Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ.

   ΑΡΧΑΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ.-- του Μιχάλη Ναβελίδη Αν. καθηγητή Α.Π.Θ.--
Στη φύση ο χρυσός εντοπίζεται κυρίως αυτοφυής και λιγότερο υπό μορφή ενώσεων.---

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε ένα φυσικό κράμα που μπορεί να περιέχει σημαντικές περιεκτικότητες σε άργυρο ή/και χαλκό. ---'Oταν οι περιεκτικότητες σε άργυρο υπερβαίνουν το 25% ονομάζεται ήλεκτρο και όταν η περιεκτικότητά του σε χαλκό είναι πάνω από 20% ονομάζεται χαλκούχος χρυσός.---

Σε πολύ μικρές ποσότητες ο αυτοφυής χρυσός περιέχει και άλλα μεταλλικά στοιχεία όπως όσμιο, ιρίδιο, παλλάδιο, λευκόχρυσο, ρουθένιο, ρόδιο καθώς επίσης αντιμόνιο, βισμούθιο ή υδράργυρο.
Στον Ελλαδικό χώρο ο χρυσός εντοπίζεται, σύμφωνα με τις μέχρι τώρα έρευνές μας, κυρίως αυτοφυής.
Τα προσχωματικά κοιτάσματα έχουν χαμηλότερες περιεκτικότητες σε άργυρο (κάτω από 10%) και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο χρυσός μέσα στα ποτάμια μεταφέρεται και με τον τρόπο αυτό έχουμε έναν φυσικό εμπλουτισμό των κόκκων σε χρυσό και μία φυσική απομάκρυνση του αργύρου τους. Όσο μεγαλύτερη επομένως είναι η απόσταση μεταφοράς του κόκκου χρυσού από την αρχική πηγή του, τόσο πιο καθαρός σε χρυσό είναι αυτός. Αυτό αποτελεί ένα σχετικά καλό κριτήριο για τον προσδιορισμό της πηγής προέλευσης του.
Αυτοφυής απαντά ο χρυσός επίσης σε μεταλλεύματα σιδήρου, χαλκού και αρσενικού με περιεκτικότητες σε άργυρο 18%.

Σε μεμονωμένες περιπτώσεις ο χρυσός εντοπίζεται στον Ελλαδικό χώρο και υπό μορφή ενώσεων του τελλουρίου ή του βισμούθιου.

Τα κοιτάσματα χρυσού στην Ελλάδα βρίσκονται κυρίως στο χώρο της Μακεδονίας και Θράκης (που αποτελείται από χρυσά κοιτάσματα από την μια μεριά στα σύνορα της Ελλάδας: Ορεστιάδα, Διδυμότειχο, Αλεξανδρούπολη, Τραιανούπολη, Σουφλί, Βύσσα, Φέρες, και παραπέρα Κομοτηνή, Σάπες, Ξάνθη, Ίασμος, Σταυρούπολη, Κομνηνά,

Γαλάνη, Προσκυνητές, Καβάλα, Χρυσούπολη, Ελευθερές, Κεραμωτή, Δράμα, Καλαμπάκι, Ελευθερούπολη, Δοξάτο, Προσοτσάνη). Στην υπόλοιπη Ελλάδα έχουμε μεμονωμένες εμφανίσεις στα νησιά Εύβοια, Σίφνο, Μήλο, Σάμο και Λέσβο.

Στην Αν. Μακεδονία έχουμε χρυσό στον Ποταμό Νέστο, στις περιοχές Παλιάς Καβάλας - Φιλίππων, στη νήσο Θάσο, στο όρος Παγγαίο, στον Αγγίτη ποταμό, στο Μενοίκιο (Αλιστράτη), στην περιοχή Στρυμόνα (Νιγρίτα-Χείμαρρο), Βροντού, Νευροκόπι και Άγκιστρο.

Αναφορές σχετικά με την εκμετάλλευση χρυσού κατά την αρχαιότητα έχουμε από πολλούς συγγραφείς.

Ο Όμηρος αναφέρει αρχαία εκμετάλλευση χρυσού για την περιοχή βόρεια της Μαρώνειας.

Από τον Ηρόδοτο και Αριστοτέλη γίνεται αναφορά για την εκμετάλλευση χρυσού στον Εχέδωρο ( σημερινό Γαλλικό ), την αρχαία Παιονία και για τα μεταλλεία στο Δίσωρο.

Μια άλλη γνωστή θέση από την αρχαιότητα είναι σύμφωνα με τον Στράβωνα η περί τον Στρυμόνα περιοχή. Εδώ

θα αναφέρω ότι εντοπίσαμε αρχαία μεταλλευτική δραστηριότητα κοντά στην Αμφίπολη καθώς επίσης και στην περιοχή Νιγρίτας και του Χειμάρρου.

Ότι αφορά το Παγγαίο αναφέρεται από πολλούς αρχαίους συγγραφείς: Ηρόδοτος, Eυρυπίδης, Θουκυδίδης, Ξενοφώντας και άλλους μεταγενέστερους. Ο Στράβων μας λέει χαρακτηριστικά <<Το ίδιο το Παγγαίο έχει μεταλλεία χρυσού και αργύρου καθώς και όλη η περιοχή που βρίσκεται στην πεδιάδα του Στρυμόνα έως την Παιονία >>. Θα πρέπει να αναφέρω ότι οι μέχρι τώρα αρχαίες εργασίες που επισκεφτήκαμε π.χ στην περιοχή Νικήσιανης , Οφρινίου, Μουσθένης κ.λ.π. δεν ανταποκρίνονται στη φήμη αυτή του Παγγαίου ως μεγάλου μεταλλευτικού κέντρου Εξέχουσα θέση στην αρχαία ελληνική γραμματεία έχουν τα μεταλλεία χρυσού της Θάσου και της Σκαπτής Ύλης. Ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης αναφέρουν ότι ο σημαντικότερος παράγων του πλούτου και της ανάπτυξης της Θάσου κατά την αρχαιότητα ήταν η << πρόσοδος από τα μεταλλεία της νήσου και της
αντίπερα Θράκης. Την εποχή του Ηροδότου η πρόσοδος αυτή από τα μεταλλεία της Θάσου και της σκαπτής Ύλης

ανέρχονταν σε 200 Τάλαντα ετησίως σε καλές χρονιές ανέρχονταν αυτή στα 300 ( υπενθυμίζουμε ότι 1 Τάλαντο

ισοδυναμεί με 26,2 Kg σε αντίστοιχο του αργύρου). Από αυτά τα 80 προέρχονταν από τα μεταλλεία της Σκαπτής

Ύλης.

Πράγματι στη Θάσο, η οποία μελετήθηκε συστηματικά στα πλαίσια της διδακτορικής μου διατριβής τα αρχαία

μεταλλεία χρυσού εντοπίζονται στην περιοχή, Παλαιοχώρι και Κλισήδι σε υψόμετρο 200 έως 600 μέτρων μεταξύ

Αινύρων και Κοινύρων απέναντι από τη Σαμοθράκη, όπως ακριβώς περιγράφει ο Ηρόδοτος, αλλά και κάτω από την

ακρόπολη της Θάσου.

Στα Κοίνυρα έχουμε ένα κοίτασμα προσχωματικού χρυσού μέσα σε σύγχρονα καρστικά έγκειλα του δολωμιτικό

μαρμάρου, το οποίο έτυχε έντονης εκμετάλλευσης. Η αναφορά του Ηροδότου ότι ένα ολόκληρο βουνό είναι

ανεστραμμένο είναι πράγματι αλήθεια. Θα πρέπει να πούμε ακόμη ότι παρόμοιος τύπος κοιτάσματος δεν έχει

περιγραφεί μέχρι σήμερα στη βιβλιογραφία.

Κάτω από την Ακρόπολη της Θάσου έχουμε ένα σύστημα στοών μήκους 300 περίπου μέτρων που φθάνει κάτω από

το επίπεδο της Θάλασσας. Τα χρυσοφόρα στρώματα βρίσκονται στην επαφή Μαρμάρου και κατώτερου γνευσίου.

H Σκαπτή Ύλη ήταν γνωστή στην αρχαιότητα όπως παραπάνω αναφέραμε για τις ποσότητες χρυσού από τα μεταλλεία

τους και για τη σύνδεσή της με τον ιστορικό Θουκυδίδη.

Το ερώτημα σχετικά με την ακριβή θέση των μεταλλείων της Σκαπτής Ύλης, αναζητήθηκε και συζητήθηκε

επανειλημμένα από παλαιότερους ερευνητές. Μερικοί υποστηρίζουν ακόμη ότι αυτά βρίσκονται στο όρος Παγγαίο.

Σύμφωνα με τις δικές μας συστηματικές έρευνες πιστεύουμε, ότι ο Ηρόδοτος αναφερόταν στην περιοχή βόρεια και

ανατολικά της πόλης της Καβάλας όπου εντοπίζονται, ένας μεγάλος αριθμός εμφανίσεων χρυσοφόρου και

αργυρούχου μεταλλεύματος

Η άποψή μας αυτή βρίσκεται σε συμφωνία με νεώτερες αρχαιολογικές έρευνες σύμφωνα με τις οποίες η Θασιακή

Περαία περιορίζετε στο Σύμβολο όρος και στο νότιο τμήμα της οροσειράς της Λεκάνης.

Οι έρευνές μας στην πλούσια σε μετάλλευμα, μεταλλευτική και μεταλλουργική δραστηριότητα περιοχή παλιάς

Καβάλας άρχισαν από το 1984, στα πλαίσια ενός ευρύτερου προγράμματος για την αρχαία εκμετάλλευση χρυσού

και αργύρου στον Ελλαδικό χώρο, λίγο μετά τον εντοπισμό και την ολοκλήρωση της έρευνας του πρώτου σκέλους

της αναφοράς του Ηροδότου σχετικά με τα αρχαία μεταλλεία χρυσού της Θάσου. Το πρόγραμμα αυτό χρηματοδοτείται

από τη Γενική Γραμματεία Έρευνας Τεχνολογίας και την Επιτροπή Ερευνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Η μεταλλευτική αυτή περιοχή στην οροσειρά της Λεκάνης ήταν όπως προκύπτει από παλαιότερες και τις δικές μας συστηματικές έρευνες αντικείμενο εντατικής μεταλλευτικής δραστηριότητας. Σε μια επιφάνεια περίπου 100 Km2 εντοπίζονται πάνω από 150 εμφανίσεις μεταλλεύματος τα οποία εκμεταλλεύτηκαν σύμφωνα με τις έρευνες μας κατά την αρχαιότητα, τη Ρωμαϊκή και Οθωμανική εποχή και τον 20ο αιώνα.

Η εκμετάλλευση στην περιοχή αυτή κατά την αρχαιότητα ήταν προσανατολισμένη στην εξόρυξη του πλούσιου σε χρυσό ή/και άργυρο μεταλλεύματος.

Το πόσο σημαντικό μεταλλευτικό κέντρο ήταν η περιοχή αυτή μας το δηλώνει εκτός από τον Ηρόδοτο και Θουκυδίδη και ο Στράβωνας ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά:

<< Υπάρχουν πολλά μεταλλεία χρυσού στις Κρηνίδες όπου σήμερα βρίσκεται η πόλη Φίλιπποι, κοντά στο Παγγαίο όρος >>.

Καθώς επίσης ο Διόδωρος ο Σικελιώτης:



<< Ύστερα ήρθε ο Φίλιππος Β΄ στην πόλη Κρηνίδες την οποία αύξησε σε πληθυσμό και τη μετονόμασε σε

Φιλίππους και τα μεταλλεία χρυσού που ήταν εκεί λιτά και άδοξα έφτιαξε καινούρια ώστε να μπορεί να έχει προσόδους

πάνω από χίλια τάλαντα >>.

΄Ότι αφορά στα μεταλλεύματα της περιοχής Παλιάς Καβάλας αυτά είναι σύμφωνα με τις έρευνές μας συνδεδεμένα

με το κατώτερο τμήμα της σειράς μαρμάρων και εν μέρει με το ανώτερο τμήμα της σειράς γνευσίων. Διακρίνουμε

τρεις τύπους μεταλλοφόρων σωμάτων, τα οποία εκμεταλλεύτηκαν κατά την αρχαιότητα.

Τον πρώτο τύπο αποτελούν σιδηρομαγγανιούχα μεταλλεύματα μέσα σε ανθρακικά πετρώματα με περιεκτικότητες

σε χρυσό μέχρι 26 ppm. Το δεύτερο τύπο σχηματίζουν σιδηρομαγγανιούχα μεταλλεύματα πλούσια σε μόλυβδο,

ψευδάργυρο και άργυρο, τα οποία εντοπίζονται επίσης μέσα στα ανθρακικά πετρώματα, με περιεκτικότητες σε άργυρο

μέχρι 2500 ppm. Ο τρίτος τύπος αναφέρεται σε χαλαζιακά σώματα πλούσια σε σιδηροπυρίτη και αρσενοπυρίτη καθώς

επίσης σε επιμηκυσμένα σώματα σιδηροπυρίτη-χαλκοπυρίτη, στην επαφή μαρμάρου/γνευσίου και στον γνεύσιο,

με περιεκτικότητες σε χρυσό μέχρι και 38 ppm.

