Επιβάλλεται να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία. Η ρήση αυτή εκπληκτικό σπίθισμα, σοφό πόρισμα, κρυστάλλωμα σε δόγμα τον ιδεωδέστερο κανόνα της ζωής. Ελευθερία, εξαγνιστική φλόγα, ολυμπιακό αγώνισμα, είναι το δικαίωμα του ανθρώπου να εκφράζεται, δρα υπεύθυνα, χωρίς εξωτερικό καταναγκασμό, μακριά από κάθε μορφής βίας, τρομοκρατίας, εμφύλια πάθη, σκληρής πραγματικότητας.
Η καταξίωσή του, το ανεκτίμητο αγαθό, βασική αρχή της δημοκρατίας που αναγνωρίζονται τα δικαιώματα, οι υποχρεώσεις, με γνώμονα πάντα τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα, χωρίς καμιά κατάχρηση.
Οι αρχαίοι Έλληνες από τα πρώτα τους σκιρτήματα είχαν επισημάνει την ανάγκη ύπαρξης της ελευθερίας του λόγου στην Εκκλησία του Δήμου, στη βουλή, στα δικαστήρια, ήταν απεριόριστη, αποτελούσε για την αθηναϊκή δημοκρατία σήμα κατατεθέν.
Έτσι στην ευρύτερη διανοητικά Αθήνα περπάτησαν φιλόσοφοι του μεγέθους του Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, τραγικοί του ύψους του Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευριπίδη, αρχιτέκτονες με τη ματιά του Ικτίνου, Καλλικράτη. Το έργο τους πάντα, ζωντανό, μεταδίδουν μηνύματα σ’ όλες τις εποχές, γιατί ομοιογενή, ομοιόμορφα θέματα διαχρονικά βρίσκονται στο κέντρο της επικαιρότητας. Στην ελευθερία, χαρά της ζωής, η αρχαιοελληνική κοινωνία αναζητά την ποικιλία, εξέλιξη, νεωτερισμό (νεωτερίζω=στασιάζω).
Η ελευθερία χρήζει καθημερινής φιλότιμης προσπάθειας, ανάγεται στις καθημερινές εκδηλώσεις, οι σύγχρονοι Έλληνες ενεργά δουλεύουν για την εδραίωσή της, σε μια εποχή ευνοϊκή για τη συνεργασία και εκπονούνται από πολυπληθείς δημιουργικές ομάδες σπουδαία πράγματα.
Η ελευθερία έννοια πρισματική αφήνει ανοιχτά τα περιθώρια στη διάπλαση όλων των μορφών, ειδών της. Η εσωτερική ελευθερία είναι η ωραιότερη μορφή ελευθερίας, αληθινή Λυδία λίθος της ζωής.
Εξαιρετικό προσόν της είναι η υποταγή στον ορθό λόγο. Κατά τον Πλάτωνα το καθαρό λογιστικό κατέχει τη θέση του ηνίοχου, ενώ τη θέση των αλόγων κατέχουν το θυμοειδές (ανδρεία), επιθυμητικό (επιθυμίες). Με το νου, το πολυτιμότερο των αγαθών, ο άνθρωπος είναι το δυνατότερο ον της φύσης, και διακρίνεται απ’ το φυσικό κόσμο κατά το ότι έχει εσωτερική ζωή.
Η εσωτερική ελευθερία μετουσιώνει σε φως ελαττώματα, αδυναμίες, εξασφαλίζει τη χαλιναγώγηση άλογων επιθυμιών, αποφεύγει κινδύνους, βοηθάει να παραμείνει κάποιος άνθρωπος, στεργιώνει την κοινωνική προκοπή και ο εσωτερικός πολιτισμός της καρδιάς γεννιέται από την ελευθερία, υπόθεση ύψιστης σημασίας.
