Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ Εποχή των Λυρικών (700 - 550 π.χ.)

Εποχή των Λυρικών (700 - 550 π.χ.) [Επεξεργασία]

Στα χρόνια που ακολούθησαν την ομηρική εποχή, τον 7ο και 8ο π.Χ. αιώνα, αναπτύχθηκε η λυρική ποίηση και μουσική είδος που ασχολήθηκε με καθημερινά κοινωνικά θέματα μεμονωδιακές φόρμες και ένα ιδιαίτερο ύφος της μουσικής, με αρκετά βαθύ χαρακτήρα σε αντίθεση με το διαπεραστικό αρχαϊκό ύφος. Στην εποχή των λυρικών ποιητών είχαν αναπτυχθεί και διάφορα είδη οργανωμένων χορών (όρχηση), που εκτελούνταν με ή χωρίς τραγούδι.

Αυλητής, ερυθρόμορφος αμφορέας, περ. 510 π.Χ., Αρχαιολογικό Μουσείο Μονάχου

Μορφές ασμάτων που συναντούμε αυτή την εποχή είναι:

• Ωδή

Έτσι χαρακτηρίζονταν συνήθως τα μικρά μελοποιημένα ποιήματα των λυρικών ποιητών, χωρίς να αποκλείονταν καμιά φορά από την κατηγορία αυτή και μεγαλύτερα έργα, όπως τα επινίκια του Πίνδαρου και που είχαν συνήθως τρία μέρη.

• Παιάνας

Ήταν ύμνοι που αποδίδονταν από χορούς ανδρών ή γυναικών για τον Απόλλωνα και την Άρτεμη σε κρίσιμες περιστάσεις και για τη λύτρωση από συμφορές. Οι παιάνες για τον Απόλλωνα αποδίδονταν από ανδρικό χορό, ενώ οι παιάνες για την Άρτεμη από γυναικείο. Τελικά ο παιάνας εξελίχθηκε σε φόρμα πολλών ειδών (πολεμικός, ευχαριστήριος, επιτραπέζιος), ενώ σταδιακά άρχισε να απευθύνεται και σε άλλους θεούς.

• Ελεγεία

Ήταν μικρά ποιήματα της λυρικής ποίησης, δίστιχα, που αποτελούνταν από αλληλοδιάδοχους εξάμετρους και πεντάμετρους στίχους με τρυφερό ή μελαγχολικό χαρακτήρα. Η απαγγελία των ελεγείων που γινόταν συνήθως με συνοδεία αυλού, σκόπευε ή στην έκφραση διάφορων συναισθημάτων όπως πολεμικά αισθήματα, λύπη ή τρυφερότητα, στην έκφραση πολιτικών μηνυμάτων ή στη μετάδοση φιλοσοφικών ιδεών, και τέλος στη διατύπωση αποφθεγμάτων.

• Θρήνος

Οι θρήνοι, που ήταν πένθιμα τραγούδια για να τιμηθούν οι νεκροί, πρωτοσυναντιώνται στα Ομηρικά χρόνια. Έτσι π.χ. περιγράφεται ο θρήνος της Βρισηίδας και των δούλων γυναικών για το θάνατο του Πατρόκλου ή η έκφραση παράπονων της Θέτιδας για τον αναμενόμενο θάνατο του Αχιλλέα. Στη εποχή των λυρικών ποιητών πολλά από τα ελεγεία είχαν χαρακτήρα θρήνων που ήταν διάφοροι βέβαια από τα επικήδεια τραγούδια.

• Επινίκιο

Τα επινίκια ήταν θριαμβευτικά τραγούδια προορισμένα να υμνήσουν μια νίκη πολεμική, ποιητική, μουσική.

• Υπόρχημα

Ήταν τραγούδια που λέγονταν με όρχηση και ήταν αφιερωμένα στον Απόλλωνα. Το υπόρχημα αρχικά συνοδευόταν από φόρμιγγα, αργότερα από αυλό και κιθάρα ή λύρα και είχε τρεις φάσεις. Στην πρώτη όλα τα μέλη του χορού τραγουδούσαν και χόρευαν μαζί, στη δεύτερη τα μισά τραγουδούσαν και τα μισά χόρευαν και στην τρίτη τραγουδούσε ο κορυφαίος και χόρευαν όλοι οι άλλοι.

• Παρθένιο

Στην κατηγορία αυτή ανήκαν τραγούδια που τραγουδιόνταν από παρθένες, μερικές φορές σε συνδυασμό με χορό, στη διάρκεια διάφορων γιορτών, ιδιαίτερα του Απόλλωνα και της Άρτεμης.

Επίσης εμφανίζεται ο Διθύραμβος, που ήταν άσμα με συνοδεία χορού ως εξέλιξη της διονυσιακής λατρείας. Στη λατρεία αυτή οι άνθρωποι στην αρχή χόρευαν άτακτα, όμως αργότερα ο χορός απόκτησε συγκεκριμένα βήματα και οι φωνές έγιναν τραγούδι που εξιστορούσε γεγονότα από τη ζωή του Διόνυσου. Ο Θέσπις εισάγει αργότερα έναν υποκριτή που παριστάνει τον Διόνυσο και απαντάει στα όσα τον ρωτάνε οι άνθρωποι που χορεύουν.Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ Ομηρική εποχή (1000 - 700 π.χ.)

Ομηρική εποχή (1000 - 700 π.χ.) [Επεξεργασία]

Δεν εμφανίστηκαν πολλές καινοτομίες την εποχή αυτή. Άνθισε η επική ποίηση, δηλαδή ποίηση που αναφέρεται σε γενναίους ανθρώπους και ιστορίες με δράση και ηρωισμό, όπως τα έπη του Ομήρου. Οι αοιδοί, μια ολόκληρη σχολή καλλιτεχνών που δημιουργήθηκε από το παράδεγιμα του Ομήρου, ήταν τεχνίτες τραγουδιστές που έψαλαν τα έπη στα συμπόσια των ηγεμόνων με συνοδεία λύρας.

