ΣΑΤΑΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΒΑΝΔΑΛΟΙ

ΤΜΗΜΑΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Το Σάββατο 22 Ιουνίου 1985, ώρα 7:30, έφτασα στη Σπηλιά και παρατήρησα τα εξής: στο πλάτωμα απέναντι από το βαμμένο πράσινο παράπηγμα της πρώτης φάσης των έργων, και ανάμεσα σ' αυτό και στα ερείπια του οικήματος από τη βαυαρική εποχή,[1] υπήρχε ένας κύκλος διαμέτρου 7 μέτρων, φτιαγμένος από σιδερόβεργα, τα άκρα της οποίας ήταν διαμορφωμένα σε θηλιά και άγκιστρο, ώστε η είσοδος του κύκλου να ανοίγει και να κλείνει. Αυτό το άνοιγμα ήταν στο ΝΔ σημείο του κύκλου. Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα είχαν στηθεί όρθιες ισάριθμες επιμήκεις πέτρες (εν είδει μενίρ [2]), και στα δευτερεύοντα ενδιαμέσως είχαν τοποθετηθεί άλλες τέσσερις επίπεδες. Στο εσωτερικό του κύκλου, στο απέναντι άκρο από την είσοδο, υπήρχαν στάχτες από φωτιά ζεστές ακόμη. Είχαν κάψει λιβάνι και είχαν χρησιμοποιήσει οινόπνευμα και διάφορες κόλλες (UHU, LOGO).[3] Και στο χώμα ήταν χαραγμένο με ξύλο ένα ανάποδο τρίγωνο (δηλαδή, η κορυφή του έβλεπε προς την είσοδο). Προφανώς κάποιου είδους τελετή, και μάλιστα κατά το θερινό ηλιοστάσιο.

Η θέση του κύκλου.

Προχώρησα προς τη Σπηλιά και φτάνοντας κοντά στο στόμιο είδα ότι τα σκεύη, οι εικόνες, τα παράθυρα και η κεντρική πόρτα των ναϋδρίων σχημάτιζαν απέξω ένα μεγάλο σωρό. (Είχε απαιτηθεί σημαντικός κόπος· μόνο για να βγουν τα φύλλα της πόρτας, έπρεπε να σπάσουν τις χοντρές πέτρινες εντοιχισμένες υποδοχές των στροφείων). Επίσης, είχαν αφαιρέσει τα υποστυλώματα ελπίζοντας να καταρρεύσουν τα εκκλησάκια.[4]

Αυτή την εικόνα είδα, όμως οι καταστροφείς δεν είχαν ικανοποιηθεί.

Κατέληξα στο ευλογοφανές συμπέρασμα πως οι δράστες του βανδαλισμού και οι λαβόντες μέρος στην τελετή ήταν οι ίδιοι άνθρωποι. Δεν τους είδα βέβαια να το κάνουν, αλλά όταν οι δεύτεροι επανήλθαν σε λίγες ημέρες, απομάκρυναν τις 12 πέτρες με τις οποίες είχαμε περιβάλει (στις 23/6/85 με τον Π.Μ.) τον κύκλο τους και διασκόρπισαν άλλες που είχαμε διατάξει σε σχήμα σταυρού μπροστά στην είσοδό του. Ταυτόχρονα παρατήρησα ότι το δυτικό παράθυρο που ήταν μισοβγαλμένο από την προηγούμενη φορά, τώρα το είχαν αποσπάσει τελείως ολοκληρώνοντας την καταστροφή. Ούτε και τότε τους είδα να το κάνουν, και μ' αυτές τις ενδείξεις κανένα δικαστήριο δε θα τους καταδίκαζε, όμως...

Μέρος της ξυλείας που πετάχτηκε από το σπασμένο παράθυρο.

Είτε οι δράστες ήταν αυτοί είτε άλλοι, τούτη ήταν και η μοναδική φορά που παρατήρησα αδιάσειστα τεκμήρια οργανωμένης αντιχριστιανικής ενέργειας.[5] Είναι πολύ πιθανόν να μην είχε συμβεί ούτε αυτή η περίπτωση, αν ήδη η Σπηλιά δεν ήταν διάσημη ως Παράξενος Τόπος.

Αμφιβάλλω αν ό,τι  περιέγραψα έχει καταγραφεί από κάποιον ερευνητή. Σίγουρα όμως δεν το πήραν χαμπάρι τα ΜΜΕ (βλέπετε τότε, δεν υπήρχαν ακόμη οι ιδιώτες στο χώρο με τη συνακόλουθη ποιότητά τους). Αντιθέτως, έχουν προβάλει (για να μην πω και δημιουργήσει ως ηθικοί αυτουργοί) διάφορες μεμονωμένες ενέργειες, όπως ανόητα συνθήματα από νεαρούς ποδοσφαιρικής και heavy metal-ικής παιδείας, καθώς και βεβηλώσεις και καταστροφές εικονισμάτων ή σκευών από ανάλογης προέλευσης δράστες. Δηλαδή, από ανθρώπους βυθισμένους  στη χειρότερη άγνοια, τα κατορθώματα των οποίων ξεχωρίζουν εύκολα. Τι να περιμένει κανείς από παιδιά που πηγαίνοντας στη Σπηλιά μπορεί να μην έχουν μαζί τους ούτε φακό,[6] αλλά δεν ξεχνούν να φέρουν ένα σπρέι; Έχοντας ακούσει διάφορες κουταμάρες, θέλουν κι αυτά να δείξουν πως υπάρχουν. Φαντάζονται πως οι δηλώσεις τους αυτές, ως αντικείμενες της καθεστηκυίας τάξεως, είναι σφόδρα σκανδαλιστικές, επαναστατικές και άκρως in! Και δεν έχουν άδικο, αφού ως τέτοιες αντιμετωπίζονται.

Ασφαλώς, οι εργάτες των αρχαίων λατομείων διαβιούσαν επιτόπου. Το ίδιο έκαναν κατά κανόνα και οι συνάδελφοί τους των νεότερων λατομείων. Αφενός επειδή ως νησιώτες και μουσουλμάνοι της Θράκης οι περισσότεροι δεν είχαν σπίτια στην Αθήνα κι αφετέρου λόγω δυσκολιών στις μετακινήσεις.[7] Δηλαδή, ακόμη κι εκείνοι που είχαν σπίτι, συνήθως συγγενικό, δεν κατέβαιναν παρά μια φορά την εβδομάδα. Επιπλέον υπήρχαν μεγάλο μέρος του χρόνου οι ρετσινάδες εγκατεστημένοι οικογενειακώς στα χαμηλά, όπως κι εκείνοι που δούλευαν ασβεστοκάμινα. Συναντούμε στους πρόποδες και στις χαμηλές πλαγιές της Πεντέλης πλήθος από τα φουρνάκια τους. Και φυσικά οι δυναστείες βοσκών, των οποίων ονόματα και ημερομηνίες είναι χαραγμένα παντού (έχω βρει από το 1913 μέχρι τις μέρες μας). Εκτός όμως απ' αυτούς που ζούσαν στο βουνό για να βγάζουν τα προς το ζειν, υπήρχαν και πολλοί άλλοι.

Στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, ειδικά κατά το μεσοπόλεμο, η φυματίωση έκανε θραύση. Φοβερά μεταδοτική ξεκλήριζε ολόκληρες οικογένειες, χωρίς να κάνει διάκριση ηλικιών. Μέχρι την ανακάλυψη των αντιφυματικών φαρμάκων, η μόνη θεραπευτική αγωγή ήταν η καλή διατροφή, η ανάπαυση και ο καθαρός αέρας. Αυτά εξασφαλίζονταν στα σανατόρια που χτίζονταν το ένα μετά το άλλο. Όλα τα νοσοκομεία που υπάρχουν στις υπώρειες της Πεντέλης ήταν τέτοια θεραπευτήρια για την περίθαλψη των φθισικών. Επειδή δεν επαρκούσαν −αλλά και για προληπτικούς λόγους−, ασθενείς, προφυματικοί και υγιείς συνήθιζαν κάθε καλοκαίρι να πιάνουν τα βουνά. (Βλέπετε, τότε δεν ήταν πληροφορημένοι πως η θάλασσα κάνει καλό). Στην Πεντέλη, από το γεφυράκι βορειοανατολικά της Αγίας Τριάδας και προς το 414 Στρατιωτικό Νοσοκομείο (Νοσημάτων Θώρακος κάποτε, "Ειδικών" Νοσημάτων σήμερα) όλη η βορινή πλαγιά της λαγκαδιάς μέσα στο πυκνό πευκοδάσος έβριθε από μεγάλα αντίσκηνα και διάφορα παραπήγματα, όπου παραθέριζαν ολόκληρες οικογένειες. Το τελευταίο σπίτι, δεξιά όπως βγαίνουμε από την πλατεία της Παλιάς Πεντέλης (αυτό με τη μουριά), ήταν φαρμακείο και ιατρείο. Ο γιατρός περιδιάβαινε τις κατασκηνώσεις και κουράριζε τους πάσχοντες, εφαρμόζοντας συνήθως την τεχνική του πνευμοθώρακα. Και κάθε χρόνο τα αρμόδια Υπουργεία Τουρισμού, Διοικήσεως Πρωτευούσης και Υγιεινής καθόριζαν τις ζώνες υγιών και ασθενών κατασκηνωτών (πχ. βλ. Ελεύθερο Βήμα, 6/7/37, για την περιοχή του Αγίου Σίλα). Αλλά ακόμη και μετά την υποχώρηση της φυματίωσης η επί δεκαετίες συνήθεια να ξεκαλοκαιριάζουν στο δάσος συνεχίστηκε ως παραδοσιακή.

Εγώ πρόλαβα αυτή την κατάσταση στο τελείωμά της. Αναπολώ τα πρώτα χρόνια που κατέβαινα νύχτα κι ανάμεσα στα δέντρα φέγγιζαν λάμπες, ενώ διάχυτη ήταν η μυρωδιά από τις κλασικές τηγανιτές πατάτες (ίσως τότε όλα αυτά να με ενοχλούσαν, υπολογίστε όμως το συνήθη νοσταλγικό εξωραϊσμό του παρελθόντος). Οι τελευταίες λίγες σκηνές έφυγαν στις αρχές φθινοπώρου του 1981 και δεν επέστρεψαν έκτοτε. (Σημαντικό ρόλο έπαιξε η μεγάλη πυρκαγιά της 4ης Αυγούστου 1981). Τα πάμπολλα ίχνη από τις ισοπεδώσεις, τα πεζούλια, τα σκαλοπάτια, τις κατεστραμμένες πια πηγές σώζονται μέχρι σήμερα.

Τμήμα πατώματος αποτελεί τώρα μέρος μονοπατιού.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Απλώς ότι η Πεντέλη δεν ήταν ένα μυστηριώδες, αλλόκοτο, καταραμένο, βλάσφημο και δεν ξέρω-τι-άλλο βουνό. Αντιθέτως, ήταν προσιτό, σαγηνευτικό, φιλόξενο, ειδυλλιακό και πολλαπλώς ωφέλιμο. Σιγά-σιγά το βουνό ερήμωσε και οι κατά πολύ μεταγενέστερες αστήρικτες διαδόσεις ανέστρεψαν το κλίμα. Πλήθος ανθρώπων αρνείται να πάει στην Πεντέλη λόγω φοβίας. 'Αλλοι πάλι, γενναιότεροι, φτάνουν μέχρι έξω από τη Σπηλιά, όμως δεν μπαίνουν μέσα ούτε σηκωτοί.[8] Οικτίρουν δε τους άμυαλους που τολμούν να το κάνουν. Τι κατάντια για τη Σπηλιά, από θελκτικό καταφύγιο να αντιμετωπίζεται ως η πόρτα για την Κόλαση![9]

Υπενθυμίζω: λέω ότι δεν έχω αντιληφθεί τακτικές σατανιστικές τελετές ή μαύρης μαγείας, κι ότι τα στοιχεία που επικαλούνται κάποιοι είναι ανυπόστατα ή μη έγκυρα· δε λέω ότι ποτέ δεν έγινε τίποτε κι ούτε πρόκειται να γίνει. Εδώ δεν ξέρουμε τι γίνεται δίπλα στο σπίτι μας, πόσο μάλλον στο βουνό.[10] Υποστηρίζω λοιπόν ότι πέρα απ' τις ευνόητες περιβαλλοντικές ευκολίες η Πεντέλη γενικά δεν έχει τίποτε το ιδιότυπα υπερβατικό, ώστε να πρέπει να γίνονται στο χώρο της οι επικλήσεις κακοποιών δυνάμεων. Αν κάποια σημεία της όντως έχουν κάτι (τέτοια όμως μπορεί να βρίσκονται και σε οποιοδήποτε άλλο βουνό), ισχυρίζομαι πως οι (δήθεν) σκοτεινοί ενασχολούμενοι δεν είναι σε θέση να τα εντοπίσουν.

Και τι γίνεται όταν στρατιές άσχετων, παραπλανημένων και άρρωστων μολύνουν με την παρουσία τους ένα τόπο; Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτό το κάτι ενός τόπου ίσως δεν είναι μόνιμο φυσικό του χαρακτηριστικό, αλλά το έχουν δημιουργήσει οι άνθρωποι που μένουν εκεί. Αν λοιπόν μετά την αποχώρησή τους το "πάρουν" μαζί τους, δε γεννάται θέμα. Αν όμως παραμείνει, τότε προκύπτει το ερώτημα: η επίδρασή του είναι ευεργετική ή βλαπτική;[11]

«Κατά καιρούς κυκλοφορούσαν έντονες φήμες ότι συγκεντρώνονταν διάφορα περίεργα άτομα τα οποία πραγματοποιούσαν μαγικές τελετές και θυσίες ζώων. Η φωτογραφία που τράβηξα στις 2 Σεπτεμβρίου 1990 ίσως να αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για κάτι τέτοιο. Σημειωτέον ότι το σημείο που βρισκόταν το άτυχο σκυλί, ήταν κυριολεκτικά απρόσιτο».[12] [Λεζάντα φωτογραφίας]: «Το πτώμα ενός σκύλου κρέμεται πάνω από την είσοδο μιας σήραγγας. (...) Πρόκειται για απομεινάρι κάποιας θυσίας;» (Θ. Βέμπος, Μ. Νοδάρος, Το Αίνιγμα της Πεντέλης, μια ιστορία χωρίς τέλος..., Ανεξήγητο, τ. 64, σελ. 85-86)

Μετά την εκπομπή Τα μυστήρια της Ελλάδας, κατά την οποία η μοναδική περίπτωση του "θυσιασμένου" σκύλου,[13] παρουσιάστηκε ως κάτι που συμβαίνει συχνά, έχω δει και ακούσει ανθρώπους να φεύγουν απογοητευμένοι, διότι δεν είδαν κρεμασμένο σκύλο όπως τους είχαν υποσχεθεί![14] Εκείνο που μπορεί να οδήγησε στην πλάνη αυτή, είναι το γεγονός ότι από το Δεκέμβριο 1989 ως το Σεπτέμβριο 1990 ο ίδιος σκύλος κρεμάστηκε πέντε φορές (και ξεκρεμάστηκε φυσικά ισάριθμες).[15] Οπότε υπήρχαν διαστήματα χωρίς να υπάρχει σκύλος και κατόπιν εμφανιζόταν πάλι. Την τελευταία φορά κρεμάστηκε μισός (όπως φαίνεται δηλαδή στη φωτογραφία τουΑνεξήγητου), αφού κάποιοι τον είχαν κόψει στη μέση τον Αύγουστο 1990, πυροβολώντας τον επανειλημμένα με κυνηγετικό όπλο (τον Απρίλιο τον είχαν πετροβολήσει εντατικά).[16]

Ένα από τα ξεκρεμάσματα.

Οποιαδήποτε δραστηριότητα (πραγματική ή υποτιθέμενη) δημοσιοποιείται, αμέσως νοθεύεται. Διότι υπάρχουν πολλοί που θέλουν να παίξουν με την ανθρώπινη βλακεία και σπεύδουν να βάλουν το χεράκι τους. Πώς μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει τα αυθεντικά ίχνη από τα ψεύτικα; Τα μόνα ίχνη που παρατήρησα μετά τις διαδόσεις ήταν κατασκευασμένα.[17] Π.χ. είδα στις 24/9/91 άφθονες κηλίδες αίματος, σαν να είχαν σφάξει κάποιο ζώο. Πριν καταλήξω να πιάσω ή να μυρίσω −διότι ακριβώς σ' αυτή την απέχθεια ποντάριζαν οι δράστες−  έψαξα την περιοχή και βρήκα πεταμένα αρκετά μακριά ένα κουτί κόκκινης μπογιάς και ένα μπουκάλι τοματοπολτού, με το περιεχόμενο των οποίων είχαν ραντίσει το χώμα και τις πέτρες!

Ώσπου την Κυριακή 23/1/05 με τη Μ.Μ. είδαμε μπροστά στην είσοδο της Σπηλιάς μεγάλο λεκέ από αληθινό αυτή τη φορά αίμα. Καθόλου εμφανής, αφού φυσικά δεν ήταν εντυπωσιακά κόκκινος όπως στις κινηματογραφικές ταινίες, αλλά μάλλον μαύρος. Ερευνήσαμε την περιοχή, και στο μικρό πλάτωμα ανάμεσα στα βρομοκλάδια [18] βρήκαμε το στομάχι γίδας γεμάτο αχώνευτο ακόμη χόρτο. Σκεφτήκαμε μήπως κάποια αγέλη σκυλιών κατασπάραξε κανένα ξεκομμένο από κοπάδι ζώο. Όμως, στην εσοχή αριστερά μέσα από την είσοδο βρίσκονταν μισοψημένα και φαγωμένα τα δύο πίσω πόδια. Επομένως, άνθρωποι ήταν εκείνοι που έσφαξαν το ζώο επιτόπου και το έψησαν στη φωτιά που άναψαν. Λεμόνια, σακούλι με αλάτι και 6-7 άδεια μπουκάλια μπίρας δεν άφησαν αμφιβολία για τις προθέσεις τους. Κάποιοι θηριώδεις (για τα σημερινά μας αβρά ήθη), ίσως κατσικοκλέφτες ή εορτάζοντες μουσουλμάνοι,[19] αναβίωσαν την πρακτική των παλαιών ορεσίβιων ληστών, ονομαστών για την τέχνη τους να μεταβάλλουν με απίστευτη γρηγοράδα ένα κατσίκι από ζώο που χοροπηδά ευτυχισμένο σε νόστιμα κοψίδια. Όμως, δεν αποκλείεται καθόλου να καταχωριστεί κι αυτή η περίπτωση σε ντοκουμενταρισμένη "σατανιστική" θυσία.[20]

Οι δε δημοσιογράφοι, συχνάκις αδαείς εφ' όλων των θεμάτων, καλλιεργούν αυτό που υποτίθεται ότι καταγγέλλουν. Στις 8 Ιουνίου 1993, στον ΑΝΤ1 και στην εκπομπή Made in Greece, ειπώθηκαν διάφορα ανεκδιήγητα για τη Σπηλιά. Έδειξαν πολλά δήθεν σατανιστικά σύμβολα [21] με τέτοιον τρόπο, ώστε ο θεατής να νομίσει ότι βρίσκονται στη Σπηλιά, ενώ οι εικόνες προέρχονταν από ταινίες θρίλερ!