Θεμελιακός ο ρόλος της για την κοινωνία, είναι αδύνατο να υπάρξει, όταν υποτάσσεται στο στρόβιλο των παθών, οι εσώψυχοι κίνδυνοι δεν είναι ήσσονος σημασίας. Στο πρόσωπο του Ηρακλή φαίνεται η σύνθεση ηθικής και σωματικής ρώμης.
Η ελευθερία δίνει τη δυνατότητα στην υπεύθυνη σκέψη, για έρευνα, αντικειμενική γνώση, έμφυτη του ανθρώπου ανάγκη, βάση της επιστήμης, φορέας της πολιτιστικής προόδου. Η επιστήμη εγκαλλώπισμα του βίου, σε περίοδο ελευθερίας διαμορφώνει, υψώνει, πλουτίζει τον ηθικό κόσμο, οδηγεί στην απαλλαγή από τον υπερβολικό φόβο, παραμυθία στις συμφορές, και αντιμετωπίζονται στωικά τα αναπάντεχα ή τα αναμενόμενα του βίου.
Η εύρεση της αλήθειας (α+λανθάνω, αλάθητο) εξασφαλίζει έναν εγώ υπεύθυνο και κάτω από το φως της, τίποτε το σκοτεινό, μυστηριώδες δεν υπάρχει, καίριος αντίπαλός της κάθε αρνητικό φαινόμενο.
Πάντα ο τηλαυγής καθοδηγητής δείχνει αν είναι οδηγός ή οδηγούμενος, όρθιος ή ορθούμενος, παλεύει για να καταλύσει τις ανελεύθερες συνθήκες. Χωρίς την ελευθερία, ή άκρως γοητευτική έρευνα για γνώση, γίνεται όργανο καταπίεσης, η αλήθεια διαστρέφεται σε απάτη, η αρετή (αραρίσκω, αρέσκω) καταντά ασελγής υποκρισία και η λογική πάει για ύπνο.
Ο Προμηθέας έκλεψε από τον Ήφαιστο και την Αθηνά τη σοφία των τεχνών, τη φωτιά και τα έκανε δώρα στον άνθρωπο. Η ψυχική εξύψωση, η πνευματική άνθηση, πλάι στην υλική ευημερία θα δώσουν την έννοια του σωστού ανθρώπου.
Άλλη μορφή ελευθερίας το οικονομικό οικοδόμημα. «Οικονομία θυγάτηρ εστί της Προνοίας, αδερφή της Εγκρατείας και μήτηρ της Ελευθερίας», Ξενοφώντειος λόγος.
Ύστατος σκοπός του ανθρώπου η πραγματική ευδαιμονία η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό απ’ την οικονομία, αναπτύσσεται στην ελευθερία, και η ορθή αξιολόγησή της έχει πρωταρχική, πρώτιστη σημασία, βάση της υλικής ανεξαρτησίας, προσφέρει ψυχαγωγία, άνετη υγιεινή διαβίωση, ανεμπόδιστα ικανοποιούνται οι προσδοκώμενες υγιείς επιθυμίες.
Η μηχανή παράγει πολλαπλές ποσότητες προϊόντων, μειώνει τον κόπο, βοηθά στις ανακαλύψεις, απολυτρώνει θριαμβευτικά από δυσμενείς προοπτικές, εμπνέει ανυποχώρητη αισιοδοξία (αίσιος + δόξα), ελπιδοφόρο αντίκρισμα της ζωής, σπουδαία ψυχική δύναμη, η αναβάθμιση της ζωής γίνεται με την παραγωγικότητα, συστηματική εργασία, που εξασφαλίζονται με σταθερή ελευθερία. Όταν στην ελευθερία, ηθική αρχή, αναπτύσσεται η τεχνολογία, έχει καταστεί αυτονόητο μέρος της ζωής μας, δίνει τεράστια ώθηση στη βιομηχανία, απ’ την οποία αυξάνεται ο πλούτος, γίνεται κοινωνική ισορροπία.
