία, συνεχτικό στοιχείο της ζωής των Ελλήνων.

Όλοι οι μεγάλοι ποιητές είναι εθνικοί ποιητές. Η κατάχρησή της σε δουλεία οδηγεί, το επισημαίνει με θαυμάσιο σε διατύπωση λόγο ο Πλάτωνας: «Η άγαν ελευθερία ουκ εις άλλο  τι ή εις άγαν δουλείαν μεταβάλλει και ιδιώτην και πόλιν».

Το φυτό της ελευθερίας είναι λεπτοφυές και δεν επιδέχεται αδέξιο άγγιγμα, να καλλιεργηθεί με στοργή, λεπτότητα, περισσή φροντίδα για να ανθοφορήσει πλούσια στις καρδιές και να καρποφορήσει, περνά από τη γέφυρα της πειθαρχίας που σημαίνει άσκηση σε ευγενείς έξεις, ικανότητα αυτοκυριαρχίας.

Ο σπόρος, αν εγκαταλειφθεί στην τύχη του, δεν πρόκειται να βλαστήσει, ριζοβολήσει. Ο ιδανικός δάσκαλος θα ξεδιψάσει την εξαίρετη ελληνική πνευματική γη από καλούς σπόρους που σπείρονται και θα καρπίσουν. Ο άνθρωπος αυτοδημιουργείται και αυτοκατασκτρέφεται, οικοδομεί και κρημνίζει, δημιουργεί και καταστρέφει, ομονοεί και διχονοεί.

Το παλαιγενές (πάλαι +γενέσθαι), διηνεκές της φυλής μας πιστεύει ότι η ελευθερία, η ζωή είναι ανεπανάληπτα, αγέραστα αγαθά και δεν επιτρέπεται να αφανιστούν. Τη δύναμη του λαού μας καθορίζει η φλόγα της ψυχής, τα στήθη των παλληκαριών γεμίζουν ευφροσύνη, ικανοποίηση, ακόμα σίδερα λιώνουν. Όσοι μάχονται και σκοτώνονται, είναι νεκροί πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς, χάνονται μόνο σαν υλικές υπάρξεις.

Ο Έλληνας που προχωράει προς τη θυσία, βαδίζει προς τη ζωή, χωρίς να είναι σωβινιστής, τιμά κάθε γη και πατρίδα, αλλά θερμός πατριώτης. Μερικές φορές πέφτει, αναγεννιέται σαν το συμβολικό Φοίνικα και μάλιστα πιο ακμαίος κάθε φορά, από την τέφρα του, χωρίς τον κίνδυνο της οξείδωσης του χρόνου. Ισχυρή η έννοια της εθνικής ταυτότητας.

Πετυχημένο εθνικό σύμβολο έχει προκαθοριστεί από τη Μοίρα πάντα να προχωρεί, να διδάσκει θαρραλέα την οικουμένη πως ο άνθρωπος, περιούσιο ον, να σέβεται τις υψηλές παγκόσμιες αρχές με την αυτοπροαίρετη, αταλάντευτη εμμονή σ’ αυτές.

Τα κάλλη, θέλγητρα της γης, τα αρώματα, ωραία χρώματα, η φιλόξενη καταγάλανη γύρω μας θάλασσα, στο σημείο επαφής τριών ηπείρων, ο ενάλιος πλούτος, το γλυκό ηλιόλουστο κλίμα με τις χρυσαφένιες αντανακλάσεις του ήλιου στην επιφάνεια της θάλασσας, ο αισθητικός αυτός παράδεισος, η γεωγραφική τοποθεσία της χώρας μας, αποτελούν τις Σειρήνες και είχαν κατά καιρούς κλωσσήσει στο κεφάλι τους οι διάφοροι καταχτητές σχέδιο να την πατήσουν.

Ο μιαιφόνος (μιαίνω+φένω) Άρης δεν ξορκίστηκε από τη γη. Η ελευθερία σε εκτεταμένες περιοχές της γης καταδυναστεύεται, βρίσκεται υπό διωγμό. Υπενθυμίζουμε τον ευρωπαϊκό εμφύλιο πόλεμο, 1917-1945, είχε μετατραπεί σε φάντασμα της καθημερινότητας και οι λαοί ήταν καταδικασμένοι να υποστούν ανήμποροι την περιδίνηση της ύπαρξής τους.

Ο πόλεμος, αγριότητα, εκκολαπτήριο συμφορών, καταξοδεύει τα έσοδα της ειρήνης, αληθινή παραφροσύνη.

Επενδύουν σε ανέμους και θερίζουν θύελλες. Έμφυτη η αποτίναξη κάθε μορφή δουλείας, όπως παρατηρούμε και από την εποχή του Σπάρτακου μέχρι σήμερα τους αγώνες των δούλων κατά του αυθέντη.

Ο Θρακιώτης Σπάρτακος (71 π.Χ.), αρχηγός μεγάλης εξέγερσης, επανάστασης των δούλων στη Ρώμη κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, των πλούσιων, καταπνίγεται με τις μυριόμβες (μύριος+βους) θυμάτων να πλημμυρίσουν οι δρόμοι της Ρώμης από το αίμα των δούλων, σταυρώνονται 6.000.

Οι υπερήρωες του 1821 με την παλλαϊκή ομοψυχία, την «ισχύς εν τη ενώσει» καταφρόνησαν την ανυπόφορη τυραννία για να κατισχύσει το γλυκό μήνυμα της ελευθερίας, δόξασαν με τα ολοκαυτώματά τους την πατρίδα.

Ωραίος ο θάνατος, όταν με αυτόν καταφάσκεται το υψηλό νόημα, το περιεχόμενο της αληθινής ζωής, το «ευ ζην», διαφορετικά ο άνθρωπος γίνεται λιποτάκτης των υψηλών αρχών. Αν από φιλοζωία αποδεχόταν ζωή επονείδιστη, τότε θα υπήρχε παρωδία ζωής, εξάλλου η ζωή είναι μια παροδική ρυτίδα της θάλασσας.

Η νηφάλια μελέτη της ελληνικής ιστορίας προξενεί μεγάλη κοινή ωφέλεια. Υπενθυμίζουμε μόνο την ιστορία ενός από τους πιο σπουδαίους μήνες της φυλής, το Σεπτέμβρη, τα Σεπτεμβριανά. Σεπτέμβρη του 490 και 480 π.Χ. οι Έλληνες νίκησαν τους εχθρούς στο Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα και έσωσαν τη Δύση από τη δουλεία.

