Το ψηλότερο βουνό στο ηλιακό μας σύστημα, Η Ελλάδα του πλανήτη Άρη Όλυμπος Ο κόκκινος πλανήτης έχει πλέον εξερευνηθεί αρκετά. Έχουν καταγραφεί δεκάδες χιλιάδες κρατήρες, βουνά και κοιλάδες και έχουν ονομαστεί με ονόματα πόλεων, νησιών, τοποθεσιών, χωρών αλλά και σημαντικών προσωπικοτήτων. Ανάμεσα σε αυτά βρίσκονται η Πάρος, η Θήρα η Κύθνος (Θερμιά), ο Μύρτος, η Πύλος, η Πέτα, το Ιόνιο Πέλαγος, η Αρκαδία, ο Αλφειός, ο Πηνειός, ο Κηφισός, ο Ιλισός, η Λίμνη Καστοριάς, ο Μαλέας, η Κασταλία Πηγή, Ικαρία, Ίος, ο Άραξος, ο Ευρώτας, ο Βόσπορος, ο Ελλήσποντος, η Προποντίς, ο Αχέρων και η Στυμφαλία Επίσης βρίσκονται τα ονόματα των σπουδαίων αστρονόμων Ευγένιου Αντωνιάδη και Ιωάννη Φωκά που εργάστηκαν πολλά χρόνια στην χαρτογράφηση του πλανήτη. Το σπουδαιότερα όμως είναι παρακάτω. Η μεγαλύτερη κοιλάδα του Άρη έχει ονομαστεί από τον μεγάλο Ιταλό αστρονόμο Giovanni Schiaparelli, “Hellas”. H “Hellas Planitia” όπως είναι γνωστή έχει έκταση 2300 χιλιόμετρα και σχηματίστηκε από την πτώση μεγάλου αστεροειδή πριν 3,9 δισεκατομμύρια χρόνια. Η διαφορά ύψους από τις παρυφές μέχρι τη βάση είναι περίπου 9 χιλιόμετρα. Λόγω του μεγέθους της είναι το πλέον ευδιάκριτο σημείο στον πλανήτη. Εκτός από αυτήν όμως υπάρχει και ο «Όλυμπος». Ο «Όλυμπος» είναι το ψηλότερο βουνό στον Άρη και σε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα. Είναι ένα ηφαιστειακό βουνό ύψους 27 χιλιομέτρων, δηλαδή τρεις φορές ψηλότερο από το Έβερεστ. Το σύμπλεγμα της καλντέρας του έχει πλάτος 85 και βάθος 3 χιλιόμετρα, ενώ η βάση του βουνού έχει μήκος 550 χιλιόμετρα. Ο «Όλυμπος» στον Άρη, η Ελλάδα παντού! http://www.tovivlio.gr

Άρης ο Απαγορευμένος Πλανήτης Β

Αναρτήθηκε από Ion Maggos  //  27 Οκτωβρίου 2012  //  Top Articles, τεχνολογία  //  0 Σχόλια

Τι ξέρανε για τον Άρη και πότε ακριβώς το ξέρανε;

Ο Άρης είναι όντως ο “Απαγορευμένος Πλανήτης” του Ηλιακού μας συστήματος.

Τετράεδρα, Πρόσωπο του Άρη, Υπέρ-Διαστατική Φυσική, Tom Corbet

Διαβάστε το Α μέρος «Άρης ο Απαγορευμένος Πλανήτης Α’»

 Το 1992 ένας αρχιτέκτονας στην Atlanta, ο οποίος ειδικευόταν στην Ιερή Γεωμετρία, παρουσίασε μια σειρά σλάιντς View Master στον ερευνητή Richard C. Hoagland. Ο αρχιτέκτονας δεν είχε σχέση μόνο με τσιμέντα και τοίχους, αλλά ήταν και μέλος μιας συγκεκριμένης μυστικής εταιρείας, των Μασόνων. Τα σλάιντς τα οποία έδειξε αφορούσαν μια διαστημική περιπέτεια στο Ηλιακό μας σύστημα. Από την Σελήνη στον Άρη και μέχρι την ζώνη των Αστεροειδών.

Στην ιστορία, ένας αρχαίος πολιτισμός βρέθηκε από “μεταλλωρύχους των αστεροειδών” ότι είχε υπάρξει σε έναν πλανήτη μεταξύ Άρεως και Διός. Αυτός ο πολιτισμός άφησε πίσω του μια κάρτ βιζίτ: μια σειρά “τετραεδρικών” πυραμίδων με “μαγικές” ιδιότητες όπως η αντιβαρύτητα, που ανακαλύψανε στην Ζώνη των αστεροειδών  και στην Σελήνη (!!!)

Μοιάζει γνωστό; Θα έπρεπε. Αλλά η πηγή είναι ακόμη πιο ραδιούργα. Αφού έλαβε αυτές τις πληροφορίες, ο Hoagland αναρωτήθηκε για πόσο καιρό “αυτοί” γνώριζαν για την Κυδωνία. Δείτε όσοι τυχόν έχετε ένα παλιό μου άρθρο “Κυδωνία του Άρη και Washington DC” Άσε που αυτό μου θυμίζει την “ανάκριση” στην οποία υπέβαλαν τον Robert Temple τον συγγραφέα του Sirius Mystery, οι Μασόνοι του συμβουλίου του 33ου βαθμού στην Washington. Του είπαν ότι δεν θα του κάνουν τίποτα, γιατί κατόπιν έρευνας βρήκαν ότι δεν ανήκε πουθενά. Επίσης ότι κανείς άλλος δεν επιτρέπετε να ασχολείται με το ημερολόγιο του Σειρίου εκτός από αυτούς, επί ποινή θανάτου! Χαχαχα.

Έτσι λοιπόν ο  Hoagland πέρασε μια δεκαετία ερευνώντας και με κόστος αρκετές δεκάδες χιλιάδες δολάρια στο να ανιχνεύσει τους εντολείς πίσω απο το συγκεκριμένο προϊόν. Και να βρει τι διασυνδέσεις, αν υπήρχαν, πίσω απο τα παρασκήνια της NASA. Τελικά  αναπτύξαμε (οι συνεργάτες του enterprisemission) το μοντέλο “Της Αστρικής Τελετουργίας Ευθυγραμμίσεως” και τις συνδέσεις του με τα πιστεύω διαφόρων “Μυστικών Εταιρειών” που εμπλέκονται στα υψηλότερα επίπεδα του διαστημικού προγράμματος των ΗΠΑ. Τότε υποψιαστήκαμε ότι κάποιος “εκεί πέρα” ήξερε τι υπήρχε στην Κυδωνία. Τότε αρχίσαμε να  σκάβουμε στον φόντο του σύμπαντος του Tom Corbett, και κάποιες ενδιαφέρουσες διασυνδέσεις άρχισαν να εμφανίζονται !

Βασισμένο στην νεανική νουβέλα του SPACE CADET (Εύελπις του Διαστήματος) του Robert Heinlein που δημοσιεύθηκε το 1948 , το «Tom Corbett, Space Cadet» ήταν ένα φαινόμενο πολυμέσων των ετών 1950-55. Βιβλία, κόμικς, και όλων των ειδών ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές παραγωγές, έβριθαν εκείνο τον καιρό. Αυτή η φουτουριστική ιδιότητα χρησιμοποιείτο για να μορφώσει και να ενθαρρύνει τα νεαρά μυαλά, ώστε να ενδιαφερθούν για τα διαστημικά ταξίδια και την επιστήμη.

Τώρα πάντως φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκε για κάτι περισσότερο. Το να μορφώσει τα νεαρά μυαλά και να τα ενθαρρύνει πάνω στην πραγματικότητα της Υποθέσεως των Εκρηγνυόμενων Πλανητών, το Πρόσωπο του Άρη, εξωγήινα αντικείμενα στην Σελήνη, και την Υπερδιαστατικής Φυσικής. Γιατί εκεί θαμμένη κάτω από μια σειρά σλάιντς View Master  που δημιουργήθηκαν το 1955, τέσσερα χρόνια πριν την αναφορά «Brookings” είναι εικονικά ολόκληρη η ιστορία της έρευνας της Κυδωνίας με τον ένα τρόπο η τον άλλο.

Δεδομένου ότι η αναφορά καλούσε για μια διαδικασία “εγκλιματισμού” του γενικού κοινού εκ προοιμίου ότι “αντικείμενα” έχουν βρεθεί στο Ηλιακό μας σύστημα, ξανατίθετε η ερώτηση :

Τι ξέρανε Και πότε ακριβώς το ξέρανε; Έτσι έχουμε μια αποδείξιμη “Σύνδεση του Χόλυγουντ” από το 1950 με τα θαύματα ενός χαμένου πολιτισμού στην Κυδωνία.

Η ιστορία ξεκινά με την ανακάλυψη ενός πανάρχαιου αντικειμένου με μαγικές ιδιότητες. Το βρίσκει ένας μεταλλωρύχος στην Ζώνη των Αστεροειδών, μια τετραεδρική πυραμίδα με Αιγυπτιακά ιερογλυφικά, η οποία αιωρείται πέντε πόντους πάνω από κάθε επιφάνεια που τοποθετείτε. Οι καλύτεροι επιστήμονες της Γης δεν μπορούν να εξηγήσουν πως η πυραμίδα αψηφά την βαρύτητα.