Η καλή χρήση υλικών αγαθών εξανθρωπίζει, η αξία τους βρίσκεται στην προσφορά τους, κάνουν ευτυχισμένο τον άνθρωπο, διαφορετικά, η καθάρια, ευαίσθητη συνείδηση αφυπνίζει τις Ερινύες της ψυχής και τον κάνουν δυστυχισμένο, γιατί δεν έχει την ηρεμία του. Επιβάλλεται πάντα η θαυμάσια των αρχαίων αρχή: «Μέτρω χρω».
Εθνική ελευθερία είναι ο χώρος ο ανεξάρτητος, απαραβίαστος, από κάθε ξενική επιβολή στον οποίο πραγματοποιείται, είναι συνυφασμένη με την ελεύθερη ατομική ανεξαρτησία της βούλησης, έλλειψη κάθε εξωτερικής επέμβασης, το μέγιστο των δικαιωμάτων, είναι ότι το οξυγόνο για τον οργανισμό. Η έννοια της ελευθερίας, βασικό στοιχείο του ελληνισμού, πρωταρχικό γνώρισμά του. Η ελληνική επανάσταση του 1821, έκρηξη αρετής, υπήρξε αναγκαιότητα εθνική και ανθρώπινη.
Όταν κάνουμε ό,τι προάγει εμάς και το γενικό καλό, είμαστε ελεύθεροι, καθώς και οι ενάρετοι, οι αδέκαστοι. Ελεύθερος ήταν αυτός που αγωνίστηκε να κρατήσει τη δυσαπόχτητη ελευθερία του και πήρε το φοβερό δυνάστη κατά πόδι. Ύψιστο αγαθό συνοδεύεται με την ευτυχία και η ευτυχία δε νοείται χωρίς ελευθερία και ελευθερία δεν εξασφαλίζεται χωρίς την ευψυχία.
Ελευθερία, βάση της φυλής, υπάρχει απ’ τη στιγμή που υπάρχει ορθοπραξία. Μάθαιναν τα ελληνόπουλα μιαν επαναστατικότητα και φθάνουν στην επανάσταση και αγωνίζονται τον καλό αγώνα της ελευθερίας. Η δύναμη των γραμμάτων ιδίως πριν την επανάσταση, ήταν δύναμη ευεργετική, λαμπρό έρεισμα, γέμισε τις αγαθές ψυχές όλων και καταθέτουν τη ζωή τους ενέχυρο της ελευθερίας, δεινά υποσκελισμένης, εκμηδενισμένης.
Η παιδεία στην πλατύτερη έννοια είναι: Άνθρωπος ελεύθερος. Τη Γαλανόλευκη στη σημερινή της μορφή καθιέρωσε η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, 1822, οι εννέα ισομεγέθεις οριζόντιες και εναλλασσόμενες λευκές και κυανές λωρίδες, αντιστοιχούν στις συλλαβές της φράσης:
«Ελευθερία ή θάνατος».
Η προγονική φυλετική δόξα εξίσωσε τον Έλληνα του 1821 με τους ανυπέρβλητους αγωνιστές των κλασικών, (480-323 π.Χ.) κυρίως, χρόνων, κεφάλια ξαναμμένα από ενθουσιασμό (ένθεος-ένθους, ενθουσιάζω).
Ο δρόμος του χρέους επιβάλλει θυσίες, διαφορετικά τα δυσοίωνα μηνύματα θα μεστώσουν και τα μάτια θα θρηνούν τους ζωντανούς. Η εθνική συνείδηση ατσαλώθηκε μέσα στον αγώνα και είχε πάνω απ’ όλα την πάναγνη ελευθερία. Η τρισένδοξη επανάσταση αυτοφυές δημιούργημα όλων των «ραγιάδων» με το μυριόστομο ψυχωμένο λόγο το ζεύγμα «Ελευθερία ή Θάνατος», κοντά στις αναγνωρισμένες αστραφτερές φυσιογνωμίες της Επανάστασης, είναι οι ανώνυμοι, όχι όμως λιγότερο άξιοι, πνίγονταν από την επιθυμία να αγωνιστούν.
