Η συμβολή των αρχαίων Ελλήνων στη Χημεία

ΑΝΑΖΗΤΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ

Translate this page:      

Τους αρχαίους Έλληνες απασχολούσε όχι τόσο το "πώς", αλλά το "γιατί", δηλ. η αναζήτηση της αλήθειας και των αιτίων.

Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, η συνεισφορά των Αρχαίων Ελλήνων και διανοητών στις φυσικές επιστήμες ήταν κυρίως οι θεωρητικές έννοιες.

Στην αρχαία Ελλάδα πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά η απόδοση των φυσικών φαινομένων σε φυσικά αίτια και η αντικατάσταση των υπερφυσικών δυνάμεων από τους φυσικούς νόμους.

Οι ιδέες των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων ήταν η απαρχή πολλών σημερινών εννοιών των φυσικών επιστημών. Η αρχαία ελληνική φυσική φιλοσοφία είχε μεγάλη επίδραση και στη σύγχρονη χημεία, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, έστω και μέσω των παραδοξοτήτων της αλχημείας.

Μερικές από τις ιδέες που βρήκαν εφαρμογή στη χημεία ακόμη και σήμερα είναι:

(α) Η έννοια του στοιχείου. Η θεωρία των τεσσάρων βασικών στοιχείων ή ριζωμάτων (γη, ύδωρ, πυρ και αήρ) διατυπώθηκε από τον Εμπεδοκλή (495-435 π.Χ., από Ακράγαντα, Σικελία). Τα τέσσερα στοιχεία ήταν μέρος της φιλοσοφικής του συμβολής και ιδιαίτερα το ποίημα (2.000 στίχοι) "Περί Φύσεως". Τα πάντα είναι συνδυασμοί αυτών των τεσσάρων στοιχείων.

Στα στοιχεία αυτά αποδίδονται κυκλικά οι ιδιότητες "υγρό", "θερμό", "ξηρό" και "ψυχρό" ως πρωτεύουσες ή δευτερεύουσες. Ο "αήρ" είναι πρωτίστως "υγρός" και δευτερευόντως "θερμός", το "πυρ" είναι πρωτίστως "θερμό" και δευτερευόντως "ξηρό", η "γη" είναι πρωτίστως "ξηρή" και δευτερευόντως "ψυχρή" και το "ύδωρ" είναι πρωτίστως "ψυχρό" και δευτερευόντως "υγρό".

(β) Η έννοια του ατόμου. Η ατομική θεωρία για τη συγκρότηση ύλης διατυπώθηκε αρχικά από τον Λεύκιππο (5ος αιώνας π.Χ., Μίλητος). Για τον Λεύκιππο είναι λίγα πράγματα γνωστά. 'Έζησε κατά την περίοδο (περίπου) 480-420 π.Χ.

Παρακολούθησε την Ιονική σχολή φιλοσοφίας, σπούδασε και στην Ελέα (σήμερα Velia, στη νότια Ιταλία) και φαίνεται ότι επηρεάστηκε κυρίως από τον προσωκρατικό φιλόσοφο Ζήνωνα τον Ελεάτη (490;-430; π.Χ.). Ίδρυσε σχολή στα Άβδηρα της Θράκης. Η ατομική θεωρία του Λεύκιππου διατυπώθηκε πιο συστηματικά από τον μαθητή του Δημόκριτο (460-370 π.Χ., Άβδηρα, Θράκη).

Η ατομική θεωρία όριζε ότι τα άτομα είναι τα έσχατα μόρια της ύλης. Τα άτομα (: α-στερητικό + τομή) είναι άτμητα, άφθαρτα, αναλλοίωτα και κινούνται αδιάκοπα στον χώρο. Υπάρχουν άπειρα είδη ατόμων σε συνεχή κίνηση και οποιαδήποτε μεταβολή της ύλης δεν είναι παρά ένα είδος ανασυνδυασμού των ατόμων.

Οι ιδιότητες των υλικών καθορίζονται από το σχήμα των ατόμων. Τα άτομα των υγρών είναι σφαιρικά, γι'αυτό και τα υγρά απλώνονται στις επιφάνειες. Αντίθετα, τα άτομα των στερεών έχουν ακανόνιστο σχήμα γι'αυτό και τα στερεά σώματα διατηρούν τη μορφή τους.

(γ) Η διατήρηση της μάζας. Η θεωρία της αφθαρσίας της ύλης που διατύπωσαν παράλληλα ο Δημόκριτος και ο Διογένης ο Απολλωνιάτης (5ος αιώνας π.Χ.).

Οι ιδέες αυτές διαδόθηκαν κυρίως με τη διδασκαλία του Επίκουρου και αργότερα από το εκτενές φιλοσοφικό ποίημα του Λουκρητίου (Τίτος Λουκρήτιος Κάρος, 98-53 π.Χ., Ρωμαίος φιλόσοφος) που είχε τίτλο De Rerum Natura (Περί της Φύσεως των Πραγμάτων), όπου και εξηγούσε τις αρχές της ατομικής θεωρίας του Δημόκριτου.

Ο Επίκουρος (Σάμος 341 - Αθήνα 270 π.Χ.) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, ο οποίος ίδρυσε τη φιλοσοφική σχολή που έμεινε γνωστή ως "Επικούρειος Κήπος".

Στόχος του Επίκουρου ήταν η αναζήτηση των αιτιών της ανθρώπινης δυστυχίας και των εσφαλμένων δοξασιών που την προκαλούν, όπως η δεισιδαιμονία. (Εικόνα: Πλάτωνας και Αριστοτέλης. Λεπτομέρεια από τον περίφημο πίνακα του Raphael "Η Σχολή των Αθηνών" (1510))

Βασικές αρχές της διδασκαλίας του Επίκουρου είναι οι εξής: Με τον θάνατο έρχεται το τέλος όχι μόνο του σώματος αλλά και της ψυχής - οι θεοί ούτε επιβραβεύουν, ούτε τιμωρούν τους ανθρώπους. Το σύμπαν είναι άπειρο και αιώνιο - τα γενόμενα στον κόσμο συμβαίνουν τελικά, με βάση τις κινήσεις και τις αλληλεπιδράσεις των ατόμων που βρίσκονται σε έναν κενό χώρο.

Οι υλιστικές απόψεις του Επίκουρου πολεμήθηκαν άγρια από μεταγενέστερους φιλοσόφους και θεολόγους. Ο ίδιος κατασυκοφαντήθηκε και χαρακτηρίστηκε ως άτομο με ροπή προς τις ηδονές και τις απολαύσεις. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι υλιστικές ιδέες και η αντίληψη περί ατόμων και αφθαρσίας της ύλης αναπτύχθηκαν περίπου την ίδια περίοδο από Ινδούς φιλοσόφους (Βεδική φιλοσοφία), αλλά με αρκετά πιο ήπιους τόνους και με ποιητική διάθεση.

Οι ατομικές θεωρίες του Δημόκριτου για την ύλη έμειναν στο περιθώριο για πολλούς αιώνες. Οι υλιστικές θεωρίες περί ατόμων, αφθαρσίας της ύλης και των στοιχείων δεν είχαν προοπτική διάδοσης, αφού έπεσαν στη δυσμένεια των φιλοσόφων Πλάτωνα (428-348 π.Χ.) και Αριστοτέλη (384-322 π.Χ.).

Ο Αριστοτέλης, ο πολυγραφότερος διαλεκτικός φιλόσοφος της αρχαιότητας, επηρέασε με τις θεωρίες του τη δυτική φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη μέχρι και τον 17ο αιώνα. Ο Αριστοτέλης μελέτησε και έγραψε για πολλούς κλάδους (φιλοσοφία, ψυχολογία, λογική, πολιτική, φυσική, βιολογία, κ.α.). '

Έγραψε πολλά βιβλία για τη Φυσική (φυσική ακρόαση, περί ουρανού, περί γενέσεως και φθοράς, μετεωρολογικά και περί κόσμου) και τη Βιολογία (περί ζώων ιστορίας, περί ζώων μορίων, περί ζώων πορείας, περί ζώων κινήσεως, περί ζώων γενέσεως και περί φυτών).

Η φιλοσοφία του Αριστοτέλη κλείνει προς τον ιδεαλισμό και θέτει τον υλισμό σε μια μάλλον παθητική μοίρα. Σύμφωνα με τις θεωρίες του κάθε πράγμα αποτελείται από ύλη και πνεύμα, που είναι μεταξύ τους αδιάσπαστα ενωμένα. Η ύλη είναι παθητική και μόνη της παρέχει τη δυνατότητα, ενώ το πνεύμα ενεργητικό, και αποτελεί τη δύναμη που μεταβάλλει τη δυνατότητα σε πραγματικότητα.

Ο κόσμος, κατά τον Αριστοτέλη, είναι ενιαίος και αιώνιος και το σύμπαν ή ο κόσμος είναι σφαιρικός με κέντρο τη Γη. Η θεωρία αυτή ταίριαζε με τις θρησκευτικές αντιλήψεις και η γεωκεντρική εικόνα επικράτησε μέχρι την εποχή του Γαλιλαίου. Μέσω της τυπικής λογικής βλέπει την αντικειμενική πραγματικότητα "στατικά" και όχι μέσα στην αέναη μεταβολή και κίνησή της.