Ο Captain Strong, (δεύτερη φωτό, καθιστός με την πίπα), εξηγεί πως οι επιστήμονες της Γης νομίζουν ότι οι αστεροειδείς είναι κατάλοιπα της εκρήξεως ενός πλανήτη μεταξύ Άρεως και Διός. Και το τετράεδρο αντικείμενο είναι ένα κομμάτι της τεχνολογίας ενός προχωρημένου πολιτισμού που άνθισε εκεί πριν εκατομμύρια χρόνια. Η ομάδα των Διαστημικών Ευελπίδων της ανατίθεται να ερευνήσει, και αποφασίζουν να ξεκινήσουν από την Σελήνη, όπου πολλά χρόνια νωρίτερα μια ίδια τέτοια πυραμίδα είχε βρεθεί στην σκοτεινή πλευρά της. Έτσι ξεκινάνε για την Σελήνη με την ρουκέτα τους την «Polaris.» Το όνομα «Polaris» συνδέεται με όλα αυτά και τον Πολικό αστέρα.Σκεφθείτε το λίγο !

Φθάνοντας στην Σελήνη, εντοπίζουν την μυστηριώδη πυραμίδα και βλέπουν ότι της λείπει το επιπυραμίδιο. Καταλαβαίνουν ότι είναι η πυραμίδα που βρήκανε στην Ζώνη των Αστεροειδών και το τοποθετούν στην πυραμίδα της Σελήνης. Μάλιστα το επιπυραμίδιο φαίνεται να πετά από τα χέρια του Tom και να κολλάει μόνο του.

Μόλις το κάνουν η πυραμίδα γίνεται διάφανη και αποκαλύπτει μια σφαίρα εντός της που είναι ο πλανήτης Άρης. Υπάρχει ένα κόκκινο σημάδι στην σφαίρα σαν ταμπέλα κάποιου είδους. Το σημάδι περιέργως εφάπτεται στο “τετραεδρικό γεωγραφικό πλάτος” των 19,5 μοιρών. Δες “Οι Μεγάλες Συμπτώσεις Του Κόσμου” Αποφασίζουν ότι πρέπει να ακολουθήσουν το σημάδι και ξαναγυρνάνε στον Αρη.

Εν τω μεταξύ, μια αντίπαλη ομάδα έχει ανακαλύψει ότι το πλήρωμα του «Polaris» ψάχνει για ένα πανάρχαιο αντικείμενο, που μπορεί να τους δώσει προχωρημένη τεχνολογία αντιβαρύτητος. Έτσι κατάσκοποι του Διαπλανητικού εγκλήματος τους ακολουθούν για να κλέψουν το “μυστικό” πρώτοι.

Φθάνοντας στην Αρειανή αποικία, ο Τom  συναντά την Dr. Joan Dale, η οποία του εξηγεί ότι η σφαίρα που βρήκανε δείχνει ότι υπάρχουν ερείπια στον Άρη στην διασταύρωση των καναλιών 7 και 19. Η Dr. Dale του δείχνει έναν μερικό χάρτη που είχαν ανακαλύψει χρόνια πριν.  Του λέει ότι αφορά έναν αρχαιολογικό χώρο όπου κάποτε υπήρχε πυραμίδα ύψους 1.000 ποδών, αλλά τώρα είναι σε ερείπια. Ενώ σχεδιάζουν να πάνε εκεί  ένας κατάσκοπος αποφασίζει να τους παρακολουθήσει.

Μόλις φθάνουν εκεί, ανάμεσα σε Αιγυπτιακού τύπου οβελίσκους και κάτω από ένα γαιωμορφοποιημένο μπλε Αρειανό ουρανό ανακαλύπτουν ακόμη ένα αντικείμενο. Αυτή την φορά είναι ένα ανάγλυφο πρόσωπο ενός αιλουροειδούς. Ανάμεσα στα πόδια του πλάσματος ανακαλύπτουν την εικόνα ενός κατεστραμμένου πλανήτη που τα κομμάτια του αποτελούν την Ζώνη των Αστεροειδών. Κάτω από αυτό υπάρχει ένα παράξενο σύστημα αριθμήσεως. Το παίρνουν ως σημάδι ότι πρέπει να ξαναγυρίσουν στην Ζώνη των Αστεροειδών όπου είχαν βρει το επιπυραμίδιο, και γυρνάνε στο κοσμοδρόμιο του Άρη για να προσπαθήσουν να ανακαλύψουν τι σημαίνουν αυτοί οι αριθμοί.

Χρησιμοποιώντας τον υπερυπολογιστή, η Dr. Dale βρίσκει ότι οι αριθμοί είναι οι συντεταγμένες ενός αστεροειδή που ανακαλύφθηκε το 1993 με κωδικό XKG-385fr. Οι κατάσκοποι απαγάγουν την  Dr. Dale και κατευθύνονται προς τον αστεροειδή για να πάρουν το μυστικό της αντιβαρύτητας.

Τους κυνηγά ο Tom με το  Polaris και ανακαλύπτει ότι έχουν προσγειωθεί σε έναν μικρό αστεροειδή. Πρσεδαφίζεται και βρίσκει μια είσοδο στο εσωτερικό του αστεροειδή. Μόλις μπαίνει ακολουθεί μάχη και τα καλά παιδιά κερδίζουν, Ανακαλύπτουν κάποια συσκευή προβολής, παρακολουθούν και μαθαίνουν για την φυλή που κατασκεύασε αυτόν τον αστεροειδή σαν “τάφο-χρόνο-κάψουλα”, Τελικά παίρνουν τις ανακαλύψεις τους πίσω στην Γη και κάνουν κρυφά πειράματα στην αντιβαρύτητα.

Ετσι βγάζουμε το συμπέρασμα ότι μια αρχαία φυλή από ένα πλανήτη που εξερράγη μεταξύ Άρεως και Διός, άφησε ερείπια στον Άρη και την Σελήνη. Η προχωρημένη τεχνολογία τους ήταν επικεντρωμένη στις αρχές της Τετραεδρικής Φυσικής. Αντιθέτων συμφερόντων γκρούπ παλεύουν για τον έλεγχο αυτής της αρχαίας γνώσεως. Και το πρόσωπο του Άρη έχει σίγουρα χαρακτηριστικά αιλουροειδούς.

Άρης ο Απαγορευμένος Πλανήτης Α’

Αναρτήθηκε από Ion Maggos  //  22 Οκτωβρίου 2012  //  Top Articles, τεχνολογία  //  0 Σχόλια

Τι ξέρανε για τον Άρη και πότε ακριβώς το ξέρανε;

Ο Άρης είναι όντως ο “Απαγορευμένος Πλανήτης” του Ηλιακού μας συστήματος.

Κάποιοι ήξεραν για την Κυδωνία του Άρη και τα Τετράεδρα (τρίπλευρη πυραμίδα), πολύ πριν πάμε στο διάστημα. Μια σειρά “View Master” του 1950 που αρχικά παρήχθη για πιλοτικό της επιτυχημένης σειράς του CBS, το “Tom Corbett, Space Cadet” απεκάλυπτε απίθανες λεπτομέρειες 60 χρόνια πριν. Περιελάμβανε “ερείπια στην Σελήνη”, “τετράεδρα” ως κλειδί της νέας φυσικής, “αιλουροειδή” αγάλματα (μήκους 2 μιλίων) στον πλανήτη Άρη. Και ακόμη έναν “εκρηγνυόμενο πλανήτη” ως αιτία της γένεσης της ζώνης των αστεροειδών, όπου η “πρόδρομη φυλή” άφησε τα ερείπια της Κυδωνίας του Άρη.

Κυδωνία είναι το αρχαίο όνομα των Χανιών της Κρήτης, και μια περιοχή του Άρη με πόλη ερειπωμένη, πυραμίδες μήκους πλευράς δυο μιλίων και το περίφημο πρόσωπο του Άρη. Μάλιστα πριν 500.000 χρόνια ο Ήλιος στην Εαρινή ισημερία ανέτειλε κατά μήκος της κεντρικής “λεωφόρου” ! Οι κριτικοί φυσικά τα απορρίπτουν όλα αυτά ως μια σειρά από συμπτώσεις. Σαν γεγονός οι πιθανότητες είναι μια στο εκατομμύριο να μαζέψει κανείς αυτά τα χωριστά μη συνδεόμενα κομμάτια και να βγάλει μια συνεκτική ιστορία του Άρη. Εδώ εμείς το καταλάβαμε δυόμιση δεκαετίες αργότερα μετά την παραγωγή του View Master. Εκτός, αν τότε … κάποιος επίσης ήξερε !!!

Τώρα βρήκαμε πρόσθετες αποδείξεις που υποστηρίζουν αυτό το απίστευτο σενάριο.  Ότι “καποιος” δεκάδες χρόνια πριν πάμε στην Κυδωνία, ήξερε ότι η NASA το 1976 θα ανακάλυπτε “Το Πρόσωπο Του Άρη” !!! Το εξώφυλλο είναι από τον Σεπτέμβριο του 1958, απο την σειρά των Harvey Comic book τεύχος 2, με τίτλο “Αγώνας Δρόμου Για Την Σελήνη” και τα λέει όλα…

“REPORT FROM MOON TO MARS EXPEDITION ‘1’:
“UPON REACHING RED PLANET, MADE DISCOVERY OF STARTLING NATURE …
INITIAL STUDY OF OBJECT NOW UNDER WAY; HAVE MEASURED ITS
DIMENSIONS; ANALYZED ITS SUBSTANCE; PRESENT OBJECTIVE IS TO FIND
OUT THE SECRET OF— “THE FACE ON MARS ….”