Το Σεπτέμβρη του 1814 ίδρυσαν τη Φιλική Εταιρεία, ο πρώτος σπόρος της ελευθερίας που οδήγησε στο 1821 στην εθνική ανεξαρτησία. Πάντα χρειαζόμαστε μια σύγχρονη Φιλική Εταιρεία με μέλη τα εξαιρετικής ποιότητας, λαμπρά μυαλά που ζουν στη χώρα μας και Έλληνες του εξωτερικού, για μια δουλειά διαφωτισμού. Στις 23 Σεπτέμβρη του 1821, έγινε η άλωση, απελευθέρωση της Τριπολιτσάς.

Η ιστορία του Σεπτέμβρη ακούραστη, προτρέπει για εθνική ομοψυχία. Το Σεπτέμβρη του 1843 οι Έλληνες επέβαλαν το Σύνταγμα, δηλαδή τις πολιτικές ελευθερίες. Αλλά το Σεπτέμβρη του 1922 η εθνική διχοστασία οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή (1919-1922).

Οι Έλληνες με την απέραντη αγάπη στην ελευθερία, ιδέα της τέλειας ζωής, άσκησαν στο έπακρο την προγονική αυτήν εύκλεια, έδωσαν χτύπημα στην ψευδώνυμη, μισελεύθερη, Ιερή Συμμαχία, με τις ανθρωπολέθριες αντιλήψεις, ανέτρεψαν τις πολυθρύλητες αρχές της, αντιδραστικές δυνάμεις της ταπεινωμένης Ευρώπης, αειθαλούς, ένδοξης ηπείρου, πολλοί λαοί ένιωσαν ελπίδα, πολλά, πολλοί χρωστούν στους τόσο λίγους.

Ακοίμητοι φρουροί ανάμεσα στις χιλιετίες συνεχίζουν ακατάβλητοι το ιστορικό οδοιπορικό τους. Η Ελλάδα η χώρα της μακρότερης πολιτιστικής εποποιίας του ανθρώπου, προσέφερε πολλά στον πανανθρώπινο πολιτισμό.

Οι εθνικές παραδόσεις είναι το αθάνατο λουλούδι της χώρας μας. Η μεγάλη εποποιία του 1821 έβγαλε απ’ τα σπλάχνα της τα κλέφτικα και δημοτικά τραγούδια, γιατί ο λαός ξέρει να εχτιμά τους ηρωικούς αγώνες οι οποίοι εκφράζουν την περιφρόνηση προς το θάνατο, αρκετά απ’ αυτά είναι απ’ τα ωραιότερα που έχει ποτέ πλέξει η ελληνική συνείδηση.

Ο ελληνικός λαός λούζεται τα νάματα της ιδέας της πατρίδας και μέσα στα τρίσβαθα του σπαραγμού, πόνου, κόπου, μαρτυρίου, μάχεται για την κατάχτηση της ελευθερίας, γι’ αυτό καλό είναι να ρίχνει κανείς τις ρίζες του πάνω σ’ αυτά τα χνάρια. Απ’ τις παραδόσεις εμπνέεται ο Όμηρος, οι τρεις μεγάλοι τραγικοί της αρχαιότητας, στην παράδοση του δημοτικού τραγουδιού βρίσκουν τις πηγές τους οι πνευματικοί άνθρωποι. Εξασφαλίζουν την ιδιομορφία του λαού, είναι η αναπνοή του, ο καθένας οφείλει να αναβαπτίζεται σ’ αυτές.

Οι υπέρ της ελευθερίας αγώνες εδραιώνουν την κοινή συνείδηση ενός λαού, και ο ηρωικός θάνατος αποτελεί έμπρακτη συμβουλή, ωραίο μάθημα προς τους ζωντανούς, διαιωνίζει τις μεγάλες αξίες, το φιλότιμο οδήγησε σε αυτοθυσίες, ολοκαυτώματα.

Το θέμα μεγάλο και ως εκ τούτου η φρόνηση υπαγορεύει σεμνή αντιμετώπισή του, δε θα επιβαρύνουμε άλλο το συνοπτικό αυτό άρθρο, κοντολογίς, περισσεύουν πολλά για άλλο άρθρο. Όλα τα προαναφερθέντα είναι στοιχεία ικανά να μας πείσουν ότι η φιλόστοργη πατρίδα κι ελευθερία, έχουν σχέση αδιάσπαστη μεταξύ τους. Το Έθνος σύσσωμο, πρωταθλητής της ελευθερίας παρουσιάζει πολυκύμαντη, οδυσσειακή ιστορική διαδρομή χιλιετηρίδων που σημάδεψε με ανεξίτηλα χρώματα μια πορεία άφθιτου, αστείρευτες δυνάμεις, ψυχικού μεγαλείου, εθνικής ανάτασης, ηρωισμού, αυταπάρνησης, φιλοπατρίας, αδιάκοπης δράσης σε όλα τα επίπεδα. Η ελληνική φυλή, σώτειρα της υφηλίου, ήρθε για να πλαστουργήσει, φωτίσει, εξημερώσει, παραδειγματίσει, όλα αποτελούν τους καθοδηγητικούς φάρους, εμπνέουν τις ερχόμενες γενιές. Η ιστορία, ο αδέκαστος ελλανοδίκης, περιβάλλει με το φωτοστέφανο, στολίζει με αθάνατες περγαμηνές τους γίγαντες μαχητές του 1821. Ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας αντιπροσωπεύουν τον Έλληνα. Για το υπέροχο ελληνικό φρόνημα οι λαοί αποκαλύπτονται, προφέρουν με ευλάβεια το όνομά του.

Οι Ευρωπαίοι, και όχι μόνο, σπουδάζουν τα έργα των αρχαίων Ελλήνων, οι αετοί της ανθρώπινης διάνοιας έχουν μια καταγωγή και είναι ελληνική. Αφού η σύγχρονη Ελλάδα διατηρεί το βαρύ ιστορικό πολιτιστικό παρελθόν της, τεράστια ευθύνη απορρέει από την κληρονομιά αυτή, να συνεχίσουμε αδιάσπαστοι, για την κοινή καλυτέρευση της ζωής.