Μούσα που κουρδίζει την κιθάρα της. Εσωτερικό κυπέλλου από την Ερέτρια, περ. 470-460 π.Χ., Λούβρο

Τα ομηρικά έπη (Ιλιάδα και Οδύσσεια) αποτελούν ιστορικές πηγές που μας δίνουν πληροφορίες για το μουσικό πολιτισμό του 9ου-8ου π.Χ. αιώνα. Οι πληροφορίες αυτές ανταποκρίνονται ιδιαίτερα στη γενικότερη θέση της μουσικής στην κοινωνική ζωή, ενώ μερικές φορές μέσα από τις λεπτομερειακές και παραστατικές περιγραφές θα αναδυθούν και αξιόλογα στοιχεία που αφορούν το τεχνικό υπόβαθρο της μουσικής (π.χ. μορφές των τραγουδιών, διαμόρφωση και τεχνικές των οργάνων κ.ά.).

Από την εποχή αυτή συναντάμε οργανωμένες μορφές μουσικοποιητικής έκφρασης. Ο Όμηρος αναφέρει αοιδούς που εκτελούσαν τις ραψωδίες (τμήματα ποιητικών έργων) αυτοσχεδιάζοντας σε απαγγελτικό ύφος με συνοδεία κιθάρας και φόρμιγγας, ενώ πολλές φορές το κυρίαρχο στοιχείο του αυτοσχεδιασμού φαίνεται να υπαγορεύεται από ορισμένες προκαθορισμένες φόρμες.

Άλλες μορφές ασμάτων αυτή την εποχή είναι:

• Λίνος

Τραγουδιόταν συνήθως στη διάρκεια του τρύγου από ένα παιδί που έπαιζε και κιθάρα, ενώ ταυτόχρονα χόρευαν άλλα παιδιά.

• Ιάλεμος

Στην κατηγορία αυτή ανήκαν διάφορα πένθιμα τραγούδια (μοιρολόγια) που τραγουδιόταν σε πένθιμες τελετές

• Υμέναιος

Τραγούδια του γάμου που παίζονταν στη διάρκεια της συνοδείας της νύφης από το σπίτι της στο σπίτι του γαμπρού, ενώ τη μελωδία τους έπαιζε αυλός.

• Κώμος

Εύθυμo τραγούδι με τo οποίo τέλειωνε το γλέντι.

Ανάμεσα στους μουσικούς που αναφέρονται στα ομηρικά έπη είναι οι:

Θάμυρης

Για τον Θάμυρι αναφέρεται πως σ' ένα διαγωνισμό με τις Μούσες νικήθηκε. Μετά από αυτό τον τύφλωσαν και του στέρησαν την ικανότητα της τέχνης της κιθαρωδίας.

Δημόδοκος

Τυφλός αοιδός που αναφέρεται από τον Όμηρο πως ζούσε στην αυλή του Αλκίνοου, βασιλιά των Φαιάκων. Στη διάρκεια της φιλοξενίας του Οδυσσέα στο νησί των Φαιάκων ο Δημόδοκος τραγούδησε, ύστερα από παράκληση του Οδυσσέα, τις περιπέτειές του στην Τροία (τη φιλονικία του 0δυσσέα με τον Αχιλλέα, το Δούρειο Ίππο, την καταστροφή της Τροίας).

Φήμιος

Περίφημος μουσικός στο παλάτι του Οδυσσέα που συντρόφευε την Πηνελόπη στη διάρκεια της απουσίας του Οδυσσέα στην Τροία και την είχε συνοδεύσει από τη Σπάρτη. Θεωρούνταν αυτοδίδακτος.Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ Μυθική εποχή (1500 - 1000 π.χ.)

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες που υπάρχουν από διάφορα κείμενα που σώθηκαν, οι εποχές που η εξέλιξη της Αρχαίας Ελληνικής μουσικής (σαν κάπως οργανωμένη τέχνη) πέρασε είναι :

Μυθική εποχή (1500 - 1000 π.χ.) [Επεξεργασία]

Οι πληροφορίες μας για τη μουσική των μυθικών χρόνων δεν εξαντλούνται σε τεχνικές λεπτομέρειες, αλλά μέσα από τους θρύλους για τη ζωή των διάφορων μυθικών προσώπων επισημαίνουν τη σημαντική θέση της μουσικής και την σύνδεσή της με τη θρησκεία, ενώ ταυτόχρονα παρέχουν κάποια στοιχεία σχετικά με τα όργανα. Ανάμεσα στα μυθικά πρόσωπα που συνδέονται με τη μουσική είναι τα ακόλουθα:

Ο Απόλλωνας (αριστερά) συναγωνίζεται με το Μαρσύα (δεξιά) που σε λίγο θα ηττηθεί και θα τιμωρηθεί από τον Σκύθη με το μαχαίρι. Ανάγλυφο, από την βάση της Μαντινείας μέσα 4ου αι. π.Χ.

Μαρσύας
Φρύγιος βοσκός και μουσικός, δεινός αυλητής και εμπνευστής του αυλήματος. Ανάμεσα στους μύθους για τη ζωή του Μαρσύα δύο είναι οι σημαντικότεροι :

Σύμφωνα με τον πρώτο, ο Μαρσύας προκάλεσε τον θεό Απόλλωνα υπερηφανευόμενος για τη μουσική τέχνη του. Πριν τον αγώνα συμφώνησαν ο νικητής να μεταχειρισθεί σύμφωνα τη θέλησή του τον νικημένο και διαιτητές ορίστηκαν οι Μούσες. Αρχικά φάνηκε να υπερέχει ο Μαρσύας που τελικά όμως νικήθηκε, οπότε ο Απόλλωνας τον κρέμασε σ' ένα δένδρο και τον έγδαρε. Ο μύθος αυτός έχει συμβολικό χαρακτήρα και εκφράζει την πάλη της παράδοσης -που αντιπροσώπευε ο Απόλλωνας- και των ξένων επιδράσεων που αντιπροσώπευε ο Μαρσύας. Τέλος ο Παυσανίας αναφέρει πως ο Απόλλωνας, μετανιωμένος για το θάνατο του Μαρσύα, κατάστρεψε την κιθάρα του και την αρμονία και από αυτή την αρμονία οι Μούσες βρήκαν τη μέση, ο Λίνος το λιχανό και ο Ορφέας με το Θάμυρη την υπάτη και παρυπάτη.