Δηλαδή “Αναφορά από την αποστολή Σελήνης Άρη Νο1. Μόλις φτάσαμε στον κόκκινο πλανήτη, κάναμε μια εκπληκτική ανακάλυψη … αρχική μελέτη του αντικειμένου εν εξελίξει, έχουμε μετρήσει τις διαστάσεις του, αναλύσαμε το υλικό του, παρών στόχος η εύρεσις του μυστικού του – “ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ……”

Αυτή είναι μόνο μία ιστορία της προφητικής συλλογής, γραμμένη και σχεδιασμένη από τον αποκαλούμενο “Βασιλιά” των κόμικς από το 1950 έως το 1970, τον αμίμητο Jack Kirby. Ο Kirby έγραψε αυτήν την εκπληκτικά προφητική ιστορία μόνον έντεκα μήνες μετά την επίσημη έναρξη της Διαστημικής Εποχής – με την Ρωσική εκτόξευση του Sputnik 1, στις 4 Οκτωβρίου του 1957. Αλλά δεκαοχτώ χρόνια πριν οι υπόλοιποι εμείς δούμε (από το Viking 1) το τι περίμενε την Ανθρώπινη Φυλή στον Άρη …

“FROM THE MOON TO THE RED PLANET! – WHERE YOU WILL SEE THE GREAT
EYES THAT LOOK OUT ACROSS THE AGES!
AND THEY HAVE A STORY TO TELL! LISTEN TO THE GIANT—“FACE ON MARS.”

Δηλαδή : “από την Σελήνη στον κόκκινο πλανήτη ! – όπου θα δείτε τα μεγάλα μάτια που κοιτάνε μέσα από τους αιώνες ! και έχουν μία ιστορία να πουν ! Ακούστε το γιγάντιο -“ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ……”  Είμαστε στο 1958 … πως μπορούσε ο Kirby να γνωρίζει !!

  

 

Η σύνοψη από το “Πρόσωπο του Άρη” κρατά τα κρίσιμα στοιχεία: “Το Πρόσωπο στον Άρη”, ζωγραφισμένο από τον Jack Kirby και χρωματισμένο από τον Al Williamson.  Σε μία εξερευνητική αποστολή από την Σελήνη στον πλανήτη Άρη, μια διεθνής ομάδα αστροναυτών – οδηγούμενη από έναν Αμερικανό τον Ben Fisher – ανακαλύπτει ένα γιγαντιαίο Αριανό πρόσωπο στην επιφάνεια του Άρη, που είναι μεγάλο σαν βουνό. Σκαρφαλώνοντας στα ανεξιχνίαστα κοίλα μάτια του, ο Fisher μπαίνει μέσα, όπου ανακαλύπτει μια πράσινη ηλιόλουστη εξοχή με κρύο και πλούσιο αέρα που αναπνέετε. Στεγάζει ένα πολιτισμό εκπληκτικών γιγάντων. Ξαφνικά αυτή η απόκοσμη πόλη δέχεται την επίθεση ενός διαστημόπλοιου που μοιάζει με έντομο, και βομβαρδίζει την πόλη σε ερείπια.

Ο Fisher εξοργισμένος χτυπά με τα όπλα του τους εισβολείς που μοιάζουν με πατάτες καθώς βγαίνουν από το σκάφος τους, δίνοντας τους μια δόση απο το δικό τους φάρμακο. Συγκλονισμένος από την αδικαιολόγητη καταστροφή, ο Fisher βρίσκει ένα κρυμμένο καταφύγιο με επιζώντες Αριανούς γίγαντες. Καθώς στήνει αυτί, ο γήινος βλέπει έναν από αυτούς να πιλοτάρει μια ρουκέτα για να καταστρέψει την βάση την βάση των εχθρών.

Έναν άγνωστο πλανήτη μεταξύ του Άρη και του Δία. Ξαφνικά ο Fisher δυσκολεύεται να αναπνεύσει ! Και λιποθυμά. Τελικά ξυπνά στο έδαφος της Αριανής ερήμου, με μια μάσκα οξυγόνου στο πρόσωπό του, ενώ γύρω του βρίσκονται οι συνάδελφοί του. Ο Fisher εξηγεί ότι το άγαλμα περιέχει μια “οπτική ιστορία του ηρωικού θανάτου μιας φυλής και τον θρίαμβο μιας επιζώσας μνήμης”. Αργότερα καθώς πιλοτάρουν την ρουκέτα τους προς τον Δία και κατόπιν στην Γη, παρατηρούν την ζώνη των αστεροειδών, τα κομμάτια του πλανήτη που εξερράγη μεταξύ του Άρη και του Δία …

Έτσι πως ένας “καλλιτέχνης κόμικς” στην δεκαετία του 1950 έγινε κοινωνός του Μεγαλύτερου Μυστικού στην Ιστορία του Ανθρώπου … πριν αυτό γίνει γνωστό; Πως πήρε τις πληροφορίες, για τα ερείπια ενός αρχαίου κατεστραμμένου από πόλεμο πολιτισμού στον Άρη, που στεφανώνεται από ένα γιγαντιαίο πρόσωπο; Η απάντηση είναι προφανής: απλώς το του είπανε, “ποιοί¨ του το είπανε είναι το καίριο ερώτημα, καθώς και “γιατί του το είπανε” !!! Για δώσε μια ματιά Edgar Rice Burroughs το Τρίγωνο στον Ήλιο, ο Άρης και ο Σείριος και Τι συμβαίνει στον Άρη; Οι Αληθινές Ιστορίες  όπως και εδώ Οι Μεγάλες Συμπτώσεις Του Κόσμου !

  

  

ΚΥΔΩΝΙΑ του Άρη και Washington

Αναρτήθηκε από Ion Maggos  //  21 Ιανουαρίου 2013  //  τεχνολογία  //  2 Σχόλια

Οι 19,5 μοίρες η αρχή της υπερδιαστατικής φυσικής 39 (2χ19,5) μοίρες και 77 μοίρες, η πως χτίσανε την Ουάσινγκτον βάζοντας τον χάρτη της Cydonia του Άρη πάνω στην περιοχή !!!

ΤΙ ΞΕΡΑΝΕ ΤΟΤΕ οι «κτίστες» ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ; Μήπως τα ξέρανε ΟΛΑ από το 1.500 μ.κ.ε. τουλάχιστον; Ειδικά στην Αγγλία όταν ο Sir Francis Bacon τύπωσε στα Λατινικά την Nova Atlantis το 1624 και στα Αγγλικά το 1627; Ο δε John Dee μήπως ήξερε και άλλα;

Αφού είχα διαβάσει για την υπέρθεση του συγκροτήματος της Cydonia πάνω στην Washington DC στο ίντερνετ, αποφάσισα να το δοκιμάσω για τον εαυτό μου. Πήρα κάποιες φωτογραφίες των Washington DC και της Cydonia για να παίξω. Δεν εξεπλάγην που ταιριάζανε. Αλλά αρχικά όχι. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον!

Πρώτα πήρα μια φωτογραφία από το Google Earth της Ουάσιγκτον DC και το έβαλα σε Adobe ImageReady, στη συνέχεια, πήρα μια φωτογραφία της Κυδωνίας από το Διαδίκτυο, με μέγεθος για να ταιριάξει τις αποστάσεις μεταξύ του Λευκού Οίκου και το Πενταγώνου σε σύγκριση με το D & M (πενταγωνική πυραμίδα) και το Πρόσωπο (face of Mars), τοποθετημένα στη συνέχεια το ένα πάνω στο άλλο και δεν ευθυγραμμίζονταν. Βεβαιώθηκα ότι το συγκρότημα Κυδωνία ήταν ευθυγραμμισμένο κατ ‘ευθείαν στον Βορά, ακόμα δεν ταίριαζε με την Washington DC. Μόνον όταν περιέστρεψα το συγκρότημα Cydonia 19,5 μοίρες δεξιόστροφα από τον αληθινό Βορρά τότε ΤΑΙΡΑΞΕ. (Ή την Washington DC 19,5 μοίρες αριστερόστροφα).

19.5 μοίρες η γωνία αυτή είναι ο θεμέλιος λίθος της κατασκευής του σύμπαντος μαζί με την 33 μοίρες και τις Αρμονικές αυτών.

Οι 19,5 μοίρες, είναι ό, τι συνεπάγεται η Υπερδιαστατική Γεωμετρία της Cydonia! Έχω γράψει σε πολλά άρθρα για την σημασία των 19,5 μοιρών.  Έχει ποτέ αυτό αναφερθεί από τα ΜΜΕ; Φυσικά όχι. Ακούγεται τόσο τέλεια ότι θα ευθυγραμμιστεί με διαφορά 19,5 μοίρες η Cydonia, δεδομένου ότι, σύμφωνα με τον Richard Hoagland, 19,5 είναι μέρος των όσων η Cydonia μας λέει, και μας λέει πολλά, γιατί είναι το αλφαβητάριο της Υπερδιαστατικής φυσικής και της ελεύθερης ενέργειας. Έτσι, πίσω εκεί που μείναμε, ακόμη και οι γωνίες κατά την οποία η D & M και η Πυραμίδα και το Πεντάγωνο ευθυγραμμίζονται είναι εξαιρετικά παρόμοιες.