Η παρακαταθήκη του πνευματικού ελληνισμού προς το νεότερο ελληνισμό να τα αναγάγει σε μήτρες νεωτερικότητας.

Οι Έλληνες ορθώνουν αναχώματα αξιών, απ’ το υστέρημά τους δίνουν και βεβαιώνονται, έτσι, ότι δεν υστερούν. Η χώρα μας αλτρουίστρια, λάμπει άπειρα χρόνια και θα λάμπει για χιλιετίες. Απίστευτη έκρηξη, η πραγματοποίηση του οποίου αποτελεί καθήκον.

Η αιώνια Ελλάδα, πνευματική μάννα των λαών, προμαχώνας, προπύργιο της ελευθερίας, πρωθιερέας στη στήριξη αδύναμων συμπολιτών, εντυπωσιάζει το μήνυμα αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες, θάλλει η ευαισθησία, οι άνθρωποί της, θετικά πρότυπα, προσφέρουν χαρούμενη νότα δροσιάς στη σκυθρωπή κοινωνική ατμόσφαιρα, τους ανήκει το Νόμπελ ανθρωπιάς, ειρήνης, έδωσαν μαθήματα ζωής παγκόσμια. Και εμείς είχαμε πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, της Κύπρου, του Πόντου.

Είναι ανεπίτρεπτο, θλιβερό, να αποζούμε απ’ τους κόπους, τόκους των προγόνων μας, η χαρά βρίσκεται στον αγώνα. Το πλούσιο, μεγαλοπρεπές, απαράμιλλο παρελθόν μας, η λαμπρή, πολύτιμη παράδοση είναι το ιερό νάμα μέσα στο οποίο αναβαπτίζεται σε κρίσιμες στιγμές η εθνική μας ψυχή.

Ο Θησέας στις «Ικέτιδες» του Ευριπίδη, γενναιόδωρος προς τους καταστρεμμένους, για τη στάση, συμπεριφορά του, επαινείται και η πόλη του για τα επιτεύγματά της. Υπάρχουν γνώμες που κρατούν αμείωτο το κύρος τους μέσα στους αιώνες. Μιας τέτοιας βαρύτητας αξίωμα, υπέροχης αποφθεγματικής ρήσης είναι ο τίτλος του θέματος. Σε καμιά χώρα το παρελθόν δεν είναι τόσο παρόν όσο στη δική μας.         

Γράφει ο Μανόλης Ζουμπάς

Πηγή : «Υπέρ της ελευθερίας αγωνιστέον». Δημοσθένη | Η ΡΟΔΙΑΚΗ http://www.rodiaki.gr/article/334192/yper-ths-eleytherias-agwnisteon-dhmosthenh#ixzz5AEBuhFsj 
Follow us: @irodiaki on Twitter | efimeridarodiaki on Facebook

Η κριτική του Πλάτωνα στη Δημοκρατία

Η ισότητα του δικαιώματος συμμετοχής των πολιτών στην εκκλησία του δήμου, να εισακούονται από αυτήν και να κατέχουν δημόσια αξιώματα, παρόλο που ασφαλώς δεν οδηγούσε στην πλήρη εξασφάλιση ίσης εξουσίας για όλους τους πολίτες, ήταν αρκετή για να ανησυχήσει τους πιο γνωστούς επικριτές της αθηναϊκής δημοκρατίας, ένας από τους οποίους ήταν και ο Πλάτωνας. […]

Η δημοκρατία, κατά τον Πλάτωνα, παρουσιάζει μια σειρά ελλείψεις που συνδέονται η μία με την άλλη. Αυτές αναπτύσσονται σε αρκετά σημεία του πλατωνικού έργου, και ειδικότερα στις δύο περίφημες παραβολές της Πολιτείας για τον κυβερνήτη του πλοίου (408a) και το φύλακα ενός «μεγάλου δυνατού και καλοτρεφούμενου ζώου» (493a). Αξίζει να αρχίσουμε με την παραβολή του καραβοκύρη:

«Φαντάσου λοιπόν […] ο καραβοκύρης πρώτα να είναι πιο σωματώδης και πιο δυνατός απ’ όλους που είναι μες στο καράβι, μα να είναι μαζί και κάπως κουφός, να μη βλέπει και πολύ καλά και να μην καταλαβαίνει και πάρα πολλά πράματα από τη ναυτική τέχνη· οι ναύτες να μαλώνουν μεταξύ τους για την κυβέρνηση του πλοίου και να έχει ο καθένας την αξίωση να την πάρει αυτός απάνω του, χωρίς ποτέ του να έχει μάθει την τέχνη κι ούτε να μπορεί να μη πει μήτε με ποιον δάσκαλο μήτε ποιον καιρό την έμαθε, αλλά, μάλιστα και να υποστηρίζει πως αυτή δεν είναι πράγμα που διδάσκεται, κι αν κανείς λέει το εναντίον, να είναι έτοιμος να τον κομματιάσουν· φαντάσου τους ακόμα να κρέμονται όλοι τους απάνω στον καραβοκύρη και να τον παρακαλούν και να κάνουν το παν για να τους δώσει στο χέρι το τιμόνι, κι αν δεν το επιτύχουν και προτιμηθούν άλλοι, να τους σκοτώσουν και να τους ρίχνουν στη θάλασσα, έπειτα να μεθύσουν τον καλό τους καραβοκύρη ή να τον ποτίσουν με κανένα ναρκωτικό, ή να τον ξεφορτωθούν με όποιον άλλο τρόπο, και τότε να γίνουν αυτοί κύριοι του καραβιού, να ριχτούν στις προμήθειες και να το στρώσουν στο φαγοπότι και στο γλέντι, ενώ το καράβι θα πηγαίνει όπως φαντάζεται πια κανείς πως θα πηγαίνει· κι εκτός απ’ αυτά, να επαινούν και να ονομάζουν άξιο ναυτικό και κυβερνήτη και έμπειρο σ’ όλα τα ζητήματα της τέχνης εκείνον που τα καταφέρνει μια χαρά να τους βοηθήσει να πάρουν με το καλό ή με το κακό τη διοίκηση από τα χέρια του καραβοκύρη, ενώ κάθε άλλον που δεν είναι τέτοιος, τον κατηγορούν γι’ άχρηστο, χωρίς να είναι σε θέση να καταλαβαίνουν πως ο αληθινός κυβερνήτης πρέπει να το έχει δουλειά του να ξέρει τα γυρίσματα της χρονιάς, τις ώρες και τις εποχές, τον ουρανό, τ’ άστρα, τους ανέμους και ότι άλλο σχετίζεται με την τέχνη, αν πρόκειται να είναι στ’ αλήθεια κυβερνήτης του καραβιού· πως όμως θα το κυβερνήσει, είτε θέλουν είτε δεν θέλουν μερικοί από το πλήρωμα, αυτό νομίζουν πως δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη μάθηση ή τέχνη που να μπορεί να την αποκτήσει κανείς εκτός από την καθαυτό κυβερνητική· σε ένα λοιπόν καράβι που συμβαίνουν όλ’ αυτά, και βρίσκονται σ’ αυτή την κατάσταση τα πληρώματα, ποιαν ιδέα νομίζεις πως θα είχαν οι ναύτες για έναν αληθινό κυβερνήτη; Δε θα τον ονόμαζαν πραγματικά μωρολόγο άνθρωπο και μετεωροσκόπο και άχρηστο γι’ αυτούς;» (Πλάτωνα, Πολιτεία, 488a-489a, μετάφραση Ιωάννη Γρυπάρη).