Η χρονολόγηση της μεταλλευτικής δραστηριότητας σε προσχωματικά κοιτάσματα είναι πολύ δύσκολη, συχνά αδύνατη

και αυτό γιατί τα ίχνη σε τέτοιου είδους κοιτάσματα καταστρέφονται και χάνονται πολύ εύκολα. Το μόνο που

απομένει είναι σωροί από υπολείμματα έκπλυσης.

Σε αντίθεση με τα προσχωματικά κοιτάσματα τα ίχνη αρχαίας μεταλλευτικής δραστηριότητας διατηρήθηκαν μέχρι

σήμερα σε πολύ καλή κατάσταση ιδιαίτερα σε υπόγειες εργασίες.



Με βάση τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά την τεχνική εξόρυξης και προσπέλασης, καθώς επίσης τα αρχαιολογικά

ευρήματα και τη χρήση των μεθόδων χρονολόγησης C14 και θερμοφωταύγιας , διακρίνουμε στα μέχρι τώρα

ερευνηθέντα μεταλλεία της Αν. Μακεδονίας περισσότερες φάσεις εκμετάλλευσης. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον

παρουσιάζει αυτή της κλασσικής περιόδου.

Οι αρχαίες στοές έχουν κυρίως την χαρακτηριστική (κλασσική) τραπεζοειδή μορφή. Συχνή επίσης είναι η ορθογώνια

τομή όπως παρατηρήθηκε αυτή στα μεταλλεία Φιλίππων, της Σκαπτής Ύλης και της Ακρόπολης Θάσου. Οι διαστάσεις

των στοών έχουν πλάτος συνήθως 80cm και ύψος κατά μέσο όρο 90cm.

Παρόμοιες τομές μ' αυτές των στοών παρατηρήθηκαν και σε φρεάτια, η λειτουργία των οποίων εξυπηρετούσε την

προώθηση του μεταλλεύματος και παράλληλα τις (ατμοσφαιρικές) συνθήκες εργασίας στους χώρους του μεταλλείου

(εξαερισμός κλπ).

Για την κατασκευή των στοών και φρεατίων χρησιμοποιούνταν κατά την κλασική αρχαιότητα δύο κυρίως τρόποι

προσπέλασης, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα γνωστοί από το Λαύριο. Η κάθετη και η οριζόντια.

Μία τρίτη μέθοδος προσπέλασης η οποία όμως χρησιμοποιούνταν και για την εκμετάλλευση του μεταλλεύματος

ήταν η τοποθέτηση πυρράς όταν το πέτρωμα ήταν πολύ σκληρό.

Η μέθοδος εξόρυξης του χρυσοφόρου μεταλλεύματος γινόταν κατά την αρχαιότητα κυρίως με τη μέθοδο

εξοφλήσεων. Σε αντίθεση με τη μοντέρνα μέθοδο εκμετάλλευσης οι αρχαίοι κατά την προσπέλαση ακολουθούσαν

το μεταλλοφόρο σώμα. Με την εξόρυξη του μεταλλεύματος δημιουργούνταν συχνά εκτενείς ακανόνιστοι χώροι,

οι λεγόμενες εξοφλήσεις καθώς επίσης ένα λαβυρινθώδες σύστημα στοών.

Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι για τη εξόρυξη και προσπέλαση ήταν κυρίως το κοπίδι και σφυρί.

Σε ορισμένες περιπτώσεις παρατηρήθηκαν και ίχνη αξίνας. Για μαλακό υλικό γινόταν πιθανώς και χρήση τσάπας.

Συνηθισμένο φαινόμενο ήταν όταν το μεταλλοφόρο στρώμα ήταν κεκλιμένο, η εκμετάλλευση να γίνεται σε

περισσότερα από ένα επίπεδα. Σε θέσεις από ανώτερα σε κατώτερα επίπεδα ή στην είσοδο σμιλευόταν κλιμακοστάσια.

Για τη στήριξη της οροφής οι αρχαίοι άφηναν στύλους ασφαλείας ή έκαναν τοιχία υποστύλωσης. Οι στύλοι

αποτελούνταν από το πέτρωμα που φιλοξενούσε το μετάλλευμα. Για την κατασκευή των τοιχίων υποστυλώσεις

χρησιμοποιούσαν κυρίως το στείρο υλικό μέσα από το μεταλλείο.

Ότι αφορά στο φωτισμό: Αυτός γινόταν με πυρσούς κυρίως όμως με λυχνίες ελαίου οικιακής χρήσης από πηλό

ή μολύβι. Για τις λυχνίες έσκαβαν κοιλώματα στον τοίχο μέσα στο πέτρωμα ή κατασκευαζόταν θέσεις από πηλό.

Μία σημαντική παρατήρηση σε αρχαίες μεταλλευτικές περιοχές, είναι ότι έξω από τα χρυσωρυχεία βρίσκουμε

συνήθως πολύ λίγο και γενικά μικρούς σωρούς εξορυγμένου υλικού, παρόλο που οι χώροι εξόρυξης στο μεταλλείο

συχνά είναι τεραστίων διαστάσεων.

Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η θραύση και ο διαχωρισμός του εξορυγμένου υλικού και πολλές φορές

ο εμπλουτισμός του μεταλλεύματος γινόταν μέσα στο μεταλλείο. Το στείρο υλικό το χρησιμοποιούσαν στην

κατασκευή των τοιχίων υποστυλώσεις αλλά και για να καλύψουν και για να κλείσουν επιμελώς χώρους που

δεν τους χρησιμοποιούσαν πλέον. Με τον τρόπο αυτό απόφευγαν το δύσκολο έργο μεταφοράς του στείρου υλικού

και γινόταν παράλληλα, θα λέγαμε σήμερα, η αποκατάσταση του περιβάλλοντος. (Θρησκευτικά αίτια, για να

εξυγιαίνουν τις πληγές της θεότητας της γης).

Η μέθοδος απόληψης προσχωματικού χρυσού γινόταν με τη γνωστή μέθοδο έκπλυσης με το σκαφίδι. Ακολουθούσε

χύτευση του βαρέως κλάσματος εφόσον ήταν απαραίτητο.



Συχνά γινόταν επιτόπου προσθήκη χαλκού στο τήγμα. Γεγονός που διαπιστώθηκε με σιγουριά σε δύο περιπτώσεις:



Για σιδηρομετάλλευμα ακολουθούσαν οι αρχαίοι την ίδια μέθοδο μετά από θραύση και άλεσμα του

μεταλλεύματος, ενώ για πολυμεταλλικά μεταλλεύματα υπάρχουν κάποιες ενδείξεις π.χ λιθάργυρος ότι γινόταν

πιθανώς με τη μέθοδο της κυπέλλωσης.                                                                                   ΠΗΓΗ   http://greeksurnames.blogspot.gr/2012/08/blog-post_11.html

Λακεδαιμονίων γη

• 
  

Λακωνική γηbordonia.blogspot.com

Οι μέρες που έζησα στη Λακωνική γη μπορεί πια να ανήκουν στο παρελθόν δε θα πάψουν όμως ποτέ να ηχούν και να λάμπουν μέσα μου ως πυρωμένο σίδερο που στα χέρια επιδέξιου μάστορα παίρνει μορφή, και άλλοτε ξίφος καμώνεται καλοζυγισμένο κι άλλοτε υνί να οργώσει την καρπερή γη.

Είναι βέβαιο πως είναι αδύνατον ένα απλό σχόλιο ολίγων σελίδων να είναι αρκετό για να παρουσιάσει τούτο τον τόπο και την ιστορία του. Θεωρώ όμως καθήκον μου στον τόπο που με έθρεψε σωματικά και πνευματικά για ένα έτος, ως ελάχιστο φόρο τιμής στην Απαράμιλλης γοητείας Φύση και την Υποδειγματική Ιστορία, να επιχειρήσω το αδύνατο.

Λάα: Στη Δωρική διάλεκτο σημαίνει αυτό που παράγεται από τη λάβα δηλ. λίθος, πέτρα, βράχος.

Λαός-οι: Το πλήθος των ανθρώπων που «ξεφύτρωσε» από τους λίθους που άφηναν πίσω τους ο Δευκαλίων και η Πύρρα κατεβαίνοντας το όρος Παρνασσός ενώ διασώθηκαν από τον φοβερό κατακλυσμό. Από τον γιο τους Δώρο κατάγονται οι Δωριείς.

-λαος,-λας,-ας: Είναι οι πλέον συνήθεις καταλήξεις των ανδρικών ονομάτων της περιοχής κατά την ύστερη αρχαιότητα και την κλασσική εποχή (αναφέρουμε μερικά ενδεικτικά όπως Μενέλαος, Αγησίλαος, Αρχέλαος, Χάριλλος, Παυσανίας, Βρασίδας, Λεωνίδας, κ.α.).

Λας: Ομηρική πόλη (περιλαμβάνεται στον κατάλογο με το νηολόγιο με σημαντική δύναμη)η οποία βρίσκεται στη θέση Χωσιάρι 9 χιλ. νότια του Γυθείου μάλιστα σώζεται τμήμα της πολυγωνικής της οχύρωσης, το οποίο ακόμη και σήμερα αποτελεί θεμέλιο της οχύρωσης του Ενετικού κάστρου που φέρει το όνομα Πασσαβά.

Λάκωνες - Λακωνία: Είναι οι κάτοικοι του τόπου με τους πολλούς λάκκους δηλ. σπήλαια και φαράγγια. Θεωρούνται από τα καλύτερα στον κόσμο τα δύο πιο γνωστά σπήλαια της περιοχής αυτά του Διρού και της Καστανιάς, τα δε φαράγγια της περιοχής είναι αμέτρητα και η πρόσβαση σε αυτά τις περισσότερες φορές δύσκολη έως αδύνατη, πάντα δε απολήγουν σε ακρογιάλια ανυπέρβλητου φυσικού κάλλους.

Λακεδαίμονες: Οι δαιμόνιοι ή δαήμονες που σημαίνει αυτοί που είναι ικανότατοι, που φέρουν θεϊκές δυνατότητες, είναι οι άνθρωποι οι οποίοι δύνανται να κατοικούν σε αυτόν τον πλούσιο και συνάμα άγριο τόπο.

Λαλούδες: Αποκαλούν ακόμη και σήμερα, οι κάτοικοι της περιοχής τις μικρές πέτρες, συναντάται επίσης στην περιοχή και το επίθετο Λαλούδας.

Και καθώς οι ορεινοί όγκοι του Ταΰγετου και του Πάρνωνα αναδύονται μέσα από τα πέλαγα αρχίζουν και σιγά - σιγά να συγκλίνουν προς τα μέσα, σε κάποια θέση βόρεια της πόλης της Σπάρτης ενώνονται. Αν από κει κάποιος φέρει δύο ευθείες γραμμές τη μια προς το ακρωτήριο Ταίναρο και την άλλη προς το ακρωτήριο Μαλέα αμέσως θα σχηματίσει το 11ο σύμβολο του ελληνικού αλφαβήτου το γράμμα Λ. Αρχικό της λέξης Λακεδαίμονα, έμβλημα που έφεραν στην ασπίδα τους οι οπλίτες που υπερασπίζονταν την πόλη της Σπάρτης. Φαντάζει επίσης με Λόγχη δόρατος και αιχμή ξίφους στραμμένο προς το βορά έτοιμο να εξωθήσει τους εχθρούς της Σπάρτης για περισσότερο από έξι αιώνες.

Ο παραπάνω συμβολισμός ούτε τυχαίος είναι, ούτε αμελητέος καθώς όπως θα δούμε στη συνέχεια το σύμβολο Λ είναι επίσης αρχικό της λέξης Λευτεριά και σχετίζεται με την περιοχή τόσο στην κλασσική εποχή όσο και στη νεότερη ελληνική ιστορία.

Από το σημείο συμβολής των δύο βουνών πηγάζει ο ποταμός Ευρώτας, γνωστός για τα δεινά που προξενούσε στους έφηβους Σπαρτιάτες κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής τους εκπαίδευσης τους χειμερινούς μήνες. Τα καλοκαίρια όμως ήταν και εξακολουθεί να είναι Ευλογία θεού αφού με τα νερά του ξεδιψά όλη σχεδόν την εύκαρπη Λακωνική κοιλάδα, που χάρη στον καθημερινό μόχθο των σημερινών κατόχων της, έχουνε μετατρέψει ακόμη και αυτή τη δύσβατη γη, σε απέραντο ελαιώνα. Ο δε κάμπος του Έλους κοντά στις εκβολές του Ευρώτα είναι ένα πλατύ δάσος με εσπεριδοειδή και παράγει κάθε είδος φρούτα και λαχανικά.

Η ακρογιαλιά από τη δεξιά μεριά του ποταμού εκτείνεται μέχρι τη θέση Τρίνησα και είναι αρκετά μεγάλη ώστε στο παρελθόν μπορούσε να σταθμεύσει άνετα ολόκληρος ο σπαρτιατικός στόλος.

Στη συνέχεια της ακτογραμμής βρίσκεται το Γύθειον. Γη θεών με κυρίαρχο στοιχείο τη θάλασσα και τη φυσική ομορφιά. Εξαιρετικής ομορφιάς είναι και η μυθική Κρανάη, το όμορφο νησάκι στην άκρη της πόλης, εκεί λέγεται πως έσμιξε ο Πάρις με την Ωραία Ελένη σαν την έκλεψε από το παλάτι του Μενελάου και η ομορφιά από το μέρος αυτό, μόνο με εκείνης την ομορφιά μπορεί να συγκριθεί.