Κυδωνία το αρχαίο όνομα των Χανιών. Γιατί ονομάσανε αυτήν την τόσο σημαντική περιοχή του Άρη με αυτό το όνομα; Ασχολείστε με τον Όμηρο και την Μυθολογία μας; Μπααα προέχει … η … πολυπολυπολυτισμικότητα!

Η ιδανική παιδεία και η διαμόρφωση του τέλειου πολίτη – ΠΛΑΤΩΝ, ΝΟΜΟΙ

Ο Πλάτων στους «Νόμους, 643.d.6 – 644.b.4» έχει αποτυπώσει την άποψη των Ελλήνων σχετικά με την Παιδεία. Δραματικός χώρος του διαλόγου είναι η Κρήτη και στη συζήτηση παίρνουν μέρος ένας ανώνυμος Αθηναίος, ο Κρητικός Κλεινίας και ο Σπαρτιάτης Μέγγιλος. Αντικείμενο –όπως και στην Πολιτεία – είναι η οικοδόμηση ενός φανταστικού πολιτεύματος, η εύρυθμη λειτουργία του οποίου εξαρτάται από μια ιδεατή νομοθεσία.Η συζήτηση ξεκίνησε από την απορία του Αθηναίου σχετικά με τη λειτουργία των συσσιτίων και της στρατιωτικής εκπαίδευσης στις πόλεις καταγωγής των συνομιλητών του, οι οποίοι υποστήριξαν ότι αυτά, όπως και οι υπόλοιποι νόμοι και θεσμοί, αποσκοπούσαν στην επιτυχή διεκπεραίωση των πολέμων, επομένως στην καλλιέργεια της αρετής της ανδρείας. Ο Αθηναίος δήλωσε ότι δεν πίστευε πως οι νομοθέτες θα θέσπιζαν τους νόμους τους αποσκοπώντας στην καλλιέργεια ενός μόνο μορίου της αρετής, την ανδρεία.

Mας λέγει λοιπόν :

“Αθηναίος : Όποιος άνθρωπος έχει σκοπό να γίνει ενάρετος σε ό,τι τον ενδιαφέρει, πρέπει να ασχολείται από την πρώτη του παιδική ηλικία αστεία και σοβαρά με τα σχετικά ζητήματα του κλάδου του. Όποιος θέλει, παραδείγματος χάριν, να γίνει καλός γεωργός ή οικοδόμος, ο δεύτερος πρέπει να παίζει χτίζοντας κανένα παιδιάστικο οικοδόμημα, κι ο πρώτος να καλλιεργεί τη γη. Κι όποιος ανατρέφει τον καθένα απ’ αυτούς τους δυο, πρέπει να τους φτιάχνει μικρά εργαλεία, απομιμήσεις των αληθινών. Επίσης όσα μαθήματα πρέπει να μάθει, να τα προμελετά. Ο οικοδόμος, λόγου χάριν, να μάθει να χρησιμοποιεί το μέτρο, ή το νήμα της στάθμης και ο πολεμιστής να καβαλλικεύει παίζοντας τα άλογα ή κάμνοντας κάτι παρόμοιο, και να προσπαθεί ο νομοθέτης με τα παιχνίδια να στρέφει τις απολαύσεις και τις επιθυμίες των παιδιών εκεί όπου όταν φτάσουν πρέπει να τελειώσουν. Βασικό, λοιπόν, σκοπό της παιδείας νομίζουμε την σωστή ανατροφή που, με το παιχνίδι, θα οδηγήσει όσο το δυνατό αποτελεσματικότερα την ψυχή του παιδιού ν’ αγαπήσει με όλη του την ύπαρξη εκείνο, στο οποίο όταν γίνει άντρας, θα παραστεί ανάγκη να είναι τέλειος.

Ας μην αφήσουμε αόριστη την περιγραφή της παιδείας. Όταν επικρίνουμε ή επαινούμε την ανατροφή κάποιου και λέμε ότι είναι πεπαιδευμένος ή απαίδευτος, μερικές φορές χρησιμοποιούμε τον πρώτο όρο και για ανθρώπους που ξέρουνε καλά το επάγγελμά τους – τους ναυτικούς ή τους έμπορους ή και άλλους. Ας δεχτούμε όμως, για χάρη της συζήτησης, ότι δεν εννοούμε αυτό το πράγμα αλλά την παιδεία που από την παιδική ηλικία οδηγεί τον άνθρωπο στην αρετή και του προκαλεί ισχυρή επιθυμία να γίνει ένας τέλειος πολίτης που ξέρει να κυβερνά ή να κυβερνιέται σύμφωνα με το δίκαιο. Θα ήθελα να ξεχωρίσουμε αυτό το είδος της τροφής από τις υπόλοιπες και να την θεωρήσουμε πραγματικά την μόνη παιδεία. Αντίθετα, την παιδεία που αποβλέπει στην απόκτηση χρημάτων ή δύναμης ή σοφίας χωρίς λογική και δικαιοσύνη, θα πρέπει να την θεωρούμε ανελεύθερη και βάναυση – κάτι δηλαδή που δεν αξίζει να ονομάζουμε Παιδεία. Ας μη μένουμε όμως πολύ στις λέξεις. Αφού συμφωνήσουμε στον ορισμό, ας δεχτούμε αυτό που εννοεί. Ότι εκείνοι που ορθά [εκ]παιδεύονται γίνονται σχεδόν αγαθοί. Δεν πρέπει, επομένως, σε καμία περίπτωση να ατιμάζουμε [υποτιμάμε] την παιδεία, γιατί είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην παραγωγή άριστων ανθρώπων. Και αν κάποτε ξεφεύγει από τον προορισμό της, οφείλουμε να την ξαναφέρνουμε στον ορθό δρόμο με κάθε μέσο που διαθέτουμε. Έτσι πρέπει να δρούμε το κατά δύναμη πάντα στην διάρκεια του βίου μας.

---

ΑΘ. Λέγω δή, καί φημι τὸν ὁτιοῦν ἀγαθὸν ἄνδρα μέλλοντα ἔσεσθαι τοῦτο αὐτὸ ἐκ παίδων εὐθὺς μελετᾶν δεῖν, παίζοντά τε καὶ σπουδάζοντα ἐν τοῖς τοῦ πράγματος ἑκάστοις προσήκουσιν. οἷον τὸν μέλλοντα ἀγαθὸν ἔσεσθαι γεωργὸν ἤ τινα οἰκοδόμον, τὸν μὲν οἰκοδομοῦντά τι τῶν παιδείων [643c] οἰκοδομημάτων παίζειν χρή, τὸν δ’ αὖ γεωργοῦντα, καὶ ὄργανα ἑκατέρῳ σμικρά, τῶν ἀληθινῶν μιμήματα, παρασκευάζειν τὸν τρέφοντα αὐτῶν ἑκάτερον, καὶ δὴ καὶ τῶν μαθημάτων ὅσα ἀναγκαῖα προμεμαθηκέναι προμανθάνειν, οἷον τέκτονα μετρεῖν ἢ σταθμᾶσθαι καὶ πολεμικὸν ἱππεύειν παίζοντα ἤ τι τῶν τοιούτων ἄλλο ποιοῦντα, καὶ πειρᾶσθαι διὰ τῶν παιδιῶν ἐκεῖσε τρέπειν τὰς ἡδονὰς καὶ ἐπιθυμίας τῶν παίδων, οἷ ἀφικομένους αὐτοὺς δεῖ τέλος ἔχειν. κεφάλαιον δὴ παιδείας [643d] λέγομεν τὴν ὀρθὴν τροφήν, ἣ τοῦ παίζοντος τὴν ψυχὴν εἰς ἔρωτα μάλιστα ἄξει τούτου ὃ δεήσει γενόμενον ἄνδρ’ αὐτὸν τέλειον εἶναι τῆς τοῦ πράγματος ἀρετῆς· ὁρᾶτε οὖν εἰ μέχρι τούτου γε, ὅπερ εἶπον, ὑμῖν ἀρέσκει τὸ λεχθέν.