Το θάμβος της ψυχής τους αντήχησε σαν κεραυνός, χύθηκε σαν σίφουνας, υψώθηκε σαν κύμα θεριεμένο για να σαρώσει του απεχθούς τυράννου την απαίσια κυριαρχία, μέσα στην καταπίεση διατηρείται ανέπαφη η αξιοπρέπεια.
«Σα μια βροχή, είπε ο Κολοκοτρώνης, έπεσε σ’ όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας, όλοι εσυμφωνήσαμεν εις αυτόν τον σκοπόν και εκάμαμεν την επανάστασιν». Η Ελλάδα μεγαλουργεί όταν οι Έλληνες είναι ενωμένοι. Για το θαύμα αυτό ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός (1669-1820) έχει αναμφίβολο ενδιαφέρον.
Συμβάλλει στην εθνική αφύπνιση του υπόδουλου ελληνισμού, δεν αναπήδησε ξαφνικά, όπως η πάνοπλη Αθηνά απ’ το κεφάλι του Δία, αλλά ήταν προϊόν μακράς, κοπιώδους χρονικής διάρκειας. Η παράδοση της φυλής κοχλάζει μέσα τους και τους παρορμά προς τη θυσία.
Το ελληνικό πνεύμα δεν έσβησε στο σκοτάδι της δουλείας 400 χρόνων, συνέχισε αναρριπιζόμενο να φλογίζει τις καρδιές όλων, να τροφοδοτεί την ιδέα της παλιγγενεσίας. Δουλεία μαύρη νύχτα, σύννεφο της γης που σκοτεινιάζει τον ήλιο. Μακρόχρονη η προσμονή, η ημέρα της ανάστασης αργούσε: «Άργειε να’ ρθει εκείνη η ημέρα κι ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τα’ σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».
Ο εθνικός ύμνος γράφτηκε το 1823 στη Ζάκυνθο και τυπώθηκε το 1825 στο Μεσολόγγι. Άληκτοι οι αγώνες του Έλληνα για να αιωνοποιήσει τη ζωή του, αφότου απελευθερώθηκε από την ειρκτή της άγνοιας, θεωρεί τη ζωή ως πρώτη αξία, μεγάλο αγωνιστικό στίβο για την εκπλήρωση της τελείωσής του.
Οι δοξασμένοι Έλληνες του 1821 έδιναν τη μάχη για τη λυτρώτρια δύναμη, την πολύτιμη ελευθερία. Στους πολέμους νικά η καρδιά, χωρίς ψυχικό σθένος η σωματική δύναμη είναι χωρίς ουσία κέλυφος, χωρίς να παραγνωρίζεται η αξία του σώματος.
Έχοντας μέσα τους τη φλόγα της θυσίας, το δένδρο της ελευθερίας πότισαν με αίμα, αποδεσμεύτηκαν του εφήμερου και εισήλθαν στην αθανασία, κοσμούν το πάνθεον της εθνικής ιστορίας, σταθμός πρόσφορος για αναλογισμό του έργου τους.
Στην αρχαιότητα υπήρχε σεβασμός στους νεκρούς, όταν τους ενταφίαζαν σταματούσαν οι εχθροπραξίες, γινόταν ανακωχή ανάμεσα στους εμπόλεμους.
Η ευψυχία τους έκανε ένσαρκο όραμα την ελευθερία, που ξεπήδησε απ’ τα ιερά κόκαλα των Ελλήνων, σαφέστατα προσφωνεί «ανδρειωμένη» ο εθνικός μας ποιητής, Δ. Σολωμός, κηρύττει περισπούδαστα, μαστορεμένα, λιτά, την ελευθερία, συνεχτικό στοιχείο της ζωής των Ελλήνων.
