Η Μέλισσα στην Ελληνική Μυθολογία --- Η σχέση της με την Κρήτη

 Μέλισσα . Η τροφός του Δία

Η χρησιμότητα και το όφελος της μέλισσας προς τον άνθρωπο έχει αναγνωριστεί από πολλούς αρχαίους πολιτισμούς. Ιδιαίτερες αναφορές προς την Μέλισσα υπάρχουν σε διάφορους μύθους της αρχαίας Ελλάδας.

Σύμφωνα με έναν αρκετά διαδεδομένο μύθο, η Ρέα αποφάσισε μετά από συμβουλή της Γαίας και του Ουρανού να γεννήσει τον Δία μακριά από τον Κρόνο, ώστε να μην τον καταβροχθίσει όπως έκανε και με τα πέντε προηγούμενα παιδιά τους.

Η Ρέα γέννησε τον Δία στο Δικταίο Άντρο, σπήλαιο στην οροσειρά Δίκτη της Κρήτης. Έπειτα ανέθεσε την προστασία και την ανατροφή του βρέφους στους Κουρήτες (χθόνιοι δαίμονες) και τις Δικταίες Νύμφες (Ορεάδες νύμφες της Δίκτης).

Η νύμφες Αμάλθεια και Μέλισσα, κόρες του Μελισσέα που ήταν Βασιλιάς της Κρήτης, γηραιότερος και αρχηγός των Κουρητών, τάιζαν τον Δία με γάλα, και μέλι.

Η Μέλισσα ανέθρεψε τον Δία με ιδιαίτερη φροντίδα και ταΐζοντας τον μέλι ώστε να μεγαλώσει γρηγορότερα και να διεκδικήσει την θέση του ανάμεσα στους Θεούς. Ο Δίας αγάπησε το μέλι και μάλιστα ένα από τα ονόματά του είναι “Μελιττεύς” προς τιμήν της τροφού του Μέλισσας. Λέγεται μάλιστα πως οι μέλισσες εναπόθεταν μέλι απευθείας στο στόμα του Δία με την χάρη της Μέλισσας, και από αυτή ονομάστηκε το γνωστό σε όλους μας έντομο, καθώς και όλες οι νύμφες τροφοί του Δία που την διαδέχτηκαν.

Όταν ο Κρόνος αντιλήφθηκε τον ρόλο της Μέλισσας στην διάσωση του Δία, εξοργίστηκε και την μεταμόρφωσε σε γεοσκώληκα. Ο Δίας την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε ξανά, αυτή την φορά σε μέλισσα.

Μέλισσες, οι ιέρειες της θεάς Δήμητρας

Σύμφωνα με τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Πορφύριο οι ιέρειες της χθόνιας Δήμητρας αποκαλούνταν Μέλισσες. Κάποτε η ίδια η θεά αποφάσισε να μυήσει προσωπικά στα μυστικά της μια από τις πλέον ευλαβείς ιέρειες της, την γηραιά Μέλισσα. Κάποιες γυναίκες προσπάθησαν να μάθουν τα μυστικά της μυήσεως της Μέλισσας, αλλά αυτή παρέμεινε πιστή στην Δήμητρα και δεν αποκάλυψε τίποτε.

Έξαλλες από την ζήλια, δολοφόνησαν την Μέλισσα, διαμελίζοντας την. Όταν το αντιλήφθηκε η Δήμητρα έστειλε λοιμό στις φόνισσες, και από τις σάρκες της Μέλισσας εξαπέλυσε σμήνη μελισσών.

Στις θυσίες προς τιμήν της θεάς Δήμητρας, προσέφεραν ταύρους, βόδια, και μέλι.

Οι Θεές και η Μέλισσα

Εκτός από την Δήμητρα, και άλλες θεές ή θεότητες της αρχαίας Ελλάδας ονόμαζαν τις ιέρειες τους Μέλισσες. Η μέλισσα ήταν ένα από τα εμβλήματα της λατρείας της Πότνιας.

Πότνια (Κυρά, Δέσποινα) ήταν ένας τίτλος που έδιναν σε διάφορες θεές όπως η Αθηνά, η Δήμητρα, η Άρτεμις και η Περσεφόνη στον Μινωικό και στον Μυκηναϊκό πολιτισμό. Η “Πότνια Θηρών” (κυρά των ζώων), αρχαία τοιχογραφία της οποίας έχει βρεθεί στην Σαντορίνη, είναι η Άρτεμις, οι ιέρειες της οποίας ονομάζονταν “Μέλισσαι”. Την ίδια ονομασία είχαν και οι ιέρειες της Περσεφόνης αλλά και της Κυβέλης που ήταν η Φρυγική λατρευτική αντιστοίχιση της Ρέας. Θεά της γονιμότητας, και της αναγέννησης της φύσης.