Λέγοντας «αληθινός κυβερνήτης», ο Πλάτωνας εννοεί τη μειοψηφία που, με τις ικανότητες και την εμπειρία της, έχει το ισχυρότερο νόμιμο δικαίωμα να κυβερνήσει το σκάφος. Και τούτο επειδή ο λαός (οι ναύτες) χειρίζεται τις υποθέσεις του με βάση τις παρορμήσεις, τα συναισθήματα και τις προκαταλήψεις του. Ο λαός δεν έχει ούτε την εμπειρία ούτε τις γνώσεις γι’ ασφαλή ναυσιπλοΐα, δηλαδή δεν διαθέτει πολιτική κρίση. Επιπλέον, ο μόνος άρχοντας που θαυμάζει ο λαός είναι ο συκοφάντης, «αυτός που διακηρύττει ότι είναι φίλος και προστάτης των συμφερόντων του λαού» (Πολιτεία, 558b, 558c). Όλοι αυτοί που «συναγελάζονται με το πλήθος και θέλουν να είναι αρεστοί απ’ αυτό» μπορούν άμεσα «να συγκριθούν με τους ναύτες» (489c). Σε μια δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει σωστή ηγεσία· οι ηγέτες εξαρτώνται από τη λαϊκή επιδοκιμασία και επομένως συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο ώστε να διατηρούν τη δημοτικότητα τους και το αξίωμά τους. Η πολιτική ηγεσία εξασθενεί εξαιτίας των υποχωρήσεων προς τις λαϊκές απαιτήσεις και επειδή η πολιτική στρατηγική βασίζεται σε ότι μπορεί να «πουληθεί». Η συνετή κρίση, οι δύσκολες αποφάσεις, οι σκληρές επιλογές, οι δυσάρεστες αλήθειες αναγκαστικά θα αποφεύγονται. Η δημοκρατία περιθωριοποιεί τους σώφρονες.

Επιπλέον, το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας είναι ασυμβίβαστο με τη διατήρηση της εξουσίας, της τάξης και της σταθερότητας. Όταν τα άτομα είναι ελεύθερα να κάνουν ότι θέλουν και απαιτούν ίσα δικαιώματα, ανεξάρτητα από τις ικανότητες και τη συνεισφορά τους, βραχυπρόθεσμα το αποτέλεσμα θα είναι η δημιουργία μιας φαινομενικά όμορφης κοινωνίας με «κάθε λογής ήθη και χαρακτήρες». Ωστόσο, μακροπρόθεσμα το αποτέλεσμα θα είναι η ενδοτικότητα και η ανοχή απέναντι στις «πονηρές» επιθυμίες, γεγονός που υπονομεύει το σεβασμό στις πολιτικές και ηθικές αρχές. Οι νέοι παύουν να φοβούνται και να σέβονται τους δασκάλους τους· διαρκώς προκαλούν τους μεγαλύτερους και οι τελευταίοι «μιμούνται τους νέους» (Πολιτεία, 563b). Κοντολογίς, «η ψυχή των πολιτών γίνεται τόσο ευπαθής, ώστε και στην ελάχιστη υποψία καταναγκασμού […] αγανακτούν και εξεγείρονται. Στο τέλος […] καταντούν να μη λογαριάζουν καθόλου τους νόμους […] για να μην έχουν κανέναν απολύτως κύριο» (Πολιτεία, 563b). Η «ύβρις» αποκαλείται «καλή ανατροφή, η αναρχία ελευθερία, η ακολασία μεγαλοπρέπεια και η αναίδεια ανδρεία» (560e). Η ψευδής «ισότητα στις ηδονές» οδηγεί «το δημοκρατικό άνθρωπο» να περνάει τη ζωή του «από μέρα σε μέρα». Αντίστοιχα, η κοινωνική συνοχή απειλείται, η πολιτική ζωή γίνεται όλο και πιο αποσπασματική και η πολιτική φορτίζεται με τις έριδες των φατριών. Αναπόφευκτα ξεσπούν σφοδρές συγκρούσεις ανάμεσα στα επιμέρους συμφέροντα, καθώς κάθε φατρία πιέζει για το δικό της συμφέρον και όχι για το συμφέρον του κράτους ως σύνολον. Η συνειδητή αφοσίωση στο καλό της κοινότητας και στην κοινωνική δικαιοσύνη καθίσταται αδύνατη.