Ο δεύτερος μύθος αναφέρει πως η Αθηνά, πού ήταν εφευρέτιδα των αυλών, τους πέταξε γιατί καθώς τους έπαιζε, έβλεπε στο νερό το πρόσωπό της παραμορφωμένο. Ένας από τους αυλούς έπεσε στη Φρυγία και βρέθηκε από το Μαρσύα. Ο Παυσανίας μας πληροφορεί πως στην Ακρόπολη υπήρχε ένα σύμπλεγμα, που παρίστανε την Αθηνά να χτυπά τον Μαρσύα γιατί «τους αυλούς ανέλοιτο».

Ορφέας
Μυθικός ποιητής και μουσικός, θρακικής καταγωγής, γιος του Οίαγρου και της Μούσας Καλλιόπης που έχει συνδέσει το όνομα του όχι μονάχα με τη μουσική τέχνη, αλλά με μια ολόκληρη θρησκεία που αναπτύχθηκε στο όνομά του, τον Ορφισμό.

Ο Ορφισμός δίδασκε πως ο θάνατος είναι μια απελευθέρωση της ψυχής που περνά σε διαδοχικές μετεμψυχώσεις και πως η αιωνιότητα είναι τελικά συνάρτηση του εγκόσμιου βίου, που πρέπει να βρίσκεται κάτω από διαρκή άσκηση. Στην άσκηση αυτή απέβλεπαν οι τελετές του καθαρμού, η μύηση στα μυστήρια, η ωμοφαγία (βρώση κρέατος ιερού ταύρου), διαδικασίες που μπορούσαν να εξασφαλίσουν την αιώνια ευδαιμονία. Ο γνωστότερος από τους μύθους για τον Ορφέα αναφέρεται στην κάθοδό του στον Άδη. Σύμφωνα με το μύθο αυτό ο Ορφέας, μετά το θάνατο της γυναίκας του ύστερα από τσίμπημα φιδιού, κατέβηκε στον Άδη γοητεύοντας με τη μουσική του τα τέρατα και τους θεούς του Άδη. Έτσι επετράπη στον Ορφέα να πάρει μαζί του την Ευρυδίκη, αλλά με τον όρο να μην την αντικρίσει μέχρι να εγκαταλείψουν το βασίλειο του Άδη. Αλλά καθώς προχωρούσαν προς την έξοδο ο Ορφέας γύρισε και είδε τη σύζυγό του, που ξαφνικά χάθηκε από μπροστά του και δεν μπόρεσε να τη συναντήσει ξανά.

Για το θάνατό του υπάρχουν πολλοί μύθοι. Ανάμεσα σ' αυτούς ξεχωρίζει αυτός που αποδίδει το θάνατό του σε φόνο από τις γυναίκες της Θράκης, γιατί περιφρόνησε τον έρωτά τους μετά το θάνατο της Ευρυδίκης ή κατ' άλλη εκδοχή, γιατί απέκλεισε από τα μυστήριά του τις γυναίκες. Μετά το θάνατό του κομμάτιασαν το σώμα του και πέταξαν στη θάλασσα τα κομμάτια μαζί με τη λύρα του. Το κεφάλι και η λύρα του ποιητή μεταφέρθηκαν από τα κύματα στη Λέσβο, όπου οι κάτοικοι απόδωσαν τιμές και έχτισαν τάφο. Μετά όμως το θάνατό του έπεσε λιμός στη Θράκη και σύμφωνα με οδηγίες του μαντείου το κεφάλι του Ορφέα μεταφέρθηκε και θάφτηκε στις εκβολές του ποταμού Μέλητα της Μ. Ασίας, ενώ η λύρα του μεταφέρθηκε στον ουρανό.

Ο Πλούταρχος αναφέρει πως τα τραγούδια του Ορφέα παρουσίαζαν ένα καθαρά προσωπικό ύφος, εντελώς διάφορο από το ύφος των τραγουδιών των άλλων μουσικών της εποχής. Πιστευόταν ακόμα πως ο Ορφέας επινόησε την κιθάρα και πως αύξησε τις χορδές της από επτά σε εννιά.

Αμφίωνας
Ένας από τους μεγαλύτερους μυθικούς κιθαρωδούς, γιος του Δία που διδάχτηκε τη μουσική από τον Ερμή ή τον Δία και θεωρούνταν εμπνευστής της κιθαρωδίας (τραγούδι με συνοδεία κιθάρας). Επίσης σ' αυτόν αποδιδόταν η προσθήκη τριών χορδών στις τέσσερις της λύρας. Στη μυθολογία αναφερόταν πως ο Αμφίωνας με τον αδελφό του Ζήθο συντέλεσαν στο χτίσιμο των τειχών της Θήβας. Ο Ζήθος με τη δύναμή του μετάφερε τις πέτρες, και ο Αμφίωνας τις συνταίριαζε με τη μουσική του. Στα τείχη της Θήβας διαμορφώθηκαν τελικά επτά πύλες που συμβόλιζαν τις επτά χορδές της λύρας του Αμφίωνα. Ο Αμφίωνας, σύμφωνα με μια παράδοση, σκοτώθηκε από τον Απόλλωνα.Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Αρχαία ελληνική μουσική

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Με τον όρο Αρχαία Ελληνική Μουσική ονομάζουμε ολόκληρο τον μουσικό πολιτισμό που συνοδεύει την αρχαία ελληνική ιστορία και μελετάται κυρίως από τον 8ο αιώνα π.Χ. και εξής καθώς πριν από την εποχή αυτή, τα στοιχεία που υπάρχουν είναι ελάχιστα και περιορίζονται περιληπτικά στα παρακάτω:

• Κυκλαδικός πολιτισμός (τέλη της 3ης χιλιετίας π.Χ.): Βρέθηκαν μουσικές παραστάσεις που απεικονίζουν άρπα και δίαυλο.

• Μινωικός πολιτισμός (μέσα της 2ης χιλιετίας π.Χ.): Βρέθηκαν μουσικές παραστάσεις που απεικονίζουν μουσικούς με λύρα και δίαυλο.