Ο προϊδεασμός είναι καθοριστικός και αμέσως η εκπομπή έδωσε αποτελέσματα. Όταν κάποιοι από τους αναρριχητές παρατήρησαν μικρά οστά, φτερά και διάφορα χαρτάκια (ειδικά ζελατίνες από κουτιά τσιγάρων) σφηνωμένα σε σχισμές του βράχου στο ξεκίνημα της διαδρομής Οδυσσέας, βεβαιώθηκαν αποτροπιασμένοι ότι τα όσα λέγονταν για δράση σατανιστών ήταν αλήθεια.

Να και μερικά ακόμη 15 χρόνια αργότερα: ξερά κόπρανα, φτερά, ζελατίνα, ύφασμα, κ.λπ., στο ίδιο σημείο.

Μόνο που δράστης ήταν ο ένοικος της παρακείμενης φωλιάς, ο βραχοτσοπανάκος, το πιο συνηθισμένο πουλί στην περιοχή της Σπηλιάς με το χαρακτηριστικό τιτίβισμα αναγγελίας κινδύνου, διότι με αυτά τα ευρήματα στολίζει την περιοχή του.

Να και η φωλιά.

Αν ήταν απροκατάληπτοι, ακόμη κι αν δεν έκαναν την προφανή σύνδεση με τη φωλιά, υπήρχε περίπτωση να έβλεπαν σατανιστές;[22] Ευτυχώς που έτυχε να τους δώσω την εξήγηση αμέσως (25/7/93), αλλιώς −αν η ιστορία αυτή διαδιδόταν− θα ήταν αδύνατον μετά να κάνει κανείς το παραμικρό.

Ύστερα από 1 χρόνο, στις 24/7/94, είδα άλλους αναρριχητές να καίνε ως σατανιστικής προέλευσης ένα σκοινάκι με ογκώδη κόμπο (monkey fist, "καρύδι"), επειδή το βρήκαν κρεμασμένο στην πρώτη ασφάλεια της διαδρομής Διογένης. Αυτή τη φορά δεν τους έδωσα καμία εξήγηση, αν και ο δράστης ήμουν εγώ! Πριν από τρεις ημέρες, σε διάλειμμα της αναρρίχησης, βρήκαμε με τη Μ.Μ. το σκοινάκι και της έδειξα πώς να φτιάχνει το διακοσμητικό κόμπο. Ξεκινώντας μετά τον Διογένη, είχα την έμπνευση να τον κρεμάσω στην ασφάλεια ως κάτι όμορφο. Η βεβαιότητά τους για την κακοποιό του επίδραση με έκανε να μην πω τίποτε, κρίνοντας πως αντί να διασκεδάσω την κατάσταση οι πιθανότητες θα ήταν στο εξής να με κοιτάζουν περίεργα.

Δηλαδή, οτιδήποτε άσχετο μπορεί να αποτελέσει εύρημα για μαύρες τελετές − ακόμη και όταν ο "παθών" αναντίρρητα ανήκει στους αμφισβητίες και ορθολογιστές: τηλεοπτικό συνεργείο από Alpha Τηλεόραση γύριζε (18-20/1/01) επεισόδιο της σειράς Μυστικές διαδρομές με τίτλο Φαινόμενο. Για να συσκοτίσουν τα εκκλησάκια χρησιμοποίησαν ένα μεγάλο μαύρο πανί (γύρω στα 15 τ.μ.), που εγκατέλειψαν όταν τελείωσαν. Φωτογραφία του πανιού αυτού υπάρχει στο βιβλίο του Ζήση, ως κατάλοιπο τελετής,[23] και μάλιστα «αναμφίλεκτο»![24]

«...κατά την άνοιξη του 2001 βρέθηκαν πρόσφατα ίχνη-κατάλοιπα μιας αναμφίλεκτης διεξαγωγής μαγικού τυπικού (...) ένα μεγάλων διαστάσεων μαύρο πανί, κομμάτια από περγαμηνή, άσπρα κεριά και κλαδιά πεύκου κομμένα σε σχήμα ανθρώπινου σώματος, περιτυλιγμένα με λωρίδες άσπρου πανιού...» (Τα μυστήρια της Πεντέλης, σ. 171)

Για τα υπόλοιπα ευρήματα δεν μπορώ να έχω άποψη −αφού δεν τα είδα ποτέ από κοντά−, όμως καταρχήν δε με πείθουν, αφού είναι γνωστό ότι πολλοί αρέσκονται ν' αφήνουν "στοιχεία" ως τροφή για συζητήσεις.[25] Όμως, ακόμη και πράγματι κάποιοι να έκαναν "τελετή", αυτό δεν αναιρεί τα όσα είπαμε για το μαύρο πανί.

Με τη "σατανιστική" υστερία λοιπόν, που προκλήθηκε στα τέλη 1993 από τις δολοφονίες στα Μεσόγεια, αναθερμάνθηκε και το ενδιαφέρον για τη Σπηλιά.[26] Το "ποιόν" του τόπου άρχισε να γίνεται ορατό ακόμη και σε δαιμονικές μορφές που αναγνωρίζονταν στις φωτοσκιάσεις τυχαίων σχηματισμών στους βράχους.

Να μια μορφή που εν είδει gargoyle ατενίζει μοχθηρά τον άμοιρο επισκέπτη.

Έτσι, παρουσιάστηκαν απίθανοι τύποι εκμεταλλευόμενοι τη ζήτηση που υπήρχε εκ μέρους των πολυπληθών μέσων ενημέρωσης − ή πιο σωστά, μέσων διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.

«...ο Αρχισατανιστής μού ζήτησε να τον ακολουθήσω  στη σπηλιά του Νταβέλη για να κάνουμε  ανθρωποθυσία». (Ti,  6  Μαΐου 1994,  σ. 21,  Πώς  από σατανιστής έγινα  ιεραπόστολος)

Κάτι τέτοια διαβάζουν και τρέχουν στη Σπηλιά περίεργοι και επίδοξοι μιμητές, αφού στη δεδομένη ροπή για σκανταλιές προσφέρονται ιδέες. Βέβαια, δεν είναι πολλοί (ακόμη) εκείνοι που είναι ικανοί να σκοτώσουν άνθρωπο − ή και ζώο. Όμως, και χωρίς ενθάρρυνση, καναλιζάρισμα και χειραγώγηση υπάρχουν πολλοί −νεαροί συνήθως− οι οποίοι καταστρέφουν απλώς για τη χαρά που τους δίνει η πράξη τους. Ιδιαίτερα όταν υπολογίζουν ότι κάποιος θα δοκιμάσει δυσάρεστη έκπληξη βλέποντας τα έργα τους, νιώθουν προκαταβολικά την ηδονή της χαιρεκακίας. Από την ώρα μάλιστα που κατασκευάστηκε ο δρόμος (1982) [βλ. εδώ, σημ. 46], και η προσπέλαση ήταν εύκολη, άλλαξε δραματικά η σύνθεση των επισκεπτών· πραγματικά, κάθε καρυδιάς καρύδι![27] Διότι η αναγκαστική απομάκρυνση από το αυτοκίνητο και η πεζοπορία, έστω λίγων εκατοντάδων μέτρων, λειτουργούσαν ως φυσική επιλογή.

Αψευδείς μάρτυρες για το ποιόν της νέας γενιάς τα βρομοκλάδια έξω από τη Σπηλιά, που κυριολεκτικά αφανίζονται για ν' ανάβουν φωτιές διάφοροι αξιολύπητοι. Όπως είπαμε στο κεφάλαιο Αξιοσημείωτα φαινόμενα ή πλάνες; οι υπεραιωνόβιοι θάμνοι καταστράφηκαν ραγδαία από το 1991 και μετά.[28] Οι παλαιότεροι επισκέπτες ενδέχεται να μην είχαν περισσότερο σεβασμό για τη φύση,[29] αλλά τουλάχιστον ήταν ικανοί να χρησιμοποιούν μόνο ξερόκλαδα αντί να προσπαθούν να κάψουν τα χλωρά.[30]

Αν για το κόψιμο των θάμνων είχαν ως δικαιολογία την προμήθεια καύσιμης ύλης, για τη συκιά που βρισκόταν φυτρωμένη ανάποδα στην οροφή της εισόδου της Σπηλιάς, τι είχαν; Κρεμασμένη στο κενό, ήταν αξιοπερίεργο θέαμα ώστε ν' αναφέρεται από περιηγητή του 19ου αιώνα:

«...μια αγριοσυκιά, που έχει ριζώσει σε κάποια ρωγμή, κρέμεται από τη θολωτή οροφή». (κεφ. PENTELIKON σ. 409)[31]

Η μοναδική φωτογραφία που έχω της συκιάς με φύλλα, κι αυτή παρεμπιπτόντως.

Ποιος ξέρει πόσες εκατοντάδες χρόνια είχαν απαιτηθεί για να μεγαλώσει σε μια σχισμή χιλιοστών. Όμως, ήρθαν κάποιοι στις αρχές Μαΐου 1991, κι αφού πετσόκοψαν τον επίσης αιωνόβιο κισσό που ρίζωνε πάνω στα απομεινάρια του τείχους, ανέβηκαν για να πλησιάσουν τη συκιά. Πετώντας πρόχειρο γάντζο,[32] κατάφεραν να την πιάσουν και να την αποκολλήσουν![33] Πολλές υποθέσεις μπορούν να γίνουν για τα κίνητρά τους. Όμως, έχω τη γνώμη πως αυτό που μένει είναι η καταστροφή για την καταστροφή (just for the sake of it).

Κάθε άνοιξη (αν το επιτρέψουν τα γίδια) οι νάρθηκες (ferula communis) εμφανίζονται σε όμορφες συστάδες (πάνω μέρος της φωτο), πόλος έλξης για πλήθος εντόμων. Ποια ψυχική ανάγκη οδηγεί ορισμένους ανθρώπους να τους καταστρέφουν μεθοδικά; Είτε με λεπίδα (κάτω αριστερά) είτε με τα χέρια (κάτω δεξιά). (Να πούμε ότι κατά τη μυθολογία, ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς μεταφέροντάς τη μέσα σε καλάμι νάρθηκα).

Έτσι, γκρέμισαν τα οικήματα του εργοταξίου, τα οποία κάλλιστα θα μπορούσαν να χρησιμοποιούνται ως καταφύγια.

  

Από το 2005 που τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες έχουν γίνει κι άλλες φθορές κοπιαστικές και χρονοβόρες.

ΤΜΗΜΑΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

---

[1] Στο χώρο δηλαδή όπου στήθηκε το εργοτάξιο το 1990, οπότε και τα ερείπια έγιναν κυριολεκτικά χαλάσματα [βλ. εδώ, σημ. 24].

[2] Κάτι ανάλογο ("μενίρ" στην περίμετρο μεγάλου κύκλου φτιαγμένου με πέτρες) εμφανίστηκε στο βάθος της Σπηλιάς ύστερα από χρόνια, όμως δεν ξέρω μήπως στήθηκαν για τις ανάγκες γυρίσματος. Και στις 5/9/04 στο βάθος του λατομείου Νικολάου (το ταφροειδές  πάνω από τη Σπηλιά, Λ5 κατά το τοπογραφικό διάγραμμα Κορρέ) είδα κατασκευασμένο με πέτρες ένα Ρ μήκους 3,5 μέτρων που είχε και 4 "μενίρ". Αλλά και ένα ντόλμεν εμφανίστηκε (μινιατούρα), το οποίο μάλιστα στέγαζε πλαστικό ομοίωμα γίδας! (το είδα στις 19/4/06 κοντά στο γνωστό μαρμάρινο πυροφυλάκιο).

[3] Βρήκα την απόδειξη αγοράς για τα 2 μπουκάλια οινόπνευμα (μάλλον για υποβοήθημα της φωτιάς) που προερχόταν από το κατάστημα Η.Δ. κάπου στα νότια προάστια.

[4] Η υποστύλωση έγινε μετά την υποχώρηση του εδάφους λόγω των έργων το 1977, η οποία προκάλεσε πολλαπλές σοβαρές ρωγμές στο κτίσμα.(Το 1979 είχα υποθέσει πως η υποστύλωση έγινε από τον Σαραντόπουλο, όμως πολύ αργότερα, στις 12/4/86, πρόσεξα σε υπολείμματα της ξυλείας μαρκάρισμα του Υπουργείου Πολιτισμού). Μετά το βανδαλισμό του 1985 χρειάστηκαν άλλα 17 χρόνια για να αναστυλωθεί το σπάνιο αυτό μνημείο την περίοδο 2002-4 [βλ. εδώ, σημ. 65].

Τα σχετικά για την ανάγκη αναστύλωσης εδώ. (Φυσικά, κατά την εφημερίδα: «Ως γνωστόν, στη σπηλιά του Νταβέλη γίνονται σατανιστικές τελετές»).

[5] Μεμονωμένες καταστροφές στα εκκλησάκια γίνονταν πάντα, όπως εκείνη που έσπασαν το φεγγίτη του τρούλου κι έβγαλαν τελείως το βόρειο παράθυρο. Σύμπτωση ή όχι, το κατέγραψα στις 22/9/83, στη φθινοπωρινή ισημερία.

[6] Συχνά βρίσκω υπολείμματα αυτοσχέδιων πυρσών, στους οποίους δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμη και μέρη του ρουχισμού τους!

Πρόσφατο δείγμα του είδους.

[7] Στις Καζάρμες, κοντά στη θέση Σουληνάρι στη βόρεια πλευρά της Πεντέλης, υπήρχε στις αρχές του 20ού αι. αληθινός οικισμός με δεκάδες πέτρινα καλύβια.

 

Η κεντρική περιοχή των καλυβιών από δύο αντίθετες απόψεις.

[8] Έχω δει αρκετές τέτοιες περιπτώσεις άρνησης, και οι περισσότερες αφορούσαν γυναίκες. Κάποια μάλιστα δε βγήκε ούτε από το αυτοκίνητο, την ώρα που αυτή και η παρέα της είχαν έρθει από την Κρήτη και δε θα είχε εύκολα άλλη ευκαιρία.

[προσθήκη] Κάποιες φορές η άρνηση βασίζεται σε κάτι συγκεκριμένο, κατά κανόνα όμως ο αρνούμενος δεν το αποκαλύπτει για να μην τον "πάρουν στο ψιλό". «Τώρα το αν έσωσε τη ζωή του αδερφού μου το παρακάτω όνειρο δεν ξέρω, αλλά θα σας το διηγηθώ. Πριν 16+ χρόνια, βρισκόμουν στην εφηβεία και συνήθιζα να παίζω με τον αδερφό μου ένα παιχνίδι μπάσκετ στο PC. Μιλώντας γενικά τις στιγμές εκείνες, μιας και ήταν χρονιές χαβαλέ στη ζωή μου, μου έρχεται και του λέω το όνειρο που είδα το προηγούμενο βράδυ. Είχε πάει, λέει, σε μια σπηλιά με ένα φίλο του κι εγκλωβίστηκε από κατολίσθηση που έγινε εντός του σπηλαίου. Δεν μπορούσε να βγει και είχε τραυματιστεί. Εκείνη τη στιγμή κοκάλωσε και μου είπε πως την επόμενη μέρα είχε κανονίσει να πάει με το φίλο του και δάσκαλο κιθάρας, στη σπηλιά του Νταβέλη (νομίζω). Τελικά δεν πήγε... Δεν ξέρω βέβαια αν του έσωσε τη ζωή το όνειρο, ξέρω όμως πως στο μπασκετάκι τότε τον είχα νικήσει με διαφορά, αφού αποσυντονίστηκε μετά τελείως!» (Αυτή την ιστορία παραθέτει εδώ ο Nikos στις 28/8/08:http://astro.forumup.com/about136-astro.html Ναι, εγώ ήμουν που είχα το ραντεβού με τον Σ.Κ., τον μεγάλο αδερφό του Ν. Όταν τότε με πήρε για να το ακυρώσει, μου είπε ότι κάτι προέκυψε και δεν μπορούσε να έρθει. Επειδή υποπτεύθηκα πως ήταν κάτι σαν κι αυτό που μόλις διαβάσατε, δε ρώτησα λεπτομέρειες. Έκτοτε δεν επανήλθαμε στο θέμα «Σπηλιά», παρά μόνο 10-12 χρόνια αργότερα, όταν απλώς μου ανέφερε πως ένα όνειρο του αδερφού του ήταν η αιτία. Έτσι, δεν έχει πάει ακόμη στη Σπηλιά και πιθανότατα ούτε θα πάει ποτέ. Δυστυχώς, σε αυτές τις περιπτώσεις μόνο αν αγνοήσεις το μήνυμα και κάνεις αυτό που έχεις κατά νου, θα μάθεις αν ήταν μόνο μια σύμπτωση ή κάτι περισσότερο. Επειδή έχω ζήσει κι άλλες τέτοιες αρνήσεις, είτε πριν ξεκινήσουμε είτε κατά τη διάρκεια της εκδρομής, ποτέ δεν πίεσα κανένα ούτε μ' ενδιέφερε να αναλύσω την όποια προφανή δικαιολογία. Αντίθετα, συχνά ήμουν εγώ που έχω αρνηθεί, όταν έβλεπα πως ο αιτών βόλτα στο βουνό δεν ήταν στην πρέπουσα ψυχική κατάσταση.

[9] Αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Αν καταφέρουν να φτάσουν (εντός αυτοκινήτου, εννοείται) στην αρχή του χωματόδρομου για τη Σπηλιά, κάποιοι το θεωρούν κατόρθωμα. Ίσως έτσι εξηγείται και το φαινόμενο ένθερμοι θιασώτες διαδικτυακών διενέξεων περί της Σπηλιάς να μην έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους εκεί. Πού; Σ' ένα τόπο που συχνά κάνουν τις εκδρομές τους τα σχολεία − ιδίως τα Δημοτικά! Από βιαστική έρευνα του αρχείου μου προκύπτει ότι συνέπεσα τουλάχιστον 10 φορές με σχολεία στη Σπηλιά (δε μετράω τις πολλές φορές που έρχονταν από Κωστέα-Γείτονα με τα λεωφορεία του σχολείου για αναρρίχηση). 28/3/90, 15/6/95, 19/10/95, 2/5/96, 7/5/98, 30/3/04, 14/4/05, 30/6/05, 19/11/05, 25/5/06.