Όλοι οι μεγάλοι ποιητές είναι εθνικοί ποιητές. Η κατάχρησή της σε δουλεία οδηγεί, το επισημαίνει με θαυμάσιο σε διατύπωση λόγο ο Πλάτωνας: «Η άγαν ελευθερία ουκ εις άλλο τι ή εις άγαν δουλείαν μεταβάλλει και ιδιώτην και πόλιν».
Το φυτό της ελευθερίας είναι λεπτοφυές και δεν επιδέχεται αδέξιο άγγιγμα, να καλλιεργηθεί με στοργή, λεπτότητα, περισσή φροντίδα για να ανθοφορήσει πλούσια στις καρδιές και να καρποφορήσει, περνά από τη γέφυρα της πειθαρχίας που σημαίνει άσκηση σε ευγενείς έξεις, ικανότητα αυτοκυριαρχίας.
Ο σπόρος, αν εγκαταλειφθεί στην τύχη του, δεν πρόκειται να βλαστήσει, ριζοβολήσει. Ο ιδανικός δάσκαλος θα ξεδιψάσει την εξαίρετη ελληνική πνευματική γη από καλούς σπόρους που σπείρονται και θα καρπίσουν. Ο άνθρωπος αυτοδημιουργείται και αυτοκατασκτρέφεται, οικοδομεί και κρημνίζει, δημιουργεί και καταστρέφει, ομονοεί και διχονοεί.
Το παλαιγενές (πάλαι +γενέσθαι), διηνεκές της φυλής μας πιστεύει ότι η ελευθερία, η ζωή είναι ανεπανάληπτα, αγέραστα αγαθά και δεν επιτρέπεται να αφανιστούν. Τη δύναμη του λαού μας καθορίζει η φλόγα της ψυχής, τα στήθη των παλληκαριών γεμίζουν ευφροσύνη, ικανοποίηση, ακόμα σίδερα λιώνουν. Όσοι μάχονται και σκοτώνονται, είναι νεκροί πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς, χάνονται μόνο σαν υλικές υπάρξεις.
Ο Έλληνας που προχωράει προς τη θυσία, βαδίζει προς τη ζωή, χωρίς να είναι σωβινιστής, τιμά κάθε γη και πατρίδα, αλλά θερμός πατριώτης. Μερικές φορές πέφτει, αναγεννιέται σαν το συμβολικό Φοίνικα και μάλιστα πιο ακμαίος κάθε φορά, από την τέφρα του, χωρίς τον κίνδυνο της οξείδωσης του χρόνου. Ισχυρή η έννοια της εθνικής ταυτότητας.
Πετυχημένο εθνικό σύμβολο έχει προκαθοριστεί από τη Μοίρα πάντα να προχωρεί, να διδάσκει θαρραλέα την οικουμένη πως ο άνθρωπος, περιούσιο ον, να σέβεται τις υψηλές παγκόσμιες αρχές με την αυτοπροαίρετη, αταλάντευτη εμμονή σ’ αυτές.
Τα κάλλη, θέλγητρα της γης, τα αρώματα, ωραία χρώματα, η φιλόξενη καταγάλανη γύρω μας θάλασσα, στο σημείο επαφής τριών ηπείρων, ο ενάλιος πλούτος, το γλυκό ηλιόλουστο κλίμα με τις χρυσαφένιες αντανακλάσεις του ήλιου στην επιφάνεια της θάλασσας, ο αισθητικός αυτός παράδεισος, η γεωγραφική τοποθεσία της χώρας μας, αποτελούν τις Σειρήνες και είχαν κατά καιρούς κλωσσήσει στο κεφάλι τους οι διάφοροι καταχτητές σχέδιο να την πατήσουν.