Μνασέας ο Πατρεύς

Ο Μνασέας μας διηγείται τον μύθο πως η νύμφη Μέλισσα πρώτη βρήκε στο δάσος μια κηρήθρα και αφού την γεύτηκε την έβαλε σε νερό και έφτιαξε ένα ποτό. Μοιράστηκε την ανακάλυψή της με τους ανθρώπους και έτσι έγινε προστάτιδα της μέλισσας και οι άνθρωποι έδωσαν στο έντομο το όνομα της νύμφης η οποία τους δίδαξε να τρώνε το μέλι. Σε μια εποχή που οι άνθρωποι συμπεριφέρονταν σαν αγρίμια και αλληλοσπαράζονταν, η Μέλισσα εξευγένισε το πνεύμα τους και τους δίδαξε ταπεινοφροσύνη.

Ο ρόλος των νυμφών όπως η Μέλισσα στην μυθολογία και τους λαϊκούς μύθους ήταν πολύ σημαντικός. Στις νύμφες αποδίδονταν σημαντικές ανακαλύψεις που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού, όπως η εξημέρωση των ζώων. Η διάδοση αυτών τον μύθων βοήθησε στην διάδοση και διατήρηση των ανακαλύψεων και των αξιών που πρεσβευόταν μέσω αυτών. Λέγεται μάλιστα πως οι πρώτες οργανωμένες κοινωνίες ανθρώπων εμπνεύστηκαν από την κοινωνία της μέλισσας, διατηρώντας για πολύ καιρό την ιερότητα της μέλισσας και προσδίδοντας σε αυτή ιδιαίτερη αξία.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στο πόσο ιδιαίτερα εμφανής είναι η χρήση της μέλισσας ως λατρευτικού συμβόλου από τον Μινωικό αλλά και τον Μυκηναϊκό πολιτισμό. Τάφοι, αλλά και σιταποθήκες έχουν βρεθεί σε σχήμα θολωτής κυψέλης. Η Κρήτη ήταν από τα πρώτα μέρη που υπήρξε μελισσοκομία στον Ελλαδικό χώρο, ενώ ήταν γνωστή και θεωρούταν θεόσταλτη γνώση, η τεχνική παραγωγής μελοίνου (οινοπνευματώδες ποτό από την ζύμωση του μελιού με άλλους χυμούς ή νερό).

Η μυθολογία της Μέλισσας είναι σχεδόν ανεξάντλητη και κάθε ένας από τους μύθους που ερεύνησα για αυτό το άρθρο έχει διαφορετικές εκδοχές. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως πάντα η μέλισσα συνδεόταν με τις γενεσιουργές δυνάμεις της φύσης – ίσως πολύ απλά γιατί αυτό κάνει, και ο άνθρωπος το αναγνώρισε από νωρίς.

Σήμερα γνωρίζουμε πως το 80% της επικονίασης των φυτών οφείλεται σε αυτές τις επίμονες εργάτριες που έρχονται στην ζωή, φέρνουν ζωή, πεθαίνουν για την διαιώνιση της ζωής, και ποτέ δεν σταματούν να εργάζονται σαν μια από τις ποιο καλά οργανωμένες κοινωνίες που μπορείς να παρατηρήσεις στην φύση. Ίσως τελικά οι μέλισσες έχουν αρκετά να μας διδάξουν ακόμη.

https://www.meliforos.com/melissa-mithologia/

ΚΡΗΤΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Μερικοί από τους ωραιότερους μύθους της ελληνικής μυθολογίας έχουν για πρωταγωνιστές μυθικές μορφές της Κρήτης. Ποιος δεν έχει ακούσει για το Μινώταυρο, το μίτο της Αριάδνης, το Δαίδαλο και τον Ίκαρο, την αρπαγή της Ευρώπης από το Δία, το χάλκινο γίγαντα  Τάλω ;  Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο για να μάθετε περισσότερα για τους κρητικούς μύθους και στη συνέχεια δοκιμάστε τις γνώσεις σας σε ένα αστείο who is who τεστ. 

Who is who στην Κρητική Μυθολογία

Τι να ένιωθε άραγε ο πρωτόγονος άνθρωπος που, κουλουριασμένος στην προστασία της σπηλιάς του, έβλεπε έξω να σκάνε κεραυνοί στη διάρκεια μιας καταιγίδας; Ή, εκεί που πελεκούσε αμέριμνος τα πέτρινα εργαλεία του, άρχιζε η γη να τραντάζεται συθέμελα και το απόκοσμο βουητό του σεισμού να σκεπάζει τα πάντα; Η καρδιά του, όπως και η καρδιά όλων των ζώ­ων, σίγουρα θα κυριευόταν από φόβο κάτι τέτοιες στιγμές. Αλλά μόνο στο δι­κό του εγκέφαλο, από όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου, γεννήθηκε απορία και έκπληξη. Ήδη από εκείνη τη μακρινή εποχή υπήρχε ένα μεγάλο «γιατί» στο ανθρώπινο μυαλό. Με απορία αντίκριζε το θάνατο ή τη γέννηση του διπλανού του, τα φυσικά φαινόμενα, το μεγαλείο του φυσικού κόσμου. Αλλά και με απελ­πισία διαπίστωνε πόσο αδύναμος και εύθραυστος ήταν ο ίδιος μέσα σ’ αυτό το θαυμάσιο κόσμο.