Την ενδέκατη φορά θυμήθηκα να τραβήξω και μια φωτογραφία: μετά το κολατσιό κάτω από τα πεύκα, τα πρωτάκια βαδίζουν ανυποψίαστα προς τη Σπηλιά!

Ήθελα να 'ξερα κάποιοι που έρχονται αποφασισμένοι έχοντας πάρει τα μέτρα τους (έχω δει από ρόπαλο baseball μέχρι σπάθες!), πώς θα ένιωθαν βλέποντας τη Σπηλιά κατειλημμένη από παιδάκια που παίζουν;

[προσθήκη] Τρέμουν να μπουν εκεί που (ακόμη και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου) διοργανώνονταν συναυλίες κλασικής μουσικής (λόγω της καλής ακουστικής της Σπηλιάς) από την Ελληνική Περιηγητική Λέσχη. Έτσι μετονομάστηκε το 1937 ο Οδοιπορικός Σύνδεσμος, και προφανώς δεν είναι σύμπτωση  ότι τον είχε ιδρύσει το 1921 ο Δ. Καμπούρογλου! (Αξίζει να δείτε ποιους ανθρώπους είχε για μέλη του: http://www.kathimerini.gr/4Dcgi/4dcgi/_w_articles_kathglobal_8_22/02/2004_1282478) (βλ. και Νίκου Λελούδα, Εξερευνώντας την υπόγεια Ελλάδα, τ. Α΄, σ. 88) Αυτές τις συναυλίες παρακολουθούσαν εκατοντάδες άτομα, όλοι πεζοπόροι (βλ. Το Βήμα, 12/12/47, σ. 1, 2 και 19/12/47, σ. 2, 12/5/49, σ. 2, Ελευθερία, 4/5/49). (Όμως, μετά ήρθαν τα σύγχρονα λατομεία και η Πεντέλη −ιδιαίτερα η περιοχή της Σπηλιάς− μπήκε στην black list κάθε φυσιολατρικού συλλόγου). Αλλά και στις 30/11/08 εξέδραμε Ωδείο στη Σπηλιά, μετά φαγητού και μουσικής − και διάφορων άλλων που δεν αναφέρονται εδώ (βλ. και http://paysanias.blogspot.com/2008/12/blog-post_01.html) Να προσθέσουμε πως η Σπηλιά περιλαμβάνεται στα «Μνημεία σε προβληματική κατάσταση διατήρησης» και απαγορεύονται πλέον κάθε είδους εκδηλώσεις (Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 14 Μαΐου 2009, http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=44064)

[10] Για να αντιληφθείτε το μέγεθος της απογοήτευσης του Μ. Κορρέ, ενός ανθρώπου που αγωνίστηκε για να σώσει τη Σπηλιά και την Πεντέλη γενικότερα, απογοήτευσης από την κρατική μέριμνα, ιδού η θετική γνώμη που διατύπωσε στις 22/4/93 κατά την ξενάγηση των «Φίλων του Μουσείου» για τους σατανιστές αυθεντικούς ή μη: είναι μια ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα, η οποία τραβώντας την προσοχή του κοινού εμποδίζει τους διάφορους μεγαλο-καταστροφείς του βουνού να κάνουν ό,τι  θέλουν απαρατήρητοι.

[11] Παρότι ο κύκλος όπου έγινε η τελετουργία στις 22/6/85 τον άλλο χρόνο σκεπάστηκε εν μέρει από μπάζα και το 1990 εξαφανίστηκε από την εγκατάσταση του εργοταξίου, ομολογώ πως ήμουν τόσο επιφυλακτικός που ίσως πέρασε πάνω από δεκαετία για να πατήσω εντός των ορίων του.

[12] Το «απρόσιτο» εξαρτάται απολύτως από τον άνθρωπο. Ασυζητητί, για κάποιον με στοιχειώδη πείρα αναρρίχησης η πρόσβαση είναι πανεύκολη. Τόσο εύκολη, που στις 17/12/89 κάποιος ερευνητής ζήτησε από παρατυχόντες πιτσιρικάδες ν' ανέβουν και να φωτογραφίσουν για λογαριασμό του τον κρεμασμένο σκύλο, πράγμα που έκαναν αδίστακτα. Αλλά η ευχέρεια δεν είναι ίδιο των αναρριχητών ούτε του νεαρού της ηλικίας. Για παράδειγμα, στις 25/10/92 ο Μανόλης Κορρές όχι μόνο ανέβηκε εκεί εν ριπή οφθαλμού, αλλά (μπροστά στα μάτια έκπληκτων αναρριχητών που έπαιζαν στη διαδρομή Δούρειος Ίππος!) συνέχισε την ελεύθερη αναρρίχηση (με λυμένα τα κορδόνια του ενός παπουτσιού) αρκετά μέτρα ακόμη, για να δείξει επακριβώς τη θέση τής (εν είδει αετοφωλιάς) καλύβας αναχωρητή! (βλ. Μ. Κορρέ, Από την Πεντέλη στον Παρθενώνα, σ. 81, σχ. 12, αρ. 28)

[13] Παρότι είχα παρατηρήσει (πρώτα στον εαυτό μου και ύστερα στους άλλους) το πόσο δύσκολο είναι να συνειδητοποιούμε τις πληροφορίες που μας στέλνουν οι αισθήσεις μας, στην περίπτωση με τον κρεμασμένο σκύλο είχα την ευκαιρία να θαυμάσω και πάλι. Στα πολλά περίεργα του τύπου, δε βλέπω, δεν ακούω, προστέθηκε και το δε μυρίζω! Η πλειονότητα των επισκεπτών δεν αντιλαμβανόταν το σκύλο, παρά την αποφορά, και ήταν άλλη μια απόδειξη πως ο άνθρωπος προσέχει μόνο αυτά που περιλαμβάνονται ήδη στο ρεπερτόριό του: οτιδήποτε δεν έχει καμία δουλειά να βρίσκεται εκεί, απλώς δεν υπάρχει! Ανάλογες παρατηρήσεις είχα κάνει και με μια κρεμασμένη κούκλα (αυτή του 1990): με ύψος σχεδόν μισό μέτρο, με κατακόκκινο φόρεμα στο λευκό φόντο του μαρμάρου μερικά μέτρα πάνω από το στόμιο της Σπηλιάς, κυριολεκτικά "σαν τη μύγα μες στο γάλα", κι όμως υπήρχαν άνθρωποι που δεν την πρόσεχαν, παρόλο που τους έδειχνα προς την κατεύθυνσή της, κατατοπίζοντάς τους για τις αναρριχητικές διαδρομές.

[14] Όταν πηγαίνουμε να βρούμε κρεμασμένα ζώα, ούτε τα μάτια μας δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε (ακόμη κι αν η όρασή μας είναι γερακίσια). Μπροστά μου, βλέποντας κάποιος την κρεμασμένη κούκλα "είδε" να κρέμονται δύο αρουραίοι! Πάντως, το μόνο που είχε αναρτηθεί στο ίδιο σημείο με το σκύλο ήταν ένα γυναικείο φουστάνι (!) στις 6/8/85. Παρόλο που έμεινε εκεί ως τις 21/12/85, δεν άκουσα ποτέ να γίνεται λόγος γι' αυτό.

'Αλλο ένα φόρεμα ήταν στημένο στο χείλος του λατομείου Μοσχού (λ7 και λ8 κατά το τοπογραφικό διάγραμμα Κορρέ) κοντά στον αρχαίο σπόνδυλο το καλοκαίρι του 1983, όμως σύντομα κουρελιάστηκε από τα μελτέμια.

[15] Αν απορείτε πώς το θνησιμαίο διατηρήθηκε επί τόσο διάστημα, η εξήγηση είναι πως είχε γίνει "λιαστό".

[16] Έξω λοιπόν από τη Σπηλιά μόνο ένας σκύλος ήταν κρεμασμένος. Παρόμοια περίπτωση είδα μόνο μία: στις 11/10/88 χαμηλότερα στο βουνό ήταν κρεμασμένη σε πεύκο σκοτωμένη αλεπού.

Από το 1980 είχα παρατηρήσει αλεπότρυπες πολύ κοντά και, δεδομένου ότι το σημείο που κρεμάστηκε ήταν δίπλα σε πέρασμα κοπαδιού προβάτων, θεώρησα ως δράστη το βοσκό. (Δεν είναι εντελώς αστήρικτο· ήξερα κάποιον στις υπώρειες του Υμηττού, ο οποίος κρέμασε κι έγδαρε ζωντανή την αλεπού που συνέλαβε να του τρώει τις κότες). Στο ίδιο σημείο την 1/7/91 ήταν 3 αλεπούδες σε προχωρημένη αποσύνθεση. Πέντε μέρες πριν είχα περάσει και δεν υπήρχαν. 'Αρα κάποιος (ο ίδιος, εκτός κι αν είχαμε απίθανη σύμπτωση) τις είχε μεταφέρει από άλλη περιοχή του βουνού.

Κατά τα άλλα, σε διαφορετικό πέρασμα κοπαδιού, στις 20/3/05 αυτή τη φορά, βρήκα 8 σκυλιά νεκρά, και 1 αλεπού. Προφανώς κάποιος είχε ρίξει φόλες, γιατί τα περισσότερα ήταν κοντά σε λούτσα που κρατάει αρκετό νερό. Υποπτεύομαι πάλι κάποιο βοσκό, αφού τα σκυλιά του δεν περιλαμβάνονταν στα δηλητηριασμένα. (Όμως, υπήρχαν και 3-4 γίδια ψόφια στην ευρύτερη περιοχή − και δύο εχθρικά διακείμενοι βοσκοί αλληλοκατηγορούνταν). Για το πώς αντιμετωπίζονται τα αδέσποτα, χαρακτηριστική (και φυσική) ήταν η παρατήρηση που έκανε βοσκός σε γνωστό μου, όταν τον είδε να ταΐζει κουτάβι κοντά στην Πίριζα: «Εντάξει τώρα, αλλά άμα μεγαλώσει θα μου φάει κάνα γίδι».

Το μαχαίρι δεν έχει σχέση με τον τεμαχισμό. Το είχα μαζί μου για χόρτα και ήταν μια έμπνευση της στιγμής για τη σύνθεση της φωτογραφίας.

Συχνότερα έβρισκα σκοτωμένα σκυλιά (συνήθως χτυπημένα με κυνηγετικά όπλα) σε διάφορα σημεία του βουνού. Φαντάζομαι ότι μερικά είχαν χρησιμοποιηθεί από έλλειψη καλύτερου στόχου. Ένα όμως είχε πυροβοληθεί εξ επαφής και υποθέτω πως δράστης ήταν το αφεντικό του. Αν αυτό φαίνεται παρατραβηγμένο, τι να πούμε γι' αυτούς που εγκαταλείπουν δεμένα τα σκυλιά τους στο βουνό; Είναι πράξεις "σατανιστών" ή συνηθισμένων ανθρώπων; Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για τους δεύτερους, και μάλιστα θα έχουν όλο το "δίκιο" με το μέρος τους: «Το σκυλί αυτό ήταν κακό και δάγκωνε, αλλά δε μου πήγαινε να το σκοτώσω· έτσι το άφησα δεμένο, για να μη γυρίσει σπίτι»! (Δεν αποκλείεται να γύρισαν όσα έλυσα).

Για όσους αρέσκονται στις συμπτώσεις (δείτε κι εδώ): το εικονιζόμενο περιστατικό με τον νεαρό (ετεροχρωμία στις ίριδες) έγινε Τρίτη 27/10/09, και το αμέσως προηγούμενο Δευτέρα 26/10/98! (η απόλυτη σύμπτωση με Δευτέρα 26/10/09 χάλασε, γιατί λόγω βροχής ανέβαλα την προγραμματισμένη βόλτα για την επομένη).

Ακόμη, 4-5 φορές βρήκα στο βουνό διαμελισμένες γάτες (κάποιες σίγουρα από σκύλους, πιθανώς όλες).

Τέλος, ο Λευτέρης Σαραγάς έλεγε σε φίλους του στις 23/1/05 ότι κάποτε είδε δύο άτομα στη Σπηλιά με αεροβόλα που σκότωναν νυχτερίδες για να τις πουλήσουν. Δεν ξέρω πότε έγινε αυτό, κι αν τα περί πώλησης ομολογήθηκαν ή ήταν αυθαίρετο συμπέρασμα, πάντως στις 19/1/92 ο φίλος μου Σ.Λ. είχε βρει μέσα στην τρύπα του βάθους νυχτερίδα με διαμπερές τραύμα από αεροβόλο. Υποθέτω πως μάλλον περί σκοποβολής σε ζωντανό ακίνητο στόχο πρόκειται.

Δεν μπορώ να συνδέσω καμία περίπτωση από τις παραπάνω με οργανωμένες πρακτικές του τύπου που εννοούν οι διαδοσίες.

Δοθείσης ευκαιρίας, να πούμε πως η οσμή ζωικής αποσύνθεσης δε σημαίνει απαραίτητα και ύπαρξη θνησιμαίου. Το φυτό δρακοντιά (dracunculus vulgaris) με το άνθος του μιμείται καταπληκτικά την όψη και την οσμή σάρκας που σαπίζει, για να προσελκύει τις κρεατόμυγες. Τον πρώτο καιρό, είχα αρκετές φορές απορήσει επειδή, παρά την έντονη κι εντοπισμένη δυσωδία, δεν έβρισκα ψοφίμι.

[17] Για κάποια, όπως τα ανθρώπινα μαλλιά στις 2/5/90 και 1/6/07, υπάρχουν αμφιβολίες κατά πόσο είχαν αυτό το σκοπό, χωρίς να σημαίνει ότι χρησιμοποιήθηκαν σε τελετή βουντού. Όσο απίθανο είναι να πάει κάποιος και να κουρευτεί στη Σπηλιά, δεν αποκλείεται (εφόσον ο τόπος έχει μετατραπεί σε στούντιο γυρισμάτων και φωτογραφήσεων).

[18] Εκεί όπου ο Μπαλάνος λέει ότι εμφανίστηκε μια τρύπα (βλ. Πέρα από το Αίνιγμα της Πεντέλης, σ. 402-3).

[19] Δυο μέρες πριν, στις 21/1/05, είχαν γιορτή κατά την οποία σφάζουν ένα ζώο (σύμφωνα με τα δελτία ειδήσεων). Κι αν αληθεύει μαρτυρία ότι πράγματι στις 21/1 τα υπολείμματα ήταν εκεί, ίσως αυτή να είναι και η εξήγηση. Διαβάστε κι εδώ (glinaaea 24/1/05 και jonniebegood 24/1/05):

http://www.esoterica.gr/forumS/topic.asp?whichpage=7&ARCHIVEVIEW=&TOPIC_ID=3522

[20] Για αποφυγή παρεξηγήσεων, πληροφορώ όσους βρήκαν στις 20/9/93 ίχνη ψησίματος αρνιού και τη Σπηλιά γεμάτη καπνό, ότι την προηγουμένη ο ορειβάτης Τ.Μ. είχε βαφτίσει το παιδί του στο εκκλησάκι και ο Δ.Κ. είχε αναλάβει τον οβελία!

[21] Μεταξύ τους αιγυπτιακό σταυρό (ανκχ) και παλάμη! (Οπότε, μόνο σύμπτωση δεν πρέπει να θεωρείται η εμφάνιση ενός αιγυπτιακού σταυρού στο βάθος της εσοχής αριστερά της εισόδου).

(βλ. φωτο  http://www.iranon.gr/PENTELI/Images/addPhotos/add5/ankh.jpg

από http://www.iranon.gr/PENTELI/PENTELI5iaddendum.htm#parti

[22] Κι όμως! Εδώ είχαμε άλλους "σατανιστές"! Είναι εκείνοι που χάλασαν τη φωλιά του βραχοτσοπανάκου στις 4/11/93, 2/12/96, 30/1/97, 9/6/97, 4/5/98, 18/2/99, 26/9/05... Ορισμένες φορές που δεν είχαν πρόχειρο μακρύ ξύλο, σωλήνα, κ.λπ., έβαζαν πέτρες από κάτω για να πατήσουν και να τη φτάσουν. Υποθέτω πως δεν ήταν πάντα οι ίδιοι· ποτέ δεν παρατηρήθηκε έλλειψη τέτοιων "φρούτων": δεν υπάρχει καμία φωλιά ακέραιη σε κανένα από τα καλύβια των λατομείων.

Ακόμη και στα πιο απόμερα, όπως εδώ σε καλύβι της παλαιάς ΓΕΜΕΕ (μετεξελίχθηκε σε Ελληνικά Μάρμαρα Α.Ε.).

Όσο για τον ίδιο το βραχοτσοπανάκο, μάλλον έπρεπε να λέγεται "βραχοκοπανάκος", αφού στερεώνει σε σχισμές ξηρούς καρπούς και σπάζει τα τσόφλια τους με χτυπήματα του ράμφους που ακούγονται σαν χτυπήματα πέτρας από ανθρώπινο χέρι. Συχνά το κοπάνημα γίνεται στη στέγη των εκκλησιδίων, οπότε έχουν προβληματιστεί πολλοί ψάχνοντας να βρουν το δράστη μέσα στη Σπηλιά που αντηχεί.

[23] Παρόμοια αποτελέσματα είχε και γύρισμα που έγινε στις 21-22/6/95 (ναι, θερινό ηλιοστάσιο). Εγκατέλειψαν εκεί τα ντεκόρ τους (μεγάλη μαύρη πύλη με κίονες, πανιά με ζωγραφισμένη πόλη για φόντο, νεκροκεφαλή από φελιζόλ, κ.λπ.) και οι διαδόσεις μέχρι σήμερα αναφέρουν τριήμερη τελετή με στόχο να περάσει στο δικό μας κόσμο κάποια οντότητα από "αλλού".

(βλ. http://www.paranormap.net/index.php?module=vash&id=863

Aragorn - Πηγή: http://www.e-telescope.gr/forum/viewtopic.php?t=251, Χρήστης Polait)

(Επίσης βλ. φωτο http://www.iranon.gr/PENTELI/Images/addPhotos/add3/gate.jpg

από http://www.iranon.gr/PENTELI/PENTELI3addendum.htm)

[24] Να ομολογήσω πως εγώ ήμουν ο ακούσιος υπεύθυνος. Επειδή σκέφτηκα πως ίσως να ήταν χρήσιμο σε κάποιον, πήγα το πανί μέσα στη Σπηλιά και το άπλωσα κάτω να στεγνώσει χωρίς να μουχλιάσει − εκεί όπου και φωτογραφίστηκε. (Εδώ πρέπει να μην παραλείψουμε πως εν αντιθέσει με άλλες τηλεοπτικές παραγωγές, όπου τα συνεργεία τη βγάζουν "σπαρτιάτικα" με ψωμοτύρι και μερίδες σε πιατάκια του γλυκού, οι ως άνω παράτησαν έξω από τη Σπηλιά και 23 μεγάλες σακούλες σκουπιδιών γεμάτες με τα αποφάγια τους!)