Ο Αριστοτέλης διετύπωσε τη θεωρία της ύπαρξης του πέμπτου στοιχείου της φύσης (πέραν των τεσσάρων: γη, ύδωρ, πυρ και αήρ, που πίστευαν οι Ίωνες φιλόσοφοι).

Ο Αριστοτέλης πρόσθεσε τον αιθέρα (: καθαρός, φρέσκος αέρας, καθαρός ουρανός, το υλικό που συμπληρώνει το σύμπαν πάνω από τη γήινη σφαίρα) στο κέντρο του κλασικού τετραγώνου των στοιχείων. Ο αιθέρας παρουσιάζει κάποιες ιδιαιτερότητες ως στοιχείο, είναι: αγέννητος, αγήραντος, άφθαρτος, αΐδιος (αιώνιος), αναυξής και αναλλοίωτος. Ο αιθέρας θα ταυτισθεί αργότερα με τη Φιλοσοφική Λίθο των αλχημιστών. Επιπλέον εντοπίζεται στον "άνω τόπο" όπου κατοικεί η Θεότητα.

Να σημειωθεί στο σημείο αυτό, ότι η πρώτη αναφορά στην έννοια στοιχείον έγινε από τον Πλάτωνα, περίπου το 360 π.Χ. στον διάλογό του "Τίμαιος", όπου περιλαμβάνεται μια συζήτηση πάνω στη σύνθεση των ανόργανων και των οργανικών σωμάτων, μια πρωταρχική προσέγγιση πάνω στη χημεία.

Ο Πλάτωνας θεωρούσε ότι το μικρότερο σωματίδιο κάθε στοιχείου αντιστοιχούσε σε ένα από τα πέντε κανονικά πολύεδρα, δηλ. κυρτά πολύεδρα με έδρες κανονικά πολύγωνα και ίδιες, τα οποία είναι γνωστά και ως "Πλατωνικά στερεά": το τετράεδρο (η φωτιά), ο κύβος (η γη), το οκτάεδρο (ο αέρας), το δωδεκάεδρο (ο αιθέρας) και το εικοσάεδρο (το νερό).

Ο Αριστοτέλης δέχεται ότι η παθητική ύλη συνδυάζεται με την ενεργητική αρχή, την εντελέχεια (ετυμολογία: εν + τέλος + έχω, η ενυπάρχουσα σε κάθε ον τάση για τελειότητα) ή ψυχή, που τη διαμορφώνει και της δίνει κίνηση. Με την αναντίρρητη κυριαρχία του Αριστοτέλη στις φυσικές επιστήμες, οι ιδέες του επηρέασαν τη μελλοντική ιστορία των φυσικών επιστημών.

Οι θεωρίες του αποτέλεσαν το υπόβαθρο της αντίληψης του κόσμου από τους θρησκευτικούς καθοδηγητές της Χριστιανικής εκκλησίας και ιδιαίτερα του Αγίου Αυγουστίνου. Η φιλοσοφική σκέψη ταίριαζε και μπορούσε να διατηρηθεί κάτω από τον μανδύα των δογματικών θρησκευτικών αντιλήψεων, αφού η φύση γίνονταν κατανοητή όχι με την παρατήρηση και το πείραμα, αλλά από τα αναγραφόμενα στα θρησκευτικά βιβλία.

Οι Έλληνες Αλχημιστές

Ως ο αρχαιότερος Έλληνας αλχημιστής αναφέρεται ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για φανταστικό πρόσωπο, μια ενσάρκωση θεότητας που συνδύαζε τον θεό των Ελλήνων Ερμή με τον σεληνιακό θεό των Αιγυπτίων Θωθ (Thoth), θεό-προστάτη των αστρολόγων και των αλχημιστών.

Οι αλχημιστές του μεσαίωνα απέδιδαν στον Τρισμέγιστο Ερμή πλήθος ανακαλύψεων (γλώσσα, αλφάβητο, γεωμετρία, αριθμητική, ιατρική). Του απέδιδαν την τριπλή ιδιότητα του φιλοσόφου, του ιατρού και του βασιλέως.

Στον Τρισμέγιστο Ερμή αποδίδονται πολλά Ελληνικά συγγράμματα της Ελληνιστικής Αιγύπτου που γράφηκαν κατά τη ρωμαϊκή εποχή. (Εικόνα: Απεικόνιση του Τρισμέγιστου Ερμή από διάφορα αλχημιστικά συγγράμματα) Στον Τρισμέγιστο Ερμή οφείλεται το φιλοσοφικό κίνημα του ερμητισμού (hermetism), το οποίο ξεκίνησε από την Ελληνιστική Αίγυπτο.

Ο ερμητισμός ήταν ένα μεταφυσικό σύστημα και ένα σώμα συστηματοποιημένων μαγικών, μαντικών, αστρολογικών και αλχημικών πρακτικών. Κύριο χαρακτηριστικό του ερμητισμού ήταν η αντίσταση στην κυριαρχία τόσο της καθαρής λογικής, όσο και κάθε δογματικής πίστης.

Η έκφραση ερμητική τέχνη, όρο τον οποίο χρησιμοποιούσαν οι αλχημιστές για να περιγράψουν την τέχνη τους, που στην αρχαιότητα μόνο ιερείς είχαν το δικαίωμα να ασκούν και να γνωρίζουν τα μυστικά της. Οι αλχημιστές συχνά πραγματοποιούσαν αποστάξεις και χρειάζονταν καλά "σφραγισμένες" αποστακτικές συσκευές (άμβυκες) ή ερμητικά κλειστές.

Οι αλχημιστές θεωρούσαν τους εαυτούς τους Ερμητικούς, έχοντας αποδεχθεί τη φιλοσοφία του Ερμή του Τρισμέγιστου, του ερμητισμού και χαρακτήριζαν τις γνώσεις τους ως ερμητικές (Hermetica ή Corpus Hermeticum).

Ενας διάσημος αλχημιστής της Ελληνιστικής Αιγύπτου ήταν ο Ζώσιμος ο Πανοπολίτης (Zosimos of Panopolis). Γεννήθηκε στην Πανόπολη (σήμερα El Akhmim) της νότιας Αιγύπτου κατά τέλη του 4ου μ.Χ. Οι αλχημιστές των ισλαμικών χωρών, αλλά και της Ευρώπης του μεσαίωνα, όπως και οι νεότεροί τους, τον θεωρούσαν ως έναν από τους μεγαλύτερους αλχημιστές όλων των εποχών.

Ο Ζώσιμος συνέγραψε πλήθος συγγραμμάτων (αναφέρονται εικοσιοκτώ βιβλία) πολλά από τα οποία μεταφράστηκαν στην Αραβική και Συριακή γλώσσα, ωστόσο μόνο τμήματα από αυτά έχουν σωθεί.

Στα αποσπάσματα αυτά γίνεται αναφορά στην οξείδωση του υδραργύρου, σε κάποιο περίεργο βάμμα το οποίο μετατρέπει τον άργυρο σε χρυσό και σε κάποιο ιερό ύδωρ ("πανάκεια") που θεραπεύει κάθε αρρώστια. Αυτά τα αποσπάσματα επηρέασαν τους νεότερους αλχημιστές και τους ώθησαν στη μανιώδη αναζήτηση αυτών των ουσιών.

Στον ναό του θεού Σέραπη, το Σεράπειο (Serapeum) της Αλεξάνδρειας φαίνεται πως υπήρχαν άφθονα συγγράμματα Ελλήνων αλχημιστών και γενικότερα επιστημόνων. Δυστυχώς ο ναός αυτός καταστράφηκε το 391 μ.Χ. από πλήθη φανατικών χριστιανών, που είχαν απαγορέψει την είσοδο των πολιτών στους αρχαίους ναούς, σε ένα γενικότερο πλαίσιο διωγμών των εθνικών και των παγανιστών (δηλ. των οπαδών των αρχαίων θρησκειών).

Οι διωγμοί εκείνης της εποχής οδήγησαν πολλούς έλληνες σοφούς στην Περσία, τη μόνη χώρα εκείνης της εποχής που ήταν προοδευτική και ανοικτή σε κάθε φιλοσοφικό ρεύμα ή θρησκευτικό κίνημα.

Οι Έλληνες αυτοί συνέβαλαν ουσιαστικά στη μετέπειτα εκπληκτική ανάπτυξη της επιστήμης και τεχνολογίας των ανατολικών ισλαμικών χωρών. (Πάνω εικόνα. Ο,τι έχει απομείνει από το Σεράπειο της Αλεξάνδρειας, έναν πραγματικό ναό της γνώσης, που τον κατέστρεψε ο θρησκευτικός φανατισμός)

Οι καταστροφές του Σεραπείου και της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας (που ολοκληρώθηκε το 642 μ.Χ. από τους 'Αραβες) είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια σωρευμένης επιστημονικής γνώσης αιώνων. Κύριο αποτέλεσμα αυτών των διωγμών ήταν η Ευρώπη να βυθιστεί στον Σκοτεινό Μεσαίωνα για τους επόμενους αιώνες. Κανείς δεν ξέρει σε ποιο στάδιο εξέλιξης θα βρισκόταν η σημερινή επιστήμη και τεχνολογία, αλλά και ο κόσμος γενικότερα, αν δεν γίνονταν οι καταστροφές αυτές.

