Όταν ο Σωκράτης περιέγραφε την γη από ψηλά.

Λέγεται τοίνυν, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι

 τοιαύτη ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο,

 ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυ- τοι σφαῖραι, ποικίλη,

 χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰ ἐνθάδε εἶναι χρώματα

 ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς  καταχρῶνται.

 ἐκεῖ δὲ πᾶσαν τὴν γῆν ἐκ τοιούτων εἶναι, 

καὶ πολὺ ἔτι ἐκ λαμπροτέρων 

καὶ καθαρωτέρων ἢ τούτων∙ τὴν μὲν γὰρ 

ἁλουργῆ εἶναι [καὶ] θαυμαστὴν τὸ κάλλος, 

τὴν δὲ χρυσοειδῆ, τὴν δὲ ὅση λευκὴ γύψου

 ἢ χιόνος λευκοτέραν, καὶ ἐκ τῶν ἄλλων χρωμάτων

 συγκειμένην ὡσαύτως, καὶ ἔτι πλειόνων

 καὶ καλλιόνων ἢ ὅσα ἡμεῖς ἑωράκαμεν. 

καὶ γὰρ αὐτὰ ταῦτα τὰ κοῖλα αὐτῆς, 

ὕδατός τε καὶ ἀέρος ἔκπλεα  ὄντα,

 χρώματός τι εἶδος παρέχεσθαι στίλβοντα

 ἐν τῇ τῶν ἄλλων χρωμάτων ποικιλίᾳ, 

ὥστε ἕν τι αὐτῆς εἶδος συνεχὲς ποικίλον φαντάζεσθαι.

Σε νεοελληνική απόδοση:

Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη είναι, 

αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες 

που είναι από δώδεκα κομμάτια 

διαφορετικού δέρματος.

 Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της 

ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα, 

ενώ τα χρώματα που χρησιμοποιούν 

οι ζωγράφοι μας εδώ, δεν είναι παρά απομιμήσεις

 εκείνων των χρωμάτων.

Εκεί λοιπόν όλη η γη είναι χρωματισμένη

 απ' αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά

 και καθαρά από τα εδώ.

 Κάποιο μέρος της είναι πορφυρό και καταπληκτικό 

στην ομορφιά, ένώ άλλο χρυσωπό, άλλο λευκότερο

από το γύψο και το χιόνι, και έτσι είναι χρωματισμένη

 και με τα άλλα χρώματα, και ακόμα περισσότερα, 

και ωραιότερα από όσα εμείς έχουμε δει. 

Γιατί ακόμα και οι κοιλότητές της που είναι 

γεμάτες αέρα και νερό, παίρνουν μια απόχρωση 

λαμπερή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων, 

ώστε να δίνει την εντύπωση

 μιας ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.

Έργο «ΦΑΙΔΩΝ» ή «περί ψυχής»

Δικό μου σχόλιο:

Υπάρχει ακριβώς η ίδια περιγραφή της γης 

(από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος)

 και στον "Τίμαιο" του Πλάτωνος.

Από που έχουν άραγε "αντληθεί" αυτές οι γνώσεις;

Αναφέρεται και η μεγάλη Ήπειρος που βρίσκεται

 μετά τον Ωκεανό που απλώνεται

 έξω από τις στήλες του Ηρακλέους.

(Ηράκλειες Στήλες σημερινό Γιβραλτάρ)

Προσωπική μου εκτίμηση ότι αυτός

 ο πολιτισμός που ζούμε δεν πρέπει να είναι ο πρώτος

 και μόνο κάποιες γνώσεις μυημένων σώθηκαν 

από τον προηγούμενο.

Ανακαλύφθηκε άγαλμα του Ηρακλή στο Ισραήλ

Ένα μαρμάρινο άγαλμα του Ηρακλή, του ημίθεου της ελληνικής και της ρωμαϊκής μυθολογίας, που χρονολογείται στο 2ο αιώνα της χριστιανικής εποχής, ανακαλύφθηκε πρόσφατα στο Ισραήλ, ανακοίνωσε εκπρόσωπος της ισραηλινής Αρχής Αρχαιοτήτων...

Το άγαλμα από λευκό μάρμαρο, ύψους μισού μέτρου, εξαιρετικού καλλιτεχνικού κάλους, είναι ένα σπάνιο εύρημα, καθώς το υλικό αυτό δεν υπάρχει στο Ισραήλ και κατά συνέπεια είχε εισαχθεί, δήλωσε στο ισραηλινό ραδιόφωνο ο Ουάλιντ Ατρας. 
Το ακέφαλο άγαλμα ανάγεται στο 2ο αιώνα της χριστιανικής εποχής και ανακαλύφθηκε στην περιοχή Χόρβατ Ταρμπενέτ ανάμεσα στα ερείπια αρχαίων ρωμαϊκών λουτρών κοντά στην Αφούλα, βορειοανατολικά του Τελ-Αβίβ, διευκρίνισε. 
Ο εκπρόσωπος πρόσθεσε ότι η τοποθεσία αυτή αναφέρεται στο Ταλμούδ ως ένας τόπος εβραϊκών τελετών και ότι το άγαλμα, του οποίου ένας ώμος κοσμείται με δέρμα λιονταριού, θα εκτεθεί στο κοινό ύστερα από εργασίες αποκατάστασης. 
Σύμφωνα με τον Ατρας, το άγαλμα βρέθηκε τυχαία κατά τις εκσκαφές που πραγματοποιήθηκαν για την κατασκευή μιας νέας σιδηροδρομικής γραμμής.