[25] Όπως οι 2 "περίεργες" ασπρόμαυρες φωτογραφίες που βρήκα στις 19/4/06 κολλημένες σε βράχο λατομείου κάτω από τον 'Αγιο Παντελεήμονα με ατμόσφαιρα θρίλερ. Στις 29/1/07 ο ίδιος καλλιτέχνης είχε επανέλθει με 4 νέες ανάλογες φωτογραφίες, αυτή τη φορά κολλημένες σε πέτρες ακριβώς στην άκρη του δρόμου που περνάει πάνω από τη Σπηλιά.

  

[26] Αν δεν ήταν παράδοξη σύμπτωση, υποθέτω πως η προαναφερθείσα εκπομπή του ΑΝΤ1 δεν ήταν τυχαία· είχε τις πληροφορίες για την επικείμενη σύλληψη «των σατανιστών της Παλλήνης» και προετοίμασε το κοινό. Όπως και να 'χει, ήταν η πρώτη φορά που από το (κυριολεκτικά) τίποτε μηχανεύτηκαν δράση σατανιστών στη Σπηλιά (παρότι οι συλληφθέντες και καταδικασθέντες είχαν δράσει αλλού).

[27] Οι πολλοί επισκέπτες της Σπηλιάς είναι οι "τουρίστες": περίεργοι και αργόσχολοι, που κάτι έχει πάρει το αυτί τους. Στις τάξεις τους συμπεριλαμβάνονται αυτοί που θα κόψουν όσα λουλούδια βρουν μπροστά τους (για να τα πετάξουν συνήθως λίγα μέτρα πιο πέρα), που θ' αφήσουν τα σκουπίδια τους επιτόπου. 'Αλλη κατηγορία είναι οι κυρίως καταστροφείς. Αυτοί έρχονται εφοδιασμένοι με σπρέι, σφυριά, πριόνια. Έχουν σκοπό να λερώσουν, να σπάσουν, να γκρεμίσουν, να κάψουν, και ο χώρος προσφέρεται. Μετά έρχονται λίγοι που προσπαθούν να προστατεύσουν, να περισώσουν ό,τι μπορούν − βέβαια, σύμφωνα με την αισθητική τους και τις ιδέες τους. Απ' αυτούς θα κατέτασσα κάποιους ακραίους στην προηγούμενη κατηγορία των καταστροφέων, όπως εκείνους που για να εξωραΐσουν το παλαιό ξωκλήσι του Αγιάννη κατασκεύασαν πρόστεγο με σιδεροσωλήνες και ελλενίτ!

  

Αριστερά, με την προσθήκη ιστού ελληνικής σημαίας το θέαμα παρέπεμπε στην καλύβα του Καραγκιόζη. Δεξιά, η τραγελαφική διορθωτική παρέμβαση: νησιώτικο στιλ με ολίγον από βορρά.

Είχαν ξεκινήσει και ορθομαρμάρωση (ήδη από το 1988 είχαν στρώσει με μαρμαρόπλακες τα πεζούλια, βλ. εδώ), ευτυχώς όμως κάποιος έφερε την αρχαιολογική υπηρεσία και τους σταμάτησε. Αλλά και ορισμένοι απ' αυτούς δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια: έκοψαν 3 μεγάλα δέντρα τεχνητής  αναδάσωσης, γιατί ήταν "μες στη μέση". Η τυπική φράση που τους διακρίνει είναι: «Να ρίξουμε εδώ ένα μπετουδάκι»!)

Και η ιστορία συνεχίζεται...

Κατόπιν έχουμε ελάχιστους που έρχονται και φεύγουν προσπαθώντας να μην ενοχλήσουν και να μην αφήσουν κανένα ίχνος.

[28] Ύστερα από όσα έχουμε πει για τη φύση της ανθρώπινης αντίληψης, δεν απορούμε που ο Μπαλάνος άργησε να προσέξει την εξαφάνισή τους και, όταν τη συνειδητοποίησε, τη θεώρησε πολύ περίεργη (βλ. σ. 394). Τον Αύγουστο του 2005 συζητώντας το θέμα με τον ορειβάτη Γ.Β., κι εκείνος παραξενεύτηκε, γιατί (παρόλο που σκαρφαλώνει στη Σπηλιά από το 1988) μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν το είχε παρατηρήσει.

[29] Οπωσδήποτε δεν είχαν για τις τοιχογραφίες της εκκλησίας. Είχαν χαράξει πάνω τους τόσα ονόματα ώστε λίγα μπορούσαν να διαβαστούν πια.

[30] Και επειδή όντως δεν καίγονται, οι "έξυπνοι" βοηθούν τη φωτιά με οινόπνευμα ή βενζίνη.

[31] Αναγκάζομαι να πρωτοτυπήσω, αφού έχασα το όνομα του συγγραφέα και τον τίτλο του βιβλίου! Πάντως, έχω την εντύπωση πως ήταν Αμερικανός τη δεκαετία 1880, που μια νύχτα ανέβηκε από το αρχαίο λιθόστρωτο στην Πεντέλη για να δει την ανατολή από την κορυφή. (Επί τη ευκαιρία, αναφέρει και πρόσφατα καμένο δάσος πάνω από τη Σπηλιά).

[32] Τον έφτιαξαν από μπετόβεργα και για σκοινί χρησιμοποίησαν τηλεφωνικό καλώδιο (υλικά που είχαν απομείνει από το παλιό εργοτάξιο).

[33] Όσο για τον κισσό, τον άσπονδο εχθρό των αρχαιολόγων, ήρθε η σειρά του στις αρχές Δεκεμβρίου 2002, οπότε τον εξαφάνισαν οι αναστυλωτές της εκκλησίας αποδομώντας το τείχος για να μη μείνει καμία ρίζα. Μεταφύτεψα ένα κλαρί του αλλού και, ποιος ξέρει, ίσως επιστρέψει κάποτε στη Σπηλιά. (Παρότι το έκανα δυόμισι μήνες μετά το ξερίζωμά του, απρόσμενα "έπιασε" − και τώρα "ταΐζει" τα γίδια).

  

Δύο απόψεις του κισσού. Αρχικά κρεμόταν από την οροφή του στομίου (όπου σώζονται πολλές από τις νεκρές ρίζες του) και είχε σκεπάσει σχεδόν τα εκκλησάκια.

ΤΜΗΜΑΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

http://www.iranon.gr/ 

Τι γνωρίζουμε για τις πύλες; Νεφελίμ και αντίχριστος!

Το μενταγιόν της Κυβέλης,” Προσέξτε τον ήλιο να ανατέλλει από την ημισέληνο.
Οι “Πύλες” ήταν απαραβίαστες. Τα υπόγεια γένη, απόρροια επιμειξιών με ανθρώπους αυξάνονταν και πληθύνονταν και... 
μερικές από τις “πύλες” τύχαινε, πριν έλθει ο Χριστός να “ανοίγουν”. Τότε ξεχωριστοί άνθρωποι με πίστη στον ένα Θεό αναλάμβαναν το σφράγισμά τους. 

Το τελευταίο καταγεγραμμένο μάζεμα των “διαφυγόντων” “υποχθονίων” και το σφράγισμα των “πυλών” που είχαν ανοίξει είναι αυτό που διαβάζουμε στο κείμενο του Αγίου Ανδρέα. Γνωρίζουμε επίσης από κείμενο του 15ου αιώνα του οποίου ο συγγραφείς παραμένει 
άγνωστος, ότι ο Αλέξανδρος έκλεισε τα βδελυρά έθνη με χάλκινες πύλες οι οποίες περιβάλλονταν από “ασύγκριτον ύαλο”. Δηλαδή, επειδή ο χαλκός από μόνος του δεν ήταν αρκετός και μπορούσε να σπάσει περιβλήθηκε με ένα είδος γυαλιού ασύγκριτου, που πιθανότατα να σημαίνει κάποιο είδος ενεργειακού πεδίου.Έτσι οι πύλες παραμένουν σφραγισμένες μέχρι να έρθουν τα έσχατα χρονιά και όπως είδαμε παραπάνω στην Αποκάλυψη να ανοιχθούν από τον Άγγελο του Θεού....
.

Να τονίσω ότι υπάρχει και κείμενο του 7ου αιώνα το οποίο δικαιώνει και επιβεβαιώνει και πάλι τον Άγιο Ανδρέα, ότι δηλαδή ο Αλέξανδρος σφράγισε αυτές τις πύλες. Συμφωνα με την προφητεια του Αγιου Ανδρεα, ο Μέγας Αλέξανδρος εξεστράτευσε στην Ανατολή με αποστολή να κλείσει τις “πύλες” που είχαν ανοίξει. Η προφητεία μας μιλά επομένως για μία θεϊκή αποστολή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μόνον από αυτό καταλαβαίνουμε ότι δεν ήταν ούτε κίναιδος, ούτε παιδεραστής, ούτε διεστραμένος, ούτε κατα συρροήν σφαγέας των λαών, αλλά ένας υπηρέτης του Θεού.
Γιατί δεν γνωρίζουμε κάτι περισσότερο για τις “πύλες”;

Κατ’ αρχήν για αυτές τις δραστηριότητες του Αλεξάνδρου ουδείς γνωρίζει, αφού όλα τα σχετικά αρχαία κείμενα υποκρύπτονται επιμελώς. Υπάρχουν πολλές πηγές που μας μιλούν για τις “πύλες”. Τα γραπτά αυτά όμως κρύβονται καλά σε βιβλιοθήκες στα Ιεροσόλυμα, το Βατικανό, τη Νεβάδα και τη Μακεδονία….
Σε διάφορα βιβλία σχετικά με αυτό το θέμα, λέγετε πως η έδρα των Νεφελιμ βρίσκεται στην έρημο Τακλα Μακαν, στην επαρχία Ξιν Γιανγκ, στην Βόρεια Κίνα. Το όνομα Τακλα Μακαν στην τοπική γλώσσα σημαίνει “μπαίνεις μέσα αλλά δεν βγαίνεις έξω”. Εκεί λοιπόν υπάρχει μια πανάρχαια και τεραστίων διαστάσεων πυραμίδα που στην κορυφή της κάποτε υπήρχε ο ναός του Βααλ. Κάτω λοιπόν από την αρχαία αυτή πυραμίδα η οποία ονομάζεται Λευκή Πυραμίδα, υπάρχει μια υπόγεια πολιτεία που ονομάζεται Μαχ-Τανε που στην γλώσσα των Ναχρμπεν σημαίνει Λευκή Πολιτεία.

Το Λευκό Αδελφάτο για το οποίο και οι γέροντες του Αγίου Ορούς γνωρίζουν. Είναι ουσιαστικά ένα 12μελες συμβούλιο το οποίο αποτελείται από Νεφελιμ και άλλους αρχέγονες δαίμονες οι οποίο είναι ο Αζαζελ, ο Αζαζελον, ο Αζαραντελ και ο Αζαελ. Στους τέσσερις αυτούς δαίμονες-αγγέλους, θα δοθεί εξουσία να κάνουν μεγάλες καταστροφές πάνω στην γη στα έσχατα χρονιά. Σε συνδυασμό με την ιστορία και την προφητεία του Αγίου Ανδρέαο Αλέξανδρος έκλεισε τους Νεφελιμ, τα ρυπαρά έθνη δηλαδή, κάτω από πύλες (δηλαδή κάτω από την Λευκή Πυραμίδα) το 326π.χ. καθώς και πύλες που βρίσκονται στην Ινδία. Να τονίσω ότι πύλες υπάρχουν και σε αλλά μέρη της γης, όπως και στο Βόρειο Πόλο. Για την ακρίβεια έκλεισε 72 βασιλείς όπως μας λέει ο Άγιος Ανδρέας. Αυτοί λοιπόν οι Βασιλείς είναι που θα βγουν έξω στα έσχατα χρονιά μαζί με τους ακολούθους τους και θα βασανίζουν το κόσμο. Δεν θα τον σκοτώνουν αλλά θα τον βασανίζουν μέχρι να δεχτούν το σφράγισμα.

Ο Άγιος Ανδρέας μιλάει ότι η εξουσία τους πάνω στην γη θα κρατήσει για 660 ημέρες ενώ στο χωρίο που ακολουθεί από την Αποκάλυψη γίνεται λόγος για 5 μήνες μονό, δηλαδή για 150 ημέρες, γιατί ο κόσμος δεν θα αντέχει περισσότερο. Φανταστείτε τι έχουμε να τραβήξουμε δηλαδή.[Αποκάλυψη Κεφ. Θ΄10 : και έχουσιν ουράς ομοίας σκορπίοις και κέντρα, και εν ταίς ουραίς αυτών εξουσίαν έχουσι του αδικήσαι τους ανθρώπους μήνας πέντε]. Αν διαβάσετε στην προφητεία του Αγίου Ανδρέα, λέει πως θα τρώνε ζωντανούς τούς ανθρώπους και θα πίνουν το αίμα τους. Θα καταβροχθίζουν επίσης με μεγάλη ηδονή μύγες, βατράχους, σκυλιά και κάθε ακαθαρσία. Αλλοίμονο στις περιοχές, απ’ όπου θα περάσουν!
Πάνω σε αυτό έχω να σας πω ότι σύμφωνα με λεγόμενα διαφόρων πηγών, οι Νεφελιμ έχουν εκτροφεία κλωνοποιημένων ανθρώπων που τους χρησιμοποιούν σαν δούλους και σαν τροφή. Ξαφνιάζεστε ε;

Για τους Νεφελιμ οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα άλλο από εκτρεφόμενα ζώα και στην γλώσσα τους μας λένε Γκοϊμ, που σημαίνει καταναλώσιμος. Οι Νεφελιμ, δεν μπορούν να βγουν από τις πύλες, παρά μόνο οι πολύ πνευματικά ισχυροί από αυτούς, όταν κάποιος τους καλέσει όπως γίνεται και με το κάλεσμα απλών δαιμόνων. Την επάνοδο τους στη γη την ονομάζουν Μεγάλη Επιστροφή.Τις πύλες αυτές θα ανοίξει ο αντίχριστος στα έσχατα χρόνια. Δεν είναι τυχαίο που έχει ειπωθεί ότι οι μάρτυρες αυτών των χρόνων θα είναι οι μεγαλύτεροι όλων των εποχών…
stinpresa
Από το makedonia-is-greece

Η λέξη ψυχή από το ρήμα ψύχω δηλαδή [φυσώ,πνέω]

Η λέξη ψυχή από το ρήμα ψύχω δηλαδή [φυσώ,πνέω] κυριολεκτικά σημαίνει την πνοή,την ύστατη ένδειξη της ζωής στο σώμα που γίνεται αισθητή από την αναπνοή.Εντούτοις, από αρχαιοτάτων χρόνων ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει πολύ περισσότερα, ιδίως όσον αφορά στις νοητικές λειτουργίες του ανθρώπου και τη μετά θάνατον ζωή.Λόγω των πολλών απόψεων για τη θρησκευτικο-φιλοσοφική σημασία της  ψυχής , οι ορισμοί που υπάρχουν είναι τουλάχιστον δεκάδες, αλλά ωστόσο ο συνηθέστερος είναι αυτός που ορίζει την ψυχή ως την άυλη ουσία του ανθρώπου η οποία αποτελεί την έδρα της προσωπικότητάς του, επιζεί μετά τον θάνατο του σώματος, όντας η ίδια αθάνατη, και στη συνέχεια μεταβαίνει είτε σε κάποια άλλη κατάσταση, σε άλλο τόπο, είτε σε κάποιο άλλο σώμα. Είναι γεγονός ότι αυτός ο συνήθης ορισμός βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην πλατωνική ψυχολογία, δηλαδή μελέτη της ψυχής, η οποία, παρά τα κενά της, επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει τους στοχαστές, τους φιλοσόφους και τους θεολόγους. Παρ’ όλα αυτά, οι απόψεις που εκτίθενται στα πλατωνικά έργα αποτελούν μια απόπειρα συστηματοποίησης και ανάπτυξης προϋπαρχουσών θεωριών, δεδομένου ότι τα ερωτήματα για τη φύση του ανθρώπου και τον θάνατο είναι πολύ παλαιότερα του Πλάτωνα και έχουν απασχολήσει ίσως όλους τους πολιτισμούς.

Προϊστορικά χρόνια

Η ιδέα ότι υπάρχει ένα τμήμα που ζει μετά τον θάνατο του σώματος συμπεριλαμβάνεται στις αρχαιότερες εκδηλώσεις της θρησκευτικότητας του ανθρώπου.Oι προϊστορικές αντιλήψεις περί επιβίωσης ενός αόρατου μέρους του ανθρώπου κατά τον θάνατο υπήρξε η γενεσιουργός αιτία της ίδιας της θρησκείας.Για παράδειγμα, η τοποθέτηση στους τάφους προσωπικών αντικειμένων ήδη από την παλαιολιθική εποχή έχει ερμηνευτεί από τους επιστήμονες ως εξοπλισμός για το ταξίδι στον κόσμο των νεκρών.

Αρχαία Ελλάδα

Η ελληνική λέξη ψυχή ακολούθησε δύο βασικές πορείες. Η πρώτη σχετίζεται με τη χρήση της στον καθημερινό λόγο, όπου δηλώνει την  πνοή , τη  φυσική ζωή , το  θάρρος  ή το  ήθος , και η δεύτερη αφορά τις ειδικές χρήσεις της στις θρησκευτικές δοξασίες και τις διάφορες φιλοσοφικές σχολές ως μια αόρατη—και για μερικούς άυλη ή και αθάνατη—ουσία που δίνει ζωή στο σώμα, το ελέγχει και για πολλούς επιζεί μετά τον θάνατο του σώματος, μεταβαίνοντας σε έναν τόπο δυστυχίας ή μακαριότητας ή, για άλλους, σε κάποιο διαφορετικό σώμα. Μολονότι πρέπει να διαχωριστούν αυτές οι δύο πορείες, καθώς και οι ειδικές σημασίες της λέξης όταν χρησιμοποιείται ως τεχνικός όρος από τους εκάστοτε φιλοσόφους, η κατωτέρω συνοπτική αναδρομή παρουσιάζει ορισμένα στοιχεία της αλληλεπίδρασης αυτών των δύο πορειών, που συνέβαλαν στην εξέλιξη του σημασιολογικού περιεχομένου της.