Το πιο γνωστό "χημικό επίτευγμα" των Βυζαντινών χρόνων, σίγουρα είναι το περίφημο "υγρό πυρ" (greek fire). Η σύνθεσή του ήταν επτασφράγιστο μυστικό και μόνο εικασίες ως προς αυτήν μπορούν σήμερα να γίνουν. Δεν φαίνεται πάντως να ήταν ένα απλό καύσιμο μίγμα νάφθας και θείου.

Υπάρχουν μαρτυρίες που αναφέρουν την αυτανάφλεξή του όταν ερχόταν σε επαφή με το νερό. Έτσι, διατυπώθηκε η υπόθεση ότι ένα δραστικό συστατικό του θα πρέπει να ήταν το φωσφίδιο του ασβεστίου (Ca3P2).

Το φωσφίδιο αυτό σε επαφή με το νερό υδρολύεται παρέχοντας το αέριο φωσφίνη (PH3). Η φωσφίνη αυταναφλέγεται στον αέρα προκαλώντας ανάφλεξη και στα υπόλοιπα καύσιμα υλικά του μίγματος. Τώρα, το πώς θα μπορούσε να παρασκευασθεί αυτό το φωσφίδιο, που απαιτεί ισχυρότατα αναγωγικές συνθήκες ή ακόμη και μεταλλικό ασβέστιο για τη σύνθεσή του, παραμένει μυστήριο.

Εικόνες αλχημιστικών σκευών από Ελληνικά χειρόγραφα (το περίεργο δεξιό σκεύος αναφέρεται ως "συσκευή παρασκευής χρυσού της Κλεοπάτρας", στην ίδια εικόνα απεικονίζεται και το μυστικιστικό σύμβολο του ουροβόρου όφεως).

Πηγές από το Διαδίκτυο:

(1) ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΗΜΕΙΑΣ - Πανεπιστήμιο Αθηνών, Θανάσης Βαλαβανίδης, Καθηγητής - Κων/νος Ευσταθίου, Καθηγητής. / (2) "The History of Ancient Chemistry"

Πηγή

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τα μυστικά σχέδια των αρχαίων αρχιτεκτόνων

Κρυμμένα στα υλικά της ίδιας της κατασκευής τους, τα αρχιτεκτονικά σχέδια των αρχαίων ναών έρχονται στο φως με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας.

Εδώ και πολλούς αιώνες, οι άνθρωποι κοιτάζουν τους αρχαίους ελληνικούς ναούς με δέος και θαυμασμό για τον εξαίρετο σχεδιασμό και την άψογη κατασκευή τους. Οι αρχιτέκτονες γνωρίζουν, ωστόσο, ότι στην κατασκευή τους είχαν παρεισφρήσει εσκεμμένα κάποια αρχιτεκτονικά “λάθη”, τα οποία συμβάλλουν στην οπτική αρμονία τους, με αποτέλεσμα να μοιάζουν γεωμετρικά τέλειοι.

Παρ’ όλα αυτά, ήταν δύσκολο να προσδιοριστεί σε ποιο στάδιο της κατασκευής τους αποφασίστηκε να γίνουν αυτά τα λάθη, εφόσον για να γίνει αυτό απαιτούνταν τα αρχικά σχέδιά τους.

Βέβαια, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να βρεθούν τα αρχικά σχέδια μετά από τόσους αιώνες. Ή μήπως όχι;

Προς μεγάλη έκπληξη των αρχιτεκτόνων και των αρχαιολόγων, τα σχέδια βρίσκονταν κάτω από τη μύτη τους και περίμεναν να αποκαλυφθούν.

Το μυστικό αποκαλύφθηκε στον ερειπωμένο ναό του Απόλλωνα στα Δίδυμα. Ο ναός άρχισε να κατασκευάζεται μερικά χρόνια μετά την άφιξη του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Μικρά Ασία, το 334 π.Χ., αλλά οι εργασίες προχωρούσαν με πολύ αργούς ρυθμούς. Η κατασκευή του σταμάτησε τον τρίτο αιώνα μ.Χ., χωρίς όμως να φθάσει στην τελική φάση του, και ο μισοτελειωμένος ναός κατέρρευσε τον 15ο αιώνα, εξαιτίας ενός σεισμού.

Εξωτερική άποψη του ναού του Απόλλωνα στα Δίδυμα της Ιωνίας.

Ωστόσο, ακόμη και τα ερείπια που απόμειναν είναι αρκετά, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, για να δείξουν ότι επρόκειτο για έναν από τους μεγαλύτερους και εντυπωσιακότερους ναούς της αρχαιότητας. Η βάση του έχει ύψος 4 μέτρα, και οι διαστάσεις της είναι 60 επί 120 μέτρα. Από τις 108 κολώνες που βρίσκονταν επάνω της –κάθε μία από τις οποίες είχε ύψος 20 μέτρα– έχουν απομείνει όρθιες τρεις.

Για ένα τόσο μεγαλόπρεπο έργο, σίγουρα χρειαζόταν ένας ιδιαίτερος και πολύπλοκος αρχιτεκτονικός σχεδιασμός. Όμως, σε τι μορφή και τι υλικό είχαν αποτυπωθεί τα σχέδια του ναού, και που βρίσκονταν, δεδομένου ότι απαιτήθηκαν δεκάδες χρόνια για να κατασκευαστεί –παρόλο που δεν έφτασε στο τελικό στάδιο– και οι αρχιτέκτονές του Παιώνιος και Δάφνις δεν βρίσκονταν εν ζωή;

Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα δόθηκε μια ημέρα, τον Οκτώβρη του 1979. Εκείνη την περίοδο ο Γερμανός αρχαιολόγος Λόθαρ Χασελμπέρκερ, από το Πολυτεχνείο του Μονάχου, μελετούσε την αρχιτεκτονική του ναού του Απόλλωνα, όταν, χωρίς να το περιμένει, ανακάλυψε τα σχέδια του ναού. Επάνω στα μάρμαρα ορισμένων από τους κατώτερους τοίχους του, διέκρινε δεκάδες λεπτές, αβαθής χαραγματιές.

Η επεξεργασία σε υπολογιστή αποκαλύπτει το κρυμμένο σχέδιο στο Βουλευτήριο της Πριήνης στη Μικρά Ασία.

Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε αυτές τις γραμμές, παρόλο που δεκάδες φορές είχε περιδιαβεί τα ερείπια του ναού. Σταμάτησε, λοιπόν, έκπληκτος και προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει το τι είχε ανακαλύψει, όταν σιγά-σιγά άρχισαν να ξεθωριάζουν οι γραμμές, να “κρύβονται” ξανά στο λευκό μάρμαρο, καθώς ο ήλιος μετακινούνταν αργά στον ουρανό.

Με άλλα λόγια, οι γραμμές αποκαλύφθηκαν χάρη στο ότι ο Χασελμπέρκερ βρέθηκε στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή, όταν η θέση του ήλιου ήταν τέτοια που επέτρεψε να γίνουν ορατά τα “μυστικά χαράγματα”.

Ο Χασελμπέρκερ εξακολούθησε να πηγαίνει στον ναό τις επόμενες ημέρες, και σε διαφορετικές ώρες, αναζητώντας παρόμοια χαράγματα και σε άλλους τοίχους του. Έτσι, ανακάλυψε πολλές ευθείες γραμμές, κύκλους, τεταρτοκύκλια, ακόμη και πιο σύνθετα σχήματα.

Το πάχος των γραμμών ήταν τόσο όσο αυτών ενός μολυβιού, και το βάθος τους έφθανε το μισό χιλιοστό. Σε κάποια σημεία είχαν σβήσει εξαιτίας της διάβρωσης δύο χιλιάδων ετών, ενώ σε άλλα είχαν καλυφθεί από ασβεστολιθικό ίζημα, το οποίο είχε δημιουργηθεί από την εξάτμιση του βρόχινου νερού από το μάρμαρο.

Ωστόσο, στο μεγαλύτερο μέρος τους ήταν ακόμη ορατές, παρ’ όλους τους αιώνες που είχαν περάσει από την χάραξή τους και το ότι ήταν εκτεθειμένες στα καιρικά φαινόμενα.

Τα μυστικά των αρχαίων σχεδιαστών

Αρχίζοντας να αντιγράφει τις γραμμές σε χαρτί, ο Χασελμπέρκερ διαπίστωσε ότι ήταν τόσο καλοσχεδιασμένες και ακριβείς, ώστε συμπέρανε ότι αυτοί που τις είχαν χαράξει ήταν εξαιρετικοί τεχνίτες, αν όχι και οι ίδιοι αρχιτέκτονες. Τα σχέδια του ναού, λοιπόν, ήταν αποτυπωμένα επάνω στα δομικά υλικά του και κάλυπταν μια τεράστια έκταση εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων. Τα περισσότερα ήταν σε φυσικό μέγεθος, και έτσι φαίνονταν ακόμη και ορισμένα σημεία όπου είχαν γίνει αλλαγές από τους αρχιτέκτονες.