Ο μιαιφόνος (μιαίνω+φένω) Άρης δεν ξορκίστηκε από τη γη. Η ελευθερία σε εκτεταμένες περιοχές της γης καταδυναστεύεται, βρίσκεται υπό διωγμό. Υπενθυμίζουμε τον ευρωπαϊκό εμφύλιο πόλεμο, 1917-1945, είχε μετατραπεί σε φάντασμα της καθημερινότητας και οι λαοί ήταν καταδικασμένοι να υποστούν ανήμποροι την περιδίνηση της ύπαρξής τους.
Ο πόλεμος, αγριότητα, εκκολαπτήριο συμφορών, καταξοδεύει τα έσοδα της ειρήνης, αληθινή παραφροσύνη.
Επενδύουν σε ανέμους και θερίζουν θύελλες. Έμφυτη η αποτίναξη κάθε μορφή δουλείας, όπως παρατηρούμε και από την εποχή του Σπάρτακου μέχρι σήμερα τους αγώνες των δούλων κατά του αυθέντη.
Ο Θρακιώτης Σπάρτακος (71 π.Χ.), αρχηγός μεγάλης εξέγερσης, επανάστασης των δούλων στη Ρώμη κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, των πλούσιων, καταπνίγεται με τις μυριόμβες (μύριος+βους) θυμάτων να πλημμυρίσουν οι δρόμοι της Ρώμης από το αίμα των δούλων, σταυρώνονται 6.000.
Οι υπερήρωες του 1821 με την παλλαϊκή ομοψυχία, την «ισχύς εν τη ενώσει» καταφρόνησαν την ανυπόφορη τυραννία για να κατισχύσει το γλυκό μήνυμα της ελευθερίας, δόξασαν με τα ολοκαυτώματά τους την πατρίδα.
Ωραίος ο θάνατος, όταν με αυτόν καταφάσκεται το υψηλό νόημα, το περιεχόμενο της αληθινής ζωής, το «ευ ζην», διαφορετικά ο άνθρωπος γίνεται λιποτάκτης των υψηλών αρχών. Αν από φιλοζωία αποδεχόταν ζωή επονείδιστη, τότε θα υπήρχε παρωδία ζωής, εξάλλου η ζωή είναι μια παροδική ρυτίδα της θάλασσας.
Η νηφάλια μελέτη της ελληνικής ιστορίας προξενεί μεγάλη κοινή ωφέλεια. Υπενθυμίζουμε μόνο την ιστορία ενός από τους πιο σπουδαίους μήνες της φυλής, το Σεπτέμβρη, τα Σεπτεμβριανά. Σεπτέμβρη του 490 και 480 π.Χ. οι Έλληνες νίκησαν τους εχθρούς στο Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα και έσωσαν τη Δύση από τη δουλεία.
Το Σεπτέμβρη του 1814 ίδρυσαν τη Φιλική Εταιρεία, ο πρώτος σπόρος της ελευθερίας που οδήγησε στο 1821 στην εθνική ανεξαρτησία. Πάντα χρειαζόμαστε μια σύγχρονη Φιλική Εταιρεία με μέλη τα εξαιρετικής ποιότητας, λαμπρά μυαλά που ζουν στη χώρα μας και Έλληνες του εξωτερικού, για μια δουλειά διαφωτισμού. Στις 23 Σεπτέμβρη του 1821, έγινε η άλωση, απελευθέρωση της Τριπολιτσάς.
Η ιστορία του Σεπτέμβρη ακούραστη, προτρέπει για εθνική ομοψυχία. Το Σεπτέμβρη του 1843 οι Έλληνες επέβαλαν το Σύνταγμα, δηλαδή τις πολιτικές ελευθερίες. Αλλά το Σεπτέμβρη του 1922 η εθνική διχοστασία οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή (1919-1922).