Μὴ τοίνυν μηδ’ ὃ λέγομεν εἶναι παιδείαν ἀόριστον γένηται. νῦν γὰρ ὀνειδίζοντες ἐπαινοῦντές θ’ ἑκάστων τὰς τροφάς, λέγομεν ὡς τὸν μὲν πεπαιδευμένον ἡμῶν ὄντα τινά, [643e] τὸν δὲ ἀπαίδευτον ἐνίοτε εἴς τε καπηλείας καὶ ναυκληρίας καὶ ἄλλων τοιούτων μάλα πεπαιδευμένων σφόδρα ἀνθρώπων· οὐ γὰρ ταῦτα ἡγουμένων, ὡς ἔοικ’, εἶναι παιδείαν ὁ νῦν λόγος ἂν εἴη, τὴν δὲ πρὸς ἀρετὴν ἐκ παίδων παιδείαν, ποιοῦσαν ἐπιθυμητήν τε καὶ ἐραστὴν τοῦ πολίτην γενέσθαι τέλεον, ἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαι ἐπιστάμενον μετὰ δίκης. ταύτην [644a] τὴν τροφὴν ἀφορισάμενος ὁ λόγος οὗτος, ὡς ἐμοὶ φαίνεται, νῦν βούλοιτ’ ἂν μόνην παιδείαν προσαγορεύειν, τὴν δὲ εἰς χρήματα τείνουσαν ἤ τινα πρὸς ἰσχύν, ἢ καὶ πρὸς ἄλλην τινὰ σοφίαν ἄνευ νοῦ καὶ δίκης, βάναυσόν τ’ εἶναι καὶ ἀνελεύθερον καὶ οὐκ ἀξίαν τὸ παράπαν παιδείαν καλεῖσθαι. ἡμεῖς δὴ μηδὲν ὀνόματι διαφερώμεθ’ αὑτοῖς, ἀλλ’ ὁ νυνδὴ λόγος ἡμῖν ὁμολογηθεὶς μενέτω, ὡς οἵ γε ὀρθῶς πεπαιδευμένοι σχεδὸν ἀγαθοὶ γίγνονται, καὶ δεῖ δὴ τὴν παιδείαν [644b] μηδαμοῦ ἀτιμάζειν, ὡς πρῶτον τῶν καλλίστων τοῖς ἀρίστοις ἀνδράσιν παραγιγνόμενον· καὶ εἴ ποτε ἐξέρχεται, δυνατὸν δ’ ἐστὶν ἐπανορθοῦσθαι, τοῦτ’ ἀεὶ δραστέον διὰ βίου παντὶ κατὰ δύναμιν.

Μτφρ. Β. Μοσκόβης. 1988. Πλάτωνος Νόμοι. Αθήνα: Νομική Βιβλιοθήκη.

http://ift.tt/L6aZ8b

Θάργηλος άρτος: Η μετέπειτα Βασιλόπιττα

Η αναζήτηση για τις ρίζες του εθίμου της βασιλόπιτας, μας οδηγεί πίσω, στην αρχαιότητα, στις προσφορές άρτου ή και μελιπήκτων των αρχαίων ημών προγόνων, προς τους θεούς, κατά τη διάρκεια εορτών.   
Το κόψιμο της βασιλόπιτας είναι από τα ελάχιστα αρχέγονα έθιμα που επιβιώνουν. 
 Οι Λαογράφοι αναζητούν τη ρίζα του εθίμου στην αρχαιοελληνική παράδοση.  Οι Αρχαίοι Έλληνες προσέφεραν στους θεούς σε κάθε μεγάλη καμπή του χρόνου ή της ζωής τους «εορταστικούς άρτους». ..
  Κάθε Αθηναίος στρατιώτης, πριν ξεκινήσει για
τον πόλεμο, αφιέρωνε στον Άρη, το θεό του πολέμου,τρία ψωμάκια. Ένα για να πάει καλά, ένα για να νικήσει και το τρίτο για να γυρίσει γερός και αρτιμελής. 
Οι κυνηγοί, για να έχουν πλούσιο κυνήγι αφιέρωναν παρόμοια ψωμάκια στη θεά Άρτεμη, την προστάτιδα του κυνηγιού.  
Οι θεριστάδες της γης αφιέρωναν αρτίδια στη θεά Δήμητρα, που τα ονόμαζαν «θαλύσια αρτίδια» στη γιορτή της συγκομιδής και απλώς «άρτους» ή «πλακούντες» στη γιορτή των Θεσμοφορίων. 
 Ο λαογράφος Φίλιππος Βρεττάκος στο βιβλίο του “Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των” αναφέρει: 
 “Οι πρόγονοί μας εις την αρχαιότητα κατά τας μεγάλας αγροτικάς εορτάς προσέφεραν εις τους θεούς, ως απ αρχήν, έναν άρτον. Επί παραδείγματι κατά την εορτήν του θερισμού, που ελέγετο Θαλύσια και ήτο αφιερωμένη εις την Δήμητρα, κατασκευάζετο από το νέον σιτάρι ένας μεγάλος εορταστικός άρτος (ένα καρβέλι), που ελέγετο “Θαλύσιος άρτος”, κατά δε την προς τιμήν Απόλλωνος εορτήν των Θαργηλιώνεψήνετο, κατά το έθιμον,ο “θάργηλος άρτος”. 
 Τα Θαργήλια γιορτάζονταν την 16η και την 7η ημέρα του μηνός Θαργηλιώνος προς τιμή τουΑπόλλωνος Δηλίου στην Αθήνα, τη Μίλητο, τη Δήλο και πολλές άλλες Ιωνικές πόλεις.
Η γιορτή άρχιζε με θυσία μιας άμναδος και ενός κριού. Ακολουθούσε πομπή και μετά μουσικοί αγώνες από κυκλικό χορό, όπου ο νικητής έπαιρνε ως βραβείο τρίποδα, τον οποίο αφιέρωνε στο «Πύθιον» Ιερό του Θεού που είχε ιδρυθεί από τον Πεισίστρατο.
Στη συνέχεια τα παιδιά τοποθετούσαν στις εξώθυρες των οικιών τους την «ειρεσιώνη» δηλαδή κλαδί ελιάς παγκάρπου. Προσφέρονταν θυσίες και καρποί, ενώ από τους πρώτους ώριμους σπόρους ζύμωναν τον άρτο «Θάργηλο».
 Επίσης υπάρχουν αναφορές ότι  παρόμοιοι άρτοι δίνονταν  και κατά την διάρκεια της Αρχαιοελληνικής εορτής των  «Κρονίων» και αργότερα των ρωμαϊκών «Σατουρναλίων».  
 Οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν τις συνήθειες των Αρχαίων Ελλήνων. 
Στα Σατουρνάλια, γιορτή των Ρωμαίων αφιερωμένη στο θεό Σατούρνου, ο οποίος αντιστοιχεί στον ελληνικό θεό Κρόνο και τον θεωρούσαν θεό της γονιμότητας, καθιέρωσαν  τυπικές θυσίες και διάφορα έθιμα, όπως την ανταλλαγή μικρών δώρων, υπαίθριες αγορές και τυχερά παιχνίδια ακόμα και για τους δούλους. 
 Ανάμεσα στα έθιμα της γιορτής ήταν  και η συνήθεια να ζυμώνουν πλακούντες, που στη συνέχεια τους έτρωγαν, για να πάρουν δύναμη. 
Οι πλακούντες ήταν οι μακρινοί πρόγονοι των πιτών και των κέικ. Η ζύμη τους ήταν παρόμοια με τη ζύμη των ψωμιών, αλλά ήταν εμπλουτισμένη με γάλα, λίπος, μυρωδικά, μπαχαρικά κ.α.Οι Ρωμαίοι είναι οι πρώτοι που καθιέρωσαν στους πλακούντες εκείνους το μεταλλικό νόμισμα για υγεία και καλή χρονιά. 
 Πρόσθεταν μάλιστα και μικρό κομμάτι πάπυρο, που αν τύχαινε σε δούλο του σπιτιού, του χάριζαν την ελευθερία. Τα επόμενα χρόνια  παρέλαβαν οι Φράγκοι  το έθιμο, οι οποίοι το διέδωσαν, αν και υπάρχει η αναφορά ότι για πολλούς αιώνες δεν τοποθετούνταν νόμισμα αλλά ένα φασόλι μέσα στη πίτα και αυτός  που το έβρισκε, 

ανακηρυσσόταν  ο «Βασιλιά της βραδιάς» ή  «Φασουλοβασιλιάς»

http://www.kalyterotera.gr

Oι Πύλες του Άδη στην Αρχαία Ελλάδα

Συγγραφέας: Τσαπόγας Μίλτος (Kane)

Ανέκαθεν οι άνθρωποι, και πάντα σε συνεργασία με τη φύση, δημιουργούσαν με το νου τους και πέρα από αυτόν τον κόσμο άλλους κόσμους, παράξενους και
μυθικούς, στους οποίους κατάφερναν με μυστηριώδη πάντα τρόπο να εισέρχονται, να τους περιηγούνται, να συζητούν ή ακόμα να πολεμούν και να συλλέγουν εντυπώσεις. Από τους κόσμους εκείνους ένας, ίσως ο πιο γνωστός σε όλους μας, ήταν ο «Κάτω Κόσμος», ο κόσμος των σκιών, ο χθόνιος 'Aδης.

Πρόκειται για έναν τόπο που, αν τον ψάξουμε, θα τον βρούμε (με άλλο όνομα πολλές φορές) σχεδόν παντού: στις μυθολογίες των λαών, στις παραδόσεις, στις καταγραφές αρχαίων ή νεότερων περιηγητών, σε λογοτεχνικά συγγράμματα, σε ζωγραφικές παραστάσεις αρχαίων αγγείων, σε σκοτεινά και απρόσιτα σπήλαια, σε ψυχομαντεία και ξεχασμένους τόπους, στα ομηρικά έπη, σε σύγχρονα ελληνικά τραγούδια, σε ταινίες του Χόλιγουντ και γενικά στην τέχνη.