Αυτή η κατάσταση αναπόφευκτα οδηγεί σε ατελείωτες μηχανορραφίες, ελιγμούς και πολιτική αστάθεια: πολιτική κυριαρχείται από αχαλίνωτες επιθυμίες και φιλοδοξίες. Όλοι ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντα της κοινότητας, αλλά στην πραγματικότητα ο καθένας εκπροσωπεί τον εαυτό του και την εγωιστική δίψα για εξουσία. Αυτοί που έχουν κάποιους πόρους, είτε από πλούτο είτε από μια θέση κύρους, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, αναπόφευκτα θα βρεθούν κατηγορούμενοι· και η σύγκρουση ανάμεσα στους πλούσιους και στους πτωχούς θα πάρει οξύτατες διαστάσεις. Στις συνθήκες αυτές, η αποσύνθεση της δημοκρατίας είναι, υποστηρίζει ο Πλάτων, πολύ πιθανή. «Η υπερβολή σε κάθε πράγμα φέρνει τη μετάπτωση στην αντίθετη υπερβολή» και η «υπερβολική ελευθερία […] οδηγεί στην υποδούλωση» (Πολιτεία, 563a, 564a). […] καθώς η δημοκρατία παρασύρεται στη δίνει των διαφωνιών και των συγκρούσεων, φαίνεται ότι οι δημοφιλείς ήρωες προσφέρουν καθαρή άποψη, καθαρή καθοδήγηση και την υπόσχεση να καταπνίξουν την αντιπολίτευση. Έτσι μπαίνει κανείς στον πειρασμό να υποστηρίζει τον τύραννο της επιλογής του. Αλλά φυσικά, από τη στιγμή που θα καταλάβουν την κρατική εξουσία, οι τύραννοι τείνουν να τη χρησιμοποιήσουν αποκλειστικά προς όφελός τους.

Ο Πλάτωνας δεν πίστευε ότι η τυραννία καθεαυτή αποτελούσε βιώσιμη λύση στο πρόβλημα της δημοκρατίας. Οι τύραννοι σπάνια είναι «αληθινοί καραβοκύρηδες». Στη δεύτερη περίφημη παραβολή με το «μεγάλο και πανίσχυρο ζώο» (τη μάζα του λαού), ο Πλάτωνας καθιστά σαφές ότι δεν αρκεί να ξέρει ο φύλακας πώς να ελέγχει το ζώο μέσω της μελέτης των διαθέσεων, των αναγκών και των συνηθειών του. Για τη σωστή φροντίδα και εκπαίδευση του ζώου απαιτείται να ξέρει κανείς ποιες από τις προτιμήσεις και τις επιθυμίες αυτού του πλάσματος είναι «καλές ή κακές, ωραίες ή άσχημες, δίκαιες ή άδικες» (Πολιτεία, 5933b,c). Με λίγα λόγια, η θέση του Πλάτωνα είναι ότι τα προβλήματα του κόσμου δεν μπορούν να επιλυθούν παρά μόνο αν κυβερνήσουν οι φιλόσοφοι, επειδή μόνο αυτοί, όταν είναι ολόπλευρα μορφωμένοι και εκπαιδευμένοι, έχουν την ικανότητα να εναρμονίσουν όλα τα στοιχεία της ανθρώπινης ζωής υπό «την κυριαρχία της σοφίας». Ακολουθώντας τον Σωκράτη, ο Πλάτωνας πίστευε ότι «η γνώση είναι αρετή», δηλαδή ότι η «καλή ζωή», τόσο για τα άτομα όσο και για τις ομάδες, είναι ένα αντικειμενικό φαινόμενο: υπάρχει ανεξάρτητα από τις παρούσες, άμεσες καταστάσεις και μπορεί να κατακτηθεί μέσα από τη συστηματική σπουδή. Η γνώση του φιλοσόφου, που έχει κατακτηθεί με προσπάθεια είναι αυτό που δικαιώνει την καταλληλότητα του να κυβερνήσει. Η ικανότητά του να ρυθμίζει τα πράγματα με τον πιο πλεονεκτικό τρόπο δείχνει ότι η αρχή του πολιτεύματος πρέπει να είναι η αρχή της πεφωτισμένης δεσποτείας.  

[…] Αρχίζοντας από μια αντίληψη ενός φυσικού καταμερισμού της εργασίας, όπου οι τάξεις των ατόμων βρίσκουν τον κατάλληλο ρόλο τους (σε γενικές γραμμές, ως ηγέτες, στρατιώτες ή εργάτες) καθήκον του φιλοσόφου είναι η διερεύνηση αυτού του καταμερισμού, προκειμένου: (α) να ενθαρρύνονται οι ιδιαίτερες αρετές που απαιτούνται για κάθε είδος εργασίας (σοφία, θάρρος, εγκράτεια) και (β) να εξασφαλίζεται ότι τα άτομα εκτελούν τις σωστές λειτουργίες τους. Τα άτομα και τα κράτη αντιμετωπίζονται ως οργανικές ολότητες όπου, όταν το όλον είναι υγιές, οι άνθρωποι μπορούν να επιτελέσουν τις λειτουργίες τους, να ικανοποιούν τις ανάγκες τους, να ολοκληρώνουν τον εαυτό τους και, επομένως, να ζουν σε ένα σωστό, ασφαλές και δυνατό κράτος. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, μπορεί να θριαμβεύσει η δικαιοσύνη και να επιτευχθεί η καλή ζωή.

Πρέπει να επισημανθεί ότι στην αντίληψη του Πλάτωνα, και γενικότερα στην αρχαία ελληνική σκέψη, η ελευθερία, την οποία διασφαλίζει το κράτος, δεν περιορίζεται τόσο για το άτομο καθεαυτό όσο για την ικανότητα του να εκπληρώσει το ρόλο του στο σύμπαν. […]

Η θέση που ανέπτυξε ο Πλάτωνας στην Πολιτεία τροποποιήθηκε ως ένα βαθμό στα μετέπειτα έργα του, κυρίως στον Πολιτικό και τους Νόμους. Στα έργα αυτά γίνεται η παραδοχή ότι στο πραγματικό, σε αντιδιαστολή με το ιδεατό, κράτος, η εξουσία δεν μπορεί να διατηρηθεί χωρίς κάποια μορφή λαϊκής συναίνεσης και συμμετοχής. Επίσης εδώ επιβεβαιώνεται η σημασία της κυριαρχίας του νόμου ως τρόπου οριοθέτησης της νόμιμης δράσης αυτών που ασκούν «δημόσια» εξουσία – δηλαδή των φιλόσοφων-βασιλέων. Είναι επίσης σημαντικό ότι εισάγεται η θεωρία ενός «μικτού κράτους», που συνδυάζει στοιχεία μοναρχίας και δημοκρατίας, προαναγγέλλοντας κάποιες θέσεις που αναπτύχθηκαν αργότερα από τον Αριστοτέλη και (με μια χαλαρή έννοια από τον Montesquieu. Ο Πλάτων μάλιστα συνέλαβε και ένα σύστημα πολλαπλής ψήφου, του οποίου κάτι αντίστοιχο εμφανίστηκε αργότερα, στα κείμενα διακεκριμένων θεωρητικών, όπως του John Stuart Mill. Αλλά οι ιδέες αυτές στο σύνολό τους δεν αναπτύχθηκαν συστηματικά και η απόπειρα του Πλάτωνα να εμπλουτίσει την αντίληψή του περί ενός επιθυμητού συστήματος εξουσίας με κάποια δημοκρατικά στοιχεία, δεν κατέληξε σε ένα νέο δημοκρατικό μοντέλο. http://www.ekivolos.gr

Γεννήθηκα Έλληνας.