Ο Δίας μεταμορφωμένος σε ταύρο απάγει την Ευρώπη

Η ανάγκη του να ερμηνεύσει τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούσε αλλά και η επιθυμία του να ξεπεράσει τις αδυναμίες του, ενεργοποίησαν τη δημιουργική φαντασία του. Σε μια εποχή που η λογική ήταν ακόμα στα σπάργανα, τα δημι­ουργήματα της φαντασίας του απέκτησαν με την πάροδο του χρόνου το κύρος της υπέρτατης αλήθειας. Με υλικά τις καθημερινέςεμπειρίες του και τις μορ­φές που του ήταν οικείες, δηλαδή τις μορφές των ζώων και των ανθρώπων, έδωσε ερμηνεία σε καθετί το ακατανόητο και δημιούργησε πλάσματα που εν­σάρκωναν τον πόθο του να εξηγήσει τα θαυμαστά φυσικά φαινόμενα, να πα­ρηγορηθεί, να βρει δύναμη και κουράγιο για να παλέψει ενάντια στις άπειρες αντιξοότητες, και βέβαια να κυριαρχήσει σ’ αυτό τον κόσμο. Έτσι γεννήθηκε και σμιλεύτηκε αργά αργά με τον καιρό η μυθολογία.
Η μυθολογία, ως απόπειρα ερμηνείας του κόσμου, κινείται στην ίδια περιοχή με τη θρησκεία, γι’ αυτό και είναι διαμορφωμένη γύρω από τον πυρήνα των θρη­σκευτικών δοξασιών ενός λαού. Ο θρησκευτικός πυρήνας της κρητικής μυθολο­γίας είναι η λατρεία του Ήλιου και της Σελήνης και των άστρων που έφεραν μαζί τους από την Ανατολή οι πρώτοι αποικιστές της Κρήτης. Αυτό άλλωστε μαρτυρούν και τα ονόματα πολλών μυθικών ηρώων της Κρήτης, όπως ο βασιλιάς της Κρήτης Αστερίωνας, που πήρε ως σύζυγο του την Ευρώπη (=αυτή που έχει μεγάλο πρόσωπο), η μητέρα της Ευρώπης, η Τηλέφασσα (=αυτή που φέγγει από μα­κριά), η γυναίκα του Μίνωα η Πασιφάη (=αυτή που φέγγει σε όλους), οι κόρες του Μίνωα και της Πασιφάης Φαίδρα και Αριάδνη (=οι αστραφτερές, οι λαμπερές).
Από την άλλη μεριά, η μυθολογία ως έκφραση του ανθρώπινου πόθου για κυριαρχία έχει πάντα έναν ιστορικό πυρήνα ηρωικών γεγονότων. Η περηφάνια του λαού που τα κατόρθωσε και ο εντυπωσιασμός των γειτονικών λαών που τα πα­ρατηρούσαν ήταν α αιτίες για να περιβληθούν αυτά τα γεγονότα με την αίγλη του μύθου. Με την πάροδο των αιώνων ο μυθικός κισσός απέκτησε πλούσια παρα­κλάδια και ουσιαστικά εξαφάνισε τον ιστορικό κορμό γύρω από τον οποίο πλέ­χτηκε. Ο ιστορικός πυρήνας της κρητικής μυθολογίας είναι η ισχύς που απέκτη­σε η Κρήτη την εποχή των Μινωιτών βασιλιάδων, η θαλασσοκρατορία της και η εξάπλωση της (με αποικίες και εμπορικούς σταθμούς) σ’ όλη τη Μεσόγειο. Κο­ρυφαίος μυθικός ήρωας ήταν ο βασιλιάς Μίνωας, απόγονοι ή συγγενείς του οποίου ήταν όλοι οι άλλοι Κρήτες ήρωες.
Βέβαια η μυθολογία δεν είναι καλλιτεχνική δημιουργία, ώστε να έχει μια αι­σθητική διάσταση. Όμως η ελληνική μυθολογία (στην οποία ανήκει και η κρητι­κή μυθολογία) συμβαίνει να έχει μια μοναδική ομορφιά, έναν αισθητικό πλούτο που την έκανε αγαπητή σ’ όλο τον κόσμο. Κάποιο θεό είχαν για τους κεραυ­νούς και οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι ή οι Ινδιάνοι του Αμαζονίου, αλλά μόνο ο Δίας  είναι ευρύτατα γνωστός. Κάποιον παλικαρά που σκότωνε με άνεση άγρια θηρία και τέρατα θα είχαν και οι αρχαίοι Μογγόλοι ή οι Κέλτες, αλλά όλος ο κό­σμος ξέρει μόνο τον ανίκητο Ηρα­κλή των αρχαίων Ελλήνων. Η ελλη­νική μυθολογία δεν είναι μόνο αντι­κείμενο μελέτης των ειδικών, αλλά ένας συναρπαστικός κόσμος που γοητεύει όλους τους ανθρώπους.
Η κρητική μυθολογία είναι μέρος του τοπίου που τώρα ετοιμάζεστε να εξερευνήσετε. Είναι οι βαθύτερες ρίζες των αρχαιολογικών θη­σαυρών που θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε σε πολλά μουσεία και στους αρχαιολογικούς χώρους σε κάθε γωνιά του νησιού. Γι’ αυτό προτιμήσαμε να σας παρουσιάσουμε την κρητική μυθολογία τμηματικά, στην περιγραφή των περιοχών με τις οποίες συνδέεται, και εδώ απλώς να σας δώ­σουμε μια συνοπτική αναφορά για τους κύριους ήρωες της καθώς και έναν πί­νακα που δείχνει τη μεταξύ τους σχέση.