Τον πλούσιο Λακωνικό κάμπο όπου πριν από χιλιάδες χρόνια έβαλαν στο μάτι οι άξιοι Δωριείς ακολουθώντας τις προτροπές των προγόνων τους περικλείουν τα ξακουστά βουνά του Ταΰγετου και του Πάρνωνα. Από δυσμάς ο τραχύς Ταΰγετος με το αυστηρό Δωρικό ύφος και το Θεϊκό παρουσιαστικό, φυλάει καλά της πόλης τα νώτα, καθώς ρίχνει τον παχύ ίσκιο του πάνω από το Μιστρά και τη Σπάρτη. Από ανατολάς προβάλλει η οροσειρά του Πάρνωνα με τις δροσοπηγές, τα πλούσια δάση, και τα καλόχτιστα χωριά που αγναντεύουν το όμορφο Μυρτώο Πέλαγο.

Αν κάποιος άνθρωπος θελήσει οδοιπορώντας να φτάσει ως το νοτιότερο άκρο της χώρας θα καταλήξει ως το ακρωτήρι Ταίναρο, όπου οι αρχαίοι μύστες για να εξευμενίσουν το θεό Ποσειδώνα του έχτισαν περίκαλλο ναό κοντά στην είσοδο του κάτω κόσμου στη Πύλη του Άδη που ο άγριος Κέρβερος καλά φυλά.

Η Λακωνία και δη η περιοχή της Μάνης είναι τα μόνα κατ' ουσία αδούλωτα εδάφη του πάλλε ποτέ κραταιού αρχαιοελληνικού κόσμου. Η ισχύς και αυτονομία των πόλεων κρατών υποχωρεί μπροστά στο νέο πολιτειακό διοικητικό μοντέλο που εμφανίζεται στο τέλος του 4ου αι. π.Χ. που δεν είναι άλλο από αυτό των αυτοκρατοριών με τις αχανείς εκτάσεις. Ο δυτικός κόσμος εισέρχεται σε νέα εποχή, και από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου κι έπειτα θα τελεί υπό την κυριαρχία των εκάστοτε αυτοκρατοριών που βρίσκονται σε άνοδο. Έτσι ο ελλαδικός χώρος μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου και την πτώση των διαδόχων του, θα γνωρίσει διάφορους κατακτητές όπως Ρωμαίους, Φράγκους, Ενετούς, και τέλος Οθωμανούς. Η ιστορική άρνηση της Σπάρτης να ακολουθήσει το Μέγα Αλέξανδρο στην εκστρατεία του από όπου έχουμε και τα περίφημα «πλην Λακεδαιμονίων» και «ημείς ηγείσθε άλλων» πράξη που δεικνύει ότι στην παρούσα φάση της ιστορίας εξακολουθεί να είναι μια μεγάλη δύναμη και παραμένει πιστή στις ηθικές ανθρωπιστικές αξίες του πολιτειακού της συστήματος, θα την οδηγήσει σε απομόνωση και μοιραία στην πτώση της ένα αιώνα περίπου μετά, κι ο βασιλιάς της Μακεδονίας Αντίγονος μετά τη μάχη της Σελλασίας θα γίνει ο πρώτος στρατηγός ο οποίος θα εισέλθει νικητής σε Σπαρτιατικό έδαφος το 222 π.Χ. Δεν θα μείνει όμως εκεί περισσότερο από δύο χρόνια, γιατί κανόνες στρατηγικής τον αναγκάζουν να απαγκιστρωθεί και να εγκαταλείψει την περιοχή. Σε μια τελευταία απόπειρα αναλαμπής η Σπάρτη τα επόμενα χρόνια με το Νάβι θα επιχειρήσει να ανασυγκροτηθεί αλλά μάταια, οι καιροί έχουν αλλάξει οριστικά, κι η Ρώμη είναι παρών, υποδουλώνοντας ένα - ένα τα Ελληνικά και Ελληνιστικά κράτη. Οι Ρωμαίοι στρατηγοί σεβόμενοι τη στρατιωτική ιστορία της Σπάρτης αλλά και φοβούμενη ίσως το κόστος σε στρατιωτικό υλικό το οποίο θα της επέφερε η κατοχή μιας τόσο αφιλόξενης και απομονωμένης περιοχής, παραχωρεί σχετική αυτονομία στη Σπάρτη με το περίφημο "Κοινό Ελευθερολακώνων".

Από εδώ κι έπειτα η περιοχή μπαίνει σε μια νέα εποχή. Η υποτυπώδη αυτονομία και προσήλωση των Λακεδαιμόνιων στις εθνικές τους καταβολές (αυτό χαρακτηρίζει ακόμα και σήμερα τους σύγχρονους Λάκωνες ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις) καθώς και η φυσική οχύρωση και η απομόνωση, θα οδηγήσει τους κατοίκους της περιοχής, σε ιστορικά μονοπάτια παράλληλα, διαφέρουν όμως ριζικά από τις ιστορικές διαδρομές που θα ακολουθήσουν οι απόγονοι του υπόλοιπου ελληνισμού.

Διάφοροι επιδρομείς και κατακτητές του Ελλαδικού χώρου διαδέχονται τους Ρωμαίους. Ένας από αυτούς, ο Γότθος Αλάριχος τον 4ο αι. μ.Χ. θα λεηλατήσει μεταξύ άλλων, και την περιοχή της Σπάρτης. Οι τελευταίοι απόγονοι των Σπαρτιατών σώζονται βρίσκοντας καταφύγιο στα απόκρημνα βουνά του ακρωτηρίου Ταινάρου, εκεί θα ενωθούν με τους πειρατές που χρησιμοποιούν την περιοχή ως ορμητήριο και καταφύγιο, και κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία της Μάνης.

Και ενώ ο μεσαίωνας έχει εισβάλει για τα καλά στον ευρωπαϊκό χώρο, οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν το μοναχικό δρόμο της ιστορίας τους. Μόλις τον 7ο με 8ο αι. μ.Χ. θα ασπασθούν το χριστιανισμό, και θα ενσωματωθούν πλήρως στο βυζαντινό κράτος.

Δεν είναι τυχαίο ιστορικό γεγονός η άνοδος του Μιστρά, και ο Κων/νος Παλαιολόγοςεκτός από τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, είναι και ο εντιμότερος βυζαντινός αυτοκράτορας. Την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι παραδίδουν τα κλειδιά της κερκόπορτας στους Οθωμανούς, ο ίδιος θα προτιμήσει να πέσει μαχόμενος στις επάλξεις της Πόλης.

Τα επόμενα 400 χρόνια οι Οθωμανοί θα κυριαρχήσουν στον ελλαδικό χώρο και ο ελληνισμός φαίνεται να αναστέλλεται οριστικά. Η Δύση επενδύοντας σε εκστρατευτικά σώματα με σκοπό τον έλεγχο της μέσης ανατολής, αδιαφορεί για την τύχη του ελλαδικού χώρου, και ο άλλοτε λαμπρός πολιτισμός του (ο οποίος ήδη διώκεται από την εποχή του βυζαντίου)αφήνεται στη διάθεση των κατακτητών και οδηγείται σταθερά σε αφανισμό. Σε ένα μέρος μόνο της επικράτειας του βυζαντινού κράτους δε θα πατήσει ποτέ ο κατακτητής, τη Μάνη.

Μάνη, τόπος ιερός,
τόπος αγνός.

Μάνη τόπος αδάμαστος,
που προβάλλει μέσα απ' το κύμα.

Οι ράχες των βουνών της τρέφουν κοπάδια βοδιών
οι πλαγιές της τρέφουν του ανθρώπου το φρόνημα,
κάθε άνθρωπος και ένας πύργος,
κάθε χωριό κι ένα άπαρτο κάστρο.

Μάνη θαύμα θεών,
ανθρώπων έργο.

Πόσος μόχθος άραγε χωρεί στα λιθάρια της πεζούλας
που σα χρυσή κλωστή ζώνει τα βουνά της.

Πόσος μόχθος χωρεί στα κατάλια νταμάρια
κι που οι λατόμοι λαξεύουν την πέτρα.

Άνδρες σκληροί, ξερακιανοί, ωσάν το έδαφος που πατούν
σε αυτούς έλαχε να φυλάξουν τη φλόγα της Λευτεριάς άσβεστη,
ως άλλοτε μες την Άλτη, την Ιερή της Ολυμπίας,
τη Φλόγα την Αθάνατη
οι ένοπλοι Λακεδαιμόνιοι φυλούσαν.!*

Ώσπου ο μόχθος αυτός έγινε πόθος,
κι ο πόθος έγινε Φωνή, όπου όλοι μαζί οι Μανιάτες ύψωσαν,
πέντε μερόνυχτα πριν από κι, που οι Άξιοι Φιλικοί ορίσαν,
εκεί στην Αρεόπολη της Μάνης,
ορκίστηκαν οι πρώτοι ελεύθεροι Έλληνες,
Νίκη ή Θάνατος.

Η συνέχεια της ιστορίας είναι εξίσου γνωστή και Λαμπρή.

Η ιστορία της Σπάρτης, όπως και των άλλων πόλεων κρατών ενσωματώνεται στην ιστορία του Νέου Ελληνικού έθνους.

Η ιστορία όμως δεν ταυτίζεται πάντα με την ιστορική πραγματικότητα, και στην περίπτωση της Σπάρτης την ιστορία είτε δεν την έχουμε διδαχθεί σωστά, είτε δεν την έχουμε διδαχθεί ολόκληρη. Η ιστορία τη Ελλάδος είναι ελλιπής όταν η συμβολή της Σπάρτης και του πολιτισμού της στον παγκόσμιο πολιτισμό είτε παραλείπεται είτε διαστρεβλώνεται συστηματικά.

Και η ιστορία διαστρεβλώνεται όταν λέγεται ότι το πολιτικό καθεστώς της ήταν ολιγαρχικό!

Το πολίτευμα της δεν ήταν η ολιγαρχία αλλά η Ευνομία! Η «ρήτρα» του Λυκούργου αποτελεί το πρώτο σύνταγμα στην παγκόσμια ιστορία και η «Απέλλα» με τη «Γερουσία»ως άλλο κοινοβούλιο, την εκτελεστική εξουσία, του πολιτεύματος, οι δε Δύο Βασιλείςέχουν καθαρά θεσμικό ρόλο και η γερουσία ασκεί τον απόλυτο έλεγχο.

Όταν θεσπίζονται οι νόμοι του Λυκούργου (8ος αι. π.Χ.) το μοναδικό πολίτευμα σε όλο τον υπόλοιπο γνωστό κόσμο είναι η απόλυτη μοναρχία. Το εξαιρετικά πρωτοποριακό φαινόμενο της συμβασιλείας - δυαρχίας, συμβολίζει την αρχή των «πολλών» δηλ. της Δημοκρατίας!(δεν ήταν άλλωστε και σπουδαία τύχη να είναι κανείς βασιλιάς στη Σπάρτη, η ζωή τους ήταν το ίδιο σκληρή με των υπολοίπων «Ομοίων» και επιπλέον δεν μπορούσαν να πολεμήσουν σε καμιά άλλη σειρά της Σπαρτιατικής Φάλαγγας πλην της πρώτης!).

Οι έξι αιώνες πολιτικής σταθερότητας και εσωτερικής ασφάλειας το επιβεβαιώνουν.

Λένε επίσης πως δεν άφησε γραπτά μνημεία, και πως πνευματικούς άνδρες δεν είχε αναδείξει τόσους, όσους αναλογούν στη δύναμη της, παρά μόνο στον στρατιωτικό τομέα κατάφερε πολλά, και πως η γενική παιδεία των Σπαρτιατών ήταν ελλιπής!

«Λακωνίζει εστί Φιλοσοφείν» είναι η απάντηση. Το πνευματικό και νοητικό επίπεδο του μέσου Σπαρτιάτη πολίτη είναι πολύ πιο υψηλό από αυτό του μέσου Έλλην. Η Σπάρτη ως κοινωνία έχει καταφέρει να εξακοντίσει από την καθημερινότητα της τη μωρία, την αλαζονεία, τη φιλαργυρία, το αίσθημα της ιδιοκτησίας τον ατομισμό. Ο εθελοντισμός, η συνέπεια, ο πατριωτισμός, η αυτοθυσία, η ομαδικότητα, ο ηρωισμός, η πειθαρχία στους νόμους είναι τα δομικά συστατικά της έννοιας της αρετής, και η Αρετή στη Σπάρτη είναι εφαρμοσμένη, και καθημερινότητα, εν αντιθέσει με τις άλλες πόλεις κράτη όπου η Αρετή είναι αντικείμενο έρευνας στις Φιλοσοφικές σχολές αποκλειστικά από νέους πλούσιων οικογενειών.

Πέραν τούτων, έχει αναδείξει και ιστορικές μορφές όπως ο Λυκούργος, ο Χείλων, ο Τυρταίος, αλλά και επιφανείς πολιτικο-στρατιωτικούς ηγέτες όπως ο Αγησίλαος, ο Λεωνίδας, ο Παυσανίας, ο Βρασίδας, κ.α. οι οποίοι φημίζονται για τη Σοφία και την Αρετή τους.