• Μυκηναϊκός πολιτισμός (μέσα της 2ης χιλιετίας π.Χ.): Βρέθηκαν μουσικές παραστάσεις που απεικονίζουν μουσικούς με λύρα και δίαυλο καθώς και άλλα όργανα από πολιτισμούς της Μεσοποταμίας και της Ασίας.

Εισαγωγικά [Επεξεργασία]

Λύρα-Κυκλαδικός Πολιτισμός

Οι αρχαίοι Έλληνες με τον εμφάνταστο στοχασμό τους έδιναν θεϊκή προέλευση στα πάντα και φυσικά και στη Μουσική. Έτσι, έπλασαν τιςΜούσες, που ήταν στην αρχή θεές του τραγουδιού και κατοπινά της ποίησης και των άλλων τεχνών και επιστημών. Αυτές οι θεές, εννιά τον αριθμό, ήταν κόρες του Δία και της Μνημοσύνης. Κατά τον Ησίοδο, είχαν γεννηθεί στην Πιερία μα κατοικούσαν στον Όλυμπο για να διασκεδάζουν στα συμπόσια τους θεούς. Για αρχηγό τους (Μουσηγέτη) είχαν τον Απόλλωνα που ήταν θεός του φωτός, της μαντικής, της μουσικής και της ποίησης. Οι Μούσες, αν και έμεναν μόνιμα στον Όλυμπο, εύρισκαν τον καιρό και κατέβαιναν κρυφά για να εμπνεύσουν όσους θνητούς συμπαθούσανε, και έπαιρναν το όνομα του τόπου που εμφανίζονταν. Αν π.χ. κατέβαιναν στην Πιερία λέγονταν Πιερίδες, αν στον Ελικώνα, λέγονταν Ελικωνιάδες και αν κατέβαιναν στον Παρνασσό λέγονταν Παρνασσίδες.

Πέρα όμως από τη μυθολογία, η μουσική της Αρχαίας Ελλάδας συνηθίζεται να περιβάλλεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί αποτελεί το βασικό συστατικό στοιχείο ενός πολιτισμού που επηρέασε άμεσα όχι μονάχα την αισθητική και τη φιλοσοφία των μεταγενέστερων εξελίξεων της μουσικής στην Ευρώπη, αλλά και την τεχνική υποδομή της (πολλές θεωρητικές κωδικοποιήσεις της ευρωπαϊκής μουσικής του Μεσαίωναθα αναζητήσουν τις πηγές τους στη μουσική της Αρχαίας Ελλάδας π.χ. η παραφθαρμένη μεταφορά του τροπικού συστήματος). Από την αρχαία ελληνική μουσική δε διασώθηκαν μέχρι σήμερα παρά ελάχιστα γραπτά μουσικά αποσπάσματα ενώ οι θεωρητικές γνώσεις μας για τον τρόπο με τον οποίο παιζόταν είναι μηδαμινές.

Από την αρχαία γραμματεία μαθαίνουμε ότι στην Αρχαία Ελλάδα η μουσική εξυψώνεται στο επίπεδο μιας ελεύθερης τέχνης ανεξάρτητης από την ποίηση, αν και τις περισσότερες φορές συνυπάρχει με αυτή και βασικά στοιχεία της (π.χ. ο ρυθμός) υπαγορεύονται από την ποίηση και τέλος η μουσική αποτελεί αναγκαία εμπειρία στη διαπαιδαγώγηση των νέων. Ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και άλλοι φιλόσοφοι εμβαθύνουν στην αισθητική και [ψυχολογίά της μουσικής και διαμορφώνουν τη θεωρία του ήθους ή ηθική θεωρία της μουσικής, που διαπραγματεύεται την επίδραση της μουσικής στη συναισθηματική και ψυχική σφαίρα του άνθρωπου. Σύμφωνα με τη θεωρία του ήθους ή αλλιώς ηθική θεωρία της μουσικής, σε κάθε ρυθμική και μελωδική κίνηση υπάρχει μια ανάλογη συναισθηματική αντίδραση, με την έννοια ότι η μουσική μπορεί να επιδράσει στον άνθρωπο είτε θετικά παροτρύνοντάς τον σε μια ενέργεια της βούλησής του είτε αρνητικά αποτρέποντάς τον από μια ενέργεια της βούλησής του είτε τέλος απονεκρώνοντας τη βούλησή του. Βέβαια η θεωρία του ήθους δεν εξαντλείται μονάχα σε γενικές διαπιστώσεις, αλλά εμβαθύνει στην αισθητική διερεύνηση των δομικών παραμέτρων της μουσικής εξετάζοντας το ήθος της μελωδίας, των αρμονιών (τροπικών κατατάξεων), των γενών και των ρυθμών.

Ήθος της μελωδίας [Επεξεργασία]

Το ήθος των μελωδιών μπορεί να ΄χει τους ακόλουθους χαρακτήρες:

• Διασταλτικό ήθος

Εκφράζει μεγαλοπρέπεια, ανδροπρεπή διάθεση, παροτρύνει σε ηρωικές πράξεις και χρησιμοποιείται στην τραγωδία.

• Συσταλτικό ήθος

Οδηγεί την ψυχή σε ταπεινοφροσύνη και έλλειψη ανδρικής διάθεσης και είναι κατάλληλο για ερωτικά, αισθηματικά τραγούδια και θρήνους.

• Ησυχαστικό ήθος

Φέρνει γαλήνη και ηρεμία και είναι κατάλληλο για ύμνους και εγκώμια.

Ήθος των αρμονιών [Επεξεργασία]

Στην αρχαία ελληνική ορολογία με τη λέξη "αρμονία", προσδιόριζαν ένα τρόπο διαδοχικής αντιπαράθεσης των φθόγγων κατά συνέπεια ένα τρόπο υποδιαίρεσης της οκτάβας και παραγωγής διάφορων τρόπων (σειρές από νότες, κλίμακες). Η εξέταση του ήθους των αρμονιών (τρόπων) δίνει τους ακόλουθους χαρακτηρισμούς:

• Ήθος Δωρικής αρμονίας

Ανδροπρεπές, μεγαλοπρεπές, αξιοπρεπές.