Αμάλθεια       
Η Νύμφη του Ιδαίου Άντρου που ανέθρεψε τον Δία. Τον τάιζε με το γάλα μιας κατσίκας που την έλεγαν Αιξ (κατσίκα) και με άγριο μέλι. Κάποτε παίζοντας με αυτή την κατσίκα ο Δίας της έσπασε το ένα της κέρατο, το οποίο το χάρισε στην Αμάλθεια λέγοντας της ότι από αυτό θα ανάβλυζαν όλοι οι καρποί που θα επι­θυμούσε (το περίφημο Κέρας της Αμαλθείας).

Ανδρόγεως
Ένας από τους γιους του Μίνωα και της Πασιφάης, πολυνίκης αθλητής σε όλα τα αθλήματα. Κάποτε πήγε στην Αθήνα και πήρε μέρος σε κάποιους το­πικούς αγώνες, όπου σάρωσε πάλι όλα τα βραβεία. Οι Αθηναίοι συναθλητές του, τυφλωμένοι από το φθόνο, του έστησαν καρτέρι λίγο έξω από την πόλη και τον σκότωσαν. ‘Οταν το έμαθε ο πατέρας του, εκστράτευσε εναντίον της Αθήνας, την κυρίεψε, και επέβαλε για τιμωρία στους Αθηναίους να του στέλ­νουν κάθε χρόνο εφτά νέους και εφτά νέες που ρίχνονταν στο Λαβύρινθο ως τροφή για το Μινώταυρο.

Αριάδνη

Ο Διόνυσος απαγάγει την Αριάδνη μπροστά στα μάτια του Θησέα

         
Κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης. Ερωτεύτηκε τον Αθηναίο ήρωα Θησέα, όταν αυτός είχε έρθει στην Κνωσό για να σκοτώσει το Μινώταυρο. Παρ’ όλο που τον βοήθησε σημαντικά να φέρει την αποστολή του σε πέρας, με τον περίφημο μίτο που του έδωσε, ο αχάριστος Θησέας την παράτησε στη Νάξο, όπου έπιασε το καράβι του κατά το ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα. Εκεί τη βρήκε ο θεός Διό­νυσος, την παντρεύτηκε και την ανέβασε πάνω στον Όλυμπο. Το γαμήλιο δώρο του Διονύσου προς την Αριάδνη ήταν το περίφημο στεφάνι με το όνομα της με το οποίο οι θεοί έκαναν καδένα από αστέρια στον ουρανό.

Βριτόμαρτις

Η Βριτόμαρτις ή Δίκτυννα

Η γλυκιά (βριτύ) παρθένα (μάρτις) της κρητικής μυθολογίας, με λατρευτικά χα­ρακτηριστικά ίδια με της θεάς Άρτεμης. Κόρη του Δία και της Κάρμης, εγγονής της Δήμητρας, η Βριτόμαρτις γεννήθηκε στα άγρια φαράγγια των Σφακίων και ήταν ευκίνητη σαν αγρίμι. Οι Κρήτες τη λάτρευαν και με το όνομα Δίκτυννα, και να γιατί: Ο μεγάλος και τρανός βασιλιάς Μίνωας – φημισμένος γυναικάς, ως γνή­σιο τέκνο του Δία – είδε κάποτε τη Βριτόμαρτι και πολύ του άρεσε. Εκείνη όμως ήθελε να παραμείνει και γλυκιά και παρθένα, οπότε άρχισε να τρέχει μέσα στα πυκνά δάση της Κρήτης για να ξεφύγει. Εννιά ολόκληρους μήνες την κυνηγούσε ο βασιλιάς, ώσπου κατάφερε να τη στριμώξει σ’ ένα ακρωτήρι της δυτικής Κρή­της. Το πέπλο της Βριτομάρτιδος μπλέχτηκε στους θάμνους, ο ξαναμμένος Μί­νωας πλησίαζε, οπότε μπροστά στο δίλημμα «παρθενία ή θάνατος», η Βριτόμαρτις επέλεξε το δεύτερο. Το πέπλο σκίστηκε, η θεά έπεσε στο πέλαγος, αλλά σώθηκε τελικά χάρη στα δίχτυα των ψαράδων. Από τότε πήρε το όνομα Δίκτυν­να, και το ακρωτήρι του παρ’ ολίγον βιασμού, Δικτύνναιον.