Η Σπάρτη είναι τόπος Λιτός και Απέριττος είναι ο τόπος όπου το πνεύμα κυριαρχεί στην ύλη το Χρήμα δεν έχει καμιά αξία, και η μοναδική «Ηδονή» της ζωής είναι ένας Ένδοξος Θάνατος «εν πολέμω». Ο υλικός θάνατος δε φοβίζει κανένα στην κοινωνία της Σπάρτης, αυτό που προκαλεί αποτροπιασμό είναι η δειλία, η διαφθορά της Ψυχής και του σώματος. Και αυτό αποτελεί ύψιστο φιλοσοφικό κεκτημένο.

Αυτός ο τρόπος ζωής για τους ιστορικούς που έδρασαν από το μεσαίωνα κι έπειτα όχι απλά δεν είναι αρεστός αλλά πολλές φορές παραλείπονται ολόκληρα κεφάλαια, η ιστορική πραγματικότητα διαστρεβλώνεται συστηματικά:
«…….τη δε Σπάρτη την εκθεμελίωσα, την έβαλα είκοσι μέτρα κάτω από τη γη……» αυτά αναφέρει μεταξύ άλλων ένας Γάλλος περιηγητής του 17ου αι. μ.Χ. ο αβάς Φερμόντ** ο οποίος έλαβε άδεια από τις οθωμανικές αρχές να πραγματοποιήσει ιστορικές έρευνες στην περιοχή. Σε επιστολή του προς το βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο, χρηματοδότη της αποστολής.

Το λυπηρό όμως δεν είναι το μίσος κι οι φθορές που προξένησαν οι Γότθοι η ο παπάς απ' τη Γαλλία στις αρχαιότητες του τόπου μας αλλά η φθορά που προκαλούν ακόμη και επιφανείς Έλληνες όπως για παράδειγμα ο γνωστός αλεξανδρινός ποιητής ο οποίος κάπου λέγει σαρκαστικά: «……μα για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα……» σχολιάζοντας την άρνηση των Λακεδαιμονίων να ακολουθήσουν τον Αλέξανδρο στην Ελληνιστική εκστρατεία του.

Θεωρώ αίσχος και ύβρη προς την ιστορία των Ελλήνων, των οποίων ο πολιτισμός έφτασε στο αποκορύφωμα του, πράγματι την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δεν ήταν όμως κατόρθωμα δεκαετίας, χρειάστηκαν δεκάδες από αιώνες και αιματηρούς αγώνες για να μπορεί ένα Πνεύμα όπως αυτό του Αριστοτέλη να ακολουθήσει τον μεγαλύτερο κατά κανόνα στρατηλάτη, στα βάθη της Ασίας. Και όλο αυτό το λαμπρό οικοδόμημα αιώνων πολιτισμού θα μπορούσε να είχε καταρρεύσει σε μια νύχτα αν (η Αθήνα στο απόγειο της δύναμης και της δόξας της κατάφερε σπουδαίες νίκες εναντίων των βαρβάρων στους μηδικούς πολέμους, δεν ήταν όμως αυτή η πολιτική και στρατιωτική δύναμη η ικανή να αποτρέψει τέτοιον εχθρό) αν δεν ήσαν εκεί, εκείνη την εποχή Άνδρες σαν τον Λεωνίδα, τον Παυσανία και τους Ομοίους τους, για να συντρίψουν το πεζικό των βαρβάρων και να τους απομακρύνουν από τον ευρωπαϊκό χώρο για αρκετούς αιώνες.

Σε διαφορετική περίπτωση ο μεσαίωνας θα είχε εισέλθει στον Ευρωπαϊκό χώρο χίλια χρόνια νωρίτερα και ο Αλέξανδρος ίσως να μην υπήρχε για να ξεκινήσει την ελληνιστική εκστρατεία του και «…Αλεξανδρινοί Βασιλείς…» βεβαίως δε θα υπήρχαν. Και η παγκόσμια ιστορία βεβαίως θα ήταν διαφορετική.

Να λοιπόν που βρίσκονται τα μνημεία της Σπάρτης, εκεί στις Θερμοπύλες και τις Πλαταιές, στέκουν εκεί σεμνά χιλιάδες πια χρόνια και ορίζουν τον ορισμό της Αρετής και της Ανδρείας.

Οι «...Άνδρες λοιπόν είναι της Πόλης οι Πύργοι…» της Πόλης που δεν έχει ανάγκη από τείχη.

Θα διακόψω εδώ την ιστορική μου ξενάγηση στη Λακωνία, «…Λακωνίζει εστί Φιλοσοφείν…»άλλωστε. Αξίζει να έρθει κάποιος σε επαφή με τον τόπο και την ιστορία του από κοντά. Αφήνοντας τη σκέψη σας ελεύθερη να πλανηθεί στον Μύθο και τους Απογόνους του, θα σας εμπιστευθώ τούτο μονάχα το Θαύμα που βίωσα κάποιο πρωί σε ένα σχολείο πλάι στις όχθες του Ευρώτα, όταν έφηβοι και νέες της περιοχής πιάστηκαν να χορέψουν ένα τοπικό χορό τον Τσακώνικο (Τσακωνιά λέγεται η περιοχή που βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του Πάρνωνα, στην τοπική διάλεκτο σώζεται σε αρκετά μεγάλο βαθμό το ιδίωμα της Δωρικής διαλέκτου και οι χοροί και τα τραγούδια της περιοχής κατάφεραν αν διασώσουν μέρος της πανάρχαιας αυτής παράδοσης).

Είδα λοιπόν με τα μάτια μου τον Απέριττο Δωρικό χορό να αναβιώνει σε κάθε τους βήμα. Χορός Λιτός, δίχως φιγούρες, αργός με βαριά πατήματα και τα κορμιά ακέραια να στηρίζονται το ένα στο άλλο με τα χέρια δεμένα στο ύψος της μέσης σε σχήμα μαιάνδρου ως άλλοτε «δένονταν» οι οπλίτες κατά την ώρα της μάχης. Κι από τα χείλη τους μέσα να ανεβαίνει φωνή από ήχο έμμετρο Δωρικό και να λέγει με θεϊκή μελαγχολία πως το αρχαίο Πνεύμα το Αθάνατο ζει ακόμα εδώ.

*(στον ιερό χώρο της Ολυμπίας απαγορευόταν η είσοδος ενόπλων. Οι μόνοι που είχαν δικαίωμα να εισέλθουν στον χώρο ένοπλοι, ήταν οι άνδρες της ασφάλειας που δεν ήσαν άλλοι από τους Λακεδαιμόνιους, γεγονός που δηλώνει το μέγεθος της πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος της Σπάρτης στον Αρχαιοελληνικό κόσμο).
**(Την εποχή του Διαφωτισμού στην Ευρώπη αλλά και στον Ελλαδικό χώρο εκτός από πολλούς φιλέλληνες έδρασαν και αρκετοί ανθέλληνες. Των μεν πρώτων τα κίνητρα και η δράση είναι γνωστά των μεν δεύτερων η δράση και τα κίνητρα παραμένουν ανεξερεύνητα).

Γράφτηκε από τον  Χονδρονάσιος Χαρίλαος

palema.gr

Εμείς οι Έλληνες

                Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.                            

Από γενέσεως κόσμου έως την Πρώτη ιστορική Ολυμπιάδα του 2.776 Π.Ε

Δημήτρης Βαρδίκος
ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ»

-          Για να μάθουν όλοι οι Έλληνες (όσοι δεν γνωρίζουν) τη μακρινή  τους καταγωγή και την πραγματική τους ιστορία που αριθμεί απροσδιόριστες δεκάδες ίσως εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.

-           Να πάψουν να είναι Μισέλληνες (ξένοι και Έλληνες) και να υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει ιστορική συνέχεια από την πρωτοελλαδική (Μυθική εποχή) και τα κλασσικά χρόνια έως την εποχή μας.

-           Για να καταγγείλω τους εξουσιαστικούς μύθους, όπως το ότι οι Έλληνες είναι Ινδοευρωπαίοι , πως τα γράμματα τα πήραν από τους Φοίνικες και τον πολιτισμό τους από κάποιους Μου και κάποιους Λεμούριους.

Έτσι μέσα από αυτό το βιβλίο νομίζω ότι δίνω απαντήσεις σε όλα τα παρακάτω ερωτηματικά, γιατί σκόπιμα του τελευταίους αιώνες πολλοί Ευρωπαίοι και κάποιοι ανθέλληνες άφησαν να αιωρούνται ιστορικές και μη αμφισβητήσιμες «αλήθειες»

Ερωτηματικά στα οποία δίνω απαντήσεις.

-Οι Έλληνες είναι γηγενείς της Αιγαίας Γης.

-Οι Νεοέλληνες έχουν απόλυτη  ιστορική συνέχεια με τους αρχαίους.

-Ο Ελληνικός λόγος διαμορφώθηκε στην Ελλάδα.

-Το δωδεκάθεο του Ολύμπου δεν είναι ειδωλολατρική θρησκεία, αλλά ερμήνευε το       πνεύμα του Ενός και Μοναδικού θεού.

-Οι Έλληνες ποτέ δεν υποστήριξαν πως ο Ζευς και οι άλλοι Αθάνατοι του Ολύμπου δημιούργησαν το Σύμπαν την ζωή στη Γή.

-Η Αθάνατη Θεά Αθηνά που λάτρευαν οι αρχαίοι Έλληνες, δεν ήταν μαύρη από την Αφρική αλλά γεννήθηκε στην Ελλάδα.

-Ο Πλάτων, Ο Σωκράτης, Ο Αριστοτέλης και όλοι οι φιλόσοφοι ήταν Έλληνες.

-Οι Έλληνες δεν ήρθαν από τον Καύκασο ούτε από την Ινδία.

-Ο Ελληνικός πολιτισμός είναι γηγενής και φώτισε τους λαούς της γής.

-Τα γράμματα δεν είναι Φοινικικά. Επί πλέον οι αρχαίοι Φοίνικες Έλληνες ήταν. Είχαν γλώσσα, πολιτισμό και ονόματα Ελληνικά και λάτρευαν τους ίδιους θεούς.

Και επειδή ο μισελληνισμός πηγάζει από το σύμπλεγμα της κατωτερότητας των μη Ελλήνων, έχουμε πολλά βιβλία, ανθελληνικών ή παραπλανητικών εκδόσεων που κυκλοφορούν, αμερικάνικα και ευρωπαϊκά , όπως¨

-Οι Έλληνες ήρθαν από αλλού, αλλά ποτέ δεν διευκρινίζουν από πού.

-Οι Άτλαντες δεν ήταν Έλληνες, αλλά πρόγονοι των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, υπάρχει όμως μια μικρή καθοριστική λεπτομέρεια. Δεν υπήρχαν τότε έθνη σε αυτές τις χώρες.

-περί γενέσεως του κόσμου, με αρχή το 5.508 από κτίσεως κόσμου κατά την χριστιανική άποψη, μόνο που στην Ελληνική ιστορία έχουμε καταγραφές δεκάδων χιλιάδων χρόνων.

-Ιστορία της γραφής, με ανύπαρκτη ή λανθασμένη βιβλιογραφία, που αναφέρει ότι τα Ελληνικά γράμματα είναι Φοινικικά (και εννοούν ότι οι αρχαίοι Φοίνικες δεν ήταν Έλληνες).

-Παγκόσμια ιστορία του πολιτισμού με ελάχιστες αναφορές στην κλασσική Ελλάδα και εκτεταμένες ,μεθοδευμένες αναλύσεις πολιτισμών της Δύσης και της Ανατολής.

-Ιστορία των θρησκειών που δεν κάνει καμιά αναφορά στον Ορφέα και τα ορφικά, την πρώτη μονοθεϊστική θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων σε εποχή 13.000 Π.Ε. (¨όπου Π.Ε σημαίνει πριν της εποχής μας).

-Λεμουρία, μία προϊστορική ανύπαρκτη Ήπειρος στον Ειρηνικό που έδωσε τον πολιτισμό της στους Άτλαντες και αυτοί στους Έλληνες (Μεγάλη φαντασία κάποιων)

-Ιστορία της αρχιτεκτονικής, όπου λείπει ο Ικτίνος και ο Παρθενώνας.

-Ιστορία της Γλυπτικής, χωρίς τον Πραξιτέλη.

-Εφευρέσεις και ανακαλύψεις, ενώ ο Αρχιμήδης 2.250 χρόνια πριν  έκαιγε τα πλοία των Καρχηδόνιων με Ηλιακά κάτοπτρα, ακτίνες λέιζερ και άλλοι Έλληνες κατασκεύαζαν υπολογιστές για την ναυτιλία σαν εκείνο των Αντικυθήρων.

-ιστορία της Αστρονομίας, χωρίς αναφορές στην Ελλάδα, που χιλιάδες χρόνια πριν οι Έλληνες μελέτησαν το σύμπαν και έδωσαν τα ονόματα στα ουράνια σώματα Ευρωπαίοι δεν γνώριζαν 500 χρόνια πριν ότι η γη κινείται, αν και τους το βεβαίωνε ο Κοπέρνικος,που είχε διαβάσει τα συγγράμματα του Αρίσταρχου του Σάμιου.

-Παγκόσμιες ιστορίες της λογοτεχνίας, που αρχίζουν σκόπιμα από το μεσαίωνα για να μην αναφέρουν τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Πλάτωνα. Υπάρχουν χιλιάδες εκδόσεις που αποκρύπτουν την Ελληνική διανόηση που γέννησε και φώτισε τον παγκόσμιο πολιτισμό.