Όμηρος

Η ομηρική άποψη για τη μετά θάνατον ζωή κυριαρχούσε στη λαϊκή θρησκεία των Ελλήνων επί αιώνες
Στην ελληνική γραμματεία η λέξη «ψυχή» πρωτοαπαντά στον Όμηρο και μάλιστα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Αυτές σχετίζονται πάντα με τον άνθρωπο, όπου η «ψυχή» παρουσιάζεται είτε ως κάτι το οποίο κινδυνεύει να χάσει ο πολεμιστής στη μάχη είτε ως κάτι που μετά τον θάνατο του σώματος μεταβαίνει στον Άδη, δηλαδή τον κάτω κόσμο. Εκεί ονομάζεται επίσης «είδωλον» επειδή διατηρεί τη μορφή και την προσωπικότητα του εκλιπόντος, αλλά βρίσκεται σε μια εξαιρετικά υποβιβασμένη κατάσταση. Μερικές ψυχές, ωστόσο, έχουν την τύχη να πάνε στα Ηλύσια Πεδία, απολαμβάνοντας αθανασία με τους θεούς.Η ομηρική άποψη για τη μετά θάνατον ζωή φαίνεται να διατηρείται στη λαϊκή θρησκεία των Ελλήνων επί πολλούς αιώνες, ακόμη και στη μετά Χριστόν εποχή, αν και φυσικά από τόπο σε τόπο και από εποχή σε εποχή εμφανίζονται διαφορές στις αντιλήψεις. Παράλληλα, όμως, αρχίζουν να αναπτύσσονται και να γίνονται δημοφιλείς και άλλες θεωρίες περί της ψυχής και της μετά θάνατον ζωής.

Προσωκρατικοί

Στα γραπτά της προσωκρατικής εποχής (7ος-5ο αι. π.Χ.) παρατηρείται η γενίκευση στη χρήση του όρου ψυχή , η οποία από τότε χρησιμοποιείται ως συνώνυμη της  ζωής  ή, ακόμη γενικότερα, ως η κινητήρια δύναμη της φύσης. Ως εκ τούτου, έμψυχο χαρακτηρίζεται οτιδήποτε κινείται, και ο Θαλής ο Μιλήσιος θεωρεί τον μαγνήτη έμψυχο λόγω των ελκτικών του ιδιοτήτων. Σε παρόμοιο πλαίσιο, οι Ίωνες φιλόσοφοι γενικά βλέπουν τον κόσμο ως « έμψυχον και δαιμόνων πλήρη».Τον 5ο αι. στον καθημερινό λόγο η ψυχή επιπλέον σημαίνει την έδρα των σωματικών επιθυμιών, των συναισθημάτων και της νόησης.Παράλληλα αρκετοί, μεταξύ των οποίων ο Θουκυδίδης και ο Ιπποκράτης, χρησιμοποιούν τον εν λόγω όρο ή παράγωγά του για να δηλώσουν το θάρρος ή  γενικότερα το ήθος του ανθρώπου.Ειδικά η τελευταία σημασιολογική προέκταση της «ψυχής» στον καθημερινό λόγο, που περιλαμβάνει και το έλλογο μέρος του ανθρώπου, εικάζεται ότι οφείλεται στην ορολογία των Πυθαγορείων.Οι Ορφικοί και οι Πυθαγόρειοι,πιστεύουν ότι η ψυχή είναι θεϊκή στη φύση της, ότι έχει φυλακιστεί στο σώμα και ότι μετενσαρκώνεται.Οι Ορφικοί υποστηρίζουν ότι η οριστική απελευθέρωση της ψυχής από τους κύκλους των μετενσαρκώσεων και η μόνιμη διαμονή της στα Ηλύσια Πεδία επιτυγχάνεται με τρεις ενάρετες ζωές. Αντιθέτως, οι ψυχές των αδίκων υφίστανται τιμωρίες και επιπλέον ενσαρκώσεις. Οι Πυθαγόρειοι διδάσκουν ότι η ηθική ζωή οδηγεί σε ανώτερες μετενσαρκώσεις, μέχρι να επιτευχθεί η ένωση με το θείον. Η αποχή των Ορφικών και των Πυθαγορείων από κρέας έχει ερμηνευτεί ως εκδήλωση σεβασμού προς τις μετενσαρκωμένες ψυχές.

Ο Παρμενίδης, που θεωρείται μαθητής των Πυθαγορείων Αμινίου και Διοχαίτου και ιδρυτής της Ελεατικής Σχολής , θεωρούσε ότι οι ψυχές προέρχονται από τον ουρανό.Ο Ηράκλειτος τόνιζε ότι η ψυχή επηρεάζεται δυσμενώς από το ποτό, συσχετίζοντάς την έτσι στενά με το σώμα και γενικά με την ύλη, όπως και οι περισσότεροι σύγχρονοί του, αλλά τη θεωρεί λεπτή και αιθέρια.Ο Εμπεδοκλής, επηρεασμένος από τους Ορφικούς και τους Πυθαγορείους,δίδασκε ότι οι αμαρτωλοί πρέπει να περιπλανηθούν επί 30.000 έτη στη «σπηλιά» της γης, περνώντας με αλλεπάλληλες μετενσαρκώσεις και από τα τέσσερα βασικά στοιχεία της φύσης (τη φωτιά, τον αέρα, το νερό και τη γη) με σκοπό να επιτευχθεί ο εξαγνισμός. Ο ίδιος πίστευε ότι σε προηγούμενες ζωές η ψυχή του βρέθηκε σε θάμνο, σε πουλί και σε ψάρι.

Σωκράτης και Πλάτωνας

Οι απόψεις του Πλάτωνα περί άυλης και αθάνατης ψυχής υπήρξαν καθοριστικές για τους μετέπειτα στοχαστές.Στον Φαίδωνα του Πλάτωνα ο Σωκράτης, ως γνήσιος φιλόσοφος, παρουσιάζεται να επιθυμεί να πεθάνει το σώμα του, ώστε να απελευθερωθεί η ψυχή του από τα απατηλά ερεθίσματα των υλικών αισθητηρίων και, έτσι, να κατακτήσει την πραγματική γνώση και σοφία. Εντούτοις, αντιμετωπίζει τη δυσπιστία καθώς πολλοί αρνούνται τη μετά θάνατον επιβίωση της ψυχής.Για να υποστηρίξει ο Σωκράτης την αθανασία της ψυχής και τον έλλογο χαρακτήρα της, ότι δηλαδή αυτή είναι το «εγώ», η πραγματική έδρα της προσωπικότητας και της υπόστασης του ανθρώπου, εκθέτει τέσσερα επιχειρήματα. Το πρώτο βασίζεται στην ήδη υπάρχουσα δοξασία της μετενσάρκωσης: αν η ψυχή έφθινε και πέθαινε ύστερα από έναν αριθμό μετενσαρκώσεων, τότε η ζωή θα έπρεπε να έχει εκλείψει από τον κόσμο. Αντιθέτως, η ζωή εξακολουθεί να υπάρχει και να κάνει τους κύκλους της μέσα στη φύση, και επομένως οι ψυχές είναι αθάνατες. Το δεύτερο επιχείρημα αντλείται από την ικανότητα που έχει ο άνθρωπος να αντιλαμβάνεται ιδέες και νοήματα χωρίς να εξαρτάται από τις αισθήσεις του: για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να φανταστεί έναν τέλειο κύκλο χωρίς να έχει δει ποτέ του κάτι τέτοιο στον υλικό κόσμο. Τούτη η ικανότητα δείχνει ότι η ψυχή κατέχει γνώση από τον κόσμο των Ιδεών  και, επομένως, προέρχεται από εκεί. Η συσχέτιση της ψυχής με τον κόσμο των Ιδεών είναι σημαντική και αυτό το δηλώνει ιδιαίτερα το τρίτο επιχείρημα: εφόσον η ψυχή είναι αόρατη, προφανώς συγγενεύει με τον κόσμο των Ιδεών: είναι απλή και ασύνθετη, αδιάλυτη και αιώνια, όπως είναι και οι Ιδέες. Τέλος, σύμφωνα με το τέταρτο επιχείρημα, εφόσον η ψυχή είναι αυτή που δίνει ζωή στο σώμα και ο χωρισμός ψυχής και σώματος σημαίνει θάνατος για το σώμα, άρα η ίδια διαθέτει αυτονομία ζωής.

Στο Συμπόσιο μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη πως, όταν η ψυχή πρόκειται να ενσαρκωθεί, χωρίζεται σε δύο τμήματα που εισέρχονται σε δύο διαφορετικά σώματα. Εντούτοις, τα δύο μέρη της ψυχής έλκονται μεταξύ τους, και έτσι εξηγείται το φαινόμενο του έρωτα. Στον Φαίδρο παρουσιάζεται η θεωρία ότι ο άνθρωπος έχει τρεις ψυχές: μία στο κεφάλι (έδρα της νόησης), μία στο στήθος (έδρα των συναισθημάτων) και μία στην κοιλιά (έδρα των σωματικών επιθυμιών). Στην Πολιτεία, όμως, η προσέγγιση αλλάζει με σκοπό να ξεπεραστούν τα κενά των προηγούμενων θεωριών. Εκεί λοιπόν αναφέρεται ότι ο άνθρωπος έχει μία μόνο ψυχή αλλά τριμερή: τον νουν (νόηση), τον θυμόν (συναίσθημα) και το επιθυμητικόν (επιθυμία).Στον Τίμαιο, επιπρόσθετα, παρουσιάζεται η θεωρία της τριμερούς ψυχής εφαρμόζεται και στην ψυχή του κόσμου, και αυτή η τριάδα των ιδιοτήτων είναι που εξασφαλίζει την κίνηση στα ουράνια σώματα.

Αριστοτέλης

Για τον Αριστοτέλη  η ψυχή αντιστοιχεί στις ιδιότητες που έχει ένα ζωντανό ον (μορφή ή εντελέχεια), είτε πρόκειται για φυτό είτε για ζώο είτε για άνθρωπο. Και όπως οι ιδιότητες ενός αντικειμένου οφείλουν την υπόστασή τους στο ίδιο το αντικείμενο, έτσι και η ψυχή οφείλει την υπόστασή της στο υλικό σώμα. Όταν λοιπόν αυτό πεθαίνει και διαλύεται, η ψυχή του εκμηδενίζεται.Για τον άνθρωπο η ψυχή του έχει πέντε «δυνάμεις», ή αλλιώς δυνατότητες:
(1) το «θρεπτικόν», που σχετίζεται με τη θρέψη του σώματος·
(2) το «ορεκτικόν», δηλαδή την τάση για καθετί καλό·
(3) το «αισθητικόν», την ικανότητα της πρόσληψης των πληροφοριών μέσω των αισθήσεων·
(4) το «κινητικόν», που εξασφαλίζει τις κινήσεις του σώματος
(5) το «διανοητικόν».

Στωικισμός

Οι Στωικοί πίστευαν ότι ολόκληρο το σύμπαν έχει ως κινητήρια δύναμη το «Πνεύμα» και ότι η ψυχή αντιστοιχεί στο «πνεύμα» που διαπνέει το σώμα (είτε των ζώων είτε των ανθρώπων, όχι των φυτών) και το κάνει να λειτουργεί και να ζει. Στην περίπτωση των ανθρώπων, όμως, η ψυχή έχει περισσότερες λειτουργίες. Συγκεκριμένα, αποτελείται από οχτώ μέρη, το «ηγεμονικόν», δηλαδή τον λόγο, τις πέντε αισθήσεις και τις αναπαραγωγικές δυνάμεις. Οι Στωικοί απέκλειαν την ιδέα της απόλυτης αθανασίας της ψυχής, εφόσον πίστευαν ότι κάποια στιγμή τα πάντα θα κατακαούν. Μερικοί Στωικοί δεν το δέχονταν ούτε και αυτό, όπως ο Κλεάνθης και ο Χρύσιππος ο Σολεύς, υποστηρίζοντας ότι η ψυχή πεθαίνει μαζί με το σώμα.

Επικούρειοι

Οι Επικούρειοι δίδασκαν ότι η ψυχή αποτελείται από τα πιο λεπτά και πιο κινητικά άτομα του σύμπαντος, λεπτότερα ακόμη και από αυτά του αέρα και της φωτιάς, και σε αυτό απέδιδαν τις λειτουργίες της σε σχέση με τη σκέψη και τις αισθήσεις. Κατ’ αυτούς, όταν τραυματίζεται το σώμα, μερικά άτομα της ψυχής διαρρέουν. Αν το ποσοστό τους είναι μεγάλο, τότε επέρχεται θάνατος του σώματος και όλα τα άτομα της ψυχής σκορπίζονται.

Νεοπλατωνισμός

Ο Πλωτίνος, αναπλάθοντας την πλατωνική διδασκαλία και προσδίδοντάς της έντονη θρησκευτική χροιά, επανέλαβε τις απόψεις περί άυλης ψυχής, συγγενούς με τον κόσμο των Ιδεών, η οποία έχει φυλακιστεί στο σώμα και υφίσταται μετενσαρκώσεις, το επίπεδο των οποίων μπορεί να αναβαθμιστεί ή να υποβαθμιστεί ανάλογα με το πώς διάγει κανείς τη ζωή του. Ύστατος σκοπός η επανένωση της ατομικής ψυχής με την ψυχή του κόσμου, οπότε και η πρώτη χάνει την ατομικότητά της. Και πριν όμως από αυτό, ήδη κατά τη διάρκεια του ένσαρκου βίου, η ψυχή μπορεί να αποζητήσει τον πνευματικό κόσμο μέσω του ασκητισμού και του στοχασμού, και τότε ίσως καταστεί δυνατόν να δει το θείο φως. Ως αρετή ορίζεται η προσέγγιση της ψυχής προς τον Θεό και ως κάλλος η επικράτησή της επί του σώματος και των επιθυμιών του.Οι απόψεις του Πλωτίνου περί της ψυχής είναι επηρεασμένες και από τον νεοπυθαγορισμό, δεδομένου ότι προτάσσει πως όσοι αγαπούν τη μουσική, αυτοί στην επόμενη ζωή θα γίνουν ωδικά πτηνά, ενώ οι στοχαστικοί φιλόσοφοι θα μεταμορφωθούν σε αετούς.

Κατά την ελληνιστική περίοδο, ωστόσο, εμφανίζεται η διχοτόμηση του ανθρώπου σε άυλη ψυχή και υλικό σώμα, γεγονός που οφείλεται στην επίδραση του ελληνισμού, και ιδιαίτερα του πλατωνισμού.

Ο Αποσυμβολισμός των Άθλων του Θησέα

O Θησέας κατέχει περίοπτη θέση στους Ήρωες των Ιώνων, καθώς πραγματοποίησε πολλούς άθλους, πήρε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία, πολέμησε με τον Ηρακλή εναντίον των Αμαζόνων, αλλά και ένωσε τις πόλεις της Αττικής σε μία, δίνοντας τους το όνομα «αι Αθήναι», προς τιμήν της Θεάς Αθηνάς. (Η οποία είχε κερδίσει τον Ποσειδώνα στον αγώνα για την πόλη στα χρόνια του Κέκροπα).Πατέρας του Θησέα ήταν ο Αιγέας, και μητέρα του η Αίθρα, κόρη του βασιλιά της Τροιζήνας. Παρόλο που είχε παντρευτεί ήδη δύο φορές ο Αιγέας δεν μπορούσε να αποκτήσει διάδοχο, για αυτό τον λόγο ζήτησε χρησμό από το Μαντείο των Δελφών. Το Μαντείο του έδωσε τον ακόλουθο χρησμό: «Μην ανοίξεις το ασκί του κρασιού σου πριν φτάσεις στην Αθήνα».Ο Αιγέας μη κατανοώντας τον χρησμό, επισκέφθηκε τον φημισμένο για την σοφία του βασιλιά της Τροιζηνίας Πιτθέα, με σκοπό να ζητήσει τη συμβουλή του. O Πιτθέας κατάλαβε πως ο Αιγέας θα αποκτούσε σύντομα ένα γιο, και πως θέλημα των θεών ήταν το παιδί αυτό να γεννηθεί στην Αθήνα, έτσι ώστε να υπάρξει συνεχεία στη γενιά του βασιλιά. Υποκρίθηκε όμως πως δεν μπορούσε να ερμηνεύσει τον χρησμό.

Ο Πιτθέας που είχε μία κόρη σε ηλικία γάμου την Αίθρα, και θέλοντας να επωφεληθεί της περιστάσεως διοργάνωσε γιορτή προς τιμήν του Αιγέα. Το κρασί έρεε άφθονο, και στο τέλος ο Αιγέας μεθυσμένος πέρασε τη νύχτα με την Αίθρα. Το επόμενο πρωί καταλαβαίνοντας τι είχε γίνει, ο Αιγαίας είπε στην Αίθρα πως εάν αποκτούσε παιδί από την συνεύρεση του μαζί της το προηγούμενο βράδυ, θα έπρεπε να μην το μάθει κανείς. Και αυτό διότι οι Παλλαντίδες οι 50 γιοι του αδελφού του Πάλλαντα, διεκδικούσαν το θρόνο του.Φεύγοντας όμως άφησε πίσω το ξίφος του και ένα ζευγάρι σανδάλια κάτω από ένα βράχο, και είπε στην Αίθρα πως αν το παιδί ήταν αγόρι, όταν θα γινόταν έφηβος, θα έπρεπε να σηκώσει τον βράχο και αφού έπαιρνε το ξίφος και τα σανδάλια, θα έπρεπε να πάει να τον βρει στην Αθήνα.Όντως η Αίθρα έκανε ένα αγόρι τον Θησέα, ο οποίος μεγάλωσε στην Τροιζήνα.Πριν ακόμα γίνει 7 ετών, επισκέφθηκε την Τροιζήνα ο Ηρακλής. Ο Θησέας έπαιζε με άλλα παιδιά όταν είδαν τον Ηρακλή ο οποίος φόραγε την τρομερή του λεοντή. Και ενώ όλα τα παιδιά φοβήθηκαν και κρύφτηκαν, ο Θησέας νομίζοντας πως η λεοντή ήταν πραγματικό λιοντάρι, άρπαξε ένα τσεκούρι και όρμησε να το σκοτώσει ξαφνιάζοντας τον Ηρακλή.!!!

Όταν ο Θησέας έγινε 16 χρονών η Αίθρα τον οδήγησε στο σημείο που είχε αφήσει ο πατέρας του Αιγαίας το ξίφος και τα σαντάλια του. Ο Θησέας σήκωσε με ευκολία την μεγάλη πέτρα, και αποφάσισε να πάει στην Αθήνα για να βρει τον πατέρα του Αιγέα. Ο Παππούς του Πιτθέας και η μητέρα του Αίθρα, τον παρακαλούσαν να ταξιδέψει με πλοίο, διότι ο δρόμος ήταν εξαιρετικά επικίνδυνος και γεμάτος ληστές. Ο Θησέας όμως ήθελε να νικήσει τους ληστές και γίνει ήρωας σαν τον Ηρακλή, που τόσο θαύμαζε.