Επειδή σε μερικές σελίδες θα ήταν αδύνατο να προσεγγίσουμε όλες τις παραπάνω πτυχές του Κάτω Κόσμου, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, αφού βάλουμε σε ένα σακίδιο τη φωτογραφική μηχανή και τη βιβλιογραφία μας, είναι να μπούμε στη βάρκα της φαντασίας και κωπηλατώντας να ταξιδέψουμε για λίγο μαζί σαν φανταστική παρέα, με προορισμό κάποιες από τις πύλες του 'Aδη που βρίσκονται στην πατρίδα μας. Αφού φτάσουμε σε αυτές, σίγουρα θα κοιτάξουμε για λίγο από τις ημιφωτισμένες εισόδους το παράξενο και άγνωστο εσωτερικό τους...

Ταίναρο: Το Νεκρομαντείο του Ποσειδώνα
Αφού φτάσαμε στο νοτιότερο σημείο της Πελοποννήσου, στο ακρωτήριο Ταίναρο, αφήσαμε τη βάρκα μας στη γεμάτη
βότσαλα ακτή και κατευθυνθήκαμε προς το ναό, στην κορυφή του λόφου, που ήδη από τα μέσα του όρμου είχε τραβήξει την προσοχή μας.
Καθώς περπατούσαμε προς εκείνον, γύρω μας συναντήσαμε παντού αρχαία πηγάδια και ορθογώνιους λίθους που έστεκαν εδώ κι εκεί, μισοβαλμένοι τις περισσότερες φορές μέσα στο χώμα. Έπειτα από λίγο φτάσαμε στο ναό για τον οποίο είχαμε λιγοστές πληροφορίες.
Σκύβοντας, μπήκαμε μέσα με τη σειρά και προσεγγίσαμε το ιερό του. Ήταν ένας χριστιανικός ναός που όλως περιέργως το μόνο που θύμιζε κάτι τέτοιο ήταν το ιερό του. Δύο μισοσπασμένες κολώνες και λίγα ακόμη υπολείμματα ενός αρχαίου πιθανόν ναού έστεκαν στην επιφάνεια του ιερού και τον κοσμούσαν μαζί με μερικές χριστιανικές εικόνες.

Κάπως έτσι είδαμε το στενό ιερό του ναού των Αγίων Ασωμάτων, του παλαιού χριστιανικού ναού που δημιουργήθηκε από τα ερείπια του αρχαίου ελληνικού μαντείου του Ποσειδώνα Ταιναρίου, το οποίο βρισκόταν λίγα μέτρα πιο κάτω, μέσα σε σπήλαιο.
Αποχαιρετώντας το ναό, αρχίσαμε να συζητάμε για το μυθικό εκείνο σπήλαιο, που ήταν και ο επόμενος προορισμός μας. Όταν το πρωτοείδαμε να αχνοφαίνεται κάτω από τους βράχους στους οποίους βαδίζαμε, αισθανθήκαμε τυχεροί, καθώς δεν υπήρχε στην περιοχή κανένα σημάδι που να μας οδηγεί κοντά του.

Έξω από την είσοδο του ημιφωτισμένου σπηλαίου υπήρχε χλωρίδα, η οποία δυσκόλευε, αλλά συνάμα ομόρφαινε τη μικρή διαδρομή για το εσωτερικό του. Αφού προχωρήσαμε μέσα στο σπήλαιο, καθίσαμε, και με ενδιαφέρον συζητήσαμε για θέματα σχετικά με τους μύθους και την ιστορία του χώρου.
«Εκατόν πενήντα στάδια μακριά από την Τευθρώνη απέχει το Ταίναρον, όπου υπάρχουν δύο λιμάνια, ο Αχίλειος και ο Ψαμαθούς, ενώ στην άκρη είναι ο ναός που μοιάζει με σπηλιά και έχει μπροστά του το άγαλμα του Ποσειδώνα. Μερικοί Έλληνες αναφέρουν πως από εδώ ανέβασε ο Ηρακλής τον Κέρβερο, μολονότι δεν υπήρχε υπόγειος δρόμος που να άρχιζε από τη σπηλιά, και κανείς δεν πίστευε πως αυτή χρησίμευε ως υπόγεια κατοικία θεών όπου μαζεύονταν οι ψυχές. Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος λέγει πως στο Ταίναρον ανατράφηκε ένα τρομερό φίδι που ονομαζόταν σκύλος του 'δου, γιατί όποιον δάγκωνε, πέθαινε αμέσως. Αυτό το φίδι έφερε ο Ηρακλής στον
Ευρυσθέα».

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στο μεγάλο περιηγητή Παυσανία (Ελλάδος Περιήγησις), ο οποίος μέσω του έργου του Λακωνικά μάς διηγείται ότι τον καιρό που περπάτησε ο ίδιος στον τόπο αυτό, φτάνοντας στην είσοδο του μαντείου-σπηλαίου, υπήρχε άγαλμα του Ποσειδώνα, καθώς και άλλα αφιερώματα, μεταξύ των οποίων ένα χάλκινο άγαλμα του Αρίωνα που καθόταν επάνω σε δελφίνι.
Ο Παυσανίας ακόμη αναφέρει ότι στο ναό υπήρχε μία πηγή, η οποία σε παλαιότερα χρόνια θεωρούνταν από μόνη της ένα μικρό θαύμα, και λεγόταν πως, όταν κοιτούσε κανείς τα νερά της, έβλεπε λιμάνια και πλοία!
Υπάρχουν και άλλες μαρτυρίες όμως για τον παράξενο ναό, που και αυτές τον συσχετίζουν με τον 'Aδη, όπως η μαρτυρία του γεωγράφου Στράβωνα, ο οποίος πίστευε πως από μία σπηλιά που βρίσκεται κοντά στο ιερό του Ποσειδώνα στο Ταίναρο ανέβασε ο Ηρακλής από τα δώματα του 'Aδη το φοβερό, τρικέφαλο φύλακά του Κέρβερο κατ' εντολή του βασιλιά των Μυκηνών Ευρυσθέα.

Και ο Ορφέας όμως στα Αργοναυτικά αναφέρει ότι έχοντας εμπιστοσύνη στην κιθάρα του, την οποία θα χρησιμοποιούσε για να μαγέψει τους
κατοίκους του Κάτω Κόσμου, κατέβηκε τη σκοτεινή οδό του Ταινάρου και μπήκε στο ανάκτορο του 'Aδη αναζητώντας τη νεκρή του σύζυγο.
Ο Πίνδαρος (Πιθιόνικος 4,44), όπως επίσης και ο Απολλόδωρος (Β, 5, 12), δέχονται ότι το Ταίναρο ήταν το «στόμιο για τον 'Aδη» από όπου κατέβηκε ο Ηρακλής, ενώ ο Οβίδιος (Μεταμορφώσεις Χ, στ 1-78) αναφέρει πως από το Ταίναρο οδηγήθηκε στον Κάτω Κόσμο ο Ορφέας, ο οποίος με τη λύρα του συγκίνησε τους πάντες!

Ιστορίες με Βρικόλακες & άλλα Θαυμαστά
Οι παράξενοι θρύλοι και οι παραδόσεις της περιοχής σχετικά με το μαντείο του Ποσειδώνα -και όχι μόνο- είναι πολύ πιθανόν ότι δεν σταμάτησαν ποτέ να υπάρχουν, κάτι που σαφώς δεν είναι τυχαίο αν αναλογιστεί κανείς τη μεγάλη μυθολογία που μας άφησαν οι αρχαίοι για την περιοχή.
Αναφέρω μία από τις παραδόσεις (989) που διασώθηκαν μέσα στο χρόνο διαβάζοντάς τη από το υπέροχο βιβλίο του Νικόλαου Πολίτη Παραδόσεις ώστε να δούμε καθαρά ένα παράδειγμα για τη διαχρονικότητα αλλά και την τρομακτική φύση των θρύλων της περιοχής.
«Σε μια σπηλιά που 'ναι στον κάβο Ματαπά κατεβαίνει πολλές φορές ο Μιχαήλ Αρχάγγελος και βγαίνει τις ψυχές που τους εσυγχώρεσε ο Θεός τις αμαρτίες τους. 'λλοι πάλι λεν πως σ' αυτή τη σπηλιά μένουν βουρκόλακες, και ο Μιχαήλ ο Αρχάγγελος, όταν παρακαλεστούν σ' αυτόν οι άνθρωποι, πηγαίνει και τους ρίχνει από κει στα Τάρταρα για να γλιτώσει τον κόσμο».

Για ποιο λόγο όμως δημιουργήθηκε στους αρχαίους προγόνους μας η πεποίθηση ότι το συγκεκριμένο σπήλαιο έκρυβε μία μυστική είσοδο για τα παλάτια του 'Aδη, παρότι, ακόμη και σήμερα, εάν το επισκεφτεί κανείς θα διαπιστώσει εύκολα το μικρό του βάθος; Οι απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις δεν είναι καθόλου απλές. Ας αρκεστούμε προς το παρόν σε μια απάντηση, ίσως την πιο λογική:
Κατά την αρχαιότητα ο χώρος του σπηλαίου είχε τη λειτουργία νεκρομαντείου. Το μαντείο αυτό όπως αναφέρθηκε ήταν αφιερωμένο στον Ποσειδώνα, ο οποίος αρχικά λατρευόταν από τους Έλληνες ως υποχθόνιος θεός και κυρίαρχος του Κάτω Κόσμου. Το σπήλαιο του Ταινάρου λοιπόν, όπως και άλλοι πολλοί χώροι στην Ελλάδα με χθόνιες λατρείες, δεν άργησε να θεωρηθεί ως «κατάβαση» στον 'Aδη, και να αποτελέσει για τους αρχαίους την πρώτη ίσως πύλη για το υπόγειο βασίλειο του Πλούτωνα (το νεκρομαντείο του Ταινάρου ήταν πολύ πιθανόν το αρχαιότερο νεκρομαντείο στην Ελλάδα).