Σχέδιο της βάσης ιονικού κίονα από το άδυτο του ναού του Απόλλωνα στα Δίδυμα της Ιωνίας, όπως τον αποτύπωσε ο Λόθαρ Χασελμπέργκερ.

Όσον αφορά τις κολόνες, εξαιτίας του μεγάλου ύψους τους, είχαν αποδοθεί πλαγίως και μόνο το μισό τους, εφόσον το άλλο μισό ήταν ακριβές αντικαθρέφτισμα του σχεδίου. Ακριβώς στα σχέδια αυτά ήταν που ο Χασελμπέρκερ ανακάλυψε ορισμένα από τα εσκεμμένα λάθη των αρχιτεκτόνων.

Η γιγάντια βάση του ναού, όπου βρίσκονταν οι κίονες, δεν ήταν απολύτως επίπεδη, αλλά διογκωνόταν κατά 11 εκατοστά προς το κέντρο της.

Ακόμη, οι επιφάνειες των κιόνων δεν ήταν παράλληλες, αλλά διογκώνονταν κατά 4,65 εκατοστά καθώς ανέβαιναν προς τα πάνω, σχηματίζοντας μια ελαφρά καμπύλη προς τα έξω, και λέπταιναν πάλι καθώς έφθαναν στην κορυφή τους.

Για να δημιουργήσουν ένα μέλος του ναού που απαιτούσε πολύπλοκο σχεδιασμό (όπως η βάση μιας κολόνας) οι αρχαίοι αρχιτέκτονες χάρασσαν αρκετούς γεωμετρικούς συνδυασμούς ίσιων γραμμών, τις οποίες διαιρούσαν στη συνέχεια σε τρίτα. Κατόπιν χάρασσαν κύκλους διαφορετικών διαμέτρων και τους συνδύαζαν, με βάση γεωμετρικές αρχές, με τις γραμμές. Αυτό τους έδινε το ζητούμενο σχήμα που θα έπρεπε να είχε το μέλος του ναού.

Στο σημείο αυτό, ωστόσο, σταματούσε η γεωμετρία και έμπαιναν οι αρχές της οπτικής, “ενσαρκωμένες” στο πρόσωπο του αρχιτέκτονα. Μια ελαφρώς μεγαλύτερη καμπύλη, ή μια ευθεία που σε κάποιο σημείο της καμπύλωνε ελαφρά, χαραγμένη συνήθως χωρίς διαβήτη, ελεύθερα, από το χέρι του καλλιτέχνη, υποδείκνυε τα σημεία των παρεμβάσεων∙ εκεί που θα έπρεπε να γίνει η υπέρβαση της γεωμετρίας προς χάρη της αισθητικής. Έτσι, εμφανιζόταν η “ατέλεια” στην αρχιτεκτονική του ναού, η οποία ονομαζόταν ένταση.

Μετά την ανακάλυψη του Χασελμπέρκερ, οι αρχαιολόγοι ανά τον κόσμο άρχισαν να ψάχνουν τα αρχαία μνημεία και τους ναούς, προσδοκώντας σε παρόμοιες ανακαλύψεις. Από πρακτικής πλευράς, ήταν δύσκολο να βρεθούν άλλα σχέδια, εφόσον αυτά που βρίσκονταν στη βάση, θα είχαν σκεπαστεί από ό,τι είχε κτιστεί, ενώ αυτά στους τοίχους –σε όσους είχαν μείνει ανέπαφοι– θα είχαν σβηστεί από την αρχαιότητα.

Μετά την ολοκλήρωση ενός ναού, το τελικό στάδιο στην κατασκευή του ήταν η λείανση των τοίχων του, πράγμα που σήμαινε αφαίρεση τουλάχιστον ενός χιλιοστού της επιφάνειάς τους. Κάποιο αρχαιολόγοι, ωστόσο, φάνηκαν τυχεροί εφόσον βρέθηκαν αρκετά από τα θεωρούμενα χαμένα σχέδια, όπως αυτά του ναού της Αθηνάς στην Πριήνη ή της Άρτεμης στις Σάρδεις.

Αυτή η πολύπλοκη τεχνική αποτύπωσης αρχιτεκτονικών σχεδίων στα δομικά υλικά του ίδιου του κτιρίου είναι μια μοναδική επινόηση των αρχαίων Ελλήνων, την οποία δανείστηκαν αργότερα οι Ρωμαίοι. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι επίσης χρησιμοποιούσαν την ίδια τεχνική σε πιο απλή μορφή, ενώ η εφαρμογή της φτάνει έως και τις πολύ πρόσφατες εποχές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα χρήσης της είναι τα αρχιτεκτονικά σχέδια που ανακαλύφθηκαν στους τοίχους και τα πατώματα των Καθεδρικών στην πόλη του Γιορκ, στη Σαρτρ και στην Ρεμς.

Χάρη στην τύχη (ή στην αφύπνιση γνώσεων απ’ το παρελθόν) λύθηκε ένα μυστήριο που βασάνιζε επί δεκαετίες τους αρχαιολόγους. Τεχνικές αποτύπωσης και διαφύλαξης πληροφοριών αφάνταστες για τους σύγχρονους που απαιτούν ιδιαίτερες συνθήκες για να αποκαλυφθούν.

Παράλληλα δημιουργήθηκε ένα νέο πεδίο έρευνας για την αρχιτεκτονική των αρχαίων κτιρίων, που πιθανόν να οδηγήσει σε περαιτέρω ενδιαφέροντα στοιχεία, όσον αφορά τις αρχιτεκτονικές επιλογές διαφόρων αρχαίων πολιτισμών, και τις ιδιαιτερότητες (ακουστικές και οπτικές) που προσφέρουν αυτές.

Πηγή: enneaetifotos.blogspot.gr   http://amfipolinews.blogspot.gr/

Η Συμβολή των Αρχαίων Ελλήνων στη Χημεία

Τους αρχαίους Έλληνες απασχολούσε όχι τόσο το "πώς", αλλά το "γιατί", δηλ. η αναζήτηση της αλήθειας και των αιτίων.

Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, η συνεισφορά των Αρχαίων Ελλήνων και διανοητών στις φυσικές επιστήμες ήταν κυρίως οι θεωρητικές έννοιες.

Στην αρχαία Ελλάδα πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά η απόδοση των φυσικών φαινομένων σε φυσικά αίτια και η αντικατάσταση των υπερφυσικών δυνάμεων από τους φυσικούς νόμους.

Οι ιδέες των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων ήταν η απαρχή πολλών σημερινών εννοιών των φυσικών επιστημών. Η αρχαία ελληνική φυσική φιλοσοφία είχε μεγάλη επίδραση και στη σύγχρονη χημεία, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, έστω και μέσω των παραδοξοτήτων της αλχημείας.

Μερικές τις ιδέες που βρήκαν εφαρμογή στη χημεία ακόμη και σήμερα είναι:

(α) Η έννοια του στοιχείου. Η θεωρία των τεσσάρων βασικών στοιχείων ή ριζωμάτων (γη, ύδωρ, πυρ και αήρ) διατυπώθηκε από τον Εμπεδοκλή (495-435 π.Χ., από Ακράγαντα, Σικελία). Τα τέσσερα στοιχεία ήταν μέρος της φιλοσοφικής του συμβολής και ιδιαίτερα το ποίημα (2.000 στίχοι) "Περί Φύσεως". Τα πάντα είναι συνδυασμοί αυτών των τεσσάρων στοιχείων.

Στα στοιχεία αυτά αποδίδονται κυκλικά οι ιδιότητες "υγρό", "θερμό", "ξηρό" και "ψυχρό" ως πρωτεύουσες ή δευτερεύουσες. Ο "αήρ" είναι πρωτίστως "υγρός" και δευτερευόντως "θερμός", το "πυρ" είναι πρωτίστως "θερμό" και δευτερευόντως "ξηρό", η "γη" είναι πρωτίστως "ξηρή" και δευτερευόντως "ψυχρή" και το "ύδωρ" είναι πρωτίστως "ψυχρό" και δευτερευόντως "υγρό".

(β) Η έννοια του ατόμου. Η ατομική θεωρία για τη συγκρότηση ύλης διατυπώθηκε αρχικά από τον Λεύκιππο (5ος αιώνας π.Χ., Μίλητος). Για τον Λεύκιππο είναι λίγα πράγματα γνωστά. 'Έζησε κατά την περίοδο (περίπου) 480-420 π.Χ.

Παρακολούθησε την Ιονική σχολή φιλοσοφίας, σπούδασε και στην Ελέα (σήμερα Velia, στη νότια Ιταλία) και φαίνεται ότι επηρεάστηκε κυρίως από τον προσωκρατικό φιλόσοφο Ζήνωνα τον Ελεάτη (490;-430; π.Χ.). Ίδρυσε σχολή στα Άβδηρα της Θράκης. Η ατομική θεωρία του Λεύκιππου διατυπώθηκε πιο συστηματικά από τον μαθητή του Δημόκριτο (460-370 π.Χ., Άβδηρα, Θράκη).