Δαίδαλος

Αθηναίος πολυτεχνίτης, ο μεγαλύτερος εφευρέτης της αρχαιότητας. Κάποτε κα­ταδικάστηκε σε εξορία για ένα έγκλημα που διέπραξε στην Αθήνα. Έτσι βρέθη­κε στην αυλή του βασιλιά Μίνωα, ο οποίος τον προσέλαβε ως αρχιτέκτονα και γλύπτη στο παλάτι του στην Κνωσό. Ο βασιλιάς ήταν ενθουσιασμένος με τα ποι­κίλα έργα του Δαιδάλου, και κυρίως με το Λαβύρινθο, όπου κλείστηκε ο Μινώ­ταυρος. Αλλά όταν έμαθε ότι αυτός κατασκεύασε την ξύλινη αγελάδα με την οποία ενώθηκε η γυναίκα του η Πασιφάη με τον ταύρο και ότι αυτός συμβούλε­ψε την κόρη του Αριάδνη να δώσει το μίτο στο Θησέα, έγινε έξαλλος μαζί του και έδωσε διαταγή να τον σκοτώσουν. Όμως ο Δαίδαλος πρόλαβε και δραπέτευσε αεροπορικώς, κατασκευάζοντας φτερά για τον εαυτό του και για το γιο του τον Ικαρο. Ο μεν Ίκαρος σκοτώθηκε κατά την πτήση, ο δε Δαίδαλος προσγειώθηκε και βρήκε καταφύγιο στην πόλη Καμικό της Σικελίας, Εκεί τον ανακάλυψε ύστε­ρα από μακρόχρονη καταδίωξη ο Μίνωας, αλλά ο εφευρετικός Δαίδαλος πρό­φτασε να σκοτώσει το διώκτη του με τέχνασμα.
Δίας

Οι γίγαντες Κουρήτες σκεπάζουν το κλάμα του μικρού Δία με τον ήχο των ασπίδων τους

Η είσοδος του Δικταίου Άντρου, όπου γεννήθηκε ο Δίας

Γιος του Κρόνου και της Ρέας, ανήκει στη δεύτερη γενιά των θεών, δηλαδή στους Ολύμπιους θεούς. Ο Κρόνος είχε ειδοποιηθεί από κάποιο χρησμό ότι ένα από τα παιδιά του θα του έπαιρνε την εξουσία, γι’  αυτό και δεν άφηνε κα­νένα να ζήσει, αλλά τα κατάπινε τη στιγμή που γεννιόντουσαν. Η Ρέα κάποια στιγμή αγανάκτησε, κι όταν ήρθε η ώρα να γεννήσει το Δία, έδωσε στον Κρό­νο να φάει ένα βράχο τυλιγμένο με φασκιές και πήγε και γέννησε το Δία στο Δικταίο Άντρο, μια ερημική σπηλιά πάνω στο όρος Δίκτη της Κρήτης. Σύντομα ο μικρός Δίας μετακόμισε για λόγους ασφαλείας σ’ ένα άλλο κρητικό σπήλαιο, το Ιδαίον Άντρο, στο όρος Ίδη, όπου ανέλαβε να τον μεγαλώσει μια Νύμφη των σπηλαίων, η Αμάλθεια (που σύμφωνα με μια παραλλαγή του μύθου ήταν κατσίκα που μεγάλωσε το Δία με το γάλα της).

Οταν ο Δίας μεγάλωσε, κατά­φερε μετά από ένα φοβερό αγώνα να εκτοπίσει τον πατέρα του, κι έτσι έγινε αυτός βασιλιάς των θεών. Οι υπόλοιποι θεοί του Ολύμπου είναι είτε αδέρφια του είτε παιδία του. Γυναίκα του ήταν η Ήρα, αλλά είχε αμέτρητες ερωτικές σχέσεις με άλλες θεές, και κυρίως με θνητές γυναίκες. Μία από αυτές ήταν η Ευρώπη, που την απήγαγε από την Τυρό της Συρίας και την έφερε στην Κρή­τη, για να χαρεί τον έρωτα της.
Ευρώπη

Η αρπαγή της Ευρώπης

Κόρη του βασιλιά της Τύρου Αγήνορα και της Τηλέφασσας. Μια μέρα την είδε ο Δίας να παίζει με τις φίλες της στην ακρογιαλιά και την ερωτεύτηκε. Εμφα­νίστηκε μπροστά της με τη μορφή ενός συμπαθέστατου ταύρου, η απονήρευτη μικρή έκατσε στη ράχη του, και τότε ο Δίας-ταύρος όρμηξε στο νερό κου­βαλώντας στην πλάτη του την αγαπημένη του και πήγε στην Κρήτη. Ερωτικό τους καταφύγιο έγινε ένα ειδυλλιακό παραποτάμιο τοπίο στη θέση όπου αρ­γότερα χτίστηκε η Γόρτυνα. Όταν χόρτασε τον έρωτα μαζί της, την έδωσε στο βασιλιά της Κρήτης Αστερίωνα, ο οποίος την παντρεύτηκε και υιοθέτησε και τα τρία παιδιά που έκανε με το Δία (το Μίνωα, το Σαρπηδόνα και το Ραδάμανθυ). Όταν πέθανε, οι Κρήτες την τίμησαν με θεϊκές τιμές και έδωσαν το όνομα της σε μια από τις ηπείρους της γης.