• Ήθος Υποδωρικής αρμονίας

Περήφανο, πομπώδες, σταθερό.

• Ήθος Φρυγικής αρμονίας

Μεγαλόπνοο, βίαιο, ερεθιστικό και συναισθηματικό.

• Ήθος Υποφρυγικής αρμονίας

Σκληρό και αυστηρό ή για άλλους συγγραφείς κομψό.

• Ήθος Λυδικής αρμονίας

Απαλό και ευχάριστο κατάλληλο για παιδική μουσική.

• Ήθος Υπολυδικής αρμονίας

Βακχικό, φιλήδονο και μεθυστικό.

• Ήθος Μιξολυδικής αρμονίας

Παθητικό και παραπονιάρικο.

Ήθος των γενών [Επεξεργασία]

Η χρηση στη μουσική της Αρχαίας Ελλάδας των τριών γενών (διατονικού, χρωματικού και εναρμόνιου) έγινε κάτω από μια συνειδητή εκτίμηση του αισθητικού χαρακτήρα τους κι όχι μονάχα ως μια θεωρητική αναγκαιότητα. Έτσι λοιπόν προσδιορίστηκε το ήθος των γενών ως:

• Ήθος διατονικού γένους

Φυσικό, αρρενωπό, αυστηρό και σεμνό.

• Ήθος χρωματικού γένους

Γλυκό και παραπονιάρικο.

• Ήθος εναρμόνιου γένους

Διεγερτικό.

Ήθος των ρυθμών [Επεξεργασία]

Ο Αριστείδης Κοϊντιλιανός αναφέρει πως οι ρυθμοί που αρχίζουν από τη θέση είναι πιο ήσυχοι (ησυχάζουν τη διάνοια), ενώ αυτοί που αρχίζουν από την άρση είναι ταραγμένοι. Οιρυθμοί που έχουν συμμετρικές αναλογίες είναι πιο ευχάριστοι, ενώ οι ημιολικοί είναι πιο ταραγμένοι. Η ελληνική μουσική είναι ουσιαστικά φωνητική και εξελίσσεται παράλληλα με την ποίηση, καθότι η καλλιέργεια και η ανάπτυξή της βρίσκεται στα χέρια των ποιητών ή τραγωδών που μόνοι τους και ως μουσικοί διαμορφώνουν τη μουσική (μελωδική) απεικόνιση αποσπασμάτων των έργων τους. Παρά το ότι λοιπόν ο χαρακτήρας της μουσικής της Αρχαίας Ελλάδας ήταν κυρίως φωνητικός, θα διατηρηθούν στους μεταγενέστερους ευρωπαϊκούς πολιτισμούς τα όργανα της και η θεωρητική ορολογία της, που στη θεωρητική ανάλυσή της σύμφωνα με τη θεωρία των αρμονικών χρησιμοποίησε όρους που προέκυπταν από τις ιδιότητες των χορδών.