Η ατομική θεωρία όριζε ότι τα άτομα είναι τα έσχατα μόρια της ύλης. Τα άτομα (: α-στερητικό + τομή) είναι άτμητα, άφθαρτα, αναλλοίωτα και κινούνται αδιάκοπα στον χώρο. Υπάρχουν άπειρα είδη ατόμων σε συνεχή κίνηση και οποιαδήποτε μεταβολή της ύλης δεν είναι παρά ένα είδος ανασυνδυασμού των ατόμων.

Οι ιδιότητες των υλικών καθορίζονται από το σχήμα των ατόμων. Τα άτομα των υγρών είναι σφαιρικά, γι'αυτό και τα υγρά απλώνονται στις επιφάνειες. Αντίθετα, τα άτομα των στερεών έχουν ακανόνιστο σχήμα γι'αυτό και τα στερεά σώματα διατηρούν τη μορφή τους.

(γ) Η διατήρηση της μάζας. Η θεωρία της αφθαρσίας της ύλης που διατύπωσαν παράλληλα ο Δημόκριτος και ο Διογένης ο Απολλωνιάτης (5ος αιώνας π.Χ.).

Οι ιδέες αυτές διαδόθηκαν κυρίως με τη διδασκαλία του Επίκουρου και αργότερα από το εκτενές φιλοσοφικό ποίημα του Λουκρητίου (Τίτος Λουκρήτιος Κάρος, 98-53 π.Χ., Ρωμαίος φιλόσοφος) που είχε τίτλο De Rerum Natura (Περί της Φύσεως των Πραγμάτων), όπου και εξηγούσε τις αρχές της ατομικής θεωρίας του Δημόκριτου.

Ο Επίκουρος (Σάμος 341 - Αθήνα 270 π.Χ.) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, ο οποίος ίδρυσε τη φιλοσοφική σχολή που έμεινε γνωστή ως "Επικούρειος Κήπος".

Στόχος του Επίκουρου ήταν η αναζήτηση των αιτιών της ανθρώπινης δυστυχίας και των εσφαλμένων δοξασιών που την προκαλούν, όπως η δεισιδαιμονία. (Εικόνα: Πλάτωνας και Αριστοτέλης. Λεπτομέρεια από τον περίφημο πίνακα του Raphael "Η Σχολή των Αθηνών" (1510))

Βασικές αρχές της διδασκαλίας του Επίκουρου είναι οι εξής: Με τον θάνατο έρχεται το τέλος όχι μόνο του σώματος αλλά και της ψυχής - οι θεοί ούτε επιβραβεύουν, ούτε τιμωρούν τους ανθρώπους. Το σύμπαν είναι άπειρο και αιώνιο - τα γενόμενα στον κόσμο συμβαίνουν τελικά, με βάση τις κινήσεις και τις αλληλεπιδράσεις των ατόμων που βρίσκονται σε έναν κενό χώρο.

Οι υλιστικές απόψεις του Επίκουρου πολεμήθηκαν άγρια από μεταγενέστερους φιλοσόφους και θεολόγους. Ο ίδιος κατασυκοφαντήθηκε και χαρακτηρίστηκε ως άτομο με ροπή προς τις ηδονές και τις απολαύσεις. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι υλιστικές ιδέες και η αντίληψη περί ατόμων και αφθαρσίας της ύλης αναπτύχθηκαν περίπου την ίδια περίοδο από Ινδούς φιλοσόφους (Βεδική φιλοσοφία), αλλά με αρκετά πιο ήπιους τόνους και με ποιητική διάθεση.

Οι ατομικές θεωρίες του Δημόκριτου για την ύλη έμειναν στο περιθώριο για πολλούς αιώνες. Οι υλιστικές θεωρίες περί ατόμων, αφθαρσίας της ύλης και των στοιχείων δεν είχαν προοπτική διάδοσης, αφού έπεσαν στη δυσμένεια των φιλοσόφων Πλάτωνα (428-348 π.Χ.) και Αριστοτέλη (384-322 π.Χ.).

Ο Αριστοτέλης, ο πολυγραφότερος διαλεκτικός φιλόσοφος της αρχαιότητας, επηρέασε με τις θεωρίες του τη δυτική φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη μέχρι και τον 17ο αιώνα. Ο Αριστοτέλης μελέτησε και έγραψε για πολλούς κλάδους (φιλοσοφία, ψυχολογία, λογική, πολιτική, φυσική, βιολογία, κ.α.). '

Έγραψε πολλά βιβλία για τη Φυσική (φυσική ακρόαση, περί ουρανού, περί γενέσεως και φθοράς, μετεωρολογικά και περί κόσμου) και τη Βιολογία (περί ζώων ιστορίας, περί ζώων μορίων, περί ζώων πορείας, περί ζώων κινήσεως, περί ζώων γενέσεως και περί φυτών).

Η φιλοσοφία του Αριστοτέλη κλείνει προς τον ιδεαλισμό και θέτει τον υλισμό σε μια μάλλον παθητική μοίρα. Σύμφωνα με τις θεωρίες του κάθε πράγμα αποτελείται από ύλη και πνεύμα, που είναι μεταξύ τους αδιάσπαστα ενωμένα. Η ύλη είναι παθητική και μόνη της παρέχει τη δυνατότητα, ενώ το πνεύμα ενεργητικό, και αποτελεί τη δύναμη που μεταβάλλει τη δυνατότητα σε πραγματικότητα.

Ο κόσμος, κατά τον Αριστοτέλη, είναι ενιαίος και αιώνιος και το σύμπαν ή ο κόσμος είναι σφαιρικός με κέντρο τη Γη. Η θεωρία αυτή ταίριαζε με τις θρησκευτικές αντιλήψεις και η γεωκεντρική εικόνα επικράτησε μέχρι την εποχή του Γαλιλαίου. Μέσω της τυπικής λογικής βλέπει την αντικειμενική πραγματικότητα "στατικά" και όχι μέσα στην αέναη μεταβολή και κίνησή της.

Ο Αριστοτέλης διετύπωσε τη θεωρία της ύπαρξης του πέμπτου στοιχείου της φύσης (πέραν των τεσσάρων: γη, ύδωρ, πυρ και αήρ, που πίστευαν οι Ίωνες φιλόσοφοι).

Ο Αριστοτέλης πρόσθεσε τον αιθέρα (: καθαρός, φρέσκος αέρας, καθαρός ουρανός, το υλικό που συμπληρώνει το σύμπαν πάνω από τη γήινη σφαίρα) στο κέντρο του κλασικού τετραγώνου των στοιχείων. Ο αιθέρας παρουσιάζει κάποιες ιδιαιτερότητες ως στοιχείο, είναι: αγέννητος, αγήραντος, άφθαρτος, αΐδιος (αιώνιος), αναυξής και αναλλοίωτος. Ο αιθέρας θα ταυτισθεί αργότερα με τη Φιλοσοφική Λίθο των αλχημιστών. Επιπλέον εντοπίζεται στον "άνω τόπο" όπου κατοικεί η Θεότητα.

Να σημειωθεί στο σημείο αυτό, ότι η πρώτη αναφορά στην έννοια στοιχείον έγινε από τον Πλάτωνα, περίπου το 360 π.Χ. στον διάλογό του "Τίμαιος", όπου περιλαμβάνεται μια συζήτηση πάνω στη σύνθεση των ανόργανων και των οργανικών σωμάτων, μια πρωταρχική προσέγγιση πάνω στη χημεία.

Ο Πλάτωνας θεωρούσε ότι το μικρότερο σωματίδιο κάθε στοιχείου αντιστοιχούσε σε ένα από τα πέντε κανονικά πολύεδρα, δηλ. κυρτά πολύεδρα με έδρες κανονικά πολύγωνα και ίδιες, τα οποία είναι γνωστά και ως "Πλατωνικά στερεά": το τετράεδρο (η φωτιά), ο κύβος (η γη), το οκτάεδρο (ο αέρας), το δωδεκάεδρο (ο αιθέρας) και το εικοσάεδρο (το νερό).

Ο Αριστοτέλης δέχεται ότι η παθητική ύλη συνδυάζεται με την ενεργητική αρχή, την εντελέχεια (ετυμολογία: εν + τέλος + έχω, η ενυπάρχουσα σε κάθε ον τάση για τελειότητα) ή ψυχή, που τη διαμορφώνει και της δίνει κίνηση. Με την αναντίρρητη κυριαρχία του Αριστοτέλη στις φυσικές επιστήμες, οι ιδέες του επηρέασαν τη μελλοντική ιστορία των φυσικών επιστημών.

Οι θεωρίες του αποτέλεσαν το υπόβαθρο της αντίληψης του κόσμου από τους θρησκευτικούς καθοδηγητές της Χριστιανικής εκκλησίας και ιδιαίτερα του Αγίου Αυγουστίνου. Η φιλοσοφική σκέψη ταίριαζε και μπορούσε να διατηρηθεί κάτω από τον μανδύα των δογματικών θρησκευτικών αντιλήψεων, αφού η φύση γίνονταν κατανοητή όχι με την παρατήρηση και το πείραμα, αλλά από τα αναγραφόμενα στα θρησκευτικά βιβλία.