                                                                             Γεννήθηκα Έλληνας.
Η κληρονομιά των προγόνων μου δεν χάθηκε.
Υπάρχει.
Η επιλογή είναι δική μου.
Ή αποκηρύσσω την κληρονομιά μου και παραμένω τουρκοραγιάς/φραγγοραγιάς Ρωμιός ή την αποδέχομαι και ξαναγίνομαι Έλληνας με όλη τη σημασία της λέξης.
Η πράξη αποδοχής της Αρχαίας Ελληνικής Κληρονομιάς με περιμένει!..

Αναλογιστήκατε ποτέ πόσο βαρύνει στους ώμους του Έλληνα ο απροσμέτρητος πλούτος της αρχαίας κληρονομιάς;
Στο κείμενο που ακολουθεί επιδιώκεται μια πρώτη προσέγγιση του τεράστιου θέματος η οποία άπτεται σίγουρα κάποιων εξαιρετικά ευαίσθητων χορδών του ψυχισμού μας.Γεννήθηκα ‘Ελληνας. Τι σημαίνει αυτό; Έλληνας σημαίνει βέβαια πολλά, αλλά εδώ θα εξετάσουμε την έννοια από την οπτική του φυσικού αποδέκτη μιας γιγάντιας κληρονομιάς. Της σημαντικότερης πολιτισμικής κληρονομιάς της παγκόσμιας ιστορίας.
Με αυτή την έννοια εγώ ο Έλληνας και όλοι οι συμπατριώτες και συμπατριώτισσές μου, Ελληνίδες και Έλληνες, είμαστε όλοι συγκληρονόμοι του απροσμέτρητου πλούτου τον οποίο μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας….

Τι απομένει λοιπόν;
Μα τι άλλο;
Η πράξη της αποδοχής της αρχαίας κληρονομιάς – με τη νομική έννοια του όρου – και οι συνέπειές της.
Διότι εάν αποδεχθώ την κληρονομιά των προγόνων μου τότε θα πρέπει να φανώ αντάξιός της.
Δηλαδή:
Οφείλω να μοιάσω στους προγόνους μου.
Οφείλω να γίνω ήρωας και ημίθεος όπως εκείνοι.
Οφείλω να γίνω μέγας εραστής της πατρίδας μου.
Οφείλω να τιμώ τον Έρωτα.
Οφείλω να θεωρώ κάθε αντιληπτή εκδήλωση της Μητέρας Φύσης ως Θεό και Θεά.
Οφείλω να τιμώ τους Αθάνατους Έλληνες Θεούς.
Οφείλω να ασχολούμαι διαρκώς με τα κοινά.
Οφείλω να διδαχθώ από τον πλούτο της ελληνικής φιλοσοφίας και να επιλέξω ποια από τις πολυποίκιλες εκφράσεις της με ικανοποιεί περισσότερο, ποιες από αυτές μπορώ να συνδυάσω καλύτερα και πως μπορώ να διαμορφώσω και να εισηγηθώ τη νέα δική μου φιλοσοφία και να την εφαρμόσω στην πράξη.
Οφείλω να γίνω μέγας εξερευνητής του σύμπαντος κόσμου.
Οφείλω να υιοθετήσω κάθε αξία των προγόνων μου αλλά και να διδαχθώ από τα σφάλματά τους.
Οφείλω να γνωρίζω ότι ο Χρυσούς Αιώνας υπήρξε ανθρώπινο επίτευγμα και στο χέρι μου είναι να τον ξανακάνω πραγματικότητα.
Οφείλω να διδάξω τους νέους την αγάπη για την Ελλάδα και την Ελληνική Παιδεία.
Οφείλω να ξανακάνω την Ελλάδα αυτό που ήταν κατά την εποχή της δόξας των προγόνων μου: το Φως της Οικουμένης!..

Έλληνας είναι όποιος μετέχει της Ελληνικής Παιδείας.
Και τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι αγαπώ αυτό τον τόπο.
Σημαίνει ότι υπερασπίζομαι αυτόν τον τόπο.
Σημαίνει ότι μελετώ με πάθος τα αρχαία συγγράμματα, τους καρπούς της νόησης των προγόνων μου.
Σημαίνει ότι τιμώ τους Θεούς των προγόνων μου, τουλάχιστον ως ιδανικά πρότυπα ελεύθερων, ωραίων, ερωτικών και δημιουργικών Ανθρώπων.
Σημαίνει ότι σέβομαι απεριόριστα τη Μητέρα Φύση, τόσο το φυσικό περιβάλλον όσο και τη φύση του σώματός μου.
Σημαίνει ότι αγαπώ την καλλιέργεια του σώματος και του πνεύματος.
Σημαίνει ότι επιθυμώ να ζω για πάντα ελεύθερος.
Σημαίνει ότι αγαπώ, σέβομαι και υπερασπίζομαι τη ζωή.
Σημαίνει ότι αγαπώ χωρίς διακρίσεις όλους τους άλλους λαούς τους κόσμου και – εάν το επιθυμούν – τους διαφωτίζω με τις γνώσεις μου, και – εάν διαθέτουν αξιόλογα πράγματα – τα υιοθετώ.
Σημαίνει ότι αναγνωρίζω τον Έρωτα ως υπέρτατο δημιουργικό Θεό και συμπεριφέρομαι ερωτικά προς τους πάντες και τα πάντα.
Σημαίνει ότι χρησιμοποιώ τη Λογική ως εργαλείο επεξεργασίας κάθε γνώσης και κάθε πληροφορίας με πλήρη ωστόσο συνείδηση της σχετικότητας της.
Σημαίνει ότι επιδιώκω δια της Φιλοσοφίας τη γνώση του Σύμπαντος Κόσμου,
τη γνώση του Εαυτού μου,
τη γνώση της κοινωνίας και υιοθετώ αρχές που ταιριάζουν στη Φύση μου και εξυπηρετούν τη συνέχιση της Ζωής.
Σημαίνει ότι ασχολούμαι περισσότερο με τις κοινές παρά με τις ιδιωτικές υποθέσεις.
Σημαίνει ότι θεωρώ τη Δημοκρατία ως το ιδανικότερο σύστημα συμβίωσης πολιτισμένων ελεύθερων ανθρώπων.
Σημαίνει ότι αγαπώ τις καλές τέχνες και προσπαθώ να είμαι καλλιτέχνης στον καθημερινό μου βίο. Διότι η τέχνη κρύβει τα κλειδιά της Επικοινωνίας με τον κόσμο πέρα από τα όρια της Λογικής.