Η μουσική στην αρχαία Ελλάδα

Στην αρχαία Ελλάδα, η μουσική θεωρείτο ισάξια με τις καλές τέχνες και γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Ο ρόλος της ήταν σημαντικός σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής: στις θρησκευτικές εορτές, στους γάμους, στις κηδείες, στους αθλητικούς αγώνες, στον πόλεμο και στις καθημερινές ασχολίες. Ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και μεταγενέστεροι φιλόσοφοι θεωρούσαν ότι η μουσική συμβάλλει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του ανθρώπου. Για το λόγο αυτόν, η μουσική παιδεία έπρεπε να αποτελεί απαραίτητο στοιχείο στην εκπαίδευση των παιδιών. Οι πηγές     Η σύγχρονη έρευνα αντλεί στοιχεία για την αρχαία μουσική από τα αρχαιολογικά ευρήματα και τις πολυάριθμες γραπτές πηγές. Από τα παλαιότερα ευρήματα των αρχαιολογικών ερευνών, είναι ένας αυλός από τον νεολιθικό οικισμό του Δισπηλιού, στη λίμνη της Καστοριάς, ο οποίος χρονολογείται στο 5300 π.Χ. Τα μαρμάρινα ειδώλια αυλητών και αρπιστών (ή «τριγωνιστών») από τις Κυκλάδες, που χρονολογούνται γύρω στο 2700 π.Χ., μαρτυρούν τη σημασία της μουσικής για τις κοινωνίες της Πρώιμης Χαλκοκρατίας. Τοιχογραφίες, πήλινα ειδώλια, παραστάσεις αγγείων, ψηφιδωτά και ανάγλυφα παρέχουν πολύτιμες πληροφορίες για τους μουσικούς και τα όργανα μεταγενέστερων περιόδων. Στις γραπτές πηγές συγκαταλέγονται τα λίγα αποσπασματικά μουσικά κείμενα, που σώζονται μέχρι σήμερα, καθώς επίσης και οι πολυάριθμες αναφορές στη μουσική και τα μουσικά όργανα που συναντούμε σε ιστορικά, φιλολογικά, φιλοσοφικά ή θεατρικά κείμενα. Ως αρχαιότερο δείγμα σημειογραφημένου μουσικού κειμένου θεωρείται επιγραφή που σώζεται πάνω σε πήλινο επίνητρο (σκεύος που χρησιμοποιείτο στην υφαντική) από την Ελευσίνα, με παράσταση Αμαζόνας που σαλπίζει. Η επιγραφή, που χρονολογείται στα τέλη του 6ου ή στις αρχές του 5ου αι. π.Χ., αποτελείται από τις συλλαβές  (σύμβολα) ΤΟ, ΤΗ, ΤΟ, ΤΟ, ΤΕ, και φαίνεται ότι καταγράφει το σκοπό του σαλπίσματος της Αμαζόνας. Αρχικά η διδασκαλία της μουσικής γινόταν μέσω της προφορικής παράδοσης. Γύρω στο 470 π.Χ., όμως, οι αρχαίοι Έλληνες επινόησαν τηνπαρασημαντική, την πρώτη μουσική γραφή του κόσμου. Πρόκειται για ένα σύστημα που είχε ως σύμβολα τα γράμματα του αρχαίου ελληνικού αλφαβήτου, καθώς και τα σημεία στίξεως. Χρησιμοποίησαν τόνους, αποστρόφους, γράμματα  πλάγια, ορθά, διπλά, μισά ή ελλειπτικά και δημιούργησαν περίπου 1600 σημεία. Κατέγραψαν με αυτά τα σημεία τη μουσική κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τον ασφαλή, θα λέγαμε, τρόπο μετάδοσής της.   Οι χρήσεις της μουσικής  Η χρήση της μουσικής στους αρχαίους χρόνους ήταν πολυδιάστατη και είχε άμεση σχέση με την ποίηση και το χορό. Ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους, κρουστά και έγχορδα συνόδευαν κάθε είδος λατρευτικού χορού. Από τον Όμηρο μαθαίνουμε ότι οι αοιδοί απάγγειλαν τα έπη συνοδεία μουσικής, ενώ η λυρική ποίηση πήρε το όνομά της επειδή η απαγγελία της γινόταν με συνοδεία λύρας. Η μουσική συνδέθηκε στενά με τη θρησκεία. Μέχρι και την Κλασική περίοδο, άλλωστε, οι περισσότερες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις εντάσσονταν στα πλαίσια θρησκευτικών τελετών. Στις τέσσερις μεγάλες Πανελλήνιες εορτές (Ολύμπια, Πύθια, Νέμεα, Ίσθμια), διοργανώνονταν όχι μόνον αθλητικοί αλλά και μουσικοί αγώνες προς τιμή του Διός, του Ποσειδώνα και του Απόλλωνα. Μουσικοί αγώνες τελούνταν και σε μικρότερης εμβέλειας εορτές, όπως π.χ. τα Παναθήναια. Αναπόφευκτα, οι πιο διαδεδομένοι τύποι τραγουδιών ήταν θρησκευτικοί: ο διθύραμβος, αφηγηματικό τραγούδι προς τιμή του θεού Διονύσου, και ο παιάνας, το ιερό άσμα του θεού Απόλλωνα. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, από το διθύραμβο γεννήθηκε το αρχαίο δράμα και η τραγωδία. Η μουσική, όμως, συνόδευε και πολλές άλλες κοινωνικές δραστηριότητες. Για παράδειγμα, υπήρχαν ειδικές μουσικές συνθέσεις για τον πόλεμο καθώς και για ομαδικές επαγγελματικές εργασίες. Στα συμπόσια, οι αυλητρίδες διασκέδαζαν τις ανδρικές παρέες παίζοντας μουσική και τραγουδώντας. Ιδιαίτερο ρόλο έπαιζε η μουσική και στον ιδιωτικό βίο των αρχαίων Ελλήνων. Με τραγούδια εκδηλωνόταν το συναίσθημα της αγάπης. Τραγούδια συνόδευαν την προετοιμασία για το γάμο, τη γαμήλια πομπή και την άφιξη στο σπίτι του γαμπρού (γαμήλιο εμβατήριο). Τα παιδιά άκουγαν νανουρίσματα από τη βρεφική τους ηλικία και μάθαιναν ιστορίες από τα τραγούδια που τους έλεγε η μητέρα τους ή η τροφός. Τέλος, η μουσική συνόδευε τους ανθρώπους που έφευγαν από τη ζωή. Συγγενείς, φίλοι ή και επαγγελματίες θρηνωδοί μοιρολογούσαν τους νεκρούς με τραγούδια (θρήνος, έλεγος, επικήδειο μέλος). Μουσικά όργανα           Το πιο γνωστό μουσικό όργανο της αρχαίας Ελλάδας ήταν η κιθάρα, που αναφέρεται ήδη στα ομηρικά έπη. Η κιθάρα όπως η φόρμιγξ είχαν ξύλινα ηχεία και χρησιμοποιούνταν κατά κύριο λόγο από επαγγελματίες μουσικούς. Άλλα διαδεδομένα έγχορδα ήταν η λύρα, που σύμφωνα με τη μυθολογική παράδοση ήταν το μουσικό όργανο του θεού Απόλλωνα, και μια μεγαλύτερη παραλλαγή της, η βάρβιτος. Η λύρα και η βάρβιτος είχαν ηχείο από κέλυφος χελώνας και μπορούσαν να παιχθούν και από ερασιτέχνες μουσικούς. Από τα πνευστά, το πιο συνηθισμένο ήταν ο απλός ή διπλός αυλός, που συνόδευε μεταξύ άλλων τις λατρευτικές εκδηλώσεις προς τιμή του θεού Διονύσου. Άλλο πνευστό ήταν η σύριγξ του Πανός, ένα πολυκάλαμο όργανο που την αποτελούσαν άλλοτε ανισομήκη και άλλες φορές ισομήκη καλάμια. Υπήρχαν, επίσης, η σάλπιγγα και το κέρας. Τέλος, οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν διαφόρων ειδών κρουστά, όπως κύμβαλα, κρόταλα, σείστρα και τύμπανα. Κιθάρα Λύρα Διπλός αυλός Σύριγξ Πανός Τύμπανο (Πηγή: Ιστορία Ελληνικού Έθνους, τόμ. Γ2, 350-351)    Ελένη Μάρκου Τμήμα Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων, ΜΚΤ Επιλεγμένη βιβλιογραφία - Barker A. 1989: Greek Musical Writings: Volume 1. The Musician and his Art (Cambridge) - Landels J.G. 1999: Music in Ancient Greece and Rome (London-New York) - Παπαοικονόμου-Κηπουργού Κ. 2007: Η μουσική στην αρχαία Ελλάδα (Αθήνα) - Μιχαηλίδης Σ. 1982: Εγκυκλοπαίδεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής  (Αθήνα)  - Pohlemann W. – West M.L. 2001: Documents of Ancient Greek Music: The Extant Melodies and Fragments (Oxford) -  Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων.2003: Μουσών Δώρα. Μουσικοί και χορευτικοί απόηχοι από την αρχαία Ελλάδα, Musées royaux d’ Art et d’ Histoire – Musée du Cinquantenaire, Βρυξέλλες 26.02.2003 – 25.05.2003, Υπουργείο Πολιτισμού (Αθήνα) - West M.L. 2004: Αρχαία ελληνική μουσεική (Αθήνα)

ΦΡΑΣΕΙΣ ΣΟΦΙΑΣ -- ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ,

ΣΩΚΡΑΤΗΣ                                                                            

Πήγαινε να δεις ένα ακρωτήρι, ένα βουνό, μια θάλασσα κι ένα ποτάμι και τα είδες όλα!  