Οι Έλληνες Αλχημιστές

Ως ο αρχαιότερος Έλληνας αλχημιστής αναφέρεται ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για φανταστικό πρόσωπο, μια ενσάρκωση θεότητας που συνδύαζε τον θεό των Ελλήνων Ερμή με τον σεληνιακό θεό των Αιγυπτίων Θωθ (Thoth), θεό-προστάτη των αστρολόγων και των αλχημιστών.

Οι αλχημιστές του μεσαίωνα απέδιδαν στον Τρισμέγιστο Ερμή πλήθος ανακαλύψεων (γλώσσα, αλφάβητο, γεωμετρία, αριθμητική, ιατρική). Του απέδιδαν την τριπλή ιδιότητα του φιλοσόφου, του ιατρού και του βασιλέως.

Στον Τρισμέγιστο Ερμή αποδίδονται πολλά Ελληνικά συγγράμματα της Ελληνιστικής Αιγύπτου που γράφηκαν κατά τη ρωμαϊκή εποχή. (Εικόνα: Απεικόνιση του Τρισμέγιστου Ερμή από διάφορα αλχημιστικά συγγράμματα) Στον Τρισμέγιστο Ερμή οφείλεται το φιλοσοφικό κίνημα του ερμητισμού (hermetism), το οποίο ξεκίνησε από την Ελληνιστική Αίγυπτο.

Ο ερμητισμός ήταν ένα μεταφυσικό σύστημα και ένα σώμα συστηματοποιημένων μαγικών, μαντικών, αστρολογικών και αλχημικών πρακτικών. Κύριο χαρακτηριστικό του ερμητισμού ήταν η αντίσταση στην κυριαρχία τόσο της καθαρής λογικής, όσο και κάθε δογματικής πίστης.

Η έκφραση ερμητική τέχνη, όρο τον οποίο χρησιμοποιούσαν οι αλχημιστές για να περιγράψουν την τέχνη τους, που στην αρχαιότητα μόνο ιερείς είχαν το δικαίωμα να ασκούν και να γνωρίζουν τα μυστικά της. Οι αλχημιστές συχνά πραγματοποιούσαν αποστάξεις και χρειάζονταν καλά "σφραγισμένες" αποστακτικές συσκευές (άμβυκες) ή ερμητικά κλειστές.

Οι αλχημιστές θεωρούσαν τους εαυτούς τους Ερμητικούς, έχοντας αποδεχθεί τη φιλοσοφία του Ερμή του Τρισμέγιστου, του ερμητισμού και χαρακτήριζαν τις γνώσεις τους ως ερμητικές (Hermetica ή Corpus Hermeticum).

Ενας διάσημος αλχημιστής της Ελληνιστικής Αιγύπτου ήταν ο Ζώσιμος ο Πανοπολίτης (Zosimos of Panopolis). Γεννήθηκε στην Πανόπολη (σήμερα El Akhmim) της νότιας Αιγύπτου κατά τέλη του 4ου μ.Χ. Οι αλχημιστές των ισλαμικών χωρών, αλλά και της Ευρώπης του μεσαίωνα, όπως και οι νεότεροί τους, τον θεωρούσαν ως έναν από τους μεγαλύτερους αλχημιστές όλων των εποχών.

Ο Ζώσιμος συνέγραψε πλήθος συγγραμμάτων (αναφέρονται εικοσιοκτώ βιβλία) πολλά από τα οποία μεταφράστηκαν στην Αραβική και Συριακή γλώσσα, ωστόσο μόνο τμήματα από αυτά έχουν σωθεί.

Στα αποσπάσματα αυτά γίνεται αναφορά στην οξείδωση του υδραργύρου, σε κάποιο περίεργο βάμμα το οποίο μετατρέπει τον άργυρο σε χρυσό και σε κάποιο ιερό ύδωρ ("πανάκεια") που θεραπεύει κάθε αρρώστια. Αυτά τα αποσπάσματα επηρέασαν τους νεότερους αλχημιστές και τους ώθησαν στη μανιώδη αναζήτηση αυτών των ουσιών.

Στον ναό του θεού Σέραπη, το Σεράπειο (Serapeum) της Αλεξάνδρειας φαίνεται πως υπήρχαν άφθονα συγγράμματα Ελλήνων αλχημιστών και γενικότερα επιστημόνων. Δυστυχώς ο ναός αυτός καταστράφηκε το 391 μ.Χ. από πλήθη φανατικών χριστιανών, που είχαν απαγορέψει την είσοδο των πολιτών στους αρχαίους ναούς, σε ένα γενικότερο πλαίσιο διωγμών των εθνικών και των παγανιστών (δηλ. των οπαδών των αρχαίων θρησκειών).

Οι διωγμοί εκείνης της εποχής οδήγησαν πολλούς έλληνες σοφούς στην Περσία, τη μόνη χώρα εκείνης της εποχής που ήταν προοδευτική και ανοικτή σε κάθε φιλοσοφικό ρεύμα ή θρησκευτικό κίνημα.

Οι Έλληνες αυτοί συνέβαλαν ουσιαστικά στη μετέπειτα εκπληκτική ανάπτυξη της επιστήμης και τεχνολογίας των ανατολικών ισλαμικών χωρών. (Πάνω εικόνα. Ο,τι έχει απομείνει από το Σεράπειο της Αλεξάνδρειας, έναν πραγματικό ναό της γνώσης, που τον κατέστρεψε ο θρησκευτικός φανατισμός)

Οι καταστροφές του Σεραπείου και της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας (που ολοκληρώθηκε το 642 μ.Χ. από τους 'Αραβες) είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια σωρευμένης επιστημονικής γνώσης αιώνων. Κύριο αποτέλεσμα αυτών των διωγμών ήταν η Ευρώπη να βυθιστεί στον Σκοτεινό Μεσαίωνα για τους επόμενους αιώνες. Κανείς δεν ξέρει σε ποιο στάδιο εξέλιξης θα βρισκόταν η σημερινή επιστήμη και τεχνολογία, αλλά και ο κόσμος γενικότερα, αν δεν γίνονταν οι καταστροφές αυτές.

Το πιο γνωστό "χημικό επίτευγμα" των Βυζαντινών χρόνων, σίγουρα είναι το περίφημο "υγρό πυρ" (greek fire). Η σύνθεσή του ήταν επτασφράγιστο μυστικό και μόνο εικασίες ως προς αυτήν μπορούν σήμερα να γίνουν. Δεν φαίνεται πάντως να ήταν ένα απλό καύσιμο μίγμα νάφθας και θείου.

Υπάρχουν μαρτυρίες που αναφέρουν την αυτανάφλεξή του όταν ερχόταν σε επαφή με το νερό. Έτσι, διατυπώθηκε η υπόθεση ότι ένα δραστικό συστατικό του θα πρέπει να ήταν το φωσφίδιο του ασβεστίου (Ca3P2).

Το φωσφίδιο αυτό σε επαφή με το νερό υδρολύεται παρέχοντας το αέριο φωσφίνη (PH3). Η φωσφίνη αυταναφλέγεται στον αέρα προκαλώντας ανάφλεξη και στα υπόλοιπα καύσιμα υλικά του μίγματος. Τώρα, το πώς θα μπορούσε να παρασκευασθεί αυτό το φωσφίδιο, που απαιτεί ισχυρότατα αναγωγικές συνθήκες ή ακόμη και μεταλλικό ασβέστιο για τη σύνθεσή του, παραμένει μυστήριο.

Εικόνες αλχημιστικών σκευών από Ελληνικά χειρόγραφα (το περίεργο δεξιό σκεύος αναφέρεται ως "συσκευή παρασκευής χρυσού της Κλεοπάτρας", στην ίδια εικόνα απεικονίζεται και το μυστικιστικό σύμβολο του ουροβόρου όφεως).

Πηγές από το Διαδίκτυο:

(1) ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΗΜΕΙΑΣ - Πανεπιστήμιο Αθηνών, Θανάσης Βαλαβανίδης, Καθηγητής - Κων/νος Ευσταθίου, Καθηγητής. / (2) "The History of Ancient Chemistry"

http://www.apocalypsejohn.com/

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ – ΒΙΟΤΣΙΠ DNA



Εικόνα από το σπήλαιο της Αποκάλυψης στην Πάτμο.

16 καὶ ποιεῖ πάντας τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺςἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσουσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶςἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, 17 καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢπωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.