Πώς να μην κάνεις την σκέψη ότι όλοι αυτοί οι Ελληνες –μισέλληνες που γεννήθηκαν στον Αιγαίο χώρο εξυπηρετούν συμφέροντα των γνωστών-αγνώστων εχθρών του Ελληνισμού και κάνουν τα πάντα για να δυσφημίσουν την Ελλάδα.

Σύμφωνα λοιπόν με τα τελευταία αρχαιολογικά ευρήματα και τα επιστημονικά πορίσματα, ο άνθρωπος εμφανίστηκε στην Γη 20.000.000 χρόνια προ εποχής μας.

Η γραπτή ιστορία των Ελλήνων ξεκινά από 5.000 χρόνια Π.Ε. Ανεπίσημα όμως, έχουμε ευρήματα με συμβολικές απεικονήσεις ή άλλες γραμμικές γραφές πάνω από 40.000 χρόνια. Η Ελληνική παράδοση ξεπερνά τις 100.000 χρόνια Π.Ε. Στον Ελλαδικό χώρο τα παλαιοντολογικά ευρήματα ανθρώπινης δραστηριότητας φτάνουν τα 10.000.000 χρόνια. Για παράδειγμα το απολιθωμένο κρανίο του αρχανθρώπου στο Σπήλαιο των Πετραλώνων αγγίζει τα 740.000 χρόνια.

Οι πόλεις, Αθήνα, Θήβα, Λάρισα, Κόρινθος, Αργος, Τίρυνθα, Μυκήνες, Πυλος, φαιστός, Κνωσσός και άλλες πανάρχαιες Ελληνικές πόλεις-κράτη θα ήταν αφέλαια να πούμε ότι πως δημιουργήθηκαν 3.000-4.000 χρόνια πριν, και αυτό αποδεικνύεται από τα θεμέλια των ναών ή τα τείχη στις Ακροπόλεις, όπου φαίνονται διαφορετικές τεχνικές στην λιθοδομή (επεξεργασία και τεχνική στην εφαρμογή της πέτρας).

Επίσης οι μύθοι είναι γεγονότα που αναφέρονται σε διάφορες και απόμακρες εποχές. Πέρασαν και καταγράφησαν κατά τα ιστορικά χρόνια στην προφορική και κληροδοτήθηκαν στις επόμενες γενιές με διαφοροποιήσεις. Ολοι οι Ελληνικοί μύθοι έχουν ιστορικές και συμβολικές σημασίες, και γι΄αυτό είναι απαραίτητο να βρεθούν οι Ιεροί κώδικες της Ελληνικής προιστορίας για να φανερωθούν οι σημασίες, τα πραγματικά πρόσωπα, τα γεγονότα και η εποχή τους. Π.Χ. Ο Ηρακλής, ήταν ένας ή πολλοί με το ίδιο όνομα, γιατί το όνομα αυτό στην ουσία ήταν επίθετο που έδιναν οι αρχαίοι Ελληνες κατά εποχές σε άνδρες που διέθεταν χαρισματικό νοιύ και σωματικά προσόντα. Το ¨ονομα Μίνωας, ήταν κυβερνητικός τίτλος και αναφέρεται σε διάφορες εποχές. Ηταν το 33.000 χρόνια πριν κυβερνήνης στην Αίγυπτο, κυβερνήτης στην Αιθιοπία, φαραώ στην Αίγυπτο το 5.000 Π.Ε, αλλά και Βασιλιάς της Κρήτης στα χρόνια του Θησέα 10.000 χρόνια Π.Ε.

1.       30.000.000  Πλανήτης Γη  Από αλλεπάλληλες τεκτονικές και μορφολογικές αλλαγές αναδύθηκε η ΑΙΓΑΙΑ   ΓΗ. Συμπαγής μάζα ύλης που απλωνόταν από το Ιόνιο έως την Μ.Ασία, και Αίγυπτο, με ποταμούς, λίμνες και νησίδες.

2.        25.000.000  ΑΙΓΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ   . Εμφανίζεται ο άνθρωπος στην Αιγαία Γή. Έως σήμερα στον Ελλαδικό χώρο υπάρχει το αρχαιότερο εύρημα απολιθωμένου ανθρώπου.

3.        23.000.000 ΑΙΓΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ. Χερσαία ζωικά και φυτικά απολιθώματα στο Σίγρι της Λέσβου και θαλάσσια απολιθώματα στην Ζάκυνθο.

4.        20.000.000  ΑΙΓΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ. Θαλάσσια απολιθώματα στην Εύβοια (Κύμη, Αλιβέρι) και Κομοτηνή.

5.        12.000.000  ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ-ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ. Σε περιοχές της Χαλκιδικής και της Μάνης βρέθηκαν εργαλεία από χαλαζία που χρησιμοποιούσαν άνθρωποι για τις καθημερινές τους χρήσεις.

6.        11.000.000  ΑΙΓΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ-ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ . Στα Τρίγλια, βρέθηκε απολιθωμένη κνήμη ανθρώπου και είναι το αρχαιότερο εύρημα σε όλο τον κόσμο. ΕΤΣΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΗΠΕΙΡΟ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ.

7.         7.000.000  ΑΙΓΑΙΟ. Χερσαία απολιθώματα (Μεγαθήριο) στο νησί Σάμος.

8.         6.000.000 ΑΙΓΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ-ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Στην Πτολεμαΐδα της Μακεδονίας βρέθηκαν εργαλεία καθημερινής χρήσης. Όλα τα εργαλεία των αρχανθρώπων έχουν συνέχεια έως σήμερα στον τρόπο κατασκευής τους που δείχνουν μια ατελείωτη ιστορική συνέχεια.

9.         5.000.000  ΑΙΓΑΙΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΜΕΣΟΧΩΡΟΣ. Μεγάλες τεκτονικές συμπιέσεις    αναδιαρθρώνουν  την Αιγαία γή. Αρχή σχηματισμού νησιών στο Αιγαίο, αρχή διαχωρισμού της Πελοποννήσου από την σημερινή Στερεά Ελλάδα.

10.     4.500.000  ΑΙΓΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ Στις περιοχές Πόρτο Ράφτη Αττικής όπως και στα νησιά Μήλος και Ικαρία βρέθηκαν εργαλεία που χρησιμοποιούσαν άνθρωποι τότε.

11.      3.000.000 ΑΙΓΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ- ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Στην Πτολεμαΐδα στο χωριό Πέρδικα βρέθηκε  ελέφαντας διαμελισμένος και εργαλεία.

12.      1.500.000  ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Στις πλαγιές του Παγγαίου όρους βρέθηκαν απολιθωμένα οστέινα εργαλεία.

13.       1.000.000-900.000   ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ.  Ίχνη φωτιάς στο Σπήλαιο των Πετραλώνων. Άνθρωποι των σπηλαίων γνωρίζουν την χρήση της φωτιάς και είναι τα παλιότερα ευρήματα στη Γή.

14.           950.000  ΑΙΓΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ. Εργαλείο «χαλικόμορφο» που βρέθηκε στην περιοχή λίμνη Κορίσσια στην Νότια Κέρκυρα και θεωρείται ένα από τα παλαιότερα εργαλεία της παλαιολιθικής εποχής.

15.             745.000  ΣΠΗΛΑΙΑ ΠΕΤΡΑΛΩΝΩΝ.  Απολιθωμένο κρανίο Αρχανθρώπου (όρθιου ανθρώπου) των Πετραλώνων της Χαλκιδικής. Οργανωμένες οικογενειακές ομάδες που ασχολούνται με το κυνήγι, που ζούσαν στην «Κρίνεια παγετώδη» περίοδο.

16.              500.000  ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ  Στο Σπήλαιο Χαλιωτάτων γηγενής πολιτισμένος άνθρωπος.

17.              400.000  ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ Αιγαίος γηγενής νοήμων άνθρωπος (καλλιεργητής της Γής, κτηνοτρόφος, ψαράς)

18.              300.000   ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ   Βρέθηκε κρανίο νοήμονος ανθρώπου στην Μάνη.

19.              250.000    ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ   Λίθινος πέλεκυς κοντά στον ποταμό Αλιάκμονα.

20.              200.000     ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ   Πνευματικός άνθρωπος

21.              150.000       ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ   Η Ελληνική γλώσσα αναπτύσσεται σε πολλές διαλέκτους στον Ελλαδικό χώρο. Λατρεία των φυσικών φαινομένων ΗΛΙΟΣ, ΣΕΛΗΝΗ, ΘΑΛΑΣΣΑ, ΑΣΤΡΑΠΕΣ, ΒΡΟΝΤΕΣ κ.α

22.              100.000        ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ-ΘΕΣΣΑΛΙΑ- ΑΛΟΝΝΗΣΟΣ Παλαιολιθικοί οικισμοί στις όχθες του Πηνειού . Βρέθηκε στο Παλαιοκαστρο Σιάτιστας εργαλείο , το αρχαιότερο, «Διπρόσωπος Λίθινος Χειροπέλεκυς» . Βρέθηκαν εργαλεία στην αρχαία Ικος-Αλόννησος που χρονολογούνται σε διάφορες εποχές από 10.000 –100.000 χρόνια. Οι γηγενείς του ελλαδικού χώρου αρχίζουν να αναζητούν και να λατρεύουν θεότητες. Φοβερά παιδιά της Γης και του Ουρανού σκιάζουν τους κατοίκους της Αιγαίας περιοχής, Εκατόγχειρες, Κύκλωπες, Σφίγγα, Κέρβερος, Στυμφαλίδες  Όρνιθες, το Λιοντάρι της Νεμέας, Μέδουσες, Σειρήνες.

23.                90.000. ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ. Οι Αιγαίοι λατρεύουν την Γη και τον Ουρανό ως θεότητες.

24.                80.000.  ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ. Τέρατα και τερατογονίες σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, παιδιά της Γης και του Ουρανού. Οι άνθρωποι τα αποδίδουν σε άγνωστες και μυστηριώδεις δυνάμεις. Κυρίαρχοι των θαλασσών ο Νηρεύς, οι Νηρηίδες, οι Γραίες και οι Μέδουσες.

25.                70.000.   ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ.  Γεννήθηκαν οι Τιτάνες, Ωκεανός, Κοίος, Κρείας, Υπερίων,Ιαπετός, Κρόνος και οι Τιτανίδες Θεία, Ρέα, Θέμις, Μνημοσύνη, Φοίβη, Τηθύς και Διώνη. Οι Αιγαίοι έχουν διαμορφώσει οικισμούς με κοινωνικές δομές.

Λατρεία του Ήλιου, της Ρέας και του Κρόνου. Ιαπετός κυρίαρχος στην Δύση.

Στην Πελοπόννησο Ίναχος, Φορωνεύς, Πελασγός, Αργος, Λυκάων και Έπαφος χτίζουν μεγάλες πόλεις.

26.                    60.000.   ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ. Γεννιέται η Αφροδίτη στον αφρό της θάλασσας των Κυθήρων από το σπέρμα του Ουρανού. Εμφανίζονται οι Ερινύες, οι Νύμφες και οι Γίγαντες. Διαμόρφωση ενιαίας Ελληνικής γλώσσας με τοπικές διαλέκτους. Αρχή γενέσεως του Ελληνικού Λόγου.

27.                     50.000    ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ.  Στις θέσεις Κοκκινοπηλός και Ασπροχάλικο Ιωαννίνων (Κοιλάδα του Λούρου) βρέθηκαν 800 εργαλεία και απολεπίσματα μεταμορφωμένου ασβεστόλιθου. Εμφάνιση υπερφυσικών όντων και θεοτήτων και ηρώων, Τύφωνας, Ανταίος, Τριπτόλεμος ο 1^ος. Οι Αιγαίοι χαράζουν σε σπήλαια πρωτο-ιερογλυφικά λατρευτικά σύμβολα. Ο Ήλιος-Απόλλων και ο Ήφαιστος κυριαρχούν στις λατρευτικές δεήσεις των Ελλήνων. Επίσης έχουμε και τη λατρεία του θεού Αίολου και εμφανίζεται η πρώτη γενιά των Ατλάντων.

28.                           45.000  ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ . Αρχή λατρείας των θεοτήτων του Ολύμπου. Ο Ζεύς θεωρείται ως πρώτος μεταξύ των Ολυμπίων. Η Δήμητρα ως μεγάλη μητέρα των καρπών, του σίτου και της γονιμότητας. Εξάπλωση των Ελλήνων στην βόρεια Ελληνική χερσόνησο (Αίμος), στις παραλίμνιες ολόγυρα περιοχές έως την Μ.Ασία, δυτικά έως την Ιταλική και ιβηρική χερσόνησο και τις στεριές της πρώην Μεσογείου θαλάσσης (που ήταν μία μεγάλη λίμνη με νησιώτικα συμπλέγματα. Ηρακλής ο 1^ος και ο Πέλοψ ο 1^ος κυρίαρχοι της Πελοποννήσου.

Αρχή των μασκοφόρων Εορτών- «ΚΡΟΝΙΑ», την πρώτη εβδομάδα μετά την εαρινή ισημερία. Αυτές οι γιορτές αργότερα εντάχθηκαν στα Διονυσιακά βακχικά μυστήρια.

29.                        40.000   ΑΦΡΙΚΗ. Οι Έλληνες κυριάρχησαν στην Αιθιοπία και σιγά σιγά άρχισαν να καθαρίζουν τις όχθες του Νείλου. Εμφανίζονται εν τω μεταξύ οι Κένταυροι στο ¨Όρος Πήλιο και αργότερα στην Θεσσαλία.