ΟΙ ΑΘΛΟΙ

1.Στον δρόμο του για την Αθήνα η πρώτη δοκιμασία που έπρεπε να φέρει εις πέρας ήταν αντιμετώπιση του ληστή Περιφήτη (ο περιώνυμος), ο οποίος ήταν γιος του Ήφαιστου, και δρούσε στο βουνό Αραχναίο, κοντά στην Επίδαυρο. Εκεί έστηνε καρτέρι στους περαστικούς και τους σκότωνε με ένα μεγάλο μεταλλικό ρόπαλο, γι’ αυτό ονομαζόταν και Κορυνήτης (από την «κορύνη», που στα Αρχαία Ελληνικά σήμαινε «ρόπαλο»). Αφού ο Θησέας σκότωσε τον Περιφήτη, πήρε μαζί του την κορύνη.

2. Όταν ο Θησέας έφθασε στις Κεγχρεές κοντά στον Ισθμό, συνάντησε τον γιο του Ποσειδώνα, Σίνι τον Πιτυοκάμπτη. Ο Σίνις σκότωνε τους περαστικούς δένοντας τους σε λυγισμένες κορυφές πεύκων τις οποίες ξαφνικά άφηνε ελεύθερες, σχίζοντας έτσι τα θύματα του στα δύο. Ο Σίνις μετά από σύντομη μάχη με τον Θησέα, νικήθηκε και τιμωρήθηκε από τον Θησέα με τον ίδιο τρόπο που τιμωρούσε τα θύματα του.

3. Περνώντας την Κόρινθο, έφτασε στον Κρομμύωνα. Εκεί σκότωσε την άγρια γουρούνα Φαία (σκοτεινή) κόρη του Τυφώνα και της Έχιδνας και μητέρα του Καλυδώνιου και του Ερυμάνθιου κάπρου, η οποία έκανε προκαλούσε καταστροφές στην περιοχή.

4. Στην συνέχεια στις Σκιρωνίδες Πέτρες (σημερινή Κακιά Σκάλα), συνάντησε τον Σκίρωνα γιο του Κορίνθου και εγγονό του Πέλοπα, σε ένα σημείο όπου ο δρόμος κατέληγε σε ένα στενό μονοπάτι, το οποίο χώραγε ένα μόνο ένα ταξιδιώτη. Εκεί ο Σκίρωνας υποχρέωνε τους περαστικούς να σκύψουν να του πλύνουν τα πόδια. Τότε τους κλώτσαγε και έπεφταν στον γκρεμό, όπου βρισκόταν μια τεράστια σαρκοφάγα χελώνα, που τους καταβρόχθιζε. Ο Θησέας πλήρωσε το Σκίρωνα με το ίδιο νόμισμα, ενώ αργότερα κατέβηκε στην παραλία και σκότωσε τη χελώνα, κάνοντας το καβούκι της ασπίδα.

5. Στην Ελευσίνα ο Θησέας νίκησε τον γιο του Ποσειδώνα Πυγμάχο Κερκύονα, ο οποίος προκαλούσε τους διαβάτες σε μάχη μέχρι θανάτου. Ο Θησέας τον σήκωσε ψηλά και τον προσεδάφισε με τόση δύναμη, που σκοτώθηκε.

6.Στο έκτο του κατόρθωμα ο Θησέας αντιμετώπισε το γιο του Ποσειδώνα ληστή Προκρούστη. Ο Προκρούστης προσφερόταν να παράσχει φιλοξενία στους περαστικούς, αλλά τους υποχρέωνε να ξαπλώσουν σε δύο κρεβάτια που είχε. Τους ψηλούς τους έβαζε σε ένα μικρό κρεβάτι, ενώ τους κοντούς σε ένα μεγάλο. Από τους μεν ψηλούς έκοβε το εξέχον άκρο, από τους δε κοντούς τους έδενε με λουριά και τους τέντωνε μέχρι να φτάσουν το απαιτούμενο μήκος. Και στις δύο περιπτώσεις, αφού ολοκλήρωνε τα βασανιστήριά του, τους σκότωνε και έπαιρνε τα χρήματα τους. Και ο Προκρούστης είχε την τύχη των προηγούμενων ληστών, καθώς ο Θησέας τον σκότωσε με τον ίδιο τρόπο που αυτός σκότωνε τα θύματά του.Τον Θησέα στην συνέχεια καλωσόρισαν στην Ιερά οδό οι Φυταλίδες προσφέροντας θυσίες στον τον Δία, εξαγνίζοντας τον παράλληλα για τους φόνους των ληστών.Εκείνη την εποχή ο Αιγέας ήταν νυμφευμένος με τη μάγισσα Μήδεια, κόρη του βασιλιά Αιήτη της Κολχίδας. Η Μήδεια γνώριζε την ταυτότητα του Θησέα, σε αντίθεση με τον Αιγέα. Η Μήδεια προειδοποιούσε τον Αιγέα πως ο Θησέας θα ερχόταν να καταλάβει το βασίλειο του, αποφεύγοντας να του αποκαλύψει ότι ήταν ο γιος του, που είχε πια ενηλικιωθεί. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τον έπεισε να σκοτώσει το Θησέα, όταν αυτός θα έφτανε στην Αθήνα.

Όντως ο Αιγέας υποδέχτηκε με τιμές το Θησέα, του οποίου τα κατορθώματα τον είχαν κάνει ήδη διάσημο στην πόλη, και διοργάνωσε προς τιμήν του συμπόσιο στο οποίο του προσέφερε ένα κρασί με δηλητήριο επηρεασμένος από τα ψέματα της Μήδειας. Κατά την τελετή της σπονδής ο Θησέας σήκωσε το σπαθί του για να κόψει ένα κομμάτι από το θυσιασμένο ζώο. Τότε ο Αιγέας αναγνώρισε το ξίφος και τα σαντάλια του, και πέταξε το δηλητήριο από τα χέρια του Θησέα, αναγνωρίζοντας πως είναι πράγματι ο γιος του. Στην συνέχεια θέλοντας να τιμωρήσει τη Μήδεια που τον είχε ξεγελάσει, την εξόρισε στην πατρίδα της και παρουσίασε Θησέα στο λαό των Αθηνών. Οι ανιψιοί του (γιοι του Πάλλαντα), χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και προσπάθησαν να δολοφονήσουν το Θησέα. Ο Θησέας κατάφερε να πληροφορηθεί τον σκοπό τους από τον κήρυκα Λεώς (λαός), και σκότωσε πολλούς από αυτούς, ενώ όσοι γλίτωσαν τράπηκαν σε φυγή.Ο Θησέας συνεπώς με τη βοήθεια του «λαού» όμως υποδεικνύει η ιστορία, εξασφάλισε την κυριαρχία του στην Αττική.Λίγο μετά την άφιξη του στην Αθήνα, ο Θησέας συνόδεψε τον Ηρακλή στην άθλο της ζώνης της Αμαζόνας Ιππολύτης. Εκεί ο Θησέας ερωτεύτηκε τη βασίλισσά των Αμαζόνων Αντιόπη, την οποία πήρε μαζί του στην Αθήνα και την έκανε γυναίκα του. Οι Αμαζόνες για να εκδικηθούν την αρπαγή της Ιππολύτης κατευθύνθηκαν με εχθρικές διαθέσεις προς την Αθήνα. Ο Θησέας τις νίκησε, αλλά η Αντιόπη πέθανε μαχόμενη στο πλευρό του άνδρα της.

7. Ο επόμενος άθλος του ήταν η αιχμαλωσία ενός ταύρου που σύμφωνα με μία εκδοχή ήταν εκείνος που αναδύθηκε από τη θάλασσα στην Κρήτη με τον οποίο έσμιξε η βασίλισσα Πασιφάη, γεννώντας τον Μινώταυρο. Τον ταύρο τον είχε φέρει ο Ηρακλής από την Κρήτη μετά από εντολή του Ευρυσθέα. Στο δρόμο για τον Μαραθώνα έπιασε καταιγίδα και τον Θησέα φιλοξένησε μία ηλικιωμένη γυναίκα η Εκάλη (σε αυτή οφείλει το όνομα της η σημερινή ομώνυμη περιοχή), θέλοντας να τον ευχαριστήσει επειδή είχε σκοτώσει τον Κερκύονα, θύματα του οποίου ήταν και οι δύο γιοι της. Ο Θησέας κατόρθωσε να αιχμαλωτίσει ζωντανό τον ταύρο. Τον οδήγησε στην Αθήνα δεμένο από τα κέρατα, ανέβηκε στην Ακρόπολη και εκεί τον θυσίασε στο βωμό του Δελφινίου Απόλλωνα.

8. Αργότερα ο Θησέας θέλησε να τερματίσει το βάναυσο φόρο αίματος που πλήρωνε η πόλη κάθε εννιά χρόνια με εφτά νέους και εφτά νέες στην Μινωική Κρήτη. Η βάναυση αυτή ποινή είχε οριστεί από τον Μίνωα διότι ο γιος του Μίνωα Ανδρόγεως, είχε πάρει μέρος σε αγώνες στα Παναθήναια επιτυγχάνοντας πολλές νίκες, προκαλώντας έτσι τον φθόνο των Αθηναίων, οι οποίοι τον σκότωσαν. Ο Μίνωας για να τιμωρήσει τους Αθηναίους κήρυξε νικηφόρο πόλεμο στην Αθήνα. Ως ποινή των Αθηναίων όρισε κάθε χρόνο εφτά νέοι Αθηναίοι και εφτά νέες Αθηναίες, να στέλνονται στην Κρήτη και να θυσιάζονται στον σαρκοφάγο Μινώταυρο. Ποίος όμως ήταν ο Μινώταυρος; Πριν ο Μίνωας γίνει βασιλιάς ζήτησε από το θεό Ποσειδώνα ένα σημάδι για το ποίος αυτός ή ο αδερφός του, έπρεπε να ανέβουν στο θρόνο. Ο Θεός έστειλε έναν όμορφο λευκό ταύρο και ζήτησε από το Μίνωα να θυσιάσει αυτόν τον ταύρο στον ίδιο. Ο Μίνωας όμως εντυπωσιασμένος από τον ταύρο, θυσίασε έναν άλλο ελπίζοντας ότι ο Θεός δε θα το προσέξει.

Ο Ποσειδώνας όμως κατάλαβε τι είχε γίνει εξοργίστηκε, και έκανε τη γυναίκα του Μίνωα Πασιφάη να ερωτευτεί τον ταύρο. Η γυναίκα δεν μπορούσε να ικανοποιήσει το πάθος της, και ζήτησε βοήθεια από το μηχανικό Δαίδαλο. Αυτός κατασκεύασε ένα κενό ομοίωμα αγελάδας η Πασιφάη μπήκε μέσα σε αυτό, και ο ταύρος ζευγάρωσε μαζί της. Από την άνομη αυτή ένωση γεννήθηκε ο Μινώταυρος, ένα αιμοσταγές τέρας που είχε την μορφή μισού ανθρώπου και μισού ταύρου.Μην μπορώντας να ανεχτεί την θυσία των Αθηναίων ο Θησέας, συμμετείχε εθελοντικά στους νέους που θα πήγαιναν στην Κρήτη, θυσιαζώμενοι στον τρομερό Μινώταυρο. Το πλοίο σάλπαρε με μαύρα πανιά σημάδι πένθους. Ο Αιγέας για την επιστροφή τους είχε δώσει και λευκά πανιά, τα οποία θα χρησιμοποιούσαν εάν ο Θησέας επέστρεφε νικητής.Όταν ο Θησέας έφτασε στην Κρήτη τον είδε η Αριάδνη κόρη του Βασιλιά Μίνωα και τον ερωτεύτηκε. Για αυτό τον λόγο, λίγο πριν οι νέοι Αθηναίοι οδηγηθούν στο Λαβύρινθο (τον οποίο είχε επινοήσει ο Δαίδαλος), του έδωσε ένα κουβάρι από κλωστή (τον γνωστό μίτο της Αριάδνης), συμβουλεύοντάς τον να δέσει το ένα άκρο του στην είσοδο του Λαβύρινθου και καθώς προχωρούσε να ξετυλίγει το κουβάρι, ώστε να μπορέσει να βρει το δρόμο προς την έξοδο.

Ο Θησέας κατάφερε να νικήσει τον Μινώταυρο, γλίτωσε τους συντρόφους του και χρησιμοποιώντας το μίτο της Αριάδνης, κατόρθωσαν να βγουν από το Λαβύρινθο. Μαζί με τους συντρόφους του αλλά και την Αριάδνη απέπλευσαν κρυφά από το λιμάνι της Κνωσού.Στο δρόμο τους σταμάτησαν στην Νάξο (η οποία τότε ονομαζόταν Δία), όπου και παρέμεινε η Αριάδνη, καθώς στο όνειρο του Θησέα εμφανίστηκε ο Θεός Διόνυσος, λέγοντας του πως θα έπρεπε να φύγουν από το νησί δίχως την Αριάδνη, η οποία θα έπρεπε ήταν γραφτό να γίνει γυναίκα του Θεού.Πλησιάζοντας στην Αθήνα πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας, κανένας δεν θυμήθηκε να αλλάξει τα μαύρα πανιά του πλοίου και να βάλει τα λευκά. Έτσι ο Αιγέας που περίμενε στο Σούνιο την επιστροφή του γιου του, βλέποντας το πλοίο να φτάνει με μαύρα πανιά, συμπέρανε πως ο γιος του είχε πεθάνει και θλιμμένος έπεσε και πνίγηκε στο πέλαγος, το οποίο ονομάστηκε προς τιμή του Αιγαίο.Αργότερα και σε ηλικία πενήντα ετών, ο Θησέας είδε την ωραία Ελένη να χορεύει στον ναό της Ορθίας Αρτέμιδος και θέλησε να την αποκτήσει. Ο Θησέας την άρπαξε και την άφησε στην φροντίδα της μητέρας του Αίθρας στις Αφίδνες. Τότε ήταν η πρώτη φορά που η ωραία Ελένη στάθηκε αφορμή ενός αιματηρού πολέμου (η δεύτερη ήταν με τον Τρωικό πόλεμο), καθώς τα αδέλφια της ήρθαν να τη διεκδικήσουν και έτσι συγκρούστηκαν με τους υπερασπιστές των Αφιδνών. Οι Διόσκουροι κατάφεραν να πάρουν πίσω την Ελένη και μαζί της την Αίθρα η οποία μάλιστα την ακολούθησε αργότερα στην Τροία.

9. Οι άθλοι του Θησέως τελειώνουν με ένα παράτολμο επιχείρημα. Την κάθοδο του μαζί με τον φίλο του Πειρίθο στον Άδη, με σκοπό την αρπαγή της Περσεφόνης (την σύζυγο του Πλούτωνα). Μπήκαν στο βασίλειο των νεκρών από μία είσοδο στο ακρωτήριο Ταίναρο, ξεγέλασαν τον βαρκάρη Χάροντα και κατάφεραν ζωντανοί να περάσουν στην απέναντι όχθη. Στα ανάκτορα του κάτω κόσμου τούς σταμάτησαν οι Ερινύες οι οποίες κατ’ εντολή του Άδη τους έδεσαν σε θρόνους σκαλισμένους πάνω στον βράχο της λήθης. Η λήθη κράτησε τους δυο επίδοξους άρπαγες αιχμάλωτους βυθισμένους στη λησμονιά. Η ύβρις που είχαν διαπράξει με την εισβολή τους στον Κάτω Κόσμο, και κυρίως η πρόθεση τους να απαγάγουν την Περσεφόνη κι έτσι να διαταραχθεί η κοσμική ισορροπία, δεν μπορούσε να μείνει ατιμώρητη. Η σωτηρία ήρθε μέσω του Ηρακλή. Ο Ηρακλής συνάντησε τους δυο ήρωες όταν κατέβηκε στον Άδη με σκοπό την αιχμαλωσία του Κέρβερου. Έσωσε τον καταδικασμένο Θησέα ελευθερώνοντάς τον, δεν μπόρεσε όμως να κάνει το ίδιο και για τον Πειρίθο. Ο πιστός φίλος του Θησέα είχε ήδη κατασπαραχθεί από τον Κέρβερο, τον τρικέφαλο φύλακα της πύλης του άλλου κόσμου.

Το τέλος του Θησέα ήρθε από τον βασιλιά Λυκομήδη στην Σκύρο, όταν ο δεύτερος τον έριξε από ένα απόκρημνο βράχο. Τα λείψανα του Θησέα βρέθηκαν πολλά χρόνια αργότερα στη Σκύρο, έπειτα από υπόδειξη του μαντείου των Δελφών. «Σκάψτε κάτω από το λόφο όπου έχει τη φωλιά του ένας πελώριος αετός» είχε πει η ιέρεια.Πράγματι εκεί βρέθηκαν τα οστά του Θησέα τα οποία μεταφέρθηκαν αργότερα στην Αθήνα και τοποθετήθηκαν στο σημερινό Θησείο, το οποίο καθιερώθηκε ως τόπος λατρείας του ήρωα.

Αυτή είναι εν τάχη η ιστορία του Θησέα σύμφωνα με την μυθολογία.

Θα ακολουθήσει μία προσπάθεια ερμηνείας των άθλων σε ένα δεύτερο επίπεδο αποσυμβολισμού του μύθου.Θα πρέπει αρχικά να επισημανθεί πως οι ήρωες για τους αρχαίους Έλληνες σηματοδοτούσαν την ικανότητα υπέρβασης και εξύψωσης του ανθρώπου, καθώς οι ήρωες θεωρήθηκαν Θείας προελεύσεως. Συμβόλιζαν τον σύνδεσμο με το παρελθόν και τους ένδοξους προγόνους, ήταν αυτοί που ακολουθούσαν την δύσκολη ατραπό, που υπερέβαιναν τα ανθρώπινα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν ταυτόχρονα υποταγμένοι στο πεπρωμένο και τις επιταγές των Θεών. Δια μέσω όμως της τραγικότητα της πορείας τους, υπήρξαν οι λυτρωτές της γενιάς τους, καθώς μέσα από τον πόνο και τον θάνατο, έβγαιναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θριαμβευτές, αφήνοντας παρακαταθήκη στον χρόνο, την λαχτάρα του θνητού ανθρώπου για αθανασία, την συμμετοχή στο Θείο, την αναζήτηση εν τέλη του αληθινού προορισμού της ψυχής. Αυτό στην αρχαιότητα φαίνεται πως επιτυγχανόταν, και με την μύηση στις κατά τόπους μυητικές τελετές.