Ακόμη, στα δυτικά του μαντείου, στην απόκρημνη μεριά του λόφου (στην πίσω πλευρά του ακρωτηρίου), εάν έχει την αντοχή κάποιος να περπατήσει ως εκεί, υπάρχει μια σπηλιά που και αυτή διατηρεί τους θρύλους της και τους μοιράζεται με το σκοτεινό μαντείο του Ποσειδώνα.
Για να περάσει κανείς την είσοδο και να βρεθεί στο εσωτερικό του θα πρέπει να κάνει πρώτα μία σύντομη βουτιά στη θάλασσα και να περάσει κάτω από το βράχο ώστε να βρεθεί στη μόνη κεντρική αίθουσα στην οποία υπάρχουν μερικές λαξεμένες αναθηματικές κόγχες. Πολύ πιθανόν είναι πως και αυτό το σπήλαιο θεωρήθηκε τα παλαιά χρόνια από πολλούς ως η αληθινή είσοδος του Κάτω Κόσμου.

Η Παράξενη Διάσωση του Αρίωνα
Συμπληρώνοντας τώρα το κολλάζ με τους θρύλους από το Ταίναρο είναι σημαντικό να εξετάσουμε μία ακόμη όμορφη και αλλόκοτη ιστορία. Την ιστορία του Λέσβιου κιθαρωδού Αρίωνα, την οποία περιληπτικά θα σας αφηγηθώ...
Ταξιδεύοντας με κορινθιακό πλοίο προς την Ιταλία και τη Σικελία, ο Αρίων πληροφορήθηκε κάπου στα μέσα του πελάγους από τον καπετάνιο ότι οι ναύτες του καραβιού ήθελαν να τον σκοτώσουν.
Έτσι ο Αρίων, φορώντας την αγαπημένη του στολή μουσικών αγώνων, ζήτησε από τους ναύτες να ψάλλει ένα τελευταίο άσμα, την Πυθική ωδή. Έτσι κι έγινε, και καθώς ο Αρίων έψελνε, είδε την Πελοπόννησο να ξεπροβάλλει, και προτού του επιτεθούν οι ναύτες, πήδηξε μεμιάς στη θάλασσα για να σωθεί.

Για καλή του τύχη, τη στιγμή εκείνη στα νερά διάβαιναν δελφίνια που τελικά τον έσωσαν παίρνοντάς τον στη ράχη τους διαδοχικά σαν να ήταν για αυτά λειτούργημα, και κάνοντας διάφορους κύκλους στο νερό, τον απέθεσαν προσεκτικά στη θάλασσα, κοντά στο μαντείο του Ποσειδώνα.
Η ιστορία που σας αφηγήθηκα βρίσκεται ολόκληρη μέσα στα κείμενα των Ηρόδοτου (Ιστορία Α) και του Πλούταρχου (Συμπόσιο των Επτά Σοφών) και η διήγηση του περιστατικού φαίνεται πως ήταν του Αρίωνα. Το τελευταίο παράδοξο της ιστορίας είναι η παράξενη αναφορά του Γόργου, του αδερφού του γνωστού Κορίνθιου τυράννου Περίανδρου. Ο Γόργος διηγήθηκε την περιπέτεια του Αρίωνα στον αδερφό του όπως ο ίδιος τη βίωσε, καθώς είχε σταλεί στο Ταίναρο για να κάνει θυσία στον Ποσειδώνα.
Κάποια στιγμή, το τελευταίο από τα βράδια που έμεινε εκεί, είδε να έρχονται προς την ακτή τα δελφίνια που μετέφεραν τον Αρίωνα. Στην παράξενη αυτή περιγραφή του ο Γόργος μίλησε για κάτι που ξεχώριζε και επέπλεε, σαν ένας όγκος (ο Αρίων;), ενώ έμοιαζε σαν να ήταν πάνω σε κάποιο όχημα!

Ο Αχέροντας και η Τρομακτική Αρχαία Φαντασμαγορία
Το ταξίδι μας συνεχίστηκε, και έπειτα από λίγες μέρες πλεύσαμε με τη βάρκα μας προς τον Αχέροντα, τον ποταμό όπου σύμφωνα με τις παραδόσεις βαδίζουν οι ψυχές και ο οποίος χάνεται στα βάθη του Κάτω Κόσμου.
Ο Αχέροντας είναι ποταμός της Θεσπρωτίας που διαρρέει την Αχερουσία λίμνη, έλος κοντά στην αρχαία πόλη Εφύρα, βυθίζεται στη γη και στη συνέχεια εκρέει στο Ιόνιο Πέλαγος. Τα νερά του είναι πικρά και θολά, γιατί σύμφωνα με την παράδοση κατόπιν εντολής του Δία ήπιαν από αυτά οι Τιτάνες.
Ο Αχέρων, μαζί με τον ποταμό Πυριφλεγέθων, τον Κωκυτό (ποτάμι των θρήνων) και τη λίμνη Στύγα, συνδέθηκαν κατά το παρελθόν πολύ στενά με τον υποχθόνιο κόσμο του 'Aδη. Πάνω από τον Αχέροντα, το ποτάμι των στεναγμών, στα αρχαία χρόνια λεγόταν πως βαδίζουν οι ψυχές τις οποίες μετέφερε στον Κάτω Κόσμο ο Χάροντας, ο δύσμορφος γέροντας πορθμέας.
Από τον Αχέροντα είχε κατέβει ο Οδυσσέας έπειτα από οδηγίες της μάγισσας Κίρκης στον Κάτω Κόσμο για να συναντήσει το Θηβαίο μάντη Τειρεσία, προσφέροντας ως θυσία ένα κατάμαυρο κριάρι ώστε να φανερώσει τις ψυχές των νεκρών.

Και άλλοι ήρωες όμως αποτόλμησαν την κατάβαση στον 'Aδη, όπως ο Ορφέας, ο Ηρακλής και ο Θησέας, ο αττικός ήρωας που ταξίδεψε με το φίλο του Πειρίθου ως τα παλάτια του Πλούτωνα για να αρπάξουν την Περσεφόνη, τη γυναίκα του βασιλιά της Εφύρας Αιδωνέα, που δεν είναι άλλος από το βασιλιά των νεκρών.

Εκεί λοιπόν, στην κορυφή ενός λόφου, πάνω από το χωριό Μεσοπόταμος, που βρίσκεται κοντά στο σημείο όπου με βουητό σμίγει ο Κωκυτός με τον Αχέροντα, ανακαλύφτηκε στα μέσα του περασμένου αιώνα ένα νεκρομαντείο, θαμμένο κάτω από το χριστιανικό ναό της μονής του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και το σύγχρονό της νεκροταφείο των αρχών του 18ου αιώνα.

Το κτίριο αυτό κατά πάσα πιθανότητα αποτελούσε από μόνο του για τους αρχαίους την είσοδο και το χώρο διαμονής τους στον 'Aδη. Από τις ανασκαφές στο χώρο βρέθηκαν πολυάριθμα ευρήματα, όπως αγγεία, σιδερένια αντικείμενα αλλά και ειδώλια της βασίλισσας του Κάτω Κόσμου Περσεφόνης.
Στο σκοτεινό ανάκτορο ο χρηστηριαζόμενος περνούσε αρχικά από την αυλή, όπου βρίσκονταν τα δωμάτια των ιερέων, και κατόπιν εισερχόταν στο βόρειο διάδρομο του ιερού, αριστερά του οποίου υπήρχαν δύο δωμάτια και ένας λουτρώνας που χρησίμευαν για την εγκοίμηση των προσκυνητών.
Μετά υποβαλλόταν σε ψυχική και σωματική προετοιμασία τρώγοντας αρχικά ειδικές τροφές και πίνοντας γάλα, μέλι και νερό, και έπειτα επιδιδόταν σε πράξεις εξαγνισμού και μαγείας, ακούγοντας από έναν ιερέα-οδηγό θαυμαστές διηγήσεις, προσευχές και δεήσεις προς τους υποχθόνιους δαίμονες. Ύστερα πλενόταν σε ένα διπλανό δωμάτιο για να καθαρθεί και να μην κινδυνεύσει από τα φάσματα των νεκρών.