Αποκάλυψις Ιωάννου (13. 16-17)

Ε

δώ και πάνω από δέκα χρόνια, βασιζόμενοι στο παραπάνω χωρίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου, πολλοί θεώρησαν ότι το μικροτσίπ πυριτίου που τότε άρχισε να γίνεται γνωστό ήταν το χάραγμα της Αποκάλυψης. Ωστόσο σήμερα, πάνω από μία δεκαετία μετά την διάδοση των θεωριών αυτών, δυστυχώς, μπορούμε να πούμε ότι ακόμα και το μικροτσίπ πυριτίου, όσο απάνθρωπα κι αν μπορεί να παρέμβει στην ζωή του ανθρώπου, δεν είναι το χάραγμα, αλλά ένας από τους τελευταίους προπομπούς του. Και λέω δυστυχώς επειδή, αν οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου σκόπευαν να στηριχτούν σ’ αυτό για να επιβληθούν πάνω στην ανθρωπότητα, τότε και θα υπήρχε τρόπος – έστω και δύσκολος – να σωθούμε απ’ αυτό και αυτό δεν θα μπορούσε να κάνει αυτά που το πραγματικό χάραγμα σχεδιάστηκε να κάνει…

Δ

εν υπάρχει αμφιβολία πως το μικροτσίπ πυριτίου είναι μία «νομιμοποιημένη» παραβίαση της ιδιωτικής ζωής του ανθρώπου και μία ανελέητη καταπάτηση της ελευθερίας του που εναντιώνεται όχι μόνο στην Θέληση του Κυρίου, αλλά και στους υγιείς νόμους των ανθρώπων. Αν κάποιος έχει μέσα του ένα εμφυτευμένο μικροτσίπ πυριτίου, τότε μία κεντρική υπολογιστική μονάδα θα μπορεί να ξέρει ανά πάσα στιγμή το πού βρίσκεται, το τι κάνει, την κατάσταση της υγείας του, το τι λέει, το πώς νοιώθει, το τι αισθάνεται με τις πέντε αισθήσεις του και άλλα πολλά πράγματα για αυτόν. Παράλληλα αυτό θα μπορούσε ως και να σκοτώσει κάποιον που το φέρει, αλλά σχεδιάζει να ανατρέψει το ισχύον σύστημα, αλλά και να του υποβάλλει ιδέες με τέτοιο τρόπο ώστε αυτές να περνάνε απ’ ευθείας στο υποσυνείδητό του.

Ω

στόσο, ένας ισχυρός ηλεκτρομαγνητικός παλμός, μία εγχείρηση ακριβείας ή έστω η αποκοπή του δεξιού χεριού που φέρει το μικροτσίπ, θα μπορούσε να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά αυτής της μικροσυσκευής. Παράλληλα, αν και το μικροτσίπ έχει την δυνατότητα να υποβάλει σκέψεις, δεν μπορεί και να τις επιβάλλει και ούτε και επηρεάζει με κάποιον άλλον τρόπο τον άνθρωπο.

Τ

ο μικροτσίπ πυριτίου όμως δεν εξυπηρετεί τελείως τα συμφέροντα των εξουσιαστών αυτού του κόσμου. Συμβάλει στο σχέδιό τους όσον αφορά το ότι κάνει τους ανθρώπους να συνηθίζουν στην ιδέα του εμφυτεύματος, ώστε αργότερα να δεχτούν το κανονικό χάραγμα απ’ το οποίο δεν θα μπορούν να γλιτώσουν.

Τ

ο μικροτσίπ αυτό βασιζόταν στο πυρίτιο, ένα στοιχείο που είναι ημιαγωγός του ηλεκτρικού ρεύματος και από το οποίο είναι φτιαγμένα τα τσιπ των υπολογιστών και των ηλεκτρονικών συσκευών γενικότερα. Αυτό συνεπάγεται ότι δρουν όπως τα τσιπ του υπολογιστή και χαλάνε όπως και αυτά. Έτσι ένα τέτοιο τσιπ λειτουργεί σαν ένας υπολογιστής παρακολούθησης, ακίνητος στο σημείο όπου εμφυτεύτηκε, ανίκανος να επηρεάσει τις ενδοκυτταρικές λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος και ευάλωτος σε κάθε παράγοντα – πλην του νερού – που θα μπορούσε να καταστρέψει τα κυκλώματα ενός υπολογιστή. Παράλληλα όπως εμφυτεύτηκε, με μία εγχείρηση μπορεί και να αφαιρεθεί.

Ο

ι πληροφορίες όμως δεν αποθηκεύονται μόνο σε τσιπάκια γερμανίου και πυριτίου. Υπάρχει στον Περιοδικό Πίνακα άλλο ένα στοιχείο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ημιαγωγός και που χρησιμεύει στον φυσικό τρόπο αποθήκευσης της πληροφορίας. Ο δε τρόπος με τον οποίο η ίδια η φύση αποθηκεύει σημαντικές πληροφορίες στους βιολογικούς οργανισμούς είναι το DNA, το οποίο καθορίζει το σύνολο των χαρακτηριστικών ενός οργανισμού και το σύνολο των χημικών αντιδράσεων που λαμβάνουν χώρα εντός αυτού. Το DNA αποτελείται από άνθρακα, υδρογόνο, οξυγόνο, άζωτο και φώσφορο, το σημαντικότερο όμως στοιχείο του το οποίο παράλληλα είναι και ημιαγωγός είναι ο άνθρακας.

Δ

εν θα μπορούσε να είναι λοιπόν κάποιο άλλο στοιχείο εκτός από τον άνθρακα, αυτό στο οποίο θα στηριζόταν η νέα γενιά εμφυτευμάτων. Τα νέα εμφυτεύματα ονομάζονται βιοτσίπ DNA και είναι φτιαγμένα από τεχνητά παρασκευασμένο DNA, το οποίο αποτελείται κυρίως από άνθρακα.

Τ

α εμφυτεύματα αυτά, ανεξαρτήτως του σημείου από το οποίο θα εισέλθουν στον ανθρώπινο οργανισμό, λόγω του ότι είναι μικρότερα σε όγκο από τα παλιάς τεχνολογίας μικροτσίπ, διεισδύουν στους πυρήνες των ανθρωπίνων κυττάρων, όπου και συγχωνεύονται με το ανθρώπινο DNA, επηρεάζοντάς το. Το νέο DNA του εμφυτεύματος, δίνει εντολή στα ριβοσώματα του κυττάρου να παράγουν ό,τι πρωτεΐνες επιθυμούν οι σχεδιαστές και οι ελεγκτές του βιοτσίπ DNA. Παράλληλα, όταν λαμβάνει χώρα η κυτταρική διαίρεση, σε κάθε ένα από τα δύο κύτταρα που θα προκύψουν, θα υπάρχει από ένα βιοτσίπ DNA, αποτελούμενο από έναν κλώνο του μητρικού βιοτσίπ DNA και έναν καινούργιο κλώνο, δημιουργημένο στο αρχικό κύτταρο κατά την διαδικασία της αντιγραφής του DNA, αποτελούμενο από νουκλεοτίδιαDNA που υπάρχουν στον πυρήνα του κυττάρου, τα οποία όμως έχουν πάρει την μορφή που το βιοτσίπ DNA τους έχει δώσει. Έτσι το βιοτσίπDNA διπλασιάζεται και, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα μετά την εμφύτευση του βιοτσίπ DNA, θα υπάρχουν εκατομμύρια τέτοια εμφυτεύματα μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό! Δεν αποκλείεται μάλιστα η βιολογική λειτουργία του βιοτσίπ DNA να μην περιορίζεται απλά στον διπλασιασμό και στην πρωτεϊνοσύνθεση, αλλά να περιλαμβάνει και την δημιουργία μονόκλωνων μορίων mRNA των οποίων προορισμός δεν θα είναι τα ριβοσώματα που παράγουν τις πρωτεΐνες, αλλά οι πυρήνες γειτονικών, μη μολυσμένων από το βιοτσίπ DNA κυττάρων. Έτσι, λειτουργώντας όπως οι ρετροϊοί, το βιοτσίπ DNA θα μπορεί να εκφυλίσει το σύνολο του DNA, σε όλα τα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού. Όπως δηλαδή ο πιο επικίνδυνος ρετροϊός που ξέρουμε, το AIDS, εκφυλίζει το DNA των κυττάρων του ανθρώπου, με τέτοιο τρόπο ώστε να τον καταστήσει ανίκανο να παράγει λευκά αιμοσφαίρια για την άμυνα του οργανισμού του, έτσι και το βιοτσίπ DNA, εκφυλίζοντας το ανθρώπινοDNA με κάποιον τρόπο, θα εξυπηρετεί τους στόχους των κατασκευαστών του.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως η ίδια η Αποκάλυψη λέει:

2 Καὶ ἀπῆλθεν ὁ πρῶτος καὶ ἐξέχεε τὴν φιάλην αὐτοῦ εἰς τὴν γῆν· καὶἐγένετο ἕλκος κακὸν καὶ πονηρὸν ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἔχοντας τὸχάραγμα τοῦ θηρίου καὶ τοὺς προσκυνοῦντας τῇ εἰκόνι αὐτοῦ.