Θησέας

Ο Θησέας σκοτώνει το Μινώταυρο

Γιος του βασιλιά της Αθήνας Αιγέα, ο μεγαλύτερος μυθι­κός ήρωας της Αθήνας, με αναρίθμητες ηρωικές καλές πράξεις. Κάποτε συμμετείχε εθελοντικά στην ομάδα των δεκατεσσάρων νέων που στάλθηκαν για τροφή στο Μι­νώταυρο. Ο Θησέας κατάφε­ρε και σκότωσε το Μινώταυ­ρο και μετά βγήκε από το Λαβύρινθο χρησιμοποιώντας ένα κουβάρι νήμα (τον περί­φημο μίτο) που του έδωσε η Αριάδνη. Φεύγοντας για την Αθήνα πήρε μαζί του την Αριάδνη, όπως της είχε υποσχεθεί, αλλά μετά από λί­γες μέρες την παράτησε στη Νάξο και επέστρεψε στην Αθήνα μόνος του. Ξέ­χασε όμως να αλλάξει τα μαύρα πανιά του πλοίου του με άσπρα, που ήταν το συμφωνημένο σημάδι για τον πατέρα του ότι η αποστολή είχε πετύχει, κι έτσι ο πατέρας του, ο βασιλιάς της Αθήνας Αιγέας, έπεσε και πνίγηκε στη θάλασσα, που από τότε ονομάστηκε Αιγαίο πέλαγος.
Κουρήτες
Εφτά γιγαντόσωμες θεότητες με καλό χαρακτήρα, που κατάγονταν από την Εύβοια. Περιπλανήθηκαν ανά τον ελληνικό κόσμο, προσφέροντας τις καλές υπηρεσίες τους όπου ήταν ανάγκη. Όταν γεννήθηκε ο Δίας έτυχε να βρί­σκονται στην Κρήτη. Η μητέρα του Δία, η Ρέα, τους παρακάλεσε να εγκατα­σταθούν έξω από το Ιδαίο Άντρο και να χορεύουν χτυπώντας δυνατά τις χάλ­κινες ασπίδες τους για να μην ακούσει ο πατέρας του Δία» ο Κρόνος, το κλά­μα του γιου του. Έτσι κατάφερε να ανδρωθεί ο Δίας και μετά να γίνει ο βα­σιλιάς των θεών. Μετά από πολλά χρόνια, η γυναίκα του Δία, η Ήρα, τους ζή­τησε να εξαφανίσουν τον Έπαφο, ένα παιδί που είχε κάνει ο Δίας με μια θνη­τή. Οι Κουρήτες εκτέλεσαν την επιθυμία της θεάς, αλλά ο Δίας οργίστηκε πολύ μαζί τους, ξέχασε την προστασία που κάποτε του είχαν προσφέρει και τους σκότωσε μ’ έναν κεραυνό.

Ο ΙΚΑΡΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Το μήλο πέφτει πάντα κάτω από τη μηλιά. Έτσι κι ο γιος του Δαίδα­λου, ο Ίκαρος, έπεσε ακριβώς κάτω από τον πατέρα του. Έπεσε κυ­ριολεκτικά, στη θάλασσα έξω από τη Σάμο, και ταυτόχρονα έγινε ο νονός του Ικάριου πελάγους και της Ικαρίας.