Ού τό ζήν περί πλείστου ποιητέου,αλλά τό εύ ζήν.

(Δεν πρέπει να βάζουμε σε ανώτερη μοίρα την πεζή ζωή, αλλά την έντιμη,ηθική,

ανώτερη ζωή).

 

Αισχρόν δε μήδεν πράττε, μηδέ μανθάνε

Ούτε να πράττης ,ούτε να μανθάνης κάτι το αισχρόν

 

Αν έχεις κάτι δύσκολο να κάνεις, ανάθεσέ το σε έναν τεμπέλη. Θα βρει έναν εύκολο τρόπο να το κάνει.

 

Αλίμονο σ' αυτούς που δεν ξέρουν ότι δεν ξέρουν αυτά που δεν ξέρουν.

Δομικά Υλικά: το ξύλο στην Αρχαία Ελλάδα

πώς το χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι έλληνες

Η οικοδομική χρήση του. Ευρύτατη υπήρξε κατά την αρχαιότητα η χρησιμοποίηση του ξύλου για οικοδομικούς σκοπούς. Τόσο στα δημόσια όσο και στα ιδιωτικά κτήρια των αρχαίων Ελλήνων το ξύλο σπανίως απουσίαζε. Όπως είναι όμως φυσικό το εύθαρτο αυτό υλικό δεν διατηρήθηκε μέχρι σήμερα. Ωστόσο σε μέρη στεγανώς προστατευόμενα από τις ατμοσφαιρικές επιδράσεις όπως είναι π.χ. μέσα στους σπονδύλους των κιόνων κλασικών μνημείων σε ειδικά λαξεύματα, βρέθηκαν ανέπαφα κυβικά ξύλα κυπαρίσσου, κέδρου ή κρανιάς τα οποία στις επιγραφές ονομάζονται εμπόλια καθώς επίσης και οι άξονες περιστροφής τους ήταν από ξύλο αγριελιάς, οι πόλοι. Επιπλέον οι διάφοροι λιθόκτιστοι ναοί, πολλοί από τους οποίους σώζονται ως σήμερα είναι ουσιαστικά μεταφορά στο λίθο ξύλινων πατροπαράδοτων μορφών που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα από τα μινωικά ήδη χρόνια. Συνεπώς γίνεται φανερό ότι στην αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιούσαν το ξύλο για οικοδομικούς σκοπούς ακόμη και για ξυλοδεσία (τους ενδέσμους) των τειχών και τους επιθράνους κατακλείοντας τους πλίνθινους τοίχους.
Τα είδη των ξύλων. Οι έλληνες αφ'ενός χρησιμοποιούσαν ποικιλία ξύλων για οικοδομικούς σκοπούς αφετέρου γνώριζαν ότι τα διάφορα ξύλα διαφέρουν ως προς τη σκληρότητα, την διάρκεια, την αντίσταση τους στη θλίψη ή την κάμψη, την υγροσκοπικότητα, ή ότι αντιδρούν διαφορετικά όταν εκτίθενται στην υγρασία ή την ξηρασία γνώριζαν επίσης ότι το ίδιο ξύλο έχει διαφορετική αξία ανάλογα με την ηλικία του ή την εποχή του έτους που κόπηκε ή και ανάλογα την προέλευση του. Χρησιμοποιούσαν συνήθως ως οικοδομική ύλη για την κατασκευή ορόφων ή στεγών τα ξύλα των παρακάτω δέντρων:

• Δρυς: ήταν πολύ δύσκολη στην κατεργασία της, τη χρησιμοποιούσαν είτε για οικοδόμηση ολόκληρων ναών είτε ειδικότερα για στύλους, κατώφλια, τετράξυλα (κάσσες) και ανώφλια θυρών, για οβελίσκους, για στέγες, υπόγειες κατασκευές, ξυλοδεσία τειχών κάποιες φορές και για ναυπηγία.
• Αρία: είδος δρυός, χρησιμοποιούταν ως άξονας ανυψωτικών μηχανημάτων
• Πρίνος: είδος δρυός, χρησιμοποιούταν κυρίως στις στρόφιγγες πολυτελών θυρών και ως άξονες τροχών.
• Κρανιά: δεν χρησιμοποιήθηκε σαν οικοδομικό υλικό αλλά μόνο για μικρά αντικείμενα.
• Συκιά: παρείχε γερό ξύλο για κάθετα στηρίγματα και για τα ικριώματα οικοδομών.
• Σκαμνιά: χρησιμοποιήθηκε κυρίως στη Αίγυπτο.
• Φλαμούρι: χρησιμοποιήθηκε στα κυμάτια θυρών και ορόφων.
• Θυία: είδος κυπαρισσιού χρησιμοποιήθηκε σε πολυτελείς οικοδομές σε πόρτες και σε ορόφους
• Κέδρος: είχε μεγάλη διάρκεια και μεγάλες διαστάσεις, χρησιμοποιήθηκε για τη στήριξη βαρών, τοποθετημένη οριζοντίως στο πάτωμα και στην οροφή αλλά και στις κλίμακες και τις πόρτες καθώς και στα εμπόλια. Είδη κέδρου είναι η Άρκευθος και η Πεύκη η οποία μάλιστα χρησιμοποιήθηκε για ναυπηγικούς σκοπούς καθώς είχε και το πλεονέκτημα να κολλά εύκολα.
• Έλατο: ανθεκτικό και διαρκές, ωστόσο προσβαλλόταν από την τερηδόνα, χρησιμοποιήθηκε κατ'εξοχήν για δοκούς οροφής για στέγες αλλά και για πόρτες.
• Κυπαρίσσι: είναι ανθεκτικό στη σήψη, την υγρασία και το χρόνο τα ξύλα του είχαν μεγάλο μήκος και είχε τις ίδιες οικοδομικές χρήσης με το κέδρο.
• Πτελέα: πολύ διαρκές υλικό, χρησιμοποιήθηκε στα πολυτελή θυρώματα στα αντίζυγα θυρών, κιγκλίδες και στροφές θυρών, φατνώματα ορόφων, τροχαλίες, τροχούς αμαξών, στειλεούς σφυρών και γόμφους.
• Πύξος: το ξύλο της θεωρούταν ασαπές, το βρίσκουμε στη βόριο Ελλάδα και την Ιταλία, χρησιμοποιούταν για ξύλινους στειλεούς και στρόφιγκες καθώς και για θυρώματα , οροφές και φάλαγγες (κατρακύλια).
• Καρυδιά: στερεό και διαρκές ξύλο χρησιμοποιήθηκε σε υπόγειες κατασκευές και οροφές, επειδή είχε μακριούς δοκούς και για σανιδώματα. Ακόμη είχαν παρατηρήσει ότι το ξύλο της είχε το χαρακτηριστικό να προαναγγέλλει τη ρήξη του με τον κρότο.
• Οξιά: δεν σήπεται στο νερό αλλά βελτιώνεται χρησιμοποιήθηκε για υπερείσματα και για γόμφους.
• Ελιά: δεν προσβάλλεται από την τερηδόνα, χρησιμοποιήθηκε για μικρές δοκούς και κατακόρυφους πασσάλους, για ξυλοδεσία πλίνθινων τειχών, για σφήνες και εμπόλια, για κύβους ελέγχου ή συνδέσμου και για στειλεούς.
• Μελία: χρησιμοποιήθηκε για κατώφλια και άλλα μέρη θυρών, για μοχλούς θυρών και γόμφους.
• Μίλος: χρησιμοποιήθηκε στις επενδύσεις κιβωτών και υποβάθρων, για παρακολλήματα (σημερινοί καπλαμάδες).
• Άκανθα: σημερινή ακακία, ισχυρά άσηπτα ξύλα (δωδεκαπήχη) χρησιμοποιήθηκε στις οροφές και στη ναυπηγία.
• Φοίνικας: μαλακό αλλά ισχυρό ξύλο, στην αρχαιότητα πίστευαν ότι ο φοίνικας λύγιζε εύκολα πράγμα που δεν ισχύει. Χρησιμοποιήθηκε, πιθανότατα λόγο της μαλακότητας του για την κατασκευή παραδειγμάτων (μοντέλων).
• Αμπέλι: ξύλο σκληρό και διαρκές χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή κιόνων και κλιμάκων. Αργότερα η χρήση του ξύλου αυτού εγκαταλείφθηκε.
• Λωτός: ξύλο με πολύ διάρκεια και άσηπτο, χρησιμοποιήθηκε για διακοσμητικούς σκοπούς δηλ. επικολλήματα (καπλαμάδες) αλλά και για στρόφιγγες θυρών.
• Έβενος: ξύλο μελανό, πυκνό, στερεό διαρκές και άσηπτο. Χρησιμοποιήθηκε σε πολυτελείς κατασκευές.

Τα σχήματα και οι διαστάσεις των ξύλων. Τα ξύλα που χρησιμοποιούταν άξεστα ονομαζόταν στρογγύλα ή γογγύλα ενώ τα πριονισμένα ονομαζότανε σχιστά ή πελεκητά. Κατά την αρχαιότητα υλοτομούσαν ξύλα μεγάλων διαστάσεων. Χαρακτηρίστηκες ήταν οι μεγάλες διατομές οι οποίες δινόταν στα ξύλα των στεγών δημοσίων οικοδομημάτων.

Αν και κατά την αρχαιότητα κάθε τεχνίτης που κατεργαζόταν σκληρή ύλη ονομαζόταν γενικά τέκτονας, ωστόσο κατεξοχήν τέκτονας θεωρούταν αυτός που κατεργαζόταν ξύλο.

Εργαλεία κατεργασίας. Όσο αφορά τα εργαλεία κατεργασίας ξύλου τα οποία ονομαζόταν τεκτονικά όργανα και των οποίων η εφεύρεση αδίκως αποδιδόταν στον Δαίδαλο κατά την αρχαιότητα, αυτά διέφεραν σημαντικά από τα σημερινά πολλά από τα οποία ήταν κοινά για τον λιθουργό και τον οικοδόμο. Καθεαυτό ξυλουργικά εργαλεία ήταν τα εξής:ο πέλεκυς, το σκεπάρνι (είδος πέλεκη), το πριόνι, σφυρί, τρυπάνι, ρυκάνη, ρίνη, ξυστήρι (σκαρπέλο), γλύφανο (σκαρπέλο), τόρνος. Στην εκτέλεση των έργων ο τεχνίτης χρησιμοποιούσε και το κανόνα το πήχη, τον διαβήτη, τη στάθμη, την κάθετο και τον γνώμονα.
Τρόποι σύνδεσης των ξύλων. Τα ξύλα συνδεόταν με διάφορους τρόπους. Ο προχειρότερος τρόπος ήταν με σχοινί. Παρακάτω φαίνονται διάφοροι τρόποι συνδέσεως και πήξεως ξύλων.

Εφαρμογές: Το ξύλο εφαρμοζόταν ποικιλοτρόπως στις αρχαίες κατασκευές. Κατά τους αρχαϊκούς κυρίως αλλά και κατά τους κλασικούς και τους μετέπειτα χρόνους, ναοί στοές, σπίτια κατασκευαζόταν όπως είδη είπαμε είτε εξ'ολοκλήρου είτε εν μέρει ξύλινα. Αλλά και όταν ακόμη τα κτίσματα ήταν πλίνθινα ή λίθινα και πάλι το ξύλο χρησιμοποιούταν σε ορισμένα μέρη όπως για παράδειγμα στα θεμέλια, στις ξυλοδεσιές στα πατώματα, τις πόρτες τα παράθυρα, τις οροφές, τις στέγες κλπ.
diocles.civil.duth.g