30.                         39.000. ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ, ΗΠΕΙΡΟΣ. Ραδιοχρονολόγηση του τελευταίου στρώματος στο Ασπροχάλικο Ιωαννίνων που αποκάλυψε ασχολίες των ανθρώπων εκείνης της εποχής.

31.                          35.000.     ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ (ΑΙΜΟΥ). Στην κοιλάδας του ποταμού Λούρου βρέθηκαν λίθινες επεξεργασμένες με δεξιοτεχνία λίθινες λεπίδες.

Γεννήθηκε ο Ασκληπιός και πρωτολατρεύτηκε στην Τρίκκη της Θεσσαλίας. Οι Έλληνες αποικίζουν τον κόσμο.

32.                           34.000.  ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ. Ο Περσεύς ο 1^ος εκστρατεύει στη Δύση και στην Ασία. Δημιουργούνται μεγάλες πόλεις στον Ελλαδικό χώρο, όπως η

Κόρινθος, η Ποσειδωνία (Αθήνα), η Θήβα. Έχουμε επίσης την ίδρυση του Μαντείου των Δελφών στις όχθες της λίμνης (σημερινός Κορινθιακός κόλπος)

33.                           33.000 ΕΛΛΑΔΑ, ΑΙΘΙΟΠΙΑ, ΑΙΓΥΠΤΟΣ, ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ. Οι Έλληνες κατοικούν την Μ. Ανατολή και την Αιθιοπία, που ήταν αρχικά αφιλόξενος χώρος. Ιδρύουν πόλεις ολόγυρα από τον Νείλο, όπως η Ηλιούπολις, που ίδρυσε ο Ακτίς ο Ρόδιος και αργότερα η Διόπολις. Οι Έλληνες θεοί ιδρύουν και τις Αιγυπτιακές δυναστείες, που κυβέρνησαν για 13.985 χρόνια την Αίγυπτο, που άρχισε να γίνεται η ιερή κιβωτός του Ελληνικού πολιτισμού. Πρώτοι κυβερνήτες ήταν ο Ήφαιστος, Ήλιος, Αγαθοδαίμων, Κρόνος, Οσιρις, και Ίσις, Τύφων, Ωρος, Άρης, Ανούβις, Ηρακλής ο 2^ος, Απόλλων, Άμμων,  Τιθοής,  Σώσος και Ζεύς. Ο Άμμων –Ζευς ταυτίζεται με τον Μίνωα.

34.                           31.000. ΑΙΓΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ-ΘΕΣΣΑΛΙΑ. Ίδρυση του Μαντείου της Δωδώνης στην Θεσσαλία στις όχθες της μεγάλης Θεσσαλικής λίμνης. Τα διαδοχικά φύλα με κοινή γλώσσα και καταγωγή (γηγενείς του Ελλαδικού χώρου) αναπτύσσουν πολιτισμό και επικρατούν διαδοχικά. Αχαιοί, Αίολες, Ίωνες, Δωριείς, Θράκες, Μυρμιδόνες κλπ.

35.                           30.000. ΑΙΓΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ-ΕΛΕΥΣΙΝΑ. Καθιερώνονται τα Ελευσίνια Μυστήρια, αφιερωμένα στην Γαία, αργότερα στις εποχές του χρόνου και στα νεώτερα χρόνια , 14.000ΠΕ προς τιμή της Θεάς Δήμητρας και της κόρης Περσεφόνης. Στην Πελοπόννησο ο Βελλεροφόντης ο 1^ος σύμφωνα με την λακωνική παράδοση είναι ο πρώτος Βασιλιάς της Νότιας Πελοποννήσου.

36.                            28.000. ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ, ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ. Τα Καβείρια στο νησί της Σαμοθράκης καθιερώνονται.

37.                              26.000. ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ, ΜΕΣΣΗΝΙΑ. Στην θέση «Απίδημα» της Μάνης βρέθηκαν ερείπια της εποχής αυτής.

38.                              25.000. ΑΙΓΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ-ΑΙΓΥΠΤΟΣ. Κατακλυσμός του ΩΓύγου.

Τα νερά που κάλυπταν το βόρειο ημισφαίριο της Γής έως τον Εύξεινο Πόντο άρχισαν να λειώνουν, ξεχύνονται στην Αιγαία Γη και κατακλύζουν και καταποντίζουν το μεγαλύτερο μέρος της. Οι Βουνοκορφές είναι τα σημερινά νησιά του πελάγους. Οι πλημμύρες δημιουργούν και άλλα ανοίγματα μεταξύ Ευρώπης-Αφρικής, τα νερά ξεχύνονται στον Ατλαντικό μέσω των Ηρακλείων Στηλών. Ο άξονας της γης , ο βόρειος μαγνητικός πόλος μετατοπίζεται. Η λίμνη «Λίβυα»

Της Αφρικής αποστραγγίζεται και αρχίζει να δημιουργείται η έρημος Σαχάρα.

Οι ιερείς του μαντείου του Δωδωναίου Διός της Θεσσαλίας, μαζί με τα αρχεία του Ελληνικού πολιτισμού μεταφέρονται στην Αίγυπτο, για περισσότερη ασφάλεια και ιδρύεται το μαντείο του Αμμωνος Διός, στα παράλια της Αφρικής.

39.                               24.000. ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΧΩΡΟΣ. Κυρίαρχοι της Εσπερίας χώρας οι Μέδουσες. 1^η δυναστεία των Λιβυκών Αμαζόνων-θυγατέρων του Άρη. Εξοντώνουν και  λεηλατούν του κατοίκους της Δυτικής Αφρικής. Ο Ηρακλής ο 3^ος εκστρατεύει στην Εσπερία για τα χρυσά μήλα του κήπου των Εσπερίδων και εξοντώνει πολλές από αυτές. Αργότερα ο Περσεύς τις εξολοθρεύει και καθαρίζει τον τόπο από αυτές.

40.                                23.000. ΑΙΓΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ. Η πρώτη μεγάλη έκρηξη στο ηφαίστειο της Θήρας.

41.                                 22.000. ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ. Οι Άτλαντες (Έλληνες) κατοικούν το νησί της Ατλαντίδος και την Εσπερία Ήπειρο (Αμερική)

42.                                 20.000.ΕΥΡΩΠΗ-ΑΣΙΑ. Οι Έλληνες Δραβίδες εξερευνούν και κατοικούν την Ευρώπη και την Ασία. Στην Ινδία δημιουργούν μεγάλα Ελληνικά πολιτιστικά κέντρα και θέτουν τις βάσεις του ινδικού πολιτισμού. Στην Αθήνα έχουμε τον κατακλυσμός του Κέκροπος 1^ου (γηγενής βασιλιάς).

Οι Αρκάδες λατρεύουν τον Πάνα και τον Δία και πραγματοποιούν αναίμακτες ή θυσίες ζώων στον Λύκαιον Όρος της Αρκαδίας. Οι θυσίες συνεχίστηκαν μέχρι το 1.000 μ.χ.

43.                                  18.000. ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ. Ο Αιγαίων (γιος του Ουρανού και της Γης) βασιλιάς της Εύβοιας κυριαρχεί στο Αιγαίο πέλαγος με τα πλοία του και δίνει το όνομά του στο Αρχιπέλαγος.

44.                                   17.000. ΕΛΛΑΔΑ-ΑΣΙΑ. Ο Ηρακλής ο 4^ος εκστρατεύει στην Ασία και φθάνει έως την  Κίνα. Χτίζει Ελληνικές πόλεις και αφήνει βασίλισσα την κόρη του. Κάθε  μία φορά μόνο τον χρόνο πλήρωνε φόρους στην βασίλισσά τους. Μέχρι σήμερα η περιοχή στην Ν.Δ. Κίνα πάνω από το Βιετνάμ-Λάος-Βιρμανία ονομάζεται Γιουνάν, δηλ. Ίωνες, έτσι φωνάζουν όλους τους Έλληνες οι Ασιατικές χώρες. Είναι μεγαλύτερη από τον σημερινό ελλαδικό χώρο και έχει πρωτεύουσα την Κουανμίγκ. Ανασκαφές κινέζων αρχαιολόγων στην Γιουνανία φέρνουν στην επιφάνεια Ελληνικές πόλεις της παλαιάς και προκλασικής εποχής και επιβεβαιώνουν αυτές τις αποικήσεις.

Στο Αιγαίο η ναυσιπλοΐα έχει μεγάλη ανάπτυξη.

45.                                 16.000. ΑΙΓΑΙΑ ΓΗ. Ο Προίτος ο πρώτος βασιλιάς της Τίρυνθας ,κυρίαρχος του κάμπου του Άργους. Ο Διόνυσος ο 1^ος εκστρατεύει στην Ασία έως την Κίνα, την Ιαπωνία, και τα νησιά του Ειρηνικού.  Στον Εύξεινο Πόντο έχουμε την γενιά των Σκυθικών Αμαζόνων.

46.                                  15.000. ΕΛΛΑΔΑ-ΕΥΡΩΠΗ-ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ. Οι Άτλαντες επιθυμούν να κηδεμονεύσουν την μητρόπολη της καταγωγής τους και εκστρατεύουν κατά της Ελλάδος. Κυριεύουν την Ευρώπη, την Αφρική και φθάνουν μέχρι την Ελληνική χερσόνησο. Οι Αθηναίοι μαζί με άλλους Έλληνες του μεσογειακού χώρου τους απωθούν μέχρι την σημερινή Γαλλία. Η τελική μάχη πραγματοποιείται στις πλαγιές των Πυρηναίων και επικρατούν οι Αθηναίοι. Η ήττα των Ατλάντων συνοδεύεται με την καταστροφή και καταβύθιση της Ατλαντίδος. Μέρος του στρατού των Αθηναίων παραμένει στα Πυρηναία προς απόκρουση μελλοντικής επίθεσης και σήμερα αποτελούν το λαό των Βάσκων. Υπολείμματα των Ατλάντων κατοικούν στην Ν.Δ. Γαλλία σήμερα.

47.                                 14.000. ΑΙΓΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ Με την καταβύθιση της Ατλαντίδος αναδύεται η σημερινή έρημος Σαχάρα και έχουμε μεγάλες πλημμύρες στο χώρο της Μεσογείου  και κατακλυσμούς στην Αίγυπτο. Στο όρος Ταΰγετος δημιουργούνται μεγάλα «αστεροσκοπεία» για αστρονομικές παρατηρήσεις ,οι Πυραμίδες της Λακωνίας. Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, ο μεγαλύτερος, κράτησε εννέα μερόνυχτα. Οι πλημμύρες και οι καταστροφές σε συνδυασμό με τους σεισμούς αναδιαμόρφωσαν τον χώρο της Μεσογείου. Στον Παρνασσό, όπου υπήρχε «Μουσαίο μαντείο και βωμός του Διός», κατέφυγε ο Δευκαλίωνας,και έκανε θυσίες για την διάσωσή του  .Αρχίζει μία νέα εποχή για τους Έλληνες με προπάτορες τους τον  Δευκαλίωνα και την Πύρρα .

H  ΑΡΧΑΙΑ  ΕΛΛΑΔΑ

Η Ελλάδα της αρχαιότητας ήταν από άκρη σε άκρη ένα ιερό Άλσος των θεών και των ανθρώπων, ένας καλλωπισμένος κήπος γεμάτος από ιερές πηγές Ηρώων ανδριάντες, βωμούς, Ναούς, Θέατρα, Στάδια, Κτίρια, Μεγαλοπρεπείς Τάφους Ηρώων και Θεών, Επιτύμβιες Στήλες ολόχρυσες Άμαξες, Γιορτές σε κάθε Πόλη-Κράτος ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Ο Νέρων και ο Κικέρων είπαν. «Σε κάθε βήμα στην Ελλάδα βρίσκεις πράγματα αξιοθέατα»  . Γι’ αυτό οι Ρωμαίοι έκαψαν την Ρώμη για να την καλλωπίσουν με Ελληνικά έργα τέχνης. Από την Αθήνα, την Ολυμπία, την Κόρινθο, Την Θήβα, την Κρήτη, τους Δελφούς, που ήταν ένα δάσος αγαλμάτων άρπαξαν πεντακόσιους χάλκινους ανδριάντες. Ερήμωσαν όλους τους ναούς της κεντρικής Ελλάδος της Ιωνίας, των νησιών ,της Παλαιστίνης και της Αλεξάνδρειας. Άρπαξαν ακόμη και τον ανδριάντα του Οδυσσέα και τα νεκρικά επιστήλια. Αποκεφάλισαν τα Ελληνικά αγάλματα και τοποθέτησαν κεφαλές Ρωμαίων αρχόντων και Συγκλητικών. Απογύμνωσαν ΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ από τους θησαυρούς της, όμως κατακτήθηκαν από τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΟΓΟ, και αργότερα όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι, Γάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί. Παιδιά της Ελλάδος της Δύσης και της Ανατολής γκρέμισαν τους ναούς των Θεών του Ολύμπου και πήραν τα περίτεχνα μάρμαρα για να στολίσουν τα μουσεία τους και όταν τους τα ζητάει πίσω η Ελλάδα απαντούν « Μα αν σας τα δώσουμε θα αδειάσουν τα μουσεία μας» Μία απάντηση χαμηλής νοημοσύνης, εκτός αν νομίζουν ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε χαμηλής νοημοσύνης.

http://plwtos.blogspot.gr/

ΠΗΓΗ

Βαρδίκος Δημήτρης - Εμείς οι Έλληνες ~ Α. Αρχαιολογία

ΦΡΑΣΕΙΣ ΣΟΦΙΑΣ -- ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

«Ο άνθρωπος αγιάζει τον τόπο, κι όχι ο τόπος τον άνθρωπο»
«Ουχ οι τόποι τους άνδρας εντίμους, αλλ' οι άνδρες τους τόπους επιδεικνύουσι» (Αγησίλαος).  