Οι Έλληνες με την απέραντη αγάπη στην ελευθερία, ιδέα της τέλειας ζωής, άσκησαν στο έπακρο την προγονική αυτήν εύκλεια, έδωσαν χτύπημα στην ψευδώνυμη, μισελεύθερη, Ιερή Συμμαχία, με τις ανθρωπολέθριες αντιλήψεις, ανέτρεψαν τις πολυθρύλητες αρχές της, αντιδραστικές δυνάμεις της ταπεινωμένης Ευρώπης, αειθαλούς, ένδοξης ηπείρου, πολλοί λαοί ένιωσαν ελπίδα, πολλά, πολλοί χρωστούν στους τόσο λίγους.
Ακοίμητοι φρουροί ανάμεσα στις χιλιετίες συνεχίζουν ακατάβλητοι το ιστορικό οδοιπορικό τους. Η Ελλάδα η χώρα της μακρότερης πολιτιστικής εποποιίας του ανθρώπου, προσέφερε πολλά στον πανανθρώπινο πολιτισμό.
Οι εθνικές παραδόσεις είναι το αθάνατο λουλούδι της χώρας μας. Η μεγάλη εποποιία του 1821 έβγαλε απ’ τα σπλάχνα της τα κλέφτικα και δημοτικά τραγούδια, γιατί ο λαός ξέρει να εχτιμά τους ηρωικούς αγώνες οι οποίοι εκφράζουν την περιφρόνηση προς το θάνατο, αρκετά απ’ αυτά είναι απ’ τα ωραιότερα που έχει ποτέ πλέξει η ελληνική συνείδηση.
Ο ελληνικός λαός λούζεται τα νάματα της ιδέας της πατρίδας και μέσα στα τρίσβαθα του σπαραγμού, πόνου, κόπου, μαρτυρίου, μάχεται για την κατάχτηση της ελευθερίας, γι’ αυτό καλό είναι να ρίχνει κανείς τις ρίζες του πάνω σ’ αυτά τα χνάρια. Απ’ τις παραδόσεις εμπνέεται ο Όμηρος, οι τρεις μεγάλοι τραγικοί της αρχαιότητας, στην παράδοση του δημοτικού τραγουδιού βρίσκουν τις πηγές τους οι πνευματικοί άνθρωποι. Εξασφαλίζουν την ιδιομορφία του λαού, είναι η αναπνοή του, ο καθένας οφείλει να αναβαπτίζεται σ’ αυτές.
Οι υπέρ της ελευθερίας αγώνες εδραιώνουν την κοινή συνείδηση ενός λαού, και ο ηρωικός θάνατος αποτελεί έμπρακτη συμβουλή, ωραίο μάθημα προς τους ζωντανούς, διαιωνίζει τις μεγάλες αξίες, το φιλότιμο οδήγησε σε αυτοθυσίες, ολοκαυτώματα.
Το θέμα μεγάλο και ως εκ τούτου η φρόνηση υπαγορεύει σεμνή αντιμετώπισή του, δε θα επιβαρύνουμε άλλο το συνοπτικό αυτό άρθρο, κοντολογίς, περισσεύουν πολλά για άλλο άρθρο. Όλα τα προαναφερθέντα είναι στοιχεία ικανά να μας πείσουν ότι η φιλόστοργη πατρίδα κι ελευθερία, έχουν σχέση αδιάσπαστη μεταξύ τους. Το Έθνος σύσσωμο, πρωταθλητής της ελευθερίας παρουσιάζει πολυκύμαντη, οδυσσειακή ιστορική διαδρομή χιλιετηρίδων που σημάδεψε με ανεξίτηλα χρώματα μια πορεία άφθιτου, αστείρευτες δυνάμεις, ψυχικού μεγαλείου, εθνικής ανάτασης, ηρωισμού, αυταπάρνησης, φιλοπατρίας, αδιάκοπης δράσης σε όλα τα επίπεδα. Η ελληνική φυλή, σώτειρα της υφηλίου, ήρθε για να πλαστουργήσει, φωτίσει, εξημερώσει, παραδειγματίσει, όλα αποτελούν τους καθοδηγητικούς φάρους, εμπνέουν τις ερχόμενες γενιές. Η ιστορία, ο αδέκαστος ελλανοδίκης, περιβάλλει με το φωτοστέφανο, στολίζει με αθάνατες περγαμηνές τους γίγαντες μαχητές του 1821. Ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας αντιπροσωπεύουν τον Έλληνα. Για το υπέροχο ελληνικό φρόνημα οι λαοί αποκαλύπτονται, προφέρουν με ευλάβεια το όνομά του.