πηγή: Έθνος

Ζευς ή Ποσειδών του Αρτεμισίου;

Το ακρωτήριο του Αρτεμισίου δεν είναι μόνο γνωστό 

για τη ναυμαχία που έλαβε χώρα εκεί

 τον Αύγουστο του 480 π.Χ. μεταξύ των Ελλήνων 

και των Περσών, αλλά και για δυο μοναδικά

 χάλκινα αγάλματα, τα οποία ανασύρθηκαν 

από τη θαλάσσια περιοχή του και αποτελούν 

δείγματα υψηλής τέχνης.

 Πρόκειται για το το θεό (Δίας ή Ποσειδώνας)

 και το λεγόμενο "μικρό ιππέα" του Αρτεμισίου,

 τα οποία εκτίθενται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό 

Μουσείο στην Αθήνα. 

Η αξία των ευρημάτων αυτών είναι ιδιαίτερα μεγάλη,

 καθώς είναι από τα λίγα πρωτότυπα έργα

 που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα, 

και πολύ περισσότερο χάλκινα. 

Τα χάλκινα έργα τέχνης, όταν πλέον δεν ήταν 

απαραίτητα στους μεταγενέστερους, μπορούσαν

 εύκολα να λιώσουν και να χρησιμοποιηθεί 

το μέταλλό τους για άλλους σκοπούς. 

Ήταν τον 2ο ή αρχές του 1ου αι. π.Χ. όταν ένα πλοίο 

με τα δυο αυτά πολύτιμα έργα τέχνης έπλεε 

στο στενό του Αρτεμισίου, όπου και ναυάγησε. 

Η χρονολόγηση αυτή προκύπτει από την κεραμική, 

αγγεία και λυχνάρια που ανασύρθηκαν

 μαζί με τα αγάλματα. 

Η πορεία του πλοίου και ο χώρος που ήταν 

τοποθετημένα τα αγάλματα δεν είναι γνωστός. 

Αν και θεωρείται ότι ο Δίας ή Ποσειδώνας 

του Αρτεμισίου έχει κατασκευαστεί στην Αθήνα,

 δεν είναι απαραίτητο να είχε αφιερωθεί 

και σε ένα ιερό της Αττικής. 

Η κεραμική που βρέθηκε ωστόσο

 μαζί με τα αγάλματα συνδέεται 

με τη Μικρά Ασία και την Πέργαμο.

 Το πλοίο πρέπει να κατευθυνόταν είτε από Βορρά

 προς τη νότια Ελλάδα μέσω του Ευβοϊκού κόλπου

 είτε αντίστροφα.

 Στην προσπάθεια των αρχαιολόγων να συνδέσουν

 το ναυάγιο με διάφορα γνωστά ιστορικά γεγονότα

 έχουν προταθεί διάφορες απόψεις.

 Μια από αυτές αναφέρει ότι το πλοίο πιθανόν

 να μετέφερε λεία από τη Μακεδονία στη Ρώμη

 μετά την καταστολή της επανάστασης

 του Ανδρίσκου το 148 π.Χ. από τον Καικίλιο Μέτελλο.

 Μια δεύτερη άποψη ισχυρίζεται ότι το πλοίο

 είχε πορεία προς την Πέργαμο με λεία από την Κόρινθο

 μετά την άλωσή της από το Μόμμιο το 146 π.Χ.

 Ο περιηγητής Παυσανίας αναφέρει ότι ο Μόμμιος

 έδωσε τμήμα της λείας σε στρατηγό

 του Άτταλου Γ΄ Φιλοποιμένα, ο οποίος τη μετέφερε 

στην Πέργαμο. 

Κατά των δυο αυτών υποθέσεων στέκεται 

η χρονολόγηση της κεραμικής που βρέθηκε 

μαζί με τα αγάλματα και τοποθετείται αργότερα 

από τα γεγονότα αυτά. 

Το Απρίλιο του 1926 πιάστηκε στα δίχτυα ψαράδων 

από τη Σκιάθο ο αριστερός βραχίωνας

 του αγάλματος του θεού. 

Το υπόλοιπο τμήμα του αγάλματος ανασύρθηκε 

από τον πυθμένα της θάλασσας δυο χρόνια αργότερα

 και πάλι από ψαράδες και σφουγγαράδες, 

το Σεπτέμβριο 1928. 

Το χάλκινο άγαλμα μεταφέρθηκε αμέσως στην Αθήνα.

 Το Νοέμβριο του 1928 σε έρευνες

 υπό την αιγίδα πλέον του ελληνικού κράτους 

ήρθε στο φως το μπροστινό τμήμα του αλόγου 

και ο μικρός ιππέας. 

Μικρότερα τμήματα του δεύτερου αγάλματος

 βρέθηκαν το 1929, ενώ το πίσω μέρος του αλόγου

 ανασύρθηκε το 1936. 

Τα ευρήματα μεταφέρθηκαν στο Εθνικό

 Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου συντηρήθηκαν, 

ενώ τα χάλκινα αγάλματα αποτελούν από τότε 

δυο από τα κυριότερα εκθέματα του μουσείου.

Δικό μας σχόλιο:

Τελικά αποφάσισαν

και τον ονόμασαν

"Ο θεός από τη θάλασσα"

Πιθανολογείται, στους αρχαιολογικούς κύκλους, 

ότι είναι έργο του Αθηναίου γλύπτη Κάλαμι. 

Έχει χρονολογηθεί πάντως ότι έγινε το 460 π.Χ. 

και αυτή ακριβώς την περίοδο ο γλύπτης Κάλαμις 

έκανε τα περισσότερα έργα του,  

όπως αναφέρεται στις αρχαίες γραπτές πηγές.