Αποκάλυψις Ιωάννου (16. 2)

Η

 Αποκάλυψη λέει ότι όποιος έχει το χάραγμα, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα είναι το βιοτσίπ DNA, θα παρουσιαστεί σε αυτόν μία «επώδυνη και κακοήθης πληγή», κάτι το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να οφείλεται στην γενετική μετάλλαξη που το βιοτσίπDNA θα έχει προκαλέσει στους ανθρώπους αυτούς που θα το έχουν δεχτεί. Μία τέτοια μετάλλαξη μπορεί να προκαλέσει από καρκίνο, μέχρι σοβαρές μορφές τερατογενέσεων, αλλά και σημαντικές βλάβες-δυσλειτουργίες στο ανθρώπινο σώμα.

Έ

να άλλο χαρακτηριστικό του βιοτσίπ DNA είναι πως θα είναι αδύνατον να αφαιρεθεί, καθώς αφ ενός τα χειρουργικά εργαλεία δεν μπορούν να κάνουν επεμβάσεις σε τόσο μικρή κλίμακα όσο αυτή του DNA και αφ εταίρου, ακόμα και να αφαιρεθεί το κύτταρο όπου εισήχθη το μητρικό βιοτσίπ DNA, αυτό θα έχει ήδη προλάβει να μολύνει και άλλα κύτταρα και αυτά με την σειρά τους άλλα, με τέτοιους ρυθμούς που σύντομα θα έχει μολυνθεί το σύνολο των κυττάρων του ανθρώπινου οργανισμού. Παράλληλα η χρήση ηλεκτρομαγνητικών παλμών με τους οποίους θα μπορούσαμε να εξουδετερώσουμε ένα μικροτσίπ πυριτίου είναι ανώφελη στην περίπτωση του βιοτσίπ DNA. Αυτό συμβαίνει, όχι γιατί ο το βιοτσίπ DNA είναι εντελώς απρόσβλητο από ηλεκτρομαγνητικούς παλμούς, αλλά επειδή για να επηρεαστεί απ’ αυτούς, αυτοί πρέπει να είναι πολύ πιο ισχυροί. Συγκεκριμένα πρέπει να είναι τόσο ισχυροί οι ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί που, αν κάποιος άνθρωπος εκτεθεί σε αυτούς θα πάθει σίγουρα ανακοπή, καθώς η καρδιά δεν είναι ουσιαστικά τίποτα άλλο παρά μία πανίσχυρη φυσική ηλεκτρονική αντλία αίματος της οποίας η λειτουργία σαφώς μπορεί να ανασταλεί από πολύ ισχυρούς ηλεκτρομαγνητικούς παλμούς. Πλην τούτου, αξίζει να αναφερθεί και το ότι, αν σαφώς δεν δημιουργήσει στειρότητα σαν παρενέργεια σε όσους το φέρουν, τότε το βιοτσίπ DNA θα είναι και κληρονομικό, καθώς θα εισέρχεται στο έμβρυο είτε από το σπερματοζωάριο του πατέρα, είτε από το ωάριο της μητέρας, είτε και από τα δύο μαζί, είτε από τα κύτταρα αυτής που έχει αναλάβει να κυοφορήσει το παιδί δύο αμόλυντων από το βιοτσίπ DNA ανθρώπων.

Ό

σον αφορά τώρα την λειτουργία του βιοτσίπ DNA, αυτή δεν θα περιορίζεται μόνο στο παγκόσμιο φακέλωμα, στην συνεχή παρακολούθηση τύπου Big Brother, στην στέρηση της ανθρώπινης ελευθερίας και στην καθοδηγούμενη από έξω επέμβαση στην υγεία του φορέα. Πέρα από τις προαναφερθείσες λειτουργίες που και ένα μικροτσίπ πυριτίου θα μπορούσε να εκτελέσει, το βιοτσίπ DNA έχει και άλλες, ακόμα πιο τρομαχτικές λειτουργίες, πέρα και από την κατάληψη κάθε ανθρώπινου κυττάρου απ’ αυτό και από τις πιθανές παρενέργειες που αναφέραμε στην προηγούμενη παράγραφο. Το βιοτσίπ DNA θα μπορεί, μεταξύ των άλλων να επεμβαίνει στο ανθρώπινο DNA με τρόπο εκφυλιστικό, άλλοτε αυθαίρετα και άλλοτε ακολουθώντας σαφείς εντολές από τον κεντρικό υπερυπολογιστή που θα αποτελεί και το γενικό κέντρο ελέγχου όλων των μικροτσίπ πυριτίου και των βιοτσίπ DNA. Οι αυθαίρετες αλλαγές στον γενετικό κώδικα που το βιοτσίπ ενδέχεται τυχαία να προκαλέσει μπορούν να δημιουργήσουν πολλά προβλήματα στον ανθρώπινο οργανισμό, όπως καρκίνο, στειρότητα, μετάλλαξη ή και θάνατο. Οι πιο επικίνδυνες παρεμβάσεις όμως θα είναι οι προγραμματισμένες που θα επηρεάζουν συγκεκριμένα γονίδια των ανθρωπίνων χρωμοσωμάτων. 

Το βιοτσίπ DNA μπορεί να εκφυλίσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο
και να μετατρέψει τον άνθρωπο σε άβουλο ον.

Τ

α δε γονίδια που θα συμφέρει την παγκόσμια κυβέρνηση να τροποποιήσει το βιοτσίπ DNA λογικά θα είναι αυτά που σχετίζονται με τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Με συγκεκριμένες τροποποιήσεις στα γονίδια αυτά, το βιοτσίπDNA θα μετατρέπει σταδιακά τον φορέα του σε ένα ον με εκφυλισμένο εγκέφαλο, υπό την έννοια ότι αυτός, αν και θα έχει διατηρήσει κάποιες βασικές λειτουργίες που σχετίζονται με την επιβίωση του ανθρώπου και με την δυνατότητά του να προσφέρει εργασία, θα έχει χάσει την δυνατότητα της κριτικής σκέψης, την δίψα για ελευθερία, την ικανότητα πνευματικής προόδου, την δημιουργική ποιητική και καλλιτεχνική του δραστηριότητα, την δυνατότητα του να οραματίζεται και να ονειρεύεται, την ευλογία του να ελπίζει, να πιστεύει και να νοιώθει βαθειά συναισθήματα, την έμφυτη τάση του να αντιστέκεται σε κάθε καταπίεση και να αγαπά την ζωή… Τέλος, το βιοτσίπ DNA θα πετύχει και κάτι ακόμα. Όπως έλεγε και ο Κικέρωνας η θρησκευτικότητα είναι στην φύση του ανθρώπου. Η φύση του ανθρώπου όμως καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από το εν σοφία δημιουργημένο DNA του. Και το βιοτσίπ DNA δύναται να μεταβάλλει την μορφή του και με αυτόν τον τρόπο να αφαιρέσει από την «φύση» του ανθρώπου ακόμα και αυτήν την θρησκευτικότητα, καταδικάζοντας έτσι ολόκληρη την ανθρωπότητα στο παράλογο της μη ύπαρξης του Θεού, άρα και του Σύμπαντος, και στην ανυπαρξία του ανθρώπινου πνεύματος που επιφέρει την απόλυτη δυστυχία.

Έ

τσι η παγκόσμια εξουσία θα έχει επιτύχει να έχει ένα τεράστιο κοπάδι από ανθρωποειδή άβουλα όντα – δεν θα τολμήσω να πω ανθρώπους – να είναι πρόθυμο να υπακούσει δουλικά σε οποιαδήποτε εντολή λάβει από την νέα τάξη πραγμάτων. Τα όντα αυτά δεν θα είναι άνθρωποι, καθώς δεν θα έχουν ούτε DNAανθρώπου, ούτε μυαλό ανθρώπου, ούτε ψυχή ανθρώπου· απ’ την στιγμή που θα έχουν σφραγιστεί με το χάραγμα θα έχουν ουσιαστικά υπογράψει την αιώνια καταδίκη τους σε απόλυτη δυστυχία και ανυπαρξία. Τόση θα είναι δε η δουλικότητα που θα τους χαρακτηρίζει που, με την κατάλληλη εντολή, το παιδί θα σκοτώνει τους γονείς του, ο γονιός θα σκοτώνει τα παιδιά του, ο φίλος θα σκοτώνει τον φίλο του κι ο αδελφός θα σκοτώνει τον αδελφό του. Και θα τα κάνουν αυτά χωρίς να νοιώθουν τίποτα, σαν να ήταν ρομπότ που τα ρύθμισαν να κάνουν μία βαρετή κι ανιαρή εργασία ρουτίνας. Ο δε ανθρώπινος πολιτισμός θα πεθάνει, με την έννοια ότι ο άνθρωπος θα πάψει να έχει την αίσθηση του ωραίου, αλλά και την δημιουργική καλλιτεχνική του δραστηριότητα και την δίψα του για πνευματική ανάπτυξη. Θα είναι η κόλαση επί Γης.

Κ

αι αλήθεια, όσο παλιάνθρωπος, ματαιόδοξος κι ανήθικος κι αν είναι κάποιος, απ’ την στιγμή που είναι άνθρωπος, δεν είναι δυνατόν να είναι ικανός να θελήσει να επιτύχει ένα τέτοιο αποτέλεσμα για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αν όμως δεν είναι άνθρωπος – ή έστω αν δεν είναι τελείως άνθρωπος;…http://networkedblogs.com