Γραμματόσημο που παριστάνει τον Ίκαρο και το Δαίδαλο

Πατέρας και γιος δραπέτευσαν πετώντας από το κράτος του Μίνωα, αλλά με αλλιώτικα φτερά. Αυτά που φόρεσε ο Δαίδαλος ήταν για «προ­σγειωμένες»πτήσεις. Κατασκευή ενός άψογου τεχνοκράτη, λειτουργώ­ντας με λογική καιμέτρο, μετέφεραν τον πολυτεχνίτη δημιουργό τους στη Σικελία. Τα φτερά του Ίκαρου όμως ήταν τα φτερά ενός πουλιού, και μαζί τα φτερά τουονείρου.
Ο Ίκαρος δεν πέταξε βάσει προδιαγραφών. Αδιαφόρησε για τα ατέ­λειωτα «μη» και «δεν πρέπει». Ο ορθολογισμός του Δαίδαλου μύριζε γήι­να δεσμά,ακόμη κι αν τα φτερά που έφτιαξε λειτουργούσαν άψογα. Ο Ίκαρος όλη τούτη τη μιζέρια την περιφρόνησε. Τα φτερά Στην πλάτη του Δαίδαλου ήτανεπιστήμη. Στην πλάτη του Ικάρου ήταν ποίηση. Έτσι ο φίλος μας πέταξε από τον « ακαδημαϊκό Λαβύρινθο» στις γοητευτικές ουράνιες καμπύλες. Ήξερε μόνο τα «ψηλότερα» και το «πλατύτερα».
Τα όνειρα όμως είναι καλά όσο μένουν όνειρα. Όταν βάλουν φτερά, όλο και κάποιος θεός θα φιλοτιμηθεί να αποκαταστήσει τη διασαλευθείσα τάξη. Να εξαγνίσει με φωτιά και κεραυνό τον ταραξία. Να λιώσει τα φτερά του. Ο Ίκαρος σάρκωσε το όνειρό του. Είπε το φως φως και το γαλάζιο γαλάζιο. Κι έπεσε …
Αν κοιτάξετε με προσοχή, ίσως τον δείτε στις μινικές τοιχογραφίες. Είναι παντού. Στα φυτά, στα πουλιά, μέσα στις λόχμες, στα πολύχρωμα μοτίβα, στις σπείρες, στους μαιάνδρους, στα δελφίνια … Είναι μέσα σ’ ό,τι κρατάει την τρέλα και τη χαρά για τη ζωή. Είναι μέσα σ’ ότι μας δίνει φτερά. Ο Ίκαρος, ο υπέροχος αρχάγγελος της Πτήσης και της Πτώσης …

Μίνωας
Ο πιο ισχυρός και διάσημος βασιλιάς της Κρήτης. Γιος του Δία και της Ευρώπης, διάδοχος του θετού πατέρα του Αστερίωνα στο θρόνο της Κνωσού. Είχε την εύνοια και την προστασία του Δία σ’  όλη τη διάρκεια της βασιλείας του. Κάθε εννιά χρόνια ανέβαινε στο Ιδαίο Άντρο και παραλάμβανε απευθείας από το Δία τους νόμους με τους οποίους κυβερνούσε τους Κρήτες. Κάτω από την εξουσία του η Κρήτη γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή της και άπλωσε την εξουσία της σ’  όλο το Αιγαίο. Γυναίκα του ήταν η Πασιφάη, με την οποία απέκτησε τέσσερις κόρες και τέσσερις γιους, αλλά είχε και πολλά παιδιά από τις αμέτρητες ερωμένες του. Σκοτώθηκε στην πόλη Καμικό της Σικελίας, σε μια εκστρατεία που έκανε κυνηγώντας το Δαίδαλο. Μετά το θάνατό του έγινε κριτής των ψυχών στον Κάτω Κόσμο, μαζί με τον αδελφό του Ραδάμανθυ, και έναν άλλο γιο του Δία, τον Αιακό.

Mινώταυρος

Ο Μινώταυρος βρέφος με τη μητέρα του Πασιφάη

Τέρας με σώμα ανθρώπου και κεφάλι ταύρου, που γεννήθηκε από την ένωση της Πασιφάης με τον ιερό ταύρο του Ποσειδώνα. Ο Μίνωας τον έκλεισε στο Λαβύρινθο, ένα σκοτεινό υπόγειο συγκρότημα διαδρόμων που σχεδίασε και κατασκεύασε κάτω από το παλάτι της Κνωσού ο Αθηναίος τεχνίτης Δαίδαλος ειδικά για την περίπτωση. Τρεφόταν με ανθρώπινο κρέας και συγκεκριμένα με εφτά νέους και εφτά νέες που υποχρεώθηκαν να στέλνουν κάθε χρόνο οι Αθηναίοι ύστερα από την ήττα τους στον πόλεμο με το Μίνωα. Στο τέλος όμως τον σκότωσε ο Θησέας.
Πασιφάη

Η Πασιφάη και ο λευκός ταύρος

Αρχοντοπούλα από κακόφημη γενιά. Αδελφή της ήταν η μάγισσα Κίρκη, που μεταμόρφωσε τους συντρόφους του Οδυσσέα σε γουρούνια και αδελφός της ήταν ο αιμοβόρος βασιλιάς της Κολχίδος Αιήτης, πατέρας της ,μάγισσας Μήδειας, που σκότωσε τα παιδιά της. Η Πασιφάη ήταν η σύζυγος του Μίνωα και μητέρα των οχτώ νόμιμων παιδιών του. Είχε και η ίδια μαγικές ιδιότητες τις οποίες χρησιμοποίησε για να αποτρέψει το σύζυγό της από τις απιστίες, χωρίς ικανοποιητικά αποτελέσματα. Όμως την Πασιφάη την ταλαιπώρησαν όχι μόνο οι απιστίες του Μίνωα αλλά και η επιορκία του προς τον Ποσειδώνα. Εκνευρισμένος ο τελευταίος, για να εκδικηθεί το Μίνωα που δεν του θυσίασε τον ταύρο που του υποσχέθηκε, ενέπνευσε στην Πασιφάη ερωτικό πόθο για το ζώο. Με τη βοήθεια του Δαίδαλου η Πασιφάη ενώθηκε με τον ταύρο και έτσι γεννήθηκε ο Μινώταυρος.
Ραδάμανθυς
Γιος του Δία και της Ευρώπης, μικρότερος αδελφός του Μίνωα. Είχε τόσο δίκαιη κρίση, που απέκτησε τη φήμη του πιο δίκαιου ανθρώπου πάνω στη γη. Όταν ο Μίνωας διαδέχτηκε τον Αστερίωνα στο θρόνο τη Κρήτης, εξόρισε τον αδελφό του, φοβούμενος ότι θα τον επισκίαζε. Ο Ραδάμανθυς περιπλανήθηκε στα νησιά του Αιγαίου και στα παράλια της Μικράς Ασίας, όπου όλοι οι λαοί σέβονταν τη δίκαιη κρίση του και του ανέθεταν την επίλυση των διαφορών τους. Όταν πέθανε, ο Δίας, τον όρισε κριτή των ψυχών στον Κάτω Κόσμο, μαζί με τον αδελφό του Μίνωα.