Η ΜΥΗΣΗ

Ο Θησέας υπήρξε ήρωας που μυήθηκε στα Ελευσίνια και στα Κρητικά «μυστήρια», και ήρθε αντιμέτωπος με τις ορατές και αόρατες δυνάμεις, ακόμα και με τον ίδιο ακόμα τον θάνατο (τον Άδη), καθώς θέλησε με την αρπαγή της Περσεφόνης να νικήσει τον θάνατο και την κοσμική τάξη.Τα «μυστήρια» αφορούσαν ιερουργίες και δρώμενα σε σκοτεινά σπήλαια και ναούς υπό άκρα μυστικότητα. Εκεί τελούνταν αλληγορικές αναπαραστάσεις υπό τον μύθο κάποιας Θεότητας που συνήθως πέθαινε και αναγεννιόταν, συμβολίζοντας το πεπρωμένο της ψυχής μετά θάνατον, αλλά ταυτοχρόνως και την ενότητα που συνδέει όλα τα όντα.Η μυητική διαδικασία αποσκοπούσε στην διεύρυνση της συνείδησης, ώστε να κατανοηθεί ο εαυτός του στην ολότητα του, και η πραγματική θέση του ανθρώπου στο σύμπαν. Ένα σύμπαν που καταστρέφεται (πεθαίνει) και δημιουργείται (ανασταίνεται) αέναα.Αυτό που επιτυγχανόταν δια μέσω μίας «έκτακτης και εκστατικής εμπειρίας μετάβασης» από το υλικό στο πνευματικό πεδίο, η οποία ενδυναμώνονταν μέσω της κατάλυσης του ισχυρότερου ανθρώπινου φόβου, του θανάτου.

Η μυητική βιωματική εμπειρία του θανάτου κατ’ αντιστοιχία του κύκλου των εποχών του θανάτου και της αναγέννησης, ενίσχυε την αρχέγονη παράδοση που θεωρούσε ότι τα πάντα στον κόσμο αλληλοσυνδέονται ως μέρη μιας και μοναδικής ουσίας με ομογενή ποιότητα και σύσταση. (Αρχαίες πεποιθήσεις που συναντούν σήμερα, τα πορίσματα της κβαντικής φυσικής)Η διαδικασία αυτή υπερέβαινε την καθημερινή γνωστική λειτουργία, για αυτό τον λόγο είχε ανάγκη από ειδικά εργαλεία: Τα σύμβολα, τις εικόνες, τον μη κοινό λόγο. Ο συμβολικός, «μυητικός Θάνατος» σε ένα τέτοιο επίπεδο αποτελεί μια «Π- ύλη», το πέρασμα από την ύλη στο πνεύμα την μήτρα όλων των όντων . Αρχικά στις πρωτόγονες κοινωνίες δια μέσω της μύησης γίνονταν δεκτοί στην φυλή οι νέοι και οι νέες που ενηλικιώνονταν. Μέσα από το τελετουργικό της μύησης τα νεαρά μέλη της φυλής που ενηλικιώνονταν, υποβάλλονταν σε μια μυητική τελετή που συνίστατο στην αποδοχή εκ μέρους τους των ηθών και των εθίμων και των παραδόσεων της τοπικής κοινωνίας στην οποίαν ανήκαν, αλλά και κατόπιν αυτού, στην αμοιβαία αποδοχή τους από το κοινωνικό σύνολο.

Οι μυήσεις απαιτούσαν αυτές την απομάκρυνση για ένα χρονικό διάστημα από την οικογενειακή εστία και στη σκληραγώγηση των νέων μέσω ενός αυστηρού τρόπου ζωής. Αυτό αποσκοπούσε στο να αποβάλλουν την παιδική τους άγνοια και μυηθούν στη γνώση, μαθαίνοντας οι μυούμενοι να αντιμετωπίζουν μόνοι τους τις δυσκολίες της ζωής και να επιβιώνουν σε δυσμενείς συνθήκες.Ο μυούμενος καλούταν μέσα από τις ιερές τελετουργίες να αποδεχθούν τους ιερούς και απαράβατους νόμους και κανόνες της φυλής, και αφού αποδείκνυε την αξία του, στο τέλος «πέθαινε» για να «ξαναγεννηθεί» ως ισότιμο και ενήλικο μέλος της φυλής.Κάθε τελετουργικό μετάβασης σύμφωνα με τον Arnold van Gennep χαρακτηρίζεται από τρία στάδια. Πρώτο είναι το στάδιο του «αποχωρισμού», κατά το οποίο το άτομο αποστασιοποιείται από το σύνολο όπου ανήκε ή την ταυτότητα που είχε ως τότε. Έπειτα το άτομο υπεισέρχεται σε μια διαδικασία «μετάβασης» από το προηγούμενο στάδιο της ζωής του στο νέο. Εν τέλει το άτομο βρίσκεται στο τρίτο στάδιο της «ενσωμάτωσης» ή «ένταξης», κατά τη διάρκεια του οποίου γίνεται μέλος του νέου τρόπου ζωής του. Έτσι, το άτομο μεταβαίνει από κάτι παλαιό, σε κάτι ενδιάμεσο και τέλος σε κάτι νέο.Ο άνθρωπος ως βρέφος ασυνείδητα περνά από τρία μυητικά στάδια που τον προετοιμάζουν να ενταχθεί για πρώτη φορά στο σκληρό εξωτερικό περιβάλλον. Αρχικά αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σκοτάδι και τη σιγουριά της μήτρας της μητέρας του, (παραπέμπει στο σκότος και στα σπήλαια των μυητικών τελετών), στην συνέχεια αγωνίζεται και μοχθεί να εγκλιματιστεί στις νέες σκληρές εξωτερικές συνθήκες. Το σοκ είναι μεγάλο, (δοκιμασίες των μυητικών τελετών) δεν επιθυμεί την έξοδο του από την μήτρα της «μακαριότητας», όμως εντέλει υπακούοντας στο κάλεσμα της φύσης και του προορισμού του, βγάζει τα τελευταία υγρά από τους πνεύμονες του αναπνέοντας αέρα, γευόμενος για πρώτη φορά το γάλα από τον μαστό της μητέρας του. Ανήκει πλέον σε μια οικογένεια, σε μία χώρα, στην ανθρωπότητα...

Αυτό είναι το πρώτο ακούσιο τελετουργικό μετάβασης, καθορισμένο και οργανωμένο από την ίδια τη φύση. Kάπως έτσι ξεκινά για όλους μας το επίπονο ταξίδι της ζωής.

Ο ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ

Οι άθλοι του Θησέα θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως «μυητικά στάδια» που περνάει ο ήρωας στην πορεία του προς την «Θέωση». Οι άθλοι του Θησέα είναι εννέα. Εννέα διαρκούσαν οι ημέρες μυήσεως στα Ελευσίνια μυστήρια, καθώς το εννέα ως αριθμός, συμβολίζει το κλείσιμο ενός κύκλου και την αρχή κάποιας άλλης. Κάτι που φανερώνει και ο επόμενος αριθμός, το δέκα, που περιέχει την μονάδα και το μηδέν. Ας εξετάσουμε τους άθλους έναν προς ένα.Στον πρώτο άθλο, ο Θησέας ως πρώτο σταθμό της μύησης αντιμετωπίζει τον Περιφήτη. Ο Περιφήτης είναι γιος του Ηφαίστου ( του μόνου Θεού που χρησιμοποιούσε τα χέρια του κατασκευάζοντας όπλα και εργαλεία, για αυτό και αποτελούσε ντροπή για τον Δία). Ο Περιφήτης χρησιμοποιεί ρόπαλο. Το ρόπαλο είναι φαλλικό σύμβολο δύναμης και εξουσίας, το oποίο αν χρησιμοποιηθεί ανορθολογικά προκαλεί πόνο. Η νίκη του Πυθέα συμβολίζει την νίκη πάνω στην ύλη και τις εσωτερικές βίαιες παρορμήσεις.

Στον δεύτερο άθλο, αντιμετωπίζει τον Σίνι γιο του Ποσειδώνα, κυρίαρχου των Θαλασσών (του αστρικού κόσμου και κόσμου των συναισθημάτων).Ο Σίνις χρησιμοποιεί δύο πεύκα. Τα δύο πεύκα συμβολίζουν τις δύο αντίθετες δυνάμεις που δρουν στο σύμπαν, και τον τρόπο που μπορεί ο απλός άνθρωπος να τις αντιληφθεί, το θετικό και το αρνητικό, το καλό και το καλό, το αρσενικό και το θηλυκό. Οι δύο αντίρροπες δυνάμεις που αποτυπώνονται στο Κηρύκιο του Ερμή , και στο γιν και γιανκ. Όταν ο άνθρωπος καταφέρει να διακρίνει πίσω από τις αντίθετες δυνάμεις την ενοποιό εκείνη δύναμη από την οποία αποτελούνται και οι δύο, τότε αποκτά μία νέα «ολιστική συνειδητότητα».

Στον τρίτο άθλο ο Θησέας σκοτώνει την γουρούνα Φαία (σκοτεινή) κόρη τεράτων, συμβολίζοντας την νίκη στα κατώτερα πάθη και στις υλικές εξαρτήσεις. Δεν είναι τυχαίο πως θυσίαζαν θηλυκούς χοίρους για εξιλέωση προς τιμήν της Δήμητρας και της Κόρης στα Ελευσίνια Μυστήρια, ούτε επίσης πως η Κίρκη μεταμόρφωνε σε χοίρους του συντρόφους του Οδυσσέα λόγω της βουλιμίας τους.

Στον τέταρτο άθλο αντιμετωπίζει τον Σκίρωνα. Το μονοπάτι της γνώσης που επιλέγει ο μύστης είναι δύσκολο και εγκυμονεί κινδύνους, εφόσον θα κληθεί να αντιμετωπίσει τους κρυμμένους στο υποσυνείδητο χειρότερους φόβους του (χελώνα) με κίνδυνο να τρομοκρατηθεί από αυτούς. Εάν όμως καταφέρει να ξεπεράσει τις δοκιμασίες τότε θα μπορέσει να ελέγξει τα συναισθήματα του (θάλασσα) και με ταπεινότητα (πλύσιμο ποδιών) ίσως καταφέρει να γνωρίσει τον πραγματικό εαυτό του.

Η νίκη επί του βάρβαρου πρωτόγονου σε ένστικτα πυγμάχου Κερκύωνα στον πέμπτο άθλο επιτυγχάνεται με την συμβολική «ανύψωση» του από το έδαφος. Ο μύστης πρέπει να «ανυψωθεί πνευματικά στον ανώτερο του εαυτό», κατακτώντας την ισορροπία και την αρμονία. (βλέπε Τροφώνιο άντρο )

Στον έκτο άθλο αντιμετώπισε τον Προκρούστη, ο μύστης καλείται να αφήσει πίσω του όλα όσα τον δεσμεύουν στην πνευματική του εξέλιξη, ενώ στην καθημερινή ζωή του καλείται να εφαρμόσει την διδαχή «παν μέτρον άριστον».

Στoν έβδομο άθλο ο Θησέας αιχμαλώτισε τον ταύρο που είχε φέρει ο Ηρακλής στον Μαραθώνα ύστερα από εντολή του Μίνωα, τον οποίο θυσίασε στο βωμό του Ηλιακού Θεού Απόλλωνα που συμβολίζει την ακτινοβόλα όψη της ψυχής του.

Αυτός ο άθλος θα πρέπει να ερμηνευτεί σε σχέση με τον όγδοο, καθώς τους συνδέει η πάλη ενάντια σε ταύρο. Ο Θησέας συμβολίζει τον συνειδητό εαυτό που είναι αρκετά δυνατός για να αντιμετωπίσει τα «θηρία», δηλαδή τα πρωτόγονα ένστικτα.

Ο Μινώταυρος όπως και όλα τα τερατόμορφα όντα στην μυθολογία εκπροσωπούν τα ζωώδη πάθη, τις ψυχικές αδυναμίες, ελαττώματα, διαστροφές και φοβίες, που διαλύονται όταν έρθούν στο φως του Ήλιου, όταν δηλαδή φωτισθούν τα αίτια τους από την εσωτερική γνώση (Ήλιος - Απόλλωνας ).
Χωρίς στη δύναμη «μετουσίωσης της συνείδησης» σε αυτό το μονοπάτι, ο μύστης κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στις κατώτερες όψεις της δημιουργικότητας, που σχετίζονται με τη σεξουαλικότητα. Ο Ταύρος εκπροσωπεί επίσης την μητριαρχική κοινωνία, και τον κόσμο του άλλου «έτερου» κόσμου, της μαγείας και των αόρατων δυνάμεων της Σελήνης, καθώς τα κέρατα του συμβολίζουν το φεγγάρι. Ο Λαβύρινθος συμβολίζει το υποσυνείδητο, και τις ανεξερεύνητες όψεις και δυνατότητες του Νου. Ένας κόσμος σκοτεινός, άγνωστος, φοβερός, και ανεξερεύνητος. Εάν κάποιος προσπαθήσει να εισέλθει εκεί απροετοίμαστος, θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα «τέρας», που δεν είναι άλλο από τα πρωτόγονα και ανεξέλεγκτα ένστικτα.

Η λέξη Λαβύρινθος προέρχεται από την λέξη «λάβρυς», που σημαίνει διπλός πέλεκυς. Ο διπλός πέλεκυς είναι επίσης ένα σεληνιακό σύμβολο.

Ο μίτος της Αριάδνης (Άρι= πολύ αδνή= αγνή σκέψη) εξασφαλίζει τον δρόμο της εξόδου στον Θησέα. Ίσως ο Κρητικός Λαβύρινθος να υπήρξε μια μυητική τελετή καθόδου και της επακόλουθης ανόδου από τον Κάτω Κόσμο, μια τελετουργική διαδικασία θανάτου και αναγέννησης. Ήταν εκείνη που οδηγούσε τον μυούμενο στον θάνατο και εκείνη που του δίδασκε τον τρόπο για να επιστρέψει!
Αυτό ίσως ενισχύεται από το γεγονός πως ο Μινώταυρος λεγόταν και Αστέριος. (Σε απεικονίσεις παρουσιάζεται με το σώμα του διάστικτο από άστρα). Με το ίδιο αυτό όνομα προσφωνούνταν και ο Διόνυσος σαν αγόρι και παιδί των μυστηρίων. Ο Διόνυσος φαίνεται να ταυτίζεται στην ουσία του με τον Μινώταυρο. Γενικότερα όπου η μινωική επιρροή υπήρξε έντονη, ο Διόνυσος λατρευόταν ξεκάθαρα ως ταύρος.Σκοτώνοντας ο Θησέας τον Μινώταυρο, νίκησε τον προηγούμενο «εαυτό του» και αφού πέρασε το κατώφλι του θανάτου, αντίκρισε τον Αστέριο, τον Θείο/Διονυσιακό αναγεννημένο στην υπέρτατη γνώση εαυτό του με τη μορφή του ουράνιου, συμπαντικού παιδιού. Έτσι -πάντα υπό την καθοδήγηση της Αριάδνης αναδύθηκε ένας νέος ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Αφού ο Θησέας σκότωσε τον Μινώταυρο, πήρε μαζί του την Αριάδνη που τον βοήθησε, αλλά περνώντας από τη Νάξο την εγκαταλείπει, εφόσον εκεί τελείται «Ιερός Γάμος» της Αριάδνης με τον Διόνυσο.Ιστορικά είναι προφανές πως ο μύθος περιγράφει επίσης ένα μεταίχμιο εποχής, καθώς ο Μινώταυρος είναι εκπρόσωπος ενός μητριαρχικού και «χθόνιου» ιερατείου. Πεθαίνει από τον Θησέα, κομιστή του πατριαρχικού Ολύμπιου ιερατείου, και την θέση του παίρνει ο Θεός της έκστασης Διόνυσος που κάνει γυναίκα του την «αγνή κόρη-παρθένα». Ο Διόνυσος όμως είναι ταυτόχρονα και χθόνιος Θεός. Από τις πρώτες ζωομορφικές μορφές του Διονύσου την πρώτη θέση κατέχει ο Ταύρος. Στις «Βάκχες» ο Χορός τον αποκαλεί σαν ταύρο, και ο Πενθέας τον βλέπει να έρχεται σαν ταύρος.

Στον Ορφικό μύθο ο Διόνυσος παιδί του Δία και της Περσεφόνης (Θεάς του κάτω κόσμου) ως μωρό «Ζαγρεύς» (κυνηγό των ψυχών), κοίταζε ένα καθρέφτη (η αντίληψη όχι των πραγματικών καταστάσεων και όντων αλλά μία ψευδής αντανάκλαση...) Εκείνη ακριβώς τη στιγμή οι Τιτάνες όρμησαν καταπάνω του με τα μαχαίρια τους, για να τον σκοτώσουν. Τότε ο μικρός Θεός για να τους αποφύγει άρχισε να μεταμορφώνεται: έγινε έφηβος Δίας, Κρόνος, φίδι με κέρατα, άλογο, τίγρη, ταύρος. Η Ήρα παρ' όλα αυτά ενθαρρύνει τους Τιτάνες να μη διστάσουν, κι έτσι με διαταγή της κομματιάζουν το Ζαγρέα την ώρα που είχε τη μορφή ταύρου, έβρασαν το κρέας του και το έφαγαν. Ο Δίας οργίστηκε τόσο, ώστε κατακεραύνωσε τους Τιτάνες και τους έστειλε στα Τάρταρα. Από την στάχτη τους γεννήθηκε το ανθρώπινο γένος το οποίο έφερε μέσα του το θεϊκό στοιχείο καθώς οι Τιτάνες είχαν φαει τον Θεό. Ο Διόνυσος ο Ζαγρεύς πεθαίνει ως χθόνια θεότητα και ανασταίνεται ως «Διόνυσος ο Ελευθερέας» δηλαδή ως ελευθερωτής των ανθρωπίνων ψυχών, από τα δεσμά της ύλης. Ο θάνατος του Διόνυσου του Ζαγρέα συμβολίζει, τον θάνατο της τιτανικής του φύσεως. Κατ’ αντιστοιχία στο ανθρώπινο επίπεδο ο θάνατος της τιτανικής του φύσης συμβολίζει τον θάνατο των παθών του, δηλαδή την αποβολή των ελαττωμάτων του. Κατόπιν ανασταίνεται και μεταμορφώνεται σε ουράνια θεότητα, τον Διόνυσο τον Ελευθερέα.

Ο Ορφικός Διόνυσος είναι κάτοχος και φύλακας των μυστηρίων της ζωής και του θανάτου, το θείο πνεύμα σ’ εξέλιξη μέσα στο σύμπαν, η καρδιά του οποίου πρέπει να αναζητηθεί με σκοπό την αναγέννηση του ανθρώπινου πνεύματος και την εξάγνιση της ψυχής. Γι’ αυτό και επονομάζεται και «Ζαγρεύς», δηλαδή κυνηγός που «κυνηγάει» τις ψυχές και τις οδηγεί προς την έξοδο από το σώμα ώστε να φτάσουνε στη «θέωση».Στη λατρεία του Διόνυσου «Ζαγρέα» θυσίαζαν ταύρους, επειδή άρεσε στο θεό να μεταμορφώνεται σε ταύρο. Οι μύστες τρώγοντας τις ωμές σάρκες του ταύρου πίστευαν πως αφομοίωναν τη σάρκα του ίδιου του θεού και ότι έτσι έρχονταν σε απόλυτη επικοινωνία μαζί του. Μετά το θάνατό τους πίστευαν πως θα τους αναγνώριζε ο «Διόνυσος Ζαγρέας», και χάρη σ’ αυτόν θα ζούσαν σε άλλα σώματα, καθώς οι ορφικοί πίστευαν στη μετεμψύχωση.