Οι Ευρωπαίοι, και όχι μόνο, σπουδάζουν τα έργα των αρχαίων Ελλήνων, οι αετοί της ανθρώπινης διάνοιας έχουν μια καταγωγή και είναι ελληνική. Αφού η σύγχρονη Ελλάδα διατηρεί το βαρύ ιστορικό πολιτιστικό παρελθόν της, τεράστια ευθύνη απορρέει από την κληρονομιά αυτή, να συνεχίσουμε αδιάσπαστοι, για την κοινή καλυτέρευση της ζωής.
Η παρακαταθήκη του πνευματικού ελληνισμού προς το νεότερο ελληνισμό να τα αναγάγει σε μήτρες νεωτερικότητας.
Οι Έλληνες ορθώνουν αναχώματα αξιών, απ’ το υστέρημά τους δίνουν και βεβαιώνονται, έτσι, ότι δεν υστερούν. Η χώρα μας αλτρουίστρια, λάμπει άπειρα χρόνια και θα λάμπει για χιλιετίες. Απίστευτη έκρηξη, η πραγματοποίηση του οποίου αποτελεί καθήκον.
Η αιώνια Ελλάδα, πνευματική μάννα των λαών, προμαχώνας, προπύργιο της ελευθερίας, πρωθιερέας στη στήριξη αδύναμων συμπολιτών, εντυπωσιάζει το μήνυμα αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες, θάλλει η ευαισθησία, οι άνθρωποί της, θετικά πρότυπα, προσφέρουν χαρούμενη νότα δροσιάς στη σκυθρωπή κοινωνική ατμόσφαιρα, τους ανήκει το Νόμπελ ανθρωπιάς, ειρήνης, έδωσαν μαθήματα ζωής παγκόσμια. Και εμείς είχαμε πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, της Κύπρου, του Πόντου.
Είναι ανεπίτρεπτο, θλιβερό, να αποζούμε απ’ τους κόπους, τόκους των προγόνων μας, η χαρά βρίσκεται στον αγώνα. Το πλούσιο, μεγαλοπρεπές, απαράμιλλο παρελθόν μας, η λαμπρή, πολύτιμη παράδοση είναι το ιερό νάμα μέσα στο οποίο αναβαπτίζεται σε κρίσιμες στιγμές η εθνική μας ψυχή.
Ο Θησέας στις «Ικέτιδες» του Ευριπίδη, γενναιόδωρος προς τους καταστρεμμένους, για τη στάση, συμπεριφορά του, επαινείται και η πόλη του για τα επιτεύγματά της. Υπάρχουν γνώμες που κρατούν αμείωτο το κύρος τους μέσα στους αιώνες. Μιας τέτοιας βαρύτητας αξίωμα, υπέροχης αποφθεγματικής ρήσης είναι ο τίτλος του θέματος. Σε καμιά χώρα το παρελθόν δεν είναι τόσο παρόν όσο στη δική μας.
Γράφει ο Μανόλης Ζουμπάς
Πηγή : «Υπέρ της ελευθερίας αγωνιστέον». Δημοσθένη | Η ΡΟΔΙΑΚΗ http://www.rodiaki.gr/article/334192/yper-ths-eleytherias-agwnisteon-dhmosthenh#ixzz5AEBuhFsj
Follow us: @irodiaki on Twitter | efimeridarodiaki on Facebook