Οι μυστηριακές πράξεις συνεχίζονταν, ώσπου ο χρηστηριαζόμενος έφτανε μαζί με τον ιερέα στον ανατολικό διάδρομο, όπου θυσίαζε μέσα σε λάκκους ένα πρόβατο. Ύστερα περνούσε από ένα σκοτεινό μαιανδρικό λαβύρινθο (!) που είχε τρεις τοξοτές σιδερόφρακτες πύλες. Τελικά περνούσε την τελευταία πύλη φτάνοντας στην κεντρική και τελευταία αίθουσα, όπου πετούσε ένα τελευταίο λιθάρι κι έχυνε τις χοές για τον Αιδωνέα και την Περσεφόνη, τους Θεούς του Κάτω Κόσμου.
Εκεί ερχόταν σε οπτική επαφή με τα πνεύματα που αιωρούνταν μπροστά στα εκστασιασμένα μάτια του. Ήταν μια Φαντασμαγορία, μία μαγευτική και μυστηριώδης Φαντασμαγορία, στημένη υπέροχα για τα μάτια του χρηστηριαζόμενου.

Στο χώρο της κεντρικής αίθουσας των ειδώλων, κατά τη διάρκεια σύγχρονων ανασκαφών, βρέθηκαν μεταλλικοί τροχοί και άλλα πολύπλοκα αντικείμενα που σχετίζονταν με τη σκηνοθεσία της παράξενης Φαντασμαγορίας από τους ιερείς.
Μετά το τέλος της «παράστασης» ο επισκέπτης ακολουθούσε άλλο δρόμο για την έξοδό του από την αίθουσα, και αφού διέμενε για τρεις ημέρες σε ένα δωμάτιο ώστε να καθαρθεί, αποχωρούσε από το μαντείο τηρώντας απόλυτη σιγή για όσα είδε και άκουσε.

Το άντρο του Τροφωνίου & το Σοφό Βιβλίο του Πυθαγόρα
Μία διαφορετική πύλη που οδηγούσε στον Κάτω Κόσμο, ή καλύτερα σε ένα από τα δωμάτιά του, που δεν σχετιζόταν όμως με τον 'Aδη, ήταν το υποχθόνιο μαντείο του Τροφωνίου στη Λιβαδειά, το Τροφώνιο 'ντρο, που όπως φημολογείται σήμερα βρίσκεται θαμμένο κάτω από χριστιανικό ναό της περιοχής. Κατά την αρχαιότητα φαίνεται πως συνέβαιναν εκεί διάφορα «παράδοξα», με κυριότερο την απίστευτη κάθοδο που πραγματοποιούσε ο επισκέπτης στο υπόγειο παλάτι του Τροφωνίου.
Εκείνο που είναι πραγματικά παράξενο, όσον αφορά την ιστορία του Τροφωνίου 'ντρου, είναι ότι οι μαρτυρίες που έχουμε στην περίπτωση αυτή ξεπερνούν αρκετά το μύθο. Και αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι τα συγκεκριμένα παράδοξα που αναφέραμε διηγήθηκαν ότι τα έζησαν ιστορικά πρόσωπα, όπως ο περιηγητής Παυσανίας και ο Απολλώνιος ο Τυανεύς (η διήγηση για τον τελευταίο ανήκει στον Φιλόστρατο).

Ο λόγος για τον οποίο κατέβαινε κανείς στο παλάτι του Τροφωνίου (ο Τροφώνιος ήταν γιος του βασιλέα των Μινύων Εργίνου, αλλά ο θρύλος λέει πως ο αληθινός πατέρας του ήταν ο Δίας) ήταν η απόκτηση γνώσης που πιθανόν θα οδηγούσε στην απάντηση μιας και μοναδικής ερώτησης (ο Τυανεύς θέλησε να πάρει από τον Τροφώνιο τη γνώμη του περί του ποια ήταν η αρτιότερη φιλοσοφία. Ο Τροφώνιος σαν απάντηση του έδωσε ένα βιβλίο που περιείχε τις γνώμες του Πυθαγόρα).
Για να μπει κάποιος στο παλάτι του Τροφωνίου έπρεπε, αφού χρηστηριαστεί μέσα στο κτίσμα που βρισκόταν στην επιφάνεια, να κατεβεί σε ένα χαμηλότερο επίπεδο μέσω μίας σκάλας. Κατόπιν έπρεπε να ξαπλώσει ανάσκελα στο δάπεδο κρατώντας γλυκίσματα, τα οποία θα προσέφερε στα ερπετά που θα συναντούσε, και να βάλει τα πόδια του μέσα σε μια τρύπα, η οποία θα τον «ρουφούσε βαθιά στο έδαφος σαν νερό» για να τον εμφανίσει έπειτα στο σκοτεινό άντρο του Τροφωνίου!

Τα όσα φαίνεται ότι έβλεπε εκεί ο επισκέπτης μόνο «μαγευτικά» θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε, και ίσως αρκετά περίτεχνα για να χωρέσουν σε μερικές σελίδες. Τελικά, ο επισκέπτης επέστρεφε στο ίδιο σημείο από το οποίο εισήλθε, δίχως αρχικά να θυμάται τίποτα από τον εαυτό του αλλά και από όσα τού συνέβησαν. Για να επανέλθει η μνήμη του τον κάθιζαν οι ιερείς σε ένα θρόνο, το θρόνο της μνημοσύνης, και έπειτα από λίγο η μνήμη του άρχιζε να επανέρχεται...

Επίλογος Μέσα από τις Πύλες
Το ταξίδι μας όμως δεν σταματά εδώ, καθώς και αλλού συναντήσαμε πύλες -και μάλιστα περισσότερες- για τον αρχαίο 'Aδη. Ταξιδεύοντας στον Ώρωπό μιλήσαμε για την ιστορία του ενάρετου Αμφιάραου, που θεοποιήθηκε μετά τον πρόωρο και μυστηριώδη θάνατό του.
Η ιστορία λέει ότι μετά την άτακτη υποχώρηση των Αργείων στη σύγκρουσή τους με τους Θηβαίους, ο Αμφιάραος, που ήταν στο πλευρό των Αργείων, καταδιώχθηκε από το Θηβαίο ήρωα Περικλύμενο, αλλά προτού ο τελευταίος καρφώσει το ξίφος του στο σώμα του αντιπάλου του, ο Αμφιάραος χάθηκε (!) μέσα σε χάσμα της γης μαζί με το άρμα του. Σύμφωνα με τις παραδόσεις των κατοίκων του Ωρωπού, ο Αμφιάραος επέστρεψε στον επάνω κόσμο ως θεός μέσω μιας πηγής που βρισκόταν σε ιερό το οποίο είχε πάρει το όνομά του.

Η ιστορία αυτή έφερε αμέσως στο νου μας την Περσεφόνη, τη νεαρή γυναίκα που έσυρε ο Πλούτωνας στο άρμα του για να την οδηγήσει στα σκοτεινά παλάτια του, κατευθυνόμενος σύμφωνα με το μύθο από το μυστικό υπόγειο δρόμο του Πλουτωνίου 'ντρου στην Ελευσίνα...
Διαφορετικά περάσματα για τον Κάτω Κόσμο όμως υπήρξαν και αλλού κατά την αρχαιότητα, όπως στην Ηράκλεια του Πόντου, αποικία των Μεγαρέων, όπου υπήρχε νεκρομαντείο και σπήλαιο το οποίο κατά την εποχή του Έλληνα ιστορικού Ξενοφώντα σωζόταν ακόμη. Μάλιστα λεγόταν, σύμφωνα με τον τελευταίο, ότι από εκεί ανέβασε ο Ηρακλής τον Κέρβερο.

Στην αρχαία πόλη της Ήλιδας επίσης υπήρχε τέμενος και ναός του 'Aδη με το όνομά του, στον οποίο οι πύλες άνοιγαν μία φόρα το χρόνο. Αλλά και στην Κύμη της Ιταλίας υπήρχε σημαντικό νεκρομαντείο των ρωμαϊκών χρόνων, το οποίο θεωρείται ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μεταφορά της ελληνικής κουλτούρας, τέχνης και γραφής στους Ετρούσκους και τους Ρωμαίους.
Περάσματα και είσοδοι υπήρχανε παντού, σε μυστικές τοποθεσίες και λαϊκά προσκυνήματα. Πύλες αμέτρητες, πύλες σ' έναν κόσμο γεμάτο σκιές, διακοσμημένο με αλλόκοτες ιστορίες, μύθους και περίεργες παραδόσεις που ζωγραφίζουν περίτεχνα μαγευτικές εικόνες μιας άλλης Ελλάδας, πιο μαγικής, και ασφαλώς περισσότερο μυστηριώδους...

[Πηγές:]
* Burkert W., Αρχαία Ελληνική Θρησκεία, Καρδαμίτσα.
* Vandenberg P., Το Μυστήριο των Μαντείων, Κονιδάρη.
* Δάκαρης Σ., Το Νεκυομαντείο του Αχέροντα.
* Κουτσιαΰτης Ε. Η, Ο 'Aδης των Ελλήνων, Γρηγόρη.
* Λαδιά Ε., Τα Ψυχομαντεία & ο Υποχθόνιος Κόσμος των Ελλήνων, Gema.
* Λελούδας Ν., Εξερευνώντας την Υπόγεια Ελλάδα, Ελεύθερη Σκέψη.
* Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, Εκδοτική Αθηνών.
* Πολίτης Ν., Παραδόσεις, Γράμματα.

Πηγή...schizas.com

Το διαβάσαμε από το: Oι Πύλες του Άδη στην Αρχαία Ελλάδα http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/07/o_17.html#ixzz2YFW4FcUq