Σαρπηδόνας

Γιος του Δία και της Ευρώπης, αδελφός του Μίνωα. Πήρε κι αυτός (μαζί με τον αδελφό του το Ραδάμανθυ) το δρόμο της εξορίας, όταν ο Μίνωας ανέβηκε στο θρόνο της Κρήτης. Κατέληξε στη Λυκία της Μικράς Ασίας, όπου έγινε βασιλιάς και συμμετείχε στον Τρωικό πόλεμο στο πλευρό των Τρώων. Ο Σαρπηδόνας ήταν το μόνο παιδί θεού που συμμετείχε ενεργά σ’ αυτό τον πόλεμο. Σκοτώθηκε από τον Πάτροκλο και ο πατέρας του ο Δίας τον πένθησε με ξεχωριστό τρόπο: έριξε βροχή από αίμα και ένα βαρύ πέπλο σκοταδιού πάνω από τη γη.

Τάλως

Ο θάνατος του γίγαντα Τάλω

Το πρώτο ρομπότ που γέννησε η ανθρώπινη φαντασία. Ο Τάλως ήταν ένας χάλκι­νος γίγαντας, έργο του Ηφαίστου και δώρο των θεών στο Μίνωα. Δουλειά του ήταν να τριγυρίζει σ’ όλη την Κρήτη (μπορούσε να κάνει το γύρο του νησιού τρεις φορές την ημέρα) και να την προστατεύει από τους εισβολείς. Τα αγαπημένα του όπλα ήταν οι τεράστιοι βράχοι, τους οποίους εκσφενδόνιζε πάνω στα εχθρικά καράβια που πλησίαζαν στην ακτή. Αν παρ’ ελπίδα κάποια κατάφερναν να αποβιβαστούν, τους επιφύλασσε μια θερμή υποδοχή: πηδούσε στη φωτιά, πυρακτωνόταν καλά καλά, και μετά έπιανε και έσφιγγε στην αγκαλιά του τους δύστυχους εισβολείς, με­τατρέποντας τους σε ψητές μπριζόλες. Είχε όμως κι αυτός την «αχίλλειο πτέρνα» του: ήταν μια μικρή φλέβα στο πίσω μέρος της κνήμης, που έφραζε με μια μεταλ­λική τάπα. ‘Οταν πέρασαν οι Αργοναύτες από την Κρήτη, η μάγισσα Μήδεια κατά­φερε και του έβγαλε την τάπα, και ο χάλκινος γίγαντας σωριάστηκε διαλυμένος.

Φαίδρα

Κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης, αδελφή της Αριάδνης. Η Φαίδρα παντρεύτηκε το Θησέα, όταν έγινε βασιλιάς της Αθήνας, παρά την αισχρή συμπεριφορά του μερικά χρόνια πριν προς την αδελφή της (την παράτησε σύξυλη στη Νάξο την ώρα που κοιμόταν) και έκανε μαζί του δύο παι­διά, το Δημοφώντα και τον Ακάμαντα. Η Φαίδρα δεν ήταν μόνο πιο τολμηρή, αλλά ήταν και πιο ζωηρή από την αδελφή της. Κάποτε βαρέθηκε το Θησέα και ερωτεύτηκε τον Ιππόλυτο, γιο του Θησέα από μια προηγούμε­νη γυναίκα του (την αμαζόνα Αντιόπη). Ο Ιππόλυτος όμως δεν ανταποκρίθηκε στα αισθήματα της μητριάς του και τότε η Φαί­δρα, φοβούμενη μήπως αποκα­λυφθεί, συκοφάντησε τον Ιππόλυτο στο Θησέα ότι δήθεν επιχείρησε να τη βιάσει. Ο Θησέας την πίστεψε και μετά από λίγο ο Ιππόλυτος ήταν νεκρός. Μετά απ’ αυτό η Φαίδρα έπεσε σε βαθιά απελπισία και από τις τύψεις της κρεμάστηκε.

https://polioxni.wordpress.com