Γεννήθηκα Έλληνας.
Είμαι από τη φύση και την παιδεία μου ελεύθερος.
Δεν θέλω να είμαι δούλος κανενός.
Ούτε του Θεού.
Δεν είναι Θεός όποιος με θέλει δούλο του.

Εγώ σαν Έλληνας μπορώ, εάν θέλω, να μην πιστεύω σε κανέναν Θεό.
Τόσο η Φύση όσο και η Παιδεία μου το επιτρέπουν.
Μπορώ ακόμη, με τον καλλιεργημένο νου και το ευαίσθητο συναίσθημά μου να αποδεχθώ την ύπαρξη των θεών.
Των Αθάνατων Ελλήνων Θεών.
Αλλά δεν είμαι δούλος τους. Ούτε αυτοί είναι αφέντες μου.
Οι Έλληνες Θεοί είναι φίλοι και συμπαραστάτες μου.

Διότι η αρχαία παράδοση μας διδάσκει ότι τούτη είναι η κολακευτικότερη προσφώνηση προς έναν Έλληνα Θεό: «Φίλε!»
«Φίλε Ζευ», «Φίλη Αθηνά», «Φίλε Απόλλω», «Φίλη Αφροδίτη!..»
Για μένα, λοιπόν, τον Έλληνα άνθρωπο, οι Θεοί και οι Θεές είναι οι φίλοι και οι φίλες μου.
Είναι Θεοί στην πλειοψηφία τους ορατοί και άμεσα αντιληπτοί.
Είναι οι φυσικές δυνάμεις του Σύμπαντος Κόσμου.
Του Έξω κόσμου και του Έσω κόσμου. Του ορατού και του αόρατου.

Είναι ακόμη η τάξη του Σύμπαντος Κόσμου γεννημένη μέσα από τους ίδιους τους νόμους της Φύσης και του πρωταρχικού Χάους. Διότι εκεί κατατείνουν σήμερα όλες οι μαθηματικές θεωρίες περί Χάους. Από την ίδια του τη Φύση το Χάος, και ενώ τείνει διαρκώς προς την αταξία, παράγει τελικά την τάξη του Σύμπαντος Κόσμου.
Θεματοφύλακες της τάξης του Σύμπαντος Κόσμου είναι οι Θεοί των Ελλήνων.
Τη δράση τους την ιστορεί η Ελληνική Μυθολογία. Η υπέρτατη συνάθροιση αιώνιων αληθειών.

Βρείτε μου έναν Ελληνικό Μύθο χωρίς νόημα.
Δείξτε μου έναν Ελληνικό Μύθο χωρίς αλήθεια.

Αναφέρτε μου έναν Ελληνικό Μύθο χωρίς ουσία.

Βρείτε μου έναν Ελληνικό Μύθο χωρίς νόημα.
Δείξτε μου έναν Ελληνικό Μύθο χωρίς αλήθεια.
Αναφέρτε μου έναν Ελληνικό Μύθο χωρίς ουσία.

Ο Μύθος λέει την Αλήθεια.
Και μάλιστα την λέει τρυφερά, απαλά, χαριτωμένα, ηδονικά, διότι ο μυθοπλάστης αγαπάει τον συνάνθρωπό του και του μιλάει για τους φίλους του, τους Θεούς και τις Θεές και τις ιδιότητές τους.
Φυσικές δυνάμεις, λοιπόν, είναι οι Έλληνες Θεοί; Όχι μόνον. Είναι και επιστημονικές αλήθειες. Κι επάνω απ’ όλα είναι φυσικές συνθήκες, χάρη στις οποίες υπήρχε, υπάρχει και θα θα υπάρχει πάντοτε ο Κόσμος.
Ο Κόσμος τον οποίο κανένας δεν τον έφτιαξε ποτέ, αλλά πάντοτε υπήρχε, πάντοτε υπάρχει και πάντοτε θα υπάρχει, όπως μα δίδαξε ο σοφότατος πρόγονός μας, ο Ηράκλειτος:

ΚΟΣΜΟΝ ΤΟΝΔΕ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ ΑΠΑΝΤΩΝ
ΟΥΤΕ ΤΙΣ ΘΕΩΝ ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΠΟΙΗΣΕΝ
ΑΛΛ ΗΝ ΑΕΙ ΚΑΙ ΕΣΤΙΝ ΚΑΙ ΕΣΤΑΙ ΠΥΡ ΑΕΙΖΩΟΝ
ΑΠΤΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΒΕΝΝΥΜΕΝΟΝ ΜΕΤΡΑ

Τούτο τον κόσμο, τον ίδιο για όλους,
ούτε κανείς θεός ούτε άνθρωπος έπλασε
αλλά ήταν, είναι και θα είναι πυρ ζωντανό αιώνιο
που με μέτρο ανάβει και με μέτρο σβήνει