Τι κρίμα, να τα βάζουν οι άνθρωποι με τους θεούς. Γιατί ισχυρίζονται ότι από εμάς τους βρίσκουν οι δυστυχίες τους, ενώ αυτοί οι ίδιοι με τις αδικίες τους περνούν δυστυχίες, χωρίς να τους φταίει η μοίρα τους. ‘’Ω πόποι, οίον δη νυ θεούς βροτοί αιτιόωνται, εξ ημέων γαρ φασι κακ' έμμεναι. Οι δε και αυτοί σφήσιν ατασθαλίησιν υπέρ μόρον άλγε' έχουσι’


Να μη πεις για οποιοδήποτε πράγμα ότι το "έχασα", αλλά ότι, το "απέδωσα". Πέθανε το παιδί σου; Απεδόθη. Πέθανε η γυναίκα σου; Απεδόθη. Σου κλέψανε τη περιουσία σου; Μα κι' αυτή απεδόθη. Όσο σου δίνεται να το έχεις, φρόντιζέ το, ως κάτι ξένο, όπως οι περαστικοί το ξενοδοχείο. '' Μηδέποτε επί μηδενός είπεις ότι "Απώλεσα αυτό", αλλ' ότι "Απέδωκα". Το παιδίον απέθανεν; απεδόθη. Η γυνή απέθανεν; απεδόθη. Το χωρίον αφηρέθην; Ουκούν και τούτο απεδόθη... μέχρι δ' αν διδώ ως αλλοτρίου αυτού επιμελού, ως του πανδοχείου οι παριόντες. '' ΕΠΙΚΤΗΤΟΥ


Το θάνατο κανένας δε πρέπει να φοβάται, εκτός αν είναι εντελώς ανόητος και δειλός. Την αδικία όμως πρέπει να φοβάται. Γιατί, αν η ψυχή φτάσει στον `Αδη με το βάρος των χειροτέρων αδικημάτων, θα είναι γι' αυτήν η μεγαλύτερη απ' όλες τις συμφορές. 
'' Αυτό μεν το αποθνήσκειν ουδείς φοβείται, όστις μη παντάπασιν αλόγιστός τε και άνανδρος εστί, το δε αδικείν φοβείται. πολλών γαρ αδικημάτων γέμοντα την ψυχήν εις `Αιδου αφικέσθαι πάντων έσχατον κακών εστίν. '' ΠΛΑΤΩΝΑ


Ο, τι λόγο θέλεις να πεις, τέτοιον και θ' ακούσεις. ‘’Οποιόν κ' έπησθα έπος, τοιόν κ' επακούσας’’



«Μένεα πνέω»: Φράση που επαναλαμβάνεται πολλές φορές στην Ιλιάδα και δείχνει την υπερβολική οργή.

Οδυσσέας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Οδυσσέας καθώς τυφλώνει τον Πολύφημο. Ελληνικό γλυπτό του 2ου αιώνα π.χ.

Ο Οδυσσέας, μυθικός βασιλιάς της Ιθάκης,είναι ο βασικός ήρωας στο επικό ποίημα του Ομήρου, Οδύσσεια, και επίσης διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στο άλλο έπος του Ομήρου, την Ιλιάδα. Είναι ευρέως γνωστός για την πονηριά και εφευρετικότητά του, διάσημος και για τα δέκα χρόνια που του πήρε η επιστροφή στο σπίτι του, μετά τον Τρωικό Πόλεμο όπως αλληγορικά του απέδωσε ο Όμηρος. Ήταν γιος του Λαέρτη και της Αντίκλειας, σύζυγος της Πηνελόπης και πατέρας του Τηλεμάχου.

Το γενεαλογικό δέντρο του Οδυσσέα, ενός από τους καλύτερους υπαρχηγούς του Αγαμέμνονα και ήρωα που διακρίθηκε όσο λίγοι στην Ιλιάδα, παραμένει σκοτεινό και δυσνόητο. Ο πατέρας (ή πατριός) του Λαέρτη είναι ο Αρκέσιος, γιος του Κέφαλου (γνωστού ιδρυτή τηςΚεφαλλονιάς), και εγγονός του Αιόλου. Στην τραγωδία «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη ο μυθικός Σίσυφος αναφέρεται ως ο πατέρας του, ενώ πιστεύεται ότι απέκτησε και ένα γιο με την Κίρκη, τον Τηλέγονο.

Η Ιθάκη ήταν ένα από τα πολλά νησιά που περιλαμβάνονταν στο βασίλειο του Οδυσσέα, μεταξύ των Ιόνιων νήσων της Αρχαίας Ελλάδας. Το βασίλειό του φαίνεται πως είχε και ένα μικρό προπύργιο στην ηπειρωτική Ελλάδα, κοντά στον ποταμό Αχελώο. Τα ακριβή στοιχεία και όρια του βασιλείου δεν είναι γνωστά, καθώς οι πληροφορίες που παρέχει ο Όμηρος είναι ασαφείς.

Πίνακας περιεχομένων   [Απόκρυψη]  1 Ετυμολογία 2 Πριν από τον Τρωικό Πόλεμο 2.1 Νεανικά χρόνια 2.2 Ελένη και Πηνελόπη 2.3 Επιστράτευση 3 Κατά τη διάρκεια του πολέμου 4 Το ταξίδι της επιστροφής 5 Πηγή έμπνευσης 6 Δείτε επίσης 7 Βιβλιογραφία 8 Εξωτερικές συνδέσεις

Ετυμολογία [Επεξεργασία]

Το όνομά «Οδυσσέας» έχει αρκετές εκδοχές: Ολυσσεύς, Ουλιξεύς, Ουλίξης, στα Λατινικά είναι γνωστός ως Ulysses ενώ στη Ρωμαϊκή μυθολογία έχει το όνομα Ulixes.

Το όνομα «Οδυσσεύς», που προέρχεται από το ρήμα «ὀδύσσομαι» (οργίζομαι, μισώ κάποιον) και σημαίνει εξοργισμένος, αλλά και ο μισούμενος από τους θεούς, αυτός που έδωσε αφορμές δυσαρέσκειας, πιστεύεται ότι του το έδωσε ο παππούς του (από την πλευρά της μητέρας του), ο Αυτόλυκος. Αυτή η εκδοχή στηρίζεται στο γεγονός ότι ο Οδυσσέας μισεί τους Θεούς και οι Θεοί μισούν τον Οδυσσέα.

Σύμφωνα με τον Όμηρο το όνομα σημαίνει «γιος της πέτρας», αλλά πιο πιθανό είναι να συγγενεύει ετυμολογικά με την λέξη «οδηγός». Μπορεί επίσης να προέρχεται από το ρήμα «ὀδυνάω» που σημαίνει «προκαλώ πόνο» με την έννοια «αυτός που προκαλεί και αισθάνεται πόνο». Ο Οδυσσέας εξάλλου αισθάνεται έναν διαρκή πόνο πνευματικό ή/και σωματικό - προκαλεί δηλαδή πόνο σε κάποιον άλλο και παράλληλα κάποιος άλλος σ΄αυτόν.

Στον Οδυσσέα αποδίδεται μερικές φορές και το πατρωνυμικό ουσιαστικό Λαερτιάδης, δηλαδή «γιος του Λαέρτη».

Πριν από τον Τρωικό Πόλεμο [Επεξεργασία]

Νεανικά χρόνια [Επεξεργασία]

Λίγα είναι γνωστά για τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του Οδυσσέα. Από τις λιγοστές αναφορές στην Οδύσσεια μαθαίνουμε για το κυνήγι του κάπρου στο σπίτι του Αυτόλυκου, στονΠαρνασσό. Σε αυτό το κυνήγι ο Οδυσσέας τραυματίστηκε και απέκτησε μια ουλή πάνω από το γόνατο (σημάδι που ήταν αρκετό για να τον αναγνωρίσει η υπηρέτρια του,Ευρύκλεια, όταν επέστρεψε στην Ιθάκη). Σε άλλο σημείο μαθαίνουμε για το ταξίδι του στη Μεσσήνη (?) και την γνωριμία του με τον Ίφιτο, γιο του Ευρυκλέα, που του χάρισε το βαρύ τόξο με το οποίο φόνευσε αργότερα τους μνηστήρες.

Ελένη και Πηνελόπη [Επεξεργασία]

Ο Οδυσσέας ήταν ένας από τους υποψήφιους μνηστήρες της Ελένης, κόρης του Τυνδάρεω. Ο Τυνδάρεως όμως, φοβούμενος ότι θα προσβάλει τους ισχυρούς και διάσημους μνηστήρες που είχαν συγκεντρωθεί, καθυστερούσε την διαδικασία επιλογής. Τότε ο Οδυσσέας, που είχε υποσχεθεί να λύσει το πρόβλημα, πρότεινε όλοι οι μνηστήρες να ορκιστούν ότι θα υποστηρίζουν και θα βοηθάνε όποιον διάλεγε η Ελένη για σύζυγό της. Οι μνηστήρες, μεταξύ των οποίων και ο Οδυσσέας, πήραν τον όρκο και έτσι η Ελένη διάλεξε τον Μενέλαο, τον πιο ισχυρό από αυτούς.

Δύο εκδοχές υπάρχουν για το γάμο του Οδυσσέα με την Πηνελόπη. Η πρώτη εκδοχή, που περιγράφει και ο Όμηρος, θέλει τον Οδυσσέα να νικά τους αντίζηλούς του σε αγώνα δρόμου που είχε προκηρύξει ο Ικάριος, πατέρας της Πηνελόπης. Σύμφωνα με την δεύτερη εκδοχή, ο Οδυσσέας για την βοήθεια που προσέφερε στον Τυνδάρεω στο γάμο της Ελένης, πήρε ως αντάλλαγμα την κόρη του αδερφού του, Ικαρίου.

Επιστράτευση [Επεξεργασία]

Όταν η Ελένη απήχθη από τον Πάρη της Τροίας (γεγονός που προκάλεσε τον Τρωικό πόλεμο), οι μνηστήρες κλήθηκαν να τιμήσουν τον όρκο τους και να βοηθήσουν τον Μενέλαο να πάρει πίσω την Ελένη. Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Οδυσσέας γνώριζε από χρησμό ότι θα επέστρεφε μετά από 20 χρόνια και γι' αυτό δεν ήθελε να συμμετάσχει στην εκστρατεία. Για να απαλλαγεί από την επιστράτευση παρίστανε τον τρελό, η απάτη του όμως έγινε αντιληπτή και αποκαλύφθηκε από τον Παλαμήδη και έκτοτε ο Οδυσσέας αφιερώθηκε στην επιτυχία της εκστρατείας. Κατ' άλλους, ο αδερφός του Μενέλαου, Αγαμέμνων, επισκέφτηκε τον Οδυσσέα στην Ιθάκη και έπειτα από μεγάλο κόπο τον έπεισε να συμμετάσχει στην Τρωική εκστρατεία.

Με τον Οδυσσέα πλέον μέλος του εκστρατευτικού σώματος, ο Αγαμέμνων στράφηκε προς τον Αχιλλέα (που δεν ήταν μνηστήρας της Ελένης), επειδή είχε ειπωθεί ότι η Τροία δεν θα έπεφτε χωρίς αυτόν. Ο Οδυσσέας στάλθηκε στη Σκύρο, στην Αυλή του Λυκομήδη, για να εξασφαλίσει την συμμετοχή του Αχιλλέα. Η μητέρα όμως του Αχιλλέα, η Θεά Θέτις, τον συμβούλευσε να ντυθεί με γυναικεία ρούχα και να κρυφτεί ανάμεσα στις γυναίκες της αυλής, ώστε να μην υποχρεωθεί να συμμετάσχει στον πόλεμο. Η Θέτις οδηγήθηκε σε αυτήν την πράξη από την προφητεία που έλεγε ότι ο γιος της είτε θα ζούσε μια μακρά και ανιαρή ζωή είτε θα πέθαινε νέος επιτυγχάνοντας αιώνια δόξα, και φοβόταν τις συνέπειες αν έφευγε για την Τρωική εκστρατεία. Ο Οδυσσέας αδυνατώντας να εντοπίσει τον Αχιλλέα ζήτησε, πριν επιστρέψει, να του επιτραπεί να κάνει δώρα στις γυναίκες της αυλής. Έβγαλε κάποια χρυσαφικά καθώς επίσης και ένα σπαθί, ένα κοντάρι και μια ασπίδα. Όλες οι γυναίκες ενδιαφέρθηκαν για τα κοσμήματα εκτός από μια, της οποίας το ενδιαφέρον τράβηξε ο στρατιωτικός εξοπλισμός. Ο Οδυσσέας υποψιάστηκε την απάτη και σήμανε μια πολεμική σάλπιγγα, με το άκουσμα της οποίας η «γυναίκα» ενστικτωδώς άρπαξε τα όπλα. «Αυτή» τελικά αποδείχθηκε πως ήταν ο Αχιλλέας και έτσι ο Οδυσσέας με την πονηριά του κατάφερε να τον ανακαλύψει. Τότε η Θέτις επέτρεψε στον Αχιλλέα να πολεμήσει, αφού πρώτα του έδωσε την πανοπλία του πατέρα του, του Πηλέα, που είχε σφυρηλατηθεί από τον ίδιο τον Θεό Ήφαιστο, για να τον προστατεύει στη μάχη.