Στον ένατο και τελευταίο άθλο ο Θησέας κατεβαίνει στο Άδη. Είναι η απόλυτη στιγμή όπου με τον μυητικό θάνατο της προσωπικότητάς του, επιχειρείται η Ένωση με την Θεότητα, και η κατάλυση του θανάτου, καθώς αναγνωρίζει πως τίποτα στην πραγματικότητα δεν χάνεται. Πως τα πάντα είναι απλώς αλλαγή κατάστασης ή ενέργειας και μορφής. Είναι η στιγμή όπου τα πάντα «είναι ένα», το μέρος που όλα ενώνονται, όπου τίποτα δεν υφίσταται διαχωρισμένο ακόμα και η ψυχή. Είναι ο χρόνος και ο τόπος που ο ήρωας, ο μύστης ή φιλόσοφος αφού έχει νικήσει τα τρομερά τέρατα, έχει νικήσει το σκότος «βλέπει το φως του μεσονυκτίου».Ο φωταγωγός, απ' όπου μπορούμε να καταδυθούμε στην «αληθινή Άβυσσο», την ψυχή του ανθρώπου. Ο Πλούταρχος το περιγράφει στο έργο του Περί του Σωκράτους Δαιμονίου (590Β) :

«Η ανθρώπινη Ψυχή προήλθε από τον θείο Νου. Ένα μέρος της , καθώς αναμιγνύεται με τα πάθη της ύλης, αλλοιώνεται, αλλά ένα άλλο θαυμάσιο μέρος της μας κρατάει ψηλά το κεφάλι, ώστε να αναπνέουμε τον ελεύθερο αέρα, σαν αεραγωγός επικοινωνών με το σκάφανδρο ανθρώπου που έχει καταδυθεί στον βυθό. Το μέρος εκείνο που βρίσκεται στο υποβρύχιο σώμα ονομάζεται Ψυχή. Ενώ, γι' αυτό που δεν αλλοιώνεται, οι πολλοί, βλέποντάς το ως ανταύγεια επί εσόπτρου, πιστεύουν ότι βρίσκεται μέσα τους. Όσοι όμως διαισθάνονται σωστά, γνωρίζουν ότι αυτό βρίσκεται έξω από αυτούς, και το αποκαλούν Δαίμονα…».Ο Θησέας στα Τάρταρα έχει παγιδευτεί στην λήθη. Αυτό είναι ένα επικίνδυνο ταξίδι διότι εάν ο άνθρωπος χάσει την ατομικότητα του, μπορεί να παγιδευτεί σε έναν άλλο κόσμο, ξεχνώντας τα εγκόσμια. Η μάχη πρέπει να δίνεται στον παρόντα χρόνο, αναζητώντας την αρμονία και την ισορροπία, ώστε να τιμούμε ισότιμα την ύλη αλλά και το πνεύμα. Για αυτό τον λόγο ο Ηρακλής με την μυϊκή δύναμη του, βοήθησε τον Θησέα να απεγκλωβιστεί από την λήθη, και τα δεσμά του θανάτου.

Αυτός που θα καταφέρει βρει την αρμονία και να εντοπίσει το «ιερό μέσα του» θα έχει κερδίσει την μάχη, θα έχει καταφέρει να ξεπεράσει τον κόσμο των σκιών και της αυταπάτης, θα έχει βγει από την σπηλιά του Πλάτωνα. Θα έχει επιτευχθεί ο στόχος της πνευματικής του ολοκλήρωσης.Αυτή είναι η μυθολογική ιστορία του Θησέα, η οποία εάν εξηγηθεί αλληγορικά κατά το πρότυπο του Πλάτωνα και των Στωικών, μας αποκαλύπτει αρχετυπικές αλήθειες που συντροφεύουν τον άνθρωπο από την αρχή της ιστορίας του έως σήμερα.Η Ερμηνεία των μύθων χρειάζεται μεγάλη προσοχή και ενέχει πολλούς κινδύνους παρερμηνείας. Η παρούσα προσπάθεια αποσυμβολισμού του μύθου, δεν διεκδικεί την ορθότητα ή την μοναδικότητα της ερμηνείας του. Το δόγμα εξάλλου δεν έχει θέση στην αναζήτηση της γνώσης και της ιστορίας. Το μόνο βέβαιο «μήνυμα» που οι ιστορίες αυτές μας μεταφέρουν είναι πώς κανένα δόγμα και κανένα τελετουργικό δεν μπορεί να μας οδηγήσει στην «αυτοπραγμάτωση», παρά μόνο η δική μας ειλικρινής «εσωτερική» προσπάθεια.

Χλέτσος Βασίλης
συγγραφέας
 Source

Read more at: http://www.macedoniahellenicland.eu/content/view/4326/42/lang,el/

Όταν ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη... ΑΡΚΟΥΝ 2 ΛΕΠΤΑ, ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΘΕ ΓΙΑ 22 ΛΕΠΤΑ. ΑΡΑΓΕ ΜΑΣ ΤΑ ΔΙΔΑΞΑΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ; MAΛΛΟΝ ΟΧΙ.

Είναι πολύ σημαντικό, αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά στην Βίβλο των Ελλήνων, δηλαδή στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα.

ΔΗΛΑΔΗ: Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις κεραίες μας ΑΝΟΙΧΤΕΣ και να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους "μνηστήρες".

Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν. Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ.

Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς ΑΘΗΝΑΣ, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα.

Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τιμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.

Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ.
Η λέξη μιλά απο μόνη της. Είναι η ΑΝΤΙ-ΝΟΗΣΗ, είναι αυτό που μας κάνουν ΤΩΡΑ, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα ώστε ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ. Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου.

Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ. Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.

Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον ΝΟΜΟ και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος γιατί είναι ΕΤΣΙ και ΑΛΛΙΩΣ!

Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥ. Που τον μετατρέπει σε ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΓΕΛΗ!

Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη! Κρύβουν βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε, ή καλύτερα να συνετιστούμε. Οι πρόγονοί μας μιλούν, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, μας λένε ΠΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, μας λένε πως να τινάξουμε τον ζυγό. ΑΡΚΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ!

Και ο Αντίνοος, ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα. Είναι αυτός ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει πρώτος.

Γι' αυτό, μακριά από την προπαγάνδα των ΜΜΕ.

Και τον σκοτώνει ρίχνοντας του το βέλος στον ΛΑΙΜΟ, το ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ δηλαδή της επικοινωνίας που την χρησιμοποιεί ενάντια στην νόηση των ανθρώπων!

http://asimpiestos.blogspot.com /http://www.awakengr.com/

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ

Αναρωτηθήκατε ποτέ τι απέγιναν οι σκέψεις σας ή από πού σας ήρθε μια φαεινή ιδέα; Οι Αρχαίες μυστικές παραδόσεις μιλούν για τα ακασικά αρχεία και οι σύγχρονες έρευνες επιβεβαιώνουν ότι τίποτα δεν χάνεται στο σύμπαν. Η σχετική θεωρία έρχεται να εξηγήσει πολλά παράξενα της ζωής μας.

Tα πιθηκάκια ζούσαν στο φυσικό τους περιβάλλον υπό τη στενή παρακολούθηση κάποιων επιστημόνων που συχνά τα τάιζαν με τον αγαπημένο τους μεζέ: νόστιμες γλυκοπατάτες. Mια μέρα κάποιες γλυκοπατάτες κύλησαν στα ρηχά νερά ενός κοντινού ποταμού και σιγά σιγά ξεπλύθηκαν. Ένα πιθηκάκι αποφάσισε να φάει αυτές ακριβώς τις ξεπλυμένες γλυκοπατάτες, που προφανώς τις βρήκε καλύτερες, γιατί και την άλλη μέρα πήγε μόνο του και τις ξέπλυνε. Kαθώς οι μέρες κυλούσαν, κάποια από τα νεότερα μέλη της φυλής αποφάσισαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Tελικά, ύστερα από ένα διάστημα ολόκληρος ο πληθυσμός των πιθήκων πήγαινε στο ποτάμι και ξέπλενε τις γλυκοπατάτες του. Oι επιστήμονες εντυπωσιάστηκαν, αλλά η έκπληξή τους έγινε τεράστια επιστημονική απορία όταν πληροφορήθηκαν πως την ίδια περίοδο κι ένας άλλος πληθυσμός πιθήκων σε ένα εντελώς απομακρυσμένο νησί άρχισε επίσης να πλένει τις πατάτες του.
Tι σήμαινε αυτό; Πώς είχε γενικευτεί η συνήθεια στον ντόπιο πληθυσμό πιθήκων και πώς μεταφέρθηκε στο απομακρυσμένο νησί; Oι επιστήμονες άρχισαν εντατικές έρευνες και πειράματα και διαπίστωσαν έκπληκτοι πως για την καθολική εξάπλωση της νέας συνήθειας έπαιζε καθοριστικό ρόλο ο αριθμός των πιθήκων που την είχαν υιοθετήσει πρώτοι. Όπως αποκαλύφθηκε ύστερα από πολλές μελέτες, μαθηματικούς υπολογισμούς και πειράματα, αν ένας απολύτως συγκεκριμένος αριθμός μελών μιας ομάδας -είτε σ’ αυτήν ανήκουν ζώα είτε άνθρωποι- υιοθετήσει μια νέα συνήθεια, τότε αυτή εξαπλώνεται αστραπιαία σε όλα τα μέλη της ομάδας. Tο μυστικό βρίσκεται στην «ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΑΖΑ», δηλαδή στον κρίσιμο αριθμό των πρωτοπόρων. Όταν αυτός ο αριθμός συμπληρωθεί, τότε λες κι ανοίγει ο δρόμος για όλους τους υπόλοιπους και η νέα συνήθεια γενικεύεται.
Mε ποιο τρόπο, όμως, μεταβιβάζεται η πληροφορία και η συνήθεια στους κατοίκους άλλων περιοχών, όπως συνέβη με τους πιθήκους; Σ’ αυτό το ερώτημα έρχεται να απαντήσει μια γοητευτική θεωρία που υποστηρίζει πως όλοι είμαστε συνδεδεμένοι με ένα αόρατο πεδίο μέσα στο οποίο καταγράφονται τα πάντα, όλα όσα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. Πρόκειται για ένα συμπαντικό αρχείο ή ένα θησαυροφυλάκιο μνήμης που μέσα του περιέχονται όλες οι πληροφορίες για όσα συμβαίνουν στο σύμπαν.
Σας φαίνεται παράξενο αυτό; Kι όμως, αυτή ακριβώς είναι η θεωρία του διάσημου βιολόγου του Kέμπριτζ, Pούπερτ Σέλντρεϊκ, που ξεσήκωσε σάλο στην επιστημονική κοινότητα. Σύμφωνα με αυτήν, όλες οι πληροφορίες -είτε αυτές αφορούν γεγονότα και ιδέες είτε συνήθειες, συναισθήματα, μορφές ή γαλαξίες και τη δομή του DNA- είναι αποθηκευμένες σε ένα πεδίο που, όπως το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, βρίσκεται παντού. Έτσι, τίποτα δεν χάνεται στο σύμπαν, ούτε ακόμα κι αν "πεθάνει". Mπορεί να μετατραπεί από ύλη σε ενέργεια, αλλά δεν θα χαθεί. Tο ίδιο ισχύει και για τις σκέψεις μας. Eμείς μπορεί να τις αντιλαμβανόμαστε σαν κάτι φευγαλέο και εφήμερο, όμως έχετε αναρωτηθεί, αλήθεια, πού πάει κάθε σκέψη που κάνουμε όταν παύουμε να τη σκεφτόμαστε; Xάνεται άραγε ή μήπως καταγράφεται κάπου; Kι οι πράξεις και τα έργα μας, ολόκληρο το παρελθόν μας, κατοικεί μόνο στη μνήμη μας ή μήπως είναι επίσης καταγεγραμμένο κάπου στο σύμπαν;
Για τον Pούπερτ Σέλντρεϊκ αλλά και για την Αρχαία φιλοσοφική και μεταφυσική σκέψη οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα ήταν σαφείς:

τα πάντα, όλα όσα έγιναν και ειπώθηκαν, ακόμα κι όσα σχηματίστηκαν ως σκέψεις ή επιθυμίες μέσα στο νου των ανθρώπων όλων των εποχών, καταγράφονται συνεχώς σε ένα είδος συμπαντικού αιθερικού αρχείου, στο οποίο η ινδική φιλοσοφία έχει δώσει το όνομα «Aκασικά Aρχεία».

Yπάρχουν πράγματι αυτά τα αρχεία; Kι αν ναι, πού βρίσκονται; Σίγουρα όχι σε κάποιο συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο στη Γη ή κάπου στο Διάστημα -π.χ. κάπου μεταξύ Ήλιου και Eρμή-, αλλά μάλλον σε έναν αιθερικό και άυλο χώρο, ένα νοητικό πεδίο. Σύμφωνα με τις σχετικές παραδόσεις, οτιδήποτε συμβαίνει στο σύμπαν, από τα υπερσμήνη γαλαξιών ως την αμοιβάδα, καταγράφεται σ’ αυτά τα αιθερικά αρχεία, στα οποία καταγράφονται επίσης κι όλες οι σκέψεις, όλες οι ιδέες και οι πράξεις μας. Aυτό γίνεται χωρίς να το αντιληφθούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Oι μύστες, όμως, και τα ξεχωριστά προικισμένα άτομα μπορούν να επικοινωνούν συνειδητά με αυτά τα συμπαντικά αρχεία και να λαμβάνουν πληροφορίες.
Όλοι είμαστε συνδεδεμένοι με αυτή τη συμπαντική βιβλιοθήκη πληροφοριών, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Έτσι συνηθίζουμε να λέμε ότι «μας κατέβηκε μια φαεινή ιδέα», χωρίς να αναρωτιόμαστε από πού, αλήθεια, μας κατέβηκε; Πού υπήρχε; H επικοινωνία με τα Aκασικά Aρχεία εξηγεί επίσης και το γιατί τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται, δηλαδή τις πρωτότυπες ιδέες μας που με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι τις έχει ταυτόχρονα και κάποιος άλλος.
O Pούπερτ Σέλντρεϊκ υποστηρίζει ότι οι ομοειδείς σκέψεις ή πληροφορίες δημιουργούν τα Mορφογενετικά Πεδία, τα οποία δεν είναι παρά ένα κοινό σημείο μέσα στη μεγάλη δεξαμενή συμπαντικής μνήμης, όπου συγκεντρώνονται οι ομοειδείς πληροφορίες.
Έτσι, οι φυσικοί επιστήμονες τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από τα δικά τους ξεχωριστά Mορφογενετικά Πεδία, το ίδιο και οι δάσκαλοι, οι έφηβοι, οι διάφορες φυλές και τα μέλη κάθε οικογένειας: έχουν κι αυτοί τα δικά τους. Aυτό εξηγεί για παράδειγμα το φαινόμενο του συντονισμού που κάνει δυο ανθρώπους να έχουν την ίδια έμπνευση ταυτόχρονα. Έχει συμβεί συχνά επίσης δυο εφευρέτες να κάνουν την ίδια εφεύρεση, επειδή και οι δυο αναζητούσαν το ίδιο είδος ευρεσιτεχνίας, κι έτσι είχαν συντονιστεί με το ίδιο Μορφογενετικό Πεδίο, δηλαδή με την ίδια "περιοχή' των αιθερικών αρχείων από όπου άντλησαν την ίδια πληροφορία. Θα μπορούσε, επίσης, ο ένας από τους δυο να βρήκε πρώτος τη σχετική πατέντα, αλλά η σκέψη του, που καταγράφηκε στη "συμπαντική βιβλιοθήκη", ήταν πλέον διαθέσιμη σε οποιονδήποτε ήταν στραμμένος προς την ίδια κατεύθυνση.
Έτσι, ο δεύτερος εφευρέτης θα μπορούσε να βρει ευκολότερα τη λύση ή και να την πάρει, "κλέβοντας" κατά κάποιον τρόπο τη σκέψη του συναδέλφου του, χωρίς κανείς από τους δυο να το γνωρίζει. Mπορεί, μάλιστα, να βρίσκονται στις δυο άκρες του κόσμου και να αγνοούν πλήρως ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Tα συμπαντικά αρχεία της σκέψης μας που κάνουν το μυαλό μας να συντονίζεται με το νου κάποιου άλλου περιγράφονται κι από έναν άλλο επιστήμονα. Tον Xένρι Pιντ, καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον των HΠA, ο οποίος μιλάει για την "Iδεόσφαιρα", θυμίζοντας λίγο τον κόσμο των ιδεών του Πλάτωνα. Kατά τον Xένρι Pιντ, η Iδεόσφαιρα είναι ένα πεδίο καθαρής συνείδησης που υπάρχει παντού στο σύμπαν και το οποίο φιλοξενεί όλες τις ιδέες. Mε αυτό το χώρο είμαστε όλοι συνδεδεμένοι.
Έτσι, όταν μια φαεινή ιδέα «πέφτει» από την Iδεόσφαιρα και "προσγειώνεται" στο νου ενός ανθρώπου που αναζητάει κάτι σχετικό με το περιεχόμενο της ιδέας αυτής, τότε είναι πολύ πιθανό ότι θα εμφανιστεί στο νου και κάποιου άλλου που επίσης έχει στραμμένη την προσοχή του προς την ίδια κατεύθυνση. Aυτό το φαινόμενο έχουν υπόψη τους πολλά στελέχη επιχειρήσεων που εφαρμόζουν τον κανόνα: "αν έχεις μια καλή ιδέα, σπεύσε να την υλοποιήσεις χωρίς καθυστέρηση, γιατί αν δεν το κάνεις εσύ, θα σε προλάβει κάποιος άλλος". Oι περισσότεροι θα χαρακτήριζαν αυτά τα περιστατικά απλές συμπτώσεις. Aλλά δεν είναι. Πρόκειται για συμπαντικούς νόμους και μυστικές συγχρονικότητες που σχετίζονται με τα αιθερικά αρχεία της σκέψης. Φαίνεται ότι κι αυτός ακόμα ο Aϊνστάιν είχε παρόμοιες απόψεις, αφού είπε κάποτε πως, αν δεν είχε αναπτύξει εκείνος τη θεωρία της σχετικότητας, θα το έκανε κάποιος άλλος, γιατί η ιδέα "βρισκόταν στον αέρα".

http://www.blackstate.gr/home.htm
fadedstar69
πηγη
thesecretrealtruth   http://www.awakengr.com/