.
Ωραία όλα αυτά. Αλλά η ζωή; Η καθημερινή ζωή; Η κοινή μικρή και ασήμαντη – όπως νομίζουν αρκετοί – ζωούλα μας; Τι γίνεται μ’ αυτήν; Ποιος τελικά είναι ο ρόλος των Ελλήνων Θεών στην καθημερινή μας ζωή;
Αρκεί λιγάκι να ξεπλύνουμε τη θολούρα από το βλέμμα και…
Ιδού η Θεά Εστία που φροντίζει το σπιτικό μας.
Ιδού η Θεά Ήρα που φροντίζει την οικογένειά μας.
Ιδού η Θεά Αφροδίτη που ομορφαίνει και αναπαράγει τη ζωή μας.
Ιδού ο Θεός Ερμής, που αποκαλύπτει τις αλήθειες, που συμβάλλει ως Κερδώος στην επιβίωση, που διδάσκει ως Μέγιστος Αγγελιαφόρος ότι μια είναι η ουσία του πλούτου: η πληροφορία.
Και ιδού ο ικανός τεχνίτης, ο Θεός Ήφαιστος, που κάνει πιο άνετη τη ζωή μας.
Και ιδού ο μεγάλος πολεμιστής, ο Θεός Άρης, που υπερασπίζεται τα κεκτημένα μας.
Και ιδού ο Θεός Ζευς που γονιμοποιεί ως Όμβριος τους κόλπους της Μητέρας Γης.
Και ιδού η Θεά Δήμητρα, που τίκτει άφθονους τους βρώσιμους καρπούς, συνθήκη αναγκαία και καθημερινή για την δική μας επιβίωση.
Και ιδού η πάνσοφη νικηφόρα στρατηγός, η Θεά Αθηνά, που καλύπτει υπό την αιγίδα Της, την καλλιέργεια της γνώσης.
Και ιδού οι Μούσες που αναπτύσσουν τις τέχνες και τις επιστήμες.
Και ιδού ο Διόνυσος, ο Διγενής, που μας διδάσκει την ευφορία του οίνου, την μέθεξη του θεάτρου και το μυστικό της μακροβιότητας με την διπλή του γέννηση.
Και ιδού ο Μέγας Παν…
Και ιδού και ιδού και ιδού…

Αρκεί και μόνον να στοχαστούμε του Αθάνατους φίλους μας κι αμέσως ομορφαίνει η ζωή μας. Αποκτά και πάλι ό,τι της ανήκει. Νόημα και ουσία. Αρκεί και μόνο να αφηγηθούμε ένα μύθο ελληνικό και ιδού αναπαύεται η ψυχή μας.
Και τι είναι η ψυχή μας;
Αναμφίβολα η απόγονος της Θεάς Ψυχής η οποία πέρασε τα μύρια βάσανα για χάρη της λατρείας του Έρωτα, ώσπου τον ξαναβρήκε, σμίξανε και ως αθάνατο ζευγάρι πλέον επάνω στον Όλυμπο γέννησαν μια θυγατέρα: την Ηδονή.Η ψυχή λοιπόν είναι η μητέρα της Ηδονής.
Της ηδονής της συνεύρεσης, της ηδονής της βρώσης και της πόσης, της ηδονής της γνώσης, της ηδονής της παιδείας και της παιδειάς, της ηδονής της καλής παρέας, της ηδονής της ύπαρξης, της ηδονής του ανοιξιάτικου πρωινού, του παιδικού χαμόγελου, του γλυκού ψωμιού, του οίνου του ευωδιαστού, του ανθισμένου δέντρου…

Είναι Θεός το δέντρο. Κατάπληκτος το παρατηρώ το μέγα θαύμα του σπόρου. Χώνεται στα σπλάχνα της Μάνας Γης, υγραίνεται, θερμαίνεται στην αγκαλιά της, κι έπειτα ιδού βλασταίνει!..
Μέρα με τη μέρα, νύχτα με τη νύχτα, υψώνεται προς τον Ήλιο. Απλώνει φύλλα και κλαδιά, δένει καρπούς, γιγαντώνεται, όμοιο με τα άλλα, διαφορετικό από κάθε άλλο.
Διότι ο σπόρος ο μικρούλης «ξέρει» κάθε φορά τι δέντρο να βλαστήσει και τι καρπούς να αποδώσει. Για χάρη του Έρωτα και της Ψυχής βγάζει άνθη και καρπούς.
Και η Θεά Ηδονή τρυφερά τον οδηγεί να γίνει δέντρο, να θρέψει ζουμερούς καρπούς, να καλέσει ηδονικά το ζώο, το έντομο, το πτηνό, να τρυγήσουν τους καρπούς, να μεταφέρουν τη γύρη, να γίνει η συνεύρεση με το άλλο δέντρο, να γεννηθούν κι άλλα φυτά, κι άλλα δέντρα, δάση ολόκληρα…
Αυτό είναι θαύμα και αυτό είναι ο Θεός. Το δέντρο είναι ο φίλος μας ο Θεός. Και κάθε δέντρο το φρουρεί μια πεντάμορφη Θεά Δρυάδα!..

Αυτό είναι με λίγα λόγια το απόσταγμα της Ελληνικής Σοφίας. Κι από δω εκπορεύεται ο απροσμέτρητος πλούτος της Αρχαίας Ελληνικής Κληρονομιάς.
Απέναντί του στέκομαι εγώ ο ταλαίπωρος άνθρωπος του τέλους της εποχής του Σκότους.
Τι να κάνω;
Να σβήσω ένα ακόμη λυχνάρι εξανθρωπισμού και να συμβάλλω στη διαιώνιση του σκοτεινού θριάμβου;
Ή σαν το δέντρο να στραφώ προς τον Ζωοδότη Ήλιο, να βγάλω ρίζες, να απλώσω φύλλα, να δέσω κλαριά, να αποδώσω καρπούς και ηδονικά να σμίξω με τα άλλα δέντρα για να υφάνουμε όλα μαζί το νέο καταπράσινο ευωδιαστό μανδύα της Μάνας Γης:

Γεννήθηκα Έλληνας.
Η κληρονομιά των προγόνων μου δεν χάθηκε.
Υπάρχει.
Η επιλογή είναι δική μου.
Ή αποκηρύσσω την κληρονομιά μου και παραμένω τουρκοραγιάς/φραγγοραγιάς Ρωμιός ή την αποδέχομαι και ξαναγίνομαι Έλληνας με όλη τη σημασία της λέξης.
Η πράξη αποδοχής της Αρχαίας Ελληνικής Κληρονομιάς με περιμένει!..
ΜΑΡΙΟΣ ΒΕΡΕΤΤΑΣ

πηγη