Λίγο πριν ξεκινήσει ουσιαστικά ο πόλεμος, ο Οδυσσέας μαζί με τον Μενέλαο σχημάτισαν μια διπλωματική αποστολή με σκοπό να φέρουν πίσω την Ελένη ειρηνικά. Και ενώ τα επιχειρήματα του Μενέλαου ήταν συναισθηματικά και μη πειστικά, ο Οδυσσέας παραλίγο να πείσει την τρωική γερουσία να επιστρέψουν την Ελένη, αλλά τελικά απέτυχε.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου [Επεξεργασία]

Κύριο λήμμα: Ιλιάδα

Ο Οδυσσέας ήταν από τους βασικούς Αχαιούς ήρωες στον Τρωικό Πόλεμο. Οι άλλοι ήταν ο «θεϊκός» Αχιλλέας, ο «αρχοντικός» Αγαμέμνων, ο Μενέλαος, ο σοφός Νέστωρ, ο Αίας ο Τελαμώνιος και ο Διομήδης.

Στην Ιλιάδα ο Οδυσσέας παρουσιάζεται από τον όμηρο ως ένας ανδρείος πολεμιστής, συνετός βασιλιάς και πολυμήχανος αρχηγός. Η άποψή του πάνω σε πολλά θέματα υιοθετείται από τους άλλους αρχηγούς καθώς όλοι τον σέβονταν. Εξάλλου η τριάδα Νέστωρ, Οδυσσέας και Ιδομενέας αναγνωρίζονταν ως οι πιο αξιόπιστοι σύμβουλοι. Κατά την διάρκεια του πολέμου ο Οδυσσέας αναδεικνύεται σε συμφιλιωτική και ενωτική δύναμη μεταξύ των Ελλήνων. Προσπαθεί να συμφιλιώσει τον Αχιλλέα με τον Αγαμέμνονα, μετά την διαμάχη για τηνΒρισηίδα, και μεταπείθει τον Αγαμέμνονα όταν απογοητευμένος από τις στρατιωτικές ήττες σκέφτεται να εγκαταλείψει την Τροία. Καταφέρνει ακόμη να συγκρατήσει τον μαινόμενο Αχιλλέα όταν μετά τον θάνατο του Πατρόκλου θέλει να επιτεθεί στους Τρώες άμεσα και απροετοίμαστα.

Η γενναιότητα και η πολεμική του ικανότητα εξυμνούνται πολλές φορές από τον Όμηρο στην Ιλιάδα, πιο πολύ όμως στις νυχτερινές του εκστρατείες. Με τον Διομήδη κατάφεραν να εισχωρήσουν στην Τροία και να κλέψουν το παλλάδιο, ενώ σε άλλο χρονικό σημείο πήγαν στο στρατόπεδο των Θρακών, σκότωσαν πολλούς από αυτούς στον ύπνο τους και έκλεψαν τα άλογα του βασιλιά τους. Κατά τους νεκρικούς αγώνες προς τιμή του Πάτροκλου κατάφερε με την βοήθεια της Αθηνάς να νικήσει στον αγώνα δρόμου. Στη συνέχεια νίκησε τον Αίαντα τον Τελαμώνιο (στους νεκρικούς αγώνες προς τιμή του Αχιλλέα) κερδίζοντας την πανοπλία του νεκρού Αχιλλέα και προκαλώντας την αυτοκτονία του Αίαντα με το σπαθί που του είχε χαρίσει ο Έκτορας.

Η πιο καταλυτική συνεισφορά του Οδυσσέα στο Τρωικό Πόλεμο όμως ήταν έμπνευση του Δούρειου Ίππου. Το ξύλινο αυτό κατασκεύασμα, δείγμα στρατηγικής ευφυίας, κατασκευάστηκε από τον Eπειό σύμφωνα με τις οδηγίες του Οδυσσέα. Όταν ολοκληρώθηκε, ο Οδυσσέας οδήγησε στο εσωτερικό του Ίππου δεκάδες Αχαιούς και περίμεναν καρτερικά τους «θριαμβευτές» Τρώες. Οι Τρώες, αφού πίστεψαν ότι οι Αχαιοί εγκατέλειψαν της ακτές της Τροίας και τους άφησαν ως δώρο τον Δούρειο Ίππο, τον οδήγησαν στο εσωτερικό της πόλης και άρχισαν ξέφρενα γλέντια. Με το πέσιμο της νύχτας όμως, οι κρυμμένοι στο εσωτερικό του Ίππου Αχαιοί, εξόρμησαν και κατάφεραν να καταλάβουν την απροστάτευτη πόλη σχετικά εύκολα. Αυτό σήμανε και το τέλος του Τρωικού Πολέμου.

Το ταξίδι της επιστροφής [Επεξεργασία]

Κύριο λήμμα: Οδύσσεια

Ο Οδυσσέας καθώς προσφέρει κρασί στον Πολύφημο.

Όταν η πόλη της Τροίας κυριεύθηκε από τους Αχαιούς, μετά από δεκάχρονο πόλεμο, πολλοί από τους νικητές προέβησαν σε ακρότητες. Σκότωσαν πολλούς αμάχους, γυναίκες και παιδιά, αλλά και αιχμάλωτους στρατιώτες. Σκότωσαν ακόμη και αυτούς που ζητούσαν άσυλο μέσα στους ιερούς ναούς των Θεών. Οι λιγοστοί επιζώντες, γυναίκες επί το πλείστον, μεταφέρθηκαν στα καράβια για να χρησιμοποιηθούν ως σκλάβες μετά την επιστροφή στην πατρίδα του καθενός. Στο τέλος της Ιλιάδας αναφέρεται η ολοκληρωτική λεηλασία, καταστροφή και ισοπέδωση της πόλης, δεν άφησαν όρθιους ούτε τους ιερούς ναούς των θεών.

Μετά την λήξη του πολέμου, ο Οδυσσέας, όπως όλοι, πήρε το δρόμο της επιστροφής για την Ιθάκη. Για τις προσβολές κατά των Θεών όμως που διέπραξε στην Τροία (ύβρις) επήλθε η τιμωρία του (νέμεσις), δεκάχρονη περιπλάνηση πριν φτάσει στην Ιθάκη. Αρχικά, για τον Οδυσσέα, οι Θεοί δεν είχαν αποφασίσει για μια τόσο μεγάλη τιμωρία αλλά όταν ο Οδυσσέας τύφλωσε τον Πολύφημο, εξόργισε τον Ποσειδώνα, ο οποίος ορκίστηκε να μην τον αφήσει ποτέ να επιστρέψει στην Ιθάκη. Όλες οι περιπέτειες και περιπλανήσεις περιγράφονται λεπτομερώς από τον Όμηρο στην Οδύσσεια.

Ξεκινώντας από την Τροία ο Οδυσσέας είχε στην διάθεσή του 12 καράβια, μέσα στα οποία επέβαιναν οι Ιθακήσιοι συμπολεμιστές του. Οι περιπλανήσεις τους αρχίζουν με την πλεύση και την μάχη στην χώρα των Κικόνων, την περιπέτεια στη χώρα των Λωτοφάγων και στην συνέχεια στη χώρα των Κυκλώπων, όπου παγιδεύτηκαν στη σπηλιά του Πολύφημου και ο Οδυσσέας τον τύφλωσε, επισύροντας το μένος του Ποσειδώνα. Έπειτα έφτασαν στο νησί του Αιόλου, όπου ο ομώνυμος Θεός του παρέδωσε έναν ασκό που περιείχε όλους τους ανέμους εκτός από τους ευνοϊκούς, για να επιστρέψει αμέσως στην Ιθάκη. Πλησιάζοντας όμως στην Ιθάκη, οι σύντροφοι του Οδυσσέα ανοίγουν τον ασκό, προκαλώντας καταιγίδα που καταστρέφει 11 καράβια και παρασέρνει αυτό του Οδυσσέα μέχρι το νησί των Λαιστρυγόνων. Από εκεί πάνε στο νησί της Κίρκης, μια μάγισσα που μεταμόρφωσε πολλούς από το πλήρωμα σε ζώα. Ένα χρόνο αργότερα, και αφού έχει κατέβει στον Άδη για να συναντήσει τον Τειρεσία, φεύγοντας από το νησί της Κίρκης, περνάνε από το στενό των Σειρήνων, το στενό της Σκύλας και της Χάρυβδης και φτάνουν αποδεκατισμένοι στον νησί του Θεού Ήλιου.

Στο νησί του Ήλιου, οι εναπομείναντες σύντροφοί του βρίσκουν το θάνατο και αυτός παρασυρόμενος από τα κύματα φτάνει μόνος του στο νησί της Καλυψούς. Με την Καλυψώ μένει για 7 χρόνια πριν αποχωρίσει με μια σχεδία και, μετά την τρικυμία που προκαλεί ο Ποσειδώνας, καταλήγει στο νησί των Φαιάκων. Εκεί περιμαζεύεται από την Ναυσικά και βρίσκει καταφύγιο στην Αυλή του βασιλιά Αλκίνοου, όπου τελικά αποκαλύπτει την πραγματική του ταυτότητα και συγκινεί όλους με την αφήγηση των περιπλανήσεων του (σημείο όπου ξεκινάει η Οδύσσεια). Με την βοήθεια του Αλκίνοου και έπειτα από νέα τρικυμία ο Οδυσσέας καταφέρνει τελικά, μετά από 10 χρόνια, να φτάσει στην Ιθάκη.

Στην επιστροφή αναγκάζεται αρχικά να κρυφθεί (αφού ήταν μόνος του) πριν τελικά εξοντώσει με τη βοήθεια του Τηλέμαχου και του Εύμαιου τους 40 μνηστήρες, δηλαδή αριστοκρατικούς γόνους του βασιλείου του, που θεωρώντας πως είναι νεκρός πολιορκούσαν επί 10 χρόνια την πιστή βασίλισσα Πηνελόπη, με κύριο σκοπό να καταλάβει κάποιος από αυτούς τον άδειο (όπως πίστευαν) θρόνο του Οδυσσέα.

Τελικά εξόντωσε και τις βασιλικές παλλακίδες που τον πρόδωσαν όλο αυτό το διάστημα.

Πηγή έμπνευσης [Επεξεργασία]

Οδυσσέας και Ναυσικά.

Κατά καιρούς, πολλοί συγγραφείς εμπνεύστηκαν από την ιστορία του Οδυσσέα και την τροποποίησαν λιγότερο ή περισσότερο. Οι κλασικοί Έλληνες συγγραφείς που ασχολήθηκαν με τον Οδυσσέα (Ευριπίδης, Πίνδαρος και Σοφοκλής) τον σέβονταν για την πονηριά και την εξυπνάδα του και τον παρουσίαζαν ως ένα τίμιο πολεμιστή και βασιλιά. Οι Ρωμαίοι συγγραφείς ήταν διχασμένοι, καθώς κάποιοι τον κατέκριναν (Βιργίλιος, Στάτιος) και κάποιοι τον τιμούσαν (Οράτιος,Οβίδιος). Ακόμη πιο μεταγενέστεροι συγγραφείς που ασχολήθηκαν μαζί του είναι οι Καλντερόν, Δάντης, Τζοβάνι Πάσκολι,Τένισον, Νίκος Καζαντζάκης και Τζέιμς Τζόις.

Κατά κανόνα, στα μετά-ομηρικά έπη ο Οδυσσέας παρουσιάζεται ως ένας δολοπλόκος χαρακτήρας που δεν έχει αρετές και ηθικούς φραγμούς. Στο έργο «Κύπρια έπη» αναφέρεται ότι παρίστανε τον τρελό, οργώνοντας και σπέρνοντας τα χωράφια του με αλάτι αντί για σπόρους, με σκοπό να μη λάβει μέρος στην εκστρατεία. Όταν μάλιστα ο Παλαμήδης αποκάλυψε την αλήθεια αναγκάζοντάς τον να εκστρατεύσει, ο Οδυσσέας τον σκότωσε με την βοήθεια του Διομήδη. Στη «Μικρή Ιλιάδα» πάλι, ο Οδυσσέας προσπαθεί χωρίς αποτέλεσμα να δολοφονήσει τον Διομήδη για να οικειοποιηθεί τη δόξα από την κλοπή του παλλαδίου, ενώ αργότερα σκοτώνει και τον μικρό γιο του Έκτορα, Αστυάνακτα. Λέγεται ακόμη ότι ο Οδυσσέας ήταν αυτός που σχεδίασε τον ερχομό της Ιφιγένειας, με το πρόσχημα ότι θα παντρευτεί τον Αχιλλέα, για να θυσιαστεί επειδή δεν είχαν ούριο άνεμο.

Δείτε επίσης [Επεξεργασία]

• Ο αστεροειδής 5254 Οδυσσεύς (5254 Ulysses), που ανακαλύφθηκε το 1986 και ανήκει στην Τρωική Ομάδα, πήρε το όνομά του από τον μυθικό βασιλιά της Ιθάκης.

Βιβλιογραφία [Επεξεργασία]

• Αγγλόγλωσση Βικιπαίδεια
• Εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ
• Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα
• Ελληνική Μυθολογία (Εκδοτική Αθηνών 1986)